Ξέρω ότι έχει μεγάλη δόση αυθαιρεσίας η προσπάθειά μου να στοιχειοθετήσω ένα what if, μια φαντασία αναφερόμενος στο τι θα είχε συμβεί αν το 2015 δεν είχαμε πάει σε δημοψήφισμα, αν δηλαδή δεν κυριαρχούσε ο τυχοδιωκτισμός του Τσίπρα αλλά τα σχέδια Βαρουφάκη. Ξέρω επίσης ότι όταν περιγράφεις μια δυστοπία σε ένα εναλλακτικό 2020 για τη χώρα σε πανδημία οφείλεις να έχεις υποθέσει τι θα μπορούσε να έχει συμβεί στο μεταξύ, από την έξοδο μέχρι το ξέσπασμα της πανδημίας. Με τα δεδομένα εκείνης της συγκυρίας, πέντε χρόνια πριν, μια από τις πιθανότερες συνέπειες είναι να είχε μειωθεί δραματικά το προσδόκιμο ζωής. Σε κάθε περίπτωση, σήμερα θα συζητούσαμε διαφορετικά, ασφαλώς υπό πολύ δυσμενέστερες συνθήκες....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 28/12/20

 
Οι ζημιωμένοι του εμβολίου

Ο Γιάνης Βαρουφάκης επέλεξε να είναι ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς που εμβολιάστηκαν την πρώτη μέρα διάθεσης του εμβολίου της Pfizer/BioNtech (το προεδρείο της Βουλής;) - ο Αλέξης Τσίπρας, αντίθετα, προτίμησε να το κάνει σήμερα, προφανώς επιδιώκοντας να δώσει τη δική του επικοινωνιακή διάσταση στη στοιχειώδη υποχρέωσή του απέναντι στους πολίτες.

Ο Γιάνης με ένα νι, ο άνθρωπος που άοκνα και ουσιαστικά εργάστηκε (παρότι δεν το επιδίωκε) για την αποκοπή της χώρας από την Ευρώπη, ήρθε χθες να λειτουργήσει ως σύμβολο εμπιστοσύνης στην ενιαία ευρωπαϊκή αντιμετώπιση της πανδημίας. Εκανε, φυσικά, αντικυβερνητικές δηλώσεις, ανάλογου βάρους με τις δηλώσεις διαφόρων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που επικρίνουν την κυβέρνηση ότι παίρνει συγκριτικά λίγα εμβόλια κι ότι δεν έχει αναπτύξει δημοκρατικό δίκτυο διανομής τους. Μπλα-μπλα-μπλα. Η ουσία είναι ότι, ευτυχώς, τα σχέδια και του Βαρουφάκη και του άλλοτε πολιτικού προϊσταμένου του, Αλέξη Τσίπρα, έχουν ναυαγήσει και η Ελλάδα παραμένει στο ευρώ. Η ελληνική κυβέρνηση δεν χρειάστηκε να εκλιπαρεί για να μπει στις λίστες των εταιρειών τις οποίες έπρεπε να πληρώσει με σκληρή δραχμή.

Ξέρω ότι έχει μεγάλη δόση αυθαιρεσίας η προσπάθειά μου να στοιχειοθετήσω ένα what if, μια φαντασία αναφερόμενος στο τι θα είχε συμβεί αν το 2015 δεν είχαμε πάει σε δημοψήφισμα, αν δηλαδή δεν κυριαρχούσε ο τυχοδιωκτισμός του Τσίπρα αλλά τα σχέδια Βαρουφάκη. Ξέρω επίσης ότι όταν περιγράφεις μια δυστοπία σε ένα εναλλακτικό 2020 για τη χώρα σε πανδημία οφείλεις να έχεις υποθέσει τι θα μπορούσε να έχει συμβεί στο μεταξύ, από την έξοδο μέχρι το ξέσπασμα της πανδημίας. Με τα δεδομένα εκείνης της συγκυρίας, πέντε χρόνια πριν, μια από τις πιθανότερες συνέπειες είναι να είχε μειωθεί δραματικά το προσδόκιμο ζωής. Σε κάθε περίπτωση, σήμερα θα συζητούσαμε διαφορετικά, ασφαλώς υπό πολύ δυσμενέστερες συνθήκες.

Αυτό είναι απαραίτητο να το σκεφτόμαστε ιδίως όταν σήμερα βλέπουμε τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, και ιδίως των στελεχών και του αρχηγού των παλαιών εταίρων του Γιάνη Βαρουφάκη: τις αντιδράσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιδράσεις χωρίς ειρμό και αψυχολόγητες. Τι σκοπό εξυπηρετούσε, για παράδειγμα, να λέει ο Τσίπρας (στις 2 του περασμένου Νοεμβρίου) ότι ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης «πουλάει ελπίδα έχοντας δήθεν εξασφαλίσει ένα εμβόλιο που δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί»; Τι είδους αντιπολίτευση είναι η ψεύτικη κατηγορία, πάλι από τον Τσίπρα, κατά του Πρωθυπουργού ότι αφήνει να εννοηθεί πως με την έναρξη του εμβολιασμού τελειώνει η πανδημία, ενώ εκείνος κάνει συνέχεια εκκλήσεις στους πολίτες να συνεχίσουν να προστατεύονται; Πόσο ελκυστικό μπορεί να είναι ένα κόμμα που εμπορεύεται μιζέρια ακόμα και για τα αυτονόητα; Και πόσο ανόητο, να μην μπαίνει στο κάδρο μιας εθνικής προσπάθειας ανάλογης με τις προσπάθειες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών;

Ο Αλέξης Τσίπρας αδυνατεί ακόμα να κατανοήσει ότι η πολιτική του, της κριτικής στην κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της πανδημίας, πολύ σύντομα θα θεωρείται οριστικά πολιτική ευκαιρίας. Οτι σπατάλησε έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς να καταφέρει να πλασαριστεί ως ο δεύτερος πόλος του πολιτικού συστήματος, το αριστερό υποκατάστατο του ΠΑΣΟΚ. Κι ότι με τους αριστεριστές που συνεχίζουν να τον εκφράζουν, θα πολιτεύεται ως κόμμα κρίσεων ακόμα κι όταν δεν θα υπάρχουν κρίσεις να τον εκθρέψουν και να τον μεγαλώσουν. Κρίμα δεν είναι, τόσο νέος άνθρωπος, να είναι ο κυρίως ζημιωμένος από το εμβόλιο;

Εχει δίκιο ο Ακάρ

Εχει δίκιο ο τούρκος υπουργός Αμυνας, Χουλουσί Ακάρ, που χθες δήλωσε ότι όσους εξοπλισμούς κι αν κάνει η Ελλάδα, όσα αεροπλάνα και υποβρύχια κι αν προσθέσει στις ένοπλες δυνάμεις της, δεν αρκούν. Πράγματι, δεν αρκούν τα όπλα για να καταβάλουν μια μεγάλη δύναμη όπως η Τουρκία. Οι εξοπλισμοί δεν έχουν νόημα, δεν θα έπρεπε να είναι το πρώτο μέλημα των δύο χωρών, όταν η μία αντιμετωπίζει την άλλη. Αν συνέβαινε κάποια στρατιωτική εμπλοκή ανάμεσα στις δύο χώρες, αυτό θα ήταν μακροπρόθεσμα ολέθριο και για τους έλληνες και για τους τούρκους πολίτες.

Καταλαβαίνει κανείς τον ρόλο της ρητορικής ενός τούρκου πολιτικού όπως ο Ακάρ. Απευθύνεται μονοδιάστατα στον τυφλό υπερπατριωτισμό. Αλλά εκτός των πατριωτικών λογυδρίων, υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα της Τουρκίας. Η πραγματικότητα ενός αυταρχικού κράτους, στο χείλος μιας οικονομικής κρίσης, που διώκει την ελευθερία της έκφρασης, το φρόνημα των πολιτών, την άλλη άποψη. Η πραγματικότητα μιας ηγεσίας που φυλακίζει δημοσιογράφους και πολιτικούς αντιπάλους, που πνίγει τον Ντεμιρτάς, τον Τζαν Ντουντάρ, τόσους και τόσους άλλους.

Η Τουρκία χρειάζεται μια συνεργασία με τον δυτικό κόσμο. Αλλά δεν θα τη βρει αν δεν αποδεχτεί τους δημοκρατικούς κανόνες. Καμιά δυτική δημοκρατία δεν μπορεί να στηρίξει μια χώρα που δεν σέβεται τους πολίτες της και τις ελευθερίες τους. Ο Ακάρ δεν μπορεί να μην το καταλαβαίνει.