Τα Χριστούγεννα του 2020, τα τέσσερα αδέλφια από το Ιράκ δεν θα μας χτυπήσουν το κουδούνι. Οχι μονάχα επειδή κάλαντα click away δεν νοούνται - νοούνται; Αλλά διότι δεν μένουν πια εδώ. «Εφυγαν το πρωί…». «Ξαφνικά;». «Ο ιδιοκτήτης ζήτησε το σπίτι». «Τους έκανε έξωση;». «Το νοίκιαζε σε μία ΜΚΟ. Η οποία τους το παραχωρούσε». «Και τώρα;». «Τους μετέφεραν, λέει, κάπου στην Ομόνοια». «Πού;». «Περίμενες να μας δώσουν ακριβή διεύθυνση; Δρόμο και αριθμό; Σάμπως να είχαν οι ίδιοι ιδέα πού τους πήγαιναν…». Δεν έχω εγκύψει στο Προσφυγικό - Μεταναστευτικό. Θολή διαθέτω γνώση σχετικά με το νομικό καθεστώς των νεοφερμένων, τις διαδικασίες ασύλου, τον καταμερισμό αρμοδιοτήτων ανάμεσα στο κράτος και στις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Αποστροφή μου προξενούν προσέτι όσοι εργαλειοποιούν το πρόβλημα προς το συμφέρον τους. Πλασάρουν οι μεν την αλληλεγγύη σαν επάγγελμα, προσπορίζονται πολιτικά και ατομικά οφέλη. Πατάνε οι δε τους ανέστιους και πένητες στον λαιμό, επαίρονται - ξεχειλίζοντας μίσος - για το ελληνικό τους dna....

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 24-27/12/20

 

Ας μη γίνουμε ξανά η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ


Εν όψει Χριστουγέννων και με την υπόθεση των διασυνδέσεων της Folli - Follie με τον ΣΥΡΙΖΑ να προσφέρεται για σχολιασμό, ελπίζω στο κυβερνών κόμμα να έχει γίνει κατανοητό πόση ζημία προκάλεσαν στους θεσμούς οι μέθοδοι της «πρώτης φοράς Αριστερά», κατά το πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση, θέλω να πω, να υπάρξει κλίμα αντεκδίκησης εκ μέρους της ΝΔ για τη σκευωρία της Novartis. Πρέπει να αφεθεί η Δικαιοσύνη να κρίνει την υπόθεση χωρίς την πίεση του πολιτικού κλίματος, αν δεν θέλουμε να γίνουμε ξανά η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι, σε τελευταία ανάλυση, η ειδοποιός διαφορά της φιλελεύθερης δημοκρατίας από τον λαϊκίστικο αυταρχισμό και η ΝΔ οφείλει πρώτη να τη σέβεται.

Μέχρι να μας πει η Δικαιοσύνη αν πράγματι υπήρχε διασύνδεση της Folli - Follie με τον ΣΥΡΙΖΑ και ποίου τύπου, προσωπικώς μένω με την ικανοποίηση την οποία αντλώ από τον αισθητικό συσχετισμό Μπαλαούρα και Κουτσολιούτσων! Για μένα, είναι μια πολύ φίνα εκδοχή της ποιητικής δικαιοσύνης, όταν η μεγαλοπρεπής έπαρση της μορφής των Κουτσολιούτσων τοποθετείται δίπλα στη μορφή ενός Μάκη Μπαλαούρα - ο οποίος, τρόπον τινά, ήταν cheer-leader της Folli - Follie. Οι δύο κόσμοι έρχονται να ταιριάξουν αρμονικά και είναι απλά υπέροχο!..

Η ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ

Πώς το λέγαμε χθες για την περίφημη συνέντευξη του ΓΑΠ, με την έκκλησή του για «προοδευτική συμμαχία»; Μία επιστολή - μια ανοικτή επιστολή, ακριβέστερα - προς τον Αγιο Βασίλη: ένας κατάλογος εξωπραγματικών για τα σημερινά δεδομένα επιθυμιών. Πολύ σύντομα - και ευχαριστώ - ήλθε η επιβεβαίωση, καθώς ο πρώτος που τσίμπησε και απάντησε στα σοβαρά με άρθρο του ήταν ο Νίκος Μπίστης. Πάσα ελπίς απόλλυται...

ΤΟ ΞΑΝΘΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΞΑΝΘΙΕΣ

Δεν το πρόσεξα στα δικά μας ΜΜΕ, μολονότι ως θέμα προσφέρεται για ψυχαγωγικούς σκοπούς. Ωστόσο, στα διεθνή ΜΜΕ ήταν πρώτο θέμα. Οι υποψίες ότι ο αντιφρονών πολιτικός Αλεξέι Ναβάλνι δηλητηριάστηκε από τους ανθρώπους του Πούτιν επιβεβαιώθηκαν. Πειστήριο αδιάσειστο η μαγνητοφωνημένη τηλεφωνική ομολογία ενός εκ των πρακτόρων της FSB (η διάδοχος της KGB) που μετείχαν στην απόπειρα. Ο ίδιος ακούγεται να εξηγεί πως η τοξική ουσία, με την οποία δηλητηριάστηκε ο Ναβάλνι, είχε τοποθετηθεί στις ραφές των εσωρούχων του.

Το εκπληκτικό είναι ότι αυτά αποκαλύφθηκαν από τον επιζήσαντα Ναβάλνι, με τη μέθοδο της τηλεφωνικής φάρσας. Ο άνθρωπος τηλεφώνησε αυτοπροσώπως στον παρ' ολίγον δολοφόνο του και του παρουσιάστηκε ως επιθεωρητής (εμφανής και ευπρόσδεκτη η επίδραση του Γκόγκολ!). Ο άλλος το πίστεψε και έδωσε πλήρες ραπόρτο, ενώ ο συνομιλητής του τον ηχογραφούσε.

Παρά τη σπανιότητα του συμβάντος, που το κατατάσσει αυτομάτως στην κατηγορία των ειδήσεων «ούτε στην Ελλάδα», εδώ δεν του δώσαμε τη δέουσα προσοχή. Ισως επειδή αποκαλύπτει τη μυστική σχέση του περιλάλητου ξανθού γένους με τις παροιμιώδεις ξανθιές των ανεκδότων και, όσο να 'ναι, εμείς το ξανθόν γένος το έχουμε περί πολλού...

BOJO

Περιμένω να δω τι χειρότερο θα φέρει ο νέος χρόνος για τον Μπόρις Τζόνσον. Η ήττα του Τραμπ στερεί το εγχείρημα του Brexit από το βασικό του έρεισμα στη διεθνή κατάσταση, ενώ η ίδια η διαδικασία του διαζυγίου με την Ευρώπη οδηγείται σε αδιέξοδο. Το δεινότερο πλήγμα όμως για τον Μπότζο είναι η πανδημία, που αποδεικνύει την ανικανότητά του να χειριστεί κρίσεις, ανάλογες εκείνων στις οποίες διέπρεψε το ίνδαλμά του, ο Τσόρτσιλ.

Ιδεώδης για χαβαλέ, αναταραχή και σύγχυση, όπως απέδειξε ηγούμενος της εκστρατείας του Brexit, τελείως ακατάλληλος όμως για την πρόκληση του κορωνοϊού. Αν μάλιστα χρεώνεται και το πρόσφατο κλείσιμο των συνόρων με την Ευρώπη, επειδή υπερέβαλε τον κίνδυνο από τη μετάλλαξη του ιού, προκειμένου να δικαιολογήσει την αναστροφή της πολιτικής του για την πανδημία, τότε ο Μπότζο αναδεικνύεται σε άξιο διάδοχο του Τραμπ - ή, τέλος πάντων, κάνει ό,τι μπορεί για να καλύψει το κενό...



Να τα πούμε;

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΩΜΕΝΙΔΗ

"Να τα πούμε;". Παραμονή Χριστουγέννων 2018. Στο κατώφλι μας τέσσερις μελαχρινοί μπόμπιρες. Ενα κεφάλι χαμηλότερος ο ένας απ' τον άλλον, ο πιο κοντός είχε μόλις βγάλει την πάνα, κρεμόταν απ' το μπράτσο του αδελφού του. Σιγά μην έμενε πίσω λόγω ηλικίας! Για μουσικά τους όργανα μια καραμούζα αγορασμένη απ' το περίπτερο κι ένα τενεκεδάκι μπίρας, που το 'χανε γεμίσει με χαλίκια και το κουνούσαν ρυθμικά. «Καλήν εσπέραν άρχοντες…». Παύση. Ως εκεί ήξεραν. Λίγο το έχεις;

Η αδιανόητή τους περιπέτεια, το τρομερό ταξίδι από τον ποταμό Ευφράτη στο Αιγαίο κι απ' το στρατόπεδο προσφύγων στο ημιυπόγειο στο κέντρο της Αθήνας, μπορεί να μην τους είχε στερήσει τη μάνα τους, τους είχε αφήσει όμως γλωσσικά μετέωρους. Τα αραβικά ξεθώριαζαν μέσα τους ταχύτατα - μόνο με τους γονείς τους τα μιλούσαν στο σπίτι. Στα ελληνικά πώς να αποκτήσουν άνεση σε τρεις-τέσσερις μήνες; Σφουγγάρια είναι τα παιδιά - ούτε συζήτηση. Αλλά και το σφουγγάρι θέλει τον χρόνο του.

«Καλήν εσπέραν άρχοντες κι αν είναι ο ορισμός σας…». Στα κάλαντα του 2019 ροδάνι πήγαινε η γλώσσα τους. Τόσο που η θεούσα φιλόλογος του πρώτου δυσανασχέτησε. «Τα έχουν παπαγαλίσει!» συμπέρανε. «Αγνοούν το νόημα!». «Ελέγξτε το συντακτικό τους!» την παρότρυνα. «Τι δοτική είναι το «Εν Βηθλεέμ τη πόλει;» ρωτήστε τους. Του τόπου ή του μέσου;». «Ειρωνεύεστε εσείς… Πρόκειται για μουσουλμάνους. Με ποιο δικαίωμα υμνούν τη γέννηση του Θεανθρώπου;». «Το Ισλάμ αναγνωρίζει τον Ιησού σαν προφήτη - στο Κοράνι η Παναγία τιμάται όλως ιδιαιτέρως!». «Κέφια έχετε πρωί-πρωί! Πάντως εγώ τα κέρασα κουραμπιέδες από τα χεράκια μου…». «Θέλετε να ανεβάσουν σάκχαρο; Κανένα τάληρο δεν σας βρισκόταν; Κανένα ευρώ έστω;».

Τα Χριστούγεννα του 2020, τα τέσσερα αδέλφια από το Ιράκ δεν θα μας χτυπήσουν το κουδούνι. Οχι μονάχα επειδή κάλαντα click away δεν νοούνται - νοούνται; Αλλά διότι δεν μένουν πια εδώ.

«Εφυγαν το πρωί…». «Ξαφνικά;». «Ο ιδιοκτήτης ζήτησε το σπίτι». «Τους έκανε έξωση;». «Το νοίκιαζε σε μία ΜΚΟ. Η οποία τους το παραχωρούσε». «Και τώρα;». «Τους μετέφεραν, λέει, κάπου στην Ομόνοια». «Πού;». «Περίμενες να μας δώσουν ακριβή διεύθυνση; Δρόμο και αριθμό; Σάμπως να είχαν οι ίδιοι ιδέα πού τους πήγαιναν…».

Δεν έχω εγκύψει στο Προσφυγικό - Μεταναστευτικό. Θολή διαθέτω γνώση σχετικά με το νομικό καθεστώς των νεοφερμένων, τις διαδικασίες ασύλου, τον καταμερισμό αρμοδιοτήτων ανάμεσα στο κράτος και στις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Αποστροφή μου προξενούν προσέτι όσοι εργαλειοποιούν το πρόβλημα προς το συμφέρον τους. Πλασάρουν οι μεν την αλληλεγγύη σαν επάγγελμα, προσπορίζονται πολιτικά και ατομικά οφέλη. Πατάνε οι δε τους ανέστιους και πένητες στον λαιμό, επαίρονται - ξεχειλίζοντας μίσος - για το ελληνικό τους dna.

Εγώ ένα ξέρω. Οτι μου λείπουν - μας λείπουν - τα τέσσερα αγοράκια που αλώνιζαν από πυλωτή σε πυλωτή. Επαιζαν μπάλα τα μικρότερα, άκουγε τραγούδια ο μεγάλος στο κινητό, τα μουρμούριζε, ράπαρε. Αμολυμένα, ξύπνια εξ ανάγκης πολύ περισσότερο από τα δικά μας, τα ντόπια παιδιά.


Ξεριζώνοντάς τα για δεύτερη τουλάχιστον φορά προτού καν μπουν στην εφηβεία, ρίχνοντάς τα στην Ομόνοια, σε τι κινδύνους τα εκθέτεις; Πώς θα καυτηριάαζεις αύριο την έξαρση της εγκληματικότητας εσύ, που - εκών άκων - την ευνοείς;

Και τι να γίνει που ο νοικοκύρης απαιτούσε το ημιυπόγειο; Η γειτονιά - ναι, η γειτονιά - εάν είχε ενημερωθεί εγκαίρως, θα έβρισκε μια λύση. Η Νίτσα κι ο Δημήτρης και ο Γιώργος και ο Φίλιππος και η Σοφία και ο Αντώνης και η Σαλίνα και η θεούσα ακόμα φιλόλογος του πρώτου θα πιάναμε εν ανάγκη ρεφενέ ένα σπίτι για την οικογένεια από το Ιράκ. Επειδή είμαστε ό,τι ακριβώς είστε κι εσείς. Κανονικοί άνθρωποι.

Η γειτονιά - φευ - δεν αποτελεί θεσμό. Τα τοπικά συμβούλια λειτουργούν ερήμην της. Θέλαμε να πεζοδρομηθεί η κατηφόρα όπου χτυπάνε όλα τα αυτοκίνητα, «υποβάλετε επίσημο αίτημα» μας απάντησαν, «ακολουθήστε τις διαδικασίες». Τρέχα γύρευε!

Η κάθε γειτονιά, το ζωντανότερο κύτταρο της κάθε πόλης, μένει αμέτοχη στη λήψη των αποφάσεων που την αφορούν.

Να τα πούμε;