«Merry go round» ή επί το ελληνικότερον «γύρω γύρω όλοι» ονόμαζαν τα στελέχη της F.F. αυτές τις εικονικές συναλλαγές –με τη χρήση ακόμη και πλαστών τραπεζικών εγγράφων– μεταξύ… 27 εταιρειών σε διάφορα μέρη του κόσμου, κυρίως στην Ασία. Ετσι, μόνο το 2017 «φούσκωσαν» τις πωλήσεις κατά 1 δισ. δολάρια και τα ίδια κεφάλαια κατά 2 δισ. Τα παραποιημένα οικονομικά στοιχεία οδηγούσαν σε άνοδο των μετοχών, τις οποίες πωλούσαν οι μέτοχοι, αποκομίζοντας κέρδη. Σύμφωνα με το πόρισμα της PwC, από το 2004 έως το 2017 ο Δημήτρης και ο γιoς του Τζώρτζης Κουτσολιούτσος αποκόμισαν έσοδα 130,5 και 3,8 εκατ., αντίστοιχα, από πωλήσεις των μετοχών τους, ενώ εισέπραξαν μερίσματα και επιστροφές κεφαλαίου 44 εκατ. και 2,2 εκατ. ευρώ, αντίστοιχα. Επίσης υπάρχουν υπόνοιες πως πραγματοποίησαν αγοραπωλησίες μετοχών μέσω τρίτων. Χρήματα από τα ταμεία της Folli Follie έφθαναν και με άλλους τρόπους σε επιχειρήσεις που φέρονται να συνδέονται με τον Δημ. Κουτσολιούτσο. Aπό το ταμείο της επιχείρησης πληρώνονταν ακόμη μια πολυτελής ζωή, τα ταξίδια με σκάφος, η αγορά πολυτελών αυτοκινήτων και ελικοπτέρου, ο οικιακός εξοπλισμός μελών της οικογένειας. Αυτό δεν θα ήταν εφικτό χωρίς ένα πλήρως ελεγχόμενο και απολύτως αδρανές διοικητικό συμβούλιο. Αρκετά μέλη του δεν συμμετείχαν ούτε σε μία συνεδρίαση. Η επιτροπή ελέγχου της εταιρείας είχε ως επικεφαλής τον πεθερό του διευθύνοντος συμβούλου Τζ. Κουτσολιούτσου. Οι προσπάθειες αφαίμαξης της εταιρείας φαίνεται πως συνεχίστηκαν και μετά το ξέσπασμα του σκανδάλου, υπό την εξίσου σκανδαλώδη ολιγωρία της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς. Στην έκθεση ελέγχου περιλαμβάνονται emails στελεχών της επιχείρησης, από τα οποία προκύπτουν ενδείξεις και πολιτικής παρέμβασης....

 Από  την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (κύριο θέμα+

ΤΟ ΘΕΜΑ+αρθρογραφία)

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/12/20

ΤΟΥ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Ας φανταστούμε ότι κατά την έρευνα για την υπόθεση Novartis εμφανιζόταν ένα email του τύπου «Κύριε Φρουζή, Επικοινώνησαν σήμερα με τον πρόεδρο της επιτροπής, ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος (ο οποίος πραγματικά υπερβάλλει εαυτόν για τον όμιλο, είναι ο μπροστάρης), ο κ. Βενιζέλος, ο κ. Γεωργιάδης υπουργός Ανάπτυξης, ο κ. Ταδόπουλος από το στενό περιβάλλον του Αντώνη Σαμαρά. Ο δε πρόεδρος είπε ότι είναι η πρώτη φορά που καθυστερεί τόσο και ήδη δέχεται επικρίσεις για την ευνοϊκή συμπεριφορά της επιτροπής απέναντί μας. (Σε άλλες περιπτώσεις ενεργούν άμεσα). Σήμερα η έκτακτη επίσκεψη έπρεπε να γίνει μετά το θόρυβο».

Ας υποθέσουμε τώρα ότι αποκαλυπτόταν ένα άλλο μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που έγραφε «Κύριε Φρουζή, Είχα μία συνάντηση με έναν σύμβουλο που αντιπροσωπεύει έναν από τους τρεις βασικούς υποστηρικτές μας στην υπόθεση. Αφού μου είπε πόσο δύσκολο είναι το όλο εγχείρημα και πόσο εκτίθεται ο άνθρωπός του και τι έχει κάνει μέχρι τώρα για μας και ότι θα είναι μέχρι να τελειώσουν όλα δίπλα μας, μου είπε ότι έχει κάποιες ανάγκες. (80) Νομίζω ότι τη στιγμή αυτή δεν έχουμε την πολυτέλεια για κανένα σύμμαχο. Πρέπει δυστυχώς να διαθέσετε ένα κονδύλι για αυτές τις επαφές. Δεν είμαι υπέρ και το ξέρετε, αλλά σε αυτή την περίπτωση δε νομίζω ότι γίνεται διαφορετικά. Ενημερώστε με πως προχωρώ τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση. Παρακαλώ μονολεκτικά λόγω της σοβαρότητος».

Αν με καταθέσεις ανωνύμων μαρτύρων του τύπου «μου ’παν (ότι υπήρχε μια τροχήλατη βαλίτσα), σου ’πα (ότι υπάρχει το μεγαλύτερο σκάνδαλο από την αρχή του ελληνικού κράτους)» δημιουργήθηκε κατηγορητήριο κατά δύο πρώην πρωθυπουργών και οκτώ πρώην υπουργών, τι πρέπει να γίνει με τα γραπτά που μένουν και δεν είναι έπεα πτερόεντα;

Δεν εννοούμε φυσικά το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», ούτε το σύνηθες της πολιτικής αντιπαράθεσης «μία σου και μία μου». Ενα από τα βασικότερα προβλήματα στη διαλεύκανση των σκανδάλων στην Ελλάδα είναι η ταχύτατη εξαγωγή συμπερασμάτων και καταδικών, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, όπου τα πράγματα μπαίνουν στη σειρά, η έρευνα προχωρεί βήμα βήμα μέχρι να αποκαλυφθούν τα πάντα. Για παράδειγμα, πήρε δύο χρόνια για να τεκμηριώσουν ότι είχαν να κάνουν με «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του αμερικανικού κράτους». Η έρευνα για τη διάρρηξη στο Watergate ξεκίνησε τον Ιούνιο του 1972 και ο πρόεδρος Νίξον παραιτήθηκε τον Αύγουστο του 1974. Μάλιστα, σε κάποιο σημείο, όταν στην έρευνα που έκαναν οι Καρλ Μπέρνσταϊν και Μπομπ Γούντγουορντ εμφανιζόταν η εμπλοκή του Λευκού Οίκου, ο διευθυντής σύνταξης της Washington Post τους είπε: «Προσέξτε, διότι πλέον υπονοείτε ότι ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών έχει ανάμειξη». Επρεπε να προσέξουν διότι απλώς «υπονοούσαν» και όχι ότι καταδίκαζαν χωρίς στοιχεία…

To τετραπλό θέμα του Δημήτρη Δελεβέγκου

Πώς στήθηκε η απάτη της Folli Follie
Η μέθοδος «γύρω γύρω όλοι» για εικονικούς τζίρους στη Folli Folεντσlie
Ο οδοντίατρος πεθερός, «ελεγκτής» του… γαμπρού
Τα δάνεια στη Landocean και τα αντιφατικά στοιχεία
I.X. και οικιακός εξοπλισμός με έξοδα της εταιρείας

                                "Η  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/11/20

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Ο κοινός τόπος λέει ότι ένα από τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι η διασπορά της σε πολλές μικρές, οικογενειακές επιχειρήσεις. Η φαμίλια υφαίνει έναν ιστό αδιαφάνειας και χαμηλών προσδοκιών. Η επιχείρηση ζει λάθρα, μαύρα, χωρίς κανόνες μάνατζμεντ, χωρίς καν προσδοκία να μεγαλώσει και να υποστεί τη βάσανο της εποπτείας.

Η Folli Follie ήταν η μεγάλη πολυεθνική που μεγέθυνε τις ιδιότητες του στερεοτυπικού ελληνικού «μαγαζιού» σε δισ. Η διαφορά ήταν μόνο διαφορά κλίμακας. Η κουλτούρα του ημέτερου μη καπιταλισμού μπορούσε να επωαστεί και στο μεγάλο κέλυφος. Πιο ανθεκτικό από τα συστατικά του ήταν, βέβαια, το αίμα. Η οικογένεια.

Η περιγραφή προσκρούει στην αντικαπιταλιστική καχυποψία, που είναι πάντα έτοιμη να εκσφενδονίσει το κλισέ: δεν φταίει η κουλτούρα κανενός έθνους· φταίει η κουλτούρα του κέρδους – αυτού του διαφθορέα που καβαλάει τα λευκά κολάρα, ανεξαρτήτως φυλής ή θρησκείας, και τα εξωθεί σε εγκληματική βουλιμία.

Μήπως ήταν Ελληνες οι αεριτζήδες που προκάλεσαν τη φούσκα των sub-primes; Μήπως ήταν φίλοι κανενός Μπαλαούρα οι μάνατζερ των γερμανικών αυτοκινητοβιομηχανιών που είχαν στήσει την πλεκτάνη με τους κινητήρες;

Το ηθικόν δίδαγμα είναι ότι στη φύση του κεφαλαίου είναι να περνάει από τις ρωγμές των θεσμών και να τους διαβρώνει· να εκμεταλλεύεται κάθε εποπτική ολιγωρία και πολιτική προθυμία. Το θέμα όμως δεν είναι κάποια –διεθνής ή εθνική– προπατορική κλίση, όπως θα ήθελαν οι ηθικολογίες των δογμάτων. Το θέμα είναι ότι, μετά την ανακάλυψη του σκανδάλου, η πολιτεία έδειξε ότι δεν είχε τα αντανακλαστικά για να απαλλαγεί από το στίγμα των ιδιωτικών greek statistics. Ακόμη και η κοινωνία φάνηκε τόσο κουρασμένη από την παράδοση της απάτης, που αντιμετώπισε την κωλυσιεργία στη διαλεύκανσή της συγκαταβατικά, προτού την ξεχάσει ολότελα.

Αν υπάρχει ιδιαιτερότητα του «ελληνικού καπιταλισμού», είναι η εξάρτησή του όχι μόνον από τη συνένοχη αρωγή, αλλά κυρίως από τις παραλείψεις του κράτους· από την ενεργό απουσία εκείνων των εποπτικών υπηρεσιών που αλλού λειτουργούν με εγνωσμένη ανεξαρτησία και επιχειρησιακή επάρκεια.

Ολα τα υπόλοιπα –η επίχρυση βαλκανική δυναστεία· τα σπίτια, που έπρεπε πάση θυσία να διασωθούν· τα σκηνοθετημένα οικογενειακά μελοδράματα για την παροχέτευση της ενοχής· ακόμη και το εγγενές ψεύτισμα του ίδιου του προϊόντος, του κίβδηλου ποικίλματος του οποίου η αξία ήταν ότι υποσχόταν να κρύψει την τιμή του– είναι φολκλόρ. Φολκλόρ, όμως, που δεν είναι άμοιρο σημασίας.

Κάθε χώρα παράγει –και εξάγει– τα σκάνδαλα που της ταιριάζουν. Το δικό μας ήταν μιας πλαστογράφησης όχι επιδέξιας, αλλά τόσο δυσανάλογης προς την αλήθεια, ώστε να μην την υποψιάζεται κανείς. Και μιας πολυτέλειας τόσο φτηνής, ώστε να μην μπορείς να της αντισταθείς.