Ο,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Ετσι και εγώ και η οικογένειά μου είμαστε πιο δυνατοί, πιο σοφοί, πιο δεμένοι. Εχω πολλές φορές αναρωτηθεί τι θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά και τι θα μας προστατεύσει από το να ξανασυμβεί στο μέλλον. Δεν έχω απάντηση. Πιστεύω όμως ότι οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας έχουν ευθύνη να προστατεύσουν τους πολίτες από τέτοιες άθλιες πρακτικές. Οφείλουν να διερευνήσουν τι έγινε και να προασπίσουν την ανεξαρτησία των θεσμών και τη διαφάνεια. Ευθύνη έχει και η Δικαιοσύνη να δει τι ακριβώς έγινε...

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 24-27/12/20

ΤΗΣ ΛΙΝΑΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ


Τέλος καλό, όλα καλά λένε συνήθως. Είναι όμως έτσι; Η δικαίωση σε απελευθερώνει. Φεύγει ένα βάρος, αρχίζεις να βλέπεις πάλι μπροστά, να σχεδιάζεις για το μέλλον. Μπορεί και να ξεχνάς για λίγο τι έγινε... Τις απανωτές προσπάθειες να πλήξουν με σφοδρότητα και μένος, μέσω εμού, τον σύζυγό μου Γιάννη Στουρνάρα, που παρέμενε ανυποχώρητος στις θέσεις του για την προάσπιση της ανεξαρτησίας της Τραπέζης της Ελλάδος. Τη συκοφαντία και τη διαβολή, την ταλαιπωρία στα δικαστήρια, μια εξαιρετικά φθοροποιός επώδυνη διαδικασία...

Ο Διοικητής της ΤτΕ ήταν εμπόδιο και έπρεπε με κάθε τρόπο να απομακρυνθεί. Η μεθοδολογία ήταν γνωστή. Η στόχευση ήταν ξεκάθαρη. Δεν μπορείς να χτυπήσεις τον Στουρνάρα, χτύπα την οικογένειά του, τη γυναίκα του. Επιχειρηματίας είναι... όλο και κάτι θα έχει κάνει. Ψάξτε και αν δεν βρείτε κάτι, φτιάξτε το... Δεν βρήκαν και έπρεπε να φτιάξουν κάτι. Δεν είναι τελικά και τόσο δύσκολο. Είναι ανατριχιαστικά εύκολο να ενώσεις πολλές αλήθειες με τερατώδη ψέματα και να φτιάξεις ένα αφήγημα που να μοιάζει «η μεγάλη αλήθεια». Στείλτε την οικονομική αστυνομία, στείλτε την ΑΑΔΕ, δυσφήμηση, δυσφήμηση... πόσο θα αντέξει; Και έπειτα υπάρχουν και τα δικαστήρια. Ασε τους να πάνε να δικαιωθούν... Το γνωστό μότο, όπως όλοι σήμερα μάθαμε.

Οι επιθέσεις ξεκίνησαν πριν από 5 χρόνια. Προσπάθησαν επανειλημμένα πριν από την υπόθεση που τελικά κατέληξε στο δικαστήριο να με διαβάλουν, να με σπιλώσουν, να με διασύρουν. Προαναγγελίες διώξεων μέσω του Τύπου, ανυπόστατες αναφορές, οικονομικοί έλεγχοι, ανακριτικές διαδικασίες, έλεγχος από την ΑΑΔΕ, δεν βρέθηκε απολύτως τίποτα! Αλλά κατά τη γνωστή πρακτική του Γκαίμπελς «Ρίξε λάσπη, κάτι θα μείνει» η επιχείρησή μου υπέφερε από τη συκοφαντία. Οι υπάλληλοι και συνεργάτες μου υπέφεραν, αλλά μείναμε όρθιοι και δικαιωθήκαμε. Τώρα σχεδιάζουμε το μέλλον.

Αυτή είναι τελικά η ιστορία μου. Οι λεπτομέρειες ή τα επιμέρους γεγονότα έχουν μικρή σημασία. Ποιος θα τα θυμάται; Εγώ, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι συνεργάτες μου, οι άνθρωποι που με γνώριζαν και πίστευαν σε μένα και με στήριξαν για να παραμείνω όρθια.

Αυτό όμως που έχει σημασία να μην ξεχαστεί από κανέναν είναι οι αήθεις και παράνομες πρακτικές που ανέφερα και καταλύουν το κράτος δικαίου. Αυτό είναι το μάθημα για όλους μας, που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Εχουμε όλοι ευθύνη να μη μείνουμε αδιάφοροι, να καταδικάσουμε τις πρακτικές αυτές, να είμαστε σε επιφυλακή, να προφυλάξουμε το κράτος δικαίου. Σε μια δημοκρατία αυτά δεν γίνονται... και όμως γίνονται και μάλιστα, δυστυχώς, με τη βοήθεια ορισμένων θεσμών.

Η αθωωτική απόφαση ήταν λύτρωση, αλλά αισθάνομαι την υποχρέωση η υπόθεση να διερευνηθεί, να αποκαλυφθεί η πλεκτάνη, το μέγεθος και οι παραφυάδες της ομάδας που με συστηματικό τρόπο, ως συμμορία, επιχειρούν να αποδομήσουν ανθρώπους, να δολοφονήσουν χαρακτήρες για πολιτικά οφέλη. Δεν πρέπει να υποστεί κανείς άλλος όσα πέρασε η οικογένειά μου. Θέλω να αποδοθεί δικαιοσύνη γιατί παραβιάστηκαν κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματά μου και βασικές αρχές του κράτους δικαίου.

Οταν ξεκίνησε η ιστορία αυτή νόμισα ότι δεν με αφορούσε. Οτι είχε γίνει κάποιο λάθος, που σύντομα θα διορθωνόταν. Με τον καιρό κλιμακωνόταν, υπουργοί και βουλευτές ενός συγκεκριμένου κόμματος έγιναν κατήγοροί μου από το βήμα της Βουλής. Μαζί με μένα το κατηγορητήριο το άκουγε όλη η Ελλάδα από την τηλεόραση της Βουλής χωρίς δυνατότητα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Μου αρνήθηκαν να προσέλθω στην εξεταστική επιτροπή στη Βουλή και να απαντήσω στις κατηγορίες. Ολα αυτά τα χρόνια, κανείς δεν ασχολήθηκε αν είμαι καλή σε αυτό που κάνω, αν ανέλαβα τα έργα γιατί το άξιζα, ή διότι έδινα την προσφορότερη λύση... Η συζήτηση ήταν γιατί «μου τα έδωσαν». Θέλει γερό στομάχι.

Τι με κράτησε όρθια; Το δίκιο που ήταν με το μέρος μου με όπλισε με δύναμη. Η αγέρωχη στάση του συζύγου μου, η πίστη των φίλων μου και ότι δεν φοβόμουν για το αποτέλεσμα. Η αναγνώριση των πελατών μου. Ηξερα ότι θα δικαιωθώ.

Ο,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Ετσι και εγώ και η οικογένειά μου είμαστε πιο δυνατοί, πιο σοφοί, πιο δεμένοι.

Εχω πολλές φορές αναρωτηθεί τι θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά και τι θα μας προστατεύσει από το να ξανασυμβεί στο μέλλον. Δεν έχω απάντηση. Πιστεύω όμως ότι οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας έχουν ευθύνη να προστατεύσουν τους πολίτες από τέτοιες άθλιες πρακτικές. Οφείλουν να διερευνήσουν τι έγινε και να προασπίσουν την ανεξαρτησία των θεσμών και τη διαφάνεια. Ευθύνη έχει και η Δικαιοσύνη να δει τι ακριβώς έγινε.

Η χώρα μας αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις. Οι συνέπειες της πανδημίας Covid-19 επιτείνουν τις δυσκολίες. Οι πρακτικές αυτές που εφαρμόστηκαν μας πήγαν πίσω πολλά χρόνια. Οι πολίτες της χώρας πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς για να διοχετεύουν τη δημιουργικότητα και την ικμάδα τους στο να χτίσουν το μέλλον το δικό τους, των παιδιών τους, της χώρας και όχι για να αντιμετωπίσουν συνωμοσίες και αήθεις πρακτικές που παραπέμπουν σε μη δημοκρατικά καθεστώτα. Μόνο έτσι θα προχωρήσουμε σταθερά για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος.

Δεν θέλω να ξεχάσω. Θέλω να θυμάμαι...