Προσπαθήστε, λοιπόν, να φανταστείτε πώς θα ήταν σήμερα η Ελλάδα αν το αντιευρωπαϊκό θυμικό της προηγούμενης δεκαετίας είχε μετουσιωθεί σε πράξη. Αν λέγαμε, βρε αδερφέ, να ακολουθήσουμε εκείνες τις ρηξικέλευθες προτάσεις του Καμμένου, του Λαφαζάνη, του Λαπαβίτσα, μαζί με τις αγορεύσεις του Κατρούγκαλου και του Ευκλείδη στους Αγανακτισμένους. Αν ο Αλέξης άκουγε τη φωνή του λαού στο δημοψήφισμα και άφηνε τον Γιάνη να μας δείξει πώς τελειώνει το έργο. Η Ελλάδα εκτός Ευρώπης, στη δίνη μίας εσωτερικής κρίσης, με την πίεση του Μεταναστευτικού. Και μετά, πανδημία. Δεν θα ήταν, απλώς, failed state. Θα έκλεινε με σφραγίδα του ΟΗΕ, όπως διαλύονται κάτι εμπορικά καταστήματα με απόφαση Πρωτοδικείου.
Το μοντέλο για τα 32 δισ.: Ο Χριστόφορος Πισσαρίδης θα είναι ο «Τσιόδρας» της Οικονομίας Πατήστε εδώ
Το ευρωπαϊκό πακέτο επανεκκίνησης σε συνδυασμό με το επικείμενο ΕΣΠΑ δίνουν δύο πολύ ωραία και ηχηρά χαστούκια στους αντιευρωπαϊστές, ειδικά στην «ψεκασμένη» εκδοχή τους. Και τους στέλνουν βαθιά μέσα στις τρύπες τους, να υπολογίσουν πόσα τρισεκατομμύρια δραχμές θα κόστιζε το εθνικό πρόγραμμα ανασύνταξης. Ας κόστιζε και 800 τρισ. Το μηχάνημα στον Χολαργό θα δούλευε συνέχεια.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο εδώ. Θα αποτυπωθεί στα πολιτικά αντανακλαστικά ολόκληρης της ηπείρου. Μπορεί η Ευρώπη να μην τελειώσει με τον λαϊκισμό, αλλά θα τον στριμώξει στα σχοινιά. Ένα αντίστοιχο μήνυμα εξέπεμψε και η πανδημία: ωραία τα κακαρίσματα των διάφορων πολύχρωμων πετεινών, αλλά όταν πλακώσουν οι λύκοι και οι αλεπούδες, χρειάζεται ένα στιβαρό χέρι για να πιάσει το δίκανο.
Ακόμα δεν έχει γίνει πλήρως ορατό, αλλά η εικόνα θα καθαρίσει στο μέλλον. Η εμπειρία της πανδημίας και τα ευρωπαϊκά κονδύλια θα ενισχύσουν τον συστημικό χαρακτήρα των επιλογών που κάνει το πολιτικό ακροατήριο. Εντάξει, εννοείται ότι η συγκυρία ευνοεί τον Μητσοτάκη, του επιτρέπει να βλέπει προς δεύτερη τετραετία και προκαλεί μία κάποια αμηχανία στην αντιπολίτευση. Κυρίως, όμως, εξουδετερώνει τον λαϊκισμό και τις φωνές που θέλουν να ακούγονται ως ριζοσπαστικές. Κοινώς τελειώνουμε, έστω προσωρινά, από τον περιθωριακό τσαρλατανισμό και τις εξαλλοσύνες.
Το κρίσιμο θέμα, βέβαια, είναι πώς θα αξιοποιηθούν αυτά τα χρήματα. Ο μηχανισμός θα είναι επιτελικός, στο Μαξίμου, με την αρωγή του καθηγητή Πισσαρίδη. Ωραία. Το πρόβλημα, όμως, δεν βρίσκεται τόσο στην πολιτική βούληση και στον σχεδιασμό, όσο σε υπηρεσιακό επίπεδο. Υπάρχει, δηλαδή, ένα ολόκληρο γραφειοκρατικό σύστημα που δεν ξέρει να δουλεύει κάτω από αντίστοιχες απαιτήσεις. Ισως η ανασύνταξή του να είναι το σημείο από το οποίο πρέπει να ξεκινήσουν όλα.
Πηγή: Protagon.gr
 |
Κέρδισε το Νομπέλ Οικονομίας το 2010 και τρία χρόνια αργότερα έγινε Ιππότης του Βρετανικού Στέμματος (σερ). Είναι Βασιλικός Καθηγητής (Regius Professor, τιμητικός τίτλος για έδρα σε αγγλικό πανεπιστήμιο) στο London School of Economics (LSE), όπου μεταξύ άλλων διευθύνει το ερευνητικό πρόγραμμα στη Μακροοικονομία, στο Κέντρο Οικονομικής Απόδοσης. Ειδικεύεται στα οικονομικά των αγορών εργασίας, στη μακροοικονομική πολιτική, στην οικονομική ανάπτυξη και τις διαρθρωτικές αλλαγές.
Ο κ. Πισσαρίδης καλείται τώρα από τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να τεθεί επικεφαλής μιας επιστημονικής ομάδας η οποία θα εκπονήσει τη στρατηγική αναπτυξιακή πολιτική και θα δίνει τις κατευθύνσεις στα αρμόδια υπουργεία για τις προτάσεις που θα υποβληθούν προς χρηματοδότηση από το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης (εδώ).
Ποιος όμως είναι ο «Τσιόδρας της Οικονομίας», όπως προσφυώς τον αποκάλεσε στον κεντρικό τίτλο της κυριακάτικη εφημερίδα;
Ο Χριστόφορος Πισσαρίδης γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου του 1948 στο χωριό Αγρός της Κύπρου. Σε ηλικία δέκα ετών οι γονείς του τον έστειλαν σε άλλο σχολείο, στη Λευκωσία, όπου παράλληλα βοηθούσε στο κατάστημα ρούχων του θείου του.
Τα επόμενα χρόνια της παιδικής και εφηβικής ηλικίας του τα έζησε μαζί με την οικογένεια του θείου του. «Μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες ήταν να πηγαίνω με τα ξαδέρφια μου για ψάρεμα στην Κερύνεια. Συνήθως το ψάρεμα αυτό ήταν αποτυχημένο», λέει ο ίδιος.
Καθώς δεν μπορούσες την εποχή εκείνη να πάρεις αναβολή από τον στρατό για λόγους σπουδών, ο Πισσαρίδης βρήκε μπροστά του ένα «παραθυράκι».
«Επειδή τελείωσα στην ηλικία των 17 ετών το σχολείο και όχι στα 18, ήμουν πολύ μικρός για να πάω στρατό, οπότε μου επιτράπηκε να φύγω για σπουδές στο εξωτερικό. Στο μυαλό μου είχα βέβαια ότι το πρόβλημα στην Κύπρο θα έχει λυθεί και η υποχρεωτική στρατολόγηση δεν θα υπάρχει μέχρι να ολοκληρώσω της σπουδές μου. Κάτι φυσικά που δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα», θυμάται.
Το απολυτήριο λυκείου από το Παγκύπριον Γυμνάσιο στη Λευκωσία
Ενα από τα πρώτα του επαγγελματικά όνειρα ήταν να γίνει αρχιτέκτονας, όμως έπειτα από προτροπή των γονιών του, οι οποίοι ήταν επιχειρηματίες, σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Εσεξ, στη Βρετανία. Πήρε το πρώτο του πτυχίο του το 1970 και τον επόμενο χρόνο ολοκλήρωσε στο ίδιο πανεπιστήμιο και το μεταπτυχιακό του.
Συνέχισε τις σπουδές του στο LSE, όπου ολοκλήρωσε το διδακτορικό του το 1973, υπό την επίβλεψη του μαθηματικού οικονομολόγου Μίτσιο Μορισίμα.
Το 1976 ξεκίνησε να εργάζεται ως λέκτορας στο LSE. Την εποχή εκείνη η ανεργία ήταν το σημαντικότερο πρόβλημα της βρετανικής κοινωνίας. Ο τότε νεότατος οικονομολόγος παρατηρούσε τους κραδασμούς που έφερνε η ανεργία στο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον της χώρας και αποφάσισε να αφοσιωθεί στις αιτίες που την προκαλούσαν.
Tο 2005 έγινε ο πρώτος οικονομολόγος εκτός ΗΠΑ που κέρδισε, μαζί με τον Ντέιλ Μόρτενσεν, το διεθνούς κύρους βραβείο του Ινστιτούτου για τη Μελέτη της Εργασίας (ΙΖΑ) στα Οικονομικά της Εργασίας.
Είναι μέλος του Econometric Society, της Ακαδημίας Αθηνών, της Βρετανικής Ακαδημίας, της Ακαδημίας της Ευρώπης και αρκετών άλλων επιστημονικών συλλόγων, ενώ είναι ισόβιο επίτιμο μέλος της Αμερικανικής Οικονομικής Ενωσης (American Economic Association).
Εχει γράψει εκατοντάδες άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά και στον Τύπο και το βιβλίο του «Equilibrium Unemployment Theory», που έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, αποτελεί σημείο αναφοράς στα οικονομικά της ανεργίας.
Οπως είπε ο κ. Πισσαρίδης στη συνέντευξη που έδωσε από κοινού με τους Μόρτενσεν και Ντάιαμοντ μετά την απονομή του Βραβείου Νομπέλ, «η ενασχόληση μου με καυτά θέματα οικονομικής πολιτικής, ιδιαίτερα σχετικά με την ανεργία, μέσω των ερευνητικών προγραμμάτων του Κέντρου για την Οικονομική της Εργασίας και στη συνέχεια του Κέντρου για την Οικονομική Επίδοση του LSE, ήταν σημαντικά κίνητρα που με ώθησαν να εμβαθύνω στο πρόβλημα της ανεργίας».
Ο καθηγητής κρατάει στα χέρια του το Νομπέλ Οικονομίας / Nobel Prize
Στην ίδια συνέντευξη αποκάλυψε ότι είχε επηρεαστεί βαθιά από τη μελέτη της Θεωρίας των Μισθών, το κλασικό έργο του κορυφαίου άγγλου οικονομολόγου και νομπελίστα Τζον Χικς για την Οικονομική της Εργασίας, που δημοσιεύτηκε το 1932 και τονίζει τη σημασία των τριβών και του θεσμικού πλαισίου για την πλήρη κατανόηση της αγοράς εργασίας πέραν των δυνατοτήτων του υποδείγματος του πλήρους ανταγωνισμού.
Το 2011, του απονεμήθηκε ο Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Μακαρίου Γ’ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το 2013 έγινε Ιππότης του Βρετανικού Στέμματος, παίρνοντας τον τίτλο «σερ» (Sir).
Στις 5 Νοεμβρίου του 2015 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα «Οικονομικές Επιστήμες – Ανάπτυξη και Απασχόληση» στην τάξη των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών.
Εχει πει
ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ «Οι νέες τεχνολογίες της ρομποτικής και της τεχνητής νοημοσύνης μπορεί να καταργήσουν ορισμένα επαγγέλματα, αλλά θα προκαλέσουν έκρηξη δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας σε τομείς που σήμερα δεν υπάρχουν. Ακριβώς όπως ο ηλεκτρισμός, η μηχανή εσωτερικής καύσης και ο σιδηρόδρομος παραμέρισαν τους αμαξάδες και προκάλεσαν μια κοσμογονία που ξεκινούσε από τη μηχανική και τις κατασκευές και εκτεινόταν ως την επέκταση των πόλεων σε περιοχές που ήταν απροσπέλαστες».
ΓΙΑ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ «Η Ελλάδα θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας απλώς και μόνο επενδύοντας στο πεδίο της Υγείας. Οι καταιγιστικές εξελίξεις στις επιστήμες Υγείας, σε συνδυασμό με τη γήρανση του πληθυσμού, θα καταστήσουν τον τομέα της περίθαλψης και της ευζωίας τον ταχύτερα αναπτυσσόμενο. Και όλα αυτά χωρίς να έχουμε μιλήσει ακόμα για την ιδιότητα των προηγμένων προγραμμάτων τεχνητής νοημοσύνης να εκπαιδεύονται μόνα τους και να αποκτούν μέσα σε ελάχιστες ώρες δεξιότητες, όπως πρόσφατα συνέβη στο σκάκι, που ένας άνθρωπος θα χρειαζόταν μια ολόκληρη ζωή για να κατακτήσει»
Ο κ. Πισσαρίδης δεν αποκλείει μια επαναστατική εξέλιξη, στην οποία αναφέρθηκε και στην ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών, ότι δηλαδή θα έρθει μια ημέρα που το Νομπέλ Οικονομίας ή Φυσικής θα απονεμηθεί σε… ρομπότ.
Ο νομπελίστας οικονομολόγος είναι, χωρίς αμφιβολία, ένας εκ των επιφανέστερων επιστημόνων παγκοσμίως που δραστηριοποιούνται στις οικονομικές επιστήμες, την ανάπτυξη και την απασχόληση. Τα τελευταία χρόνια έστρεψε τα ερευνητικά ενδιαφέροντά του προς τη διεθνή οικονομία και πολιτική καθώς και την οικονομική μεγέθυνση, τεχνολογική πρόοδο και τις διαρθρωτικές αλλαγές κατά τη μακροχρόνια εξέλιξη της οικονομίας. Ως δάσκαλος χιλιάδων φοιτητών κατά τη σταδιοδρομία του και σύμβουλος πλήθους διεθνών και διακρατικών οργανισμών, έχει συμβάλει όσο λίγοι άλλοι επιστήμονες στη βελτίωση της ανθρωπότητας.
Το ελληνικό project
Συνεργάτες του Χριστόφορου Πισσαρίδη στο project της ελληνικής ανάκαμψης είναι ο γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ Νίκος Βέττας και, με συντονιστικό ρόλο, ο καθηγητής του London School of Economics Δημήτρης Βαγιανός και ο καθηγητής του Yale Κωνσταντίνος Μεγήρ. Ολοι τους πλαισιώνονται από άλλους καθηγητές και εμπειρογνώμονες για θέματα της οικονομίας, όπως οι Αρίστος Δοξιάδης, Νίκος Καραμούζης, Φοίβη Κουντούρη, Αλέξανδρος Κρητικός, Διομήδης Σπινέλλης, Πάνος Τσακλόγλου. Συντονιστές μεταξύ της «Επιτροπής Πισσαρίδη» και των αρμόδιων υπουργείων θα είναι οι συνεργάτες του Πρωθυπουργού Ακης Σκέρτσος, Αλέξης Πατέλης και Μιχάλης Αργυρός.
Πηγή: Protagon.gr |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου