Στην περίπτωση του «Ελλάδα 2021», το υλικό με το οποίο δουλεύει η επιτροπή είναι οι αντιλήψεις για την Ιστορία μας και την εθνική αυτοσυνειδησία μας. Χρειάζεται, επομένως, γνώση ή, έστω, αίσθηση του αντικειμένου, αλλά και κάποιες πολιτικές δεξιότητες, για να αποφεύγονται οι περιττές κακοτοπιές και οι άσκοπες μάχες. Επιπλέον, εδώ δεν υπάρχει σταθερό πλάνο. Δεν προϋπάρχει ένα πρόγραμμα που το υπαγορεύουν οι αντικειμενικές ανάγκες των αγωνισμάτων και των θεαμάτων. Εδώ πας να οργανώσεις κάτι, το οποίο ταυτοχρόνως πρέπει και να το επινοήσεις. Αυτό είναι το δυσκολότερο εγχείρημα του είδους και για την πραγματοποίησή του –και μάλιστα σε διάστημα μικρότερο του ενός χρόνου– είναι απαραίτητο να υπάρχει σαφής στρατηγική, η οποία ή δεν υπάρχει στην περίπτωση του «Αθήνα 2021» ή, αν υπάρχει, είναι τόσο διακριτική στην έκφρασή της ώστε κανείς δεν έχει αντιληφθεί την ύπαρξή της....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 02/06/20

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Το πρώτο στάδιο για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος είναι να αναγνωρίσεις την ύπαρξή του. Ακούγεται απλό, αλλά πολύ συχνά είναι οδυνηρό, διότι ο πόνος χτυπάει κατευθείαν στον εγωισμό. Είναι όμως και απαραίτητο, διότι το λάθος είναι μέρος της διαδικασίας της γνώσης και η γνώση αναγκαία εάν θέλουμε να διορθώσουμε την κατάσταση. Ας παραδεχθούμε, λοιπόν, ότι η υπόθεση του «Ελλάδα 2021» δεν δείχνει να εξελίσσεται όπως θα περιμέναμε.

Είναι αλήθεια ότι η συγκεκριμένη οργανωτική προσπάθεια επλήγη, όπως όλες οι παρεμφερείς δραστηριότητες διεθνώς, εξαιτίας του lockdown που επέβαλε στον ανεπτυγμένο κόσμο ο κορωνοϊός. Αυτό ήταν αναμενόμενο, διότι όταν κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πώς θα λειτουργούν τα μουσεία, οι εκθέσεις, οι δημόσιες εκδηλώσεις, τι να οργανώσεις και πώς, εφόσον όλα είναι στον αέρα; Το πρόβλημα, όμως, δεν ήταν η στασιμότητα λόγω συνθηκών υποχρεωτικών για όλους, ήταν μάλλον η περιττή αρνητική δημοσιότητα εξαιτίας των ξεκούδουνων ηλιθιοτήτων που εξέπεμπε ο λογαριασμός τους στο Twitter – με τις οποίες δεν ασχολούμαι τώρα, όπως δεν ασχολήθηκα και τότε.

Το πρόβλημα ήταν βαθύτερο από την κακή δημοσιότητα, διότι έθιγε τον σκοπό του εορτασμού για τον οποίον έχει συσταθεί ο οργανισμός «Ελλάδα 2021». Αν προχωρούμε προς την επέτειο των πρώτων (δύσκολων) 200 ετών, αναβιώνοντας κάθε διαμάχη και σύγκρουση της διαδρομής που μας έφερε ώς εδώ, τότε καλύτερα να ξεχάσουμε τους εορτασμούς και να περάσουμε την επέτειο στο ντούκου. Ο σκοπός όλης αυτής της προσπάθειας που γίνεται προκειμένου να δοθεί ένας ενιαίος χαρακτήρας στις κάθε είδους εκδηλώσεις ανά την επικράτεια, είναι να βρούμε το νόημα της ιστορικής διαδρομής των δύο αιώνων, όχι να ξαναδώσουμε χαμένες μάχες για να τις κερδίσουμε. Οι δεσποτικές τάσεις του Καποδίστρια, οι αρειμάνιες στύσεις του Καραϊσκάκη και οι Μπογδάνοι που τρέχουν να αρπάξουν ένα κόκαλο δημοσιότητας είναι γραφικότητες.

Το έργο που έχει αναλάβει η επιτροπή υπό τη Γιάννα Αγγελοπούλου διαφέρει πάρα πολύ από το έργο που η ίδια ανέλαβε προς εικοσαετίας και, ομολογουμένως, το έφερε εις θριαμβευτικό πέρας. Για να το πω με τα απλά ελληνικά της πιάτσας, αυτό το project δεν είναι purely managerial. Δεν αφορά, δηλαδή, την κατασκευή μιας υποδομής για την τέλεση συγκεκριμένων δραστηριοτήτων. Στην περίπτωση του «Ελλάδα 2021», το υλικό με το οποίο δουλεύει η επιτροπή είναι οι αντιλήψεις για την Ιστορία μας και την εθνική αυτοσυνειδησία μας. Χρειάζεται, επομένως, γνώση ή, έστω, αίσθηση του αντικειμένου, αλλά και κάποιες πολιτικές δεξιότητες, για να αποφεύγονται οι περιττές κακοτοπιές και οι άσκοπες μάχες.
Επιπλέον, εδώ δεν υπάρχει σταθερό πλάνο. Δεν προϋπάρχει ένα πρόγραμμα που το υπαγορεύουν οι αντικειμενικές ανάγκες των αγωνισμάτων και των θεαμάτων. Εδώ πας να οργανώσεις κάτι, το οποίο ταυτοχρόνως πρέπει και να το επινοήσεις. Αυτό είναι το δυσκολότερο εγχείρημα του είδους και για την πραγματοποίησή του –και μάλιστα σε διάστημα μικρότερο του ενός χρόνου– είναι απαραίτητο να υπάρχει σαφής στρατηγική, η οποία ή δεν υπάρχει στην περίπτωση του «Αθήνα 2021» ή, αν υπάρχει, είναι τόσο διακριτική στην έκφρασή της ώστε κανείς δεν έχει αντιληφθεί την ύπαρξή της.

Εχω την εντύπωση ότι το λάθος πρέπει να βρίσκεται στα σαράντα παλικάρια, που λέει το δημώδες, δηλαδή στον υπερπληθυσμό των σοφών στην επιτροπή – που υπερβαίνει πολλαπλασίως το όριο ασφαλείας των τριών που έθεσε ο Μπίσμαρκ με το γνωστό του απόφθεγμα. Εχουμε, δηλαδή, άλλη μία περίπτωση όπου η αφθονία της ποσότητας προσπαθεί να καλύψει την απουσία της ποιότητας. Οι πολλοί στρατηγοί στο επιτελείο δεν φτιάχνουν στρατηγική. Κάποιου είδους αναδιοργάνωση καταλαβαίνω ότι είναι απαραίτητη.

Φράχτης με εισόδους

«Το όραμά μας», λέει ο Δ. Βίτσας του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας για λογαριασμό του ιδίου και των φίλων του, «δεν μπορεί να είναι μια Ευρώπη η οποία θα στηρίζεται στην ύπαρξη των φραχτών. Καλώ τον καθένα να σκεφτεί ότι πάμε να φτιάξουμε μια Ευρώπη - δύναμη ειρήνης και αλληλεγγύης και ξαφνικά εμφανίζονται φράχτες στην Ουγγαρία, την Πολωνία, την Αυστρία κ.λπ.». Το «κ.λπ.» της υπόθεσης είναι, φυσικά, ο δικός μας φράχτης στον Εβρο, αυτός που άντεξε στις επιθέσεις του περασμένου Μαρτίου και ο οποίος πρόκειται να επεκταθεί, όπως αποφάσισε η κυβέρνηση.

Το κωμικό της υπόθεσης είναι η προϋπόθεση που έθεσε ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον η κυβέρνηση το έχει αποφασίσει: «Να υπάρξουν συγχρόνως ανοικτές δίοδοι γι’ αυτούς που επιθυμούν άσυλο». Με άλλα λόγια, να κατασκευαστεί ένα φράχτης ο οποίος δεν θα είναι φράχτης. Μα, οι νόμιμοι δίοδοι στα σύνορα υπάρχουν και είναι σε συγκεκριμένα σημεία. Το νόημα του φράχτη είναι να αποκλείσει τελείως τη δίοδο για τον οποιονδήποτε κατά το μήκος στο οποίο ανεγείρεται. Αλλιώς, γιατί να κατασκευαστεί; Ο σκοπός είναι να ελέγξουμε τις πύλες εισόδου στη χώρα από τον Εβρο, όχι να τις ανοίξουμε ούτε και να προσθέσουμε περισσότερες. Ενας φράχτης με διόδους (εκτός από τις επιβεβλημένες για τη συντήρησή του) είναι μια αντίφαση, από αυτές που υπάρχουν μόνο στα οράματα των συριζαίων...