"...Δεν είναι και τόσο απλά τα πράγματα όπως τα περιγράφει ο Τσίπρας. Ο τέως πρωθυπουργός στηρίζεται στην αμνησία που νομίζει ότι πέφτει πάνω από το εκλογικό σώμα. Γελιέται. Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξεχνά την περίοδο Βαρουφάκη, Καμμένου, Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου. Δεν ξεχνά την εχθροπάθεια και το μίσος. Δεν ξεχνά την αγωνία του δημοψηφίσματος, την κατάρρευση των οικονομιών των πολιτών, τα capital control. Δεν ξεχνά τα παιχνίδια με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Δεν ξεχνά το τρίτο Μνημόνιο, τους φόρους, την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας στο υπερταμείο. Δεν ξεχνά τη μεθόδευση κατά του Τύπου, την προσπάθεια ελέγχου της δικαιοσύνης. Δεν ξεχνά τα αριστερά ρουσφέτια, τους μετακλητούς, το αριστερό πελατειακό κράτος. Δεν ξεχνά το Μάτι. Και δεν ξεχνά τι έκανε ο ριζοσπάστης αριστερός νυν σοσιαλδημοκράτης αρχηγός στο κότερο μιας πολύ πλούσιας οικογένειας...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 24/02/20

Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ

Ας φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας. Τρία αντισυστημικά μορφώματα γέννησε η χρεοκοπία που εκμεταλλεύτηκαν τη σύγχυση και την απογοήτευση των πολιτών για να ανέλθουν και να διεκδικήσουν την εξουσία. Τρία κόμματα που εκκινούσαν από έναν καταγγελτικό αντιευρωπαϊσμό αλλά προφανώς είχαν διαφορετικές βλέψεις και διαφορετική πορεία. Τα κόμματα αυτά ανέβηκαν γρήγορα, αλλά μακροπρόθεσμα ηττήθηκαν. Τα αποδοκίμασαν οι πολίτες, τα συνέτριψε η λαϊκή ψήφος. Οι μεν ΑΝΕΛ απορροφήθηκαν ως «δεξιά τάση» στον ΣΥΡΙΖΑ, η Χρυσή Αυγή για την πολιτεία της έχει μπλέξει με τα δικαστήρια και ο «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισε το τρίτο, το περιττό και χειρότερο Μνημόνιο, ψάχνει τρόπο να μείνει στο πολιτικό παιχνίδι ως τμήμα του συστημικού δικομματισμού. Στη λογική της αναζήτησης guests που αυτή τη φορά επιδιώκει να του δώσουν σοσιαλδημοκρατική προφάνεια, έχει βρει διάφορους προθύμους από άλλους χώρους να παίξουν τον ρόλο του γεφυροποιού ανάμεσα στις ριζοσπαστικής απόχρωσης αντισυστημικές καταγγελίες και στην επιδίωξη της εκ νέου ανάληψης και νομής της εξουσίας.

Τέτοιες καταγγελίες περιελάμβανε πολλές και ο προχθεσινός λόγος του Αλέξη Τσίπρα ενόψει των προσυνεδριακών εκδηλώσεων του ΣΥΡΙΖΑ στο Τάε Κβον Ντο. Στον οργισμένο λόγο του, ο τέως πρωθυπουργός διαστρέβλωσε διάφορες πτυχές της πραγματικότητας, καταλήγοντας σε ένα ηρωικό συμπέρασμα, ότι είναι ο άνθρωπος που μεθοδεύεται η καταδίκη του για εσχάτη προδοσία, υπονοώντας ότι χρησιμοποιείται η δικαιοσύνη για να πλήξει αυτόν τον αριστερό ριζοσπάστη, ένα ανεπίληπτο παιδί του λαού.

Δεν ξέρω τι έχει καταλάβει από όσα συνέβησαν στο μεταξύ ο Τσίπρας, αλλά τις στοχεύσεις των μεθοδεύσεών του, το παρακρατικό στήσιμο της υπόθεσης Novartis, τη χειραγώγηση της δικαιοσύνης, την «γκρίζα ζώνη» και τη «λάσπη» κατά των πολιτικών αντιπάλων του τα είχε περιγράψει με ενάργεια ο Ευάγγελος Βενιζέλος όταν υπερασπιζόταν την τιμή του από το βήμα της Βουλής, στις 21 Φεβρουαρίου 2018. Αυτός είχε δώσει και το πλαίσιο των παραβιάσεων της νομιμότητας, περιγράφοντας αδικήματα όπως «ψευδορκία, συκοφαντική δυσφήμηση, κατάχρηση εξουσίας» αλλά και «σφετερισμό της ιδιότητας του κρατικού οργάνου για να αλλοιωθούν θεμελιώδεις θεσμοί του πολιτεύματος, όπως η διάκριση εξουσιών και η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης». Στο πλαίσιο των σχετικών, που κοινοποιούσε ο διατελέσας αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά, ήταν και το κόστος της λυπητερής: «ο σφετερισμός της ιδιότητος του κρατικού οργάνου για να αλλοιωθούν θεμελιώδεις θεσμοί του πολιτεύματος, όπως η διάκριση των εξουσιών, είναι ο ορισμός του άρθρου 134 του Ποινικού Κώδικα», έλεγε ο Βενιζέλος περιγράφοντας τι εννοούσε λέγοντας εσχάτη προδοσία.

Δεν είναι και τόσο απλά τα πράγματα όπως τα περιγράφει ο Τσίπρας. Ο τέως πρωθυπουργός στηρίζεται στην αμνησία που νομίζει ότι πέφτει πάνω από το εκλογικό σώμα. Γελιέται. Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν ξεχνά την περίοδο Βαρουφάκη, Καμμένου, Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου. Δεν ξεχνά την εχθροπάθεια και το μίσος. Δεν ξεχνά την αγωνία του δημοψηφίσματος, την κατάρρευση των οικονομιών των πολιτών, τα capital control. Δεν ξεχνά τα παιχνίδια με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Δεν ξεχνά το τρίτο Μνημόνιο, τους φόρους, την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας στο υπερταμείο. Δεν ξεχνά τη μεθόδευση κατά του Τύπου, την προσπάθεια ελέγχου της δικαιοσύνης. Δεν ξεχνά τα αριστερά ρουσφέτια, τους μετακλητούς, το αριστερό πελατειακό κράτος. Δεν ξεχνά το Μάτι.

Και δεν ξεχνά τι έκανε ο ριζοσπάστης αριστερός νυν σοσιαλδημοκράτης αρχηγός στο κότερο μιας πολύ πλούσιας οικογένειας.

Υποχρεώσεις
«Μπροστά εμείς...». Ο οδηγός που χτύπησε, σκότωσε και εγκατέλειψε τον μοτοσικλετιστή στην παραλιακή δεν είναι ο μόνος. Η ατομική ευθύνη του συγκεκριμένου, που θα αντιμετωπίσει τον νόμο, είναι δεδομένη, αλλά η πράξη του έχει επαναληφθεί κατά κόρον. Η ανευθυνότητα τείνει να κυριαρχήσει στις δημόσιες συμπεριφορές μας. Ζούμε σε μια κοινωνία δικαιωμάτων, μεγάλη μερίδα των μελών της οποίας αρνείται να κατανοήσει ότι έχει και υποχρεώσεις.

Η εθνολαϊκιστική αντεπίθεση

Η καταγγελία είναι ένα σχετικώς εύκολο είδος δημόσιας παρέμβασης, ιδίως όταν στηρίζεται στην υποκειμενικότητα, σε δοξασίες, σε κοινότοπες συζητήσεις. Και έχει απήχηση επειδή εμφανίζεται ως τολμηρή παρέμβαση που αντιτίθεται σε κατεστημένα συμφέροντα και στη λεγόμενη «κυρίαρχη ιδεολογία». Με καταγγελίες, στα όρια της συνωμοσιολογίας, δοξάστηκε ο εθνολαϊκιστικός πολτός του αντιμνημονίου.

Με καταγγελίες και με γκρίνια γίνεται προσπάθεια υπονόμευσης του δρόμου της σταθερότητας, τον οποίο βαδίζει η χώρα, επιτέλους με την ψήφο των ελλήνων πολιτών. Στην γκρίνια αυτού του τύπου χρησιμεύουν, ακόμα μια φορά, τα κοινωνικά δίκτυα, ευεπήφορα στη διάδοση διαφόρων τερατολογιών. Μια απ' αυτές, τις προάλλες, επέκρινε το Φόρουμ των Δελφών διότι, λέει, καλεί διάφορα πρόσωπα που ανήκουν στην οικογένεια Μητσοτάκη. Πρωθυπουργός, Ντόρα Μπακογιάννη, δήμαρχος Αθηναίων, και μαζί διάφοροι επαγγελματίες (η αδελφή του δημάρχου, καθηγητές, στελέχη της οικονομικής ζωής) φτιάχνουν ένα συνωμοσιολογικό στόρι, που λέει ότι δήθεν η οικογένεια Μητσοτάκη είναι ένα φοβερό κατεστημένο.

Φοβερή αποκάλυψη! Και τρομερό κατεστημένο. Λες και έχουμε χούντα Μητσοτάκη. Λες και δεν εκλέγουμε πρωθυπουργό και τοπική αυτοδιοίκηση, λες και δεν έχουν δικαίωμα σε αυτή την οικογένεια να είναι πετυχημένοι επαγγελματίες, να είναι πετυχημένοι καθηγητές και παρεμβατικοί πολίτες.

Λαϊκισμός, μιζέρια, ασχετοσύνη επιδιώκουν να υπαγορεύσουν νέα σενάρια συνωμοσίας, να δώσουν βάρος σε ένα νέο εθνολαϊκιστικό πανηγύρι. Δεν θα περάσει.