...Λοιπόν έχει γούστο· κάθε φορά που πεθαίνει ένας ποιητής να τον αποχαιρετούσαμε με έναν οιονεί ποιητικό τρόπο -ας είναι και ελαφρύς [αφελής]. Ισως ξεδιαλύναμε το παράδοξο: πώς, ένας άνθρωπος του περιθωρίου [εκεί έχουμε κατατάξει τους ποιητές] μπορεί κι εκφράζει, σχεδόν ιδανικά, την πλειονότητα [την κοινωνία]; Λέω ίσως γιατί δεν βλέπω κάτι τέτοιο να απασχολεί εμάς τους υπόλοιπους η ποιητική διάσταση του χρόνου [και του χώρου]. Να ζήσουμε ποιητικά, όπως επιθυμούσε ο Χέλντερλιν, δεν μάθαμε, δεν ξέρουμε. Μήπως κάποιος, κάτι, να μας ξεστραβώσει ώστε να αρχίσουμε να διαβάζουμε τους ποιητές μας; Λοιπόν, με αφορμή τον θάνατο της Κικής Δημουλά, δυο λόγια γι’ αυτήν από τον Παναγιώτη Κονδύλη: «Στα ερασιτεχνικά μου μάτια η δική σας ποίηση πρώτα απ’ όλα είναι γλώσσα που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, μόνο κόβει κάθε τόσο από το σώμα της κομμάτια και τα δένει σε ποιήματα χωρίς η ίδια να ελαττώνεται - αδυνατίζει ποτέ»....

Από την τελευταία σελίδα της "Εφ,Συν"

"Εφ.Συν", 24/02/20