"...Αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο διαχρονικό πρόβλημα για τους περισσότερους οργανισμούς, εταιρείες και υπηρεσίες του ελληνικού Δημοσίου, περιλαμβανομένων των Περιφερειών και των ΟΤΑ. Δημιουργήθηκαν κάποια στιγμή για να παράγουν ή να επιτελούν κάποιο έργο και στη διαδρομή ο σκοπός ξεχάστηκε ή υποβαθμίστηκε πλήρως. Μεταλλάχθηκαν σε μηχανές προσλήψεων και σε χώρους εξασφάλισης θέσεων απασχόλησης και περιφρούρησης... κεκτημένων. Οι ισολογισμοί τους αποκαλύπτουν την πραγματικότητα, καθώς το 60%-70% των δαπανών τους πάει σε μισθούς, ακόμη ένα ποσοστό είναι τα υπόλοιπα λειτουργικά έξοδα και απομένει ελάχιστο ποσοστό για την εκπλήρωση του σκοπού ύπαρξής τους. Με τη βεβαιότητα πάντα ότι το κράτος, δηλαδή οι φορολογούμενοι, θα σπεύσουν να καλύψουν το κενό για υπηρεσίες που είτε δεν έχουν είτε είναι κακές. Εκείνο επίσης που... επετεύχθη μέσα από άσκηση δεκαετιών είναι ότι πολλοί οργανισμοί, εταιρείες, υπηρεσίες –και παλιότερα τράπεζες– του Δημοσίου είναι ότι η στελέχωσή τους θυμίζει οικογενειακές επιχειρήσεις. ..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/02/20