"...Η απόφαση του Δημοσίου να λειτουργήσει το 2020 ένα νέο ΧΥΤΥ στον Μαραθώνα, σε απόσταση 2 χιλιομέτρων από τις πανέμορφες ακτές της Ανατολικής Αττικής, απειλώντας τον Ευβοϊκό, τον Μαραθώνα, την υγεία όλων των κατοίκων από τις περιοχές όπου θα περνούν τα απορριμματοφόρα, χρειάζεται να ξανασυζητηθεί 20 χρόνια μετά την αρχική απόφαση για τη δημιουργία του. Αντί να δημιουργηθεί μια νέα «Φυλή» στην Ανατολική Αττική, σήμερα το Δημόσιο θα έπρεπε ήδη να έχει δημοπρατήσει την κατασκευή ενός σύγχρονου εργοστασίου ενεργειακής καύσης των σκουπιδιών μέσα στη σημερινή περιβαλλοντική κόλαση της Φυλής. Τα μεν υπάρχοντα σκουπίδια θα γίνονταν στάχτη και φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα για τους κατοίκους, οι δε συνθήκες για την υγιεινή και ασφάλεια των εκεί εργαζομένων θα γίνονταν πιο ανθρώπινες. Σε αυτή την προφανή λύση, στην οποία έχουν καταλήξει οι περισσότεροι λαοί του κόσμου, αντιτάσσεται το «βαθύ» κράτος, που έχει άλλα συμφέροντα από τη διατήρηση και επέκταση των ΧΥΤΥ, και μια μερίδα ιδεολογικά πεπεισμένων ότι η νέα τεχνολογία είναι «κακή» για την υγεία των λαών. Σε αυτούς τους λίγους και καλοπροαίρετους, η πειθώ με τα παραδείγματα των σύγχρονων εργοστασίων ενεργειακής καύσης των σκουπιδιών δίπλα σε σχολεία, σε πάρκα, μέσα στο κέντρο όλων των ευρωπαϊκών και αμερικανικών πόλεων θα έχει αποτέλεσμα. Εκεί όπου οι αντιδράσεις δεν θα καμφθούν είναι στα συγκεκριμένα συμφέροντα που διαχρονικά κερδίζουν απίστευτα πολλά χρήματα από τη σημερινή άθλια διαχείριση των απορριμμάτων. Είναι οι ίδιοι που «πείθουν» και τη σημερινή πολιτεία να συνεχίσει αυτή την τακτική. Αρκεί κανείς να πληροφορηθεί το μέχρι σήμερα κόστος κατασκευής του «κυττάρου» στο Γραμματικό, της «μεμβράνης» που το καλύπτει και έχει ήδη αλλάξει πολλές φορές, την κατασκευή της νέας οδοποιίας γύρω από Βαρνάβα, Γραμματικό για να υποψιαστεί για τι κέρδη μιλάμε. Μόνο οι «διαγραμμίσεις» αυτών των δρόμων έχουν ανέλθει σε πολλά εκατομμύρια ευρώ!..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Τίμησε και εμπλούτισε στο έπακρο το θείο χάρισμα με το οποίο προικίστηκε. όσοι είχαν την τύχη να τον δουν να διευθύνει ορχήστρα κατέγραψαν για τους νεότερους μια μαγευτική εμπειρία ζωής, λαμβάνοντας μέρισμα ψυχικής έκστασης. Ο Δημήτρης Μητρόπουλος, εσωστρεφής, ασκητικός, δονούμενος από ευαισθησία, παραδομένος ψυχή τε και σώματι, με αφοσίωση αυτοθυσιαστική και με την «εμπύρετον έντασιν» των ερμηνειών του, χρήστης επί το έργον μιας μνήμης εξώκοσμης, άφησε την τελευταία του πνοή όρθιος προβάροντας με την ορχήστρα της Σκάλας του Μιλάνου την Τρίτη Συμφωνία του Μάλερ. Τη σποδό του παρέλαβε (1960) στην Ελλάδα μέγα πλήθος: πολιτικοί –άμουσοι και μη–, επώνυμοι κι ανώνυμοι θαυμαστές του, διανοούμενοι, φανατικοί ζηλωτές της κλασικής μουσικής, αντανακλώντας το παγκόσμιο πένθος για τον μέντορα του πόντιουμ.

1. Ο σπουδαίος –και εμπαθής– 

Λέοναρντ Μπερνστάιν και ο ιεροφάντης του πόντιουμ Δημήτρης Μητρόπουλος

Κύριε διευθυντά,

Η επιστολή του αναγνώστη σας κ. Γεωργ. Κωστούλα στο φύλλο της 18ης Φεβρουαρίου για τον Δημήτρη Μητρόπουλο μου θύμισε τον Οκτώβριο του 1955, τότε που ο μεγάλος μας αρχιμουσικός είχε φέρει ολόκληρη τη Φιλαρμονική της Ν. Υόρκης για δύο συναυλίες στην Αθήνα.

Αν θυμάμαι καλά, μία συναυλία είχε προγραμματιστεί να γίνει στο Ηρώδειο, πλην όμως αυτό κατέστη αδύνατον λόγω καιρού και μετατέθηκε στο κλειστό κινηματοθέατρο «Ορφεύς» της οδού Σταδίου, όπου και είχα την τύχη να την παρακολουθήσω από μια θέση στη γαλαρία, αλλά τόσο πλάι, που ήμουν σε θέση να βλέπω το πρόσωπό του και τις συσπάσεις του προσώπου του, που διηύθυναν κι αυτές την ορχήστρα, εκτός από τα χέρια του.

Ο Μητρόπουλος, ο ιεροφάντης αυτός της μουσικής, υπήρξε κατά την άποψη του γράφοντος ανώτερος πολλών σπουδαίων ονομάτων της εποχής του και προπαντός του Λέοναρντ Μπερνστάιν, με τον οποίο, όπως πολύ καλά γράφει ο κ. Κωστούλας, είχαν πολυετή αντιπαράθεση, στη διάρκεια της οποίας ο Μητρόπουλος δεν καταδέχτηκε να εμπλακεί στις ίντριγκες που του έστηνε ο Μπερνστάιν, γι’ αυτό και δεν χώνεψα ποτέ τον τελευταίο, παρότι άφησε και εκείνος εποχή, κυρίως σαν δάσκαλος και συνθέτης. (Σημειωτέον ότι ο Μπερνστάιν ήταν ο πρώτος γηγενής αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής της Ν.Υ., διότι όλοι οι προηγούμενοι ήταν φερμένοι από την Ευρώπη.)

Ο Μητρόπουλος διηύθυνε πάντα από μνήμης, τα πάντα, ακόμη και τις πιο δύσκολες συνθέσεις του Μάλερ ή τις συνθέσεις των σύγχρονων νέων συνθετών, τους οποίους και υποστήριζε με σθένος. Δεν έβλεπες ποτέ παρτιτούρα να στέκει μεταξύ αυτού και των μουσικών της ορχήστρας. Αυτός, μαζί με τη Μαρία Κάλλας, απογείωσαν την Ελλάδα σε σφαίρες άγνωστες έως τότε και ασφαλώς ευεργετικές και ζηλευτές για τη χώρα μας στο διεθνές στερέωμα.

Ι. Ιωσήφ, Πόρτο Ράφτη

2. Ο Αγιος Κασσιανός εν μέρει αδικημένος

Κύριε διευθυντά,

Με αφορμή την επιστολή του κ. Γιάννη Μιχαλακόπουλου, στην «Κ» του Σαββάτου 25-2-2020, θα ήθελα να παρατηρήσω/συμπληρώσω τα εξής: Μπορεί κατά την ορθόδοξη λαϊκή παράδοση ο Αγιος Κασσιανός να είναι αδικημένος καθότι γιορτάζει κάθε τέσσερα χρόνια στις 29 Φεβρουαρίου, η εκκλησία όμως δεν τον αδικεί και τιμά τη μνήμη του, τα έτη που ο Φεβρουάριος έχει 28 ημέρες, στις 28 Φεβρουαρίου. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει εκκλησία αφιερωμένη στον Αγιο Κασσιανό, υπάρχει όμως στη Λευκωσία στην Κύπρο.

Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω πως πρέπει να ιστορείται ο Αγιος Κασσιανός, κατά τον ιερομόναχο Διονύσιον τον εκ Φουρνά (1670-1746), στο σύγγραμμά του «Ερμηνεία της ζωγραφικής τέχνης». Γράφει ο Διονύσιος: «Ο Αγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος, γέρων οξυγένης, λέγει: Τύρβη ματαία κοσμικών φροντισμάτων, την ψυχικήν ήμβλυνεν οξυδερκίαν». Οταν ο Διονύσιος γράφει: «Οξυγένης» εννοεί ότι ο ιστορούμενος άγιος πρέπει να έχει οξεία γενειάδα και όταν γράφει: «Λέγει» εννοεί ότι στην αγιογραφία πρέπει να υπάρχει ένα κείμενο που είναι γραμμένο αυτό που «λέγει» ο εικονιζόμενος άγιος.

Ματθαίος Μ. Δημητρίου, Πλοίαρχος Π.Ν. ε.α.

3. Το πόρισμα-προτροπή του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ

Kύριε διευθυντά,

O Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, τέως πρόεδρος της Κομισιόν, στη συνέντευξη που σας παρεχώρησε, αποκάλυψε κάποιες μεγάλες αλήθειες για την Ελλάδα ως άνθρωπος που έζησε πιο κοντά από όλους τους Ευρωπαίους τις δραματικές ώρες του 2015. Μεταξύ άλλων δήλωσε χαρακτηριστικά: «Το πρόβλημα με την Ελλάδα είναι πάντα το ίδιο… Κάποιες φορές είχαν την εντύπωση –δεν θέλω να κατηγορήσω τα κόμματα γι’ αυτό– επειδή στην Ελλάδα αυτό μοιάζει φυσιολογικό, ότι δεν ήταν τόσο υπεύθυνοι για να κατανοήσουν το συμφέρον της χώρας τους, αλλά των κομμάτων. Τα κόμματα στην Ελλάδα δεν τα πήγαν καλά».

Δυστυχώς ή ευτυχώς ο Γιούνκερ είπε μεγάλες αλήθειες όσο και αν δεν θέλουμε να τις αποδεχθούμε. Περιέγραψε εύστοχα και συνοπτικά την τραγική κατάσταση που διαμορφώθηκε στη χώρα μας κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης ρίχνοντας μεγάλες ευθύνες στα κόμματα. Αυτά είναι γεγονός πως καλλιέργησαν σε μεγάλο ή μικρό βαθμό τον καταστροφικό λαϊκισμό στη χώρα. Ολα τα κόμματα όχι βέβαια στον ίδιο βαθμό στηρίχθηκαν στον λαϊκισμό για να ανέλθουν στην εξουσία.

Ο εκάστοτε πρόεδρος του κόμματος μόλις γινόταν πρωθυπουργός, γινόταν δέσμιος των εσωκομματικών συμμαχιών που τον ανέδειξαν. Υπέκυπτε ουσιαστικά στις επιθυμίες τους και προσπαθούσε να εξυπηρετήσει τα κομματικά ρουσφέτια των παλαιοκομματικών. Τα αποτελέσματα δυστυχώς τραγικά και πλέον γνωστά: διορισμοί, εξυπηρετήσεις, επιβάρυνση του προϋπολογισμού, δημοσιονομικός εκτροχιασμός, δανεισμός, επιτήρηση της χώρας.

Ο Γιούνκερ όμως με αυτήν τη δήλωσή του έστειλε και ένα μήνυμα για το μέλλον. Ποιο ήταν αυτό; Μα ότι φυσικά οι Ελληνες πρέπει να διορθώσουν τα κόμματά τους. Με άλλα λόγια ο Ευρωπαίος αξιωματούχος προειδοποίησε τους αρχηγούς των κομμάτων να αναδιαρθρώσουν τα κόμματά τους. Να προνοήσουν για να εφαρμοστεί αξιοκρατία στο εσωτερικό τους και να επιλέγονται άνθρωποι πραγματικά μορφωμένοι ή επιτυχημένοι επαγγελματικά στα διάφορα αξιώματα των κομμάτων.

Οσοι προβαίνουν σε παροχές, «εξαγοράζουν» συνειδήσεις και λαϊκίζουν δεν πρέπει να έχουν θέση στα κόμματα. Ευχής έργον τόσο ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης όσο και ο Αλέξης Τσίπρας να καθαρίσουν τα κόμματά τους από τα κομματόσκυλα και από τους ανίκανους, ει τυχόν υπάρχουν. Αρκετά ακριβά πληρώσαμε το μάρμαρο ως χώρα. Εάν δεν το κάνουμε ούτε και τώρα, τότε είναι αργά για δάκρυα Ηλέκτρα...

Αλέξανδρος Κριτσίκης, Δικηγόρος

4. Αποκαλυπτικοί διάλογοι Ξέρξη - Δημάρατου

Κύριε διευθυντά,

Αναφέρομαι στην επιστολή του κ. Αγγ. Ζαχαρόπουλου (της 16ης Ιανουαρίου «Στα 92 μου απαιτώ εθνική ομοψυχία»), στην οποία υπάρχει μια ιστορική ανακρίβεια. Συγκεκριμένα:

Ο Ηρόδοτος αναφέρει δύο διαλόγους του Ξέρξη με τον Δημάρατο. Ο πρώτος έλαβε χώρα μετά την επιθεώρηση του τεράστιου εκστρατευτικού σώματος από τον αλαζόνα Μεγάλο Βασιλέα στον Δορίσκο της Θράκης. Στην ερώτηση του εισβολέα προς τον εξόριστο Σπαρτιάτη αν οι Ελληνες θα τολμήσουν να προβάλουν αντίσταση, αυτός απάντησε ως εξής: «Την Ελλάδα τη συντροφεύει πάντα η φτώχεια, αλλά τώρα η χώρα αυτή έχει αποκτήσει αρετή, ως αποτέλεσμα της σοφίας και των αυστηρών νόμων... αλλά θα σου μιλήσω για τους Λακεδαιμονίους που θα σε πολεμήσουν και θα σου κάνουν ζημιά είτε είναι πολλοί είτε είναι λιγότεροι» (Ηρόδ., Ζ΄, Πολύμνια, 101-104, Εκδ. Επικαιρότητα, Μεταφ. Λ. Δρακόπουλος).

Ο δεύτερος έλαβε χώρα την παραμονή της μάχης των Θερμοπυλών και αφορμή υπήρξε η πληροφορία που έφτασε στα αυτιά του αλαζόνα νεαρού Πέρση πως οι Σπαρτιάτες μαχητές, ενόψει της επίθεσής του, άλλοι γυμνάζονταν και άλλοι χτενίζονταν.

Η απάντηση του Σπαρτιάτη πρώην βασιλιά: «Σου μίλησα, όταν ξεκινήσαμε για την Ελλάδα, για τους ανθρώπους αυτούς και γέλασες όταν σου είπα πως θα εξελιχτούν τα πράγματα, μεταχειρίσου με σαν ψεύτη, αν τα πράγματα δεν γίνουν όπως τα λέω» (Ηρόδ., Ζ΄, Πολύμνια, 209, Εκδ. Επικαιρότητα, Μετάφ. Λ. Δρακόπουλος). Η κατάληξη της πολυσήμαντης μάχης των Θερμοπυλών (480 π.Χ.) είναι γνωστή.

Τώρα για το «ομόθρησκον, ομότροπον, ομόγλωσσον και όμαιμον». Είναι όροι που περιέχονται στην απάντηση που έδωσαν οι Αθηναίοι στους απεσταλμένους των Σπαρτιατών με τους δεύτερους να ανησυχούν μήπως οι πρώτοι «μηδίσουν». Συγκεκριμένα στις παραμονές της μάχης των Πλαταιών (479 π.Χ.) ο στρατηγός Μαρδόνιος πλησίασε τους Αθηναίους με τον απεσταλμένο του βασιλιά Αλέξανδρο Α΄ της Μακεδονίας και τους υποσχέθηκε πως αν δεν του προβάλουν αντίσταση θα τους ξανακτίσει την πόλη και τα ιερά τους που είχε καταστρέψει. Τι απάντησαν οι Αθηναίοι στους άσπονδους φίλους και συμμάχους τους; «Αύτις δε το Ελληνικόν, εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον, και θεών τε ιδρύματα τε κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα, των προδότας γενέσθαι Αθηναίους ουκ αν ευ έχοι». (Ηροδ., Η΄, Ουρανία, 144). Και της καθοριστικής αυτής μάχης των Πλαταιών είναι γνωστή η έκβαση.
Κατά τα άλλα βέβαια, προσυπογράφω την κεντρική σκέψη και το μήνυμα που θέλει να μεταδώσει ο κ. Ζαχαρόπουλος.

Πέτρος Ν. Μερτζάνης, Αγρ. τοπ. μηχ. ΕΜΠ έ.τ., Μαρούσι

5. Θλίψη για την οικία του Κωστή Παλαμά

Κύριε διευθυντά,

Επί της οδού Περιάνδρου 5 στην Πλάκα ο κάτοικος/επισκέπτης αντικρίζει διώροφο κτίριο του Μεσοπολέμου σε αξιολύπητη κατάσταση. Δεν είναι μόνον ότι καταρρέει. Η πρόσοψή του πλημμυρίζει από γκράφιτι όλων των χρωμάτων και σχημάτων. Πλησιάζοντας ο ενδιαφερόμενος αντικρίζει μαρμάρινη πλάκα πάνω από την είσοδό του στην οποία αναγράφεται: «Στο σπίτι αυτό πέθανε ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς στις 23 Φεβρουαρίου 1943». Στην ιστοσελίδα του έργου «Αρχαιολογία της Πόλης των Αθηνών» διαβάζει κανείς περισσότερα γι’ αυτό: «Το διώροφο κτίριο της οδού Περιάνδρου 5, στην άκρη της Πλάκας, οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1920-1935… Στο σπίτι αυτό εγκαταστάθηκε το 1935 ο ποιητής Κωστής Παλαμάς… Εκεί άφησε και την τελευταία του πνοή, επί Κατοχής, στις 27 Φεβρουαρίου 1943».

Μια σύντομη αναζήτηση μάλιστα στο Διαδίκτυο καθιστά αναμφίβολο ότι το θέμα της καταρρέουσας και βανδαλισμένης οικίας έχει απασχολήσει τον Τύπο κατ’ επανάληψη τα τελευταία έτη. Διαβάζουμε συναφώς σε σχετικό άρθρο της «Καθημερινής» από τον Σεπτέμβριο του 2011: «Παρά τη δέσμευση της πολιτείας για τη διατήρηση του κτίσματος, δεν έχει γίνει καμία ουσιαστική παρέμβαση.

Αντί λοιπόν η τελευταία κατοικία του εθνικού μας ποιητή να γίνει μουσείο και ο χώρος να είναι επισκέψιμος για το κοινό, παραμένει ανεκμετάλλευτος». Διερωτάται, λοιπόν, κανείς: τι πρέπει, τέλος πάντων, να γίνει για να αποδοθεί ο στοιχειώδης σεβασμός και ψήγματα τιμής προς το πρόσωπο αυτού του γίγαντα των ελληνικών γραμμάτων; Μπορεί η οικία του να παρουσιάζει αυτή την άθλια εικόνα; Ποιο μήνυμα λαμβάνει όποιος πραγματικά θέλει να προσφέρει ψυχή τε και σώματι στη χώρα του για τη σε βάθος χρόνου αντιμετώπισή του από αυτή; Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, λοιπόν, για τη νέα δημοτική αρχή και τη νέα κυβέρνηση.

Αιμίλιος Κορωναίος, Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω LL.M. (Aberdeen), ΜΔΕ (Αθήνα)

6. Ολοι κρύβουμε εντός μας έναν εισαγγελέα

Κύριε διευθυντά,

Στις αρχαίες εποχές των φοιτητικών μου χρόνων υπήρχε ένας θρύλος (;) για κάποιον συνταξιούχο συνταγματάρχη Χωροφυλακής, ο οποίος έβγαινε στην Εθνική οδό Αθηνών - Κορίνθου, κοντά στην Κόρινθο, κατέγραφε και φωτογράφιζε παραβάσεις των οδηγών, κατέθετε σχετικές μηνύσεις στο αστυνομικό τμήμα ή στο Πλημμελειοδικείο Κορίνθου και παρακολουθούσε την πορεία τους. Πρόβλημα των εγκαλουμένων δεν ήταν μόνο η τυχόν καταδίκη, αλλά και το αναγκαίο πήγαινε-έλα στην Κόρινθο.

Διερωτώμαι, μήπως θα ήταν χρήσιμο στις πολυποίκιλες «συλλογικότητες» που αφθονούν στις μέρες μας να προστεθεί μία επαγρύπνηση των πολιτών για την τήρηση και εφαρμογή των νόμων. Ισως οι δικηγορικοί σύλλογοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν κατάλληλο χώρο για τη δημιουργία τους.

Ακούμε συνεχώς και θορυβωδώς το ερώτημα «Μα τι κάνουν οι εισαγγελείς;» Στους παραπονουμένους αυτούς θα μπορούσε να τεθεί η αντερώτηση «Σεις τι κάνετε;» Σύμφωνα με το άρθρο 42 Ποιν. Κώδ. «1. Εκτός από αυτόν που αδικήθηκε και οποιοσδήποτε άλλος έχει το δικαίωμα να καταγγείλει στην αρχή τις αξιόποινες πράξεις που διώκονται αυτεπαγγέλτως, τις οποίες πληροφορήθηκε με οποιονδήποτε τρόπο». Υπάρχει, λοιπόν, πρόσφορος τρόπος ατομικής αντιδράσεως.

Καλόν είναι, πριν καταφερθούμε κατά τρίτων για παραλείψεις τους, να αναρωτηθούμε, αν εμείς κάναμε κάτι γι’ αυτό, για το οποίο παραπονούμαστε. Πριν κατηγορήσουμε τους νεαρούς ταραξίες για τις (πολλές) παρεκτροπές τους, να δούμε τι κάναμε εμείς με/για τα δικά μας παιδιά. Κάποτε πρέπει να κοιτάμε στον καθρέφτη, προτού αρχίσουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο κάποιον άλλο, έστω και αρμόδιο.

Κώστας Γ. Μπονιφάτσης

7. Το δημόσιο συμφέρον και τα απορρίμματα

Το κύριο άρθρο της Καθημερινής (12.2) με τίτλο «Το τοπικό και το δημόσιο» καταλήγει στην πρόταση «Το Δημόσιο πρέπει να επιμείνει στο δημόσιο συμφέρον με πειθώ. Και με πυγμή».

Το συμπέρασμα αυτό είναι σωστό, το ένα όμως από τα δύο παραδείγματα που αναφέρονται είναι ατυχές. Συγκεκριμένα, η απόφαση του Δημοσίου να λειτουργήσει το 2020 ένα νέο ΧΥΤΥ στον Μαραθώνα, σε απόσταση 2 χιλιομέτρων από τις πανέμορφες ακτές της Ανατολικής Αττικής, απειλώντας τον Ευβοϊκό, τον Μαραθώνα, την υγεία όλων των κατοίκων από τις περιοχές όπου θα περνούν τα απορριμματοφόρα, χρειάζεται να ξανασυζητηθεί 20 χρόνια μετά την αρχική απόφαση για τη δημιουργία του.

Αντί να δημιουργηθεί μια νέα «Φυλή» στην Ανατολική Αττική, σήμερα το Δημόσιο θα έπρεπε ήδη να έχει δημοπρατήσει την κατασκευή ενός σύγχρονου εργοστασίου ενεργειακής καύσης των σκουπιδιών μέσα στη σημερινή περιβαλλοντική κόλαση της Φυλής. Τα μεν υπάρχοντα σκουπίδια θα γίνονταν στάχτη και φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα για τους κατοίκους, οι δε συνθήκες για την υγιεινή και ασφάλεια των εκεί εργαζομένων θα γίνονταν πιο ανθρώπινες.

Σε αυτή την προφανή λύση, στην οποία έχουν καταλήξει οι περισσότεροι λαοί του κόσμου, αντιτάσσεται το «βαθύ» κράτος, που έχει άλλα συμφέροντα από τη διατήρηση και επέκταση των ΧΥΤΥ, και μια μερίδα ιδεολογικά πεπεισμένων ότι η νέα τεχνολογία είναι «κακή» για την υγεία των λαών. Σε αυτούς τους λίγους και καλοπροαίρετους, η πειθώ με τα παραδείγματα των σύγχρονων εργοστασίων ενεργειακής καύσης των σκουπιδιών δίπλα σε σχολεία, σε πάρκα, μέσα στο κέντρο όλων των ευρωπαϊκών και αμερικανικών πόλεων θα έχει αποτέλεσμα.

Εκεί όπου οι αντιδράσεις δεν θα καμφθούν είναι στα συγκεκριμένα συμφέροντα που διαχρονικά κερδίζουν απίστευτα πολλά χρήματα από τη σημερινή άθλια διαχείριση των απορριμμάτων. Είναι οι ίδιοι που «πείθουν» και τη σημερινή πολιτεία να συνεχίσει αυτή την τακτική. Αρκεί κανείς να πληροφορηθεί το μέχρι σήμερα κόστος κατασκευής του «κυττάρου» στο Γραμματικό, της «μεμβράνης» που το καλύπτει και έχει ήδη αλλάξει πολλές φορές, την κατασκευή της νέας οδοποιίας γύρω από Βαρνάβα, Γραμματικό για να υποψιαστεί για τι κέρδη μιλάμε. Μόνο οι «διαγραμμίσεις» αυτών των δρόμων έχουν ανέλθει σε πολλά εκατομμύρια ευρώ!

Η σημερινή πολιτεία πράγματι πρέπει «να επιμείνει στο δημόσιο συμφέρον με πειθώ και με πυγμή».

Δημήτρης Λινός, Καθηγητής Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ