Τέσσερα κείμενα παρέμβασης, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
1. Ιστορικές ευθύνες
Του Αλέξη Παπαχελά
Υπάρχει περίπτωση να έχουμε το καλοκαίρι ένα δημοψήφισμα για το αν θέλουμε η χώρα να παραμείνει στην Ευρωζώνη ή όχι; Το σενάριο αυτό κυκλοφορεί με μεγάλη ένταση τον τελευταίο καιρό, εντός κι εκτός Ελλάδος. Ορισμένοι πιστεύουν ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεγάλη συνωμοσία, που έχει στόχο να φτάσει η χώρα στο χείλος του γκρεμού και να τεθεί το δημοψήφισμα μέσα σε συνθήκες έντονου αντιευρωπαϊσμού. Στοιχεία που να στηρίζουν τη θεωρία αυτή δεν έχουμε δει. Μερικές φορές, μάλιστα, έχει κανείς την αίσθηση ότι είναι προϊόν δικαιολογημένων ανησυχιών, που απέχουν όμως λίγο από το να γίνουν ψυχώσεις, όσων βλέπουν τη χώρα να απομακρύνεται θεσμικά και πολιτισμικά από την Ευρώπη. Εξάλλου, είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστεί κάποιος έναν πολιτικό ηγέτη που θα αναλάβει την ευθύνη μιας νέας ελληνικής τραγωδίας, με ασύλληπτες γεωπολιτικές συνέπειες. Οι ευθύνες θα είναι ιστορικές γιατί, πέραν των άλλων, οι συνέπειες θα στιγματίσουν δύο και τρεις γενιές, όπως ακριβώς συνέβη με την πτώχευση του 1893.
Το λόμπι της δραχμής δεν σταμάτησε, βέβαια, να λειτουργεί μετά τις δύο ήττες που υπέστη, μία το 2012 στις δεύτερες εκλογές και μία μετά το δημοψήφισμα του 2015. Ισχυροί επιχειρηματίες, που χρωστούν πολλά μέσα και έχουν ακόμη περισσότερα «παρκαρισμένα» έξω, δεν το βάζουν κάτω. Με κάθε ευκαιρία διαλαλούν την άποψή τους. Και για να είμαστε ειλικρινείς, πολιτικοί που είναι πιο κοντά στον «πλανήτη Δραχμή» από ό,τι στον «πλανήτη Ευρώ» στελεχώνουν όλα τα κόμματα, ανεξαιρέτως. Μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης είναι πάλι πολύ θυμωμένο, σχεδόν όσο και το 2011-12. Με μία διαφορά: τώρα πέρα από τους απελπισμένους, που θεωρούν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν ακόμη και αν η χώρα πέσει στην άβυσσο, έχουμε και ένα ολοένα και διογκούμενο τμήμα της μεσαίας τάξης που προσχωρεί στο στρατόπεδο της απελπισίας. Οι παραλογισμοί με τους φόρους και τις εισφορές έχουν εξαγριώσει πολύ κόσμο.
Το δημοψήφισμα και το σενάριο της δραχμής ελλοχεύουν ως κίνδυνοι με τη μορφή του ατυχήματος ή του «γλυκού τέλματος». Το ατύχημα μπορεί να προκληθεί εάν δεν κλείσει η αξιολόγηση μέχρι το καλοκαίρι, βυθιστεί πάλι η οικονομία, αρχίσει η κατάρρευση των τραπεζών και οδηγηθούμε σε εκλογές όταν η κατάσταση δεν θα σώζεται. Το φάντασμα του νέου εκλογικού νόμου θα πλανάται πάνω από τη χώρα σε αυτή την περίπτωση. Το ατύχημα της δραχμής μπορεί να επισυμβεί από μια μεγάλη περίοδο ακυβερνησίας, όταν ο λογαριασμός θα μεγαλώνει και οι Ευρωπαίοι θα χάνουν την υπομονή τους. Το άλλο σενάριο είναι να βυθιστούμε γλυκά γλυκά σε ένα τέλμα και στο τέλος ο κ. Τσίπρας να μας θέσει το ερώτημα, εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε με δέκα μποφόρ σε ένα σαπιοκάραβο ή εάν προτιμάμε να πέσουμε στη θάλασσα και να δοκιμάσουμε την τύχη μας.
Το χαρτί για να αποφασίσουμε, καθώς και τη διατύπωση του σχετικού ερωτήματος, θα αναλάμβαναν, μετά χαράς, εκείνοι που από καιρό θέλουν να αποφασίσουμε μόνοι μας να φύγουμε από την Ευρωζώνη, με πρώτο τον κ. Σόιμπλε.
Δεν πιστεύω ότι θα του κάνουμε το χατίρι στο τέλος. Κάθε μήνας, όμως, που θα περνάει, με την αξιολόγηση σε εκκρεμότητα και την αβεβαιότητα να βαθαίνει, ο κίνδυνος του ατυχήματος θα μεγαλώνει. Βρεθήκαμε πάλι σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι.
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 19/02/17
2. Επανάληψη του 2015 ενόψει
Του Άγγελου Στάγκου
Συχνά κάποια γεγονότα δίνουν την εικόνα μιας χώρας, την χαρακτηρίζουν, προδιαγράφουν ακόμη και την εξέλιξή της. Η τροπολογία που πρότεινε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ για να πληρώνονται υπερωρίες και οδοιπορικά οι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί σε βουλευτικά γραφεία τα τελευταία δύο χρόνια, τα εμπόδια που εμφανίζονται συνεχώς και με διάφορες μορφές για να μην προχωρήσει η επένδυση στο Ελληνικό, οι συνεχείς βανδαλισμοί στα τρόλεϊ και λεωφορεία, η μεγάλη επιθετικότητα με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την αντιπολίτευση, ιδιαίτερα την αξιωματική, οι αντιδράσεις –και της... Εκκλησίας– στη δήθεν βεβήλωση της Ακρόπολης από μία επίδειξη μόδας, η επερώτηση που κατέθεσαν «στα ξεκούδουνα» 18 βουλευτές (οι 16 της Ν.Δ.) για «το τάμα του έθνους το 1829» με ανέγερση ναού του Σωτήρος, ακόμη και ο αντίλαλος από τα λαϊκά μαζί με την τσίκνα που έβγαινε το μεσημέρι της Τσικνοπέμπτης μέσα από τα υπουργεία, δείχνουν πού βρίσκεται σήμερα και πού βαδίζει η Ελλάς! Αν δεν είναι έτσι, ας βρεθούν τα άλλα γεγονότα που δίνουν διαφορετική εικόνα και διαγράφουν άλλες προοπτικές για τη χώρα.
Εως ότου διαμορφωθεί όμως αυτή η άλλη εικόνα και να πάρουν σχήμα οι ανάλογες προοπτικές, η πραγματικότητα που γίνεται αντιληπτή λέει ότι πάλι επικρατεί μία παγερή στασιμότητα στις διαβόητες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, πάλι πλησιάζουμε σε καταστάσεις καλοκαιριού 2015. Τότε δηλαδή που η κυβέρνηση Συρανέλ έπαιζε με το Grexit, και την απόλυτη καταστροφή, οπότε ανέθεσε στον παραμυθιασμένο λαό να βάλει την υπογραφή του. Οσοι πιστεύουν ακράδαντα ότι είναι αδιανόητο να επαναληφθούν τα ίδια, μετά τους όρκους πίστης του πρωθυπουργού, ας μην είναι τόσο σίγουροι, ας μη σπεύσουν να βάλουν στοιχήματα. Ολα είναι ανοιχτά, καθώς η κυβέρνηση φροντίζει να παραμένουν στο τραπέζι όλα τα σενάρια. Αλλωστε, οι αναλύσεις και εκτιμήσεις που έκανε ο Αλ. Τσίπρας στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του για τις πιθανές εξελίξεις στον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, το δείχνουν. Διατύπωσε την πεποίθησή του ότι η Ευρώπη αλλάζει, χωρίς να αναφέρει την πιθανότατη κατεύθυνση αυτής της αλλαγής και ταυτόχρονα έβαλε «όλα τα λεφτά» σε νίκη των Σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία. Που ούτε σίγουρη είναι, ούτε βέβαιο ότι ο Σουλτς θα αποδειχθεί λιγότερο αυστηρός προς την Ελλάδα, αν γίνει καγκελάριος.
Η λογική λέει ασφαλώς ότι δεν θα φτάσουμε στον Ιούνιο σε μία επανάληψη του ίδιου μήνα του 2015. Ποιος ωστόσο εγγυάται ότι η κυβέρνηση θα δείξει λογική όταν δεν το έχει κάνει προσπαθώντας να φτάσει στην εξουσία ή όταν έφτασε σ’ αυτήν. Εξάλλου, ενισχύοντας και ταυτόχρονα πατώντας πάνω στον παραλογισμό του ελληνικού λαού έφτασε ώς εδώ, γιατί λοιπόν θα αλλάξει τακτική όταν ο βασικός στόχος της είναι η παραμονή στην εξουσία με κάθε τρόπο; Και όταν δεν φαίνεται να έχει αλλάξει δραματικά στην κοινωνία ο συσχετισμός 62% - 38% του δημοψηφίσματος, το αντίθετο μάλιστα, αν λάβουμε υπ’ όψιν τις δημοσκοπήσεις που ανεβάζουν τα ποσοστά υπέρ της δραχμής και κατά του ευρώ, της αμφισβήτησης της Ευρώπης ή και του αντιευρωπαϊσμού, αλλά και όλων των σχετικών δεικτών. Ο παραλογισμός στην ελληνική κοινωνία παραμένει κυρίαρχος και τίποτα δεν πείθει ότι αν ο Αλ. Τσίπρας οδηγήσει τα πράγματα σε ρήξη με τους δανειστές και καταφύγει σε δημοψήφισμα με «σοφά» διατυπωμένο ερώτημα, δεν θα το κερδίσει. Οι πιθανότητες να το κερδίσει είναι δυστυχώς πολύ μεγάλες και σε αυτή την περίπτωση η χώρα θα βγει από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση με τη βούληση και την υπογραφή των πολιτών της. Για να μείνει μόνη και έρημη, σαν καλαμιά στον κάμπο...
Δεν λέμε ότι τα παραπάνω θα συμβούν οπωσδήποτε, αλλά και τίποτα δεν το αποκλείει, παρατηρώντας την επαναλαμβανόμενη σκληρή ρητορική της κυβέρνησης να κλιμακώνεται σταδιακά, καθώς μπαίνει ξανά και βαθιά στο «chicken game». Οτι δηλαδή οι άλλοι θα φοβηθούν και θα υποχωρήσουν, πριν φοβηθεί εκείνη. Δεν έχει καμία σημασία για τον πρωθυπουργό και το επιτελείο του ότι την προηγούμενη φορά έχασε παίζοντας το ίδιο παιχνίδι. Κυρίως όμως έχασε η χώρα, όχι ο ίδιος αφού διατηρήθηκε στην εξουσία και άρα αποτελεί κίνητρο για να το επαναλάβει. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι η λογική θα πρυτανεύσει. Αντίθετα, όλα είναι ανοιχτά σχετικά με την αξιολόγηση.
3. Ευρωπαϊκές αρρυθμίες
Του Κώστα Ιορδανίδη
Το ασυνάρτητο της ελληνικής πολιτικής σκηνής διεκτραγωδήθηκε κατ’ επανάληψιν και ασφαλώς δικαίως. Εάν επρόκειτο περί αυτού και μόνον, τότε θα ήταν δυνατόν να αποδοθεί η ελληνική κακοδαιμονία εις το «ανώριμον της φυλής» και άλλα παρόμοια που πομπωδώς χαρακτηρίζουν τον δημόσιο «διάλογο» και τις κοινωνικές συνάξεις. Μόνον που δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς.
Η αυριανή σύνοδος των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης αναδεικνύει μάλλον σύγχυση στόχων, στρατηγικών επιδιώξεων και προεκλογικών σκοπιμοτήτων, αλλά όχι μόνον μεταξύ κρατών, όπως θα ανέμενε κανείς. Βεβαίως, εκ του χάους θα προκύψει «σύνθεση» ή νέα αναβολή, όπως συμβαίνει κατά συνθήκη με την ελληνική περίπτωση.
Εδώ και μία επταετία η Ελλάς ευρίσκεται μονίμως στην «εντατική», ενώ στους παρακείμενους θαλάμους φιλοξενούνται με κακώσεις –πολιτικές και οικονομικές– και οι άλλες χώρες της Ε.Ε. Στις διαφωνίες μεταξύ κρατών της Eυρωζώνης προέκυψε στη Γερμανία και μία κακοφωνία στους κόλπους της Κεντροδεξιάς αυτής καθ’ εαυτήν.
Αμετακίνητη θέση του Βερολίνου είναι η συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα. Αυτά έως την Πέμπτη, όταν δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα του Μονάχου δήλωση του κ. Μάνφερντ Βέμπερ, Βαυαρού πολιτικού, προέδρου του Λαϊκού Κόμματος του Ευρωκοινοβουλίου, ότι «από τη στιγμή που το ΔΝΤ εμμένει στο ενδεχόμενο “κουρέματος” του ελληνικού χρέους, θα πρέπει να το αφήσουμε να αποχωρήσει». Υπήρξε αποδοκιμασία των θέσεων του κ. Βέμπερ από όλο το φάσμα της γερμανικής Κεντροδεξιάς, αλλά η διαφοροποίηση δεν ήταν ασφαλώς τυχαία.
Βεβαίως, ο πολύς δρ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν έχει αποκλίνει από τις θέσεις του και επαναφέρει επιπλέον την απειλή εξόδου της Ελλάδος από την Eυρωζώνη, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις. Το ολλανδικό κακέκτυπό του, ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, έσπευσε μάλιστα να αποφανθεί προ ημερών ότι η μη συμμετοχή του ΔΝΤ θα οδηγήσει αυτόματα σε Grexit.
Μόνον που το χρέος της χώρας μας το ανεδέχθησαν πλέον οι πολίτες των κρατών της Eυρωζώνης και είναι αυτοί που θα πληρώσουν τις συνέπειες μιας χρεοκοπίας της Ελλάδος· και εάν η Γερμανία και σε μικρότερο βαθμό η Ολλανδία μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτό το ενδεχόμενο, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις άλλες χώρες της Eυρωζώνης. Πρόκειται εν ολίγοις για ασκήσεις φτηνής ρητορικής του επιπέδου της ελληνικής πολιτικής σκηνής και οι εξειδικεύσεις περιττεύουν.
Η αιτία της ευρύτερης αυτής κακοφωνίας δεν πρέπει να αναζητηθεί μόνον στη νευρικότητα λόγω επικειμένων εκλογών στην Ολλανδία, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Το πρόβλημα είναι ουσιαστικότερο, καθώς η πολιτική μάχη δεν δίδεται πλέον στη Δύση ανάμεσα στη Δεξιά και στην Αριστερά, αλλά μεταξύ μιας διεθνοποιημένης, εκσυγχρονιστικής ελίτ και των κοινωνικώς και οικονομικώς μειονεκτούντων εθνικιστών, που αντιμετωπίζονται από τους αντιπάλους τους περίπου ως υπάνθρωποι.
Ωστόσο, αυτή η δεύτερη κατηγορία πολιτών οδήγησε στην ανάδειξη του νέου προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, στην έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε., στην ήττα του Ματέο Ρέντσι στο δημοψήφισμα στην Ιταλία. Αυτή είναι η πολιτική κληρονομιά του περασμένου έτους, που έχει αποδιοργανώσει το ευρωπαϊκό κατεστημένο και –ανεξαρτήτως της κακοδαιμονίας στο εσωτερικό– η Ελλάς θα υφίσταται και τις συνέπειες των ευρωπαϊκών περιπλοκών.
4. Ωσεί παρών ο κ. Τσίπρας
Του Στάμου Ζούλα
Ηφράση του τίτλου, που μας έμεινε από τη δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου, ταιριάζει απολύτως στον τρόπο με τον οποίο ο κ. Τσίπρας «πρωθυπουργεύει». Η κυβερνητική λειτουργία ασκείται σαν να είναι παρών, ενώ απουσιάζει, παρακολουθώντας την ως αμέτοχος παρατηρητής. Τη στιγμή που το οξύτατο πρόβλημα της χώρας απαιτεί στιβαρά χείρα, τολμηρότητα, αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα, ο σημερινός πρωθυπουργός δεν ασχολείται με την πορεία των γεγονότων, αλλά με τις επιπτώσεις που έχουν αυτά, ως «ουρανοκατέβατα» και «απροσδόκητα», στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Δεν αγωνιά για τις συνέπειες που θα έχουν στον ελληνικό λαό τα συνεχώς και επαχθέστερα μέτρα, τα οποία απαιτούν οι εταίροι (εξαιτίας της δικής του ανικανότητας και ανυποληψίας), αλλά τον κυριεύει ο τρόμος για το αν θα μπορέσει να τα περάσει στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Γι’ αυτό επιδίδεται σε συνεχή «μασάζ» των βουλευτών του, όπως δημοσιογραφικά ονομάσθηκαν οι προσπάθειές του να κατευνάσει τις αντιρρήσεις και ενστάσεις τους για τα επερχόμενα μέτρα. (Βεβαίως, η χειροπραξία αυτή θυμίζει τις αγγελίες που κατέκλυζαν τις εφημερίδες, πριν από μερικά χρόνια, για «οίκους μασάζ», οι οποίοι ουδεμία σχέση είχαν με θεραπευτικές μεθόδους, αλλά κατέληγαν σε κοινή συνεύρεση «θεραπευτών» και «πασχόντων»...)
Σε τι προεδρεύει, όμως, ο κ. Τσίπρας; Προφανώς, σ’ ένα μπάχαλο κυβερνητικής πολιτικής και σ’ ένα ξέφραγο (κομματικό) αμπέλι. Ανέχεται παχυδερμικά όλες τις υπονομεύσεις που μηχανεύονται υπουργοί του, για να τορπιλίσουν και τελικά να ματαιώσουν τις κρίσιμες, για την οικονομία της χώρας, επενδύσεις. Εχει πλήρως επιδοθεί στην κομματικοποίηση του Δημοσίου και έχει αποδεχθεί το δόγμα Πολάκη ότι καμία κυβέρνηση, από τη μεταπολίτευση, δεν έχει δεχθεί τόσο λυσσώδη και οργανωμένη επίθεση από τα ΜΜΕ. Συνεπώς, ασπάζεται και τη «δυσανασχέτηση» του αναπληρωτή υπουργού του ότι το κράτος δεν έχει περιέλθει, ακόμη, υπό τον πλήρη έλεγχο (!) του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, εκτός της κομματικοποίησης του Δημοσίου, απαιτείται και η φίμωση της ενημέρωσης. Κοντολογίς, ο κ. Τσίπρας συντάσσεται με το κόμμα του, εναντίον της χώρας.
 |
| "H KAΘΗΜΕΡΙΝΗ", 19/02/17 |
1. Ιστορικές ευθύνες
Του Αλέξη Παπαχελά
Υπάρχει περίπτωση να έχουμε το καλοκαίρι ένα δημοψήφισμα για το αν θέλουμε η χώρα να παραμείνει στην Ευρωζώνη ή όχι; Το σενάριο αυτό κυκλοφορεί με μεγάλη ένταση τον τελευταίο καιρό, εντός κι εκτός Ελλάδος. Ορισμένοι πιστεύουν ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεγάλη συνωμοσία, που έχει στόχο να φτάσει η χώρα στο χείλος του γκρεμού και να τεθεί το δημοψήφισμα μέσα σε συνθήκες έντονου αντιευρωπαϊσμού. Στοιχεία που να στηρίζουν τη θεωρία αυτή δεν έχουμε δει. Μερικές φορές, μάλιστα, έχει κανείς την αίσθηση ότι είναι προϊόν δικαιολογημένων ανησυχιών, που απέχουν όμως λίγο από το να γίνουν ψυχώσεις, όσων βλέπουν τη χώρα να απομακρύνεται θεσμικά και πολιτισμικά από την Ευρώπη. Εξάλλου, είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστεί κάποιος έναν πολιτικό ηγέτη που θα αναλάβει την ευθύνη μιας νέας ελληνικής τραγωδίας, με ασύλληπτες γεωπολιτικές συνέπειες. Οι ευθύνες θα είναι ιστορικές γιατί, πέραν των άλλων, οι συνέπειες θα στιγματίσουν δύο και τρεις γενιές, όπως ακριβώς συνέβη με την πτώχευση του 1893.
Το λόμπι της δραχμής δεν σταμάτησε, βέβαια, να λειτουργεί μετά τις δύο ήττες που υπέστη, μία το 2012 στις δεύτερες εκλογές και μία μετά το δημοψήφισμα του 2015. Ισχυροί επιχειρηματίες, που χρωστούν πολλά μέσα και έχουν ακόμη περισσότερα «παρκαρισμένα» έξω, δεν το βάζουν κάτω. Με κάθε ευκαιρία διαλαλούν την άποψή τους. Και για να είμαστε ειλικρινείς, πολιτικοί που είναι πιο κοντά στον «πλανήτη Δραχμή» από ό,τι στον «πλανήτη Ευρώ» στελεχώνουν όλα τα κόμματα, ανεξαιρέτως. Μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης είναι πάλι πολύ θυμωμένο, σχεδόν όσο και το 2011-12. Με μία διαφορά: τώρα πέρα από τους απελπισμένους, που θεωρούν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν ακόμη και αν η χώρα πέσει στην άβυσσο, έχουμε και ένα ολοένα και διογκούμενο τμήμα της μεσαίας τάξης που προσχωρεί στο στρατόπεδο της απελπισίας. Οι παραλογισμοί με τους φόρους και τις εισφορές έχουν εξαγριώσει πολύ κόσμο.
Το δημοψήφισμα και το σενάριο της δραχμής ελλοχεύουν ως κίνδυνοι με τη μορφή του ατυχήματος ή του «γλυκού τέλματος». Το ατύχημα μπορεί να προκληθεί εάν δεν κλείσει η αξιολόγηση μέχρι το καλοκαίρι, βυθιστεί πάλι η οικονομία, αρχίσει η κατάρρευση των τραπεζών και οδηγηθούμε σε εκλογές όταν η κατάσταση δεν θα σώζεται. Το φάντασμα του νέου εκλογικού νόμου θα πλανάται πάνω από τη χώρα σε αυτή την περίπτωση. Το ατύχημα της δραχμής μπορεί να επισυμβεί από μια μεγάλη περίοδο ακυβερνησίας, όταν ο λογαριασμός θα μεγαλώνει και οι Ευρωπαίοι θα χάνουν την υπομονή τους. Το άλλο σενάριο είναι να βυθιστούμε γλυκά γλυκά σε ένα τέλμα και στο τέλος ο κ. Τσίπρας να μας θέσει το ερώτημα, εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε με δέκα μποφόρ σε ένα σαπιοκάραβο ή εάν προτιμάμε να πέσουμε στη θάλασσα και να δοκιμάσουμε την τύχη μας.
Το χαρτί για να αποφασίσουμε, καθώς και τη διατύπωση του σχετικού ερωτήματος, θα αναλάμβαναν, μετά χαράς, εκείνοι που από καιρό θέλουν να αποφασίσουμε μόνοι μας να φύγουμε από την Ευρωζώνη, με πρώτο τον κ. Σόιμπλε.
Δεν πιστεύω ότι θα του κάνουμε το χατίρι στο τέλος. Κάθε μήνας, όμως, που θα περνάει, με την αξιολόγηση σε εκκρεμότητα και την αβεβαιότητα να βαθαίνει, ο κίνδυνος του ατυχήματος θα μεγαλώνει. Βρεθήκαμε πάλι σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι.
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 19/02/17
2. Επανάληψη του 2015 ενόψει
Του Άγγελου Στάγκου
Συχνά κάποια γεγονότα δίνουν την εικόνα μιας χώρας, την χαρακτηρίζουν, προδιαγράφουν ακόμη και την εξέλιξή της. Η τροπολογία που πρότεινε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ για να πληρώνονται υπερωρίες και οδοιπορικά οι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί σε βουλευτικά γραφεία τα τελευταία δύο χρόνια, τα εμπόδια που εμφανίζονται συνεχώς και με διάφορες μορφές για να μην προχωρήσει η επένδυση στο Ελληνικό, οι συνεχείς βανδαλισμοί στα τρόλεϊ και λεωφορεία, η μεγάλη επιθετικότητα με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την αντιπολίτευση, ιδιαίτερα την αξιωματική, οι αντιδράσεις –και της... Εκκλησίας– στη δήθεν βεβήλωση της Ακρόπολης από μία επίδειξη μόδας, η επερώτηση που κατέθεσαν «στα ξεκούδουνα» 18 βουλευτές (οι 16 της Ν.Δ.) για «το τάμα του έθνους το 1829» με ανέγερση ναού του Σωτήρος, ακόμη και ο αντίλαλος από τα λαϊκά μαζί με την τσίκνα που έβγαινε το μεσημέρι της Τσικνοπέμπτης μέσα από τα υπουργεία, δείχνουν πού βρίσκεται σήμερα και πού βαδίζει η Ελλάς! Αν δεν είναι έτσι, ας βρεθούν τα άλλα γεγονότα που δίνουν διαφορετική εικόνα και διαγράφουν άλλες προοπτικές για τη χώρα.
Εως ότου διαμορφωθεί όμως αυτή η άλλη εικόνα και να πάρουν σχήμα οι ανάλογες προοπτικές, η πραγματικότητα που γίνεται αντιληπτή λέει ότι πάλι επικρατεί μία παγερή στασιμότητα στις διαβόητες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, πάλι πλησιάζουμε σε καταστάσεις καλοκαιριού 2015. Τότε δηλαδή που η κυβέρνηση Συρανέλ έπαιζε με το Grexit, και την απόλυτη καταστροφή, οπότε ανέθεσε στον παραμυθιασμένο λαό να βάλει την υπογραφή του. Οσοι πιστεύουν ακράδαντα ότι είναι αδιανόητο να επαναληφθούν τα ίδια, μετά τους όρκους πίστης του πρωθυπουργού, ας μην είναι τόσο σίγουροι, ας μη σπεύσουν να βάλουν στοιχήματα. Ολα είναι ανοιχτά, καθώς η κυβέρνηση φροντίζει να παραμένουν στο τραπέζι όλα τα σενάρια. Αλλωστε, οι αναλύσεις και εκτιμήσεις που έκανε ο Αλ. Τσίπρας στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του για τις πιθανές εξελίξεις στον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, το δείχνουν. Διατύπωσε την πεποίθησή του ότι η Ευρώπη αλλάζει, χωρίς να αναφέρει την πιθανότατη κατεύθυνση αυτής της αλλαγής και ταυτόχρονα έβαλε «όλα τα λεφτά» σε νίκη των Σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία. Που ούτε σίγουρη είναι, ούτε βέβαιο ότι ο Σουλτς θα αποδειχθεί λιγότερο αυστηρός προς την Ελλάδα, αν γίνει καγκελάριος.
Η λογική λέει ασφαλώς ότι δεν θα φτάσουμε στον Ιούνιο σε μία επανάληψη του ίδιου μήνα του 2015. Ποιος ωστόσο εγγυάται ότι η κυβέρνηση θα δείξει λογική όταν δεν το έχει κάνει προσπαθώντας να φτάσει στην εξουσία ή όταν έφτασε σ’ αυτήν. Εξάλλου, ενισχύοντας και ταυτόχρονα πατώντας πάνω στον παραλογισμό του ελληνικού λαού έφτασε ώς εδώ, γιατί λοιπόν θα αλλάξει τακτική όταν ο βασικός στόχος της είναι η παραμονή στην εξουσία με κάθε τρόπο; Και όταν δεν φαίνεται να έχει αλλάξει δραματικά στην κοινωνία ο συσχετισμός 62% - 38% του δημοψηφίσματος, το αντίθετο μάλιστα, αν λάβουμε υπ’ όψιν τις δημοσκοπήσεις που ανεβάζουν τα ποσοστά υπέρ της δραχμής και κατά του ευρώ, της αμφισβήτησης της Ευρώπης ή και του αντιευρωπαϊσμού, αλλά και όλων των σχετικών δεικτών. Ο παραλογισμός στην ελληνική κοινωνία παραμένει κυρίαρχος και τίποτα δεν πείθει ότι αν ο Αλ. Τσίπρας οδηγήσει τα πράγματα σε ρήξη με τους δανειστές και καταφύγει σε δημοψήφισμα με «σοφά» διατυπωμένο ερώτημα, δεν θα το κερδίσει. Οι πιθανότητες να το κερδίσει είναι δυστυχώς πολύ μεγάλες και σε αυτή την περίπτωση η χώρα θα βγει από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση με τη βούληση και την υπογραφή των πολιτών της. Για να μείνει μόνη και έρημη, σαν καλαμιά στον κάμπο...
Δεν λέμε ότι τα παραπάνω θα συμβούν οπωσδήποτε, αλλά και τίποτα δεν το αποκλείει, παρατηρώντας την επαναλαμβανόμενη σκληρή ρητορική της κυβέρνησης να κλιμακώνεται σταδιακά, καθώς μπαίνει ξανά και βαθιά στο «chicken game». Οτι δηλαδή οι άλλοι θα φοβηθούν και θα υποχωρήσουν, πριν φοβηθεί εκείνη. Δεν έχει καμία σημασία για τον πρωθυπουργό και το επιτελείο του ότι την προηγούμενη φορά έχασε παίζοντας το ίδιο παιχνίδι. Κυρίως όμως έχασε η χώρα, όχι ο ίδιος αφού διατηρήθηκε στην εξουσία και άρα αποτελεί κίνητρο για να το επαναλάβει. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι η λογική θα πρυτανεύσει. Αντίθετα, όλα είναι ανοιχτά σχετικά με την αξιολόγηση.
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 19/02/17 |
3. Ευρωπαϊκές αρρυθμίες
Του Κώστα Ιορδανίδη
Το ασυνάρτητο της ελληνικής πολιτικής σκηνής διεκτραγωδήθηκε κατ’ επανάληψιν και ασφαλώς δικαίως. Εάν επρόκειτο περί αυτού και μόνον, τότε θα ήταν δυνατόν να αποδοθεί η ελληνική κακοδαιμονία εις το «ανώριμον της φυλής» και άλλα παρόμοια που πομπωδώς χαρακτηρίζουν τον δημόσιο «διάλογο» και τις κοινωνικές συνάξεις. Μόνον που δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς.
Η αυριανή σύνοδος των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης αναδεικνύει μάλλον σύγχυση στόχων, στρατηγικών επιδιώξεων και προεκλογικών σκοπιμοτήτων, αλλά όχι μόνον μεταξύ κρατών, όπως θα ανέμενε κανείς. Βεβαίως, εκ του χάους θα προκύψει «σύνθεση» ή νέα αναβολή, όπως συμβαίνει κατά συνθήκη με την ελληνική περίπτωση.
Εδώ και μία επταετία η Ελλάς ευρίσκεται μονίμως στην «εντατική», ενώ στους παρακείμενους θαλάμους φιλοξενούνται με κακώσεις –πολιτικές και οικονομικές– και οι άλλες χώρες της Ε.Ε. Στις διαφωνίες μεταξύ κρατών της Eυρωζώνης προέκυψε στη Γερμανία και μία κακοφωνία στους κόλπους της Κεντροδεξιάς αυτής καθ’ εαυτήν.
Αμετακίνητη θέση του Βερολίνου είναι η συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα. Αυτά έως την Πέμπτη, όταν δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα του Μονάχου δήλωση του κ. Μάνφερντ Βέμπερ, Βαυαρού πολιτικού, προέδρου του Λαϊκού Κόμματος του Ευρωκοινοβουλίου, ότι «από τη στιγμή που το ΔΝΤ εμμένει στο ενδεχόμενο “κουρέματος” του ελληνικού χρέους, θα πρέπει να το αφήσουμε να αποχωρήσει». Υπήρξε αποδοκιμασία των θέσεων του κ. Βέμπερ από όλο το φάσμα της γερμανικής Κεντροδεξιάς, αλλά η διαφοροποίηση δεν ήταν ασφαλώς τυχαία.
Βεβαίως, ο πολύς δρ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν έχει αποκλίνει από τις θέσεις του και επαναφέρει επιπλέον την απειλή εξόδου της Ελλάδος από την Eυρωζώνη, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις. Το ολλανδικό κακέκτυπό του, ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, έσπευσε μάλιστα να αποφανθεί προ ημερών ότι η μη συμμετοχή του ΔΝΤ θα οδηγήσει αυτόματα σε Grexit.
Μόνον που το χρέος της χώρας μας το ανεδέχθησαν πλέον οι πολίτες των κρατών της Eυρωζώνης και είναι αυτοί που θα πληρώσουν τις συνέπειες μιας χρεοκοπίας της Ελλάδος· και εάν η Γερμανία και σε μικρότερο βαθμό η Ολλανδία μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτό το ενδεχόμενο, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις άλλες χώρες της Eυρωζώνης. Πρόκειται εν ολίγοις για ασκήσεις φτηνής ρητορικής του επιπέδου της ελληνικής πολιτικής σκηνής και οι εξειδικεύσεις περιττεύουν.
Η αιτία της ευρύτερης αυτής κακοφωνίας δεν πρέπει να αναζητηθεί μόνον στη νευρικότητα λόγω επικειμένων εκλογών στην Ολλανδία, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Το πρόβλημα είναι ουσιαστικότερο, καθώς η πολιτική μάχη δεν δίδεται πλέον στη Δύση ανάμεσα στη Δεξιά και στην Αριστερά, αλλά μεταξύ μιας διεθνοποιημένης, εκσυγχρονιστικής ελίτ και των κοινωνικώς και οικονομικώς μειονεκτούντων εθνικιστών, που αντιμετωπίζονται από τους αντιπάλους τους περίπου ως υπάνθρωποι.
Ωστόσο, αυτή η δεύτερη κατηγορία πολιτών οδήγησε στην ανάδειξη του νέου προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, στην έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε., στην ήττα του Ματέο Ρέντσι στο δημοψήφισμα στην Ιταλία. Αυτή είναι η πολιτική κληρονομιά του περασμένου έτους, που έχει αποδιοργανώσει το ευρωπαϊκό κατεστημένο και –ανεξαρτήτως της κακοδαιμονίας στο εσωτερικό– η Ελλάς θα υφίσταται και τις συνέπειες των ευρωπαϊκών περιπλοκών.
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 19/02/17 |
Του Στάμου Ζούλα
Ηφράση του τίτλου, που μας έμεινε από τη δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου, ταιριάζει απολύτως στον τρόπο με τον οποίο ο κ. Τσίπρας «πρωθυπουργεύει». Η κυβερνητική λειτουργία ασκείται σαν να είναι παρών, ενώ απουσιάζει, παρακολουθώντας την ως αμέτοχος παρατηρητής. Τη στιγμή που το οξύτατο πρόβλημα της χώρας απαιτεί στιβαρά χείρα, τολμηρότητα, αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα, ο σημερινός πρωθυπουργός δεν ασχολείται με την πορεία των γεγονότων, αλλά με τις επιπτώσεις που έχουν αυτά, ως «ουρανοκατέβατα» και «απροσδόκητα», στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Δεν αγωνιά για τις συνέπειες που θα έχουν στον ελληνικό λαό τα συνεχώς και επαχθέστερα μέτρα, τα οποία απαιτούν οι εταίροι (εξαιτίας της δικής του ανικανότητας και ανυποληψίας), αλλά τον κυριεύει ο τρόμος για το αν θα μπορέσει να τα περάσει στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Γι’ αυτό επιδίδεται σε συνεχή «μασάζ» των βουλευτών του, όπως δημοσιογραφικά ονομάσθηκαν οι προσπάθειές του να κατευνάσει τις αντιρρήσεις και ενστάσεις τους για τα επερχόμενα μέτρα. (Βεβαίως, η χειροπραξία αυτή θυμίζει τις αγγελίες που κατέκλυζαν τις εφημερίδες, πριν από μερικά χρόνια, για «οίκους μασάζ», οι οποίοι ουδεμία σχέση είχαν με θεραπευτικές μεθόδους, αλλά κατέληγαν σε κοινή συνεύρεση «θεραπευτών» και «πασχόντων»...)
Θέτω, για μία ακόμη φορά, το ερώτημα κατά πόσον ο σημερινός πρωθυπουργός ασκεί, έστω και στοιχειωδώς, τα καθήκοντα που του επιβάλλει η σχετική νομοθεσία. α) Εξασφαλίζει την ενότητα της κυβέρνησης, κατευθύνοντας τις ενέργειές της; β) Προσδιορίζει επακριβώς την κυβερνητική πολιτική; γ) Συντονίζει τη δραστηριότητά της; δ) Επιλύει τις διαφορές μεταξύ των υπουργών του; ε) Εποπτεύει για την εφαρμογή των νόμων, από τις δημόσιες υπηρεσίες; Σε ουδεμία από τις βασικές του αυτές υποχρεώσεις ανταποκρίνεται ο κ. Τσίπρας. Επειδή δε ο ίδιος αρέσκεται να τον παρομοιάζουμε με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ας προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε κάποια «κοινά» στοιχεία. (Πέραν του ύφους ομιλίας και των χειρονομιών, που μπορεί να τα επιτύχει και ένας μέτριος μίμος.) Ο Α.Π. δεν έκανε «μασάζ» στα στελέχη του, αλλά τα εκπαραθύρωνε με το πρώτο κιχ. Το ΠΑΣΟΚ, δε, ήταν ενιαίο κόμμα και όχι συνονθύλευμα «συνιστωσών». Η σιδηρά πειθαρχία που επέβαλε ο ιδρυτής του στους υπουργούς του τον εξώθησε να αποποιηθεί ακόμη και την πρωθυπουργική ευθύνη, διακηρύσσοντας το περιβόητο «εγώ απλώς προεδρεύω». Φαίνεται πως ο κ. Τσίπρας, καίτοι στερείται καταφανώς όλων των παραπάνω «προσόντων» και «ιδιοτήτων» του Α.Π., τελικά υιοθετεί την ανευθυνότητα του «εγώ απλώς προεδρεύω».
Σε τι προεδρεύει, όμως, ο κ. Τσίπρας; Προφανώς, σ’ ένα μπάχαλο κυβερνητικής πολιτικής και σ’ ένα ξέφραγο (κομματικό) αμπέλι. Ανέχεται παχυδερμικά όλες τις υπονομεύσεις που μηχανεύονται υπουργοί του, για να τορπιλίσουν και τελικά να ματαιώσουν τις κρίσιμες, για την οικονομία της χώρας, επενδύσεις. Εχει πλήρως επιδοθεί στην κομματικοποίηση του Δημοσίου και έχει αποδεχθεί το δόγμα Πολάκη ότι καμία κυβέρνηση, από τη μεταπολίτευση, δεν έχει δεχθεί τόσο λυσσώδη και οργανωμένη επίθεση από τα ΜΜΕ. Συνεπώς, ασπάζεται και τη «δυσανασχέτηση» του αναπληρωτή υπουργού του ότι το κράτος δεν έχει περιέλθει, ακόμη, υπό τον πλήρη έλεγχο (!) του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, εκτός της κομματικοποίησης του Δημοσίου, απαιτείται και η φίμωση της ενημέρωσης. Κοντολογίς, ο κ. Τσίπρας συντάσσεται με το κόμμα του, εναντίον της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου