Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ". 30/11-01/12/24 |
Η ανακοίνωση της ανεξαρτητοποίησης του ναύαρχου Ευάγγελου Αποστολάκη, εκλεγμένου με τον ΣΥΡΙΖΑ στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του σπαρασσόμενου κόμματος, έδωσε την ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα να δηλώσει την ύπαρξή του. Προφανώς, χρησιμοποίησε την ασφαλή μέθοδο της ηθικολογίας. Είπε δηλαδή, μέσω κύκλων του, ότι δεν είναι ηθική στάση να παίρνει την έδρα που του απένειμε το κόμμα το οποίο ως χθες εκπροσωπούσε και πρόσθεσε ότι «εισάκουσε (sic) συμβουλές άλλων». «Εισάκουσε», επειδή το «άκουσε» – σκέτο τού φαίνεται φτωχό. Αμα μιλάς καλά τα αγγλικά, φυσάς και τα ελληνικά.
Προφανώς, υπάρχει εύκολη απάντηση. Αν θέλει, ο ναύαρχος θα του πει, όχι χωρίς ειρωνεία, ότι το κόμμα με τις διάφορες μεθοδεύσεις οι οποίες το οδήγησαν εδώ όπου βρίσκεται σήμερα έχασε το ηθικό περιεχόμενο της πολιτικής του, οπότε και ο ίδιος αισθάνεται ότι δεν έχει καμία ηθική δέσμευση απέναντί του – οπότε χάρηκε που γνωρίστηκαν. Θα του γράφει από το ηθικό σύμπαν που χτίζει ο Στέφανος Κασσελάκης, για το μεγαλείο του οποίου έχουν βάλει και οι δύο πλάτες.
Ορισμένοι έσπευσαν να πουν ότι η παρέμβαση Τσίπρα είναι αρχηγική, ότι μεθοδεύει την επιστροφή του κι ότι τέτοιες δηλώσεις δείχνουν ποιος έχει το πάνω χέρι, όχι τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου δεν ζωντανεύουν οι νεκροί, αλλά σε έναν ευρύτερο χώρο, που αρχίζει από το κινηματικό – πατριωτικό ΠΑΣΟΚ και καταλήγει στη Νέα Αριστερά και ακόμα παραπέρα.
Καταρχάς, ο Τσίπρας ανησυχεί, και καλά κάνει, για το πολιτικό του μέλλον. Ετσι όπως τα πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, η βουλευτική έδρα του πρώην πρωθυπουργού δεν είναι σίγουρη – και τι θα κάνει σε μερικά χρόνια; Θα είναι ένας απλός πρώην, που θα διαχειρίζεται ένα Ινστιτούτο; Εχει λοιπόν νόημα να αρχίσει από σήμερα να ποντάρει σε μια κινητικότητα στον χώρο της Αριστεράς, η οποία αν μπορούσε να καταλήξει σε ένα ευρύτερο σχήμα θα χρειαζόταν μια ενοποιό περσόνα με εύκολα συνεγερτικά συνθήματα. Το έχει κάνει και στο παρελθόν, όταν μετέτρεψε τις συνιστώσες σε ενιαίο κόμμα. Μόνο που το 2024 δεν είναι 2014 – και επιπλέον στη διαδρομή προς ένα ενιαίο λαϊκό μέτωπο δεν είναι μόνος.
Το πολιτικό φάσμα που θα επιδίωκε να εκπροσωπήσει περιλαμβάνει τον χώρο τον οποίο κατελάμβανε η παλαιά ΑΚΟΑ η οποία σήμερα εκφράζεται μέσω της συρρικνωμένης Νέας Αριστεράς, παλαιούς πασόκους που ξέμειναν, τον Θεοχαρόπουλο και τα υπολείμματα της συριζαϊκής ΔΗΜΑΡ, κάποιους αριστεριστές, τους «89» του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιους ακόμα πρόθυμους και, ενδεχομένως, φτάνει και στο σημερινό ΠΑΣΟΚ, στη συνιστώσα που υποστήριξε Χάρη Δούκα. Θα έλεγα ότι, με τις πολιτικές της, σε ένα τέτοιο εγχείρημα θα μπορούσε να συμμετάσχει και η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό δεν γίνεται: είδε κι έπαθε ο Νίκος Ανδρουλάκης να βρεθεί το ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, θα ανεχθεί να συμμετάσχει σε ένα ευρύτερο σχήμα αμφίβολης αποτελεσματικότητας, που δεν είναι σίγουρο ότι θα υποκλίνεται στο πρωτείο του;
Μπορώ να κατανοήσω ότι ο Αλέξης Τσίπρας ψάχνει το κατάλληλο timing για να ξαναβγεί στον αφρό. Δεν νομίζω ότι θα το βρει. Η δική του ευκαιρία, όσο ήταν ακόμα επικεφαλής στον ΣΥΡΙΖΑ, παρήγαγε το φιάσκο των εκλογών του 2023, που τον οδήγησε στην έξοδο. Οι επιλογές του, και τότε, ήταν καταστροφικές. Ο σπαραγμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι το δικό του έργο. Και τι μπορείς να δημιουργήσεις πάνω σε έναν σπαραγμό;
Προφανώς, υπάρχει εύκολη απάντηση. Αν θέλει, ο ναύαρχος θα του πει, όχι χωρίς ειρωνεία, ότι το κόμμα με τις διάφορες μεθοδεύσεις οι οποίες το οδήγησαν εδώ όπου βρίσκεται σήμερα έχασε το ηθικό περιεχόμενο της πολιτικής του, οπότε και ο ίδιος αισθάνεται ότι δεν έχει καμία ηθική δέσμευση απέναντί του – οπότε χάρηκε που γνωρίστηκαν. Θα του γράφει από το ηθικό σύμπαν που χτίζει ο Στέφανος Κασσελάκης, για το μεγαλείο του οποίου έχουν βάλει και οι δύο πλάτες.
Ορισμένοι έσπευσαν να πουν ότι η παρέμβαση Τσίπρα είναι αρχηγική, ότι μεθοδεύει την επιστροφή του κι ότι τέτοιες δηλώσεις δείχνουν ποιος έχει το πάνω χέρι, όχι τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου δεν ζωντανεύουν οι νεκροί, αλλά σε έναν ευρύτερο χώρο, που αρχίζει από το κινηματικό – πατριωτικό ΠΑΣΟΚ και καταλήγει στη Νέα Αριστερά και ακόμα παραπέρα.
Καταρχάς, ο Τσίπρας ανησυχεί, και καλά κάνει, για το πολιτικό του μέλλον. Ετσι όπως τα πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, η βουλευτική έδρα του πρώην πρωθυπουργού δεν είναι σίγουρη – και τι θα κάνει σε μερικά χρόνια; Θα είναι ένας απλός πρώην, που θα διαχειρίζεται ένα Ινστιτούτο; Εχει λοιπόν νόημα να αρχίσει από σήμερα να ποντάρει σε μια κινητικότητα στον χώρο της Αριστεράς, η οποία αν μπορούσε να καταλήξει σε ένα ευρύτερο σχήμα θα χρειαζόταν μια ενοποιό περσόνα με εύκολα συνεγερτικά συνθήματα. Το έχει κάνει και στο παρελθόν, όταν μετέτρεψε τις συνιστώσες σε ενιαίο κόμμα. Μόνο που το 2024 δεν είναι 2014 – και επιπλέον στη διαδρομή προς ένα ενιαίο λαϊκό μέτωπο δεν είναι μόνος.
Το πολιτικό φάσμα που θα επιδίωκε να εκπροσωπήσει περιλαμβάνει τον χώρο τον οποίο κατελάμβανε η παλαιά ΑΚΟΑ η οποία σήμερα εκφράζεται μέσω της συρρικνωμένης Νέας Αριστεράς, παλαιούς πασόκους που ξέμειναν, τον Θεοχαρόπουλο και τα υπολείμματα της συριζαϊκής ΔΗΜΑΡ, κάποιους αριστεριστές, τους «89» του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιους ακόμα πρόθυμους και, ενδεχομένως, φτάνει και στο σημερινό ΠΑΣΟΚ, στη συνιστώσα που υποστήριξε Χάρη Δούκα. Θα έλεγα ότι, με τις πολιτικές της, σε ένα τέτοιο εγχείρημα θα μπορούσε να συμμετάσχει και η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό δεν γίνεται: είδε κι έπαθε ο Νίκος Ανδρουλάκης να βρεθεί το ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, θα ανεχθεί να συμμετάσχει σε ένα ευρύτερο σχήμα αμφίβολης αποτελεσματικότητας, που δεν είναι σίγουρο ότι θα υποκλίνεται στο πρωτείο του;
Μπορώ να κατανοήσω ότι ο Αλέξης Τσίπρας ψάχνει το κατάλληλο timing για να ξαναβγεί στον αφρό. Δεν νομίζω ότι θα το βρει. Η δική του ευκαιρία, όσο ήταν ακόμα επικεφαλής στον ΣΥΡΙΖΑ, παρήγαγε το φιάσκο των εκλογών του 2023, που τον οδήγησε στην έξοδο. Οι επιλογές του, και τότε, ήταν καταστροφικές. Ο σπαραγμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι το δικό του έργο. Και τι μπορείς να δημιουργήσεις πάνω σε έναν σπαραγμό;
