Για τον πρόεδρο Τσίπρα, τώρα που κατανοεί ότι δεν του έχει μείνει σχεδόν τίποτα από ό,τι είχε, πλην μιας βουλευτικής έδρας και μιας θέσης στο Συμβούλιο της Ευρώπης για να κάνει ταξίδια, αποφάσισε να γράψει βιβλίο στο οποίο είναι προφανές ότι θα ξαναπεί την ιστορία του, ευπρεπίζοντας την παρουσία του. Καλή προσπάθεια αν θα απευθυνόταν σε λωτοφάγους. Για κακή του τύχη, είναι πολλοί εκείνοι που δεν έχουν ξεχάσει τον τρόπο με τον οποίο συστηματικά αποπειράθηκε να εκμεταλλευτεί το σοκ των πολιτών εξαιτίας της χρεοκοπίας και των μνημονίων, προκειμένου να αποκτήσει δύναμη, να διεκδικήσει και να κρατήσει την εξουσία....

Από "ΤΑ ΝΕΑ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ", 05/03/24

                                                         "ΤΑ ΝΕΑ", 05/03/24

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Τώρα που ο Στέφανος Κασσελάκης εμπεδώνει στην πράξη πού έχει μπλέξει, νομίζω ότι θα γιγαντώνεται η αποστροφή του στον Αλέξη Τσίπρα και σε τι του παρέδωσε.

Οσο για τον πρόεδρο Τσίπρα, τώρα που κατανοεί ότι δεν του έχει μείνει σχεδόν τίποτα από ό,τι είχε, πλην μιας βουλευτικής έδρας και μιας θέσης στο Συμβούλιο της Ευρώπης για να κάνει ταξίδια, αποφάσισε να γράψει βιβλίο στο οποίο είναι προφανές ότι θα ξαναπεί την ιστορία του, ευπρεπίζοντας την παρουσία του. Καλή προσπάθεια αν θα απευθυνόταν σε λωτοφάγους. Για κακή του τύχη, είναι πολλοί εκείνοι που δεν έχουν ξεχάσει τον τρόπο με τον οποίο συστηματικά αποπειράθηκε να εκμεταλλευτεί το σοκ των πολιτών εξαιτίας της χρεοκοπίας και των μνημονίων, προκειμένου να αποκτήσει δύναμη, να διεκδικήσει και να κρατήσει την εξουσία.

Ηταν ένας πολιτικός που πολιτεύτηκε ως αντιευρωπαίος και γενικώς ως αντιδυτικός. Πρώτα έβαλε τη Γερμανία, γι’ αυτό και οχυρώθηκε πίσω από όλους τους μύθους που αναβίωσαν τα χρόνια εκείνης της χωρίς λογική διαμαρτυρίας – με πρώτο μύθο ότι οι Ευρωπαίοι έπρεπε να μας πληρώσουν, επειδή εμείς υπήρξαμε άφρονες και χρεοκοπήσαμε. Με βολονταριστική πεποίθηση, όταν αργότερα έγινε πρωθυπουργός, ο Αλέξης Τσίπρας διασκέδαζε με πολλά – κι ανάμεσά τους με την Επιτροπή Αλήθειας του Δημοσίου Χρέους, που είχε εγκαθιδρύσει στη Βουλή η Ζωή Κωνσταντοπούλου, με επικεφαλής έναν κύριο με σαγιονάρες ο οποίος είχε κηρύξει μη νόμιμο, παράνομο, αθέμιτο, επονείδιστο και, σε κάθε περίπτωση, μη βιώσιμο το δημόσιο χρέος και ζητούσε να το σβήσουν. Απίστευτα πράγματα.

Ηταν ένας πολιτικός που στηρίχτηκε στην εχθροπάθεια. Που οχυρώθηκε πίσω από τα συνθήματα «Ή εμείς ή αυτοί», «Ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν», και έκλεινε το μάτι σε οτιδήποτε υπονόμευε την ομαλότητα. Ανέβηκαν στα τρακτέρ, στήριξαν το κίνημα «Δεν πληρώνω» ανοίγοντας μπάρες στα διόδια ή ευνοώντας τα σπασίματα και το τζάμπα στα μέσα μεταφοράς (τα αποτελέσματα εκείνης της περιόδου επιβιώνουν ακόμα), έφτιαξαν στόρι με αυτοκτονίες λόγω υποτίθεται των μνημονίων, φανάτισαν όσους ήταν δυνατόν, κρύφτηκαν μετά τη Μαρφίν για να μην καταδικάσουν τους φονιάδες, ανέχτηκαν τις μούντζες και τις απειλές («να καεί, να καεί…») στη Βουλή… Ο Τσίπρας ήταν αυτός που είχε πει παροιμιώδεις φράσεις για τα γιαουρτώματα πολιτικών αντιπάλων ή για τις βόμβες μολότοφ (ένας παπάς του είχε πει «να σας μάθουμε να ρίχνετε μολότοφ εκεί στην Αθήνα», για να τους απαντήσει γελώντας εκείνος «ε, ξέρουμε εμείς»).

Ηταν ένας πολιτικός που προσπάθησε να κρύψει το τρίτο μνημόνιο, ακόμα κάνει ότι δεν υπήρξε και ισχυρίζεται ότι μας έβγαλε από τα μνημόνια. Κι όμως, μας έβαλε πιο βαθιά, δεν μας έβγαλε. Θα είχαμε βγει αν δεν βιαζόταν να κυβερνήσει (με δικά του άσετ, τον Καμμένο και τον Βαρουφάκη) και δεν είχε συμβάλει στην πρόωρη πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά, δυναμιτίζοντας την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Μετά το δημοψήφισμα και τα capital control, για να μείνουμε στην Ευρώπη αποδέχτηκε την επιβολή τρίτου μνημονίου, που κόστισε τεράστια ποσά στη χώρα και υπονόμευσε μεγάλο μέρος της δημόσιας ακίνητης περιουσίας που εντάχθηκε για εκατό χρόνια στο Υπερταμείο. Πριν γίνει εντολοδόχος της «γκόου μπακ μαντάμ Μέρκελ». Πριν επιδιώξει να ελέγξει τηλεοπτικό τοπίο και δικαιοσύνη, για να βάλει φυλακή τους αντιπάλους του. Και πριν κλείσει την εξουσιαστική πορεία του στο Μάτι.

Όλα αυτά δεν αλλάζουν, όπως και αν τα σερβίρει. Δεν ρετουσάρονται τα ερείπια που άφησε. Ούτε στην κοινωνία ούτε στο κόμμα του – όπου τώρα τα ανακαλύπτουν.

...από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

                                                   "Η  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 05/03/24


TΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ


Ηταν γενναία. Αλλά ήταν µισή. Η απολογία του Αλέξη Τσίπρα για τη Novartis και τις τηλεοπτικές άδειες εξαντλήθηκε στη διαπίστωση ότι «οι χειρισµοί ήταν ατυχείς», ενώ οι προθέσεις αγνές. ∆εν καταλάβαµε τι έχει καταλάβει. Πού βρίσκει το λάθος του. Τι µετανιώνει.

Απαλλαγµένος από τους καταναγκασµούς της κοµµατικής αντιπαράθεσης, ο όψιµος Τσίπρας δεν θύµισε τον παλιό εαυτό του. Εµοιαζε ειλικρινά να προσπαθεί να αναψηλαφήσει τις επιλογές του και τον ρόλο του στην πρόσφατη ιστορία, µε τις αναµενόµενες τάσεις αυτοδικαίωσης, αλλά χωρίς τον φανατισµό που συχνά απέπνεε ως διαρκής campaigner – ως πολιτικός που όφειλε τη σταδιοδροµία του κυρίως στις «πολεµικές» αρετές του.

Ο πρώην πρωθυπουργός εξακολουθεί να πιστεύει ότι για τη χρεοκοπία ευθύνονται τα κόµµατα που έχουν κυβερνήσει, όπως είπε, «τα 45 από τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης». Η διαπίστωση ακούγεται ακαταµάχητα σωστή. Είναι όµως ρηχή, γιατί παρασιωπά τις πολλές µεταλλάξεις που υπέστησαν η Ν.∆. και το ΠΑΣΟΚ στις σχεδόν τέσσερις δεκαετίες από τη Μεταπολίτευση µέχρι τη χρεοκοπία. ∆εν ήταν ίδιο το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα µε το ΠΑΣΟΚ του Σηµίτη. Οι διαφορές µάλλον ήταν περισσότερες από τις οµοιότητες. ∆εν ήταν η Ν.∆. του Κωνσταντίνου Καραµανλή ίδια µε εκείνη του ανιψιού του.

Τον Τσίπρα βεβαίως τον ενδιέφερε η αντίθεση: Ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του ως πρωταγωνιστή µιας τοµής – ο πολιτικός που έσπασε το ιδεολογικό και πολιτικό µονοπώλιο του παλαιού δικοµµατισµού. Οµως αυτό το εκλογικό κατόρθωµα µπόρεσε να το πετύχει ακριβώς επειδή συνθηµ ατολογούσε υπέρ της διατήρησης του καθεστώτος που είχαν στήσει οι προηγούµενοι και είχε πλέον εξαντλήσει τις δηµοσιονοµικές του δυνατότητες. Το τσιπρικό αντιµνηµονιακό εγχείρηµα είχε ως βασικό συστατικό του την επαγγελία του παρελθόντος. Υποσχόταν στο ακροατήριο, που είχε διαπαιδαγωγήσει κυρίως το ΠΑΣΟΚ και λιγότερο η Ν.∆., µια επιστροφή στο ’81, σαν να µην είχε συµβεί η χρεοκοπία. Με όρους «προγραµµατικούς», δεν επικράτησε ως δύναµη ρήξης, αλλά ως δύναµη αναπαλαίωσης, ακόµη και του πρώιµου πασοκικού αντιευρωπαϊσµού. Οι συγγένειές του εκδηλώθηκαν και µε τις επιλογές των προσώπων – το κοµµάτι του ΠΑΣΟΚ που αφοµοίωσε και το κοµµάτι της λαϊκής ∆εξιάς µε το οποίο συνέπραξε στη διακυβέρνηση.

Το ποιός υπήρξε ο Τσίπρας ως διεκδικητής της εξουσίας το ξέραµε. Αυτό που είδαµε για πρώτη φορά στην προσπάθειά του να αναµετρηθεί µε την ιστορία (του) ήταν τι επίδραση είχε αυτή η ιστορία πάνω του. Ο σεβασµός µε τον οποίο µιλάει πια για το θεσµικό και κυρίως το ευρωπαϊκό κεκτηµένο της χώρας είναι ένα τεκµήριο ισχύος της µεταπολιτευτικής πολιτικής κουλτούρας – της δύναµής της να έλκει και να αφοµοιώνει ακόµη κι εκείνους που ξεκίνησαν ως επίδοξοι ανατροπείς της.

Το «σύστηµα» (µε την καλή έννοια) άλλαξε τον αντισυστηµικό, περισσότερο απ’ ό,τι το άλλαξε εκείνος.