Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν τα όργανα και οι υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από τη Συνήγορο του Πολίτη έως τον τελευταίο ανεγκέφαλο ευρωβουλευτή, έχουν τεθεί υπό τον αστερισμό ενός ακτιβισμού της κακιάς συμφοράς. Κομματικό ακτιβισμό όπως στην περίπτωση των συριζαίων ευρωβουλευτών για το «κράτος δικαίου» στην Ελλάδα. Ή ανθρωπιστικό ακτιβισμό όπως στην περίπτωση της παράνομης μετανάστευσης στη Μεσόγειο. Η επίθεση που δέχτηκε η Ελλάδα και στα δύο αυτά επίπεδα (όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες…) μπορεί να δείχνει έως ένα σημείο την εμπάθεια του ακτιβισμού ή τη διάθεση προβολής των ακτιβιστών. Δείχνει επίσης την έλλειψη ορίων σε μια μερίδα ελλήνων ευρωβουλευτών που νομίζουν ότι δουλειά τους είναι η ανάπτυξη μιας (της όποιας…) «αντιπολιτευτικής δραστηριότητας» κατά της χώρας τους. Δείχνει όμως και κάτι άλλο. Την αδυναμία της ελληνική πλευράς να αντικρούσει το κατηγορητήριο. Οχι επειδή το κατηγορητήριο είναι βάσιμο ή αβάσιμο. Δεν τέθηκε καν τέτοιο θέμα. Αλλωστε και ο τελευταίος κάτοικος της χώρας μας ή ο πρώτος περαστικός έχουν την ευκαιρία να διαπιστώσουν πως δεν τίθεται ζήτημα «κράτους δικαίου», ούτε φυσικά ελευθερίας του Τύπου, ενώ το εθνικό μας σπορ ουδέποτε ήταν να πνίγουμε μετανάστες στη θάλασσα...

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 09-10/03/24

 

ΤΟΥ Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Η κυρία Εμιλι Ο’Ράιλι είναι (όπως ίσως αφήνει να φανεί το όνομά της…) Ιρλανδή. Είναι επίσης ευρωπαία Συνήγορος του Πολίτη. Και πρώην δημοσιογράφος.

Η κυρία Συνήγορος έβγαλε πρόσφατα ένα πόρισμα για τη Frontex, το οποίο έχει ελληνικό ενδιαφέρον κυρίως επειδή αφορά (μεταξύ άλλων) το ναυάγιο της Πύλου και γενικότερα την προστασία των συνόρων.

Εδωσε μάλιστα και συνέντευξη στα «ΝΕΑ» (Μαρία Βασιλείου, 2-3/3).

Τι μας λέει η πρώην συνάδελφος; Τρία πράγματα.

Πρώτον, ότι η Frontex «σε τεχνικό και νομικό επίπεδο έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει». Κι αυτό σε σχέση με τις αρμοδιότητές της. Ο,τι διαφορετικό «δεν μπορούσε να το κάνει, θα ήταν κατά των κανόνων».

Σωστό. Οι ευρωπαϊκές υπηρεσίες δεν δρουν παράνομα ή παράτυπα. Εχουν συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Και οι αρμοδιότητες της Frontex είναι η φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Δεν είναι φιλανθρωπικό σωματείο, ούτε ανθρωπιστικό γκαλά, ούτε παρέα παραθεριστών.

Δεύτερον, ότι υπάρχουν «οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και μίντια» που θα ήθελαν η Frontex να είχε δράσει διαφορετικά.

Καμία αντίρρηση. Αλλά δεν μας αφορά. Δεν αφορά ούτε τη Frontex. Μπορούν αν θέλουν να γράψουν άρθρα.

Τρίτον, ότι πρέπει να εξεταστεί μήπως η Frontex «αναστείλει ή αποσύρει τις δραστηριότητές της αν θεωρεί ότι ένα όριο των θεμελιωδών δικαιωμάτων έχει παραβιαστεί».

Εδώ χάσαμε τον λογαριασμό. Διότι τι μας λέει η κυρία Συνήγορος;

Οτι η Frontex έδρασε όπως έπρεπε κι όπως είχε αρμοδιότητα να δράσει. Μια χαρά.

Οτι διάφοροι κλαπατσίμπαλοι θα ήθελαν να τα κάνει διαφορετικά. Δικαίωμά τους.

Αλλά ότι θα πρέπει να εξεταστεί μήπως η Frontex αναστείλει τις δραστηριότητές της, αν παραβιάζεται κάποιο «όριο θεμελιωδών δικαιωμάτων» το οποίο η κυρία Συνήγορος μας κρατάει κρυφό. Και το όριο και τα δικαιώματα.

Με όλο τον σεβασμό σε κοτζάμ Συνήγορο του Πολίτη, μας δουλεύει.

Και καταλήγει μάλιστα να προτείνει μια «Ανεξάρτητη Εξεταστική Επιτροπή», η οποία θα ερευνήσει «τους λόγους για τον μεγάλο αριθμό θανάτων στη Μεσόγειο».

Περιττή φασαρία. Μπορώ να τη διαβεβαιώσω ότι η εξήγηση είναι προφανής: οι θάνατοι αυξήθηκαν επειδή αυξήθηκε η παράνομη μετανάστευση και επιδεινώθηκαν οι συνθήκες διακίνησης των παράνομων μεταναστών στη Μεσόγειο.

Αν κοπεί με το μαχαίρι η παράνομη μετανάστευση, θα σταματήσουν κι οι θάνατοι. Τόσο απλό.

Διηγήθηκα αυτή τη διδακτική ιστορία για διαφορετικούς λόγους.

*Πρώτον, επειδή έχει προφανές ελληνικό ενδιαφέρον.

* Δεύτερον, επειδή είναι χαρακτηριστική ενός τρόπου σκέψης που (δυστυχώς) ευδοκιμεί σε κύκλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

* Τρίτον, επειδή έρχονται ευρωεκλογές και οι ευρωπαίοι πολίτες έχουν την ευχέρεια να αντιμετωπίσουν τέτοια φαινόμενα εκφυλισμού με το ψηφοδέλτιό τους.

Στις 4 Μαρτίου και μέσα στη σαχλαμάρα που τον δέρνει, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Αρβανίτης δήλωσε για το ψήφισμα κατά της Ελλάδας στο Ευρωκοινοβούλιο και δείχνοντας υπερήφανα τον εαυτό του πως «τους ενημερώνω ότι το συγγράψαμε κιόλας, δεν το ψηφίσαμε μόνο» (Open).

Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω ποιος θα είχε τη φαεινή ιδέα να αφήσει τον Αρβανίτη να συγγράψει το παραμικρό.

Αμέσως μετά πάντως έκανε τη γνωστή κωλοτούμπα ότι «παρερμηνεύτηκε», παρόλο που η διατύπωση είναι όχι μόνο ξεδιάντροπη αλλά και σαφής. Δεν τίθεται θέμα παρερμηνείας.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν τα όργανα και οι υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από τη Συνήγορο του Πολίτη έως τον τελευταίο ανεγκέφαλο ευρωβουλευτή, έχουν τεθεί υπό τον αστερισμό ενός ακτιβισμού της κακιάς συμφοράς.

Κομματικό ακτιβισμό όπως στην περίπτωση των συριζαίων ευρωβουλευτών για το «κράτος δικαίου» στην Ελλάδα.

Ή ανθρωπιστικό ακτιβισμό όπως στην περίπτωση της παράνομης μετανάστευσης στη Μεσόγειο.

Η επίθεση που δέχτηκε η Ελλάδα και στα δύο αυτά επίπεδα (όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες…) μπορεί να δείχνει έως ένα σημείο την εμπάθεια του ακτιβισμού ή τη διάθεση προβολής των ακτιβιστών.

Δείχνει επίσης την έλλειψη ορίων σε μια μερίδα ελλήνων ευρωβουλευτών που νομίζουν ότι δουλειά τους είναι η ανάπτυξη μιας (της όποιας…) «αντιπολιτευτικής δραστηριότητας» κατά της χώρας τους.

Δείχνει όμως και κάτι άλλο. Την αδυναμία της ελληνική πλευράς να αντικρούσει το κατηγορητήριο.

Οχι επειδή το κατηγορητήριο είναι βάσιμο ή αβάσιμο. Δεν τέθηκε καν τέτοιο θέμα.

Αλλωστε και ο τελευταίος κάτοικος της χώρας μας ή ο πρώτος περαστικός έχουν την ευκαιρία να διαπιστώσουν πως δεν τίθεται ζήτημα «κράτους δικαίου», ούτε φυσικά ελευθερίας του Τύπου, ενώ το εθνικό μας σπορ ουδέποτε ήταν να πνίγουμε μετανάστες στη θάλασσα.

Αλλά επειδή οι έλληνες ευρωβουλευτές κυρίως της ΝΔ αποδείχτηκαν ανίκανοι να οργανώσουν έναν πειστικό αντίλογο. Για την ακρίβεια δεν ξέρω καν αν το επιχείρησαν ή αν τους απασχόλησε.

Ούτως ή άλλως δεν μαθαίνουμε και πολλά γι’ αυτούς. Συνήθως μας απασχολούν περισσότερο για κάτι άρσεις ασυλίας.

Παρατηρούμε λοιπόν ένα πραγματικό οξύμωρο. Τη στιγμή που η Ελλάδα έχει αναντίρρητα αναβαθμιστεί στην άτυπη ευρωπαϊκή ιεραρχία, δέχεται τις πιο συντεταγμένες κι απροκάλυπτες επιθέσεις των τελευταίων δεκαετιών.

Προφανώς θα υπάρχει κάποια εξήγηση και καμία συνωμοσία. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι οι επιθέσεις στο Ευρωκοινοβούλιο είναι πρωτίστως πολιτικού χαρακτήρα κι εκφράζουν έναν συγκεκριμένο συσχετισμό. Στο κάτω κάτω εκλογές έχουμε σε τρεις μήνες.

Αλλά ίσως η εκλογική συγκυρία να μην αρκεί για να τα εξηγήσει όλα. Είναι το ίδιο το ευρωπαϊκό περιβάλλον που έχει αλλάξει και το οποίο αναμένεται να αλλάξει κι άλλο μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου.

Δεν είμαι βέβαιος ότι η πολιτική τάξη και κυρίως η κυβέρνηση το έχουν συνειδητοποιήσει. Πάντως δεν έχουν δώσει σημάδια προσαρμογής ή έστω προβληματισμού.

Κι έχουμε σε τρεις μήνες εκλογές.