* Ηθελε απλώς να υποδείξει στον διάδοχό του έναν άλλο δρόμο; Να επιβληθεί κάπως σαν καθοδηγητής του; * Ηθελε μήπως να στρώσει τον δρόμο για μια δική του επιστροφή; Αλλά τότε γιατί έφυγε; Μετάνιωσε; * Ή ήθελε κάτι άλλο που δεν καταφέραμε να αποκρυπτογραφήσουμε; Αγνωστες λοιπόν οι βουλές του Κυρίου. Αλλά τα μπερδεμένα πράγματα σπανίως αποδίδουν στην πολιτική. Ο,τι κι αν επεδίωκε ο Τσίπρας, καταφανώς δεν το πέτυχε. Και δεν το πέτυχε για έναν προφανή λόγο: κανείς αρχηγός δεν είναι διατεθειμένος να μοιραστεί την αρχηγία με τον προκάτοχό του, όσο σημαντικός κι αν έχει υπάρξει. Ρωτήστε και τον Ιντεν με τον Τσόρτσιλ ή τον Πομπιντού με τον Ντε Γκολ. Ακόμη περισσότερο που ο Τσίπρας δεν είναι Τσόρτσιλ, ούτε Ντε Γκολ, και το άστρο του έχει ταλαιπωρηθεί πολύ πριν εμφανιστεί ο Κασσελάκης στο προσκήνιο. Να θυμίσω πως ήδη από το 2016-17 ο Τσίπρας υπολειπόταν σταθερά του Μητσοτάκη σε όλα τα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά των μετρήσεων. Μετά τις εκλογές του 2019 η υστέρηση έναντι του σημερινού Πρωθυπουργού διευρύνθηκε σημαντικά και ξεπέρασε τις 20-25 μονάδες....

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 02-03/03/24

 
ΤΟΥ Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Πριν από λίγα χρόνια είχα ρωτήσει έναν (προσφάτως τότε) πρώην πρωθυπουργό γιατί αποφεύγει να τοποθετείται δημοσίως, ακόμη και για σοβαρά ζητήματα.

– Το πρόβλημα δεν είναι αν μιλάς, ούτε καν τι λες, αλλά αν σε ακούν, μου απάντησε.

Δυστυχώς δεν τον είχα θυμηθεί πριν ο Αλ. Τσίπρας αποφασίσει να βγει στην πρώτη γραμμή εναντίον του Στέφ. Κασσελάκη.

Αλλά αποδείχτηκε ότι ο παλιός (πρώην) είναι αλλιώς και είχε δίκιο.

Το πρόβλημα του Τσίπρα λοιπόν δεν ήταν ότι μίλησε και τι είπε. Ηταν ότι δεν τον άκουσαν ούτε στο κόμμα του.

Καταφανώς η μεγάλη πλειοψηφία συντάχθηκε με τον σημερινό αρχηγό. Και απέτρεψε μια (όπως όλοι τουλάχιστον το καταλάβαμε) κακόγουστη επιχείρηση ανατροπής του.

Κοινώς, ο Τσίπρας πήγε αδιάβαστος. Η παρέμβασή του προσπεράστηκε μάλλον ανώδυνα.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι είχε απαραιτήτως άδικο, προς Θεού. Σημαίνει όμως ότι το ακροατήριο στο οποίο απευθύνθηκε δεν έδειξε ενδιαφέρον για εκείνα που άκουσε.

Πολλοί λόγοι θα μπορούσαν να εξηγήσουν την αδιαφορία αυτή. Η παρέμβαση ήταν άκαιρη (δύο ώρες πριν ξεκινήσει το Συνέδριο!), γενικόλογη «εναντίον όλων» και καθόλου αυτοκριτική.

Προφανώς ο επί 15 χρόνια πρόεδρος του κόμματος δεν γίνεται να παρεμβαίνει σε στυλ σχολιαστή τηλεοπτικού δελτίου. Ούτε να απουσιάζει όταν παρεμβαίνει.

Ειδεμή το ακροατήριο καταλήγει εύκολα σε ένα «άσε μας κι εσύ τώρα!». Αυτό περίπου που είπαν στον Τσίπρα οι σύντροφοί του.

Ακόμη περισσότερο που δεν ήταν προφανής η σκοπιμότητα της παρέμβασης.

* Ηθελε απλώς να υποδείξει στον διάδοχό του έναν άλλο δρόμο; Να επιβληθεί κάπως σαν καθοδηγητής του;

* Ηθελε μήπως να στρώσει τον δρόμο για μια δική του επιστροφή; Αλλά τότε γιατί έφυγε; Μετάνιωσε;

* Ή ήθελε κάτι άλλο που δεν καταφέραμε να αποκρυπτογραφήσουμε;

Αγνωστες λοιπόν οι βουλές του Κυρίου. Αλλά τα μπερδεμένα πράγματα σπανίως αποδίδουν στην πολιτική. Ο,τι κι αν επεδίωκε ο Τσίπρας, καταφανώς δεν το πέτυχε.

Και δεν το πέτυχε για έναν προφανή λόγο: κανείς αρχηγός δεν είναι διατεθειμένος να μοιραστεί την αρχηγία με τον προκάτοχό του, όσο σημαντικός κι αν έχει υπάρξει.

Ρωτήστε και τον Ιντεν με τον Τσόρτσιλ ή τον Πομπιντού με τον Ντε Γκολ.

Ακόμη περισσότερο που ο Τσίπρας δεν είναι Τσόρτσιλ, ούτε Ντε Γκολ, και το άστρο του έχει ταλαιπωρηθεί πολύ πριν εμφανιστεί ο Κασσελάκης στο προσκήνιο.

Να θυμίσω πως ήδη από το 2016-17 ο Τσίπρας υπολειπόταν σταθερά του Μητσοτάκη σε όλα τα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά των μετρήσεων.

Μετά τις εκλογές του 2019 η υστέρηση έναντι του σημερινού Πρωθυπουργού διευρύνθηκε σημαντικά και ξεπέρασε τις 20-25 μονάδες.

Στην πραγματικότητα την τελευταία πενταετία ουδέποτε ο Τσίπρας υπήρξε «αντίπαλο δέος» του Μητσοτάκη όπως ήθελαν να διατυμπανίζουν διάφοροι φίλοι του.

Και οι διπλές εκλογές του 2023 απλώς το επιβεβαίωσαν. Η αποχώρηση Τσίπρα ήταν το λογικό απότοκο αυτής της ανισομέρειας, όχι η δημιουργός της.

Θα μπορέσει ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να ανοικοδομήσει κάποια στιγμή ένα ηγετικό προφίλ; Δεν το γνωρίζω. Αλλά δεν το γνωρίζει και κανείς άλλος. Κι άλλωστε δεν βρισκόμαστε εκεί σήμερα.

Θα καταθέσω πάντως μια απλή ιστορική παρατήρηση.

Σε όλο τον 20ό αιώνα μόνο δύο πρόσωπα κατάφεραν να πρωταγωνιστήσουν, να αποχωρήσουν και να επιστρέψουν πρωταγωνιστές στην ελληνική πολιτική. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Ο Βενιζέλος αποχώρησε το 1920 και ξανά το 1923 για να επιστρέψει το 1928.

Ο Καραμανλής αποχώρησε το 1963 για να επιτρέψει το 1974.

Της επιστροφής του ενός προηγήθηκε η Μικρασιατική Καταστροφή. Της επιστροφής του άλλου η δικτατορία και η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Μακριά λοιπόν από εμάς.

Στην περίπτωση Τσίπρα έχουμε μια πρόσθετη ιδιαιτερότητα.

Ηδη από το 2014, πολιτεύτηκε με μια αίσθηση προσωπικής κι ίσως χαρισματικής υπεροχής. Μια υπεροχή που μπορεί να λειτούργησε έως ένα σημείο το διάστημα 2014-16 αλλά (όπως είδαμε) περιορίστηκε σταθερά κι εντυπωσιακά στη συνέχεια.

Δεν ξέρω για ποιον λόγο ελλείψει πραγματικής υπεροχής και αντικειμενικών προσόντων επέμεινε στην καλλιέργεια μιας αίσθησης αντί να αλλάξει ρεπερτόριο.

Υποθέτω του άρεσε ή τον κολάκευε. Είναι βέβαιο όμως πως δεν του έκανε καλό απέναντι στον Μητσοτάκη, τον οποίο έδειχνε αναίτια να υποτιμά και να προκαλεί σε αυτάρεσκες μονομαχίες στη Βουλή ή την τηλεόραση.

Τελικά το πλήρωσε. Κι ας εκστασιάζονταν διάφοροι οπαδοί ή φίλοι με τον «χαρισματικό Αλέξη». Αποδείχτηκε ένας θαυμασμός περιορισμένου βεληνεκούς και αυστηρά εσωκομματικής κατανάλωσης, άνευ σημασίας.

Είναι νωρίς να πούμε αν το σενάριο της εικαζόμενης υπεροχής ανασύρθηκε και στην περίπτωση του Κασσελάκη. Πάντως, δεν λειτούργησε ούτε τώρα.

Το ερώτημα όμως δεν είναι αν υπάρχει Τσίπρας ή ποιος Τσίπρας αλλά αν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ.

«Κανείς δεν έχει λευκή επιταγή. Ολοι θα κριθούμε στις ευρωεκλογές» προειδοποίησε σχεδόν απειλητικά ο Πολάκης (ανάρτηση 25/2).

Ωραία ιδέα. Μόνο που όλοι τους και ο Τσίπρας και ο Πολάκης (πλην Κασσελάκη για να είμαι ειλικρινής…) έχουν ήδη κριθεί πεντέξι φορές από το 2019 με τα γνωστά αποτελέσματα. Κρίθηκαν μεν αλλά παραμένουν κριτές. Ποιο κόμμα το αντέχει αυτό;

Δεν είμαι καθόλου συνωμοσιολόγος, το αντίθετο θα έλεγα. Σε σημείο πως αν γίνει όντως μια συνωμοσία φοβάμαι πως δεν θα την πάρω χαμπάρι.

Αντιμετώπισα λοιπόν με μεγάλη επιφύλαξη ή δεν πίστεψα όσα ειπώθηκαν για τον Κασσελάκη που (υποτίθεται) κάποιοι «φύτεψαν» στον ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως κι ο ίδιος ο Τσίπρας.

Αλλά πλέον φύγαμε από εκεί. Καλώς ή κακώς, ο Κασσελάκης είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αντιθέτως υπάρχει το ερώτημα τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και περιμένω απαντήσεις.

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 02-03/03/24

Στο μυαλό του «προέδρου Αλέξη»

Μία εβδομάδα μετά το συνέδριο-όπερα μπούφα του ΣΥΡΙΖΑ, που πιστοποίησε ότι το κόμμα είναι σε διαδικασία αποδρομής (προς μεγάλη μας στενοχώρια, όλων, φαντάζομαι), εκείνο που εξακολουθεί να απασχολεί τους πολιτικοδημοσιογραφικούς κύκλους περισσότερο ίσως απ’ οτιδήποτε άλλο, είναι σε τι οφείλεται η έκρηξη κατά Κασσελάκη, του προέδρου Αλέξη, δύο μόλις ώρες πριν ξεκινήσουν οι εργασίες του Συνεδρίου. Αναφέρθηκαν πολλά και διάφορα, με κορυφαίο ας πούμε ότι ο πρόεδρος Αλέξης παρενέβη γιατί αγωνιά για την τύχη του κόμματος στις ευρωεκλογές. 

Τις τελευταίες ημέρες όμως κυκλοφόρησε και μια, εν είδει φήμης, εκδοχή, η οποία εμένα πρέπει να πω ότι με παραξένεψε. Είναι αυτή που θέλει τον πρόεδρο Αλέξη να εκρήγνυται πληροφορούμενος, λέει, ότι ο διάδοχός του πρόεδρος Κασσελάκης, διαπιστώνοντας ότι το «ταμείον είναι μείον», ζήτησε διαχειριστικό έλεγχο επί των οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Η εντολή, ισχυρίζονται αυτοί που διακινούν τη σχετική φημολογία, εδόθη αμέσως μετά τη διαπίστωση στις αρχές Δεκεμβρίου περί άδειων κομματικών ταμείων, πρόβλημα που λύθηκε ως γνωστόν πρόσκαιρα με τη δανειοδότηση του προέδρου Κασσελάκη στο κόμμα, προκειμένου να πληρωθούν οι οφειλές προς τους εργαζομένους στα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ. 

Κατά τους διακινητές της φημολογίας, ο πρόεδρος Αλέξης εισέπραξε τα περί διαχειριστικού ελέγχου ως έμμεση, και κατά κάποιον τρόπο σοβαρή, αιχμή, εις βάρος της περιόδου που διετέλεσε εκείνος πρόεδρος του κόμματος…

Επιχείρηση… αποτσιπροποίησης

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στη σχετική «πληροφόρηση» από μια πηγή μου, αλλά ήρθε την Πέμπτη, η απόλυση του οικονομικού διευθυντή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Ευθ. Γεωργόπουλου, η οποία τρόπον τινά ενεργοποίησε μέσα μου τις υποψίες ότι η φήμη που προαναφέρω, ίσως και να μην είναι και τόσο φήμη. Τελείωσε ίσως ο διαχειριστικός έλεγχος; Ποιος ξέρει. Θα φανεί, το επόμενο διάστημα. Στον ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε, όπως είναι γνωστό, τίποτε δεν μένει κρυφό. Πιθανόν να είναι και άσχετα μεταξύ τους τα δύο θέματα. Και η απομάκρυνση του κ. Γεωργόπουλου να οφείλεται σε πιθανή επιχείρηση… αποτσιπροποίησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλωστε ο κ. Γεωργόπουλος είχε τοποθετηθεί στη θέση αυτή από τον κ. Τσίπρα, και υπήρξε μαζί με τον εκλιπόντα Μ. Δαρειώτη, στενός συνεργάτης του τέως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, επί πολλά χρόνια.

info: κατά το ρεπορτάζ, ο κ. Κασσελάκης εισέβαλε στο γραφείο του κ. Γεωργόπουλου και σε έντονο ύφος φέρεται να του είπε «μάζεψέ τα, και φύγε τώρα». Και πως ο άλλος, απάντησε ότι δεν έχει αντίρρηση, αλλά θα περάσει κάποια άλλη στιγμή να πάρει τα πράγματά του, με τον κ. Κασσελάκη να μην του δίνει ούτε αυτή τη δυνατότητα. Γιατί τέτοια αντιμετώπιση; Κι αυτή είναι μια άλλη απορία που έχω…

info 2: κατά τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ της Κουμουνδούρου οι σχέσεις των δύο προέδρων είναι πλέον στο μηδέν. Για την ακρίβεια εκεί παρέμειναν, μετά τη γνωστοποίηση της «πληροφορίας» την οποία σημειώνω πιο πάνω. Και ως αποδεικτικό, σε όλα αυτά τα περί κακής σχέσης Κασσελάκη – Τσίπρα, διακινείται ότι ο πρόεδρος Κασσελάκης πληροφορήθηκε από τον διευθυντή του γραφείου του Μαν. Καπνισάκη την είδηση περί της παρέμβασης (μέσω Facebook – στα βήματα Πολάκη ο πρόεδρος Αλέξης) λίγα μόλις λεπτά πριν «ανέβει» το post. Και μάλιστα, τον Καπνισάκη είχε ενημερώσει ο διευθυντής του γραφείου Τσίπρα, Μιχ. Καλογήρου…

Στεναχώρια βαριά, έχει πλακώσει την αγνή καρδιά μου, με όλα αυτά…

Το επόμενο μεγάλο κόλπο

Πάντως, εξ όλων όσων εξελίσσονται στο παρασκήνιο με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχω να αναφέρω ότι εξ εγκύρου πηγής, προκύπτει πως το επόμενο μεγάλο κόλπο Κασσελάκη που θα δούμε, είναι το τέλος της άτυπης τρόικας Παππάς – Φάμελλος – Πολάκης. 

Είναι – μου ανέφερε ο δικός μου – εξοργισμένος ο πρόεδρος Κασσελάκης από το γεγονός ότι η τριάδα αυτή, «του πήρε το Συνέδριο», και ουσιαστικά τον έθεσε υπό επιτροπεία με τη ματαίωση των εκλογών (όπου θα σάρωνε). Οσον δε αφορά τα περί αναβάθμισης του Εκτελεστικού Γραφείου του κόμματος, σε μια προσπάθεια να παραμεριστεί η Πολιτική Γραμματεία στην οποία οι αντίπαλοί του έχουν ισχυρή πλειοψηφία, ο πρόεδρος Κασσελάκης θεωρεί πως πρόκειται για μια συγκαλυμμένη προσπάθεια της «τριάδας» να αποκτήσει θεσμικό παρεμβατικό λόγο… 

Ρώτησα αν θα τους εξωπετάξει από την Πολιτική Γραμματεία με απόφασή του. Μου ανέφερε ο άνθρωπός μου ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει, είναι αντικαταστατικό. Η Πολιτική Γραμματεία εκλέγεται από την Κεντρική Επιτροπή. Και τότε, πώς, ξαναρώτησα. «Πολύ απλά δεν θα συγκαλείται το όργανο. Αλλωστε, ο πρόεδρός μας, όπως έχει δείξει, δεν έχει και σε καμία υπόληψη τα κομματικά όργανα. Προφανώς δεν θα τα συγκαλεί, και άρα θα αφαιρέσει από αυτούς τους τρεις τη δυνατότητα της παρέμβασης στις αποφάσεις. Απλό δεν είναι;».

Μόνο απλό; Πιο απλό δεν γίνεται.

Για όλα φταίει η γυμναστική

Σε σχέση με τον πρόεδρο Αλέξη, τον απόμαχο, τον βετεράνο, έχω να διορθώσω μια πλάνη που επικράτησε το προηγούμενο διάστημα και είχε να κάνει με τα προβλήματα στη βάδιση που είχε (και έχει) και τον αναγκάζουν να καταφεύγει σε γνωστό φυσικοθεραπευτή των Αθηνών, που κουράρει επίσης και άλλον αρχηγό κόμματος (ονόματα δεν θα πω)!

Δεν έχει τραυματιστεί στο μπάσκετ (και αυτός, όπως ο Ν. Ανδρουλάκης). Ο τραυματισμός του οφείλεται στη γυμναστική, και δη την έντονη γυμναστική. Ο πρόεδρος Αλέξης, όπως μου αναφέρθηκε, σε ένα από τα «φάρμακα» στα οποία κατέφυγε για να ξεπεράσει την καταθλιπτική περίοδο της παραίτησης από το κόμμα και της πολιτικής απραξίας, ήταν η έντονη γυμναστική. Το καλοκαίρι στη θάλασσα με μπάνιο, μετά, το φθινόπωρο με καθημερινό τζόκινγκ. Φαίνεται όμως πως η ένταση με την οποία έτρεχε ο πρόεδρος (να ξεφύγει ίσως και από συντρίμμια που έμειναν πίσω του, στον ΣΥΡΙΖΑ) του δημιούργησε τραυματικό πρόβλημα στην περιοχή των ισχίων, με αποτέλεσμα να ενοχλείται αρκετά και να καταφύγει σε ιατρική βοήθεια. Πάσχει από κάποιας μορφής «οστεΐτιδα».

Περαστικά, από καρδιάς εύχομαι…

Για τους αγωνιστές κατά της χούντας

«Αλικαρνασσός, Παρθένι, Ωρωπός, Κορυδαλλός, ο λεβέντης περιμένει της ελευθερίας το φως. Διότι δε συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις», έγραψε και μελοποίησε κάποτε, για τα χρόνια της εξορίας του από τη χούντα των συνταγματαρχών, ο αξεπέραστος Μίκης Θεοδωράκης. Κι έγινε αυτό το τραγούδι, ο ύμνος για τους χιλιάδες απλούς ανθρώπους που στάθηκαν απέναντι στη δικτατορία και το πλήρωσαν με την προσωπική τους ελευθερία, με διώξεις των οικογενειών τους, με ξύλο, με βασανιστήρια. 

Ενας από αυτούς, είναι ένας πολύ δικός μας άνθρωπος, ο Γιώργος Ανωμερίτης, ένας τίμιος αγωνιστής, παραδίδει στην ιστορία, και το αναγνωστικό κοινό, ένα βιβλίο-σταθμό για εκείνα τα χρόνια του αγώνα. Τιτλοφορείται «Δελτίον Ταυτότητος Κρατουμένου», και πρόκειται για την καταγραφή από τον ίδιο ιστορικών βιωμάτων από την 7χρονη δικτατορία. Οπως ο ίδιος επισημαίνει, θέλει με τον τρόπο αυτόν, 50 χρόνια μετά την πτώση της χούντας, να παραδώσει αρχεία και όσα διατήρησε στην προσωπική του μνήμη «πριν κι αυτή χαθεί», για πρόσωπα και γεγονότα της αντίστασης, «χωρίς αναθεωρήσεις και ερμηνείες». 

Ο Γιώργος Ανωμερίτης, που συνελήφθη όντας νεολαίος της Ενώσεως Κέντρου, και καταδικάστηκε για την αντιχουντική δράση του σε… 145 χρόνια φυλάκιση, εξορίστηκε σε διάφορες φυλακές της χώρας, και αποδίδει όσα βίωσε σε όλη αυτή την πορεία, με έναν τρόπο τόσο δωρικό, αλλά και συνάμα τόσο συγκλονιστικά αληθινό. Σε μια εποχή έκπτωσης των αξιών για Δημοκρατία και Ελευθερία, το βιβλίο του Ανωμερίτη αποτελεί, θεωρώ, ένα πολύτιμο εργαλείο για ανάσχεση αυτής της πορείας…