Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και "ΤΑ ΝΕΑ"
Ξεφυλλίζοντας ένα παλιό τεύχος από τις «7 Ημέρες» της «Καθημερινής» διεπίστωσα ότι το 1910 ήταν το έτος γέννησης του Εγγονόπουλου, του Τσαρούχη, της εκλογής του Βενιζέλου, της εξέγερσης του Κιλελέρ και της αυτοκτονίας του Περικλή Γιαννόπουλου. Και αναρωτήθηκα ποιος Τσαρούχης και ποιος Εγγονόπουλος γεννήθηκε επί ευρώ, ποιος Περικλής Γιαννόπουλος αυτοκτόνησε έφιππος στα νερά του Σκαραμαγκά, ποιος πολιτικός μπορεί να συγκριθεί με τον Βενιζέλο και πώς είναι δυνατόν να μη βλέπεις ότι στη θέση του Αντύπα που ξεσήκωσε τους αγρότες στο Κιλελέρ είναι κάτι αγροτοσυνδικαλιστές που δεν μπορούν να σταυρώσουν δυο κουβέντες; Συγκρίνεται ο κ. Παυλόπουλος με τον Γεώργιο Α΄; Είναι προφανές ότι η χώρα, από τότε που εγκατέλειψε τη δραχμή που χρησιμοποιούσε το 1910, έχει πάει πολύ πίσω.
Ο κ. Ξυδάκης ολοκλήρωσε τον συλλογισμό του λέγοντας: «Δεν πρέπει να υπάρχουν ταμπού όταν μιλάμε για τη μοίρα του λαού». Συμφωνώ απολύτως. Ας πούμε, η εξαθλίωση της κοινωνίας είναι ένα αποτρεπτικό ταμπού, αλλά δεν παύει να είναι ταμπού. Κι αυτό δεν πρέπει να μας εμποδίζει να τη σκεφτόμαστε ως προοπτική. Αν μάλιστα τη «βάλουμε ιστορικά», η συγκομιδή της εξαθλίωσης θα είναι πλούσια. Ταμπού ήταν και ο «έλεγχος κεφαλαίων». Πάθαμε τίποτε που το σπάσαμε; Μια χαρά δεν είμαστε και τώρα;
Ο κ. Ξυδάκης δεν είναι αφελής. Ξέρει όμως πως απευθύνεται σε αφελείς. Και δεν είναι τυχαίο πως είπε ότι το θέμα του εθνικού νομίσματος είναι πολύ σοβαρό για να συζητιέται με όρους καφενείου. Ως εκ τούτου, ανέλαβε την πρωτοβουλία να προβιβάσει σε δημόσιο λόγο τους όρους του καφενείου. Διότι είναι άλλο να λες ότι η επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή είναι αναγκαίο κακό, μια ήττα την οποία ενδέχεται να υποστούμε, και άλλο να την ανάγεις σε ιστορική μοίρα. Και μάλιστα με τον πιο δόλιο τρόπο: προσκυνώντας το αγαπημένο τοτέμ των ελληναράδων, την αποθέωση ενός παρελθόντος το οποίο στο ντουμάνι του καφενείου γίνεται φάντασμα, ή φαντασίωση. Αφέλεια; Βλακεία; Καφενόβια ευφυΐα.
Και μην ξεχνάτε τους ημιόνους. Χωρίς τα συμπαθέστατα αυτά τετράποδα, το αλβανικό έπος δεν θα είχε υπάρξει. Οπερ έδει δείξαι. Δραχμή και πάλι δραχμή για τη δόξα των Ελλήνων.
"Ενστάσεις",
Τα υπόλοιπα μου τα θύμισαν κάτι φίλοι. Μου είπαν, π.χ., ότι ο Νίκος Ξυδάκης είναι ένας συριζαίος με κοστούμι και γραβάτα που, όσο ήταν υπουργός φρόντιζε να βρίσκεται πίσω από τον Πρωθυπουργό όταν εκείνος μίλαγε ή καθόταν στη Βουλή για να τον παίρνει η κάμερα - κάτι αντίστοιχο του Μητσάρα, όσοι τον θυμάστε, ενός γραφικού οπαδού του Πανιωνίου που έγινε διάσημος ως φόντο ποδοσφαιρικών αστέρων.
Μου είπαν, ακόμα, ότι ήταν ένας λυρικός γλωσσοπλάστης, ένας οπαδός μιας βιτσιόζικης γλωσσαλγίας, που κατά καιρούς εξήρε το παρελθόν, «τότε που ζούσαμε» όταν ο κόσμος ήταν αθώος και ολιγαρκής, απαλλαγμένος από τα βάρη της βιωτής. Υπήρχε σκόνη, αρρώστια και θάνατος, αλλά δεν πειράζει διότι, όπως ο ίδιος έγραψε κάπου προσφάτως, «μόνον διά της λύπης είμαι εισέτι ποιητής».
Αχ, ο λυπημένος συριζαίος ποιητής. Μόνο αυτός μπορεί να αποθεώνει τις αισθήσεις του λιτού βίου. Στο Διαδίκτυο βρήκα ένα κείμενο του Νίκου Ξυδάκη που αποθεώνει τη μοναδικότητα του ελληνικού νερολί. Τι εστί νερολί; Η μυρωδιά, λέει, των νεραντζιών της Αθήνας, «το πιο εκλεκτό άρωμα της Μεσογείου. Γλυκό, μεθυστικό και ταυτόχρονα λεπτό, μοναδικό. Οι φουντωτές νεραντζούλες των γκρίζων πεζοδρομίων σκορπάνε λευκά άνθη σε καπώ και παρμπρίζ, [...] σκορπάνε αιθέριο έλαιο που θεραπεύει την ένταση και το άγχος, που διασκεδάζει τον φόβο και την απαισιοδοξία, καταυγάζει τα πρόσωπα και διώχνει τις ρυτίδες».
Αυτά είναι. Τι το θέλουμε το ευρώ, τι να τα κάνουμε τα Μνημόνια, τι να την κάνουμε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, τι να την κάνουμε την πρόοδο όταν δεν απομένει παρά ένα τσακ για τον παράδεισο, για της μιας δραχμής το νερολί.
Και η "στήλη άλατος" από το site "Liberal",
του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη
Ανοιχτή επιστολή σε έναν καλό δημοσιογράφο
Ο πολιτικός Νίκος Ξυδάκης μπορεί να συζητάει μόνο στα κλειστά κυβερνητικά όργανα και σε κλειστές υπηρεσιακές συνεδριάσεις τα σενάρια για μετάβαση στη δραχμή και να ζητάει και υπεύθυνες μελέτες γι αυτά. Πουθενά αλλού. Ιδίως αν αυτή δεν είναι η επίσημη θέση της κυβέρνησής του, που δεν θέλει, αλλά ούτε και μπορεί να αντιμετωπίσει μιά μετάβαση σε δραχμή. Και ξέρει ότι ούτε σαν εκβιασμός δεν πιάνει.
Ο πολίτης και ο δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης έχουν δίκιο όταν δήλωσαν χτες ότι «δεν πρέπει να έχουμε ταμπού όταν κουβεντιάζουμε για τη μοίρα ενός λαού. Πρέπει να φτιάχνουμε σενάρια για μια στάλα αισιοδοξίας και ελπίδας στο μέλλον. Δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε την ίδια την πνευματική έρευνα και την πνευματική συζήτηση.»
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Νίκος Ξυδάκης, όμως, δεν έχει απλώς άδικο όταν τα λέει αυτά. Μαρτυράει άγνοια βασικών οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων και εγκληματεί.
Επειδή, θα ώφειλε να ξέρει ότι η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα έχει συγκεκριμένες βαρύτατες επιπτώσεις στο λαό αποκλειστικά και μάλιστα στα πιο ασθενή του στρώματα. Τα οποία θα άξιζε ΙΣΩΣ τον κόπο να τα υποστεί για να βγει πιο σύντομα στην επιφάνεια υπό μερικές προϋποθέσεις: Να έχει προετοιμαστεί με εξονυχιστική πληροφόρηση για το τι θα τραβήξει για τουλάχιστον τρία με τέσσερα χρόνια. Να έχει συμφωνήσει για την Κατοχική πείνα που θα περάσει. Να ξέρει ότι το χρέος του που είναι σε ευρώ θα το πληρώνει σε δραχμές επί 200 χρόνια, ακόμα κι αν κάνει στάση πληρωμών! Να στηρίξουν τη δραχμή οι δανειστές του Ευρωπαίοι και Αμερικανοί!! Όλα τα νομίσματα κάπου εντάσσονται.
Αλλά, είναι έτοιμος να τρέφεται με κουπόνια, να ψάχνει τη βενζίνη και το πετρέλαιο με μπιτόνια σε ουρές χιλιομέτρων, να ξανανάψει ξυλόσομπα και να γυρίσει στα χωράφια των παππούδων του για να παράξει προϊόντα, αν δεν βρει δουλειά στις ξένες και ελληνικές εταιρίες με δουλειά 12ωρο για λίγες δραχμές και χωρίς κανένα δικαίωμα, α λα δεκαετία του ’50 και να είναι η όποια περιουσία του σε δραχμές ενώ των Βούλγαρων πχ σε ευρώ; Και να το κάνει για λίγα χρόνια;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ Νίκο. Ο λαός δεν είναι προετοιμασμένος από κανέναν γι αυτό. Και δεν το θέλει κι όλας. Και η απάντηση αυτή κρύβει και την άλλη απάντηση στο ερώτημα: Είναι δυνατόν ένας υπουργός, που δεν στερείται μόρφωσης και δεν έρχεται από το πουθενά, να μην τα ξέρει αυτά τα αυτονόητα;
Όπως είπα και στην αρχή, σου γράφω με όλη την εκτίμηση προς τον δημοσιογράφο, που ήταν πολύ καλός στον τομέα της κουλτούρας, την οποίο υπηρέτησε επί χρόνια. Και ο οποίος ζητάει μέσα από το στόμα του πολιτικού, πνευματικές και χωρίς ταμπού συζητήσεις. Και να ευχηθώ να επιστρέψεις σ αυτόν. Γιατί από εκεί υπηρετείς το λαό. Από εδώ τον καταστρέφεις.
Με ειλικρίνεια».
Ξεφυλλίζοντας ένα παλιό τεύχος από τις «7 Ημέρες» της «Καθημερινής» διεπίστωσα ότι το 1910 ήταν το έτος γέννησης του Εγγονόπουλου, του Τσαρούχη, της εκλογής του Βενιζέλου, της εξέγερσης του Κιλελέρ και της αυτοκτονίας του Περικλή Γιαννόπουλου. Και αναρωτήθηκα ποιος Τσαρούχης και ποιος Εγγονόπουλος γεννήθηκε επί ευρώ, ποιος Περικλής Γιαννόπουλος αυτοκτόνησε έφιππος στα νερά του Σκαραμαγκά, ποιος πολιτικός μπορεί να συγκριθεί με τον Βενιζέλο και πώς είναι δυνατόν να μη βλέπεις ότι στη θέση του Αντύπα που ξεσήκωσε τους αγρότες στο Κιλελέρ είναι κάτι αγροτοσυνδικαλιστές που δεν μπορούν να σταυρώσουν δυο κουβέντες; Συγκρίνεται ο κ. Παυλόπουλος με τον Γεώργιο Α΄; Είναι προφανές ότι η χώρα, από τότε που εγκατέλειψε τη δραχμή που χρησιμοποιούσε το 1910, έχει πάει πολύ πίσω.
Ο κ. Ξυδάκης ολοκλήρωσε τον συλλογισμό του λέγοντας: «Δεν πρέπει να υπάρχουν ταμπού όταν μιλάμε για τη μοίρα του λαού». Συμφωνώ απολύτως. Ας πούμε, η εξαθλίωση της κοινωνίας είναι ένα αποτρεπτικό ταμπού, αλλά δεν παύει να είναι ταμπού. Κι αυτό δεν πρέπει να μας εμποδίζει να τη σκεφτόμαστε ως προοπτική. Αν μάλιστα τη «βάλουμε ιστορικά», η συγκομιδή της εξαθλίωσης θα είναι πλούσια. Ταμπού ήταν και ο «έλεγχος κεφαλαίων». Πάθαμε τίποτε που το σπάσαμε; Μια χαρά δεν είμαστε και τώρα;
Ο κ. Ξυδάκης δεν είναι αφελής. Ξέρει όμως πως απευθύνεται σε αφελείς. Και δεν είναι τυχαίο πως είπε ότι το θέμα του εθνικού νομίσματος είναι πολύ σοβαρό για να συζητιέται με όρους καφενείου. Ως εκ τούτου, ανέλαβε την πρωτοβουλία να προβιβάσει σε δημόσιο λόγο τους όρους του καφενείου. Διότι είναι άλλο να λες ότι η επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή είναι αναγκαίο κακό, μια ήττα την οποία ενδέχεται να υποστούμε, και άλλο να την ανάγεις σε ιστορική μοίρα. Και μάλιστα με τον πιο δόλιο τρόπο: προσκυνώντας το αγαπημένο τοτέμ των ελληναράδων, την αποθέωση ενός παρελθόντος το οποίο στο ντουμάνι του καφενείου γίνεται φάντασμα, ή φαντασίωση. Αφέλεια; Βλακεία; Καφενόβια ευφυΐα.
Και μην ξεχνάτε τους ημιόνους. Χωρίς τα συμπαθέστατα αυτά τετράποδα, το αλβανικό έπος δεν θα είχε υπάρξει. Οπερ έδει δείξαι. Δραχμή και πάλι δραχμή για τη δόξα των Ελλήνων.
"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 01/02/17
O Μητσάρας!
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 01/02/17 |
O Μητσάρας!
"Ενστάσεις",
του Ηλία Κανέλλη
Δεν θυμόμουν ποιος είναι ο Νίκος Ξυδάκης που, χθες το πρωί, στη Βουλή ζήτησε να συζητηθεί στο Κοινοβούλιο η προοπτική της δραχμής. Ή μάλλον θυμόμουν ότι διετέλεσε ένα φεγγάρι υπουργός Πολιτισμού, που κάπνιζε το πούρο του στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και έβαλε μπροστά το σύστημα συναγερμού για την πυρανίχνευση.
Δεν θυμόμουν ποιος είναι ο Νίκος Ξυδάκης που, χθες το πρωί, στη Βουλή ζήτησε να συζητηθεί στο Κοινοβούλιο η προοπτική της δραχμής. Ή μάλλον θυμόμουν ότι διετέλεσε ένα φεγγάρι υπουργός Πολιτισμού, που κάπνιζε το πούρο του στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και έβαλε μπροστά το σύστημα συναγερμού για την πυρανίχνευση.
Τα υπόλοιπα μου τα θύμισαν κάτι φίλοι. Μου είπαν, π.χ., ότι ο Νίκος Ξυδάκης είναι ένας συριζαίος με κοστούμι και γραβάτα που, όσο ήταν υπουργός φρόντιζε να βρίσκεται πίσω από τον Πρωθυπουργό όταν εκείνος μίλαγε ή καθόταν στη Βουλή για να τον παίρνει η κάμερα - κάτι αντίστοιχο του Μητσάρα, όσοι τον θυμάστε, ενός γραφικού οπαδού του Πανιωνίου που έγινε διάσημος ως φόντο ποδοσφαιρικών αστέρων.
Μου είπαν, ακόμα, ότι ήταν ένας λυρικός γλωσσοπλάστης, ένας οπαδός μιας βιτσιόζικης γλωσσαλγίας, που κατά καιρούς εξήρε το παρελθόν, «τότε που ζούσαμε» όταν ο κόσμος ήταν αθώος και ολιγαρκής, απαλλαγμένος από τα βάρη της βιωτής. Υπήρχε σκόνη, αρρώστια και θάνατος, αλλά δεν πειράζει διότι, όπως ο ίδιος έγραψε κάπου προσφάτως, «μόνον διά της λύπης είμαι εισέτι ποιητής».
Αχ, ο λυπημένος συριζαίος ποιητής. Μόνο αυτός μπορεί να αποθεώνει τις αισθήσεις του λιτού βίου. Στο Διαδίκτυο βρήκα ένα κείμενο του Νίκου Ξυδάκη που αποθεώνει τη μοναδικότητα του ελληνικού νερολί. Τι εστί νερολί; Η μυρωδιά, λέει, των νεραντζιών της Αθήνας, «το πιο εκλεκτό άρωμα της Μεσογείου. Γλυκό, μεθυστικό και ταυτόχρονα λεπτό, μοναδικό. Οι φουντωτές νεραντζούλες των γκρίζων πεζοδρομίων σκορπάνε λευκά άνθη σε καπώ και παρμπρίζ, [...] σκορπάνε αιθέριο έλαιο που θεραπεύει την ένταση και το άγχος, που διασκεδάζει τον φόβο και την απαισιοδοξία, καταυγάζει τα πρόσωπα και διώχνει τις ρυτίδες».
Αυτά είναι. Τι το θέλουμε το ευρώ, τι να τα κάνουμε τα Μνημόνια, τι να την κάνουμε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, τι να την κάνουμε την πρόοδο όταν δεν απομένει παρά ένα τσακ για τον παράδεισο, για της μιας δραχμής το νερολί.
Και η "στήλη άλατος" από το site "Liberal",
του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη
Ανοιχτή επιστολή σε έναν καλό δημοσιογράφο
και κακό πολιτικό
«Αγαπητέ Νίκο,
Σου γράφω με το δικαίωμα που μας δίνει η δημοσιογραφική μας ταυτότητα και με την εκτίμηση που έχω σ αυτή σου την ιδιότητα. Ιδιότητα που υπηρέτησες σαν από τους εγγράμματους και πολιτισμένους που διαθέτει ο κλάδος μας, όχι σε αφθονία είναι η αλήθεια. Λυπάμαι που δεν τρέφω την ίδια εκτίμηση και για την πολιτική σου ιδιότητα, παρ όλο που την υπηρετείς επίσης με πολιτισμό, σε αντίθεση με την πλειονότητα των κυβερνητικών συναδέρφων σου.
Αφορμή για την επιστολή μου είναι οι χτεσινές σου δηλώσεις για τη δραχμή. Και στόχος της επιστολής δεν είναι να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω μαζί σου, αλλά να ξεκαθαρίσω μερικά πολύ σοβαρά αυτονόητα, που φαίνεται ότι σε σένα, σε πολλά μέλη της κυβέρνησης, αλλά και στην πλειονότητα των μελών του κόμματος είναι παντελώς άγνωστα. Απευθύνομαι, λοιπόν έτσι σε όλους.
Η παρέμβασή μου αυτή επομένως δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα, αλλά θεσμικό. Επειδή ό, τι λέτε και ό,τι κάνετε ως μέλη της κυβέρνησης ή του κόμματος- στο οποίο δεν ανήκεις- έχουν άμεση επίπτωση στις ζωές των καθημερινών ανθρώπων. Μ αυτή την έννοια έρχομαι στο πρώτο άγνωστο αυτονόητο: Το «εγώ».
Όταν αναλαμβάνει κανείς μια υπεύθυνη θέση παύει πια να εκπροσωπεί τον εαυτό του. Εκπροσωπεί τη θέση. Ενισχύοντάς την ή υποβαθμίζοντάς την με τον εαυτό του. Αν πρόκειται για εταιρία, μέσα στην εταιρία. Αν για υπηρεσία, μέσα στην υπηρεσία. Και αν πρόκειται για κόμμα ή κυβέρνηση, οπουδήποτε μιλά ή δρα δημόσια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Νίκος Ξυδάκης.
Αυτή την αυτονόητη θέση ευθύνης, δηλαδή υπευθυνότητας, την έχει υποβαθμίσει τα τελευταία χρόνια το πολιτικό προσωπικό και την έχει εξαφανίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα μιας παρεξηγημένης «ελευθερίας στη διαφορετική άποψη μέσα στα όργανα»! Που εγώ τη θεωρώ «τάχα».
Ενώ, λοιπόν, αυτή η ελευθερία μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη μέσα στα όργανα, είναι πολύ επικίνδυνη έξω από τα όργανα και μάλιστα από ανθρώπους που δεν ξέρουν να σταθμίσουν το κόστος των λόγων και των πράξεών τους.
Επιπλέον, αυτή η ελευθεριότητα «ό,τι γουστάρω λέω», που εφαρμόζεται κατά κόρον από κομματικά και κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τίποτε άλλο από να προκαλεί σύγχυση στο λαό για το τι ακριβώς πρεσβεύει το κόμμα και η κυβέρνηση, που υποτίθεται ότι υπάρχουν για να υπηρετούν το λαό και όχι για να τον αποτρελαίνουν.
Για να υπηρετηθεί ένας σκοπός, λοιπόν, αυτός της διακυβέρνησης, ο πρωθυπουργός δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του, δεν μιλάει ποτέ προσωπικά και δεν δικαιούται κι όλας, γιατί ό,τι λέει έχει βαρύνουσα σημασία για το λαό.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για όλους τους υπουργούς και όσους κατέχουν δημόσια θέση. Τις προσωπικές τους απόψεις μπορούν να τις μοιράζονται με τους φίλους τους στις ταβέρνες και στο σπίτι τους. Όταν μιλάνε δημόσια εκπροσωπούν την καρέκλα τους. Η πολιτική και η καρέκλα έχουν τίμημα. Δεν μπορεί να ταξιδεύεις πρώτη θέση τζάμπα.
Εσύ αγαπητέ Νίκο, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος δεν είσαι ο εαυτός σου. Ο εαυτός σου υπηρετεί τη θέση και όχι η θέση τον εαυτό. Εκπροσωπείς, λοιπόν, τον πρωθυπουργό και την κοινοβουλευτική ομάδα. Είσαι η φωνή τους και κανενός άλλου η φωνή. Ούτε καν του εαυτού σου.
Όταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της κυβερνητικής πλειοψηφίας Νίκος Ξυδάκης δηλώνει δημόσια ότι δεν πρέπει να έχουμε ταμπού με το νόμισμα και ότι πρέπει να έχουμε τη χρήσιμη ελευθερία να συζητάμε για το μέλλον, ακόμα και στη Βουλή, χωρίς να αποκλείουμε καμιά διέξοδο, ο εκπρόσωπος αυτός δίνει τα εξής μηνύματα:
«Αγαπητέ Νίκο,
Σου γράφω με το δικαίωμα που μας δίνει η δημοσιογραφική μας ταυτότητα και με την εκτίμηση που έχω σ αυτή σου την ιδιότητα. Ιδιότητα που υπηρέτησες σαν από τους εγγράμματους και πολιτισμένους που διαθέτει ο κλάδος μας, όχι σε αφθονία είναι η αλήθεια. Λυπάμαι που δεν τρέφω την ίδια εκτίμηση και για την πολιτική σου ιδιότητα, παρ όλο που την υπηρετείς επίσης με πολιτισμό, σε αντίθεση με την πλειονότητα των κυβερνητικών συναδέρφων σου.
Αφορμή για την επιστολή μου είναι οι χτεσινές σου δηλώσεις για τη δραχμή. Και στόχος της επιστολής δεν είναι να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω μαζί σου, αλλά να ξεκαθαρίσω μερικά πολύ σοβαρά αυτονόητα, που φαίνεται ότι σε σένα, σε πολλά μέλη της κυβέρνησης, αλλά και στην πλειονότητα των μελών του κόμματος είναι παντελώς άγνωστα. Απευθύνομαι, λοιπόν έτσι σε όλους.
Η παρέμβασή μου αυτή επομένως δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα, αλλά θεσμικό. Επειδή ό, τι λέτε και ό,τι κάνετε ως μέλη της κυβέρνησης ή του κόμματος- στο οποίο δεν ανήκεις- έχουν άμεση επίπτωση στις ζωές των καθημερινών ανθρώπων. Μ αυτή την έννοια έρχομαι στο πρώτο άγνωστο αυτονόητο: Το «εγώ».
Όταν αναλαμβάνει κανείς μια υπεύθυνη θέση παύει πια να εκπροσωπεί τον εαυτό του. Εκπροσωπεί τη θέση. Ενισχύοντάς την ή υποβαθμίζοντάς την με τον εαυτό του. Αν πρόκειται για εταιρία, μέσα στην εταιρία. Αν για υπηρεσία, μέσα στην υπηρεσία. Και αν πρόκειται για κόμμα ή κυβέρνηση, οπουδήποτε μιλά ή δρα δημόσια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Νίκος Ξυδάκης.
Αυτή την αυτονόητη θέση ευθύνης, δηλαδή υπευθυνότητας, την έχει υποβαθμίσει τα τελευταία χρόνια το πολιτικό προσωπικό και την έχει εξαφανίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα μιας παρεξηγημένης «ελευθερίας στη διαφορετική άποψη μέσα στα όργανα»! Που εγώ τη θεωρώ «τάχα».
Ενώ, λοιπόν, αυτή η ελευθερία μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη μέσα στα όργανα, είναι πολύ επικίνδυνη έξω από τα όργανα και μάλιστα από ανθρώπους που δεν ξέρουν να σταθμίσουν το κόστος των λόγων και των πράξεών τους.
Επιπλέον, αυτή η ελευθεριότητα «ό,τι γουστάρω λέω», που εφαρμόζεται κατά κόρον από κομματικά και κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τίποτε άλλο από να προκαλεί σύγχυση στο λαό για το τι ακριβώς πρεσβεύει το κόμμα και η κυβέρνηση, που υποτίθεται ότι υπάρχουν για να υπηρετούν το λαό και όχι για να τον αποτρελαίνουν.
Για να υπηρετηθεί ένας σκοπός, λοιπόν, αυτός της διακυβέρνησης, ο πρωθυπουργός δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του, δεν μιλάει ποτέ προσωπικά και δεν δικαιούται κι όλας, γιατί ό,τι λέει έχει βαρύνουσα σημασία για το λαό.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για όλους τους υπουργούς και όσους κατέχουν δημόσια θέση. Τις προσωπικές τους απόψεις μπορούν να τις μοιράζονται με τους φίλους τους στις ταβέρνες και στο σπίτι τους. Όταν μιλάνε δημόσια εκπροσωπούν την καρέκλα τους. Η πολιτική και η καρέκλα έχουν τίμημα. Δεν μπορεί να ταξιδεύεις πρώτη θέση τζάμπα.
Εσύ αγαπητέ Νίκο, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος δεν είσαι ο εαυτός σου. Ο εαυτός σου υπηρετεί τη θέση και όχι η θέση τον εαυτό. Εκπροσωπείς, λοιπόν, τον πρωθυπουργό και την κοινοβουλευτική ομάδα. Είσαι η φωνή τους και κανενός άλλου η φωνή. Ούτε καν του εαυτού σου.
Όταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της κυβερνητικής πλειοψηφίας Νίκος Ξυδάκης δηλώνει δημόσια ότι δεν πρέπει να έχουμε ταμπού με το νόμισμα και ότι πρέπει να έχουμε τη χρήσιμη ελευθερία να συζητάμε για το μέλλον, ακόμα και στη Βουλή, χωρίς να αποκλείουμε καμιά διέξοδο, ο εκπρόσωπος αυτός δίνει τα εξής μηνύματα:
- Προς το λαό ότι μπορεί και να πάμε στη δραχμή, επομένως τον στέλνεις στα γκισέ να αρχίσει να μαζεύει σιγά σιγά τις καταθέσεις του. Όσους τα έχουν σπίτι τους τούς λες κρατάτε τα εκεί. Όσους τα έχουν έξω και τα φέρνουν δειλά- δειλά τους λες ξαναδιώξτε τα.
- Προς επιχειρηματίες, ότι η κυβέρνηση συζητάει και αυτό το ενδεχόμενο, επομένως μην ξανοίγεστε σε δουλειές. Προς ξένους επιχειρηματίες, funds, κράτη (μην ξεχνάς ότι οι πρεσβευτές στέλνουν κάθε μέρα report στις χώρες τους) ότι τα πράγματα είναι ρευστά στην Ελλάδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα.
- Προς δανειστές ότι η κυβέρνηση απειλεί πάλι α λα 2015 με βέβαιο αποτέλεσμα να σκληρύνουν ακόμα πιο πολύ τη στάση τους και να τρέχει νερό στο μύλο του δρ Σόιμπλε, που θέλει τη χώρα στη δραχμή.
- Προς Αγορές, να αυξάνονται τα επιτόκια δανεισμού της χώρας αντί να μειώνονται- όπως έγινε σήμερα- και να βλάπτονται τα ελληνικά ομόλογα.
Ο πολιτικός Νίκος Ξυδάκης μπορεί να συζητάει μόνο στα κλειστά κυβερνητικά όργανα και σε κλειστές υπηρεσιακές συνεδριάσεις τα σενάρια για μετάβαση στη δραχμή και να ζητάει και υπεύθυνες μελέτες γι αυτά. Πουθενά αλλού. Ιδίως αν αυτή δεν είναι η επίσημη θέση της κυβέρνησής του, που δεν θέλει, αλλά ούτε και μπορεί να αντιμετωπίσει μιά μετάβαση σε δραχμή. Και ξέρει ότι ούτε σαν εκβιασμός δεν πιάνει.
Ο πολίτης και ο δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης έχουν δίκιο όταν δήλωσαν χτες ότι «δεν πρέπει να έχουμε ταμπού όταν κουβεντιάζουμε για τη μοίρα ενός λαού. Πρέπει να φτιάχνουμε σενάρια για μια στάλα αισιοδοξίας και ελπίδας στο μέλλον. Δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε την ίδια την πνευματική έρευνα και την πνευματική συζήτηση.»
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Νίκος Ξυδάκης, όμως, δεν έχει απλώς άδικο όταν τα λέει αυτά. Μαρτυράει άγνοια βασικών οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων και εγκληματεί.
Επειδή, θα ώφειλε να ξέρει ότι η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα έχει συγκεκριμένες βαρύτατες επιπτώσεις στο λαό αποκλειστικά και μάλιστα στα πιο ασθενή του στρώματα. Τα οποία θα άξιζε ΙΣΩΣ τον κόπο να τα υποστεί για να βγει πιο σύντομα στην επιφάνεια υπό μερικές προϋποθέσεις: Να έχει προετοιμαστεί με εξονυχιστική πληροφόρηση για το τι θα τραβήξει για τουλάχιστον τρία με τέσσερα χρόνια. Να έχει συμφωνήσει για την Κατοχική πείνα που θα περάσει. Να ξέρει ότι το χρέος του που είναι σε ευρώ θα το πληρώνει σε δραχμές επί 200 χρόνια, ακόμα κι αν κάνει στάση πληρωμών! Να στηρίξουν τη δραχμή οι δανειστές του Ευρωπαίοι και Αμερικανοί!! Όλα τα νομίσματα κάπου εντάσσονται.
Αλλά, είναι έτοιμος να τρέφεται με κουπόνια, να ψάχνει τη βενζίνη και το πετρέλαιο με μπιτόνια σε ουρές χιλιομέτρων, να ξανανάψει ξυλόσομπα και να γυρίσει στα χωράφια των παππούδων του για να παράξει προϊόντα, αν δεν βρει δουλειά στις ξένες και ελληνικές εταιρίες με δουλειά 12ωρο για λίγες δραχμές και χωρίς κανένα δικαίωμα, α λα δεκαετία του ’50 και να είναι η όποια περιουσία του σε δραχμές ενώ των Βούλγαρων πχ σε ευρώ; Και να το κάνει για λίγα χρόνια;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ Νίκο. Ο λαός δεν είναι προετοιμασμένος από κανέναν γι αυτό. Και δεν το θέλει κι όλας. Και η απάντηση αυτή κρύβει και την άλλη απάντηση στο ερώτημα: Είναι δυνατόν ένας υπουργός, που δεν στερείται μόρφωσης και δεν έρχεται από το πουθενά, να μην τα ξέρει αυτά τα αυτονόητα;
Όπως είπα και στην αρχή, σου γράφω με όλη την εκτίμηση προς τον δημοσιογράφο, που ήταν πολύ καλός στον τομέα της κουλτούρας, την οποίο υπηρέτησε επί χρόνια. Και ο οποίος ζητάει μέσα από το στόμα του πολιτικού, πνευματικές και χωρίς ταμπού συζητήσεις. Και να ευχηθώ να επιστρέψεις σ αυτόν. Γιατί από εκεί υπηρετείς το λαό. Από εδώ τον καταστρέφεις.
Με ειλικρίνεια».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου