Άγγελου Χαριάτη
την αίσθηση πως πρόκειται για το alter ego του συγγραφέα. Ο τόπος, η ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Ο χρόνος, η δεκαετία του Εξήντα.
Είναι η αφήγηση του περάσματος του ήρωα από την εφηβεία προς την ενηλικίωση, τις δύσκολες μέρες στον στρατό ως «χαρακτηρισμένος» (πρώτα στη φυλακή και αργότερα στο στρατόπεδο) και την απόλυσή του.
Η γραφή είναι απλή, στρωτή, σε κάποιες στιγμές σκληρή. Μα το σίγουρο είναι πως το κείμενο έχει ροή, δεν υπάρχει πλατιασμός. Κάποιες σκηνές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κάπως υπερβολικές, δεδομένου των κοινωνικά αποδεκτών ηθών, τα οποία εφαρμόζονταν σχεδόν απαρέγκλιτα , σε όλες τις οικογένειες. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το κεφάλαιο «Η προετοιμασία». Όλος ο παραλογισμός του συστήματος (της τότε εποχής) συμπυκνωμένος σε μερικές σελίδες.
Στα επόμενα κεφάλαια («Πέντε δολάρια για τη Βάλια», «Έρωτες», «Ο πατέρας έφυγε») ο ήρωας περιδιαβαίνει τους δρόμους του υπαρκτού σοσιαλισμού και απογοητεύεται. Ό,τι λάμπει στα μάτια της φαντασίας μας, δεν είναι απαραίτητα χρυσός. Το συνηθέστερο είναι πως πρόκειται για ξεθωριασμένο μπρούντζο. Συνειδητοποιώντας τη ματαιότητα του εγχειρήματος και την αποτυχία της εφαρμογής της θεωρίας στην πράξη, στρέφεται προς την «αλλαγή» προσπαθώντας να επωφεληθεί, κυρίως υλικά, από τη νέα διαμορφωμένη κατάσταση. Είναι εκείνα τα χρόνια, όπου η γενιά των baby boomers καταδίκασε, μάλλον εν αγνοία της, τις επόμενες.
Το κεφάλαιο «Επίσκεψη στη Μητέρα» σηματοδοτεί για τον ήρωα τη μετάβαση σε μια νέα διαμορφωθείσα πραγματικότητα. Την οποία την παρακολουθούμε τόσο στα κεφάλαια «Πολίτης 2000» όσο και στο «Η εταιρεία».
Ο ελβετικός σουγιάς ως αντικείμενο είναι το μοτίβο και το σύμβολο και η αφορμή της αφήγησης. Ορθά λοιπόν επιλέγει ο Π. Θάνος να ολοκληρώσει μ’ αυτόν. Στο τελευταίο κεφάλαιο, που λειτουργεί με την επιστολική τεχνική, η αφήγηση του θείου του πρωταγωνιστή δίνει και την εικόνα των αγωνιστών της Αριστεράς οι οποίοι και απογοητεύτηκαν από το Κόμμα.
Θα προτιμούσα ως αναγνώστης να υπάρχει μια διαφορετική φωνή, ένα διαφορετικό ύφος, για την ακρίβεια, στην γραπτή εξιστόρηση των γεγονότων της φυλάκισης του αγωνιστή. Να παρουσιαστεί μιλώντας ή γράφοντας στη γλώσσα της εποχής (δεκαετία Σαράντα, Πενήντα) και όχι της σύγχρονης.
Μεταφέρω από το οπισθόφυλλο:
Απόψε λέω να μην πεθάνω για το Κόμμα. Απόψε λέω να πεθάνω μόνο για μένα. Ο θάνατός μου θα είναι ένας θάνατος ιδιωτικός, ξεγελώντας κράτος και Κόμμα ταυτόχρονα. Θα πεθάνω για λόγους εγωιστικούς, για λόγους αυτοσεβασμού κι αυτοσαρκασμού. Για την ελευθερία δε λένε κι οι δύο ότι σφάζουν και ρημάζουν; Ε, λοιπόν εγώ διαλέγω την ελευθερία να πεθάνω από ναρκισσισμό, από θαυμασμό προς τον εαυτό μου!…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου