"...H προσπάθεια άπενοχοποίησης μιας συλλογικότητας γιά τά λάθη πού ενδεχομέ­νους έχει κάνει, δημιουργεί μία ψευδή συλλογική αύτο-εικόνα, ή οποία οδηγεί στην παθητι­κή αποδοχή τής πραγματικότητας καί, κυρίως, στην απονέκρωση κάθε δημιουργικής σκέψης. Αυτή ή τελευταία είναι μια κεφαλαιώδης πτυ­χή τής ελληνικής πραγματικότητας μέ τεράστια σημασία γιά τό αύριο. "Ηδη, ώς γνωστόν, πολλοί νέοι ρίχνουν μαύ­ρη πέτρα πίσω τους γιατί τό περιβάλλον μέσα στό όποίο ζουν είναι απογοητευτικό. Είναι πέ­ρα γιά πέρα αρνητικό στή δημιουργία, τή γνώ­ση, τήν καινοτομία, τήν αλλαγή. Δέν περνά μέρα πού oι νέοι τούτης τής χώρας νά μήν παρακο­λουθούν άναυδοι αγώνες γιά τό χθες. Γιά κάθε τι που ανάγεται στό παρελθόν δίνονται μάχες, γιά νά διατηρηθεί ώς έχει. Αδράνεια καί ακινη­σία κυριαρχούν στή χώρα όπου ό Ηράκλειτος είπε «τά πάντα ρεΐ». ..."

Από την "ΕΣΤΙΑ"

του «Ρουβίκωνα». Άπό μόνο του, έτσι, τό γεγο­νός της πλήρους απάθειας και αδιαφορίας απέ­ναντι στή ροή τής πραγματικότητας είναι ενδει­κτικό τής παρακμιακής πορείας τής χώρας, αλλά και τών ψυχο-πνευματικών προβλημάτων της...

Και στό επίπεδο αυτό, ή κατάσταση δείχνει νά ακολουθεί έναν μάλλον ολισθηρό δρόμο: αυτόν του ψυχολογικού μηδενισμού, στό όνο­μα τής μεταφυσικής. Γιά παράδειγμα, oι φαιο-κόκκινες ιδεολογικές δυνάμεις, πού στά χρό­νια τής μεταπολίτευσης ισοπέδωσαν κυριο­λεκτικά τή χώρα, σήμερα προσπαθούν νά  πεί­σουν ότι απέτυχαν στό έργο τους έξ αίτίας των μνημονίων. Η ισοπέδωση, δηλαδή, δέν τους ήταν αρκετή.

Έτσι, σέ άρθρα καί βιβλία τους, κάποιοι συγ­γραφείς προσπαθούν νά πείσουν ότι η ελληνι­κή κοινωνία διαχρονικά δέν φέρει καμμία απο­λύτως ευθύνη γιά τά έργα, τίς αποφάσεις καί τίς επιλογές της, καθ' όσον αυτά πού τής συμβαί­νουν, υπαγορεύονται άπό ευρωπαϊκές βέβαια σκοτεινές δυνάμεις πού επιβουλεύονται τή χώ­ρα καί τό λαό της.

Αυτή ή προσπάθεια άπενοχοποίησης μιας συλλογικότητας γιά τά λάθη πού ενδεχομέ­νους έχει κάνει, δημιουργεί μία ψευδή  συλλογική αύτο-εικόνα, ή οποία οδηγεί στην παθητι­κή αποδοχή τής πραγματικότητας καί, κυρίως, στην απονέκρωση κάθε δημιουργικής σκέψης. Αυτή ή τελευταία είναι μια κεφαλαιώδης πτυ­χή τής ελληνικής πραγματικότητας μέ τεράστια σημασία γιά τό αύριο.

"Ηδη, ώς γνωστόν, πολλοί νέοι ρίχνουν μαύ­ρη πέτρα πίσω τους γιατί τό περιβάλλον μέσα στό όποίο ζουν είναι απογοητευτικό. Είναι πέ­ρα γιά πέρα αρνητικό στή δημιουργία, τή

 γνώ­ση, τήν καινοτομία, τήν αλλαγή. Δέν περνά μέρα πού oι νέοι τούτης τής χώρας νά μήν παρακο­λουθούν άναυδοι αγώνες γιά τό χθες. Γιά κάθε τι που ανάγεται στό παρελθόν δίνονται μάχες, γιά νά διατηρηθεί ώς έχει. Αδράνεια καί ακινη­σία κυριαρχούν στή χώρα όπου ό Ηράκλειτος είπε «τά πάντα ρεΐ».

ΟΙ συντεχνίες καί τά οργανωμένα συμφέρο­ντα είναι σήμερα η αχίλλειος πτέρνα τής ελλη­νικής κοινωνίας. Καί τό φαινόμενο δέν είναι καινούργιο, έχει 200 χρόνια ζωής πίσω του καί
σέ μεγάλο βαθμό αυτό προκάλεσε τίς γνωστές εθνικές περιπέτειες, μέ διχασμούς καί εμφύλι­ες συγκρούσεις.

Σήμερα, oι δυνάμεις τής παρακμής στή χώρα κινούνται σέ δύο επίπεδα, ένα τμήμα τους, τό δήθεν «προοδευτικό», βάλλει κατά τής Ευρώ­πης καί τής Δύσης γενικώτερα, σέ μιά προσπά­θεια νά πείσει δτι ή Ελλάδα καλά έκανε καί πα­ρέμεινε στό περιθώριο του Διαφωτισμού καί τής νεωτερικότητας. Τό άλλο τμήμα, μέσω τοϋ εύρωσκεπτικισμού καί τής ρωσσολατρείας, προ­σπαθεί νά πείσει ότι ή Ελλάδα ώς κοιτίδα δυ­τικού πνεύματος έχει περισσότερη σχέση μέ τήν... Ανατολή.

Μέσα στό περιβάλλον αυτό, ή Ελλάδα μέ τόν τρόπο της συμμετέχει καί αυτή στην παγκοσμι­οποίηση τής ψευδολογίας καί τής οργανωμένης πλύσης εγκεφάλου. Άπό τόν ύπουλο πόλεμο πού γίνεται μέ τήν πολύ σημαντική βοήθεια του Διαδικτύου, είναι όλο καί πιό ορατό δτι, σέ παγκόσμιο επίπεδο πλέον, επιχειρείται ή προώθηση ενός νέου σκο­ταδισμού. Είναι αυτό πού διαχέεται μέ μεγάλη ταχύτητα άπό τό Διαδίκτυο μέσω των γνωστών ψευδών ειδήσεων.

Καί τό καίριο ερώτημα είναι γιατί ενερ­γούν έτσι oι δυνάμεις τής παρακμής; Τί επιδι­ώκουν; Ή απάντηση είναι μάλλον απλή.  Επιδί­ωξή τους είναι ή εξουσία σέ μιά εποχή κρίσεως τής πολιτικής. Άπό τή στιγμή πού κατέρρευσαν τά καθεστώτα πού ύπόσχονταν επίγειους πα­ραδείσους, προέκυψε ένα σοβαρό κενό, πού εντελώς αλαζονικά ή φιλελεύθερη αντίληψη γιά τή ζωή καί τόν άνθρωπο δέν μπορούσε νά καλύψει πειστικά.

Άπό τή στιγμή αυτή καί μετά είχε σημάνει ή ώρα νέων τεράτων, τά οποία δέν γνωρίζου­με ακόμα γιά καλά πώς είναι, τί επιτέλους θέ­λουν καί κυρίως τί αντιπροτείνουν γιά τήν 

θερα­πεία τών δεινών πού περιγράφουν. Πολύ φοβού­μεθα, όμως, ότι προτάσεις δέν έχουν. Έκ του ασφαλούς βρίσκουν ακροατήριο καί λένε αυτά πού λένε. Όσο γιά τους λογαριασμούς, άλλοι τους πληρώνουν... ΟιΙ κατά Λένιν γνωστοί χρή­σιμοι ηλίθιοι.

*Επίτιμος Διεθνής Πρόεδρος Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων

apapandropoulos@hotmall.com