"...Για πολλοστή φορά, η Ευρώπη οδηγείται σε κοινές εκλογές χωρίς οι πολίτες της να γνωρίζουν πραγματικά ούτε καν γιατί γίνονται. Γι' αυτό άλλωστε και τα μόνα ζητήματα που κυριαρχούν παντού ως προς την ενημέρωση σχετικά με αυτές, είναι παντελώς άσχετα με το ίδιο το Ευρωκοινοβούλιο, το έργο και τον ρόλο του. Το πρώτο θέμα είναι το ποια ισορροπία θα διαμορφωθεί ανάμεσα στις πολιτικές ομάδες και τι αυτή θα αντανακλά - όχι το πώς θα επηρεάσει ή δεν θα επηρεάσει τις ίδιες τις αποφάσεις και τις εργασίες του σώματος και ποια σημασία θα έχει αυτό. Πόσο θα ανέβει η Ακροδεξιά; Πόσο θα πέσουν τα λεγόμενα «συστημικά κόμματα»; Το δεύτερο θέμα είναι το πόσο θα κλονιστεί η θέση διαφόρων κυβερνήσεων από αυτή την εκλογή σε χώρες με πολιτική κρίση, όπως λ.χ. στην Ελλάδα. Και, τέλος, υπάρχει και το ζήτημα του Brexit για το οποίο τόνοι μελάνι χύθηκαν τους τελευταίους πολλούς μήνες. Και κάπου εκεί η ατζέντα των ευρωεκλογών ολοκληρώνεται και εξαντλείται..."

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 13/03/19

ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΥ

Από την πρώτη κιόλας φορά που η Ελλάδα είχε στείλει ευρωβουλευτές στο Στρασβούργο μέχρι και σήμερα, μία ακλόνητη πεποίθηση κυριαρχεί σχετικά με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: ότι πρόκειται για το καλύτερο «παρκάρισμα» φίλων και συνεργατών των κομματικών ηγεσιών που μπορεί να φανταστεί κανείς. Η κοινή γνώμη το αντιμετωπίζει ως ένα χώρο που προσφέρει εξωπραγματικά υψηλές αμοιβές, ταξίδια και ωραία ζωή και, κυρίως, εξασφαλισμένα διαμιάς επί αρκετά χρόνια. Δεκαετίες πέρασαν, όμως η κυρίαρχη αυτή εικόνα ουδέποτε μέχρι σήμερα μεταβλήθηκε, αδίκως σε ένα βαθμό. Και συνοδεύεται άρρηκτα από μίαν άλλη: ότι πρόκειται για ένα σώμα που, όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά στις περισσότερες χώρες της ΕΕ, ουδείς κατανοεί ακριβώς ούτε τι κάνει, ούτε ποια είναι η πραγματική του εξουσία και η θεσμική του σημασία.

Είναι περίπου αδύνατον να ρωτήσεις σήμερα δέκα ευρωπαίους πολίτες τι ακριβώς είναι και τι κάνει το Ευρωκοινοβούλιο και να πάρεις πάνω από δύο ή τρεις σωστές απαντήσεις. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είναι αδύνατο να τους ρωτήσεις τι είναι το Συμβούλιο ή η Επιτροπή και ποια είναι η μεταξύ τους ισορροπία και όλων μαζί με τις κυβερνήσεις των χωρών μελών και να σου απαντήσουν και σε αυτό. Οποιος έχει αμφιβολία για τα παραπάνω, μπορεί πολύ απλά να τα δοκιμάσει στο περιβάλλον του και θα λάβει αμέσως την απάντηση - υπό την προϋπόθεση ότι δεν δουλεύει στην ΕΕ ή δεν έχει άλλους ειδικούς λόγους να τα γνωρίζει.

Για πολλοστή φορά, η Ευρώπη οδηγείται σε κοινές εκλογές χωρίς οι πολίτες της να γνωρίζουν πραγματικά ούτε καν γιατί γίνονται. Γι' αυτό άλλωστε και τα μόνα ζητήματα που κυριαρχούν παντού ως προς την ενημέρωση σχετικά με αυτές, είναι παντελώς άσχετα με το ίδιο το Ευρωκοινοβούλιο, το έργο και τον ρόλο του. Το πρώτο θέμα είναι το ποια ισορροπία θα διαμορφωθεί ανάμεσα στις πολιτικές ομάδες και τι αυτή θα αντανακλά - όχι το πώς θα επηρεάσει ή δεν θα επηρεάσει τις ίδιες τις αποφάσεις και τις εργασίες του σώματος και ποια σημασία θα έχει αυτό. Πόσο θα ανέβει η Ακροδεξιά; Πόσο θα πέσουν τα λεγόμενα «συστημικά κόμματα»; Το δεύτερο θέμα είναι το πόσο θα κλονιστεί η θέση διαφόρων κυβερνήσεων από αυτή την εκλογή σε χώρες με πολιτική κρίση, όπως λ.χ. στην Ελλάδα. Και, τέλος, υπάρχει και το ζήτημα του Brexit για το οποίο τόνοι μελάνι χύθηκαν τους τελευταίους πολλούς μήνες. Και κάπου εκεί η ατζέντα των ευρωεκλογών ολοκληρώνεται και εξαντλείται.

Στην προσπάθειά τους να βελτιστοποιήσουν τη θέση τους στις ευρωεκλογές, τα κόμματα μπαίνουν στον πειρασμό να απευθυνθούν σε όποιον μπορεί να φανταστεί κανείς, υπό την προϋπόθεση της δημοφιλίας: τραγουδιστές, τηλεπερσόνες κοκ έχουν την κεντρική θέση στη συζήτηση «ποιος θα πάει», παρά το γεγονός ότι παράλληλα πράγματι υπάρχουν στις λίστες και πολλοί κατάλληλοι άνθρωποι.



Λέμε και ξαναλέμε ότι η Ευρώπη διαθέτει την πιο προηγμένη δημοκρατική δομή στον κόσμο. Κροκοδείλια δάκρυα χύνονται διαρκώς για την αυξανόμενη απειλή του λαϊκισμού. Ομως, όλα τα παραπάνω, ούτε προηγμένη δημοκρατία θυμίζουν, ούτε απαντούν στο γιατί οι πολίτες αγνοούν την Ευρώπη ή και αγανακτούν μαζί της σχεδόν παντού πια και στρέφονται μαζικά σε πόλους σκληρής αμφισβήτησής της. Οι ευθύνες για αυτό δεν βαρύνουν τους πολίτες όπως σε πολλούς αρέσει να λένε, αλλά τις κυβερνήσεις και τις Βρυξέλλες. Που και σε αυτές τις ευρωεκλογές, κάνουν για μία ακόμα φορά ότι δεν καταλαβαίνουν. Και αρκούνται σε βαρύγδουπες διακηρύξεις χωρίς περιεχόμενο και χωρίς αποδέκτες.