ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ-ΕΑΝ ΟΧΙ ΠΕΡΙΚΛΕΙΣΤΗ-ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΤΕΤΡΑΕΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΥΡΙΖΑ....

Από την "ΕΣΤΙΑ"

 Παιδεία - γλώσσα: Ή παιδεία τών αρχαίων Ελλήνων χαρακτηρίζεται ανθρωπιστική, παιδεία γιά τόν άνθρωπο. Εκφράζει τήν ουσία τοϋ αρχαίου ελληνικού πνεύματος, «όρθή περιαγωγή τής ψυχής» (Πλάτων). Όχι γέμισμα τής ψυχής μέ όποια πνευματικά στοιχεία άλλά καθοδήγηση τής ψυχής πρός τή γνώση καί τόν ανθρωπισμό. "Οσο υψηλότε­ρο είναι τό μορφωτικό καί πολιτιστικό επίπεδο ενός λαοϋ τόσο πιό ελεύθερος γίνεται ό άνθρωπος. Ή αρχαία ελληνι­κή διανόηση έπλασε ανθρώπους μέ στοχαστικό νοΰ,

ενά­ρετους, μέ θέληση, σεβασμό στή δημοκρατία, δικαιοσύ­νη, ελευθερία. Ανθρώπους νά αγαπούν τό ωραίο, τήν κα­λαισθησία καί ό,τι υψηλό μπορεί νά υπάρχει στή ζωή. Προ­ήγαγε τόν άνθρωποπλαστικό χαρακτήρα καί τή σύμμετρη ανάπτυξη σώματος καί ψυχής. Ή μεγάλη αξία πού απέδιδαν οί άρχαΐοι Έλληνες στήν παιδεία, ιδιαίτερα στήν άγωγή, αναγνωρίστηκε διεθνώς.

Στό βιβλίο «Παιδεία, ή διαμόρ­φωση τοϋ Έλληνα» ό Γερμανός φιλόλογος Βέρνερ Γάιγκερ (1888-1961) έγραφε, «Οι Έλληνες έγιναν οϊ μορφωτές της ανθρωπότητας, γιατί είναι οί πραγματικοί δημιουργοί τής ανθρωπιστικής παιδείας καί τής γνώσης».Ή παιδεία είναι ένας μακρύς καί δύσκολος δρόμος, που καλείται νά δια­σχίσει ό άνθρωπος γιά τήν ολοκλήρωση της προσωπικότη­τας καί τήν επίτευξη της δημιουργικής του αποστολής στήν εγκόσμια ζωή. «Τό πρώτο μέλημα μιάς δημοκρατικής πολι­τείας είναι ή παιδεία. Αυτό σημαίνει συστηματική καλλιέρ­γεια όλων τών ψυχικών, ηθικών καί πνευματικών δυνάμεων, οί όποιες συνιστούν τήν προσωπικότητα τοϋ άνθρωπου». Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος (1900-1981), ακαδημαϊκός. Βι­βλίο «Πλατωνική διαλεκτική του Είναι», 1927.

Θρησκεία:  Από τή δημιουργία του ό άνθρωπος αισθάν­θηκε τήν ανάγκη νά συνδεθεί μέ κάποια πνευματική αρχή. Κατά τήν εξελικτική πορεία του, τό προαιώνιο αυτό αίσθημα εκφράστηκε μέσα από τή θρησκευτική πίστη. Αυτό αναφέ­ρεται στό βιβλίο «Δύο πηγές τής ηθικής καί της θρησκείας» τοϋ Γάλλου φιλόσοφου, νομπελίστα, Άνρί Μπερξσν (1859-1941). Σύμφωνα μέ τά γραφόμενά του, ή θρησκεία ακολού­θησε δύο στάδια. Στό πρώτο ήταν στατική, στό δεύτερο αλλάζει δομή καί χαρακτήρα, γίνεται δυναμική. Ό άνθρωπος συνεργάζεται μέ τό Θεό γι' αυτή τήν επίτευξη. Στίς μονοθε­ϊστικές θρησκείες δέν υπάρχουν απαγορεύσεις, μόνο υπο­δείξεις. Ή δύναμη τοϋ Χριστιανισμού, ή ηθική του υπεροχή έναντι τών άλλων θρησκειών καί η δυνατότητα νά ίκανοποιεί τίς μεταφυσικές ανησυχίες φανερώνουν τό μέγεθος τής αξίας του. Ενδυνάμωσε τήν οικογένεια, εξάλειψε τή δου­λεία, εξύψωσε τή θέση της γυναίκας μέσα στήν κοινωνία. Οικοδόμησε τόν κόσμο τής αγάπης, ένα νόημα πού κείται πέρα άπό τόν λόγο καί ήταν άγνωστο πριν τή θεμελίωση του. Σέ σχέση μέ τόν άνθρωπο, ό Χριστιανισμός πλάτυνε τόν ηθι­κό νόμο καί τό πνεύμα. Στή σύγχρονη κοινωνία, η τεχνολο­γική εξέλιξη, κρίση πολιτισμού, επηρέασε αρνητικά τά θρη­σκευτικά δόγματα καίτούς θεσμούς.

'Ως έκ τούτου, αποκτά ενδιαφέρον ή στάση τών ανθρώπων έναντι της θρησκείας. Μέ τό θέμα αυτό ασχολείται ή θρησκειολογία. Η ψυχολογία τής θρησκείας έρευνά τήν ποικιλία καί πολυπλοκότητα τών θρησκευτικών βιωμάτων. Ό Φρειδερίκο Νίτσε ανέλυσε δι­εισδυτικά τήν ψυχολογία τοϋ Χριστιανισμού στό βιβλίο « Κρι­τική τοϋ Χριστιανισμού». Ή φιλοσοφία της θρησκείας ασχο­λείται μέ τή γέννηση τών θρησκευτικών ιδεών καί τή θέση τής θρησκείας μέσα στήν πνευματική ζωή. Η επαφή ανάμε­σα στόν Χριστιανισμό καί τήν ελληνική φιλοσοφία άρχισε άπό τήν εποχή τών Χριστιανών απολογητών τόν 2ο αίώνα καί συνεχίστηκε ζωηρότερα τήν εποχή τών Μεγάλων Πατέ­ρων τής Εκκλησίας. Η Πατερική Θεολογία συνδέθηκε μέ τήν πλατωνική, στωική, ένώ ή αριστοτελική χρησιμοποιήθη­κε γιά τή συστηματοποίηση τών χριστιανικών δογμάτων. Η κοινωνιολογία τής θρησκείας μελετά τους θρησκευτικούς θεσμούς ώς πολιτιστικό στοιχείο καί ώς σύστημα κοινωνικών σχέσεων, πού διαμορφώνονται μέ αναφορές στή διάκριση μεταξύ Ιερού καί βέβηλου.

Από τήν αναγέννηση μέχρι τά τέλη τοϋ 19ου αίώνα, η παιδεία ήταν άρρηκτα συνδεδεμέ­νη μέ τή θρησκεία. Είναι πρωτόγνωρο στα πολιτικά χρονι­κά τής πατρίδας, ένα ποσοστό (20%) τών εύμάλακτων-συ(μ) φερτικών εκλεκτόρων νά όμοψηφούν μέ τό κόμμα τής 

άδιαντροπίας καί τής καθοσιώσεως (Πρέσπες), μέ επικεφαλής τόν «άναισχηντότερο τοϋ δέοντος», όπως θα τόν χαρακτή­ριζε ό Πλάτων (Νόμοι Α' 646, 647). Τέτοια βραδύτης αντι­λήψεως, ψυχική τύφλωση, αδιαφορία γιά τήν ταριχεία τής παιδείας, θρησκείας καίτής εθνικής κληρονομιάς από τούς ταριχευτές, πλουταλαζόνες τής αριστερής αποσύνθεσης;

*Δημοσιογράφος,

Επίτιμο μέλος Ενώσεως Ευρωπαίων Δημοσιογράφων