"...«Εχω ένα όνομα που θα κάνει μπαμ», είπε ο ένας. «Δεν είναι μόνον κόρη του Λοΐζου αλλά είναι και δικιά μας». Από κει και πέρα τα πράγματα ακολουθούν τον ελληνικότατο δρόμο τους. Τηλέφωνο, ανταλλαγή φιλοφρονήσεων, «μεγάλωσα με τα τραγούδια του πατέρα σου» και «τι κάνεις αυτόν τον καιρό;». Απάντηση: «Τίποτε ιδιαίτερο. Ταλαιπωρούμαι». «Θες να κατέβεις για το Ευρωκοινοβούλιο;» «Γιατί όχι;» «Ωραία, άντε καλή επιτυχία και καμιά μέρα να τα πούμε από κοντά». Τόσο απλά και τόσο ανθρώπινα. Ούτε αδιάκριτες ερωτήσεις όπως «ξέρεις ξένα;», «ποια είναι η έδρα του Ευρωκοινοβουλίου;». Ούτε παρεξηγήσιμες, όπως «υπάρχει κάνα κώλυμα;». Σιγά, ρε παιδιά, η κόρη του Λοΐζου είναι, τι κώλυμα να έχει; Εχει ένα κόλλημα με τον Ξηρό, αλλά αυτό δεν αποτελεί κώλυμα. Κι αν την υβριστική προς τα θύματα του Ξηρού ανάρτησή της η ίδια την αποδίδει σε «γλωσσικό ατόπημα», τότε τι σόι κόλλημα είναι η ανάρτηση με φωτογραφίες αστυνομικών να καίγονται απ’ τις μολότοφ; Θεωρώ τα κολλήματά της πολύ σοβαρότερα από το κώλυμά της...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 23/03/19

"ΔΙΑΓΩΝΙΩΣ",

του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Ας πούμε ότι η Μυρσίνη Λοΐζου λέει την αλήθεια. Δήλωσε τον θάνατο της μητέρας της, πλην όμως το Δημόσιο συνέχισε να καταβάλλει την τιμητική σύνταξη. Ολα είναι δυνατά με το ελληνικό Δημόσιο, που κάνει ό,τι μπορεί για να παγιδεύει τους πολίτες που το χρυσοπληρώνουν. Κανονικά με την έκδοση του πιστοποιητικού θανάτου και την κατάθεση του δελτίου ταυτότητας στην αστυνομία θα έπρεπε να ειδοποιούνται αυτομάτως όσα Ταμεία κατέβαλλαν σύνταξη στον θανόντα ή στη θανούσα. Οχι! Πρέπει να πάει ο κληρονόμος να το δηλώσει αυτοπροσώπως. Η ταλαιπωρία είναι η απόδειξη ότι αγαπάς την Ελλάδα. Πλην όμως, αν κατάλαβα καλά, η κ. Λοΐζου δεν κατέθετε τη σύνταξη της αποβιωσάσης στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Την εισέπραττε κανονικότατα. Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες. Το ζήτημα είναι με ποιον τρόπο γίνεται από τις κομματικές ηγεσίες η επιλογή των υποψηφίων για τις ευρωπαϊκές και τις εθνικές εκλογές. Μα, με τον κανονικό και ελληνικότατο τρόπο της χαλαρότητας και της άνεσης.

«Εχω ένα όνομα που θα κάνει μπαμ», είπε ο ένας. «Δεν είναι μόνον κόρη του Λοΐζου αλλά είναι και δικιά μας». Από κει και πέρα τα πράγματα ακολουθούν τον ελληνικότατο δρόμο τους. Τηλέφωνο, ανταλλαγή φιλοφρονήσεων, «μεγάλωσα με τα τραγούδια του πατέρα σου» και «τι κάνεις αυτόν τον καιρό;». Απάντηση: «Τίποτε ιδιαίτερο. Ταλαιπωρούμαι». «Θες να κατέβεις για το Ευρωκοινοβούλιο;» «Γιατί όχι;» «Ωραία, άντε καλή επιτυχία και καμιά μέρα να τα πούμε από κοντά». Τόσο απλά και τόσο ανθρώπινα. Ούτε αδιάκριτες ερωτήσεις όπως «ξέρεις ξένα;», «ποια είναι η έδρα του Ευρωκοινοβουλίου;». Ούτε παρεξηγήσιμες, όπως «υπάρχει κάνα κώλυμα;». Σιγά, ρε παιδιά, η κόρη του Λοΐζου είναι, τι κώλυμα να έχει; Εχει ένα κόλλημα με τον Ξηρό, αλλά αυτό δεν αποτελεί κώλυμα. Κι αν την υβριστική προς τα θύματα του Ξηρού ανάρτησή της η ίδια την αποδίδει σε «γλωσσικό ατόπημα», τότε τι σόι κόλλημα είναι η ανάρτηση με φωτογραφίες αστυνομικών να καίγονται απ’ τις μολότοφ; Θεωρώ τα κολλήματά της πολύ σοβαρότερα από το κώλυμά της.

Η κ. Λοΐζου συνταξιοδοτήθηκε πριν προλάβει να εργασθεί. Αυτό όμως δεν μας αφορά. Αυτό που μας αφορά, αντιθέτως, είναι η ελαφρότητα που χαρακτηρίζει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στην περίπτωση, και ο τρόπος με τον οποίον επιλέγονται οι υποψήφιοι εκλεκτοί του κυρίαρχου λαού. Κι όταν αναρωτιόμαστε πώς η ανθρώπινη ποιότητα του κοινοβουλευτισμού έχει ξεπέσει στο επίπεδο Μεγαλοοικονόμου, Πολάκη και συναφών, δεν χρειάζεται να το πολυβασανίζουμε με πολιτικές εκτιμήσεις και πολύπλοκες διατριβές. Είναι η ελαφρότητα, η αμέλεια και η αδιαφορία που χαρακτηρίζουν τον δημόσιο βίο μας. Αυτό το «εντάξει, μωρέ, μια χαρά μού φαίνεται η Λοΐζου για την Ευρωβουλή». Κι αφού είναι κόρη του Λοΐζου, όλο και κάποια θέση θα βρεθεί γι’ αυτήν σε καμιά επιτροπή πολιτισμού. Δεν έγινε και τίποτε.Έντυπη

 ....και η αντίδρασις του κραταιού συντρόφου Καρτερού
(δλδ Μαξίμου=Τσίπρας)