"...Είναι απαραίτητο τα «σπρωξίματα» για μια θέση στον ήλιο (Βουλή), να γίνουν συλλογικές προσπάθειες, για να σταθεί στα πόδια του και να δυναμώσει το νέο κίνημα της Δημοκρατικής Παράταξης.. Στα φλερτ και τα διχαστικά κελεύσματα του ΣΥΡΙΖΑ ή της Ν.Δ. να μην «τσιμπάνε». Να κάνουν συνείδηση και πράξη την ανάγκη ότι ο νέος πολιτικός φορέας οφείλει να αγκαλιάσει όλους τους προοδευτικούς πολίτες από την αριστερά μέχρι την αυλή της δεξιάς. Το ένα βήμα μπρος, δύο πίσω, που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, είναι μία σοβαρή προειδοποίηση για τη Δημοκρατική Παράταξη που φιλοδοξεί να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς..."

Από "ΤΟ ΒΗΜΑ" (ηλεκτρονική έκδοση)

Κινητικότητα στο πολιτικό σκηνικό και στο βάθος εκλογές. «Σπρωξίματα» από τα στελέχη για μία θέση στο κοινοβούλιο. Φλερτ από τις παρατάξεις για συνεργασίες την επόμενη μέρα. Και το πρόσωπο της βίας με διάφορες μορφές συντηρεί το εμφυλιακό κλίμα και τον διχασμό στην πολιτική και την κοινωνία. 

Η χώρα αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις και οι απαντήσεις δεν είναι αποτελεσματικές. Όλοι οι σχεδιασμοί των κομμάτων έχουν στο επίκεντρο την κάλπη. Για τα μείζονα εθνικά θέματα το ΠΑΣΟΚ ζητά «εδώ και τώρα» εκλογές. Χθες στο Κοινοβούλιο η κα. Γεννηματά εξαπέλυσε ένα βαρύτατο κατηγορώ και επικαλείται την ανάγκη νωπής εκλογικής εντολής για τη διαπραγμάτευση και διαχείριση του δανείου στη «μεταμνημονιακή» εποχή. Επίσης, αναφέρθηκε στην ανάγκη ουσιαστικής πολιτικής διαπραγμάτευσης (Σκοπιανό) και διαχείρισης των εθνικών θεμάτων (Τουρκία – Αιγαίο – Κύπρος). Δεν αναφέρομαι στο αίτημα της Ν.Δ. που ζητάει εκλογές για την απαλλαγή από τη ΣΥΡΙΖΟΑΝΕΛ διακυβέρνηση εδώ και δύο χρόνια. Παρατηρώ και προβληματίζομαι για τις διεργασίες στο προοδευτικό δημοκρατικό χώρο. 

Για τη συγκρότηση του νέου πολιτικού φορέα (ΚΙΝΑΛ) φαίνεται τα παθήματα του κατακερματισμού των δυνάμεων δεν έχουν γίνει μαθήματα. 

Πριν λοιπόν «αλέκτωρ λαλήσει», πριν το εγχείρημα γεφυρώσει με τους πολίτες, άρχισαν τα «σπρωξίματα», οι «μαχαιριές» και τα «φλερτ» στην κορυφή του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ. Ο κάθε βαρόνος ή λόρδος, μαρκήσιος ή κόμης, διατηρεί το «βιλαέτι» του. Στην οργανωτική συγκρότηση με βήματα πίσω μπρος χωρίς εκλογικές διαδικασίες, βρέθηκαν οι ισορροπίες και διευθετήθηκε το «στριμωξίδι» για τα πρόσωπα. Στο πεδίο των ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων, οι προσωπικές στρατηγικές δεν έχουν τελειωμό. 

Για να είμαι περισσότερο ακριβής, δεν είναι τα ιδεολογικά ζητήματα που χωρίζουν, αλλά οι ατομικές βλέψεις, για την αυριανή θέση του καθενός στο πολιτικό στερέωμα. Έτσι ο αρχηγός σε κάθε «βιλαέτι» έχει τις δικές του προτεραιότητες. Εκλογές ζητάει η κα. Γεννηματά, επισκέψεις κάνει ο κ. Παπανδρέου στον κ. Τσίπρα, περί εθνικών θεμάτων. Ο κ. Θεοδωράκης δηλώνει ότι είναι με το ΚΙΝΑΛ, αλλά δεν δέχεται υποδείξεις το ΠΟΤΑΜΙ. Έχει τη δική του πολιτική γραμμή και τις προτεραιότητες. Δύσκολη υπόθεση η διαμόρφωση ενιαίας γραμμής εθνικής προοπτικής. Όλα περιστρέφονται στα εφήμερα γεγονότα, την επικαιρότητα και τη ρευστή κατάσταση των γεγονότων. Και όλοι θέλουν να δηλώνουν παρών στην πολιτική εικόνα.

Ο κ. Θεοχαρόπουλος, δεν γνωρίζω σε ποιο ακροατήριο, εναγωνίως θέλει να εκφράσει το δικό του πολιτικό στίγμα. Ο κ. Βενιζέλος, ως ελεύθερος σκοπευτής, είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των ΑΝΕΛ, είναι η κεντρική του επιλογή και πορεύεται ως μοναχικός καβαλάρης. Ο κ. Ανδρουλάκης βρίσκεται σε κατάσταση «κατενάτσιο», σε μια περίοδο που όλα τρέχουν και αλλάζουν. 

Πίσω από τα πρόσωπα αυτά που απαρτίζουν την καθοδηγητική ομάδα του νέου φορέα, στοιχίζονται κεντρικά και περιφερειακά στελέχη αναπαράγοντας τις ίδιες αντιθέσεις. Μάλιστα, ορισμένα στελέχη εναγωνίως προσπαθούν να αναδείξουν την «αριστερή» ταυτότητά τους, επιλέγοντας την «πρώτη φορά αριστερά», άσχετα αν η ίδια τους καταγγέλλει ως το παλιό σύστημα που πρέπει να αποθάνει. Λησμονάνε οι σύντροφοι αυτή την αριστερή ή τη δεξιά πολιτική, την πρόοδο ή τη συντήρηση τη χαρακτηρίζουν οι πράξεις και οι πολιτικές και όχι το πολιτικό λεξιλόγιο και οι ταμπέλες.

Αυτή είναι η κατάσταση, η εικόνα που εισπράττουν χιλιάδες πολίτες που πίστεψαν στο εγχείρημα της νέας Δημοκρατικής Παράταξης. Φαίνεται ότι στην πράξη δεν έχει γίνει πραγματικά κατανοητό το μήνυμα των 210 χιλιάδων πολιτών. Η αγωνία και η ελπίδα του δημοκρατικού κόσμου για την ίδρυση ενός ενιαίου και «αδιαίρετου» πολιτικού φορέα με ρεαλιστικούς στόχους, που θα αγωνισθεί για να συσπειρώσει και να ενεργοποιήσει την ήρεμη και ισχυρή δύναμη των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου. Ένα Κίνημα με νέο ρεαλιστικό προγραμματικό λόγο για την πορεία της χώρας και την ευημερία των πολιτών. Φαίνεται ορισμένα στελέχη να λησμονάνε τον αρχικό σκοπό για την ίδρυση μιας προοδευτικής παράταξης που φιλοδοξεί να αλλάξει τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς και όχι να τακτοποιήσει προσωπικές φιλοδοξίες.

Έχω πολλές φορές επισημάνει, ότι η συνάθροιση πολλών αρχηγών με προσωπικές στρατηγικές για το δικό τους ατομικό συμφέρον, δεν είναι καλός οιωνός για το εγχείρημα. Ελπίζω η λαϊκή ρήση «όπου λαλούν πολλά κοκόρια, αργεί να ξημερώσει» να μην ακυρώσει την ελπίδα. Την ιδεολογική και πολιτική ενότητα τη διασφαλίζουν το πρόγραμμα και οι πράξεις και όχι οι «αριστερόστροφοι» ή «δεξιόστροφοι» λόγοι. Είναι σημαντικό στοιχείο να αφουγκρασθούμε καλύτερα την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. 

Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος και δεν είναι ενθαρρυντικές. Αν γρήγορα δεν υπάρξουν διαδικασίες για συλλογικές σκέψεις, αποφάσεις και θέσεις, καθώς και συλλογικές πρωτοβουλίες και δράσεις, το εγχείρημα θα ναυαγήσει αγκυροβολημένο μέσα στο λιμάνι. Η ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης χρειάζεται αέρα στα πανιά της. Συλλογικό, σοβαρό, ρεαλιστικό και υπεύθυνο πολιτικό λόγο που θα φθάσει σε κάθε σπίτι. Ο αγώνας για την ηγεμονία στην κεντροαριστερά είναι ανοιχτός και θα κριθεί στο πέλαγος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει το έθνος, η οικονομία και η κοινωνία.

Η προοδευτική παράταξη πρέπει να ανταγωνίζεται το ΣΥΡΙΖΑ, στο πεδίο των πραγματικών συνθηκών και αναγκών και όχι στις εντυπώσεις και το φαίνεσθαι. Στο πεδίο της εικόνας και του λόγου, που «πουλάει» η πολιτική εξουσία, μπορεί να κάνει το μαύρο – άσπρο. Όλα είναι στο τραπέζι πχ θα γίνουν περικοπές στις συντάξεις, αλλά μπορεί να το σκεφθούμε και μην γίνουν μέχρι 1/1/2019. Μπορεί να ισχυριζόμασταν χθες ότι ο ΕΝΦΙΑ είναι άδικος φόρος και θα καταργηθεί, αλλά σήμερα καλύτερα να μείνει και να βασιλεύει. Υποσχόμασταν το αφορολόγητο να μην υποχωρήσει από τις 9 χιλιάδες, αλλά δεν βαριέσαι καλά είναι και οι 5 χιλιάδες. Εκατοντάδες υποσχέσεις του χθες, χάθηκαν και η εξουσία θέλει να ξεχασθούν. 

Πραγματικό γεγονός είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αυτή την περίοδο σε διαδικασία μετάλλαξης. Έχει μετατραπεί σε αρχηγικό κόμμα, με ρεφορμιστικές επιδιώξεις, αφού δεν αμφισβητεί το σύστημα και απλά υπόσχεται μία καλύτερη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων. Χάνοντας το λεκτικό του ριζοσπαστισμό, αφού το πήραν μαζί τους οι σύντροφοι που έφυγαν, προσγειώνεται στο έδαφος της προσαρμοστικότητας, της κανονικότητας και της προοδευτικότητας, όπως αρέσκεται να διαφημίζεται τελευταία. 

Βαδίζοντας προς τις εκλογές η στρατηγική του και το λεξιλόγιο επικεντρώνονται σε ένα ιδιότυπο «κοσμοπολιτισμό» και με το δίλημμα πρόοδος ή συντήρηση, προσβλέπουν σε συμμαχίες την επόμενη μέρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει πάση θυσία να αλλάξει το πεδίο αντιπαράθεσης, με ρητορική σύγκρουσης και διατήρησης του εμφυλιακού πνεύματος. Θέλει να μεταθέσει το ενδιαφέρον των πολιτών από τα υπαρκτά προβλήματα και τις πραγματικές συνθήκες στις εντυπώσεις, στο φαίνεσθαι και σε ένα νέο «υποσχετικό – γάμο» προς την κανονικότητα και την πρόοδο, με το πολυδιαφημισμένο «ολιστικό» πρόγραμμα του αύριο. Ένα πρόγραμμα προσαρμογής και διαχείρισης, με ελάχιστες απαντήσεις για την ανάπτυξη της χώρας.

Ως αρχηγικό πλέον κόμμα αναδεικνύει το «κοσμοπολίτικο» πρόσωπο του κ. Τσίπρα, που συναντήθηκε με όλους τους ηγέτες του κόσμου!!! Είναι έτοιμο το διαφημιστικό υλικό. Ως ρεφορμιστικό κόμμα συνθηματολογεί για την επιστροφή στην κανονικότητα και την πρόοδο. Σίγουρα, προβάλλονται και οι πολύχρωμες και ευχάριστες πινελιές για τα εργασιακά και τις συντάξεις (συλλογικές διαπραγματεύσεις, αυξήσεις μισθών κ.α.).

Για την κηδεμονία των τραπεζών, για τα capital controls, για τη συνεχιζόμενη λιτότητα, για την εγχώρια παραγωγή στο «ολιστικό» πρόγραμμα δεν υπάρχουν αναφορές. Για την κοινωνία της γνώσης και την παραγωγή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης δεν υπάρχουν λόγια και πολιτικές.

Ως συστημικό πλέον κόμμα έχει χάσει την επιρροή του στα κινήματα. Έπαψε πλέον να εκφράζει την αγωνία της κοινωνίας. Αντ’ αυτού οικοδομεί το κράτος του ΣΥΡΙΖΑ τακτοποιώντας στελέχη στο κρατικό μηχανισμό. Τα ανοίγματα προς την κοινωνία δεν εκφράζονται πλέον με τα κινήματα των πολιτών (νεολαία, συνδικαλισμός, οικολογικό, αγροτικό – συνεταιριστικό κ.α.) αλλά με την προσέλκυση μεμονωμένων στελεχών για να αναλάβουν αξιώματα στο κράτος και αύριο στην Τ.Α.

Μια ματιά στους κοινωνικούς χώρους επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς μας. Στις πρόσφατες φοιτητικές εκλογές «πάτωσε» η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Το νεολαϊστικο κίνημα είναι αποδυναμωμένο μέχρι ανύπαρκτο σε συλλογικές δράσεις. Καλούμε τους νέους να ψηφίσουν από τα 17, αλλά δεν έχουμε την πολιτική βούληση να αυξήσουμε τον μισθό τους, έστω από τα 510 ευρώ στα 586 ευρώ!!!

Οι 250 χιλιάδες επιστήμονες, νέοι στο δρόμο της μετανάστευσης, πληγώνουν τη χώρα και το μέλλον της. Στο περιβάλλον και την οικολογία υπάρχουν κινήματα; Ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι εκφράζει τις οικολογικές, περιβαλλοντικές δυνάμεις, αλλά στα χρόνια διακυβέρνησής του δεν υπάρχει δράση. Στο χώρο των εργαζομένων και συνταξιούχων η σκληρή λιτότητα έχει περιορίσει την απήχηση και την επιρροή της. 

Ως ιδεολογική και πολιτική αιχμή προόδου για τη χώρα, προβάλλεται η Συνταγματική αναθεώρηση με επίκεντρο ουσιαστικά την απλή αναλογική και γενικότερα το εκλογικό σύστημα. Οι άλλοι θεσμοί κοινωνικής διαβούλευσης δεν λειτουργούν και δεν έχουν καμία επιρροή στις εξελίξεις. Οι πολίτες θέλουν απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα και δεν τους απασχολεί η «άδολη», «απλή» αναλογική. Να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.

Στους επιχειρηματίες, επαγγελματίες και το επιστημονικό δυναμικό, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Το 60 έως και 70% του εισοδήματος χάνεται σε φόρους, εισφορές και άλλες πληρωμές. 1 εκ. 340 χιλιάδες βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση. Η ανάπτυξη αργεί να έρθει. Η «καθαρή» έξοδος από τα μνημόνια δεν φαίνεται. Τι έχει απομείνει; Ο αρχηγός, οι εντυπώσεις, ο λεκτικός ριζοσπαστισμός, και η επιδοματική πολιτική των έκτακτων επιδομάτων. 

Πέραν από την αξία τους, αυτά τα επιδόματα μου θυμίζουν τις επιταγές για άπορες κορασίδες του κ. Ράλλη. Ήδη το διαφημιστικό υλικό του ΣΥΡΙΖΑ με κεντρικό πρόσωπο τον αρχηγό κ. Τσίπρα, επιβεβαιώνει τα όσα αναφέρουμε. Ο «κοσμοπολίτης» κ. Τσίπρας που συνομιλεί με όλους τους αρχηγούς πάνω στη γη εμφανίζεται ως ένας νέος «σωτήρας» του έθνους. Ως πολέμαρχος που αντιμάχεται το «παλιό σύστημα», το «μαύρο» μέτωπο και τη συντήρηση. Ως εκφραστής της προόδου και κυρίαρχος της κεντροαριστεράς..

Το πολιτικό παιχνίδι με ποια παράταξη θα συνεργασθεί το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ μετά τις εκλογές, είναι ένα ερώτημα αποπροσανατολιστικό που δεν έχει σχέση με την επίλυση των προβλημάτων του τόπου. Λειτουργεί επίσης διχαστικά, τόσο στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, ΚΙΝΑΛ, όσο και στην κοινωνία. Αποτελεί ένα παραπλανητικό, διχαστικό ερώτημα που χρησιμοποιεί κύρια ο ΣΥΡΙΖΑ για να διαιρέσει το ΚΙΝΑΛ και να διατηρήσει το εκλογικό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ που ψήφισε τη «ριζοσπαστική» αριστερά. Αυτό το διχαστικό ερώτημα έκανε ο κοσμοπολίτης κ. Τσακαλώτος από το βήμα της Βουλής. 

Το ΠΑΣΟΚ θα επιλέξει να έρθει μαζί μας ή με τη Ν.Δ.; Ξεχνάει ότι συγκυβερνούν με την παλιά δεξιά (ΑΝΕΛ). Γνωρίζουν οι κυβερνώντες ότι η απογοήτευση είναι διάχυτη από τη διακυβέρνηση. Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν τη μεγάλη φθορά της πολιτικής εξουσίας. Μοναδικό «σωσίβιο» ο αρχηγός ο κ. Τσίπρας είναι ένας μοναδικός δεξιοτέχνης που συγκυβερνά με την παλιά δεξιά (ΑΝΕΛ) και προπαγανδιστικά καταγγέλλει το ΠΑΣΟΚ ότι θα συνεργασθεί με τη Ν.Δ. Ενώ ο ίδιος επικαλείται την ανάγκη δημιουργίας ενός προοδευτικού μετώπου της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας δεν επιδιώκει ειλικρινή συνεργασία και συνέργεια για τη διαμόρφωση ενός ελάχιστου πολιτικού προγράμματος με τις προοδευτικές δυνάμεις. Απλά φλερτάρει με τη βάση του κόσμου του ΠΑΣΟΚ και καταγγέλλει την ηγεσία. Το εγχείρημα του νέου φορέα προβάλει ως κοινωνική και πολιτική ανάγκη για:

Να οικοδομήσει μία νέα πολιτική επιλογή για τους πολίτες που σήμερα έχουν γυρίσει την πλάτη στην κάλπη ή έχουν απογοητευτεί από την παρούσα πολιτική εξουσία. Να συσπειρώσει όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, του κέντρου, τα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα της μεσαίας τάξης και των ελευθεροεπαγγελματιών, για ένα νέο κοινοβουλευτικό συσχετισμό. Το πρόβλημα είναι ότι για αυτούς τους σκοπούς χρειάζονται μαχητές και προς το παρόν υπάρχουν μόνο στρατηγοί.

Οδεύοντας προς τις κάλπες η επικοινωνιακή προπαγάνδα και οι διαχωριστικές γραμμές, θα γίνουν πιο έντονες και καθαρές. Ο ΣΥΡΙΖΑ στη μετάλλαξή του θα προσπαθήσει να εκφράσει ή να συνεργασθεί με τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, χωρίς όμως να αλλάξει τις βασικές του επιλογές, νοοτροπίας, λαϊκίστικης ρητορείας και της συγκρουσιακής στρατηγικής. Οι συζητήσεις στη Βουλή και ο πόλεμος των ανακοινώσεων δίνουν τον τόνο της αντιπαράθεσης προς τις κάλπες.

Καθώς περνάει ο καιρός, όλο και περισσότερο γίνεται φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ένα κόμμα αρχηγικό που θυμίζει παλιές καλές εποχές. Δηλαδή, τον συγκεντρωτισμό και την απόλυτη κυριαρχία του αρχηγού. Στη μάχη των εκλογών ο κ. Τσίπρας θα οξύνει την αντιπαράθεση με τη Ν.Δ. (για να διατηρήσει το μικρό δικομματισμό) και θα φλερτάρει τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, κλείνοντας το μάτι ότι ο ίδιος εκπροσωπεί αποκλειστικά την κεντροαριστερά. Αλλά και οι «κοσμοπολίτες» υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ άλλα λένε και άλλα κάνουν. Η αξιοπιστία τους έχει τρωθεί ίσως ανεπανόρθωτα. 

Θυμάμαι τις δηλώσεις του κ. Τσακαλώτου, ότι αν το αφορολόγητο έπεφτε κάτω από τις εννέα χιλιάδες, αυτός δεν θα ήταν υπουργός!!! Ακόμη δεν έχει παραιτηθεί. Φέρεται επικεφαλής της αριστεράς πτέρυγας των «53» στην Κ.Ε. που ψελλίζουν κάπου - κάπου κάποιες σκέψεις για την αριστερά που χάθηκε στα νερά του 3ου και 4ου μνημονίου.. Στις ασκούμενες όμως πολιτικές, δεν διατυπώνουν αντιρρήσεις. Απλά περηφανεύονται για τα συγχαρητήρια από τους θεσμούς!!! Δυστυχώς, διανύουμε μιαν περίοδο που έχουν χάσει οι λέξεις και οι ιδέες το νόημά τους. Ο κόσμος «κάηκε» από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ και δεν εμπιστεύεται τον πολιτικό λόγο των κυβερνόντων.

Μακάρι να αλλάξει αυτή η νοοτροπία, η στρατηγική και πολιτική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ και να συνεργασθεί, να συμπλεύσει με τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις του τόπου και όχι να κυβερνά με την παλιά δεξιά. 

Είναι απαραίτητο τα «σπρωξίματα» για μια θέση στον ήλιο (Βουλή), να γίνουν συλλογικές προσπάθειες, για να σταθεί στα πόδια του και να δυναμώσει το νέο κίνημα της Δημοκρατικής Παράταξης.. Στα φλερτ και τα διχαστικά κελεύσματα του ΣΥΡΙΖΑ ή της Ν.Δ. να μην «τσιμπάνε». Να κάνουν συνείδηση και πράξη την ανάγκη ότι ο νέος πολιτικός φορέας οφείλει να αγκαλιάσει όλους τους προοδευτικούς πολίτες από την αριστερά μέχρι την αυλή της δεξιάς.

Το ένα βήμα μπρος, δύο πίσω, που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, είναι μία σοβαρή προειδοποίηση για τη Δημοκρατική Παράταξη που φιλοδοξεί να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς.

Είναι ανάγκη σήμερα το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ να διαμορφώσει ένα πολιτικό πρόγραμμα με καθαρές θέσεις στα εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα του τόπου. Για τον μεγάλο πληθυσμό των εργαζομένων και των συνταξιούχων που ξεπερνούν τα έξι εκατομμύρια. Για τους μισθούς και την προστασία της εργασίας. Για την ασφάλιση και την αξιοποίηση της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων που «χειμάζει» περί τα επτά με οχτώ δισ. ευρώ. Για τους ελευθεροεπαγγελματίες και τη μεσαία τάξη που δαπανά πάνω από το 60% του εισοδήματος σε φόρους, εισφορές και άλλες επιβαρύνσεις. Για τον επιχειρηματικό κόσμο, σχετικά με τα κίνητρα και τη διαμόρφωση φιλόξενου επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Για την αγροτιά που κρατάει ακόμη ζωντανή την ύπαιθρο, πριν είναι πολύ αργά και ερημώσει η περιφέρεια.

Χρειάζεται πολιτικό πρόγραμμα χρηστικό που να δίνει απαντήσεις στα προβλήματα των πολιτών και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις της παραγωγικής και θεσμικής ανασυγκρότησης της χώρας και της Δημοκρατίας.

Το πεδίο για την ηγεμονία στο χώρο της κεντροαριστεράς είναι ανοιχτό και ο δρόμος δύσκολος και μακρύς.

Για να πετύχει το εγχείρημα χρειάζονται μαχητές που θα υπερβούν το ατομικό, τις επιφυλάξεις, τις αντιρρήσεις και θα ξαναφέρουν στο προσκήνιο τις συλλογικές αξίες και τις δράσεις.