"...Φοβάμαι! Νομίζω ότι ήλθε η μοιραία στιγμή πού η πλάση κρατάει τήν ανάσα της άπό τήν ύπουλη έλευση τής νύκτας. Δέν προσδοκώ τίποτα άπό τους πολιτικούς. Έχουν ατροφικό νοϋ ώς παιδιά μιάς ατροφικής παιδείας. Ό πολιτικός μας κόσμος έχει αναγάγει τήν ανία σέ μορφή τέχνης. Γι' αυτό καί ή ισχυρότερη μερίδα τοϋ πολιτικού σώματος ανήκει στην παράταξη του «δέν ξέρω»! Αλλά ας μή μας κυριεύσει η άπελπισία. 'Οποιος έχει διδαχθεί καλή ιστορία, γνωρίζει ότι τά θαύματα δέν τελειώνουν ποτέ!..."

Από την "ΕΣΤΙΑ"

"ΕΣΤΙΑ", 18/05/18

Η α-γενής ιστορία

Του Σαράντου Ι. Καργάκου*

ΤΟ ΟΤΙ τά πράγματα στή σατραπεία, ιδίως στην παιδεία, πάνε κατ' ανέμου είναι τόσο οφθαλμοφανές ώστε χρειάζεται νά γίνει κανείς υπουργός στο επώνυμο υπουργείο γιά νά μη μπορεί νά τό δει. Όταν κάποιος στην Ελλάδα γίνεται υπουργός, φοράει χρωματιστά γυαλιά καί όλα τά βλέπει χαρωπά. Αλλ' ας επανέλθουμε στην παιδεία, πού έχει ξεπέσει σε ...αμαρτία. Χάρη οτίς «φιλότιμες» προσπάθειες πολυαρίθμων υπουργών καί αναρίθμητων συμβούλων καί ειδικών "σοφών» φθάσαμε από τήν παιδεία του Γένους σέ μιά ά-γενή παιδεία. Ας σκεφτούμε γιά λίγο τί σημαίνει ό όρος ΑΓΕΝΗΣ. Δέν σημαίνει, όπως έχει κυριαρχήσει, άνθρωπο μέ κακούς τρόπους καί έλλειψη καλής συμπεριφοράς. Σημαίνει κάτι πιό βαθύ, άνθρωπο ξεκομμένο άπό τό γένος του, άπό τις προγονικές πάραδόσεις του, από τήν ιθαγένειά του καί αποκλεισμένο από τη συγγένεια πού τόν δένει μέ τόν τόπο καί τους ανθρώπους πού τόν κατοικούν ή τόν κατοικούσαν.

Τό μάθημα της Ιστορίας, πού καλλιεργούσε στά παιδιά ένα αίσθημα πατριωτικής ευαισθησίας, έχει φθάσει στά σχολεία μας στό «τιμητικό» επίπεδο του... αίσχους! Ακούω δεκάδες παιδιά νά μού λένε ότι δέν τους αρέσει πιά τό μάθημα της ιστορίας. Αλλά πώς καί γιατί νά τους αρέσει, όταν έχει γεύση πικραγγουριάς; Διαισθάνομαι ότι ήλθεή στιγμή -αν θέλουμε να επιβιώσουμε ώς σύνολο εθνικό καί όχι σάν πλήθος παρδαλό- ότι είναι άναγκαία η δημιουργία μιάς ιστορικής σχολής γιά τή μελέτη καί τή συγγραφή βιβλίων ιστορίας που νά έχουν ελληνική πνοή καί, χωρίς πατριδοκαπηλικές κορώνες, νά καλλιεργούν στά παιδιά μιά πατριωτική ευαισθησία καί όχι κομματική μισαλλοδοξία. Ούτε πάλι μιά ξερή έπιοτημονικότητα πού σέ κάνει νά θαρρείς ότι τά γεγονότα υπήρχαν και υπάρχουν γιά νά δικαιώσουν τή θεωρία ή τήν ιδεολογία στην οποία θητεύει ό ιστορικός. Τό γράψιμο πρώτ' άπ' όλα θέλει άγάπη.Άν δέν μάθεις ν' αγαπάς αυτό πού γράφεις, δέν θά μάθεις νά γράφεις.

Έδώ καί πολλά χρόνια έχω σχηματίσει τήν πεποίθηση ότι κάποιοι-αν όχι όλοι- οι υπουργοί πού πέρασαν άπό τό αμαρτωλό υπουργείο πνευματικής ύπνηλίας, καθώς καί οί “ηλεκτρολόγοι” σύμβουλοί τους, δέν θέλουν νά φωτίσουν, θέλουν νά συσκοτίσουν κι ακόμη αν συμμαζέψουν τά προς διδασκαλία γεγονότα στά τελευταία χρόνια γιά νά μή φαίνεται τό μάκρος τής ελληνικής συνέχειας καί νά φαίνεται πώς ή ελληνική έθνότητα είναι μιά πρόσφατη Α-ΓΕΝΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ, σάν αύτή πού επιχειρούν νά φτιάξουν οί Σκοπιανοί. Γι' αυτούς δέν ισχύει τό “ού γαρ οίδασι τί ποιούσι”, οϊδασι καί ...παραποιοούσι! Έν ονόματι του νεολεκτικοϋ «πολιτικά ορθού» επιβάλλουν ένα νέο δόγμα Ζντανοφισμού: μπορείς νά διατυπώνεις τίς απόψεις σου, αρκεί νά είναι πολιτικά ...ορθές! Δηλαδή νά  έναρμονίζανται μέ τό έντονα διάχυτο πνεύμα τοϋ έθνομηδενισμού. Έτσι νομίζουν ότι συντελείται η απολέπιση του λαού άπό τά εθνικά του χαρακτηριστικά. Ακόμη καί στίς στρατιωτικές σχολές δύσκολα μπορεί κανείς νά εκφραστεί μέ πατριωτική φωνή. Πάραυτα θά χαρακτηριστεί ...εθνικιστής! Μέσω κάποιων πανεπιστημιακών ζωυφίων έχει επιβληθεί στην πατρίδα μας μιά Αστυνομία τής Σκέψης, όπως στην Ωκεανία του Όργουελ. Τό «ού βλακέψεις» αντικαθίσταται μέ τό ...βλακέψεις, άν θέλεις νά προοδεύσεις, νά γίνεις ένας «χρήσιμος ηλίθιος», όπως έλεγε μπολσεβίκος ηγέτης.

Όλα όμως πληρώνονται καί μάλιστα μέ τίμημα βαρύ. Ή ιστορική αποχαύνωση φέρνει καί τήν πολιτική καί οικονομική αποχαύνωση. Ό πολιτικός μας κόσμος αλλά καί ό πολύς λαός, πνευματικά τέκνα μιάς ά-γενούς Ιστορίας, δημιούργησαν μιά ά-γενή πολιτική, πολιτική τής χλιδής καί μιά άσυμμάζευτη οικονομία. Κόψαμε αυτό πού ήταν ή βασική ρίζα τής επιβίωσης μας, ακόμη καί στα χρόνια της σκλαβιάς: αν δέν άξιοποιείς τίς παραγωγικές δυνατότητες του χώρου που κατοικείς, δεν πρόκειται να δεις προκοπή. Στον Όμηρο ακόμη κι οι βασιλείς είναι καλλιεργητές τής γής καί ...ξυλουργοί! Στά χρόνια μας καί ό τελευταίος υπαλληλίσκος έγινε σατράπης. Γι’ αυτό έχει τά χάλια της ή σατραπεία μας. Διότι σάν σατραπεία μάς αντιμετωπίζουν αυτοί πού μάς φόρεσαν τή «λαιμαριά» ή καπίστρι ενός είκονικού πλούτου. Μιά στοιχειώδης γνώση αρχαίας ελληνικής ιστορίας θά τούς πληροφορούσε ότι “τά δάνεια δούλους τους ελεύθερους ποιούσι» (Μένανδρος) καί ότι «τό δανείζεσθαι της έσχατης αφροσύνης καί μαλακίας εστίν» (Πλούταρχος). Έτσι μπήκαμε σέ μιά νέα εποχή πού μάς υποδέχθηκε μέ ένα σκυθρωπό ύφος Μεγάλης Παρασκευής. Καί οι δανειστές μας έχουν πάρει τώρα τό ύφος ενός γάτου πού όσμίζεται τή μαρίδα. Η 'Ελλάδα θά πουληθεί έναντι πινακίου φακής.'Ηδη πουλιέται. Πολλοί άπό τους λεγόμενους επενδυτές είναι σπεκουλαδόροι ή έκπρόσωποι του διεθνώς οργανωμένου εγκλήματος πού παίρνει σταδιακά μορφή

ύπερκυβερνήσεως.

Στην 'Ελλάδα πού έχει παγκοσμίως τή μακρύτερη πολιτική ιστορία, αντί νά αντλούμε από αυτή σοφία, αφήσαμε τά παιδιά νά αντλούν άπό αυτή κομματική ανοησία. Καί προχωρήσαμε καί πιό πέρα. Τώρα θέλουμε αντί τής παραδοσιακής θρησκευτικής διδασκαλίας νά έχουμε πολιτική θεολογία. Καί όλα αύτά τά «επικίνδυνα», όπως θά τά έλεγε ό Καβάφης, καλύπτονται μέ τή μπούρκα, τό τσαντόρ καί τό φερετζέ μιας πνευματικής τροπής (παραλλαγή τής έντροπής) πού λέγεται Αριοτεροσύνη. Η Αριστεροσύνη σήμερα στην 'Ελλάδα ταυτίζεται μέ τό ξεχαρβάλωμα, μέ τήν απεμπόληση ιερών καί οσίων, μέ τους βανδαλισμούς καί τους εμπρησμούς, μέ τήν άκαταδίωκτη χρήση τών ναρκωτικών, μέ τό ξεγύμνωμα του σώματος καί της ψυχής, μέ τή βεβήλωση κάθε Ιστορικού μνημείου καί μέ τήν ύποτίμηση κάθε ήρωϊκής στιγμής. Μέ θλίψη βλέπω αύτά τά γερασμένα νιάτα, πού δέν έχουν πνοή δημιουργίας, διότι δέν έχουν συνείδηση ιστορίας. Καμμία ευγνωμοσύνη γιά τους προγόνους: «Ή ευγνωμοσύνη είναι ιδιότητα τών ...σκύλων» είχε πει ο Στάλιν.

Όμως ακόμα καί στή δική του εποχή ό σεβασμός προς τους προγόνους καί τά μνημεία τους ήταν απαράβατη αρχή. Τόν μεγάλο πόλεμο ό Στάλιν ονόμασε Πατριωτικό Πόλεμο.Τίμησε τους μεγάλους στρατιωτικούς του μέ παράσημα πού είχαν ονόματα τσαρικών αξιωματικών, όπως του Σουβόρκη, του Κουτούζωφ καί φυσικά του Αλεξάνδρου Νέφσκυ.

Εμείς, μετά τή μεταπολίτευση -κι αυτό δέν βαρύνει μόνο τους Αριστερούς- θελήσαμε νά αποκοπούμε άπό τά παλιά καί τους παλιούς. Καί αγνοήσαμε κάτι βασικό: Αυτός πού αφήνει τήν παλιά ζωή γιά μιά νέα, ξέρει τί χάνει αλλά δέν ξέρει τί θά βρει. Καί αυτό πού βρήκαμε είναι ό χώρος του παράλογου καί του παράδοξου. Καί είναι πολύ «λογικό» νά ακούγονται καί νά γίνονται πολλά αλλόκοτα πράγματα. Τό επόμενο πού περιμένω νά ακούσω άπό κάποιον σοφό (άπό τους πολλούς πού διαθέτει η χώρα μας) είναι νά διαταχθεί χημική ανάλυση τής Αγίας Κοινωνίας, γιά νά αποδειχθεί ότι τά περί σώματος καί αίματος Χριστού είναι ...μύθος!

Φοβάμαι! Νομίζω ότι ήλθε η μοιραία στιγμή πού η πλάση κρατάει τήν ανάσα της άπό τήν ύπουλη έλευση τής νύκτας. Δέν προσδοκώ τίποτα άπό τους πολιτικούς. Έχουν ατροφικό νοϋ ώς παιδιά μιάς ατροφικής παιδείας. Ό πολιτικός μας κόσμος έχει αναγάγει τήν ανία σέ μορφή τέχνης. Γι' αυτό καί ή ισχυρότερη μερίδα τοϋ πολιτικού σώματος ανήκει στην παράταξη του «δέν ξέρω»!

Αλλά ας μή μας κυριεύσει η άπελπισία. 'Οποιος έχει διδαχθεί καλή ιστορία, γνωρίζει ότι τά θαύματα δέν τελειώνουν ποτέ!

*Ιστορικός, συγγραφέας

www.sarantoskargakos.gr