"...Η μάχη εναντίον της βίας δεν τερματίζεται ποτέ. Δεν υπάρχει άλλοθι ανάπαυσης στον αγώνα για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Είναι μάχη υπεράσπισης του υπέρτατου πολιτικού αγαθού, του δημοκρατικού πλαισίου συνύπαρξης. Αλλά και των ίδιων των πολιτισμικών αξιών μας. Η καταδίκη είναι αυτονόητη. Αν και απαραίτητη, δεν είναι πια αρκετή. Οφείλει να γίνει δημοκρατική πράξη. Σε αυτή τη μάχη επείγει η συνολική δημοκρατική συστράτευση. Η μετριοπάθεια δεν είναι αδυναμία. Είναι ο τρόπος να σπάσει ο φαύλος κύκλος της μισαλλοδοξίας και του λαϊκισμού. Είναι ο τρόπος επικράτησης της πολιτικής λογικής. Είναι ο τρόπος υπεράσπισης της δημοκρατίας. Είναι η λύση. Ισως η μοναδική..."

Αρθρο Κ. Χατζηδάκη - Γ. Κουμουτσάκου στην «Κ»: 

Μαζί απέναντι στη βία 

Η βία είναι μία. Δεν υπάρχει μαύρη ή κόκκινη απόχρωσή της. Η αντίδραση είναι η ίδια –πρέπει να είναι ίδια– είτε θύμα μιας επίθεσης είναι ο Γιάννης Μπουτάρης, είτε ο καθηγητής Αγγελος Συρίγος, είτε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Γιώργος Γερμενής.

Η ίδια η υπόσταση της βίας ως αντίληψης και συμπεριφοράς είναι βαθιά αντιδημοκρατική. Η δημοκρατική πολιτεία, το δημοκρατικό πλαίσιο συνύπαρξης, είναι, οφείλει να είναι, εγγυητής της ελευθερίας της γνώμης και τιμωρός της βίας.

Δεν υπάρχει δημοκρατική λειτουργία χωρίς την ελευθερία του λόγου. Χωρίς σεβασμό και προάσπισή της. Στο πλαίσιο της θεσμοθετημένης δημοκρατικής λειτουργίας, η πολιτική σύγκρουση είναι σύγκρουση ιδεών και προτάσεων. Δεν είναι, δεν μπορεί να είναι σύγκρουση με ύβρεις, γροθιές και λοστάρια!

Κάθε βίαιος λόγος, κάθε βίαιη πράξη εναντίον της ελεύθερης γνώμης είναι ολοκληρωτισμός. Γι’ αυτό η σύγκρουσή μας με τη βία είναι ηθική και πολιτική υποχρέωση. Δημοκρατικό καθήκον κάθε λαού, ο οποίος σε εγρήγορση πάντα, οφείλει να την αποκρούει.

Ακόμα περισσότερο, όμως, υπάρχει η αμιγώς πολιτισμική και ανθρώπινη διάσταση του θέματος. Σε ορισμένους όλα αυτά τα περί Δημοκρατίας μπορεί να φαίνονται θεωρητικά. Ας θυμηθούμε, όμως, τις εικόνες της βίας. Αξίζουν, άραγε, όλες αυτές οι εικόνες στον πολιτισμό και στην ανθρωπιά μας; Θέλουμε, μήπως, να γίνουμε κοινωνία ξυλοδαρμών; Αυτή είναι η Ελλάδα που θέλουμε; Το «διαφωνώ και γι’ αυτό σε δέρνω» δεν ανήκει σε μια στοιχειωδώς πολιτισμένη κοινωνία. Πώς να το κάνουμε;

Δεν υπάρχουν, λοιπόν, δικαιολογίες για τα φαινόμενα αυτά. Οποια χαρακτηριστικά και να έχει αυτός που χτυπάει τον άλλον, ό,τι κι αν γράφει πάνω η ταμπέλα, είτε «ακροδεξιός», είτε «ακροαριστερός», είτε απλά «χούλιγκαν», ο ξυλοδαρμός είναι ξυλοδαρμός. Οι οικογένειες των θυμάτων πονάνε εξίσου.

Η βία υπονομεύει τη δημοκρατία μας και ευτελίζει τον πολιτισμό μας. Οποιος και να είναι ο λόγος. Οποιος και να είναι ο τραμπούκος ο οποίος χτυπάει. Δεν μπορούμε να ψάχνουμε ελαφρυντικά.

Ας μη συγχέουμε, λοιπόν, δύο πλήρως διαφορετικά θέματα: Ενα θέμα είναι οι όποιες απόψεις εκφράζει ο οποιοσδήποτε, που πρέπει να αντιμετωπιστούν μόνο με απόψεις. Και ένα τελείως ξεχωριστό θέμα είναι η βία και οι ξυλοδαρμοί. Το πρώτο είναι θέμα πολιτικό. Το δεύτερο είναι πολιτισμικό και ποινικό.

Οι προσεγγίσεις τύπου «καταδικάζω τη βία, αλλά ας πρόσεχε και αυτός να μην έλεγε αυτά που έλεγε» δεν είναι μόνον απαράδεκτες, είναι και επικίνδυνες. Δεν υπάρχει κανένας αστερίσκος. Διότι με μια λογική αστερίσκων και υποσημειώσεων, στο τέλος θα γίνουμε ζούγκλα. Και θα το πληρώσουμε όλοι μαζί.

Φυσικά, η βίαιη πράξη δεν προκύπτει εκ του μηδενός. Ο βίαιος λόγος προπαρασκευάζει πεδίο και καλλιεργεί έδαφος γι’ αυτή. Διαμορφώνει συνθήκες ανοχής, της δίνει αξία, την κάνει αποδεκτή.

Οι κυβερνώντες φαίνεται ότι μπορούν να συμβιώνουν με μια μορφή βίας. Δεν είναι μόνο ο «Ρουβίκωνας». Η διαβόητη φράση διχαστικού παροξυσμού «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» είναι αδιάψευστη επιβεβαίωση μιας καλά εγκατεστημένης νοοτροπίας και μιας διαλεκτικής σχέσης με τη βία.

Κανένα, θεωρητικό υπόβαθρο της βίας, από αριστερά ώς δεξιά, δεν μπορεί, δεν πρέπει και δεν θα μείνει στο απυρόβλητο. Οφείλουμε διαρκώς να απογυμνώνουμε κάθε θεωρητική κατασκευή άμεσης ή έμμεσης συνηγορίας στην ανοχή της βίας.

Η μάχη εναντίον της βίας δεν τερματίζεται ποτέ. Δεν υπάρχει άλλοθι ανάπαυσης στον αγώνα για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Είναι μάχη υπεράσπισης του υπέρτατου πολιτικού αγαθού, του δημοκρατικού πλαισίου συνύπαρξης. Αλλά και των ίδιων των πολιτισμικών αξιών μας.

Η καταδίκη είναι αυτονόητη. Αν και απαραίτητη, δεν είναι πια αρκετή. Οφείλει να γίνει δημοκρατική πράξη. Σε αυτή τη μάχη επείγει η συνολική δημοκρατική συστράτευση.

Η μετριοπάθεια δεν είναι αδυναμία. Είναι ο τρόπος να σπάσει ο φαύλος κύκλος της μισαλλοδοξίας και του λαϊκισμού. Είναι ο τρόπος επικράτησης της πολιτικής λογικής. Είναι ο τρόπος υπεράσπισης της δημοκρατίας. Είναι η λύση. Ισως η μοναδική.

* Ο κ. Κωστής Χατζηδάκης είναι αντιπρόεδρος και βουλευτής Β΄ Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας.

**Ο κ. Γιώργος Κουμουτσάκος είναι τομεάρχης Εξωτερικών και βουλευτής Β΄ Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας.