"....Και σαν να μην έφτανε αυτό, εκβιάζει τους ίδιους του τους συντρόφους, μπας και κατευναστούν οι εσωκομματικές αντιδράσεις. Με περίσσευμα θράσους ζητά ψήφο εμπιστοσύνης από μισό εκατομμύριο οπαδούς των Ποδέμος, μετακυλίοντας σ’ εκείνους την ηθική ευθύνη για τις αμφιλεγόμενες επιδόσεις του στην κτηματαγορά. Σαν να ζητούσε ο Λένιν απ’ τα σοβιέτ να μετατρέψουν από μακρόστενες σε στενόμακρες τις αμαξοστοιχίες για να κοιτούν άπαντες οι επιβάτες από τα τζαμιλίκια της πρώτης θέσης...."

Από την προτελευταία σελίδα της "Εφ.Συν"

Ιδιαζόντως κυνική η ατάκα, αποδίδεται στον Βλαδίμηρο από άσπονδους, ντεμέκ αριστερούς που επιχειρούν να δικαιολογήσουν ηθικής υφής παρασπονδίες τους. Το ζεύγος Πάμπλο Ιγκλέσιας και Ιρένε Μοντέρο ψώνισε ένα μικρό σπίτι σε λιβάδι των παρυφών της Μαδρίτης. Κτίσμα διακοσίων πενήντα και πλέον τετραγωνικών, σε γήπεδο μόλις δύο στρεμμάτων, με πισίνα και λοιπά χλιδάτα συμπαρομαρτούντα. Αξίζει περί τις εξακόσιες χιλιάδες ευρώ και το «χτύπησαν» σε τιμή ευκαιρίας, εξασφαλίζοντας δανειάκι πεντακοσίων σαράντα χιλιάδων. Μόνο. «Γνωρίζουμε ότι πολλές ισπανικές οικογένειες, ακόμα και με δύο μισθούς, δεν είναι σε θέση να αποπληρώνουν παρόμοιο στεγαστικό και γι’ αυτό θεωρούμε πως είναι κεφαλαιώδους σημασίας προτεραιότητα η διεκδίκηση αξιοπρεπών αμοιβών για όλους και όλες», δήλωσε ο επικεφαλής των Ποδέμος για να περιορίσει το σούσουρο, παριστάνοντας προσχηματικά τον Λένιν.

Λαλίστατος άλλοτε ο ίδιος, έσπευσε το 2012 να κατακεραυνώσει τον υπουργό Οικονομίας της κυβέρνησης Ραχόι Λουίς ντε Γκίντος, επειδή είχε αγοράσει ανάλογου κόστους κατοικία στην πρωτεύουσα. «Θα εμπιστευόσασταν την οικονομική πολιτική της χώρας σε άτομο που σπαταλά 600.000 ευρώ για ένα ρετιρέ;» αναρωτιόταν ρητορικά τότε, μη διστάζοντας να στηλιτεύσει τους διεφθαρμένους «πολιτικούς που ζουν σε σαλέ και αποκόπτονται από τον κοσμάκη». Ούτε ψύλλος στον κόρφο του τώρα. Τι να πει; Ψέλλισε κάτι ψιλοκομμένα φωνήεντα ότι τάχα οι παπαράτσι κυνηγούν ανελέητα την αφεντιά του και τη συμβία του, οι οποίοι επιθυμούν να αναθρέψουν τα δίδυμα τέκνα τους μακριά από τις κάμερες και τα φλας.

Αναφέρω, εν παρόδω, ότι εκτός από ηγέτης της Αριστεράς, μοστράρεται και ως τηλεπερσόνα, παρουσιάζοντας, όχι μία, αλλά δύο εκπομπές στην τιβί. Εμ κάνουμε κρα για την αφιλότιμη τη δημοσιότητα, εμ ξινίζουμε τα μούτρα, καταγγέλλοντας μετά βδελυγμίας τον κίτρινο Τύπο, όποτε μας βολεύει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εκβιάζει τους ίδιους του τους συντρόφους, μπας και κατευναστούν οι εσωκομματικές αντιδράσεις. Με περίσσευμα θράσους ζητά ψήφο εμπιστοσύνης από μισό εκατομμύριο οπαδούς των Ποδέμος, μετακυλίοντας σ’ εκείνους την ηθική ευθύνη για τις αμφιλεγόμενες επιδόσεις του στην κτηματαγορά. Σαν να ζητούσε ο Λένιν απ’ τα σοβιέτ να μετατρέψουν από μακρόστενες σε στενόμακρες τις αμαξοστοιχίες για να κοιτούν άπαντες οι επιβάτες από τα τζαμιλίκια της πρώτης θέσης.