"...Η Αριστερά ελέγχεται για τις πράξεις και παραλείψεις της μόνον από τον λαό κι από κανέναν άλλον [εντός/εκτός ή επί τα αυτά]. Τα όποια ιστορικά τραύματα της Αριστεράς δεν πρέπει να την παρασύρουν σε πολιτικο-ιδεολογικό αυτο-τραυματισμό γιατί έτσι θα έχουν συνέπεια τη μοιραία τριχοτόμηση της Αριστερής Ιδέας, των Αριστερών πολιτών και της Αριστερής διακυβέρνησης...."

Από την "Εφ.Συν"

"Εφ.Συν", 23/05/18

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ*

Ποιος άνεμος έσπρωξε μπροστά

το αριστερό του Κούρου πόδι;

Γ. Σουλιώτης, Το αρχαίο μειδίαμα

Tελευταία διαπιστώνεται μια [ενορχηστρωμένη;] επίθεση κατά της Αριστεράς απ’ όλες τις πλευρές: ακροδεξιές, νεοδεξιές, κεντροδεξιές, κεντροαριστερές, ακόμα και αριστερίστικες. Κάθε δήλωση, κάθε ενέργεια, κάθε πρόταση διυλίζεται μέσα από κακοπροαίρετες και εξαρχής αρνητικές αναλύσεις προκειμένου να αποδειχθεί [;] η ανικανότητα ή και η φαυλότητα της διακυβέρνησης.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Κατ’ αρχήν η όποια αμφισβήτηση της αριστερής πολιτικής ηθικής πρέπει να γίνεται «καθ’ εαυτήν» και όχι σε σύγκριση με επιλογές/πρακτικές των άλλων κυβερνήσεων και κυρίως να αφορά συγκεκριμένα πρόσωπα [για συγκεκριμένες πράξεις] και όχι να επεκτείνεται στο σύνολο των πολιτικών ή στην ίδια την αριστερή ιδεολογία.

Μπορεί οι αξίες της Αριστεράς να αλλοιώνονται ή να θολώνουν μέσα στο κλίμα της διεθνούς αστάθειας ή της θεσμικής σύγχυσης, τα τέρατα όμως που δαγκώνουν και δηλητηριάζουν τη Δημοκρατία δεν προέρχονται από τον πυρήνα της όλης Αριστεράς.

Τα τσακάλια της πολιτικής εκτροπής σε άλλους χώρους μεγαλώνουν και εκπαιδεύονται.

Η κυβερνώσα άλλοτε κατηγορείται [από τα δεξιά] για ολοκληρωτισμό κι άλλοτε καταγγέλλεται [από τ’ αριστερά;] για συντηρητισμό. Αν και μέχρι τώρα φαίνεται να ισορροπεί, νομίζω ότι έχει αρχίσει να πέφτει στην παγίδα της αναζήτησης εφεδρειών στη λογική «του εχθρού μου ο εχθρός είναι φίλος», διατρέχοντας τον κίνδυνο να στρατολογήσει άκαπνους λιποτάκτες.

Nομίζω ότι δεν είναι φρόνιμο να επιλεγούν για να παίξουν στρατηγικούς ρόλους άκριτα όλοι οι προσερχόμενοι αφού η συνολική πορεία τους μάλλον εγγυάται την αποτυχία τους.

Χέρι βοήθειας από βεβαρημένους πρώην πράσινους-λαχανί, ανανήψαντες φιλελεύθερους και φιλόδοξους αριβίστες παντός καιρού ούτε αναγκαίο είναι ούτε ωφέλιμο. Οι συμμαχίες μιας χρήσης με αναξιόπιστα και εν πολλοίς μη ανεπίληπτα πρόσωπα σημασιοδοτούν ηθική υποχώρηση στη ΒαρΒαρότητα των κρυφών παραγόντων και όχι πολιτική εξυγίανσης του δημόσιου βίου με φανερές σοσιαλιστικές δυνάμεις κι άφθαρτους νέους. Πρόκειται για μια «κακή ιδέα» που θα οδηγήσει σ’ εξίσου «κακές πρακτικές».

Η Αριστερά ελέγχεται για τις πράξεις και παραλείψεις της μόνον από τον λαό κι από κανέναν άλλον [εντός/εκτός ή επί τα αυτά].

Τα όποια ιστορικά τραύματα της Αριστεράς δεν πρέπει να την παρασύρουν σε πολιτικο-ιδεολογικό αυτο-τραυματισμό γιατί έτσι θα έχουν συνέπεια τη μοιραία τριχοτόμηση της Αριστερής Ιδέας, των Αριστερών πολιτών και της Αριστερής διακυβέρνησης.

Θέλει και σκέφτεται κάποιος ιθύνων νους κάτι τέτοιο;

ΥΓ.: «Δεν είναι όλα τα μειδιάματα ευτυχία/
Κάποια λυπούνται κι άλλα μας ρωτάνε/
Ετσι να υποθέτουμε τι θέλουνε να πούνε» (Γ. Σουλιώτης, Το αρχαίο μειδίαμα)

*πρώην υπουργός