Πάνω στο πρωτοσέλιδο της «Αυγής» άνθρωποι κλαίνε τα νιάτα τους. Την κάθε είδους αυγή που δεν δικαιώθηκε από τη μέρα. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας! «Ερμα μου νιά… Ερμα μου νιάτα μου, που τσαλακωθήκατε… Οπως λέγαμε πονηρά και γελούσαμε. Είναι για κλάματα αλλά και για γέλια. «Ούτε φτύσιμο δεν σας αξίζει», όπως γενναία τους έλουσε ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Σιαφάκας...

 

Πάνω στο εξώφυλλο της «Αυγής» έκλαψε κόσμος και κοσμάκης τα νιάτα του. Εκλαψαν κάθε είδους αυγή που δεν δικαιώθηκε από τη μέρα. Αλλος έκλαιγε το ότι «πηγαίναμε πόρτα πόρτα να τη μοιράσουμε», άλλος δημοσιογραφικές πένες ενός παρελθόντος, άλλος το αντιστασιακό παρελθόν του κι εγώ κάποιον μαχητικό γλυκό άνθρωπο… Πώς το «μαχητικός» κατάντησε στις μέρες μας συνώνυμο του φωνακλά, φαφλατά, μπουρδολόγου… Ενας μαχητικός που έκλεισε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση, συνοδεύοντας το πλήθος με τον ήχο της φυσαρμόνικάς του. Αναφέρομαι στον Λεωνίδα Κύρκο και μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω, αν και γεννημένη σε καραμανλική οικογένεια. Πού αλήθεια χάθηκαν οι φυσαρμόνικες; Φαίνεται δεν σηκώνουν πια τη μελωδία τους οι ήχοι του κόσμου μας. Πού χάθηκαν αριστεροί που κριτικάριζαν την Αριστερά, «Δηλαδή τα τανκς κατέβηκαν στην Πράγα για να χορέψουν βαλς στους δρόμους;». Αυτά ωστόσο ανήκουν στο παρελθόν. 

Το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» είναι ακριβώς το πρωτοσέλιδο που της ταιριάζει. Ταμάμ, που θα έλεγαν Θεσσαλονικείς. Προς τι η έκπληξη; Με καθησυχάζει, μπορώ να σας τσιγκλίσω ότι δηλαδή πλέον –αμήν!– το είδανε περισσότεροι. Το είδαν ενώ το έβλεπαν. Αυτή η διαδικασία εμένα με πεθαίνει. Αυτή μου κόβει τα πόδια. Να μη βλέπουμε, ενώ βλέπουμε. Η τραγικά μοναχική αγωνία «Ρε είναι δυνατόν να μην το βλέπουν;». Οταν, για παράδειγμα, είδα πηχυαίο τίτλο «ΣΑΣ ΓΑΜΩ ΤΑ HARVARD». Κιχ! Οταν προσπαθούσαν να με πείσουν για τον διανοητή της Αριστεράς Θανάση Καρτερό που έλαβε στα στιβαρά χέρια του το τιμόνι της «Αυγής»! Κιχ! Κιχ στα χίλια κιχ που ζήσαμε! 

Τα «Οχι» που έστριβαν Ναι. Τα capital controls, κιχ! Τα έργα και οι ημέρες της δικαστικού Θάνου. Το τακίμιασμα με τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής όποτε συνέφερε. Το να μην μπορεί να βρεθεί αίθουσα –πτου! κάτι ατυχίες– για να δικαστούν. Τις αγκαλίτσες με τον Πάνο Καμμένο. Κιχ! Καλέ πού λαγούμιασε αυτός; Το μάτι της Ζωής. Αυτόνομα. Το δράμα της Ολγας για παιδάκια που λιποθυμούνε. Τα ταξίδια του Παππά στη Βενεζουέλα για επιχειρηματικά όνειρα και εξαγωγές. Κιχ! Το κρυφό ταξίδι στο Παρίσι. Κιχ! Ο Καλογρίτσας. Κιχ! Η σύσκεψη με την Πυροσβεστική για το Μάτι. Το ταξιδάκι αναψυχής για να ξεντουμανιάσει το Αρχηγός από το δράμα στο Μάτι. Τι να τα μετράω; Οπορτουνιστές, χυδαίοι, συνωμοσιολόγοι, αμοραλιστές, παπατζήδες, δικτατορίσκοι. Κι ερχόμαστε τώρα να κλάψουμε την «Αυγή» των 1.000 μάξιμουμ φύλλων. Ευτυχώς, η «Αυγή τους», μιας offshore εταιρείας (για να μην ξεχνάμε), εμπνεύστηκε ακόμα ένα εξώφυλλο, που αυτό τουλάχιστον το είδαν αυτοί που έβλεπαν και δεν έβλεπαν! 

 Πάνω στο πρωτοσέλιδο της «Αυγής» άνθρωποι κλαίνε τα νιάτα τους. Την κάθε είδους αυγή που δεν δικαιώθηκε από τη μέρα. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας! «Ερμα μου νιά… Ερμα μου νιάτα μου, που τσαλακωθήκατε… Οπως λέγαμε πονηρά και γελούσαμε. Είναι για κλάματα αλλά και για γέλια. «Ούτε φτύσιμο δεν σας αξίζει», όπως γενναία τους έλουσε ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Σιαφάκας. 

ΥΓ. Θέλησε η ψυχή μου ένα μνημόσυνο στον Λεωνίδα Κύρκο. Τα λόγια του ας ταξιδέψουν από σκέψη σε σκέψη: «Αργησα να συνειδητοποιήσω ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στις Ανατολικές Χώρες, συνοδεύονταν από μια οικτρή καταπίεση των ανθρώπων, από τη στέρηση της προσωπικότητάς τους, που οδήγησε σε εγκλήματα. Αυτό το καταλογίζω στον εαυτό μου. Οτι δεν είδα έγκαιρα τις δίκες της Μόσχας, τη δολοφονία του Τρότσκι που ήταν ένα συνταρακτικό γεγονός. Στοιχεία – σημάδια ότι κάτι βαθύ, ανώμαλο, υπήρχε σε όλη αυτή την ιστορία». 

Πηγή: Protagon.gr

...και από "ΤΑ ΝΕΑ"

Λαϊκισμός για γέλια

Αγωνία και φόβος συνέχουν την αθώα μου ψυχή για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που μας έδωσε τόση χαρά, όταν «πρώτη φορά Αριστερά» αναδείχθηκε στην κυβέρνηση της χώρας. Απόδειξη το πρωτοσέλιδο της χθεσινής «Αυγής» υπό τον τίτλο «Δεν είναι αθώοι» και με τις εικόνες δύο πρωθυπουργών - εκείνου που συνέλαβε τους χρυσαυγίτες, του Σαμαρά, και εκείνου που τους χώνει σήμερα βαθιά στη φυλακή, του Μητσοτάκη. Πολλοί εξανέστησαν. Περισσότεροι γέλασαν, μεταξύ των τελευταίων και εγώ. Διότι και το πρωτοσέλιδο - που είχε ασφαλώς την έγκριση και τη σφραγίδα Τσίπρα! - δεν είναι τίποτε λιγότερο από μια υπενθύμιση ότι αυτοί οι τύποι που έγιναν νοματαίοι με το μίσος και τον λαϊκισμό, βρίσκονται αληθινά σε βαθιά κρίση...

Ακριβώς όπως κυβέρνησαν. Τι να θυμηθούμε, τι να ξεχάσουμε από αυτά τα τεσσεράμισι χρόνια κατά τα οποία γέλασε κάθε πικραμένος διαπιστώνοντας ότι στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο περί κυβέρνησης, αλλά περί ενός περιοδεύοντος τσίρκου το οποίο από ένα πλήθος συγκυριών, ανακατεμένων με μπόλικες δόσεις λαϊκισμού, κατάφερε και ξεγέλασε τόσους πολλούς και για τόσο μεγάλο διάστημα - τα τεσσεράμισι χρόνια δεν είναι λίγα. Είναι πολλά προκειμένου περί αυτού του αριστερού ανταγωνιστή τού «τσίρκου Μεντράνο».

Πλην όμως έτσι είμαστε εμείς οι Ελληνες. Χουβαρντάδες και κιμπάρηδες. «Ηρθαν οι άνθρωποι; Να φύγουν αμέσως; Οχι, μωρέ. Ασε να δούμε τι θα κάνουν κι αυτοί». Και είδαμε, και ακούσαμε, και απολαύσαμε, ατέλειωτες στιγμές γέλιου - όταν δεν μεταμορφωνόταν αυτό το γέλιο σε ακραίο θυμό. Για τους ερασιτέχνες, ανίκανους, αδέξιους και εν πολλοίς επικίνδυνους αυτούς τύπους, οι οποίοι είπαν να εφαρμόσουν στην πράξη τη νεοκομμουνιστική θολούρα που είχαν στο κεφάλι τους, και παρά τρίχα τη γλιτώσαμε. Στα γήπεδα, κάτι τέτοιες ομάδες τις φωνάζουν «καφενεία». Εμείς τους ανεχτήκαμε, τους δώσαμε υπόσταση, τους σεβαστήκαμε κιόλας στην αρχή. Ενώ τι ήταν; «Ενα μάτσο "κοντονήδες». Αυτό...

Νεοσταλινισμός

Τώρα βρίζονται σαν τα σκυλιά - δεν υπάρχει μικρόφωνο στο οποίο να μην έχουν ξεκατινιαστεί τις τελευταίες τρεις μέρες - όλοι τον είχαν καταλάβει τον Κοντονή ότι δούλευε για λογαριασμό του Μητσοτάκη, αλλά δίσταζαν να τον βγάλουν στη σέντρα - οι καλοί τρόποι του νεοσταλινισμού βλέπεις. Αν ζούσε ο Μπέρια... πέτρες θα 'σπαγε σε κάνα λατομείο στον Λαγανά ο Κοντονής, να μάθει να βγάζει τα μυστικά του κόμματος σε κοινή θέα.

Λες και εμείς - και εγώ, πολύ συγκεκριμένα, και εκατοντάδες φορές - δεν είχαμε καταγγείλει το παιχνιδάκι που γινόταν με τη Χρυσή Αυγή, ότι η καθυστέρηση, η προκλητική καθυστέρηση της δίκης είχε έναν και μόνο σκοπό: «άσ' τη να σέρνεται η δίκη, μήπως και κάνουμε τις εκλογές νωρίτερα, και μπορέσει η Χρυσή Αυγή να κόψει τίποτε ψήφους από τον Μητσοτάκη».

Ωραία κόλπα, ζόρικα, τα κάνουν (και) στις Ινδίες - αλλά εδώ δεν έπιασε το συγκεκριμένο. Διότι κατάλαβε εγκαίρως ο κόσμος τι ρεμάλια ήταν οι χρυσαυγίτες και τους εγκατέλειψαν άρον-άρον. Και πήγε το κόλπο άπατο, και τώρα τους φταίει ο Κοντονής που το ξεσκεπάζει σιγά-σιγά, αργά και βασανιστικά...

Αν ανοίξει το στόμα του...

Διότι, ενημερώνω σχετικά τον πρόεδρο Αλέξη και τους περί αυτόν ότι δεν είναι πολύ συνετή πράξη να αποκηρύσσουν με τόσο έντονο τρόπο τον Κοντονή. Και επίσης δεν είναι και καλή ιδέα. Επειδή υπάρχει κίνδυνος ο Σταύρος, ο κυρ-Σταύρος, ο αφέντης τσουτσουλομύτης, να πάρει ανάποδες τέτοιες που να τρέχουν και να μη φτάνουν. Αναφέρω ενδεικτικά ότι εκτός της (πιθανής) αποκάλυψης-καταγγελίας για το πώς στήθηκε το κόλπο με τη Χρυσή Αυγή για να πληγεί ο Μητσοτάκης, υπάρχει και... ε, ναι, σωστά μαντέψατε, αγαπητέ μου αναγνώστη, η βρωμερή σκευωρία με αφορμή το σκάνδαλο της Novartis, σε βάρος δύο πρώην πρωθυπουργών, ενός αντιπροέδρου, ενός κομισάριου της ΕΕ, του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και πέντε υπουργών. Ο Κοντονής ήταν αυτός που ενημέρωσε - υποτίθεται... - τον Τσίπρα για το σκάνδαλο εκείνο το βροχερό απόγευμα του Γενάρη του 2017 στο Μέγαρο Μαξίμου και μετά βγήκε να κάνει δηλώσεις κάτω από τη νεραντζούλα τη φουντωτή στην Ηρώδου του Αττικού. Αν ανοίξει το στόμα του ο κυρ-Σταύρος, ο αφέντης ο τσουτσουλομύτης, άραγε πού θα βρει τρύπα να κρυφτεί ο πρόεδρος Αλέξης και οι λοιποί σκευωροί;

(Μεταξύ μας, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχει μιλήσει ήδη ο Κοντονής, αλήθεια το λέω. Τους κρατάει, δεν τον κρατάνε. Ή μήπως η φάση είναι κράτα με να σε κρατώ, να ανεβούμε στο βουνό;)

Οικογενειοκρατία

Ευτυχώς πάντως που η... δημοκρατική διαγραφή Κοντονή που αποφάσισε ο πρόεδρος Αλέξης επικροτήθηκε από την αδελφή του Ζανέτ, αλλά για άγνωστους λόγους δεν την επικρότησε ακόμη η σύντροφος Τσίπρα Μπέτυ, ο αδελφός Δημήτρης, ο ξάδελφος Γιώργος (πού είναι, αλήθεια, αυτή η ψυχή, έχει χαθεί από το προσκήνιο...), ο παπάς στο χωριό Αθαμάνιο, ένας ξάδερφος του Αλέξη που έχει ταβέρνα στο χωριό, και κάτι δευτεροξάδερφα από την Αρτα.

Τώρα που το σκέφτομαι, να δεις που είναι ο πρόεδρος Αλέξης που τους το έχει απαγορεύσει - «μιλάει μόνο η Ζανέτ, κανείς άλλος».

Οικογενειοκρατία; Ε, όχι!

Ο τυχερός και το... ξυπνητήρι

Στο μεταξύ, δεν μπορεί να μην επισημάνω ότι τελικά του προέδρου Κυριάκου «his roosters also give birth» κατά την ευρέως διαδεδομένη έκφραση στην εύανδρο Ηπειρο, όπου τα αγγλικά, και μάλιστα προφερόμενα σε οξφορδιανή διάλεκτο, αποτελούν μια καθημερινότητα. Στην υπόλοιπη Ελλάδα αναφέρουν απλώς «αυτουνού του γεννάνε και τα κοκόρια του», προκειμένου να τονίσουν το εύρος και την ποιότητα της τύχης του.

Και έχουν δίκιο, θα προσθέσω. Διότι εκεί που φαινόταν να τον παίρνει από κάτω η πανδημία και οι επιπτώσεις της, συν κάποιες κυβερνητικές αστοχίες (έτσι ονομάζονται κομψά οι γκάφες), και οι 20 μονάδες διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ να μειώνονται στο 16% και προς τα κάτω, να σου ξεσπάει μπάχαλο με Κοντονή στον ΣΥΡΙΖΑ, καταγγελίες, απειλές, λάσπες και λοιπά, και ξαναπαίρνει τα πάνω του ο κύριος Κυριάκος.

Να δω πότε θα πάρει τα πάνω του και το ΚΙΝΑΛ, το οποίο παρακολουθεί τα τεκταινόμενα ως αμέτοχος τρίτος, και δεν την πέφτει από παντού στον ΣΥΡΙΖΑ καταδεικνύοντας τι ήταν στην πραγματικότητα: κάτι τυπάκια που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν πολιτικά στην κάτω πλατεία του Συντάγματος, και προκειμένου να κερδίσουν την εξουσία λάσπωσαν, συκοφάντησαν, ελεεινολόγησαν, απείλησαν, εκβίασαν, τραμπούκισαν, και επιπλέον είχαν και πάρε-δώσε με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής! Αναρωτιέμαι τι άλλο πρέπει να γίνει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για να ξυπνήσουν εκεί στη Χαριλάου Τρικούπη...

«Αμετάκλητη»

Μια διευκρίνιση οφείλω - από όσα έγραφα στο φύλλο της Παρασκευής σχετικά με τα πολιτικά δικαιώματα των χρυσαυγιτών και τι θα συνέβαινε εν γένει με το τέλος της δίκης. Απέδωσα στον Ευάγγελο Βενιζέλο, κορυφαίο νομικό και συνταγματολόγο της χώρας, την εκτίμηση ότι κατά το άρθρο 51 παράγραφος 3 του Συντάγματος οι χρυσαυγίτες θα αποστερηθούν των πολιτικών τους δικαιωμάτων, του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, όταν η απόφαση καταστεί τελεσίδικη. Το ακριβές είναι «αμετάκλητη», και αυτό θα συμβεί εφόσον αποφανθεί και ο Αρειος Πάγος επί των εγκλημάτων που διέπραξαν...

(Παρεμπιπτόντως, με ενόχλησε βαθύτατα το γεγονός ότι ενώ όλοι ή σχεδόν όλοι, τέλος πάντων, έσπευσαν «να βρέξουν το ράμφος τους» (κατά την έκφραση του Δημητράκη του φίλου μου) στα «επινίκια» για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, ουδείς πλην ενός - του Α. Λοβέρδου - αναφέρθηκε στη συμβολή του Ευάγγελου Βενιζέλου, Αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σαμαρά, στην καταδίωξη του ναζιστικού μορφώματος. Πολλαπλώς δε. Πολιτικά και νομικά. Ούτε καν το κόμμα του οποίου διετέλεσε πρόεδρος. Ντροπή!).

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Τη δεκαετία του 1980 έκανα δειλά τα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφική δουλειά - και μάλιστα είχα την τύχη, από πολύ νωρίς, να πληρώνομαι: θεωρήθηκα καλός χρήστης της γλώσσας και πολιτικώς ενημερωμένος και, αν και φοιτητής, με φώναζαν στην «Ελευθεροτυπία» και στη «Βραδυνή» όπου έκανα αντικαταστάσεις των αδειούχων στο διορθωτήριο. Εχοντας απροσδόκητα λυμένο το οικονομικό μου, μπορούσα να αφιερωθώ στην τρέλα μου για το σινεμά, το οποίο στην ουσία ήταν η αφορμή για την εμβάθυνση στην πολιτική. Πολύ νωρίς, λοιπόν, δημοσίευα κριτικές και αναλύσεις για το σινεμά που δεν πληρώνονταν, αλλά έβγαζα καλά λεφτά ως αντικαταστάτης διορθωτών.

Αλλά ήταν η εποχή που ήθελες να τα κατακτήσεις όλα. Κυρίως ήθελες να κατακτήσεις το απόρθητο κάστρο του ιδεολογικού σου χώρου, την απίστευτης εγκυρότητας εφημερίδα, που θεωρούσες ότι είναι η καλύτερη. Και γιατί ήταν η καλύτερη; Λόγω της νηφάλιας γραφής των κειμένων, λόγω των βαριών υπογραφών της, λόγω της προσοχής στη γλώσσα, λόγω της προσοχής στην αντικειμενικότητα της πληροφορίας, λόγω της ποικιλίας της, αλλά και επειδή εξέφραζε τον πολιτικό χώρο που θεωρούσες ότι σε εξέφραζε, την ανανεωτική Αριστερά - η οποία διεκδικούσε «σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία» κι ήταν ευρωπαϊκή και ανοιχτή, εξωστρεφής. Η εφημερίδα ήταν η «Αυγή», όργανο του ΚΚΕ εσωτερικού και, προσωπικώς, είχα ακόμα δυο λόγους να τη θαυμάζω: έγραφαν εκεί οι καλύτεροι κινηματογραφικοί κριτικοί: ο Μοσχοβάκης, ο Μπράμος, ο Μισέλ Δημόπουλος, ο Βακαλόπουλος, ο Σούμας - κι άλλοι. Και επίσης δημοσίευε φοβερές επιφυλλίδες στην πρώτη σελίδα, θυμάμαι πάντα το κείμενο του Δημήτρη Ραυτόπουλου «Η Νομενκλατούρα», που μας όπλισε με επιχειρήματα κατά των ανελεύθερων πρακτικών του σοβιετικού κομμουνισμού.

Τη θαύμαζα, έτσι αποδέχτηκα την πρόταση να βοηθήσω στη διόρθωση της «Αυγής». Φυσικά, αμισθί. Κανένα πρόβλημα. Να δουλεύεις και να μαθαίνεις σε περιβάλλοντα όπως της «Αυγής» ήταν τιμή. Παραμένοντας στον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς και εργαζόμενος πια επαγγελματικά στον χώρο του Τύπου, τα επόμενα χρόνια είχα την ευτυχία να υπογράφω κι εγώ επιφυλλίδες στην εφημερίδα, στο ένθετο «Ενθέματα» που επιμελούνταν στο κυριακάτικο φύλλο ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης. Οι διαφωνίες μου με το κόμμα, πλέον, ήταν τεράστιες, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία - επειδή η «Αυγή», παρότι πάντα κομματικό όργανο, ήταν ελεύθερη εφημερίδα κι επειδή στόχος ήταν η πλούσια ύλη (με ελάχιστα) κι όχι μια στεγνά καθοδηγητική δημοσιογραφία.

Ενιωθα περήφανος, τότε. Ακριβώς επειδή βοηθούσα στην «Αυγή» με σέβονταν πολύ και άγνωστοί μου συνάδελφοι, φτασμένοι, στον «αστικό Τύπο», στην «Ελευθεροτυπία» ή στον ΔΟΛ. Πολλοί απ' αυτούς, όταν χρειάστηκε, όταν η «Αυγή» κινδύνεψε, έσπευδαν να βοηθήσουν. Συνεισφέροντας οικονομικά ή προσφέροντας αμισθί τη δουλειά τους. Ηταν ο παραπάνω πλούτος που απαιτούνταν σε ένα πλουραλιστικό τοπίο, στο οποίο συνέβαλλε συνεχώς η φτωχή σε μέσα εφημερίδα.

Αλλά μια μέρα ξυπνήσαμε και η «Αυγή» δεν ήταν πια η ίδια - όπως ο Συνασπισμός δεν ήταν πια ο ίδιος. Στην αρχή ο ριζοσπαστισμός έπνιξε τον πλουραλισμό, στη συνέχεια οι ευκολίες έπνιξαν τη δημοκρατική κομψότητα του φύλλου. Τα Χριστούγεννα του 2008, έπειτα από έναν κολασμένο μήνα για το κέντρο της Αθήνας, η εφημερίδα τύπωσε τους στίχους «Ω έλατο, ω έλατο, τι ωραία που αρπάζεις»! Μια ωδή στη βία.

Το χθεσινό πρωτοσέλιδο, που στην ουσία λέει χρυσαυγίτες τον Αντώνη Σαμαρά και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι η φυσική εξέλιξη της αυτοακύρωσης της Αριστεράς ως δύναμης που ενέπνεε. Κρίμα, αλλά αναμενόμενο

https://www.tanea.gr/print/2020/10/12/opinions/oi-xrisimoi-ilithioi/