Ποιος δεν θα ήθελε μια σύγχρονη, με αίσθηση ορίων και πραγματικότητας λαμπρή αντιπολίτευση; Με σοβαρότητα, έντιμο πατριωτισμό, διεκδικητικό ρεαλισμό, ευρωπαϊκό όραμα; Με μεγάλα μυαλά, οξυδερκείς διανοούμενους και θεωρητικούς, αξιοπρεπείς, μαχητικές εφημερίδες, πρωτοποριακά περιοδικά και προφητικό λόγο; Η χώρα το έχει ανάγκη, όπως και κάθε κυβέρνηση. Αλλά, πού είναι όλα αυτά; Πώς θα τα κάνεις όταν ελαύνεσαι ακόμα από αποτυχημένα αριστεριλίκια του 1920; Αυτή η διαφορά φάσης εκατό ετών είναι το ανυπέρβλητο πρόβλημα. Πώς δεν το βλέπουν; Απάντηση δι' ερωτήσεως: μήπως δεν μπορούν διότι αν ένα μυαλό περάσει από την μπουγάδα της γνωστής βιοτεχνίας δεν ξεκομμουνίζεται σχεδόν ποτέ; Δηλαδή χρειάζεται άγρυπνη εγρήγορση, διαρκές διάβασμα και αυστηρή πνευματική εντιμότητα για να το πράξει;....

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ//ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"', 17-18/10/20

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Δεν διαφεύγει απ' τον καλό αναγνώστη πως τις τελευταίες μέρες έχει προκύψει ένα οδυνηρό κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα: ότι η πανηγυρική απάλειψη της Χρυσής Αυγής θα αφήσει κάποιους εξ ευωνύμων (οι οποίοι συνεργάστηκαν τέσσερα χρόνια με τον Καμμένο και υποθώπευαν τον Λαγό όπως επαληθεύει κι ο Κοντονής) σχεδόν άνεργους. Χωρίς υπαρκτό σκιάχτρο. Ομως είναι παρηγορητικό ότι, απ' την άλλη, ευτυχώς υπάρχουν τα υποδειγματικά μνημεία που συνεχίζουν να δείχνουν ακατάπαυτα τον δρόμο της πραγματικής επανάστασης, κυρίως το μνημείο πεσόντων της ΕΡΤ. Κάποιος κακεντρεχής θα υποστήριζε εν προκειμένω πως ακόμα και τον έξοχο Ρωχάμη αν είχαν κατά λάθος σκοτώσει θερμόαιμοι χωροφύλακες, οι εν λόγω, αυτούς τους δύσκολους καιρούς, θα του στήνανε μνημείο λόγω σπανιότητας άλλων ιερομαρτύρων. Για να το πούμε αλλιώς: τώρα, που η Χ.Α. πνέει τα έσχατα, θα βρει δυσκολίες και ο προσχηματικός αντι-αυγητισμός των συνεργατών του Καμμένου, δεν θα υπάρχει πια κατ' επίφαση ιδεολογία εναντίωσης και θα διατελούν εν λιμώ λόγου, οπότε αναπόφευκτα θα προκύψει πάλι άμεση ανάγκη για νέα αγάλματα. (Εκτός αν παρέμβει ρητορικά και σωτήρια η Αντζυ Σαμίου).

Ισως μάλιστα να επινοηθούν νέοι «φασίστες» ώστε να καλυφθεί το κενό, κάτι που συνέβη ήδη: βγάλανε φιλοναζί τον Σαμαρά και τον Μητσοτάκη. Και μάλλον από δω και πέρα «ακροδεξιοί» θα είναι όλοι οι άλλοι, ώστε, εξ αντιθέτου να προκύψει και καμιά «αντιφασιστική» δουλειά που πάντα έχει κάποιο κέρδος, βγάζει μαρούλι. Ετσι πάει η διαλεκτική - το έλεγε ο Στάλιν: μέσα στο δωμάτιο υπάρχει μια μαύρη γάτα, κι αν δεν υπάρχει πρέπει να την εφεύρουμε. Παλιό το κόλπο και το σύστημα του στιγματισμού, της ψιθυρολογίας, της έμμεσης καταγγελίας χωρίς στοιχεία και γιατί εσύ μιλούσες με εκείνον - άρα; (Λευκή τρομοκρατία). Μέχρι και τον καλοπροαίρετο ποπ τραγουδιστή κ. Ρουβά πήρε ήδη η μπάλα η κλωτσημένη από τα πόδια σταλινοζόμπι. (Μάλλον θα ζηλεύουν λίγο και την ομορφιά του σταρ).



Και είναι κατανοητό: άμα κάποιον του περισσεύει ο φθόνος και δεν έχει επιχειρήματα και πλατφόρμα και σύγχρονη πρόταση, προσφεύγει στον γενικευμένο χαφιεδισμό-στιγματισμό, χωρίς στοιχεία, βεβαίως. Κι επινοεί νέα ξόανα, νέα σκιάχτρα. Αλλιώς δεν υπάρχει, ή πάει για ιδεολογική τηλε-εργασία από το σπίτι. Μπαίνει σε μνημόνιο ιδεών. Αλλά και επειδή νέες ιδέες δεν υπάρχουν και συνειδητοποιεί πως μέσα στο αστικό σύστημα και στην Ευρώπη δεν έχει χαΐρι, τι κάνει; Αδιέξοδο. Οπότε επιστρέφει αναπόφευκτα και άπελπις στις πηγές των υδάτων: «θα πάρουμε όλους τους αρμούς της εξουσίας» είπε ο ηγέτης, «μετασχηματισμός της κοινωνίας» ο έτερος, «γραμμιτζίδικο κόμμα» επικαλείται η συγγενής (χωρίς τακτ), «μαυροσκούφηδες του Αρη» ονειρεύεται το κοπέλι. Κι όλα αυτά για να μην πούνε ευθέως τη λέξη «κομμουνισμός» και «θέλουμε να σας μαντρώσουμε όλους». Γιατί αποφεύγουν να το πούνε ευθέως - δεν είναι ντροπή. Εξάλλου, μήπως δεν το ξέρουμε; Αντε, μακάρι να μοντάρουνε έναν πατερούλη, μπας και δούμε κι εδώ καμιά καλή παρέλαση σε στιλ Κιμ Γιογκ Ουν. (Τύφλα να 'χει η Νυρεμβέργη του '36). Οπως θα είδατε ο Κιμ έκανε προχθές άλλη μια μεγάλη, χολιγουντιανή πασαρέλα ρομποτικών στρατευμάτων, αν και είναι βέβαια κατά των παρελάσεων (των άλλων, εννοείται). Και οι πύραυλοί του, καθώς κάποτε και οι σοβιετικοί, είναι υπέρ της ειρήνης, όπως ήταν αντικαρκινικά και ενυδατικά τα γκαρμπολάχανα του Τσερνομπίλ.

Οποιοσδήποτε, δεινός την γνώμην, με κίνδυνο να πληγώσει την ευαισθησία κάποιου αναγνώστη, θα υποστήριζε πως λένε διαρκώς ψέματα. Πάντως ιστορικά αποδείχτηκε πως δεν αντέχουν ούτε τη δημοκρατία στο πολίτευμα, αλλά ούτε και την εσωκομματική. Την επικαλούνται για λίγο διάστημα ώστε να στήσουν τη νέα φράξια, και σύντομα ψάχνουν για πατερούλη. Μονίμως. Τώρα θα ξαναδούμε το έργο αποξαρχής. Τα παχιά λόγια περί προοδευτισμού, οι συλλογικότητες και άλλα ηχηρά, θα δώσουνε σταδιακά τη θέση τους σε κάποια νέα καρικατούρα του Βησαριόνοβιτς. Η αυλή (πάντα μεταξύ ντάτσας και γκούλαγκ), για να συντηρήσει τα προνόμια, θα γεννήσει τον νέο, δικό της πατερούλη - οπότε θα γίνει νέα διάσπαση και πάει λέγοντας. Απλώς προκύπτει πάλι το ίδιο ερώτημα: πώς θα σαπουνίσουν την αρκούδα, χωρίς να βραχεί το τρίχωμά της; Εμ, δεν γίνεται.

Διατελούν εν λιμώ λόγου. Αυτό είναι το κυρίως πρόβλημα που προκαλεί αναδίπλωση, σπασμούς, αμηχανία, αναζήτηση πατερούληδων, και προσφυγή στον ευκαιριακό και μη πειστικό, βέβαια, στιγματισμό όλων των άλλων. Πρόκειται για πεπρωμένο. Και είναι φυσικό: ο ίδιος μηχανισμός, προκαλεί τα ίδια απαράλλαχτα αποτελέσματα. Μια μηχανή που παράγει κρεατόπιτες, θα βγάζει κρεατόπιτες, κι όχι φιρίκια. Και διανοούμενοι δεν υπάρχουν πια να φτιάξουν, να επαγγελθούν κάτι καινούργιο. Τίποτε. Λιμός λόγου. Αρα επιστροφή στα παλιά, ξινά σταφύλια.



Κι όποιος νομίζει ότι επιχαίρουμε, κάνει μεγάλο λάθος. Ποιος δεν θα ήθελε μια σύγχρονη, με αίσθηση ορίων και πραγματικότητας λαμπρή αντιπολίτευση; Με σοβαρότητα, έντιμο πατριωτισμό, διεκδικητικό ρεαλισμό, ευρωπαϊκό όραμα; Με μεγάλα μυαλά, οξυδερκείς διανοούμενους και θεωρητικούς, αξιοπρεπείς, μαχητικές εφημερίδες, πρωτοποριακά περιοδικά και προφητικό λόγο; Η χώρα το έχει ανάγκη, όπως και κάθε κυβέρνηση. Αλλά, πού είναι όλα αυτά; Πώς θα τα κάνεις όταν ελαύνεσαι ακόμα από αποτυχημένα αριστεριλίκια του 1920; Αυτή η διαφορά φάσης εκατό ετών είναι το ανυπέρβλητο πρόβλημα. Πώς δεν το βλέπουν; Απάντηση δι' ερωτήσεως: μήπως δεν μπορούν διότι αν ένα μυαλό περάσει από την μπουγάδα της γνωστής βιοτεχνίας δεν ξεκομμουνίζεται σχεδόν ποτέ; Δηλαδή χρειάζεται άγρυπνη εγρήγορση, διαρκές διάβασμα και αυστηρή πνευματική εντιμότητα για να το πράξει; (Δύσκολα πράματα).

Η κοινωνία ταξιδεύει ιλιγγιωδώς προς το μέλλον καβάλα στην επιστήμη και στην τεχνολογία. Με μαϊμού-μνημεία και ιδεολογικό ραχητισμό, με τακτικές απ' τα παλιατζίδικα ποιαν αναδρομική, χιμαιρική ψευδο-εκδίκηση θες να πάρεις, και γιατί; Και από ποιον; Το λέει ο Νιόνιος: δεν ήμουν εκεί, χτύπαγε τον αέρα - τον συγχωρώ.