"...Ομως ο Τσίπρας, που πολλοί είχαν υποτιμήσει, υπήρξε αρκετά πονηρός και, όπως γίνεται συχνά, η πονηρία υπερέχει της ευφυΐας, με αποτέλεσμα ο μέντορας να αποκλεισθεί από τις κομματικές δραστηριότητες και να ανεξαρτητοποιηθεί ο ίδιος με την κομματική ομάδα του που δεν έτρεφε από παλιά φιλικές διαθέσεις για τον Αλαβάνο. Η ιστορία της Αριστεράς στη χώρα μας –και σε άλλες χώρες της Δύσης– υπήρξε μια σειρά από συγκινησιακές και λανθασμένες κινήσεις, συχνά η ίδια θύμα προβοκάτσιας, διότι αρνείται να ανασυνταχθεί και να προσαρμοσθεί στα νέα τεχνοοικονομικά δεδομένα της εποχής μας, στους νέους κοινωνικούς συσχετισμούς ώστε να ξεφύγει, όπως έγραφε και ο Κέινς, από «ξεπερασμένους φιλοσόφους»...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 20/03/19

1. Ο σεβασμός νεκρών, η θρησκεία, η καύση

Κύριε διευθυντά,

Μετά παρέλευση πολλών ετών βρέθηκε υπουργός Περιβάλλοντος να υπογράψει κάτι το αυτονόητο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που σέβονται τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η επιλογή της καύσης αντί της ταφής μετά θάνατον, κάτι που νομιμοποιήθηκε στη χώρα μας πριν από 13 χρόνια, χωρίς ωστόσο να έχουν δημιουργηθεί ακόμη οι σχετικές υποδομές. Για τους επικριτές έχω να πω τα εξής: 1. Δεν είναι υποχρεωτικό να θρησκεύεται κανείς σε μια χώρα που υποτίθεται πως είναι ευρωπαϊκή και όχι Ιράν. 2. Τα κοιμητήρια ρυπαίνουν το περιβάλλον, τόσο από τα λουλούδια που σαπίζουν στους τάφους όσο και από τη σήψη των νεκρών και την κατείσδυση ομβρίων, με αποτέλεσμα τη μόλυνση υπόγειων υδροφορέων. 3. Η παραδοσιακή ταφή δεν συνιστά σεβασμό στον νεκρό διότι μετά τριετία ο δήμος ζητεί επιπλέον χρήματα για ενοίκιο τάφου, διαφορετικά γίνεται εκταφή. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αντίθετα, τα σύγχρονα αποτεφρωτήρια διαθέτουν συστήματα προστασίας όπως ειδικά φίλτρα κατακράτησης τέφρας κ.λπ.

Οι χώροι που τα περιβάλλουν είναι καταπράσινοι. Σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι και αυτό θέμα προσωπικής επιλογής του καθενός, όπως η ονοματοδοσία εκτός βάπτισης και ο πολιτικός γάμος ή το σύμφωνο συμβίωσης. Είναι σεβαστή η όποια θρησκεία, αλλά και αυτή να σέβεται όσους επιλέγουν διαφορετικό δρόμο, όντας ενήλικοι και ώριμοι να κρίνουν τα της ζωής τους και του θανάτου τους.

Σπύρος Γιακουμάκης

2. «Γεια σας, πείτε μου πότε να σας ληστέψω»

Κύριε διευθυντά,

Πρόσφατα στην «Κ» επιστολογράφος κατακρίνει, και ορθώς, τη δημιουργία περιουσιολογίου.

Είναι εμφανές ότι τούτο θα πλήξει για άλλη μία φορά τη μεσαία τάξη, τους συνεπείς φορολογουμένους, τους νοικοκυραίους, τους οποίους οι νεομαρξιστές της χώρας δεν φαίνεται να έχουν σε εκτίμηση. Ισως γιατί –οι σώφρονες πολίτες– κατά τη διάρκεια του επαγγελματικού τους βίου προτιμούσαν να μη σπαταλούν τα εισοδήματά τους σε επιδείξεις νεοπλουτισμού, σε πολυτελή αυτοκίνητα κ.λπ., αλλά φρόντιζαν να έχουν κάποιο απόθεμα για τις δύσκολες μέρες του μέλλοντος. Είναι όμως σχεδόν βέβαιο ότι σε περίπτωση δημοσιονομικών αναγκών της χώρας, οι κυβερνώντες θα επιπέσουν, σαν γύπες, στα αποθέματα αυτά, όπως έπραξαν με τους μικροομολογιούχους του Δημοσίου.

Αλλά πόθεν η έμπνευση;

Εύκολα τούτο διαπιστώνεται αν διαβάσει κανείς το περιλάλητο βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα Εδμόνδου Αμπού (+1884) «Βασιλεύς των Ορέων», αναφερόμενο στην ένδοξη εποχή της «ληστοφαυλοκρατίας». Ο λήσταρχος-ήρωας του Αμπού, ο Χατζησταύρου, εκθέτει με σαφήνεια τις απόψεις του για να... ληστεύει δίκαια τους συλλαμβανόμενους πολίτες.

Παραθέτω τη σχετική περικοπή από το βιβλίο του Αμπού, η οποία επάξια μπορεί να καταχωρισθεί στην εισηγητική έκθεση του σχετικού νόμου. «Ονειρεύομαι μια καινούργια οργάνωση της ληστείας χωρίς ακαταστασίες, χωρίς ταραχές και φασαρίες... Θα έπρεπε να έχω ένα μητρώο μ’ όλους τους κατοίκους του βασιλείου, με την περιουσιακή τους κατάσταση σε κινητά και ακίνητα [...]. Ετσι θα ήξερα τι θα μπορούσε να δώση ο καθένας και δεν θα ζητούσα άλλοτε πολλά και άλλοτε λίγα [...]. Τότε η ληστεία θα ήταν μόνο ένας φόρος επί της κυκλοφορίας, ένας φόρος δίκαιος, γιατί θα υπολογιζόταν ανάλογα με όσα έχει ο καθένας, ένας φόρος φυσιολογικός».

Αντώνης Ν. Βενέτης, Μοναστηράκι Δωρίδος

3. «Ο πρωθυπουργός προσέβαλε κι εμένα»

Κύριε διευθυντά,

Με μεγάλη απογοήτευση παρακολούθησα πριν από καιρό τον διάλογο του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον πρόεδρο της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν αναφορικά με το συλλαλητήριο της 20/01/2019. Και αυτό γιατί ο πρώτος χαρακτήρισε τους πολίτες που παρευρέθησαν σε αυτό «ακροδεξιούς λαϊκιστές», αναφέροντας στη συνέχεια ότι όσοι είναι υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών αποτελούν την «πλειοψηφία των ανθρώπων που μπορούν να σκέφτονται και να ασκούν κριτική με το μυαλό τους».

Οσο ειρωνικό είναι εθνικιστές να επικαλούνται αξίες του ελληνισμού, άλλο τόσο δυσάρεστο είναι ο πρωθυπουργός της χώρας μου να μου αποδίδει τους παραπάνω χαρακτηρισμούς επειδή θέλησα να εκφραστώ με την πιο δημοκρατική πράξη: την ειρηνική αντίδραση. Την Κυριακή 20/01, η αγάπη για την πατρίδα επικράτησε των μαθητικών μου υποχρεώσεων. Πήγα στο συλλαλητήριο της Αθήνας και αντίκρισα με συγκίνηση και υπερηφάνεια συμπολίτες μου να αντιτίθενται στη συμφωνία των Πρεσπών κάτω από την ελληνική σημαία. Και όχι, δεν αναφέρομαι απλά σε ένα γαλανόλευκο πανί, όπως την αντιλαμβάνεται η σημερινή ιθύνουσα πολιτική τάξη. Η σημαία μας αντανακλά την αντίσταση σε οποιαδήποτε απόπειρα χειραγώγησης, αποστέρησης της ελευθερίας μας, φθοράς της παράδοσης και του πολιτισμού μας. Αποτελεί πηγή έμπνευσης για κάθε πολίτη που σέβεται τις αξίες της δημοκρατίας και έχει υιοθετήσει την αλληλεγγύη και το φιλότιμο ως τρόπο σκέψης και ζωής. Η ελληνική σημαία δεν βλέπει Αριστερά και Δεξιά, αλλά μόνο τον κοινό παρονομαστή μας, τον Ελληνα και την Ελληνίδα. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει σύμβολο για άτομα που κατατρύχονται από σοβινιστικές ιδεολογίες.

Ως νέος πολίτης περιμένω η πολιτική ηγεσία να αντιληφθεί ότι το καταλληλότερο επενδυτικό κεφάλαιο για τη διατήρηση της ιστορίας και της παράδοσης ενός λαού αποτελούμε οι νέοι, ως συνεχιστές ενός σπουδαίου πολιτισμού, του οποίου δυστυχώς οι αξίες και τα ιδανικά σήμερα φθίνουν. Ωστόσο, για τον κύριο Τσίπρα, όσοι εκφράσαμε ειρηνικά την αντίρρησή μας για τη συμφωνία των Πρεσπών είμαστε πνευματικά ακρωτηριασμένοι και υιοθετούμε άκριτα ιδεολογίες επιτηδείων. 

Ως μέλος της νέας γενιάς, επιθυμώ να σπουδάσω στη χώρα μου, να εμπλουτίζω συνεχώς τις ιστορικές μου γνώσεις, να αναπτύξω τις δεξιότητές μου και να υλοποιήσω τα οράματά μου προς όφελος της κοινωνίας στην οποία αναπτύχθηκα, στο πλαίσιο πάντα του αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας με το κράτος. Και αναφέρομαι σε ένα κράτος δημοκρατικό, όχι αυτό στο οποίο η απάντηση στον διαχρονικό στίχο «μη λησμονάτε τη χώρα μου» είναι ένα ληγμένο δακρυγόνο.

Νικόλαος - Γεώργιος Δέδες, Μαθητής Γ΄ Λυκείου

4. Το διαρκές mea culpa ενός πολιτικού μέντορα

Κύριε διευθυντά,

Σε πρόσφατη τηλεοπτική εμφάνιση ο κ. Αλέκος Αλαβάνος προσπάθησε με ένα auto-da-fé να εξηγήσει τους λόγους που επέλεξε τον Τσίπρα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ομολογώντας ότι έκανε –όπως όλοι μας– ένα λάθος, και εξαπέλυσε ένα βαρύ κατηγορητήριο για τους συνεργάτες του σημερινού πρωθυπουργού, άφησε δε να εννοηθεί ότι η επιλογή Τσίπρα θα ήταν η απαρχή για τη δημιουργία μιας προοδευτικής Αριστεράς.

Επειδή θεωρώ τον Αλέκο Αλαβάνο ένα πολύ έξυπνο και πολιτικά έμπειρο άτομο, είμαι βέβαιος ότι και ο ίδιος καταλαβαίνει ότι τέτοιες δικαιολογίες δεν πείθουν όσους τα τελευταία χρόνια παρακολούθησαν τη διάλυση του κράτους από τον ηγέτη που εκείνος επέλεξε. Ηθελε να είναι παρασκηνιακά ο ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων χειραγωγώντας τον Τσίπρα και ρυθμίζοντας τις εξελίξεις του κόμματος σαν πυρήνα μιας «προοδευτικής παράταξης».

Ομως ο Τσίπρας, που πολλοί είχαν υποτιμήσει, υπήρξε αρκετά πονηρός και, όπως γίνεται συχνά, η πονηρία υπερέχει της ευφυΐας, με αποτέλεσμα ο μέντορας να αποκλεισθεί από τις κομματικές δραστηριότητες και να ανεξαρτητοποιηθεί ο ίδιος με την κομματική ομάδα του που δεν έτρεφε από παλιά φιλικές διαθέσεις για τον Αλαβάνο.

Η ιστορία της Αριστεράς στη χώρα μας –και σε άλλες χώρες της Δύσης– υπήρξε μια σειρά από συγκινησιακές και λανθασμένες κινήσεις, συχνά η ίδια θύμα προβοκάτσιας, διότι αρνείται να ανασυνταχθεί και να προσαρμοσθεί στα νέα τεχνοοικονομικά δεδομένα της εποχής μας, στους νέους κοινωνικούς συσχετισμούς ώστε να ξεφύγει, όπως έγραφε και ο Κέινς, από «ξεπερασμένους φιλοσόφους».

Γ. Μελισσινός