ΤΖΟΓΑΡΟΥΝ ΜΕ ΟΣΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ Ο ΣΗΜΙΤΗΣ, ΩΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ, ΣΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ ΤΟΥ 1999 ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΣ ΤΟΝ ΕΛΕΕΙΝΟΛΟΓΟΥΝ, ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΣ "ΚΛΙΜΑ" ΓΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ...."ΕΦ' ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ" ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΟΠΩΣ π.χ. ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΕΝΑΕΡΙΟΥ ΧΩΡΟΥ....

ΟΙ ΚΗΠΟΥΡΟΙ ΤΗΣ "ΑΥΓΗΣ", 1.775 (374)

"Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 24/03/19

ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΣΙΔΕΡΗ

» Μοιάζει παράδοξο, αλλά για τα ελληνι­κά πολιτικά ήθη δεν είναι. Οι πλέον αλαζονι­κοί πολιτικοί παράγοντες είναι εκείνοι που έ­χουν καταγράψει κακές επιδόσεις στον χειρι­σμό μεγάλων θεμάτων, είτε στην εξωτερική πολιτική είτε σε άλλα μείζονα ζητήματα, όπως η χρεοκοπία της χώρας, η διαφθορά, ο οικο­νομικός παρασιτισμός. 

Πρώην πρωθυπουργοί, όπως ο Κώστας Κα­ραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς, είναι οι πλέον χαρακτηριστικές όσο και προκλητικές περιπτώσεις. Ιδιαίτερη περίπτωση όμως εί­ναι ο κ. Σημίτης, γιατί έχει μετακινηθεί από τις αρχές για τις οποίες υποτίθεται εργάστηκε ως πρωθυπουργός, όπως ήταν η επίλυση των διαφορών με τα Σκόπια και την Τουρκία, και έχει διολισθήσει προς τη ρητορική της Ν.Δ., η οποία όμως τον χαρακτήριζε ενδοτικό και αρ­χιερέα της διαπλοκής. 

Ο κ. Σημίτης απέφυγε να δώσει λύσεις βά­ζοντας το κομματικό - πολιτικό κόστος πάνω από το εθνικό όφελος σε συγκεκριμένα γεγο­νότα, αλλά σήμερα εμφανίζεται στο πλευρό των άλλοτε επικριτών του. Άγνωστο προς το παρόν αν αυτή η στάση υποκρύπτει προσω­πικά ανταλλάγματα. 

Ελσίνκι, 11 Δεκεμβρίου 1999 

Στα συμπεράσματα της συνόδου κορυφής, για πρώτη φορά τίθεται ένα πλαίσιο δια­πραγμάτευσης με την Τουρκία με ορίζοντα το 2004 και την πρόβλεψη ότι αν δεν βρεθεί λύ­ση, οι διαφορές μπορούν να οδηγηθούν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. 

Η τότε κυβέρνηση κινήθηκε χωρίς φυσικά να έχει προηγηθεί συνεννόηση με τα άλλα κόμματα. Επειδή είχα καλύψει ακόμη και στις λεπτομέρειες της όλη την προεργασία της συ­νόδου του Ελσίνκι και βρισκόμουν στη φιν­λανδική πρωτεύουσα, ο κ. Σημίτης διαπραγ­ματευόταν ερήμην και του κόμματος του, του ΠΑΣΟΚ, τόσο αποφασισμένος ήταν. Στην τελευταία μάλιστα φάση της διαπραγμάτευσης, έδιωξε από την αίθουσα τον τότε ΥΠΕΞ Γιώρ­γο Παπανδρέου και τους συμβούλους του και έμεινε με τον στενό του συνεργάτη Νίκο Θέμελη και τον εξαίρετο διπλωμάτη Αριστείδη Α­γαθοκλή με τους οποίους συνεργάστηκε για τις τελικές διατυπώσεις. 

Στην Αθήνα όμως το κλίμα ήταν εκρηκτι­κό, αντίστοιχο του κλίματος που υποδαύλισε η Ν.Δ. για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Με πρόφαση την αναφορά στα συμπεράσματα ό­τι οι δύο χώρες μπορούσαν να συζητήσουν συνοριακά ζητήματα και συναφή θέματα, ο Πέτρος Μολυβιάτης, που καθόριζε την εξω­τερική πολιτική του τότε προέδρου της Ν.Δ. Κώστα Καραμανλή και επιδρά ακόμη και σή­μερα καθώς είναι ο εμπνευστής του δόγμα­τος της εθνικής ακινησίας, αντέδρασε στο κεί­μενο του Ελσίνκι και άφηνε σκληρούς υπαι­νιγμούς κατά του κ. Σημίτη. Οι ελληνοτουρ­κικές διαπραγματεύσεις όμως άρχισαν και τε­λικά, λίγο πριν τις εκλογές του 2004 και ενώ οι αντιπροσωπείες της Ελλάδας και της Τουρκίας είχαν καταλήξει σχεδόν σε συμφωνία, ο κ. Σημίτης αρνήθηκε να την αποδεχθεί, εξαι­τίας αντιδράσεων του λεγόμενου «πατριωτι­κού ΠΑΣΟΚ» και του πολιτικού κόστους, και την παρέπεμψε στην επόμενη κυβέρνηση. 

Αλλά επόμενος πρωθυπουργός ήταν ο κ. Καραμανλής. Ο οποίος αποφασίζει μόνος του να ακυρώσει το Ελσίνκι χωρίς να το αντικα­ταστήσει με ένα άλλο πλαίσιο, αρνούμενος έ­τσι και την προσφυγή στη Χάγη, που ήταν το μεγάλο όπλο και το οποίο φοβόνταν η Τουρ­κία. Το 2005 ο Καραμανλής ήταν διαπραγμα­τευτικά απών και χωρίς κανένα αντάλλαγμα ψήφισε υπέρ της έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων Τουρκίας - Ε.Ε. 

Η στιγμή αυτή ήταν κομβική για τις ελλη­νοτουρκικές σχέσεις. Γιατί από την περίοδο εκείνη η Τουρκία αποθρασύνθηκε, κλιμάκω­σε την αναθεωρητική της πολιτική, αλλά και την ένταση, και πρόσθεσε νέες διεκδικήσεις στο Αιγαίο. 

Ας σημειωθεί επίσης ότι το 2001, μετά από μυστικές διαπραγματεύσεις των κυβερνήσε­ων Σημίτη -Γκεοργκίεφσκι, η Ελλάδα και η τό­τε ΠΓΔΜ φτάνουν κοντά σε συμφωνία, που 

τε­λικά δεν επιτυγχάνεται, εξαιτίας του εμφυλί­ου που ξέσπασε στη Βόρεια Μακεδονία. 

Φυ­σικά ο κ. Σημίτης δεν επιδίωξε κοινή θέση των κομμάτων. 

Θεσσαλονίκη, Μάρτιος 2019 

Επιτέλους ο κ. Σημίτης τοποθετείται επί της Συμφωνίας των Πρεσπών και την 

χαρακτη­ρίζει «μη ικανοποιητική». Κι αυτό, γιατί, όπως ισχυρίστηκε, η Συμφωνία έπρεπε να είναι καρπός μιας «κοινής προσπάθειας, που θα α­ναζητούσε ευρύτερα αποδεκτές λύσεις, για να αποφευχθούν νέες αντιπαλότητες». 

Πρόκειται για ένα αξιοθρήνητο επιχείρημα από έναν πολιτικό που δεν επιδίωξε ποτέ αυ­τά που σήμερα επικαλείται ως ενδεδειγμένη πολιτική. Η σημερινή κυβέρνηση ανέλαβε το πολιτικό κόστος στο όνομα του εθνικού οφέ­λους, αλλά ο κ. Σημίτης επικαλείται το κομ­ματικό πλαίσιο αντί του εθνικού. Το ίδιο κά­νουν φυσικά και η Ν.Δ. και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. 

Οι προοπτικές του Κ. Σημίτη 

Με τη στάση του, ο Κ. Σημίτης γίνεται εθε­λοντής σε μια εκστρατεία της Ν.Δ. κατά της κυβέρνησης, αδιαφορώντας για τις επιπτώ­σεις αυτής της μετάλλαξης του. Το ίδιο ισχύ­ει και για το ΚΙΝ.ΑΛΛ. 

Η Ελλάδα έχει μπροστά της κρίσιμες για το μέλλον της διαπραγματεύσεις στην Ε.Ε., την ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, την Τουρ­κία, τις ΗΠΑ για τη νέα συμφωνία στρατηγι­κής συνεργασίας, το ενεργειακό ζήτημα και φυσικά το Κυπριακό. Είναι ίσως μια ιστορι­κή στιγμή από την άποψη ότι η διεθνής ρευ­στότητα προκαλεί αναταράξεις και απειλεί τη σταθερότητα και τις ισορροπίες. Η Ελλάδα πρέπει τώρα να διαπραγματευθεί με την Τουρκία και μάλιστα εφ' όλης της ύλης, στο πλαίσιο που έθεσαν πρόσφατα Τσίπρας και Ερντογάν. 

"Προβλήματα" η Ελλάδα με την Τουρκία, πλην αποκλειστικώς αυτού της υφαλοκρηπίδας; Πού τα βρήκες, βρε Σιδέρη, τα  "προβλήματα", ποιοί σου έδωσαν γραμμή από το ΥΠΕΞ να μάς φουρνίσεις ως "προβλήματα" τις μονομερείς Τουρκικές διεκδικήσεις, πλήρως αβάσιμες και κατά παράβαση των υφισταμένων Συνθηκών, ευθεία προβολή της πάγιας αναθεωρητικής πολιτικής της Άγκυρας, εχθρικές και επεκτατικές βεβαίως εις βάρος της Ελλάδος; Γιά να σοβαρευθούμε, πριν είναι πολύ-πολύ αργά! Σ.Χ.Μ.

Είναι εθνικά αναγκαίο να οριοθετηθεί η υ­φαλοκρηπίδα στο Αιγαίο και η ΑΟΖ στην

 α­νατολική Μεσόγειο και στο πλαίσιο αυτό να ενταχθεί και η συμφωνία για τα χωρικά ύδα­τα και τον εναέριο χώρο. Και μάλιστα να πιέ­σει η Ελλάδα την Τουρκία προς αυτή την κα­τεύθυνση, γιατί έχει την ισχύ του διεθνούς δι­καίου με το μέρος της. 

Αν δεν γίνει αυτό τώρα, στο μέλλον οι συ­σχετισμοί θα είναι ιδιαίτερα αρνητικοί για τη χώρα μας. Η Τουρκία εξοπλίζεται πέραν των αναγκών της. Ο πληθυσμός της αυξάνεται ρα­γδαία και οι διάδοχοι του Ερντογάν θα είναι χειρότεροι. 

Ας αναλογιστούμε τη χαμένη ευκαιρία με­τά το Ελσίνκι. Αν είχε τηρηθεί ο οδικός χάρτης, η Ελλάδα θα απογειωνόταν πολιτικά και οι­κονομικά, θα αναβάθμιζε πραγματικά τον πε­ριφερειακό ρόλο της και σε συνθήκες διαρ­κούς ειρήνης θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε νέα βάση και να καταστεί ένα πραγματικό ι­σχυρό κράτος. 

Σήμερα, μπορεί η Ελλάδα να υστερεί αριθ­μητικά και σε εξοπλισμούς, ωστόσο υπερτερεί σε διεθνείς συμμαχίες, που αποτελούν κρίσι­μη παράμετρο, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτές οι συμμαχίες θα υπάρχουν και στο μέλλον. Είναι μια απόφαση που πρέπει άμεσα να ληφθεί, αν το πολιτικό σύστημα έχει τη βούληση να σχεδιάσει την Ελλάδα ενός 

ειρη­νικού, δημοκρατικού και αναπτυξιακού μέλ­λοντος. Και αυτό το μέλλον περνά, σε ισχυρό βαθμό, από την επίλυση των ελληνοτουρκι­κών προβλημάτων. 

Υπό αυτό το πρίσμα, ο κ. Σημίτης (και πολ­λοί άλλοι) ας δηλώσει αν υπερασπίζεται την 

υ­πογραφή του στο Ελσίνκι ή την πολιτική Κα­ραμανλή - Μολυβιάτη και ας το πει δημόσια. Αρκεί να έχει υπόψη του ότι, αν και εφόσον η Ν.Δ. χειριστεί τα μείζονα αυτά ζητήματα, δεν θα έχει μπροστά του τον πατριωτικό ορθολο­γισμό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά τον παραληρηματικό εθνικισμό του Αντώνη Σαμαρά, του Άδωνι Γεωργιάδη και του Μάκη Βορίδη. Και τότε δεν θα φταίνε όλοι αυτοί, αλλά οι άλλοι, όπως ο κ. Σημίτης, που προσποιούνται ότι δεν καταλα­βαίνουν