"...Ας μην ξεχνάμε, η Κεντροαριστερά, σε αντίθεση με την Κεντροδεξιά, εμφορείται από αρχές και ιδεολογίες (άλλο τώρα αν κάποιοι τις διαβάζουν ως ιδεοληψίες). Δεν υπάρχει χώρος για το Κέντρο, ή καθομολογείς την αριστεροφροσύνη σου ή «ανήκεις στους άλλους». Δεν κράταγε μολύβι και χαρτί ο Ανωγιανός. Μόνο έλεγε ένα «μάλιστα» καθώς έπαιρνε τις παραγγελιές. Ωσπου κάποιος τον ρώτησε: «Μα πώς μπορείς να θυμάσαι τι παρήγγειλε ο καθένας μας;». «Θα σας φτιάξω εγώ ένα τσάι που θα το θυμάστε!» απάντησε ο Ανωγιανός. Και αυτό έκανε. Αν οι πελάτες του είχαν τη στοιχειώδη λογική να συμβιβαστούν στον «μέτριο» δεν θα κατέληγαν στο τσάι, την τελευταία προτίμηση για όλους. Η αναλογία της Κεντροαριστεράς με τον καφέ δεν περιορίζεται στις παραγγελιές. Προοιωνίζεται και το αποτέλεσμα...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 14/03/19

1. Η Ημέρα της Γυναίκας και η Θεομήτωρ

Κύριε διευθυντά,

Η«Ημέρα της Γυναίκας» είναι άραγε για εμάς τους ορθοδόξους πρόοδος ή οπισθοχώρηση; Σαν να μου φαίνεται πως έχουμε ξεχάσει ότι εμείς, εδώ και πολλούς πολλούς αιώνες, έχουμε αφιερωμένες σε μια γυναίκα όχι μία αλλά είκοσι ημέρες, με ακολουθίες, όπου μάλιστα ακούμε, χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, την ίδια υψηλότατη ποίηση, τόσο που πολλά της αποσπάσματα έχουν μπει και στον καθημερινό μας λόγο. Εννοώ, φυσικά, τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, τώρα τη Σαρακοστή, και τις Παρακλήσεις τον Αύγουστο, πριν από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Εχουμε επίσης την Παναγία, μία γυναίκα, σε περίοπτη θέση κάθε εκκλησίας μας, που την εικόνα της την προσκυνούσαν ταπεινά όχι μόνον οι αδύναμες γυναίκες, αλλά και οι πιο δυνατοί Ρωμιοί ανά τους αιώνες, στην ξηρά και στη θάλασσα. Είναι το ισχυρότερο πρόσωπο μετά την Τριαδική Θεότητα... Τώρα που αποφασίσαμε πως η θρησκεία και η Εκκλησία είναι πράγματα ξεπερασμένα, βαρίδια που καλόν είναι να αφήσουμε πίσω μας, θα έχουμε λέει –τι καλά!– μία Ημέρα της Γυναίκας. Μάλιστα. Και αυτό το περίεργο αλισβερίσι θα το θεωρήσουμε φεμινιστική επιτυχία! Τι να πω; Απορώ και εξίσταμαι με το βάθος το δυσθεώρητον...

Αθηνά Κακούρη, Συγγραφέας
2. Εσείς πώς τη θέλετε την Κεντροαριστερά σας;

Κύριε διευθυντά,

Κατέληξαν από τον Ψηλορείτη στον καφενέ του Ανωγιανού. Βαρύ γλυκό, βραστό και όχι, ο πρώτος. Μέτριο προς το πικρό, με καϊμάκι, ο δεύτερος. Βραστό, γλυκό και όχι, ο τρίτος. Δέκα άτομα η παρέα, δέκα διαφορετικές οι παραγγελιές. Το ίδιο και με τους κεντροαριστερούς.

Με πολύ ριζοσπαστικότητα και κάποια απόκλιση προς την ελεύθερη αγορά, ο ένας. Ανάπτυξη με ευρωσκεπτικισμό, ο άλλος. Κατά της αριστείας με προώθηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ο τρίτος. Και πάει λέγοντας. Το μαγαζί προσφέρει ό,τι τραβάει το γούστο του καθενός, αρκεί να λέγεται Κεντροαριστερά. Γιατί αν κάποιος παραγγείλει «κέντρο-κέντρο» αποβάλλεται. Εχει προδώσει τον «προοδευτικό χώρο», ερωτοτροπεί, αν δεν έχει ήδη προσχωρήσει, στην Κεντροδεξιά.

Και αυτό επειδή, ας μην ξεχνάμε, η Κεντροαριστερά, σε αντίθεση με την Κεντροδεξιά, εμφορείται από αρχές και ιδεολογίες (άλλο τώρα αν κάποιοι τις διαβάζουν ως ιδεοληψίες). Δεν υπάρχει χώρος για το Κέντρο, ή καθομολογείς την αριστεροφροσύνη σου ή «ανήκεις στους άλλους». Δεν κράταγε μολύβι και χαρτί ο Ανωγιανός. Μόνο έλεγε ένα «μάλιστα» καθώς έπαιρνε τις παραγγελιές. Ωσπου κάποιος τον ρώτησε: «Μα πώς μπορείς να θυμάσαι τι παρήγγειλε ο καθένας μας;». «Θα σας φτιάξω εγώ ένα τσάι που θα το θυμάστε!» απάντησε ο Ανωγιανός. Και αυτό έκανε. Αν οι πελάτες του είχαν τη στοιχειώδη λογική να συμβιβαστούν στον «μέτριο» δεν θα κατέληγαν στο τσάι, την τελευταία προτίμηση για όλους. Η αναλογία της Κεντροαριστεράς με τον καφέ δεν περιορίζεται στις παραγγελιές. Προοιωνίζεται και το αποτέλεσμα.

Λευτέρης Ζούρος, Ομότιμος καθηγητής Παν/μιο Κρήτης
3. Κομματοκρατία και αδιάφθοροι

Κύριε διευθυντά,

Η οικονομική εξαθλίωση της πατρίδος μας δεν είναι μόνον οικονομική υπόθεση, αλλά περισσότερο ηθική και κοινωνική, που στηρίζεται στις τρεις αναλλοίωτες αρχές, οι οποίες έχουν εκλείψει παντελώς και ιδιαίτερα από το έτος 1981, και είναι:

1. αξιοκρατία: Παραμερίζονται ή αγνοούνται σκόπιμα άνθρωποι καθ’ όλα άξιοι, με εξαίρετες σπουδές και ιδιαίτερα προσόντα και αντ’ αυτών λειτουργεί σε όλο το μεγαλείον η κομματοκρατία σε όλα τα κόμματα που διοίκησαν την πατρίδα μας.

2. Φορολογική συνείδηση: Το κράτος δεν είναι εχθρός μας, αλλά ο καλύτερός μας φίλος και πρέπει να εκπληρώνουμε κατ’ έτος στο ακέραιο τις υποχρεώσεις μας για να επιβιώσει. Από το έτος 1981 έχει χαθεί η αρχή αυτή. Είναι υποχρέωση όλων μας να πληρώνουμε στο κράτος ό,τι μας αναλογεί από το σύνολον των εσόδων μας και όχι τα όργανα του κράτους να ενοχλούν συνεχώς τους πολίτες για να πληρώσουν τις υποχρεώσεις των.

3. Βαθμός τήξης της συνειδήσεως: Ολοι οι πολίτες και ιδιαίτερα εκείνοι που ασχολούνται με τα οικονομικά του κράτους ή ελέγχουν τους πάσης φύσεως εμπόρους θα πρέπει η συνείδησή τους να είναι πολύ ισχυρή και να μην τήκεται με όλα τα πλούτη του κόσμου.

Υπάρχουν άνθρωποι των οποίων η συνείδηση τήκεται με ένα ελάχιστο χρηματικό ποσόν και άλλοι των οποίων η συνείδησή τους δεν έχει τέλος. Αυτοί οι άνθρωποι είναι της απολύτου εμπιστοσύνης και πρέπει να τους χρησιμοποιεί το κράτος.

Ιωάννης Παπαδόπουλος, Υποστράτηγος ε.α.

4. «Είδα, έπαθα, έμαθα, τι εστί ΣΥΡΙΖΑ»

Κύριε διευθυντά

Πριν από πολλά χρόνια, τότε που δεν ασχολιόμουν με τα πολιτικά θέματα, άκουγα συχνά να λέγεται ότι η Αριστερά είναι η παράταξη της προόδου και η δεξιά της οπισθοδρόμησης. Δεν αντιλαμβανόμουν τι εννοούσαν οι αριστεροί όταν έλεγαν ότι είναι προοδευτικοί.

Ο καλός Θεός όμως μας «αξίωσε» να έχουμε έναν πρωθυπουργό αριστερό με όλο το επιτελείο του. Ετσι, επιτέλους, άνοιξαν τα μάτια μου, εννόησα τι σημαίνει αριστερή πρόοδος, γι’ αυτό θα παραθέσω μερικά από τα γνωρίσματά της, που στοιχειοθετούν την προοδευτικότητά της.

Αριστερά σημαίνει, όταν ανακρούεται ο εθνικός ύμνος, ο προοδευτικός πρωθυπουργός να είναι με τα πόδια ανοιγμένα, τα χέρια σταυρωμένα και το κεφάλι να κοιτάζει λοξά προς τα πάνω, σαν να λέει: Αντε να τελειώνουμε...

Αριστερά σημαίνει, όταν καίγεται το εθνικό μας σύμβολο να ακούγεται: Ε, δεν έγινε και τίποτα φοβερό. Ενα πανί κάηκε.

Αριστερά σημαίνει να καίγεται, να ρημάζεται η Αθήνα, να πέφτουν βροχή οι μολότοφ από ημέτερους, προοδευτικούς, μπαχαλάκηδες, κουκουλοφόρους, Ρουβίκωνες και ό,τι άλλο, και η θέση πολλών να είναι: Είναι επαναστάτες, ακτιβιστές, είναι δικά μας παιδιά που θα εκτονωθούν!

Για τους πατριώτες, όμως, διαδηλωτές με τη σημαία στο χέρι, ο χαρακτηρισμός είναι «φασίστες» και «ακροδεξιοί».

Αριστερά σημαίνει να ακούγονται τα φρικτά, που είπε ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης κατά του Ελληνισμού και ο προοδευτικός πρωθυπουργός να σπεύδει να συμπαρασταθεί στον επίσης προοδευτικό δήμαρχο.

Αριστερά σημαίνει μέσα σε πνευματικά ιδρύματα, αντί να διακινούνται ιδέες, να διακινούνται ναρκωτικά, να φυλάσσονται τη νύχτα τα λαθραία εμπορεύματα των αλλοδαπών, για να βγουν το πρωί προς πώληση, χωρίς παρέμβαση των ανθρωπιστών της Αριστεράς.

Αριστερά σημαίνει να εξαπατάς με σωρεία ψευδολογιών το εκλογικό σώμα, να υφαρπάζεις την εξουσία, με ηρωικές κορώνες κατά του ΝΑΤΟ, της Μέρκελ και των Αμερικανών, να γίνεσαι στη συνέχεια ο πιο πρόθυμος υπηρέτης των ανωτέρω και αντί να νιώθεις καταισχύνη, να νιώθεις θριαμβευτής: «Καθίστε κάτω. Μιλάει ο πρωθυπουργός...».

Αριστερά σημαίνει προεκλογικά να πείθεις τον έρμο λαό ότι θα είναι ο καθοδηγητής των πολιτικών αποφάσεων και μετά να προχωρείς χωρίς δημοψήφισμα στο πιο ευαίσθητο εθνικό ζήτημα, χρησιμοποιώντας ίντριγκες, διαλύοντας κόμματα προς συμπλήρωση ψήφων, και ενώ οργιάζει το παρασκήνιο για συναλλαγή με λόγια όχι αντιπάλων αλλά συγκυβερνώντων, να προχωρείς στην ψήφιση της επαίσχυντης συμφωνίας και αυτό να το παρουσιάζεις ως πατριωτισμό, αφού αναδεικνύεις την Ελλάδα χώρα σταθερότητας και ειρήνης στα Βαλκάνια.

Είναι σαν να λέει ο Βρασίδας του μακαρίτη του Τσιφόρου: Βρε Γιακουμή, λες να δώσω τη γυναίκα μου στο γείτονα, που τη γλυκοκοιτάζει, για να μην έχω ντράβαλα μαζί του; Και πού ξέρεις; Μπορεί να πάρω και κανένα παράσημο από τη γειτονιά, αφού «διαφύλαξα τις σχέσεις καλής γειτονίας», που λεν και οι γραμματιζούμενοι.

Δανάη Πανοπούλου, Εκπαιδευτικός