"...Δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνος που έλεγε πριν από το 2015 να καταργηθούν; Δεν επέμενε ότι δεν προσφέρουν τίποτε, παρά μόνο συντηρούν τον σοβινισμό και τον ακραίο εθνικισμό; Δεν ζητούσε να πάψουν όλα όσα θυμίζουν στρατούς, πολέμους και χούντες; Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν! Και πιθανόν να τα είχε καταφέρει, όταν έγινε κυβέρνηση, αν δεν ήταν η τρέλα εκείνου του Καμμένου να αποτρέψει τους σχεδιασμούς όσων νεοκομμουνιστών επέμεναν στην ανοησία. Επίσης, πώς να ξεχάσεις αυτά που έκαναν τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Τότε που ενθάρρυναν, επικροτούσαν και εν τέλει χειροκροτούσαν πιτσιρικάδες που μούντζωναν τους πολιτικούς στη διάρκεια των παρελάσεων, αναγορεύοντάς τους σε τοπικούς ήρωες. Και έγινε μόδα το να μουντζώνεις πολιτικούς, και μετά τη μόδα, φτάσαμε στο αδιανόητο, να οργανώνεται από τους ίδιους «αυθορμήτως» η διάλυση της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη και να υβρίζεται σκαιότατα και χυδαία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, ο φορτωμένος, «πλάκα τα γαλόνια», δάφνες από τον αντιστασιακό αγώνα κατά του ναζισμού και αργότερα κατά της χούντας...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 23-24/03/19

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

Παρελάσεις I

«Της πατρίδος μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό, και στη μέση χαραγμένο ένα ολόλευκο σταυρό...», τραγουδούν ακόμη και σήμερα τα πιτσιρίκια στο Δημοτικό - όπως τραγουδούσαμε κι εμείς, και πριν από μας οι γονείς μας, και πριν από τους γονείς μας οι γονείς τους, και πάει λέγοντας, μέχρι που γεννήθηκε αυτό το κράτος, και απέκτησε ύπαρξη και ισχύ, επειδή κάτι τρελοί, πριν από 200 παρά δύο χρόνια, αποφάσισαν ότι «του Ελληνος ο τράχηλος, ζυγόν δεν υποφέρει»...

Ωραία χρόνια, τρυφερά, απονήρευτα - αυτά τα μαθητικά. Τότε που η παρέλαση είχε νόημα, και την περιμέναμε πώς και πώς, με την προσμονή και την προσδοκία να μας φτιάχνει τις μέρες ώς τη μεγάλη μέρα - της παρέλασης. Για το ποιος θα κρατήσει τη σημαία, αυτή που είχε «χρώμα γαλανό, και στη μέση χαραγμένο ένα ολόλευκο σταυρό...», ποιος θα της παρασταθεί, ποιος θα είναι επικεφαλής του τμήματος και ποιος θα είναι στις πρώτες σειρές. Κι ύστερα που θα διαλυθεί εκεί στο τέλος του δρόμου, να 'σαι εσύ που θα πέσεις δίπλα στην περιζήτητη όμορφη της τάξης, μη και προλάβει κάνας άλλος.

Τώρα, όλα είναι προσανατολισμένα στο αν θα γίνουν επεισόδια, αν θα δράσουν ακροδεξιές ομάδες, αν πολιτικοποιηθούν οι παρελάσεις λόγω του «Μακεδονικού», αν... αν...

Αλλάξαν οι καιροί, αλλάξαμε κι εμείς. Εγώ έπιασα χθες το πρωί τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει στίχους από ένα εξαιρετικό τραγούδι του Βασίλη Καρρά, του τελευταίου, όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, rock star στην Ελλάδα, το «Οταν τα χρόνια σου περάσουν». Αντιγράφω μερικούς:

«Οταν τα χρόνια σου περάσουν
κι όταν οι νύχτες σε γεράσουν (...)
Θα έχεις τόσες αναμνήσεις,
ποτέ σου όμως μην αφήσεις
να δει κανείς, να δει κανείς ότι πονάς (...)»

Μελαγχόλησα...

Παρελάσεις ΙΙ

Επανέρχομαι στη σκληρή πραγματικότητα, γιατί θα με πάρει από κάτω και δεν θέλω - μέρες που είναι. Οι παρελάσεις. Δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνος που έλεγε πριν από το 2015 να καταργηθούν; Δεν επέμενε ότι δεν προσφέρουν τίποτε, παρά μόνο συντηρούν τον σοβινισμό και τον ακραίο εθνικισμό; Δεν ζητούσε να πάψουν όλα όσα θυμίζουν στρατούς, πολέμους και χούντες; Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν!

Και πιθανόν να τα είχε καταφέρει, όταν έγινε κυβέρνηση, αν δεν ήταν η τρέλα εκείνου του Καμμένου να αποτρέψει τους σχεδιασμούς όσων νεοκομμουνιστών επέμεναν στην ανοησία.

Επίσης, πώς να ξεχάσεις αυτά που έκαναν τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Τότε που ενθάρρυναν, επικροτούσαν και εν τέλει χειροκροτούσαν πιτσιρικάδες που μούντζωναν τους πολιτικούς στη διάρκεια των παρελάσεων, αναγορεύοντάς τους σε τοπικούς ήρωες. Και έγινε μόδα το να μουντζώνεις πολιτικούς, και μετά τη μόδα, φτάσαμε στο αδιανόητο, να οργανώνεται από τους ίδιους «αυθορμήτως» η διάλυση της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη και να υβρίζεται σκαιότατα και χυδαία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, ο φορτωμένος, «πλάκα τα γαλόνια», δάφνες από τον αντιστασιακό αγώνα κατά του ναζισμού και αργότερα κατά της χούντας.

Ναι το ξέρω, δεν είναι ημέρα σήμερα, προπαραμονή της εθνικής επετείου, να τα θυμίζω όλα αυτά, αλλά συγγνώμη, είμαι οπαδός του «όχι στη λήθη, είναι παραμύθι». Δεν ξεχνώ. Ούτε δίνω άφεση αμαρτιών, παρότι Παπα-χρήστος...

Αγιο Φως

Ευκαιρίας δοθείσης να αναφέρω ότι μου είναι εντελώς αδιανόητη αυτή η συζήτηση που έχει ανοίξει, με αφορμή ένα βιβλίο που κυκλοφορεί, σχετικά με το Αγιο Φως και πώς αυτό ανάβει ή προέρχεται. Αδιανόητη, διότι αν επί είκοσι αιώνες γενιές και γενιές χριστιανών ορθοδόξων ανατράφηκαν και πίστεψαν ότι για να προέλθει το Αγιο Φως, το Ανέσπερο, συντελείται ένα θαύμα στον χώρο όπου τοποθετείται ο τάφος του Ιησού Χριστού, το να έρχεσαι εσύ τώρα και να του λες αυτού του χριστιανού, ότι ξέρεις το Αγιο Φως το ανάβει ένας καντηλανάφτης με αναπτήρα, είναι τεράστια προσβολή. Για τον άνθρωπο. Οχι για την Εκκλησία. Η Εκκλησία έχει τους δικούς της κανόνες, τους δικούς της κώδικες, και αν θέλεις τους ακολουθείς. Αν δεν θέλεις, όχι. Αλλά το άλλο, γιατί το κάνεις; Είσαι ο έξυπνος, και εκατομμύρια των εκατομμυρίων, πιστοί, μικρόνοες; Κορόιδα; Χαζοί σε τελικά ανάλυση;

Και ΟΚ, το έκανες με το Αγιο Φως. Δεν πας μια βόλτα από Μέκκα μεριά, να γράψεις και ένα βιβλίο για το πόσο βλάκες είναι οι μουσουλμάνοι, που κόβουν βόλτες γύρω από μια πέτρα, ψιθυρίζοντας προσευχές για τον Προφήτη, να σε δω;

Εν κατακλείδι, όπως υποστηρίζει σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ο φίλος μου ο Δημητράκης, βαθύς έως και αξεπέραστος γνώστης της σοφίας του Κομφούκιου, «καλύτερα να... μπιιιιπ τον παραμυθά, παρά το παραμύθι του»!

Φτύσιμο

Και μέσα σε όλα, να σου και η πρόεδρος Ζωή (Κωνσταντοπούλου), που έχει γλώσσα η οποία τσακίζει, και δεν φείδεται χαρακτηρισμών όταν πρόκειται για τους πρώην συντρόφους της. Οπως ο Νίκος, ο υπουργός του τίποτα, Παππάς. Στον οποίο αφιέρωσε προσφάτως τα ακόλουθα λόγια «αγάπης» και (το πάλαι) συντροφικότητας:

«Νίκο Παππά, δεν βρέχει, φτύσιμο είναι. Και το βλέπουμε όλοι. Ασε τις περιοδείες και πήγαινε για μπίρες με τον Πετσίτη, αν δεν έχει κλεισμένα ραντεβού με οικονομικούς παράγοντες σήμερα».

Πίνει μπίρες ο Παππάς; Γιατί εγώ για... ξενέρωτο τον κόβω. Για το φτύσιμο, κάτι έχω ακούσει...

Κοντά στον δολοφόνο

Δεν υπάρχει σωτηρία - έχω καταλήξει. Ο,τι και να λέμε, ό,τι και να κάνουμε, υπάρχει ένας κόσμος που ζει αθέατος και λειτουργεί με τους δικούς του κανόνες, της πρόκλησης. Αναρχικές οργανώσεις, λέει, οργανώνουν στις 31 του μηνός στον Βόλο συγκέντρωση συμπαράστασης στον Κουφοντίνα, που του έκοψαν μία φορά την άδεια, και ο άνθρωπος τα βάζει με τη Δικαιοσύνη, που δεν του επέτρεψε - αυτή τη φορά - να αποχωρήσει από το θέρετρο των αγροτικών φυλακών για καμιά εβδομάδα. Να βγει πάλι βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, να δει «τι παίζει». Ή να πάει και από εκεί που σκότωσε κόσμο, γιατί δεν πρόλαβε την προηγούμενη φορά (Κολωνάκι, ας πούμε)...

Η συγκέντρωση που έχει προαναγγελθεί ως παλλαϊκή είναι λένε οι διοργανωτές ενάντια «στις μεθοδεύσεις της δικαστικής και πολιτικής εξουσίας κατά του Δημήτρη Κουφοντίνα συμπυκνώνεται η ουσία της καταστολής που εξαπολύεται ενάντια σε ολόκληρο το κίνημα».

Ποιο κίνημα, και ποια καταστολή; 11 νεκρούς μετράει στο «παλμαρέ» του, δίκην μεταλλίων, αυτός ο δολοφόνος. Εντεκα άνθρωποι δεν υπάρχουν στη ζωή γιατί στην τρέλα που τον έδερνε, κι αυτόν και τους υπόλοιπους της 17Ν, την είχαν δει «επαναστάτες». Και ο ίδιος που ΖΟΥΣΕ από αυτό (να μην ξεχνιόμαστε ΠΛΗΡΩΝΟΤΑΝ από το ταμείο της οργάνωσης για να μην κάνει τίποτε, παρά μόνο να εκτελεί ανθρώπους), δεν έχει πει μία συγγνώμη! Από τους συγγενείς των θυμάτων του. Μόνο ότι καταλαβαίνει, είχε πει, τον πόνο σε ανθρώπινο επίπεδο. Τόσο στυγνός δολοφόνος...