"...Ό Γεώργιος Κωστής έλα­βε μέρος στή μεγάλη επιστρά­τευση τού 1885. Τά Ελληνικά στρατεύματα άναπτύχθηκαν κατά μήκος τών συνόρων έκείνης τής έποχής μετά τήν κατά­ληψη τής Ανατολικής Ρωμυλί­ας άπό τούς Βούλγαρους. Αυτό τό ιστορικό γεγονός προκάλεσε άναταράξεις καί βιαιοπρα­γίες στά Βαλκάνια. Ηταν τότε πού ή περίφημη μελωδία γεν­νήθηκε. Ό συνθέτης έτυχε νά έχει μαζί του ένα μικρό άνθολόγιο ποιημάτων 'Ελλήνων ποι­ητών. Ή "Ανθισμένη Αμυγδα­λιά" κίνησε άμέσως τό έντο­νο ένδιαφέρον του καί τό μελο­ποίησε έντός ολίγων λεπτών. Πρώτα-πρώτα τό τραγούδη­σε στήν ομάδα του καί έν συ­νεχεία αυτό διαδόθηκε άστραπιαία οχι μόνον σέ όλους τούς έπιστρατευμένους στρατιώτες άλλά σέ ολόκληρη τήν'Ελλά­δα καί μερικές χώρες τού έξωτερικού..."

Η επιστολή από την "EΣΤΙΑ"

"ΕΣΤΙΑ", 20/03/19

ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΟΛΑ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΣΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΚΟΠΟ

Αγαπητή «Εστία»,

Τό τραγούδι «Ανθισμένη Αμυγδαλιά» είναι άναμφίβολα τό ωραιότερο καί πιό πολυτραγουδισμένο άσμα τών Ελλή­νων. Ποιός δέν έχει τραγουδή­σει αυτό τό άριστούργημα κά­τω άπό τό παράθυρο τής άγαπημένης του κοπέλας; Ποιός δέν τό έχει συμπεριλάβει σέ αμέ­τρητες μουσικές έκδηλώσεις, είτε στήν πόλη είτε στό χωριό; Πολλοί νέοι κέρδισαν τήν καρ­διά τής μελλοντικής τους συζύ­γου μέ αυτό τό μελώδημα, όπως ό Έρωτόκριτος κατέκτησε τήν Άρετούσα, όχι μέ τή λεβεντιά καί τήν όμορφιά του άλλά μέ τό γλυκό του τό τραγούδι.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, τό ποίημα τό έγραψε ο Γεώργιος Δροσίνης, ένας άπό τούς 

ση­μαντικότερους ποιητές μας. Τό σκηνικό της έμπνευσής του έχει ώς έξής: ένα πρωινό ο ποιητής άνοιξε τό παράθυρο τού σπιτιού της έξαδέλφης του Δροσίνας καί άντίκρισε αυτήν τήν πανωραία κόρη νά τινάζει τήν άμυγδαλιά στόν κήπο καί νά λούζεται μέσα στούς άνθούς της. Αυτό τό έλκυστικό θέα­μα τόν ώθησε νά γράψει αυτο­στιγμεί τίς υπέροχες τέσσε­ρεις (4) στροφές τής «Ανθισμέ­νης Αμυγδαλιάς» (1882). Χωρίς καμμία άναβολή τό δημοσίευσε στό δημοφιλές περιοδικό τής έποχής «Ραμπαγάς» μέ τό ψευ­δώνυμο «Αράχνη». Λίγα χρό­νια άργότερα τό είδε μεταφρα­σμένο σέ έφτά ξένες γλώσσες στή μελοποιημένη του μορφή. Δέ θά ήταν υπερβολή νά πούμε ότι τό μελωδικό αυτό έντρύφημα θά τό ζήλευε καί ό μεγάλος μελωδός Φράντς Σούμπερτ. Τό ποίημα βρίθει άπό ποιητικές εικόνες μέ κυρίαρχη έκείνη τής αντίθεσης τού γήρατος καί τής νιότης.

Καί τώρα έρχόμαστε στό συνθέτη τού τραγουδιού. Ένώ οί διάφοροι τραγουδιστές μας άναφέρουν μέ έμφαση τό όνο­μα τού ποιητή, όταν φθάνουν στό όνομα καί τό έπώνυμο τού συνθέτη περιορίζονται άπλώς στή λέξη «άγνωστος». Αυτό είναι άδικο, διότι υπάρχει συν­θέτης, ό όποιος άκούει στό όνο­μα Γεώργιος Κωστής. Τό βιογραφικό του είναι πράγμα­τι συγκλονιστικό. Ηταν ένας φτωχός ράπτης άπό τό Άργος, άλλά μέ πλούσια παιδεία στήν Ευρωπαϊκή καί Βυζαντινή μου­σική. Στίς άντίξοες συνθήκες καί τούς χαλεπούς έκείνους καιρούς πού έζησε ό Γ. Κωστής (1871-1959), βρήκε τήν άναγκαία βοήθεια στή στοργική οίκογένεια των άδελφών Δημήτρη καί Σταμάτη Καρυάμη καί τής θρησκευόμενης θείας τους Μαρκέλλας. Αξιοσημεί­ωτη υπήρξε καί ή σημαντική συμπαράσταση καί περίθαλ­ψη άπό τόν Χρυσόστομο  Δεληγιαννόπουλο, Αρχιμανδρί­τη τότε καί μετέπειτα Μητρο­πολίτη Αργολίδος.

Ό Γεώργιος Κωστής ήταν άνθρωπος συμπαθής καί καλο­συνάτος, καί ή μουσική ήταν η ψυχή τής ζωής του. Ζητούσε άκατάπαυστα χαρτί άπό τούς άδελφούς Καρυάμη καί εκείνοι τό μόνο πού μπορούσαν νά τού προσφέρουν ήταν μερικά χα­σαπόχαρτα άπό τό κρεοπωλείο τής γειτονιάς τους. Πάνω σέ αυτά χάρασσε τό πεντάγραμ­μο μέ μολύβι καί τόν πήχυ τής ραπτικής. Μέ αυτόν τόν τρόπο έγραψε τίς παρτιτούρες τών με­λωδιών του.

Ό Γεώργιος Κωστής έλα­βε μέρος στή μεγάλη επιστρά­τευση τού 1885. Τά Ελληνικά στρατεύματα άναπτύχθηκαν κατά μήκος τών συνόρων έκείνης τής έποχής μετά τήν κατά­ληψη τής Ανατολικής Ρωμυλί­ας άπό τούς Βούλγαρους. Αυτό τό ιστορικό γεγονός προκάλεσε άναταράξεις καί βιαιοπρα­γίες στά Βαλκάνια. Ηταν τότε πού ή περίφημη μελωδία 

γεν­νήθηκε. Ό συνθέτης έτυχε νά έχει μαζί του ένα μικρό άνθολόγιο ποιημάτων 'Ελλήνων ποι­ητών. Ή "Ανθισμένη Αμυγδα­λιά" κίνησε άμέσως τό έντο­νο ένδιαφέρον του καί τό 

μελο­ποίησε έντός ολίγων λεπτών. Πρώτα-πρώτα τό τραγούδη­σε στήν ομάδα του καί έν 

συ­νεχεία αυτό διαδόθηκε άστραπιαία οχι μόνον σέ όλους τούς έπιστρατευμένους στρατιώτες άλλά σέ ολόκληρη τήν'Ελλά­δα καί μερικές χώρες τού έξωτερικού.

Κατά συνέπεια τό τραγούδι είναι ταυτόχρονα δημώδες, έρωτικό καί πάνω άπ’ όλα πολεμικό άσμα, πού θύμι­ζε στούς στρατιώτες τίς χαρές τής ζωής έν καιρώ ειρήνης καί τίς τόσες λύπες έν καιρώ πολέμου. Ηταν όλοι συνεπαρμένοι, άναπολώντας τήν χαριτωμένη κόρη τής Αθήνας πού τίναζε τήν άμυγδαλιά καί λουζόταν μέ τά άνθη της. Έπιστρέφοντας στόΆργος, μέ κρυφό κα­μάρι, έξομολογήθηκε στούς συμπολίτες του ότι ήταν αυτός πού τό δημιούργησε.

Καί μία λεπτομέρεια: τό πραγματικό δένδρο στόν κήπο ήταν ή νεραντζιά. Ό Δροσί­νης, ποιητική άδεια, τήν με­τέτρεψε σέ άμυγδαλιά λόγω τής μεγαλύτερης συναισθη­ματικής άξίας της.

Είναι λοιπόν καιρός νά άποκαταστήσουμε τήν Ιστορι­κή άλήθεια καί νά τιμήσουμε τήν μνήμη τού ταπεινού συνθέ­τη Γεωργίου Κωστή. Είναι σω­στό καί δίκαιο νά άναγνωρίσουμε τό τέλειο ταίριασμα ποίη­σης καί μουσικής, κάτι πού δέν έχει ξεπεραστεϊ άπό τούς 

με­ταγενέστερους τραγουδοποι­ούς. Ό Γεώργιος Κωστής έφυ­γε άπό τή ζωή τό 1959 σέ ήλικία 88 έτών καί έτάφη στό  Κοιμη­τήριο της Κοιμήσεως της Θε­οτόκου στό Άργος. Ό 

Μητρο­πολίτης Χρυσόστομος Δεληγιαννόπουλος τού παρέσχε τόν τάφο τών γονέων του εις ένδει­ξη άγάπης καί έκτίμησης στόν άνθρωπο Γεώργιο Κωστή.

Γιάννης Καρβέλας