"...Μπέρδεψε ο Τσίπρας το υδρογόνο με το ήλιο. Οπως ο Καμμένος τους υδρογονάνθρακες με τους υδατάνθρακες. Δεν χρειάζεται αυτό το ουρλιαχτό, αυτό το ξεφώνημα στα φουμπού, στα μπλογκ και στα συναφή. Γιατί και με το πολύ τρολάρισμα μπορεί και να τον λυπηθείς τον άλλον. Ασ' τον στην αυταπάτη του, άσε να του το πει το αποτέλεσμα στ' αφτί, κι η κάλπη στο κεφάλι. Μη γίνουμε σαν τα μούτρα τους, του '15. Ας δείξουμε αυτό που πραγματικά προτείνουμε και μας λείπει. Πίστη. Πίστη στη δημοκρατία. Ολα τ' άλλα όταν δεν είναι ύποπτα, είναι πολύ επικίνδυνα. Είναι εφιάλτης...."

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 23-24/03/19

"ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΑΥΛΑ",
του Σταμάτη Φασουλή

Δανείζομαι τη φράση από τον τίτλο μιας ταινίας του παλαιού εκείνου '78 σε σκηνοθεσία Διαμαντή Λεβεντάκου. Δεν θυμάμαι το φιλμ αλλά ο τίτλος είχε γράψει μέσα μου ανεξίτηλα. Οι μέρες μας τον ξαναζωντανεύουν. Ισως γιατί εκείνο που φοβάμαι περισσότερο όσο πλησιάζουν οι εκλογές, δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα της κάλπης - που το φοβάμαι δεν κάνω τον αθώο, τρέμω μη συνεχίσει η ίδια ακυβερνησία στη χώρα -, εκείνο όμως που τρέμω, είναι το μίσος κι ο εμφύλιος. Ο διχασμός. Τον έχουμε πληρώσει ακριβά πολλές, πάμπολλες φορές κι όμως είναι σαν να μην υπήρξε.

Οποιος είδε την παράσταση του Δημήτρη Λιγνάδη πάνω στον Θουκυδίδη, και άκουσε την περιγραφή του πρώτου εμφύλιου σπαραγμού εν Ελλάδι στην Κέρκυρα το 426 π.Χ. θα καταλάβει τι εννοώ.

Κι ύστερα ας μην ξεχνάμε ένα από τα σωζόμενα αριστουργήματα του Αισχύλου, το «Επτά επί Θήβας» έχει για θέμα του το εμφύλιο αίμα. Δυο αδέρφια, ο Ετεοκλής κι ο Πολυνίκης λερώνουν τα χέρια τους με το αδελφικό τους αίμα μέχρι να τους αγκαλιάσει η αγριάδα του θανάτου.

Είναι λες και τη γεννάει ο τόπος αυτή την κόλαση. Και μετά άλλες, κι άλλες πόσες φορές δεν έζησε η Ελλάδα το μίσος και τον αλληλοσπαραγμό.

Κι όμως συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο σαν να μην υπάρχει άλλος.

Για τούτο λοιπόν τρέμω τις μέρες που έρχονται.

Δεν θα 'θελα να ξαναζήσουμε τις παραμονές του '15 με τους αγανακτισμένους να μουντζώνουν, να βρίζουν, να προπηλακίζουν, να απειλούν, να γιαουρτώνουν, να μας αποκαλούν όσους θέλαμε να παραμείνουμε στην Ευρώπη Γερμανοτσολιάδες, Τσολάκογλου, δωσίλογους, προδότες, μενουμευρώπηδες (άκου λέξη και φαντάσου αυτόν που την εφηύρε) και άλλα ηχηρά παρόμοια. Ξέρω, θα μου πείτε, εδώ γίνονται αίσχη.


Η κυρία Δούρου είναι δις κατηγορούμενη για 125 νεκρούς στη Μάνδρα και στο Μάτι και συνεχίζει να είναι υποψήφια για την ίδια περιφέρεια που βούτηξε στο μαύρο πένθος.

Ψυχραιμία. Δημοκρατία έχουμε, θα γίνουνε οι εκλογές και θα γυρίσει από εκεί που ήρθε. Ο άλλος, ο υπουργός διαστημικής αρλούμπας πήγε στο Κιλκίς και στη Βέροια να βγάλει λόγο σε δυο-τρεις φαν του, έφυγε κακήν κακώς και μετά νομίζω τον ξαναγύρισαν οι αρμόδιοι του κόμματος και τον ανάγκασαν να μιλήσει έστω και υβριζόμενος.

Δεν χρειάζονται πανηγυρισμοί, και καλά να πάθει, τα λούζετε αυτά που έκανε.

Οχι. Ενα χαμόγελο και Κυριακή κοντή γιορτή. Ασε την κάλπη να μιλήσει. Κι είναι φορές που μιλάει τόσο γλυκά και ιαματικά η καλή μου.

Μπέρδεψε ο Τσίπρας το υδρογόνο με το ήλιο. Οπως ο Καμμένος τους υδρογονάνθρακες με τους υδατάνθρακες. Δεν χρειάζεται αυτό το ουρλιαχτό, αυτό το ξεφώνημα στα φουμπού, στα μπλογκ και στα συναφή. Γιατί και με το πολύ τρολάρισμα μπορεί και να τον λυπηθείς τον άλλον.

Ασ' τον στην αυταπάτη του, άσε να του το πει το αποτέλεσμα στ' αφτί, κι η κάλπη στο κεφάλι. Μη γίνουμε σαν τα μούτρα τους, του '15.

Ας δείξουμε αυτό που πραγματικά προτείνουμε και μας λείπει. Πίστη. Πίστη στη δημοκρατία.

Ολα τ' άλλα όταν δεν είναι ύποπτα, είναι πολύ επικίνδυνα. Είναι εφιάλτης.