"...Το αληθινό ρεπορτάζ στην Ελλάδα, η έρευνα, είναι τέχνη ξεχασμένη, επαγγέλματα που χάνονται. Ασχολούμενοι δε με τους πολιτικούς και τα καμώματα τους, ξεχνιούνται στ' αλήθεια, περνάνε σε άλλες σφαίρες. Τα βάσανα των επιβατών του ΟΑΣΑ, π.χ., δεν αφορούν τις συναντήσεις με τον υπουργό Μεταφορών, όπως το χάλι στο Πεδίον του Αρεως δεν εμπόδισε τη Λούρου να θριαμβεύσει στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δημοσιογράφοι δεν θα γράψουν ποτέ με τα χεράκια τους την αλήθεια, ότι η εικόνα που δίνουν οι πολιτικοί πως καταπιέζονται απ' αυτούς είναι η ανάποδη από την πραγματική...."

Από τον κλώνο της "Ε", προ 12 μηνών

"Εφ.Συν", 25/10/16

Οι εξουσίες ανάποδα

Της Άννας Δαμιανίδη

Κάθε τόσο οι πολιτικοί προσπαθούν να εμφανιστούν σαν αθώα βρέφη που πέφτουν με διάφορους μυστήριους τρόπους θύματα των δημοσιογράφων. Το τροπάριο το έχουμε ακούσει τόσο πολλές φορές, ώστε μάθαμε να το δεχόμαστε σαν εξ Αποκαλύψεως αλήθεια. Οι δημοσιογράφοι υποτίθεται ότι ελέγχουν τις κυβερνήσεις, ο Λαμπράκης τις ανεβοκατέβαζε, έλεγαν παλιά, ο Τύπος είναι η τέταρτη εξουσία, μαθαίνουν τα παιδιά να παπαγαλίζουν στο σχολείο, στο ψυχοφθόρο μάθημα της Εκθεσης, παραλείποντας να διευκρινίσουν ότι πρόκειται για σχήμα λόγου και μπορεί να μην ξέρουν καν τις τρεις κανονικές εξουσίες και γιατί είναι τρεις κι όχι μία. Οι δημοσιογράφοι, έχω την εντύπωση, κολακεύονται απ' αυτόν τον ωραίο μύθο κι επιτρέπουν, αν δεν υποβοηθούν, τη διάδοση του, πολλοί τον πιστεύουν εξάλλου, οι πολιτικές εφημερίδες μας είναι γεμάτες πάθος και κραυγές, σαν υποψήφιοι βουλευτές σε μπαλκόνια, συνέχεια φέρνουν την καταστροφή σε όλα τα πεδία, ακριβώς όπως κάνουν οι πολιτικοί που είναι η δουλειά τους, γιατί αν δεν πείσουν για το πόσο απειλητικός και τρομερός είναι ο κόσμος, πώς θα τους ψηφίσουν ως σωτήρες του;

Συχνά οι πολιτικοί δεν αρκούνται να καταγγέλλουν από το πρωί ώς το βράδυ τη διαπλοκή και τον πόλεμο των μέσων εναντίον τους και να παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως διωκόμενο, ελπίζοντας να ξυπνήσουν το αίσθημα προστασίας του ψηφοφόρου. Υποβάλλουν μηνύσεις για κάθε γραμμή κριτικής και ζητούν υπέρογκα ποσά για αποκατάσταση της ηθικής τους βλάβης. Εχει γίνει έθιμο πια, αν ζητήσεις λιγότερο από μερικές δεκάδες εκατομμύρια από έναν άφραγκο εκδότη σοβαρού περιοδικού π.χ. θα είσαι παρακατιανός -σε σχέση με τον συνάδελφο σου που είχε ζητήσει δεκάδες εκατομμύρια από μια χρεωμένη εφημερίδα, με απώτερο σκοπό να την αναγκάσει να κλείσει. Ακόμα και τα μέσα που τους στηρίζουν δεν είναι ποτέ αρκετά πιστά, συνεχώς έχουν παράπονα. Σε μερικούς γίνεται μονομανία, πολιτικοί αστέρες της αθυροστομίας κάνουν αγωγές για εξύβριση με το παραμικρό χιουμοριστικό δημοσίευμα. Δεν έχει τέλος η απληστία επιβράβευσης.

Οι δημοσιογράφοι είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν σε «μπρίφινγκ», αναγνωρίζοντας ότι τα υπουργεία και οι εκπρόσωποι τους είναι πηγή ειδήσεων. Οφείλουν να ισορροπούν ανάμεσα στην ανάγκη για άμεση πληροφόρηση και στην κριτική, κι επειδή είναι πολύ πιο περίπλοκο να κάνουν ρεπορτάζ χωρίς άδειες εισόδου και γνωριμίες, αφήνονται στις καθημερινές αυτές και τόσο ανεβα-στικές -είσαι δίπλα στην εξουσία, ρε αδερφέ- συνήθειες. Το αληθινό ρεπορτάζ στην Ελλάδα, η έρευνα, είναι τέχνη ξεχασμένη, επαγγέλματα που χάνονται. Ασχολούμενοι δε με τους πολιτικούς και τα καμώματα τους, ξεχνιούνται στ' αλήθεια, περνάνε σε άλλες σφαίρες. Τα βάσανα των επιβατών του ΟΑΣΑ, π.χ., δεν αφορούν τις συναντήσεις με τον υπουργό Μεταφορών, όπως το χάλι στο Πεδίον του Αρεως δεν εμπόδισε τη Λούρου να θριαμβεύσει στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι δημοσιογράφοι δεν θα γράψουν ποτέ με τα χεράκια τους την αλήθεια, ότι η εικόνα που δίνουν οι πολιτικοί πως καταπιέζονται απ' αυτούς είναι η ανάποδη από την πραγματική. Θα ήταν μεγάλη απομάγευση. Ασε που δεν θα τους πίστευε κανένας.