Η ΚΛΥΔΩΝΙΖΟΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΑΠΡΟΘΥΜΗ ΗΓΕΤΙΔΑ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΛΑΒΕΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΛΟΥΜΕΝΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ...- Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΠΙΟ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΣ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ, ΜΕ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ...- ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ...- ΟΣΕΣ ΕΚΔΡΟΜΕΣ ΚΙ ΑΝ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΝ ΣΕ ΤΟΠΟΥΣ ΕΞΟΡΙΑ, Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΞΑΝΑ...- ΟΙ ΡΩΜΑΛΕΕΣ ΚΙΝΑ ΚΑΙ Η ΡΩΣΙΑ, ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΚΜΑΖΟΥΣΑ ΔΥΣΗ...- ΑΠΟ ΠΕΤΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ, ΔΙΠΛΑ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...

 Ἐξι κείμενα παρέμβασης, 
από "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ",
28-29/10/17

1. Η ευθύνη του Βερολίνου

Του Αντώνη Καρακούση

Η Ισπανία δοκιμάζεται από την καταλανική κρίση, η Ιταλία έρχεται σιγά-σιγά αντιμέτωπη με τις απαιτήσεις του βιομηχανικού Βορρά, η Γαλλία παλεύει να βρει τον βηματισμό της, η Μεγάλη Βρετανία προσπαθεί να βγει από το αδιέξοδο του Βrexit, η Αυστρία, η Τσεχία και η Σλοβακία κατακτήθηκαν από αντιευρωπαϊκές δυνάμεις και η Γερμανία, η πλέον ωφελημένη από την Ευρώπη, πιέζεται από αντίστοιχες ανθενωσιακές πολιτικές ομάδες.

Την ίδια στιγμή, ο Ραχόι της Μαδρίτης παραπαίει, ο Τζεντιλόνι της Ρώμης σχεδόν δεν έχει ρόλο, το άστρο του Μακρόν ξεθωριάζει στο Παρίσι, η Μέι αμφισβητείται ευθέως στο Λονδίνο, ακόμη και η ανίκητη Μέρκελ δεν περνάει τις καλύτερες των ημερών της στο Βερολίνο.

Κοινώς η Ευρώπη έχει εισέλθει σε κύκλο δύσκολο. Οι αμφισβητήσεις περισσεύουν, οι εθνικισμοί και τα αυτονομιστικά κινήματα διογκώνονται, χωρίς να στήνεται απέναντί τους κάτι ρωμαλέο και ελκυστικό.

Κακά τα ψέματα, η Ευρώπη δεν έχει όραμα, ούτε ηγεσία ικανή να την ταξιδέψει στο μέλλον. Και αν δεν βρει και τα δύο γρήγορα, θα κινδυνεύσει πραγματικά.

Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση αρνήθηκε να τοποθετηθεί επισήμως, με σαφήνεια και καθαρότητα, στο μείζον θέμα της Καταλωνίας.

Απέφυγαν οι Βρυξέλλες να πάρουν θέση απέναντι σε μείζονα κρίση, όταν αντιθέτως σπεύδουν να εκδώσουν οδηγίες διά πάσαν νόσον, ακόμη και για το μέγεθος των αγγουριών.

Ιδιαιτέρως ανησυχητική πάντως είναι η στάση της Γερμανίας. Η ισχύς του Βερολίνου πηγάζει από την Ευρώπη, από τη μορφή και τον χαρακτήρα που πήρε η ευρωζώνη και από τις δυνατότητες που προσέφερε στη Γερμανία στην αυγή της νέας χιλιετίας.

Η χώρα της κυρίας Μέρκελ ευνοήθηκε τα μέγιστα από τη σύγχρονη ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Από αυτή προέκυψε και η ενισχυμένη γεωπολιτική της θέση. Την οποία παραδόξως δεν υπερασπίζεται σήμερα.

Λογικά θα ανέμενε κανείς να έχει ήδη αναλάβει δράση ακριβώς για να διατηρήσει το πλεονέκτημά της.

Η Γερμανία, αν όντως αισθάνεται ηγέτιδα δύναμη της Γηραιάς Ηπείρου, θα έπρεπε ήδη να έχει θυσιάσει κάποια από τα οικονομικά της οφέλη υπέρ του γεωπολιτικού πλεονεκτήματος.

Μόνο έτσι, αν στηρίξει έμπρακτα την οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης, αν μεταφέρει πόρους στην περιφέρεια και διευκολύνει την αντιμετώπιση των μεγάλων ανισοτήτων και αν αποδεχθεί πιο ισόρροπη κατανομή των ωφελημάτων και του κινδύνου, θα δώσει ώθηση στην Ευρώπη και θα διατηρήσει τον ηγετικό της ρόλο. 

Οσο αποφεύγει τις ευθύνες, όσο διαπραγματεύεται στο εσωτερικό της, τόσο η Ευρώπη θα αποδιαρθρώνεται και η ισχύς της θα απομειώνεται.

                                  "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ",28-29/10/17 

2. Αναλύοντας τον Τζέφρι Πάϊατ
Του Γιάννη Μαρίνου

Για να αξιολογηθούν καλύτερα η επίσκεψη του Πρωθυπουργού και τα όσα συνέβησαν στις ΗΠΑ θα πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα το ασυνήθιστης αμεσότητας σχετικό άρθρο του αμερικανού πρεσβευτή κ. Τζέφρι Πάιατ. Ξεκινά με την απόφανση ότι «η επίσκεψη ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Ο Πρόεδρος Τραμπ έστειλε ισχυρό μήνυμα για την αμερικανική στήριξη στην Ελλάδα δεσμευόμενος ότι θα συνεχίσουμε να είμαστε στο πλευρό της». Αλλά υπήρξε ποτέ περίπτωση να παύσει αυτή η στήριξη και να μας άφηνε να προσδεθούμε στο άρμα της Ρωσίας; Αλλωστε η συνεχής αυτή στήριξη παρέχεται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, επειδή εξυπηρετεί τα αμερικανικά συμφέροντα, χωρίς να υποτιμώ καθόλου τα αντίστοιχα ελληνικά, κάτι το οποίο όμως στηλίτευε έως τώρα η Αριστερά, συμπεριλαμβανομένου του κ. Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος άλλωστε αρχικά προσπάθησε να παίξει το χαρτί της Μόσχας.

Πάιατ: «Ο πρόεδρος Τραμπ επιβεβαίωσε πλήρως την υποστήριξη σε ένα υπεύθυνο σχέδιο ανακούφισης του (ελληνικού) δημοσίου χρέους». Επανάληψη του μύθου, ο οποίος, για να το πούμε ωμά, υπόσχεται να μας χαρίσουν τα χρέη μας οι Ευρωπαίοι αλλά όχι και οι Αμερικανοί του ΔΝΤ. Και εγώ είμαι αναφανδόν να χαρίσει η τράπεζα τα χρέη του γείτονα, αρνούμαι όμως να του χαρίσω όσα χρωστάει σε εμένα.

Πάιατ: «Δεσμευθήκαμε στην αναβάθμιση της αμυντικής μας σχέσης». Μα είναι πασίγνωστο ότι η σχέση αυτή εξυπηρετεί τα αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή, που διευκολύνονται καθοριστικά από τη βάση στη Σούδα και τις προωθούμενες επεκτάσεις. Ευτυχώς πάντως που έτσι προστατεύεται και η άλλως ανάδελφη Ελλάδα.
Πάιατ: «Συμφωνήσαμε στον εκσυγχρονισμό και στην αναβάθμιση του στόλου των F-16 της Ελλάδας, που εξυπηρετεί τα αμοιβαία συμφέροντά μας (σωστό) με θετικό αντίκτυπο στις οικονομίες μας». Πώς αυτό, αφού θα τα ακριβοπληρώσουμε με 2,4 δισ. δολάρια και με αύξηση των θέσεων εργασίας στις ΗΠΑ, όπως διατράνωσε θριαμβολογώντας ο κ. Τραμπ;

Πάιατ: «Επαναβεβαιώσαμε στο ανώτατο επίπεδο το όραμα για την εταιρική μας σχέση». Προφανώς το αμερικανικό όραμα για την εκμετάλλευση των ελληνικών κοιτασμάτων πετρελαίου για τα οποία και άλλες χώρες ερίζουν, όπως και με τους αγωγούς, όπου η πλάστιγγα κλίνει φυσικά υπέρ των αμερικανικών σχεδιασμών, ενώ εγκαταλείπονται οι αγωγοί που προωθούσε η Ρωσία. Αναμφισβήτητα πάντως παρέχεται έτσι έμμεση ασφάλεια στα βορειοανατολικά μας σύνορα απέναντι στον επίβουλο γείτονά μας, και ιδιαίτερα τώρα που αναβιώνουν επικίνδυνα τα αποσχιστικά κινήματα στην Ευρώπη.

Και η διαφυγούσα από τους έλληνες σχολιαστές κατακλείδα του άρθρου του κ. Πάιατ. Σε στυλ που θύμισε τον διαβόητο Πιουριφόι υπογράμμισε: «Προσβλέπω (και όχι προσβλέπουμε) στο να βρω τρόπους να καταστήσουν την Ελλάδα ισχυρότερη στον ρόλο της ως πυλώνα της περιφερειακής σταθερότητας... Ανυπομονώ να συνεχίσω να συνεργάζομαι με την Ελλάδα».

Ο πρώτος ενικός αποκαλύπτει, εκτός από το ύφος ρωμαίου ανθύπατου, και τον καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισε στις προηγηθείσες μυστικές διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών. Την ίδια πάντως ανακούφιση αισθάνθηκε και κάθε εχέφρων Ελληνας. Οχι μόνο δεν τα σπάσαμε με τις ΗΠΑ, αλλά αναδεικνυόμαστε με πρωτοβουλία Τσίπρα ως τον πιο αξιόπιστο σύμμαχο των άλλοτε δολοφόνων των λαών Αμερικάνων.

"ΤΟ ΒΗΜΑ
ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ",
28-29/10/17

3. Η Ιστορία, η μνήμη και ο ΣΥΡΙΖΑ

Του Σήφη Πολυμίλη

«Μεσαίος χώρος μεταξύ των πολυβόλων και του τοίχου της Καισαριανής δεν υπάρχει. Ή είσαι με τα πολυβόλα ή είσαι με τους εκτελεσμένους. Ή είσαι με την Εθνική Αντίσταση ή είσαι με τους δωσίλογους». Τάδε έφη ο κομισάριος του Μαξίμου Νίκος Παππάς, για να αντιληφθούν προφανώς και όσοι δεν το είχαν καταλάβει πώς θα επιδιώξει ο ΣΥΡΙΖΑ να χτίσει τις νέες διαχωριστικές γραμμές μετά τη μνημονιακή υποταγή του.

Με μια πολιτική ενσωματωμένη πλήρως στις απαιτήσεις Ευρωπαίων, Αμερικανών, ΔΝΤ και λοιπών, η παρέα του Μαξίμου επιχειρεί και πάλι να επαναφέρει στο προσκήνιο μια ιδεατή Αριστερά της αντίστασης, των θυσιών και φυσικά της δαιμονοποίησης των αντιπάλων της, ελπίζοντας ότι έτσι θα καταφέρει να παραμείνει στον αφρό της εξουσίας. Εβδομήντα χρόνια μετά τον Εμφύλιο, σαν να μην έχει συμβεί τίποτε στο μεταξύ, αναμοχλεύουμε το πιο σκοτεινό παρελθόν μήπως και συγκινήσουμε όσους παραμένουν προσκολλημένοι σε επιλεκτικές αναμνήσεις.

Η Ιστορία και η μνήμη, γράφει ο Τόνι Τζαντ στις «Σκέψεις για τον 20ό αιώνα», είναι ετεροθαλείς αδελφές. Η μνήμη είναι νεότερη και ελκυστική, διατεθειμένη να γοητεύει και να γοητεύεται. Η Ιστορία είναι η μεγαλύτερη αδελφή, λιπόσαρκη, απλή και σοβαρή, διατεθειμένη να υποχωρεί αντί να μπλέκεται σε ανούσιες κουβέντες. Επομένως είναι πολιτικά στο περιθώριο.

Οι κομισάριοι του Μαξίμου γνωρίζουν πολύ καλά την επιλεκτική χρήση της μνήμης. Με μύθους άλλωστε ανήλθαν στην εξουσία, με μύθους που τους βολεύουν επιχειρούν να τη διαχειριστούν και να την κρατήσουν. Και ο κόσμος της Αριστεράς, που έζησε για πολλά χρόνια με τους μύθους του, αποτελεί πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργηθούν άγγελοι και δαίμονες και τα νέα τεχνητά διχαστικά φράγματα.

Ο κ. Τσίπρας και η παρέα του ξέρουν να εκμεταλλεύονται εκείνα τα στοιχεία από το παρελθόν που τους βολεύουν και να αποσιωπούν άλλα τα οποία υπονομεύουν τις πολιτικές στοχεύσεις τους. Ποια σχέση έχουν οι εκτελεσμένοι της Καισαριανής που έμειναν μέχρι τέλους πιστοί στις ιδέες τους με τις συνεχείς κωλοτούμπες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ;

Οι άνθρωποι που έκαναν επικοινωνιακό κουρελόχαρτο το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς δεν έχουν κανένα δίλημμα να διαστρέφουν την Ιστορία, να ιδιοποιούνται τη συλλογική και ατομική μνήμη, να επαναφέρουν εμφυλιοπολεμικές ρητορικές για να πετύχουν τον πρώτο και μοναδικό στόχο τους: να παραμείνουν στην εξουσία...

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ",
29-29/10/17 

4. Κολυμβήθρες του Συλωάμ


Του Γιώργου Παπαχρήστου
Ασφαλώς δεν είναι η πρώτη φορά που ένα τμήμα της Αριστεράς καπηλεύεται το σύνολο των αγώνων της Αριστεράς. Αλλά αυτό που συνέβη την περασμένη Κυριακή στη Μακρόνησο υπερβαίνει κάθε προηγούμενο. Ειδικά η εξοργιστική εικόνα υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο... προσκυνητών, όταν είναι γνωστό ότι έχουν προ πολλού εγκαταλείψει κάθε αριστερή ιδεολογία και έχουν γίνει εκφραστές της πιο άγριας λιτότητας που όμοιά της απαντάται μόνο σε σκληρά νεοφιλελεύθερα καθεστώτα.

Εξοργιστική και συνάμα προσβλητική εικόνα για έναν αριθμό ανθρώπων οι οποίοι υπέφεραν τα πάνδεινα από το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς, επειδή συγγενικά τους πρόσωπα αρνήθηκαν να γίνουν «δηλωσίες» και επέλεξαν να παραμείνουν στο «κολαστήριο» της Μακρονήσου.

Σε αυτόν τον τόπο μαρτυρίου, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν δίστασαν να φωτογραφηθούν χασκογελώντας με υψωμένες γροθιές, αποτέλεσμα ενός τάχα μου επαναστατικού οίστρου. Και άλλα - τι θλίψη - να ποζάρουν με χάρη(!) στα ερείπια του «Νέου Παρθενώνα».

Και όλα αυτά γιατί; Για να επαναβεβαιωθεί η δήθεν αριστερή ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, λίγες ημέρες μόνο μετά τις απίθανες κυβιστήσεις του πρωθυπουργού Τσίπρα ενώπιον του πλανητάρχη Τραμπ.

Και παράλληλα να χρυσωθεί το χάπι σε όλους αυτούς που πίστεψαν στις δεσμεύσεις του κ. Τσίπρα και ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2015, και τώρα αντιλαμβάνονται ότι ο Πρωθυπουργός ούτε αντιαμερικανός είναι, ούτε αριστερός, ούτε τηρεί κατ' ελάχιστον όσα υποσχέθηκε. Αντιθέτως, ένας πολιτικός της σειράς είναι, έτοιμος να συμμαχήσει ακόμη και με τον Διάβολο προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία, και δεν διστάζει ούτε να (ξαναανακαλύψει την... Αμερική, προκειμένου να το επιτύχει.

Προσχώρησε, φευ, και αυτός στην πεθαμένη από πολλών ετών άποψη ότι οι Αμερικανοί μπορούν να επηρεάζουν τις εξελίξεις στη χώρα. Ε, δεν μπορούν πια. Εχουν παρέλθει μερικές δεκαετίες από τότε που κινούσαν τα νήματα εδώ. Θα έπρεπε να το γνωρίζει. Και να μη χαμογελάει αυτάρεσκα στις ευχές του προέδρου Τραμπ να διατηρηθεί στην εξουσία για πολλά χρόνια ακόμη.

Παρεμπιπτόντως, ως σύντομο ανέκδοτο ακούστησε αυτή η αναφορά. Διότι κανείς δεν μπορεί πια να επιβάλει οτιδήποτε σε έναν λαό που γυρίζει την πλάτη στον ΣΥΡΙΖΑ. Οσες εκδρομές και να οργανώσουν τα στελέχη του στις κολυμβήθρες του Σιλωάμ, της Μακρονήσου, της Γυάρου, της Λέρου, του Αϊ-Στράτη...

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ",
29-29/10/17

5. Η παρακμή της Δύσης
Του Γιάννη Καρτάλη

Σε περίοδο παρακμής φαίνεται να έχει περιέλθει ο Δυτικός Κόσμος, χωρίς να μπορούν να προσδιορισθούν, προς το παρόν τουλάχιστον, οι ευρύτερες επιπτώσεις από τη δυσάρεστη αυτή εξέλιξη. Το μόνο βέβαιο είναι πάντως ότι τόσο η Ευρώπη όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα το πρόβλημα όχι μόνο μιας διευρυνόμενης αναταραχής στο εσωτερικό των κοινωνιών τους, αλλά και μιας βαθμιαίας υποβάθμισης της επιρροής τους στο διεθνές γίγνεσθαι. Και τούτο σε αντίθεση με την Κίνα (τον συνεχώς ανερχόμενο γίγαντα της Απω Ανατολής) και τον διευρυνόμενο ρόλο της Ρωσίας. Η χαοτική προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ, η οποία αμφισβητείται τώρα και από τους ίδιους τους Ρεπουμπλικανούς γερουσιαστές, και τα χωρίς τέλος αγκάθια που συνεχώς ανακύπτουν και φρενάρουν τον αναγκαίο στόχο της ευρωπαϊκής ενοποίησης βρίσκονται στον πυρήνα της γενικότερης αυτής κατάστασης. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι πρόσφατες τολμηρές προτάσεις για την απολύτως αναγκαία μεταρρύθμιση του ευρωπαϊκού σχεδίου που κατέθεσαν οι κύριοι Μακρόν και Γιούνκερ παραμένουν στο ψυγείο, αναμένοντας προφανώς να έλθουν καλύτερες μέρες.

Το πρόβλημα όμως είναι ακριβώς αυτό. Οτι δηλαδή ο ερχομός των καλύτερων αυτών ημερών συνεχώς αναβάλλεται. Πότε με τη σοβαρή εμπλοκή στο Βrexit, πότε με την απειλή διάσπασης στην Ισπανία, πότε με την αναβίωση των αυτονομιστικών κινημάτων στην Ιταλία και αλλού, πότε με τη δυναμική επανεμφάνιση των εθνολαϊκιστών (τη στιγμή που το φαινόμενο αυτό είχε φανεί ότι εκλείπει), πότε με τις συνεχώς αυξανόμενες προσφυγικές ροές από τη Μέση Ανατολή και από την Αφρική, με την Τουρκία να απομακρύνεται από τις συμμαχικές της υποχρεώσεις και να επιδιώκει την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και όλα αυτά τη στιγμή που συνεχίζονται στη Γερμανία οι άκαρπες διαβουλεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης, στερώντας από το Βερολίνο τη δυνατότητα να αναλάβει μαζί με το Παρίσι την πρωτοβουλία για την έξοδο από το σημερινό ευρωπαϊκό αδιέξοδο.

Και ενώ ο απερίγραπτος Ντόναλντ Τραμπ απευθύνει χυδαίες ύβρεις σε όσους πολιτικούς από το ίδιο του το κόμμα τον επικρίνουν, οδηγώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες στην αποσύνθεση, η Κίνα, με την ολοκλήρωση του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΚ, θέτει πλέον τις βάσεις, στηριζόμενη σε μια θεαματική οικονομική ανάπτυξη, για την προώθηση των γεωπολιτικών της σχεδίων στρατηγικής υπεροχής στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας και της Αφρικής, σε ανταγωνισμό με τις αντίστοιχες ευρωατλαντικές βλέψεις. Για να μη μιλήσουμε για τη Ρωσία του Πούτιν, η οποία σε συνεργασία με την Τουρκία του Ερντογάν (ο οποίος έχει ήδη έλθει σε ρήξη με την Ουάσιγκτον λόγω του Κουρδικού) επιδιώκει την αποδυνάμωση του ΝΑΤΟ και την αύξηση της επιρροής της στη Μέση Ανατολή, εν όψει της αναδιανομής των ζωνών επιρροής που σηματοδοτεί η κατάρρευση του Ισλαμικού Κράτους.

                                                  "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 28-29/10/17


6. Γράμμα από την Κατερίνη


Του Ζώη Τσώλη

Από τις 17.000 και πλέον ελληνικές επιχειρήσεις που έχουν εγκατασταθεί στη Βουλγαρία αποδεδειγμένα οι 14.000, δηλαδή το 80%, διάλεξαν αυτόν τον δρόμο για φορολογικούς και μόνο λόγους. Με λίγα λόγια επαγγελματίες, βιοτέχνες και μικροί εν γένει επιχειρηματίες έχουν μεταφέρει έδρα και ΑΦΜ στη γείτονα, για να αποφεύγουν την υψηλή φορολογία και τις ασφαλιστικές εισφορές που επιβάλλονται στην Ελλάδα. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη...

Με αφορμή τις «Αιχμές» της περασμένης Κυριακής («Αλλος για Βουλγαρία») ένας Ελληνας από την Κατερίνη με επιστολή του περιγράφει τη δικό του ταξίδι στη Βουλγαρία, τη δική του εμπειρία και τη σκληρή οικονομική πραγματικότητα της Βόρειας Ελλάδας.

Γράφει:

«Πριν από τρία περίπου χρόνια βρέθηκα στο Πετρίτσι. Μία μικρή πόλη, όπου κυκλοφορούσαν ακόμη με αραμπάδες. Ηταν η πρώτη φορά που πήγαινα, συνόδευα έναν φίλο από Αλεξανδρούπολη. Κτίρια παλιά, πολλά σου έδιναν την εντύπωση ότι ήταν ακατοίκητα.

Είχε όμως πολλές τράπεζες, κι αυτό μου έκανε εντύπωση. Μπήκαμε σε ένα παλιό κτίριο. Ανεβήκαμε με τις σκάλες στον δεύτερο όροφο και ανοίγοντας η πόρτα του διαμερίσματος βρεθήκαμε σε ένα τέλεια ανακαινισμένο διαμέρισμα. Ηταν γραφείο λογιστικό. Οι ιδιοκτήτες του, Βούλγαροι φυσικά, με πτυχίο Οικονομικών ο ένας, και Νομικής ο άλλος, από το Αριστοτέλειο. Τα ελληνικά τους άριστα. Σε διπλανά δωμάτια, πάνω από 15 εργαζόμενοι σε Η/Υ ασχολούνταν με τα λογιστικά των επιχειρήσεων ελλήνων πελατών τους και όχι μόνο.

Με πλησίασε κάποια στιγμή μία κυρία και με ρώτησε εάν τη θυμάμαι. Της είπα ότι ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα στη Βουλγαρία. Μου είπε ότι η οικογένειά της και εκείνη έμεναν κοντά στο μαγαζί μου στην Κατερίνη, ότι δούλευε στη γερμανική βιοτεχνία (απασχολούσε τότε 500 άτομα) και όταν η βιοτεχνία μεταφέρθηκε στο Πετρίτσι ο γερμανός επιχειρηματίας πήρε μαζί του και κάποια "καλά χέρια", μεταξύ αυτών και εκείνη.

Στην Κατερίνη ο Γερμανός είχε στη βιοτεχνία του περίπου 500 εργαζομένους, στο Πετρίτσι (του παραχωρήθηκε μάλιστα και μια τεράστια έκταση) απασχολεί πάνω από 1.500 άτομα. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν ξέρω ποιος έχασε και ποιος κέρδισε».

Και καταλήγει, και σε αυτό θα συμφωνήσουμε, ότι «μάλλον δεν είναι στραβός ο γιαλός, απλά εμείς στραβά αρμενίζουμε»...