ΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ ΙΤΑΛΟΥ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ ΠΟΥ ΕΓΧΕΙΡΙΣΘΗΚΕ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΙΑΤΡΟ...

Τέσσερις αποστολές, από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 24/10/17

1. Ελληνας γιατρός και Ιταλός αιχμάλωτος

Κύριε διευθυντά,
Με αφορμή την επέτειο της 28-10-1940, ανεύρον, εις το «Βήμα» της 3-5-1953, επιστολή Ιταλού στρατιώτη, αιχμαλωτισθέντος εις τον ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940, τραυματισθέντος και νοσηλευθέντος εις τα νοσοκομεία της εμπόλεμης Ελλάδος. Η επιστολή αυτή εδημοσιεύθη το πρώτον εις το εβδομαδιαίο περιοδικό Tempo, τη μετέφρασε εκ της ιταλικής ο καθηγητής Γ. Π. Στεριώτης και την αναδημοσίευσε το «Βήμα» της παραπάνω ημερομηνίας, της 3-5-1953. Η επιστολή έχει ως ακολούθως:

«Γένοβα, 12-2-1953

Αξιότιμε κ. διευθυντά,
Θα σας παρακαλούσα να δημοσιεύσετε στο Tempo όσα με λίγα λόγια εκθέτω: Στις 18 Δεκεμβρίου 1940 αιχμαλωτίστηκα από τους Ελληνες, προσβεβλημένος από κρυοπαγήματα, και σταδιακά ακρωτηριάστηκα στα κάτω άκρα, στο στρατιωτικό νοσοκομείο Αθηνών, γιατί προσεβλήθην επί πλέον από γάγγραινα. Είχα την ευτυχία να εγχειρισθώ από τον έξοχο γιατρό Βίκτωρα Φουρναράκη, που με έγκαιρη, αποτελεσματική επέμβαση κατόρθωσε να με σώσει. Τα καλά και ενθαρρυντικά του λόγια μ’ έκαναν να αποκτήσω ξανά τη χαμένη μου πίστη στη ζωή, διατήρησα δε απ’ αυτόν μια ανάμνηση όλο υποχρέωση. Γύρισα στην πατρίδα μου την 21η Μαρτίου 1941 με την καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον καλό γιατρό. Δώδεκα χρόνια ζητούσα να μάθω νέα του και, τέλος, χάρις στο ενδιαφέρον του προξένου της Ιταλίας εις τας Αθήνας, κατόρθωσα να πάρω τη διεύθυνσή του στην Ελλάδα, στη Χίο. Τώρα μέσω του εβδομαδιαίου περιοδικού σας, σας παρακαλώ να φέρετε στη δημοσιότητα τις πιο θερμές μου ευχαριστίες στον γιατρό Βίκτωρα Φουρναράκη και να εκφράσετε την ευγνωμοσύνη μου για όσα έκαμε τόσο για μένα ειδικά όσο και για όλους τους συναδέλφους μου της αιχμαλωσίας.

Mario Chiani»,

Αντώνης Ν. Βενετης

2. «Το πιο μεγάλο μου ευχαριστώ»

Κύριε διευθυντά,

Επιτρέψτε μου να εκφράσω δημόσια, ως καθημερινός αναγνώστης σας, την τεράστια ευγνωμοσύνη μου προς το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου «Αττικόν», που εφημέρευε την Πέμπτη 12/10/2017. Ιατροί και νοσηλευτές έσωσαν την κόρη μου από τραγική κατάληξη, κυριολεκτικά την επανέφεραν στη ζωή, καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες, με αμεσότητα και συντονισμό, αντιμετωπίζοντας μια δύσκολη διαγνωστικά περίπτωση ακατάσχετης εσωτερικής αιμορραγίας, μετά την οποία προέβησαν με επιτυχία σε χειρουργική επέμβαση. Θεώρησα καθήκον μου να σας αναφέρω το πολύ προσωπικό αυτό συμβάν, διότι οι άνθρωποι αυτοί δίνουν καθημερινά τέτοιες μάχες αθόρυβα, θεωρώντας ότι το κάνουν «στο πλαίσιο των καθηκόντων τους», όπως οι ίδιοι λένε αν τους πεις ένα «ευχαριστώ», ανεξαρτήτως των οικονομικών, τεχνικών επιχειρησιακών συνθηκών.

Γεώργιος Μ. Μυλωνάκης, Φυσικός (Μ.Sc.)

3. Οταν ο Κ. Καραμανλής έδινε εντολές...

Κύριε διευθυντά,
Τον Μάρτιο του 1976 μηχανικός του ΥΔΕ επικοινωνεί τηλεφωνικά με τον διοικητή 4ης ΜΟΜΑ (Λαμία) –τον γράφοντα– και τον ενημερώνει: «Την προσεχή Δευτέρα και ώρα 11 θα μεταβεί στον Παρνασσό ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής για τη δημιουργία χιονοδρομικού κέντρου. Ελα κι εσύ, μήπως σου ανατεθεί τμήμα του έργου». Ο διοικητής ευρίσκεται εγκαίρως στο σημείο συνάντησης. Εκεί καταφθάνουν ο υπουργός Γεώργιος Ράλλης με μηχανικούς και ο Τζαννής Τζαννετάκης, γεν. γραμματέας του ΕΟΤ, με τον διευθυντή Τεχν. Υπηρεσιών του. Ανταλλάσσονται οι πρώτες συζητήσεις. Ο μηχανικός: «Κύριε υπουργέ, ευρίσκεται εδώ και ο διοικητής ΜΟΜΑ». Γ. Ράλλης: «Δεν είναι αυτό έργο της ΜΟΜΑ».

Σε λίγο προσέρχεται και ο πρωθυπουργός. Συζητήσεις για τη σπουδαιότητα του έργου. Ο Γ. Ράλλης παρουσιάζει χάρτη και σχέδια. Τα παίρνει ο πρωθυπουργός, τα αναδιπλώνει, τα επιστρέφει και λέγει: «Αυτά είναι γι’ αυτούς», δείχνοντας τους μηχανικούς. «Εγώ θέλω τα Χριστούγεννα να λειτουργήσει το χιονοδρομικό κέντρο. Να ’ρχεται ο Σκανδιναβός, να κάνει σκι και να κατεβαίνει στην παραλία για μπάνιο. Παρόμοιο έργο δεν υπάρχει στην Ευρώπη». Χαιρετά και αποχωρεί. Συνεχίζονται οι συζητήσεις. Μεγάλες οι δυσκολίες, μικρός ο χρόνος, σύνταξη μελετών, διαγωνισμοί... έντονος ο προβληματισμός. 

Επεμβαίνει στη συζήτηση ο διοικητής της 4ης ΜΟΜΑ: «Κύριε υπουργέ, η ΜΟΜΑ μπορεί να σας βοηθήσει αποτελεσματικά στην εκτέλεση του έργου». Γ. Ράλλης: «Και τι, κάνετε θαύματα εσείς»; Διοικητής: «Αύριο εγκαθίσταται εργοτάξιο, με χωματουργικά μηχανήματα για τη βελτίωση του υφισταμένου δρόμου. Και από μεθαύριο τοπογράφος μηχανικός μελετά και προβαίνει σε χάραξη επιτόπου για την αρχική διάνοιξη του υπόλοιπου δρόμου. Εσείς απευθυνθείτε στην Προκατασκευή, για τη σύντομη κατασκευή του κτιρίου». Γ. Ράλλης: «Και τι θέλεις από εμάς;» Διοικητής: «Αμεση χρηματοδότηση του έργου βάσει του συνταχθησομένου προϋπολογισμού». Γ. Ράλλης: «Προχώρα». 

Με την αρχική διάνοιξη του δρόμου διέρχονται –με δυσκολία λόγω των ακόμη κλειστών στροφών– τα βαρέα οχήματα της ΔΕΗ και της Προκατασκευής. Τα Χριστούγεννα λειτουργεί το κέντρο με κρεμαστά, ανοικτά, καθίσματα. Η εντολή του πρωθυπουργού εξετελέσθη! 

Ο πρωθυπουργός, ως ο ισχυρότερος στην κυβέρνηση, δεν είναι καν ισχυρός, εάν δεν πείσει –με τον τρόπο ενεργειών και εκφράσεως των αποφάσεών του ή άλλως πώς– τους υπ’ αυτόν να εκλαμβάνουν την αποστολήν τους ως καθήκον προσηρμοζόμενον στην όλην κυβερνητική προσπάθεια. Ο σημερινός πρωθυπουργός μας πάσχει σε αυτό. Ευχή, αριστερός αυτός, να του έλθουν όλα «δεξιά». Το «δεξιά», από την αρχαιότητα, θεωρείται καλός οιωνός. Συνεχίζεται, ως παράδοση, μέχρι σήμερα. Στην τηλεόραση είδαμε –και ακούσαμε–, όταν ο αποφυλακισθείς «σοσιαλιστής» Ακης Τσοχατζόπουλος διέβαινε την πόρτα του σπιτιού του, μια κυρία να του φωνάζει: «Με το δεξί, με το δεξί».

Χαράλ. Π. Παναγιωταρέας, Τξχος (ΜΧ) ε.α. – Παπάγου
4. Το φύλο, το φυσικό και το αφύσικο
Κύριε διευθυντά,

Θα επιθυμούσα να προσθέσω τα εξής στο εύστοχο άρθρο του κ. Ηλία Μαγκλίνη (Καθημερινή 14/10). Γράφει ο κ. Μαγκλίνης, «στη φύση δεν υπάρχουν λάθη. Η φύση απλώς είναι». Σωστό, μόνο που κάποιοι θα σπεύσουν να προσδώσουν στο «είναι» την έννοια του διαρκούς. Το «είναι» στη φύση είναι παροδικό, ακόμα και εκεί που το νομίζουμε αμετάβλητο. 

Το μόνο που είναι φυσικό είναι η αλλαγή. Η εξέλιξη είναι νόμος της φύσης, έμβιας και άβιας. Με αυτή την έννοια ο Θεός δεν έπλασε, ο Θεός πλάσσει. Ακουσα το ίδιο επιχείρημα, που τόσο αιχμηρά στηλιτεύει ο κ. Μαγκλίνης, να αντιστρέφεται κατά περίπτωση. Η πρώτη έκδοση αγιάζει το φυσικό: στη φύση υπάρχουν μόνο αρσενικά και θηλυκά, άρα το ενδιάμεσο αποτελεί ανθρώπινη διαστροφή. Μέγα λάθος. Η ομοφυλοφιλία απαντά, σε όλες τις διαβαθμίσεις, σε μια σωρεία ζώων, για να μην πω οργανισμών, γενικά. Οσοι το αμφισβητούν δεν έχουν παρά να δακτυλογραφήσουν «ομοφυλοφιλία στα ζώα» και να μπουν στο Διαδίκτυο. 

Η δεύτερη έκδοση καταδικάζει το φυσικό. Κάθε φορά που επισημαίνω την παρουσία ομοφυλοφιλίας στα ζώα, παίρνω την απάντηση: μα ο άνθρωπος δεν είναι ζώο! Για πόσο θα αυταπατόμαστε; Ναι, ο Θεός έπλασε το Αδάμ, την Εύα και όλα τα ενδιάμεσα. Η ομοφυλοφιλία στον άνθρωπο ήταν, είναι και θα είναι γύρω στο 8% ανά τους αιώνες, με μικρές μόνο διαφοροποιήσεις στο ποσοστό μεταξύ φυλών και πολιτισμών. «Είναι η βιολογία, ανόητε!», θα λέγαμε κατά το γνωστό «είναι η οικονομία, ανόητε – it’s the ecomomy, stupid!».

Λ. Ζούρος, Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών