Από "ΤΑ ΝΕΑ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 18/04/23 |
Αν ζούσαν σήμερα Πλάτων, Αριστοτέλης, Χομπς, Λοκ, Μαρξ, Ένγκελς, Ρωλς - ίσως και ο ευαγγελιστής Ματθαίος που έγραψε ότι «μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται»-, όλοι αυτοί θα κατέθεταν τις πένες τους. Διότι ο Αλέξης Τσίπρας απεφάνθη πώς, «επειδή θαύματα δεν γίνονται», ένα πράγμα θα υποσχεθεί: «ότι σε αυτόν τον τόπο θα επιστρέψει επιτέλους και η δικαιοσύνη».
Θα κατέθεταν τις πένες τους γιατί αν η επίτευξη δικαιοσύνης είναι κάτι ευκολότερο από θαύμα, δεν θα είχαν λόγο να βασανίζουν τον νου τους και να γεμίζουν σελίδες επί σελίδων περί δικαιοσύνης και πώς μπορεί να επιτευχθεί.
Ο Πλάτων, ας πούμε, στην «Πολιτεία» -που έχει ως υπότιτλο Περί Δικαίου- δεν θα είχε κανένα λόγο να βάλει τον Σωκράτη να διηγείται επί 18 ώρες (τόσο έχει υπολογιστεί ότι θα διαρκούσε η εκφώνηση της γραπτής αφήγησης) τη συζήτησή του με σοφιστές, φιλόσοφους, πολιτικούς, στρατιωτικούς περί δικαιοσύνης και αδικίας· θα μάθαινε από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ με τον μεγαλειώδη τίτλο «δικαιοσύνη παντού» ότι αυτό σημαίνει ««Δίκαιη αύξηση εισοδημάτων, δίκαιη αναδιανομή με τέλος στην αισχροκέρδεια, δίκαιη ρύθμιση χρεών».
Προσωπικά, διαβάζοντας το «δικαιοσύνη παντού», θυμήθηκα το μεταθανάτιο βιβλίο (συλλογή άρθρων) του Σταύρου Τσακυράκη -το προλογίζει η πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου- με τίτλο «Δικαιοσύνη, η ουσία της πολιτικής», από τον τίτλο άρθρο του που είχε δημοσιευθεί εδώ, στα «ΝΕΑ», στις 14/3/13.
Ο πρόωρα χαμένος φίλτατος Σταύρος αναφερόταν σε όσα διαδραματίζονταν εκείνη τη τρομερή εποχή, υποστηρίζοντας ότι οι πολιτικές πρακτικές και συνθήματα όπως «ή αυτοί ή εμείς» παρέπεμπαν στον ναζί πολιτειολόγο Καρλ Σμιτ, ότι πολιτική είναι «η συσπείρωση των φίλων στη βάση διάκρισης από τους εχθρούς, με απόγειο τον αναπόφευκτο πόλεμο μεταξύ τους»· ό,τι ακριβώς ζούσαμε εκείνη την εποχή.
Ουσία της πολιτικής, έγραφε ο Σταύρος Τσακυράκης -επικαλούμενος τη Θεωρία της Δικαιοσύνης του Τζων Ρωλς- είναι η δικαιοσύνη: «ο εχθρός και το μίσος δεν μπορούν να περιγραφούν με όρους δικαιοσύνης».
Προσωπικά, διαβάζοντας το σύνθημα «δικαιοσύνη παντού» νόμισα ότι οι με τα προγραμματικά ασχολούμενοι διανοούμενοι του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν το μεγάλο άλμα προς τη φιλελεύθερη σκέψη και υιοθέτησαν τις απόψεις περί της δικαιοσύνης «ως ακριβοδικίας», ότι αποδέχθηκαν την άποψη πως ουσία της πολιτικής είναι η δικαιοσύνη. Άρα θα έπρεπε να περιμένουμε και αποφυγή του διχαστικού πολιτικού λόγου.
Συνειδητοποίησα όμως γρήγορα ότι το «δικαιοσύνη παντού» είναι απλώς πλειοδοσία στο παλιό πασοκικό σύνθημα για «κοινωνική δικαιοσύνη» - η οποία «επιστρέφει» μέσω της σύγκρουση των κουτσογεωργικών «δυνάμεων του φωτός με τις δυνάμεις του σκότους», με τον Αλέξη Τσίπρα στο ρόλο του ρομφαιοφόρου άγγελου εκδικητή. Η δικαιοσύνη ως μεσσιανική τιμωρία των εχθρών και ανταμοιβή των φίλων.
Θα κατέθεταν τις πένες τους γιατί αν η επίτευξη δικαιοσύνης είναι κάτι ευκολότερο από θαύμα, δεν θα είχαν λόγο να βασανίζουν τον νου τους και να γεμίζουν σελίδες επί σελίδων περί δικαιοσύνης και πώς μπορεί να επιτευχθεί.
Ο Πλάτων, ας πούμε, στην «Πολιτεία» -που έχει ως υπότιτλο Περί Δικαίου- δεν θα είχε κανένα λόγο να βάλει τον Σωκράτη να διηγείται επί 18 ώρες (τόσο έχει υπολογιστεί ότι θα διαρκούσε η εκφώνηση της γραπτής αφήγησης) τη συζήτησή του με σοφιστές, φιλόσοφους, πολιτικούς, στρατιωτικούς περί δικαιοσύνης και αδικίας· θα μάθαινε από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ με τον μεγαλειώδη τίτλο «δικαιοσύνη παντού» ότι αυτό σημαίνει ««Δίκαιη αύξηση εισοδημάτων, δίκαιη αναδιανομή με τέλος στην αισχροκέρδεια, δίκαιη ρύθμιση χρεών».
Προσωπικά, διαβάζοντας το «δικαιοσύνη παντού», θυμήθηκα το μεταθανάτιο βιβλίο (συλλογή άρθρων) του Σταύρου Τσακυράκη -το προλογίζει η πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου- με τίτλο «Δικαιοσύνη, η ουσία της πολιτικής», από τον τίτλο άρθρο του που είχε δημοσιευθεί εδώ, στα «ΝΕΑ», στις 14/3/13.
Ο πρόωρα χαμένος φίλτατος Σταύρος αναφερόταν σε όσα διαδραματίζονταν εκείνη τη τρομερή εποχή, υποστηρίζοντας ότι οι πολιτικές πρακτικές και συνθήματα όπως «ή αυτοί ή εμείς» παρέπεμπαν στον ναζί πολιτειολόγο Καρλ Σμιτ, ότι πολιτική είναι «η συσπείρωση των φίλων στη βάση διάκρισης από τους εχθρούς, με απόγειο τον αναπόφευκτο πόλεμο μεταξύ τους»· ό,τι ακριβώς ζούσαμε εκείνη την εποχή.
Ουσία της πολιτικής, έγραφε ο Σταύρος Τσακυράκης -επικαλούμενος τη Θεωρία της Δικαιοσύνης του Τζων Ρωλς- είναι η δικαιοσύνη: «ο εχθρός και το μίσος δεν μπορούν να περιγραφούν με όρους δικαιοσύνης».
Προσωπικά, διαβάζοντας το σύνθημα «δικαιοσύνη παντού» νόμισα ότι οι με τα προγραμματικά ασχολούμενοι διανοούμενοι του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν το μεγάλο άλμα προς τη φιλελεύθερη σκέψη και υιοθέτησαν τις απόψεις περί της δικαιοσύνης «ως ακριβοδικίας», ότι αποδέχθηκαν την άποψη πως ουσία της πολιτικής είναι η δικαιοσύνη. Άρα θα έπρεπε να περιμένουμε και αποφυγή του διχαστικού πολιτικού λόγου.
Συνειδητοποίησα όμως γρήγορα ότι το «δικαιοσύνη παντού» είναι απλώς πλειοδοσία στο παλιό πασοκικό σύνθημα για «κοινωνική δικαιοσύνη» - η οποία «επιστρέφει» μέσω της σύγκρουση των κουτσογεωργικών «δυνάμεων του φωτός με τις δυνάμεις του σκότους», με τον Αλέξη Τσίπρα στο ρόλο του ρομφαιοφόρου άγγελου εκδικητή. Η δικαιοσύνη ως μεσσιανική τιμωρία των εχθρών και ανταμοιβή των φίλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου