Δεν ξέρω αν στον ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται σε ποια αδιέξοδα έχει οδηγηθεί η πολιτική τους. Ο Τσίπρας κάτι έχει καταλάβει, γι' αυτό ενστικτωδώς υποστηρίζει ότι διεκδικεί την κανονικότητα και περισσότερη Ευρώπη. Κανονικότητα με τις δικές του πολιτικές προτεραιότητες, από τη μια την υποστήριξη εστιών ανομίας κι από την άλλη υπονόμευσης της πολιτικής του Μνημονίου που ο ίδιος υπηρέτησε, δεν μπορεί να υπάρξει. Αλλωστε κάνει ό,τι μπορεί για να υπονομεύσει την κανονικότητα που υπόσχεται. Χθες, πάλι, ο ΣΥΡΙΖΑ, διά της εκπροσώπου του Πόπης Τσαπανίδου, ξανάρχισε το γνωστό βιολί της αμφισβήτησης των δημοσκοπήσεων - προκαλώντας την αντίδραση του Συλλόγου Εταιρειών Δημοσκόπησης και Ερευνας Αγοράς, που υπεραμύνονται της δουλειάς τους και των μεθόδων τους. Είναι μια κίνηση χωρίς νόημα - όπως δεν έχει νόημα κάθε αμφισβήτηση της εκλογικής διαδικασίας, οι δημοκρατικές εγγυήσεις για τη διεξαγωγή της οποίας είναι αδιαμφισβήτητες, ο Τσίπρας που έχει κι ο ίδιος προκηρύξει εκλογές τις ξέρει καλά....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 25/04/23

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου και τη δημοσίευση των πρώτων δημοσκοπήσεων, προκύπτει αυτό που λογικά εικάζαμε, όσοι κάναμε προβλέψεις επί των πολιτικών εξελίξεων. Τα όποια κύματα δυσαρέσκειας για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, για παραλείψεις υπεσχημένων (όπως, π.χ., η εξομάλυνση της ζωής και η αστυνόμευση στα πανεπιστήμια) ή για κρίσεις (όπως αυτή που έφερε το τρομερό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη), σε μεγάλο βαθμό υποχωρούν όταν οι ψηφοφόροι έρχονται αντιμέτωποι με τον ρεαλισμό των εναλλακτικών λύσεων που προτείνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης.


Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα κόμμα διαμαρτυρίας, ένα συνονθύλευμα επιτηδευμένα δυσαρεστημένων που, υπό την ομπρέλα της Αριστεράς, στεγάζει διάφορες φιλοδοξίες που αδυνατούν να συγκροτήσουν ολοκληρωμένη κυβερνητική πρόταση. Είναι εντυπωσιακό πόσο στάσιμη είναι η προσέγγιση της πολιτικής από αυτό το κόμμα: στηρίζεται στη μιντιακή παρουσία του προέδρου του, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έχει μετατρέψει την εκτός του ΚΚΕ Αριστερά σε προσωπικό του μηχανισμό, με αδόμητες προτάσεις που ολοφάνερα οδηγούν σε αδιέξοδο.

Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει πολύ με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Αλλά η κοινωνία δεν έχει τα ίδια αιτήματα με το 2015. Τότε, η πλειοψηφία των πολιτών είχε πειστεί από τη δημαγωγία των λαϊκιστών ότι η αποκατάσταση του επιπέδου της ζωής που χάθηκε λόγω της χρεοκοπίας και των υποχρεωτικών μεταρρυθμίσεων στις οποίες μας υποχρέωναν τα Μνημόνια ήταν θέμα πολιτικής βούλησης των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Η περιπέτεια του 2015, που λίγο έλειψε να οδηγήσει σε μια καταστροφή, κατέληξε σε ένα τρίτο Μνημόνιο και στη διαχείριση υπό επιτροπεία μιας οικονομίας σε ύφεση, πλήττοντας ακόμα και αυτούς που την είχαν ψηφίσει και, τελικά, την αποδοκίμασαν.

Κατά συνέπεια, πρώτο μέλημα των πολιτών που δεν θέλουν άλλες περιπέτειες είναι να μην επιστρέψουν στα αποτυχημένα πειράματα του πρόσφατου παρελθόντος. Πολύ περισσότερο που η αμφιταλάντευση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για την πιθανότητα δημιουργίας κυβέρνησης ηττημένων μοιάζει με σενάριο χωρίς νόημα ακυβερνησίας. Η ακοστολόγητη παροχολογία του Τσίπρα σε συνδυασμό με την εξαγγελία ανατροπής εκ μέρους του Βαρουφάκη θα ήταν καταστροφική - και αυτό οι πολίτες το ξέρουν καλά. (Η δημοσκοπική καθήλωση και του ΠΑΣΟΚ είναι ένδειξη επιφύλαξης απέναντι στη νεφελωδώς αδιευκρίνιστη στάση την επόμενη ημέρα του Νίκου Ανδρουλάκη)



Δεν ξέρω αν στον ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται σε ποια αδιέξοδα έχει οδηγηθεί η πολιτική τους. Ο Τσίπρας κάτι έχει καταλάβει, γι' αυτό ενστικτωδώς υποστηρίζει ότι διεκδικεί την κανονικότητα και περισσότερη Ευρώπη. Κανονικότητα με τις δικές του πολιτικές προτεραιότητες, από τη μια την υποστήριξη εστιών ανομίας κι από την άλλη υπονόμευσης της πολιτικής του Μνημονίου που ο ίδιος υπηρέτησε, δεν μπορεί να υπάρξει.

Αλλωστε κάνει ό,τι μπορεί για να υπονομεύσει την κανονικότητα που υπόσχεται. Χθες, πάλι, ο ΣΥΡΙΖΑ, διά της εκπροσώπου του Πόπης Τσαπανίδου, ξανάρχισε το γνωστό βιολί της αμφισβήτησης των δημοσκοπήσεων - προκαλώντας την αντίδραση του Συλλόγου Εταιρειών Δημοσκόπησης και Ερευνας Αγοράς, που υπεραμύνονται της δουλειάς τους και των μεθόδων τους. Είναι μια κίνηση χωρίς νόημα - όπως δεν έχει νόημα κάθε αμφισβήτηση της εκλογικής διαδικασίας, οι δημοκρατικές εγγυήσεις για τη διεξαγωγή της οποίας είναι αδιαμφισβήτητες, ο Τσίπρας που έχει κι ο ίδιος προκηρύξει εκλογές τις ξέρει καλά.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πού πάνε τα πράγματα. Κι αντί να αποστρέφεσαι την πραγματικότητα, καλό θα ήταν να έχεις εγκαίρως φτιάξει τις συνθήκες για να σε συμπεριλαμβάνει. Τώρα είναι πολύ αργά.

Συνεχίζονται οι μεταγραφές χωρίς έρμα από τον Αλέξη Τσίπρα, στο πλαίσιο της ενίσχυσης των ψηφοδελτίων του. Είναι ανέμπνευστες και κουρασμένες. Στην ουσία, επιβραβεύει πρόσωπα που στο παρελθόν στήριξαν και ενίσχυσαν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια άνευ αρχών αντιπολίτευση, χωρίς οι προσωπικότητες που μεταγράφονται να βρίσκονται στον αξιακό πυρήνα της Αριστεράς. Στην ουσία, είναι η προέκταση της στρατηγικής Γεωργούλη. Μην ξεχνάει ότι κάθε επιλογή έχει συνέπειες.

Φτηνιάρικες καταγγελίες

Από ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ μαθαίνω ότι στην Αθήνα συναντήθηκαν τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων (ΔΟΔ) και, σε συνεργασία με τα ελληνικά σωματεία του Τύπου, κατέληξαν σε συμπεράσματα για τα οποία εξέδωσαν ψηφίσματα. Ενα από τα ψηφίσματα αυτά αφορά «φαινόμενα περιορισμού της ελευθερίας του Τύπου ανά τον κόσμο, αλλά και στην Ελλάδα, η όποια εμφανίζει σημαντική υποχώρηση σύμφωνα με τις (σχετικές) εκθέσεις». Αντε πάλι.

Αυτό, ωστόσο, που συνεχίζει να με εκπλήσσει περισσότερο είναι οι διαμαρτυρίες επειδή δεν έχει αποδώσει καρπούς η έρευνα για τη δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, που καταγράφηκαν σε ψήφισμα - έκκληση στην Αστυνομία να βρει τους ενόχους. Είναι σημαντικό να βρεθούν οι δολοφόνοι του Καραϊβάζ. Αλλά γενικώς η φράση «ο δημοσιογραφικός κόσμος απαιτεί να βρεθούν οι ένοχοι» δεν είναι λογική φράση δημοσιογράφων. Ούτε μπορεί να συνδέεται η συγκεκριμένη υπόθεση με τον «τερματισμό της ατιμωρησίας», που η ΔΟΔ απαιτεί από τις κυβερνήσεις όλης της Γης. Αν ξέρουν ότι υπάρχει μεθόδευση ατιμωρησίας εδώ, ας την καταγγείλουν. Το να συνδέουν τη συγκεκριμένη υπόθεση, γενικώς και αορίστως, με μια παγκόσμια γενίκευση είναι κουτοπονηριά συνδικαλιστών που κάνουν φτηνιάρικη και χυδαία αντιπολίτευση.

"ΤΑ ΝΕΑ", 25/04/23

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΥΧΟΓΙΟΥ
 
Φαίνεται κατανοητό το αίτημα του κ. Τσίπρα για αποκλειστική, οι δυο τους μόνο, «τηλεοπτική μονομαχία» με τον κ. Μητσοτάκη: δεύτερο κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, η απόσταση από τη ΝΔ δεν είναι τεράστια, προσπαθεί να την καλύψει. Αν γίνει ακόμη δευτερότερο επειδή το debate δεν θα του βγει, οπωσδήποτε θα παραμείνει δεύτερο, το τρίτο βρίσκεται σε απόσταση ασφαλείας. Άρα δεν έχει τίποτα να χάσει.

Μοιάζει κατανοητό - είναι όμως δικαιολογημένο; Δεν είναι υπέρ της απλής αναλογικής και των κυβερνήσεων συνεργασίας ο Αλέξης Τσίπρας; Γιατί λοιπόν επιχειρεί να δημιουργήσει δικομματικό -ή μάλλον, προσωπικό- δίλημμα στους ψηφοφόρους; Γιατί δηλώνει ότι δεν θα συμμετάσχει σε «κυβέρνηση ηττημένων» - όρο που ο ίδιος εισήγαγε;

Όπως επισήμανε ο κ. Τσακαλώτος, «κυβέρνηση του 48%-49%, δεν την λες και κυβέρνηση ηττημένων». Ο κ. Δραγασάκης δήλωσε ότι, ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεύτερο κόμμα, «θα διερευνηθεί η περίπτωση να υπάρξει κυβέρνηση». Γιατί ο κ. Τσίπρας επιμένει ότι μόνο αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα, θα συμμετάσχει σε κυβέρνηση;

Φαινομενικώς, για τους ίδιους λόγους που ζητά προσωπική αντιπαράθεση με τον πρωθυπουργό: για να ενισχύσει την προεκλογική του θέση. Αλλά ίσως δεν είναι μόνο αυτό: αν δεν είναι πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση συνεργασίας θα είναι δώρο άδωρο για τον ίδιο, δεν θα υπάρχει ούτε πολιτική ούτε ηθική βάση να γίνει πρωθυπουργός, ανεξάρτητα από το ποια κόμματα θα συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Τον συμφέρουν νέες εκλογές για να πιεστούν τα μικρότερα κόμματα και να αναστηθεί από τις στάχτες του ο παλιός καλός δικομματισμός, με τον ίδιο να είναι το ένα σκέλος του.

Αν ο κ. Τσίπρας πράγματι πίστευε στην απλή αναλογική και στις κυβερνήσεις συνεργασίας θα είχε ήδη καταθέσει πρόταση για επαναφορά της απλής αναλογικής από την επόμενη βουλή.

Θέλει κυβερνήσεις συνεργασίας μόνο για να γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός και να διαλύσει τα συνεργαζόμενα κόμματα, όπως έκανε με τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» του Πάνου Καμμένου, ενσωματώνοντας στον ΣΥΡΙΖΑ ακροδεξιούς βουλευτές που ήθελαν να εξασφαλίσουν την πολιτική τους σταδιοδρομία - εξαγοράζοντάς τους επί της ουσίας.


Ο κ. Τσίπρας επιθυμεί βαθύτατα τον δικομματισμό, όσο πιο πολωτικό, οξύ και τοξικό γίνεται, γιατί μόνο έτσι γνωρίζει να πολιτεύεται, γιατί μόνο αυτή θεωρεί σωστή και άξια πολιτική. Θέλει την «τηλεοπτική μονομαχία» για να κατοχυρωθεί ότι οι εκλογές συνίστανται στο οξύ δίλημμα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης», όπως τριάντα χρόνια πριν ήταν «Παπανδρέου ή Μητσοτάκης».

Δεν υπάρχει κανείς λόγος, νομίζω, να αποδεχθούμε ότι αξίζει να γυρίσουμε, τριάντα χρόνια πίσω.