Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
Δεν είδαμε ακόμη στα κοινωνικά δίκτυα το σύνθημα (#hashtag) #Συριζα_βιαστές. Η καθυστέρηση δεν οφείλεται σε κάποιο «ηθικό πλεονέκτημα» των δεξιών τρολ εις βάρος των αριστερών, που κατά το παρελθόν γενίκευαν από μεμονωμένα περιστατικά· π.χ. #Νδ_παιδεραστές. Εχει να κάνει με την ισχύ κάθε χώρου στο Διαδίκτυο.
Η Αριστερά χρησιμοποίησε πρώτη τα κοινωνικά δίκτυα και έχει ακόμη δυσανάλογη (με την εκλογική της επιρροή) διείσδυση σε αυτά. Για παράδειγμα, στο Twitter ο κ. Αλέξης Τσίπρας έχει 645.000 ακολούθους και ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης περί τις 298.000. Στην πραγματική ζωή, περίπου το 45% των ερωτώμενων στις δημοσκοπήσεις δηλώνει ότι συμπαθεί τον πρωθυπουργό, έναντι 37% που συγκεντρώνει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Συνεπώς, το απρεπές σύνθημα #Συριζα_βιαστές θα υπάρχει προσεχώς στις οθόνες μας. Πολλά συνηγορούν σε αυτή την πρόβλεψη. Ο πρώτος λόγος είναι ψυχολογικός. Υπάρχουν πολλοί «γαλάζιοι» χρήστες που ένιωσαν βαθύτατα προσβεβλημένοι από το απρεπές σύνθημα #Νδ_παιδεραστές και τώρα ήρθε η στιγμή της ανταπόδοσης.
Αυτό ισχύει περισσότερο για τα τρολ, που δεν είναι απλώς στο Διαδίκτυο. Ζουν μέσα σε αυτό. Υπάρχει κατ’ αρχάς αυτό που είπε ο καθηγητής Iατρικής Ανθρωπολογίας και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ρόχαμπτον, Τζέιμς Ντέιβις: «Αν ξυπνήσω και ανακαλύψω ότι το tweet μου έχει γίνει viral, ότι έχω χιλιάδες likes, χιλιάδες retweets (κοινοποιήσεις), το χτύπημα της ντοπαμίνης είναι άμεσο. Αισθάνομαι επιβεβαίωση, νιώθω δημοφιλής, είμαι πλέον σημαντικός και βρίσκομαι στα “ύψη”» («Καθημερινή», 15.4.2023). Τα τρολ περνούν τη μισή τους ζωή πάνω από το πληκτρολόγιο, έτοιμα «να κατακεραυνώσουν τους αντιπάλους». Οι διαδικτυακές τους μάχες είναι το μόνο αξιομνημόνευτο για το οποίο θα κουβεντιάσουν· «είδες πώς “την είπα” στον τάδε; Οχι θα το άφηνα...».
Υπάρχει κι ένας βαθύτερος λόγος. Η Αριστερά ήταν ο πρωτομάστορας των διαδικτυακών συζητήσεων. Ομως αυτά φούντωσαν τη δύσκολη περίοδο του μνημονίου που οι «αμόλυντοι» από τη χρεοκοπία και διαφθορά, όσοι δηλαδή δήλωναν αριστεροί, διαμόρφωσαν τον τόνο και τους όρους της συζήτησης. Ηταν η εποχή της άμετρης καταγγελίας και της εύκολης συλλογής like, όταν κάποιος έβριζε σκαιότατα τους πολιτικούς του αντιπάλους. Αυτό δεν έχει να κάνει με την Αριστερά ή κάποιο «ηθικό της μειονέκτημα». Και δεξιοί να ήταν, τα ίδια θα έκαναν. Φαίνεται από το πόσο εύκολα ασπάστηκαν τη μεθοδολογία και ότι αυτή η πρακτική σε άλλες χώρες έχει δεξιά χαρακτηριστικά. Οι λόγοι υπερβαίνουν το δίπολο Αριστερά - Δεξιά και μάλλον έχει να κάνει με το επίπεδο πολιτικού αναλφαβητισμού των χρηστών...
σήμερα, να κατονομάσω δέκα καλλιτέχνες αποδεδειγμένα αριστερών φρονημάτων, τον κ. Γεωργούλη δεν θα τον σκεφτόμουν. Οχι για τη δεκάδα μόνο. Ούτε καν για τη χιλιάδα. Δεν θα μου το επέτρεπε η δημόσια παρουσία του. Αλλωστε, όπως επίσημα λέγεται, πρώτα χτύπησε την πόρτα της Ν.Δ.
Ηταν έκπληξη λοιπόν η επιλογή του ενός Αλέξη από τον άλλον Αλέξη, τον κ. Τσίπρα. Εκπληξη στενάχωρη για πολλούς του ΣΥΡΙΖΑ, που ξαναείδαν τον πρόεδρό τους να λειτουργεί σαν Αρχηγός, με άλφα κεφαλαίο· να, όπως το άλφα του Ανδρέα Παπανδρέου, του ομολογημένου ινδάλματός του. Να αποφασίζει δηλαδή αυτοσυσκεπτόμενος, όπως κάθε σωστός αρχηγός, και με όρους θεάματος, λάιφ στάιλ, φαίνεσθαι. Δηλαδή «μη αριστερούς», όπως θα έλεγαν οι παλιομοδίτες αυτού του κόσμου.
Φαίνεται όμως ότι ο κ. Τσίπρας ξέρει καλύτερα απ’ όλους το διευρυμένο πια κόμμα του και τον κόσμο του. Στις ευρωεκλογές λοιπόν ο φωτογενής κ. Γεωργούλης εκλέχτηκε άνετα, αφήνοντας πίσω του, με τους 89.685 σταυρούς του, τον Γιάννη Μουζάλα, την Κωνσταντίνα Κούνεβα, τον Δημήτρη Πλουμπίδη, τη Λυδία Κονιόρδου, τον Ρος Ντέιλι. Και τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Νεωτερικότης.
Τέσσερα χρόνια μετά, η στενάχωρη έκπληξη έγινε οδυνηρή. Οδυνηρότατη. Οσα βαριά καταγγέλλει η κ. Ελένη Χρονοπούλου, υπάλληλος της νομικής υπηρεσίας της Ε.Ε. και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ, για την εις βάρος της κακοποιητική και ταπεινωτική συμπεριφορά του ανδρός, δεν αντιμετωπίζονται βέβαια με τις συνωμοσιολογικού τύπου αναρτήσεις του κ. Γεωργούλη. Που εκτός των άλλων έχει να μαζέψει από το Διαδίκτυο τις φωτογραφίες του σε στιγμές «Metoo».
Συνεπώς, το απρεπές σύνθημα #Συριζα_βιαστές θα υπάρχει προσεχώς στις οθόνες μας. Πολλά συνηγορούν σε αυτή την πρόβλεψη. Ο πρώτος λόγος είναι ψυχολογικός. Υπάρχουν πολλοί «γαλάζιοι» χρήστες που ένιωσαν βαθύτατα προσβεβλημένοι από το απρεπές σύνθημα #Νδ_παιδεραστές και τώρα ήρθε η στιγμή της ανταπόδοσης.
Αυτό ισχύει περισσότερο για τα τρολ, που δεν είναι απλώς στο Διαδίκτυο. Ζουν μέσα σε αυτό. Υπάρχει κατ’ αρχάς αυτό που είπε ο καθηγητής Iατρικής Ανθρωπολογίας και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ρόχαμπτον, Τζέιμς Ντέιβις: «Αν ξυπνήσω και ανακαλύψω ότι το tweet μου έχει γίνει viral, ότι έχω χιλιάδες likes, χιλιάδες retweets (κοινοποιήσεις), το χτύπημα της ντοπαμίνης είναι άμεσο. Αισθάνομαι επιβεβαίωση, νιώθω δημοφιλής, είμαι πλέον σημαντικός και βρίσκομαι στα “ύψη”» («Καθημερινή», 15.4.2023). Τα τρολ περνούν τη μισή τους ζωή πάνω από το πληκτρολόγιο, έτοιμα «να κατακεραυνώσουν τους αντιπάλους». Οι διαδικτυακές τους μάχες είναι το μόνο αξιομνημόνευτο για το οποίο θα κουβεντιάσουν· «είδες πώς “την είπα” στον τάδε; Οχι θα το άφηνα...».
Υπάρχει κι ένας βαθύτερος λόγος. Η Αριστερά ήταν ο πρωτομάστορας των διαδικτυακών συζητήσεων. Ομως αυτά φούντωσαν τη δύσκολη περίοδο του μνημονίου που οι «αμόλυντοι» από τη χρεοκοπία και διαφθορά, όσοι δηλαδή δήλωναν αριστεροί, διαμόρφωσαν τον τόνο και τους όρους της συζήτησης. Ηταν η εποχή της άμετρης καταγγελίας και της εύκολης συλλογής like, όταν κάποιος έβριζε σκαιότατα τους πολιτικούς του αντιπάλους. Αυτό δεν έχει να κάνει με την Αριστερά ή κάποιο «ηθικό της μειονέκτημα». Και δεξιοί να ήταν, τα ίδια θα έκαναν. Φαίνεται από το πόσο εύκολα ασπάστηκαν τη μεθοδολογία και ότι αυτή η πρακτική σε άλλες χώρες έχει δεξιά χαρακτηριστικά. Οι λόγοι υπερβαίνουν το δίπολο Αριστερά - Δεξιά και μάλλον έχει να κάνει με το επίπεδο πολιτικού αναλφαβητισμού των χρηστών...
 |
Ηταν έκπληξη λοιπόν η επιλογή του ενός Αλέξη από τον άλλον Αλέξη, τον κ. Τσίπρα. Εκπληξη στενάχωρη για πολλούς του ΣΥΡΙΖΑ, που ξαναείδαν τον πρόεδρό τους να λειτουργεί σαν Αρχηγός, με άλφα κεφαλαίο· να, όπως το άλφα του Ανδρέα Παπανδρέου, του ομολογημένου ινδάλματός του. Να αποφασίζει δηλαδή αυτοσυσκεπτόμενος, όπως κάθε σωστός αρχηγός, και με όρους θεάματος, λάιφ στάιλ, φαίνεσθαι. Δηλαδή «μη αριστερούς», όπως θα έλεγαν οι παλιομοδίτες αυτού του κόσμου.
Φαίνεται όμως ότι ο κ. Τσίπρας ξέρει καλύτερα απ’ όλους το διευρυμένο πια κόμμα του και τον κόσμο του. Στις ευρωεκλογές λοιπόν ο φωτογενής κ. Γεωργούλης εκλέχτηκε άνετα, αφήνοντας πίσω του, με τους 89.685 σταυρούς του, τον Γιάννη Μουζάλα, την Κωνσταντίνα Κούνεβα, τον Δημήτρη Πλουμπίδη, τη Λυδία Κονιόρδου, τον Ρος Ντέιλι. Και τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Νεωτερικότης.
Τέσσερα χρόνια μετά, η στενάχωρη έκπληξη έγινε οδυνηρή. Οδυνηρότατη. Οσα βαριά καταγγέλλει η κ. Ελένη Χρονοπούλου, υπάλληλος της νομικής υπηρεσίας της Ε.Ε. και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ, για την εις βάρος της κακοποιητική και ταπεινωτική συμπεριφορά του ανδρός, δεν αντιμετωπίζονται βέβαια με τις συνωμοσιολογικού τύπου αναρτήσεις του κ. Γεωργούλη. Που εκτός των άλλων έχει να μαζέψει από το Διαδίκτυο τις φωτογραφίες του σε στιγμές «Metoo».
Καμία έκπληξη πάντως δεν προκάλεσε η κατακίτρινη στάση αρκετών εφημερίδων και ιστοσελίδων. Αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν. Κανιβαλίζουν. Διαπομπεύοντας το θύμα, δημοσίευσαν με χυδαία ελαφρότητα τα προσωπικά στοιχεία της πριν μιλήσει η ίδια με παρρησία. Για να μάθει και αυτή ότι όποια γυναίκα τολμήσει να καταγγείλει την πρώτη κακοποίησή της, την ιδιωτική, θα υποστεί αναπόφευκτα και μια δεύτερη. Δημόσια.
TΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Μα, έλα, σε παρακαλώ. Τώρα το θυµήθηκε; Τρία χρόνια µετά; Τώρα, λίγο πριν από τις εκλογές, της ήρθε η επιφοίτηση; Τι την έκανε την καταγγελία τόσον καιρό στο συρτάρι; Μα, αφού είχαν σχέση; Πού τη βρήκε και την κακοποίησε; Στον δρόµο; Και γιατί να βιάσει; ∆εν είχε όποια ήθελε;
Η Ελένη Χρονοπούλου δεν είναι µια εντελώς ανυπεράσπιστη γυναίκα. Η δηµοσιοποίηση της καταγγελίας της τη βρήκε ήδη ενταγµένη στον ηγετικό πυρήνα του τρίτου κόµµατος. Εχει πολιτική θέση και κοµµατική κάλυψη. Είχε τη σπάνια ψυχραιµία να αναζητήσει ιατρική πιστοποίηση των τραυµάτων της.
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 20/04/23 |
Μα, έλα, σε παρακαλώ. Τώρα το θυµήθηκε; Τρία χρόνια µετά; Τώρα, λίγο πριν από τις εκλογές, της ήρθε η επιφοίτηση; Τι την έκανε την καταγγελία τόσον καιρό στο συρτάρι; Μα, αφού είχαν σχέση; Πού τη βρήκε και την κακοποίησε; Στον δρόµο; Και γιατί να βιάσει; ∆εν είχε όποια ήθελε;
Η Ελένη Χρονοπούλου δεν είναι µια εντελώς ανυπεράσπιστη γυναίκα. Η δηµοσιοποίηση της καταγγελίας της τη βρήκε ήδη ενταγµένη στον ηγετικό πυρήνα του τρίτου κόµµατος. Εχει πολιτική θέση και κοµµατική κάλυψη. Είχε τη σπάνια ψυχραιµία να αναζητήσει ιατρική πιστοποίηση των τραυµάτων της.
Αξίζει να υποφέρει κανείς αυτή τη µαζική παραβίαση της ιδιωτικής του ζωής, προκειµένου να διεκδικήσει την ποινικά αβέβαιη, από τη δυσεξιχνίαστη φύση του αδικήµατος, δικαίωσή του;Αν αξίζει, είναι ακριβώς επειδή τα κοινωνικά αντανακλαστικά αποδεικνύουν το ρίζωµα της σεξιστικής κουλτούρας. Αξίζει τον κόπο, επειδή ακόµη και γυναίκες γίνονται ρουλεµάν της προκατάληψης και σπεύδουν να χρεώσουν ναρκισσιστικά ελατήρια στην «πρωταγωνίστρια» του σκανδάλου. Αξίζει, επειδή επιζεί ακόµη το στερεότυπο ότι µέσα στη «σχέση» δεν µπορεί να υπάρχει βία· ότι η συναίνεση ισχύει εσαεί· ή ότι, ακόµη κι όταν υπάρχει βία, µπορεί να συγχωρείται σαν εκδήλωση στιγµιαίας παραφοράς.Ωστόσο, δεν απέφυγε αυτό που υφίσταται κάθε γυναίκα που καταγγέλλει ότι έπεσε θύµα κακοποίησης: Εναν δεύτερο κύκλο µιντιακής επαναθυµατοποίησης, µε την εικόνα της, αλιευµένη από τους λογαριασµούς της στα κοινωνικά δίκτυα, να χρησιµοποιείται ως υλικό σκανδαλισµού, και τη χύµα καχυποψία να χρωµατίζει τα κίνητρά της µε επινοηµένες ιδιοτέλειες.
Αν αυτή είναι η αντιµετώπιση που επιφυλάσσει η δηµόσια σφαίρα σε µια γυναίκα µε πολιτικό status, τότε τι πρέπει να περιµένει µια άσηµη υπάλληλος, χωρίς δίκτυο υποστήριξης;
Κυκλοφορεί τις τελευταίες ηµέρες η απορία ποιος έδωσε το όνοµα της καταγγέλλουσας στη δηµοσιότητα. Η ερώτηση είναι αφόρητα προσχηµατική. Από την πρώτη στιγµή που γράφτηκε η είδηση, τα ρεπορτάζ τη «σκιαγραφούσαν» –κατά τον κυνικό δηµοσιογραφικό ευφηµισµό– έχοντας ήδη συγκεντρώσει και τις φωτογραφίες µε τις οποίες η βία του σεξουαλικού εγκλήµατος θα έφτανε πάλι να εµπορευµατοποιηθεί ως ηδονοβλεπτική φαντασµαγορία.
Αξίζει, λοιπόν, τον κόπο; Αξίζει να υποφέρει κανείς αυτή τη µαζική παραβίαση της ιδιωτικής του ζωής, προκειµένου να διεκδικήσει την ποινικά αβέβαιη, από τη δυσεξιχνίαστη φύση του αδικήµατος, δικαίωσή του;
Αν αξίζει, είναι ακριβώς επειδή τα κοινωνικά αντανακλαστικά αποδεικνύουν το ρίζωµα της σεξιστικής κουλτούρας. Αξίζει τον κόπο, επειδή ακόµη και γυναίκες γίνονται ρουλεµάν της προκατάληψης και σπεύδουν να χρεώσουν ναρκισσιστικά ελατήρια στην «πρωταγωνίστρια» του σκανδάλου. Αξίζει, επειδή επιζεί ακόµη το στερεότυπο ότι µέσα στη «σχέση» δεν µπορεί να υπάρχει βία· ότι η συναίνεση ισχύει εσαεί· ή ότι, ακόµη κι όταν υπάρχει βία, µπορεί να συγχωρείται σαν εκδήλωση στιγµιαίας παραφοράς.
Αν αξίζει ο επιπλέον πόνος που αυτοµάτως προκαλεί στην καταγγέλλουσα κάθε «πολύκροτη» και «σκανδαλώδης» καταγγελία, είναι επειδή έτσι συντελείται η ηθική πρόοδος. Είναι επειδή το προηγούµενό της λειτουργεί παιδαγωγικά: Εµψυχωτικά για τα υποψήφια θύµατα· και παραδειγµατικά για τους επίδοξους θύτες.
Το υπόδειγµα της Χρονοπούλου µας καλεί να αναρωτηθούµε. Σκεφτείτε, µας λέει. Σκεφτείτε να χτυπούν την κόρη σας, και να µη µιλάει «για να µην µπλέξει».
Το τραύµα πάνω στο τραύµα και η αξίωση για ηθική πρόοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου