Aπό "ΤΑ ΝΕΑ", και...
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 19/04/23 |
Δεν θα ρίξουμε ανάθεμα σε όλο τον ΣΥΡΙΖΑ για τον Γεωργούλη. Θα ήταν άδικο.
Αλλά πάμε κατευθείαν στο συμπέρασμα.
Οταν μαζεύεις κάθε καρυδιάς καρύδι κινδυνεύεις στο τέλος να μείνεις με τα καρύδια στο χέρι.
Κάποια στιγμή δηλαδή θα πληρώσεις (με κάποιον τρόπο και έστω για διαφορετικούς λόγους) και τον Γεωργούλη και τον Μιθριδάτη και τον Γκλέτσο και τον Πολάκη και τον Αντώναρο.
Προφανές. Οταν έχεις κάνει επάγγελμα το επάγγελμα των βουλευτών του αντιπάλου, τότε οι δικοί σου θα πρέπει να είναι πιο άμεμπτοι κι από το Αγιο Μύρο.
Τα λέω αυτά διότι υποψιάζομαι ότι θα ακούσουμε πολλά έως τις εκλογές. Από τη στιγμή μάλιστα που η διαρκής καταγγελία έχει καταστεί πολιτική μέθοδος.
Για σοβαρούς και μη σοβαρούς λόγους.
Ασφαλώς η υπόθεση Γεωργούλη είναι σοβαρή. Θα περιμένουμε λοιπόν την εξέλιξή της.
Αλλά εδώ φτάσαμε να κουβεντιάζουμε σοβαρά τι τραγουδούσε ο Οικονόμου στην ταβέρνα ή γιατί ο Αντώναρος αποκάλεσε το ΠΑΣΟΚ «απολειφάδι».
Ασε δε που μάθαμε από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι πίσω από τον εμφύλιο στο Σουδάν είναι ο Μητσοτάκης με το Predator - με την ελπίδα φυσικά ότι οι καταγγέλλοντες ξέρουν πού πέφτει το Σουδάν και τι συμβαίνει εκεί.
Διότι θα μου πείτε «καλά, στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν πάρει χαμπάρι τον Γεωργούλη που κυκλοφορούσε δίπλα τους, πώς έμαθαν για τον Μητσοτάκη στο Χαρτούμ;». Εύλογη απορία.
Αλλά τώρα τα φώτα είναι στον Γεωργούλη και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι ευχάριστο, ιδίως έναν μήνα πριν από τις εκλογές.
Ακόμη περισσότερο που ένα κόμμα, ακόμη κι αν δεν ευθύνεται για τη συμπεριφορά του ευρωβουλευτή του, χρωστάει μερικές εξηγήσεις.
- Πότε πληροφορήθηκε η ηγεσία του κόμματος μια υπόθεση που σέρνεται στο Ευρωκοινοβούλιο και ερευνάται από τις βελγικές Αρχές εδώ και τρία χρόνια; Στην Ανάσταση τους το είπαν πριν από το «Χριστός Ανέστη»; Πριν από δύο χρόνια, λέει ο Παπαδημούλης. Τον Ιούνιο του 2022, αντέτεινε η Τσαπανίδου. Να συμφωνήσουμε τι λέμε, παιδιά...
- Πώς αντέδρασε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν το πληροφορήθηκε; Αναστατώθηκε και γύρισε πλευρό;
- Πώς είναι δυνατόν ο (λαλίστατος για τα πάντα) επικεφαλής των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Παπαδημούλης να μην είχε πάρει χαμπάρι για τον Γεωργούλη ή να έχει καταπιεί τη γλώσσα του; Μόνο την Καϊλή παρακολουθούσε;
- Τι ήξεραν οι άλλοι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως τους είχαν κλειδώσει στις υποεπιτροπές και ασχολούνταν μόνο με το κράτος δικαίου ή τη «μικρή Μαρία»;
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ
Από αυτά που είπε με το γνωστό μπλαζέ-ατάραχο-βαριεστημένο ύφος του ο Στέλιος Κούλογλου χθες στον ΑΝΤ1, η συνάντηση θα πρέπει να εκτυλίχθηκε κάπως έτσι: ο Παπαδημούλης φώναξε τον Γεωργούλη και του είπε, ρε συ, κυκλοφορούν κάτι «πολύ απροσδιόριστες φήμες» για «παρενόχληση και τα λοιπά», και, καταλαβαίνεις, επειδή υπάρχει «μεγάλη ευαισθησία στον χώρο», πες μου και θα μείνει μεταξύ μας, έκανες κάτι ρε μπαγάσα; Κι ο Γεωργούλης απάντησε, όχι ρε, μην ασχολείσαι, «δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας», οπότε ο Παπαδημούλης του είπε, εντάξει ρε, σόρι για την ενόχληση, ξέρω ότι πνίγεσαι κιόλας, τα λέμε. Ολα αυτά ο Κούλογλου δεν τα άκουσε ο ίδιος, γιατί «συνήθως δεν ασχολείται με τέτοια θέματα», αυτός είναι για τα σοβαρά και τα μεγάλα, όχι για τα «κουτσομπολιά», τα έμαθε όμως εκείνη την περίοδο και δεν έδωσε σημασία αφού, καταλαβαίνετε, ήταν πολύ απροσδιόριστες φήμες.
Προς Θεού όμως, διακήρυξε χθες ο ίδιος Παπαδημούλης στα Παραπολιτικά, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρη, «μηδενική ανοχή στη σεξουαλική παρενόχληση», τα τρία χρόνια που πέρασαν βέβαια είναι πολλά (κλείσιμο ματιού), οι βελγικές Αρχές θα πρέπει να δώσουν εξηγήσεις, αν φυσικά ερωτηθούν από τους δημοσιογράφους (δεύτερο κλείσιμο ματιού), πάντως «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται», εκτός της Ευρωομάδας λοιπόν ο Γεωργούλης «για να υπερασπιστεί τη δική του εκδοχή».
Ωστε τώρα έγινε δική του η εκδοχή, ενώ τότε ήταν κοινώς αποδεκτή; Τώρα το κόμμα παίρνει αποστάσεις, ενώ τότε ταυτίστηκε με το στέλεχός του; Κι όλα αυτά επειδή ζήτησαν άρση της ασυλίας του οι βελγικές Αρχές, που πάντως πρέπει να δώσουν εξηγήσεις επειδή δεν έδρασαν όσο γρήγορα επιθυμούσε ο Παπαδημούλης;
Ετσι σκέπτεται κι έτσι λειτουργεί ένα κόμμα που υποτίθεται ότι είναι αριστερό και υποτίθεται ότι μάχεται εναντίον των διακρίσεων. Αυτό που πιστεύουν κατά βάθος στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως το διατυπώνουν επωνύμως ή ανωνύμως και πολλοί οπαδοί του στα σόσιαλ μίντια, είναι ότι ένας αριστερός δεν παρενοχλεί (ούτε φυσικά κακοποιεί) για λόγους αρχής, ένας γοητευτικός δεν παρενοχλεί (ούτε φυσικά κακοποιεί) επειδή δεν το έχει ανάγκη, άρα όταν καταγγέλλεται ότι ένας γοητευτικός αριστερός παρενοχλεί (και πολύ περισσότερο κακοποιεί) οι λόγοι είναι είτε προσωπικοί (η γυναίκα θέλει να προβληθεί) είτε πολιτικοί (το σύστημα θέλει να πλήξει όσους το αμφισβητούν).
Ο Αλέξης Γεωργούλης είναι φυσικά αθώος έως ότου, και αν, αποδειχθεί η ενοχή του. Γενικά μιλώντας, όμως, εκεί στην Κουμουνδούρου δεν έχουν μάθει τίποτα από το #MeToo; Δεν έχουν ακούσει ότι μια γυναίκα χρειάζεται πολύ μεγάλο σθένος για να καταγγείλει μια επίθεση που δέχεται, επειδή ντρέπεται τους δικούς της ανθρώπους, επειδή φοβάται τον δεύτερο εξευτελισμό της, επειδή πιστεύει ότι δεν θα δικαιωθεί ή, πολύ απλά, επειδή δεν το αντέχει; Δεν έχουν καταλάβει ότι η ευαισθησία δεν είναι κάτι που αναγράφεται σε κομματικά προγράμματα, αλλά δοκιμάζεται καθημερινά;
Από αυτά που είπε με το γνωστό μπλαζέ-ατάραχο-βαριεστημένο ύφος του ο Στέλιος Κούλογλου χθες στον ΑΝΤ1, η συνάντηση θα πρέπει να εκτυλίχθηκε κάπως έτσι: ο Παπαδημούλης φώναξε τον Γεωργούλη και του είπε, ρε συ, κυκλοφορούν κάτι «πολύ απροσδιόριστες φήμες» για «παρενόχληση και τα λοιπά», και, καταλαβαίνεις, επειδή υπάρχει «μεγάλη ευαισθησία στον χώρο», πες μου και θα μείνει μεταξύ μας, έκανες κάτι ρε μπαγάσα; Κι ο Γεωργούλης απάντησε, όχι ρε, μην ασχολείσαι, «δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας», οπότε ο Παπαδημούλης του είπε, εντάξει ρε, σόρι για την ενόχληση, ξέρω ότι πνίγεσαι κιόλας, τα λέμε. Ολα αυτά ο Κούλογλου δεν τα άκουσε ο ίδιος, γιατί «συνήθως δεν ασχολείται με τέτοια θέματα», αυτός είναι για τα σοβαρά και τα μεγάλα, όχι για τα «κουτσομπολιά», τα έμαθε όμως εκείνη την περίοδο και δεν έδωσε σημασία αφού, καταλαβαίνετε, ήταν πολύ απροσδιόριστες φήμες.
Προς Θεού όμως, διακήρυξε χθες ο ίδιος Παπαδημούλης στα Παραπολιτικά, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρη, «μηδενική ανοχή στη σεξουαλική παρενόχληση», τα τρία χρόνια που πέρασαν βέβαια είναι πολλά (κλείσιμο ματιού), οι βελγικές Αρχές θα πρέπει να δώσουν εξηγήσεις, αν φυσικά ερωτηθούν από τους δημοσιογράφους (δεύτερο κλείσιμο ματιού), πάντως «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται», εκτός της Ευρωομάδας λοιπόν ο Γεωργούλης «για να υπερασπιστεί τη δική του εκδοχή».
Ωστε τώρα έγινε δική του η εκδοχή, ενώ τότε ήταν κοινώς αποδεκτή; Τώρα το κόμμα παίρνει αποστάσεις, ενώ τότε ταυτίστηκε με το στέλεχός του; Κι όλα αυτά επειδή ζήτησαν άρση της ασυλίας του οι βελγικές Αρχές, που πάντως πρέπει να δώσουν εξηγήσεις επειδή δεν έδρασαν όσο γρήγορα επιθυμούσε ο Παπαδημούλης;
Ετσι σκέπτεται κι έτσι λειτουργεί ένα κόμμα που υποτίθεται ότι είναι αριστερό και υποτίθεται ότι μάχεται εναντίον των διακρίσεων. Αυτό που πιστεύουν κατά βάθος στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως το διατυπώνουν επωνύμως ή ανωνύμως και πολλοί οπαδοί του στα σόσιαλ μίντια, είναι ότι ένας αριστερός δεν παρενοχλεί (ούτε φυσικά κακοποιεί) για λόγους αρχής, ένας γοητευτικός δεν παρενοχλεί (ούτε φυσικά κακοποιεί) επειδή δεν το έχει ανάγκη, άρα όταν καταγγέλλεται ότι ένας γοητευτικός αριστερός παρενοχλεί (και πολύ περισσότερο κακοποιεί) οι λόγοι είναι είτε προσωπικοί (η γυναίκα θέλει να προβληθεί) είτε πολιτικοί (το σύστημα θέλει να πλήξει όσους το αμφισβητούν).
Ο Αλέξης Γεωργούλης είναι φυσικά αθώος έως ότου, και αν, αποδειχθεί η ενοχή του. Γενικά μιλώντας, όμως, εκεί στην Κουμουνδούρου δεν έχουν μάθει τίποτα από το #MeToo; Δεν έχουν ακούσει ότι μια γυναίκα χρειάζεται πολύ μεγάλο σθένος για να καταγγείλει μια επίθεση που δέχεται, επειδή ντρέπεται τους δικούς της ανθρώπους, επειδή φοβάται τον δεύτερο εξευτελισμό της, επειδή πιστεύει ότι δεν θα δικαιωθεί ή, πολύ απλά, επειδή δεν το αντέχει; Δεν έχουν καταλάβει ότι η ευαισθησία δεν είναι κάτι που αναγράφεται σε κομματικά προγράμματα, αλλά δοκιμάζεται καθημερινά;
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 19/04/23 |
ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Η γνωστή πια στις λεπτομέρειές της ιστορία με τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Γεωργούλη, επέφερε στον ΣΥΡΙΖΑ ένα πλήγμα που, νομίζω, είναι ανεπανόρθωτο. Στο εξής, δεν θα μπορεί να επικαλεστεί το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα, δεν θα μπορεί να πείσει ούτε και τους πιο φανατικούς οπαδούς του. Ούτε καν εκείνους τους φανατικούς που φωνασκούν και υβρίζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και, πρωτίστως, στη μεγάλη χαβούζα του Τwitter. Κι όλα αυτά, χωρίς καν να χρειάζεται να αμφισβητηθεί το αυτονόητο τεκμήριο της αθωότητας του κατηγορούμενου.
Διότι ακόμα κι αν είναι αθώος των κατηγοριών που τον βαρύνουν ο ευρωβουλευτής (η Ελένη Χρονοπούλου τον έχει καταγγείλει από το 2020 για βιασμό και σωματική βλάβη), ο τρόπος πρόσληψης από την κοινή γνώμη των κατηγοριών που τον βαρύνουν πιστοποιεί το αυτονόητο: κανείς στην πολιτική δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι ηθικό παράδειγμα, σε αντίθεση με όλους τους αντιπάλους του που είναι λερωμένοι. Κανένα κόμμα δεν είναι συνάθροιση αγίων, ακριβώς επειδή η δουλειά των κομμάτων δεν είναι η σωτηρία της ψυχής των ψηφοφόρων τους. Δεν μιλάνε στο όνομα καμίας αγιοσύνης. Στην ιδανική πρόσληψη της πολιτικής, τα κόμματα εκφράζουν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Μιλάνε στο όνομα κοινωνικών συσχετισμών.
Ειδικά η κομμουνιστική Αριστερά, ακριβώς επειδή απευθύνθηκε στα λαϊκά στρώματα και, ιδίως, σε εργάτες χαμηλής μόρφωσης και δυνατότητας πρόσληψης του κόσμου, στης «Γης τους κολασμένους», επινόησε ένα σωτηριολογικό αφήγημα για μια διεκδίκηση στο τέλος της οποίας θα περιμένει τους ευτυχείς προλετάριους η αταξική κοινωνία - ένα είδος επί Γης παραδείσου. Η τελεολογία του «διαλεκτικού υλισμού» έδωσε μια θρησκευτική διάσταση στην πολιτική διεκδίκηση μιας ανατροπής και επιβολής ενός νέου πολιτικού συστήματος. Οπου η διεκδίκηση ήταν ανοιχτή, το υπάρχουν πολιτικό σύστημα αμύνθηκε και με διωγμούς, φυλακίσεις, εξορίες, εξοντώσεις. Οι διωγμένοι στο φαντασιακό της κομμουνιστικής τελεολογίας απέκτησαν χαρακτηριστικά μάρτυρα - και το ακροατήριο του κόμματος μεταμορφώθηκε σε εκκλησίασμα που συμπεριφερόταν, συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν να θρησκεύεται.
Επίγονος της κομμουνιστικής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ κληρονόμησε αυτή τη σωτηριολογική αίσθηση της πολιτικής, μαζί με το μαρτυρολόγιο των διωγμένων της Αριστεράς. Το επικαλέστηκε όσο μπορούσε, μ' αυτό επιχείρησε να αποπροσανατολίσει για τις πολιτικές του που συνέβαλαν στη μακρά περίοδο αβεβαιότητας της περασμένης δεκαετίας.
Κι όταν δεν αρκούσε από μόνο του, αναλάμβαναν οι φανατικοί των υπογείων να δηλητηριάζουν τη δημόσια συζήτηση στα κοινωνικά δίκτυα, συκοφαντώντας τους αντιπάλους τους. Από το 2016 και μετά, τον βασικό αντίπαλό τους, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τις πολιτικές του και τους συνεργάτες του. Η αγιοσύνη του ΣΥΡΙΖΑ δεν εμπόδισε την ανοχή ή τη συστράτευση με λούμπεν στοιχεία που εκτόξευαν μόνο προσωπικές βρισιές, με εχθρούς της ελευθερίας του λόγου στα πανεπιστήμια, με ψεκασμένους όταν χρειαζόταν στοιχειώδης σύμπνοια για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Κι οι οπαδοί των δικαιωμάτων, της ισότητας των φύλων, μιας υπερβατικής επίκλησης της ρητορικής του δικαιωματισμού, που βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ; Ως χθες, μπορούσαν να στρατεύονται στη γραμμή της ηθικολογίας και να κατηγορούν τους αντιπάλους τους. Από χθες, ξέρουν καλά ότι από τις ηθικές κατηγορίες πρωτίστως δεν εξαιρούνται οι ίδιοι.
Επιμύθιον: στην πολιτική, δεν υπάρχουν ενάρετες και κακές δυνάμεις. Δεν υπάρχουν αμιγώς κόμματα βιαστών ή κόμματα αγγέλων. Μακάρι αυτή η απλή αλήθεια να σήμαινε την επαναφορά της πολιτικής και των κανόνων της. Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ και για μας που υφιστάμεθα τις επινοήσεις του, οι κανόνες αυτοί δεν είναι διδαγμένη ύλη.
Λόγια του αέρα
Η γνωστή πια στις λεπτομέρειές της ιστορία με τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Γεωργούλη, επέφερε στον ΣΥΡΙΖΑ ένα πλήγμα που, νομίζω, είναι ανεπανόρθωτο. Στο εξής, δεν θα μπορεί να επικαλεστεί το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα, δεν θα μπορεί να πείσει ούτε και τους πιο φανατικούς οπαδούς του. Ούτε καν εκείνους τους φανατικούς που φωνασκούν και υβρίζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και, πρωτίστως, στη μεγάλη χαβούζα του Τwitter. Κι όλα αυτά, χωρίς καν να χρειάζεται να αμφισβητηθεί το αυτονόητο τεκμήριο της αθωότητας του κατηγορούμενου.
Διότι ακόμα κι αν είναι αθώος των κατηγοριών που τον βαρύνουν ο ευρωβουλευτής (η Ελένη Χρονοπούλου τον έχει καταγγείλει από το 2020 για βιασμό και σωματική βλάβη), ο τρόπος πρόσληψης από την κοινή γνώμη των κατηγοριών που τον βαρύνουν πιστοποιεί το αυτονόητο: κανείς στην πολιτική δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι ηθικό παράδειγμα, σε αντίθεση με όλους τους αντιπάλους του που είναι λερωμένοι. Κανένα κόμμα δεν είναι συνάθροιση αγίων, ακριβώς επειδή η δουλειά των κομμάτων δεν είναι η σωτηρία της ψυχής των ψηφοφόρων τους. Δεν μιλάνε στο όνομα καμίας αγιοσύνης. Στην ιδανική πρόσληψη της πολιτικής, τα κόμματα εκφράζουν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Μιλάνε στο όνομα κοινωνικών συσχετισμών.
Ειδικά η κομμουνιστική Αριστερά, ακριβώς επειδή απευθύνθηκε στα λαϊκά στρώματα και, ιδίως, σε εργάτες χαμηλής μόρφωσης και δυνατότητας πρόσληψης του κόσμου, στης «Γης τους κολασμένους», επινόησε ένα σωτηριολογικό αφήγημα για μια διεκδίκηση στο τέλος της οποίας θα περιμένει τους ευτυχείς προλετάριους η αταξική κοινωνία - ένα είδος επί Γης παραδείσου. Η τελεολογία του «διαλεκτικού υλισμού» έδωσε μια θρησκευτική διάσταση στην πολιτική διεκδίκηση μιας ανατροπής και επιβολής ενός νέου πολιτικού συστήματος. Οπου η διεκδίκηση ήταν ανοιχτή, το υπάρχουν πολιτικό σύστημα αμύνθηκε και με διωγμούς, φυλακίσεις, εξορίες, εξοντώσεις. Οι διωγμένοι στο φαντασιακό της κομμουνιστικής τελεολογίας απέκτησαν χαρακτηριστικά μάρτυρα - και το ακροατήριο του κόμματος μεταμορφώθηκε σε εκκλησίασμα που συμπεριφερόταν, συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν να θρησκεύεται.
Επίγονος της κομμουνιστικής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ κληρονόμησε αυτή τη σωτηριολογική αίσθηση της πολιτικής, μαζί με το μαρτυρολόγιο των διωγμένων της Αριστεράς. Το επικαλέστηκε όσο μπορούσε, μ' αυτό επιχείρησε να αποπροσανατολίσει για τις πολιτικές του που συνέβαλαν στη μακρά περίοδο αβεβαιότητας της περασμένης δεκαετίας.
Κι όταν δεν αρκούσε από μόνο του, αναλάμβαναν οι φανατικοί των υπογείων να δηλητηριάζουν τη δημόσια συζήτηση στα κοινωνικά δίκτυα, συκοφαντώντας τους αντιπάλους τους. Από το 2016 και μετά, τον βασικό αντίπαλό τους, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τις πολιτικές του και τους συνεργάτες του. Η αγιοσύνη του ΣΥΡΙΖΑ δεν εμπόδισε την ανοχή ή τη συστράτευση με λούμπεν στοιχεία που εκτόξευαν μόνο προσωπικές βρισιές, με εχθρούς της ελευθερίας του λόγου στα πανεπιστήμια, με ψεκασμένους όταν χρειαζόταν στοιχειώδης σύμπνοια για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Κι οι οπαδοί των δικαιωμάτων, της ισότητας των φύλων, μιας υπερβατικής επίκλησης της ρητορικής του δικαιωματισμού, που βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ; Ως χθες, μπορούσαν να στρατεύονται στη γραμμή της ηθικολογίας και να κατηγορούν τους αντιπάλους τους. Από χθες, ξέρουν καλά ότι από τις ηθικές κατηγορίες πρωτίστως δεν εξαιρούνται οι ίδιοι.
Επιμύθιον: στην πολιτική, δεν υπάρχουν ενάρετες και κακές δυνάμεις. Δεν υπάρχουν αμιγώς κόμματα βιαστών ή κόμματα αγγέλων. Μακάρι αυτή η απλή αλήθεια να σήμαινε την επαναφορά της πολιτικής και των κανόνων της. Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ και για μας που υφιστάμεθα τις επινοήσεις του, οι κανόνες αυτοί δεν είναι διδαγμένη ύλη.
Λόγια του αέρα
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι ο πρώτος πολιτικός που νεότερος δήλωνε άθεος, αλλά όσο μεγαλώνει το ακροατήριο του κόμματός του βάζει νερό στο κρασί του, παρακολουθεί θρησκευτικές τελετές, συμμετέχει σ’ αυτές, αρχίζει κάποια στιγμή να κάνει και θρησκευτικές αναφορές.
Οπως το συνηθίζει, όμως, και στην περίπτωση αυτή δεν πάει λίγο πιο βαθιά από την επιφάνεια. Με άλλα λόγια, και τα εκκλησιαστικά που αναφέρει δημόσια, τα ξέρει όσο καλά ξέρει και τα αγγλικά που χρησιμοποιεί.
Επ’ ευκαιρία του Πάσχα, π.χ., ήταν χαρούμενος που ανακάλυψε «έναν στίχο» που «ψέλνεται στις εκκλησιές μας» με «επτά λέξεις κρίσιμες»: «δικαιοσύνην μάθετε οι κατοικούντες επί της Γης». Πολύ ωραία η προσπάθειά του να μάθει «επτά λέξεις κρίσιμες» από την ακολουθία του Νυμφίου, μόνο που ο στίχος δεν μιλάει για κατοικούντες αλλά για «ενοικούντες». Του αρέσει, βέβαια, η λέξη δικαιοσύνη, που προφανώς και στο κομματικό σύνθημα την προσεγγίζει ως κενό γράμμα, όπως προσεγγίζει και «επτά κρίσιμες λέξεις».
Λόγια του αέρα, θα πείτε. Και στα λόγια του αέρα, δεν έχουν σημασία παρά οι εντυπώσεις. Είναι γεμάτη η πολιτική καριέρα του προέδρου Τσίπρα από την προσπάθεια να κερδίζει τις εντυπώσεις. Ετσι κάνουν οι δημαγωγοί όλοι οι δημαγωγοί.
...από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"  που αφορούσαν την καταγγελία της κ. Ελένης Χρονοπούλου, η οποία ισχυρίζεται ότι την κακοποίησε. Οταν ηρεµήσουµε θα πρέπει να ασχοληθούµε κάπως µε τους Πουαρό των Βρυξελλών που έχουν στο στόχαστρο Ελληνες ευρωβουλευτές. Πρώτα η Εύα Καϊλή, τώρα ο Γεωργούλης, στο τρίτο χτύπηµα νοµίζω ότι θα µπορούµε να µιλήσουµε για ανθελληνικό κίνηµα στη βελγική αστυνοµία. Η κ. Σπυράκη δεν συµπεριλαµβάνεται στους στόχους. Τα δικά της πεπραγµένα τα αποκάλυψε το Ευρωκοινοβούλιο. Με τι ασχολούνται οι ευρωβουλευτές µας; Αν εξαιρέσω τη συνεπή κατασυκοφάντηση της χώρας µας στην αντιµετώπιση του µεταναστευτικού και την άρνησή τους να καταδικάσουν τον κοµµουνισµό. Μάλλον το πρόβληµα δεν είναι µόνον δικό µας. Η υποτίµηση της ιδέας της Ενωµένης Ευρώπης στη συνείδηση του µέσου Ευρωπαίου πολίτη οφείλεται και στη λειτουργία του Κοινοβουλίου της. Αντίλογος υπέρ της βελγικής αστυνοµίας και της Ευρώπης. Για σκεφθείτε τι θα είχε γίνει αν την υπόθεση αυτή την είχε αναλάβει η δική µας αστυνοµία. Το κόµµα του κ. Γεωργούλη θα κατήγγειλε γεγωνυία τη φωνή ότι η υπόθεση αποκαλύφθηκε σήµερα λόγω προεκλογικής περιόδου. Τίποτε και κανείς δεν θα µπορούσε να διαψεύσει την πεποίθηση ότι υπήρξε κυβερνητική παρέµβαση. «Ελα τώρα. Το ήξεραν τρία χρόνια και το βγάζουν τώρα». Αφήστε που στοιχεία της έρευνας θα είχαν διαρρεύσει προ πολλού και θα κυκλοφορούσαν από στόµα σε στόµα. Η δική µας αστυνοµία, σε αντίθεση µε τη βελγική, είναι φιλελληνική. Σέβεται τα ήθη και τα έθιµα του τόπου. Ζητώ συγγνώµη, φίλε αναγνώστη, αλλά το θέµα δεν είναι ο Γεωργούλης. Αισθάνθηκε παντοδύναµος και µια γυναίκα ισχυρίζεται ότι την κακοποίησε. Γιατί αισθάνθηκε παντοδύναµος; Είναι θέµα χαρακτήρα. Κάποιοι τον ψήφισαν, του έδωσαν εξουσία. Η αυτοπεποίθησή του ξεπέρασε τα όρια του ναρκισσισµού του. ∆εν τον ψήφισαν για το ευρωπαϊκό του όραµα. Τον ψήφισαν επειδή τον ήξεραν από κάποιες σειρές στην τηλεόραση. Αυτά για την ιδεολογική συνέπεια του κόµµατος της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ολα τα χωνεύει, όπως και οι υπόλοιποι, εδώ που τα λέµε. Μόνον που δαύτοι έχουν την υποκρισία να µιλάνε για ιδεολογία. Ή, ακόµη καλύτερα, να ηθικολογούν κατά παντός υπευθύνου. Το ζήτηµα είναι ποιους ψηφίζουµε εσύ κι εγώ. |
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 19/04/23 |
| ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ Ανεξάρτητα από την ποινική της εξέλιξη, η υπόθεση Γεωργούλη είναι µια ευκαιρία. Είναι οδυνηρή µεν, αλλά χρυσή ευκαιρία για το κόµµα του –που έδειξε αντανακλαστικά και τον απέπεµψε για να αντιµετωπίσει την κατηγορία χωρίς κοµµατική κάλυψη– να ξανασκεφτεί τις πολιτικές προεκτάσεις που (δεν) πρέπει να δίνονται σε αυτές τις υποθέσεις. Η προσπάθεια να χρησιµοποιηθεί πολιτικά ένα σεξουαλικό έγκληµα ενός µη πολιτικού προσώπου, προκειµένου να υφανθούν αφηγήµατα µαζικής συνενοχής, είναι πολύ νωπή. Η χρήση δεν είχε επιχειρηθεί µόνο χύµα, από τον όχλο των ψηφιακών ανωνυµογράφων, που είναι πάντα επιρρεπής στον ηθικό πανικό και στη συνωµοσιολογία. ∆ιάβαζε κανείς τότε, στην υπόθεση του διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά και στην υπόθεση του Κολωνού, ακόµη και κοινωνιολογίζουσες, σοβαροφανείς αναλύσεις για το πώς η νεοφιλελεύθερη ελίτ κρατάει ατιµώρητους ακόµη και τους σαδιστές· για το πώς η «πατρις-θρησκεία» ∆εξιά επωάζει τέρατα. Θα ήλπιζε κανείς να µη διαβάσει και στην περίπτωση του ευρωβουλευτή ανάλογες µισαλλόδοξες χοντράδες από την άλλη πλευρά. Η πράξη για την οποία καταγγέλλεται ο ευρωβουλευτής είναι από τη φύση της προσωποπαγής. ∆εν µπορεί να χρεώνεται σε κανένα συλλογικό ήθος καµίας παράταξης. Αυτή είναι και η ευκαιρία για την Αριστερά: Να αναστοχαστεί την ευκολία µε την οποία παρασύρθηκε στην πολιτικοποίηση αµιγώς ποινικών σκανδάλων· την ευκολία µε την οποία τα καταχράστηκε ως δήθεν τεκµήρια της ηθικής κατάπτωσης των αντιπάλων της. Αλλά και την άνεση µε την οποία αναγνώριζε και αναγνωρίζει στον εαυτό της το αµάχητο προνόµιο της ηθικής υπεροχής – το «ηθικό πλεονέκτηµα». Τέτοιο πλεονέκτηµα δεν µπορεί να υπάρξει για κανένα κόµµα. Ούτε µπορεί το κόµµα να αστυνοµεύει προληπτικά τις ροπές όλων των στελεχών του – ιδίως αυτής της στενής ιδιωτικής σφαίρας. Θα ακούσει κανείς σίγουρα το επιχείρηµα ότι ο ευρωβουλευτής αυτός δεν ήταν κανονικός αριστερός. Ηταν περαστικός. Μια βιαστική, προεκλογική µεταγραφή που κατάφερε να εξαργυρώσει την τηλεοπτική διασηµότητα. Οµως, αυτός ο ισχυρισµός, ακριβώς επειδή ευσταθεί, δείχνει τη δοµική αδυναµία στον τρόπο που τα κόµµατα αξιολογούν όχι ηθικά, αλλά καθαρά πολιτικά τα στελέχη που στρατολογούν. Ακόµη κι αν αποδειχθεί αθώος, ο Γεωργούλης δεν θα έπρεπε να είναι ευρωβουλευτής. ∆εν είχε κανένα από τα προσόντα που απαιτούνται για τη δουλειά. Κι αυτό δεν µπορεί να µην το έβλεπε το κόµµα που τον ενέταξε στα ψηφοδέλτιά του. Τον ψήφισαν, λένε, οι πολίτες. Αλλά τα κόµµατα δεν είναι διαφηµιστικές εταιρείες, να βάζουν στο ράφι µόνο το προϊόν που ξέρουν ότι ο πελάτης θα βρει ελκυστικό. Τα κόµµατα είναι τα φίλτρα της αντιπροσωπευτικής δηµοκρατίας. Φίλτρα που, όταν δεν είναι ψιλά για τα βιογραφικά, κινδυνεύουν να στοµώσουν µε τα ποινικά µητρώα. Χρήσεις και καταχρήσεις του κοινού ποινικού δικαίου. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου