«Δεν είναι δυνατόν στα 35 μου να αγοράζω διαμέρισμα 1.800.000 ευρώ και τρεις στους τέσσερις Ελληνες από 18 μέχρι 35 ετών να ζουν στο παιδικό τους δωμάτιο, παρότι πολλοί έχουν κάνει εξαιρετικές σπουδές και διαθέτουν προσόντα. Αυτά θέλω να αλλάξω. Οταν βλέπω δίπλα μου αδικημένους, εξοργισμένους, απογοητευμένους, πιεσμένους, αυτό με επηρεάζει βαθιά»! Πραγματικά, είναι πολύ σκληρό να κάθεσαι στο μπαλκόνι του σπιτιού σου, στην οδό Λεβέντη στο Κολωνάκι, με ένα παγωμένο τζιν τόνικ στο χέρι και να παρατηρείς από κάτω μεροκαματιάρηδες 35χρονους να τρέχουν να προλάβουν το λεωφορείο της επιστροφής από τη δουλειά. Είναι σκληρό, είναι απάνθρωπο, και απορώ πώς το αντέχει ο πρόεδρος Κασσελάκης. Με κάτι τέτοια πέφτει σε μαύρες σκέψεις, όπως και ο καθένας στη θέση του, φυσικά. Αναλογίζεσαι, με σκυμμένο κεφάλι, σχεδόν συντετριμμένος, εγώ μένω σε ένα σπίτι 1,8 εκατ. ευρώ, με τέσσερις – πέντε κρεβατοκάμαρες, σαλόνια, μπάνια, να παίζω κυνηγητό με τον Τάιλερ, κι αυτοί οι φουκαράδες κοιμούνται στο σπίτι των γονιών τους και δεν μπορούν ούτε γκόμενα να κουβαλήσουν εκεί – πρέπει προηγουμένως να τους διώξουν από το σπίτι!

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ",21/05/24

ΠΑΣΟΚ: θέλει προανακριτική για Τέμπη

Ενα βήμα πριν από την υποβολή στη Βουλή πρότασης για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για τα Τέμπη βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, ειδικά μετά το πόρισμα της επιτροπής εμπειρογνωμόνων για το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας που προκάλεσε το ολοκαύτωμα στην επιβατική αμαξοστοιχία και εκτόξευσε στους 57 τον αριθμό των θυμάτων. Το ΠΑΣΟΚ αναμένει μερικά ακόμη στοιχεία από την ανάκριση πριν προχωρήσει στην υποβολή της πρότασης, η οποία λογικά θα πάει μετά τις ευρωεκλογές. Χθες ο πρόεδρος του κόμματος, ο οποίος περιοδεύει στην περιοχή της Θεσσαλίας, μαζί με τον υποψήφιο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Νίκολας Σμιτ, επισκέφθηκε τον χώρο του δυστυχήματος και άφησε μερικά λουλούδια, όπως και ο Σμιτ, στη μνήμη των θυμάτων. Στη συνέχεια επανέλαβε τη δέσμευσή του πως για το ΠΑΣΟΚ το δυστύχημα στα Τέμπη παραμένει ανοιχτή πληγή:

«Δεν υπάρχει περίπτωση», είπε, «να αφήσουμε αυτή την τραγωδία χωρίς να πέσει άπλετο φως και χωρίς να πληρώσουν οι υπεύθυνοι. Εχουμε τεράστιο ηθικό και πολιτικό χρέος, το σύνολο του πολιτικού συστήματος για τις ψυχές που χάθηκαν άδικα, αλλά και όσα περνάνε αυτούς τους μήνες οι οικογένειές τους».

Μακάρι να το έβλεπαν κι άλλοι έτσι αυτό το θέμα με τα Τέμπη, και όχι ως αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης.

Πρόεδρος με συναισθήματα…

Εντάξει, μωρέ, που λένε, ότι το παιδί, ο πρόεδρος Κασσελάκης, δεν έχει συναισθήματα. Εχει, το… παραδέχθηκε στο «Down Town» σε μια συνέντευξη-υπόδειγμα του πώς κοροϊδεύεις τον κόσμο, υποδυόμενος τον… (συν) αισθηματία, τον φιλολαϊκό, τον αγανακτισμένο για τη φτώχεια και την καταφρόνια του λαού!

Ερωτάται, ας πούμε, για το πώς είναι δυνατόν παιδιά της ηλικίας του στην Ελλάδα με τα δικά του «διαπιστευτήρια» (φαντάζομαι εννοεί πτυχία) να μην μπορούν να απολαμβάνουν μια καλύτερη ζωή, κι απαντάει (στον Θεό που πιστεύετε) τα ακόλουθα… συγκλονιστικά:

«Δεν είναι δυνατόν στα 35 μου να αγοράζω διαμέρισμα 1.800.000 ευρώ και τρεις στους τέσσερις Ελληνες από 18 μέχρι 35 ετών να ζουν στο παιδικό τους δωμάτιο, παρότι πολλοί έχουν κάνει εξαιρετικές σπουδές και διαθέτουν προσόντα. Αυτά θέλω να αλλάξω. Οταν βλέπω δίπλα μου αδικημένους, εξοργισμένους, απογοητευμένους, πιεσμένους, αυτό με επηρεάζει βαθιά»!

Πραγματικά, είναι πολύ σκληρό να κάθεσαι στο μπαλκόνι του σπιτιού σου, στην οδό Λεβέντη στο Κολωνάκι, με ένα παγωμένο τζιν τόνικ στο χέρι και να παρατηρείς από κάτω μεροκαματιάρηδες 35χρονους να τρέχουν να προλάβουν το λεωφορείο της επιστροφής από τη δουλειά. Είναι σκληρό, είναι απάνθρωπο, και απορώ πώς το αντέχει ο πρόεδρος Κασσελάκης.

Με κάτι τέτοια πέφτει σε μαύρες σκέψεις, όπως και ο καθένας στη θέση του, φυσικά. Αναλογίζεσαι, με σκυμμένο κεφάλι, σχεδόν συντετριμμένος, εγώ μένω σε ένα σπίτι 1,8 εκατ. ευρώ, με τέσσερις – πέντε κρεβατοκάμαρες, σαλόνια, μπάνια, να παίζω κυνηγητό με τον Τάιλερ, κι αυτοί οι φουκαράδες κοιμούνται στο σπίτι των γονιών τους και δεν μπορούν ούτε γκόμενα να κουβαλήσουν εκεί – πρέπει προηγουμένως να τους διώξουν από το σπίτι!

… και φράγκα

Είπε κι άλλα πολλά και διάφορα στην ίδια συνέντευξη το λεβεντοπαλίκαρο, άλλα δεν θα επεκταθώ περισσότερο. Αρκεί το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι συριζαίοι που παραμένουν στο κόμμα της χαράς τα αποδέχονται αδιαμαρτύρητα. Ενα μόνο θα πω: πάνε τέσσερις-πέντε μήνες από τότε που ξέσπασε ο σάλος (και γεννήθηκαν και τα πολλά ερωτήματα) σχετικά με την οικονομική του κατάσταση. Μας είχε υποσχεθεί «αδιαμεσολάβητα» ότι θα δώσει όλα τα στοιχεία στη δημοσιότητα, όπως υποχρεούται, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και φτάσαμε παραμονές των εκλογών της 9ης Ιουνίου να περιοδεύει ανά την Ελλάδα εμφανιζόμενος ως προστάτης των φτωχών και των αδυνάτων, ένας Ζορό με φράγκα, πολλά φράγκα, αλλά το «πόθεν έσχες» του ακόμη να το παρουσιάσει. Τι διάολο, τόσο δύσκολο είναι να συντάξει τη σχετική δήλωση; ‘Η είναι τόσο πολλά αυτά που έχει ώστε είναι δύσκολο να συγκεντρωθούν;

Κάθε απάντηση (και εξήγηση) δεκτή.

Οταν ο Κυριάκος συνάντησε τον Ραζβάν

Είσαι Θεσσαλονίκη για δουλειές. Τις διεκπεραιώνεις κατά το πρόγραμμά σου. Μετά δεν θα περάσεις από τις 7 Θάλασσες, στην οδό Καλαποθάκη; Θα περάσεις. Κάπως έτσι σκέφτηκε και ο πρόεδρος Κυριάκος, και αφού έκανε τις εξαγγελίες που είχε αποφασίσει να κάνει για την πόλη (μετρό, λεωφορεία και τα ρέστα), πήρε τη Μαρέβα του από το χέρι, χθες το μεσημέρι, να γευματίσουν στο γνωστό, το γνωστότερο ίσως, εστιατόριο της πόλης. Γεύμα με ψάρι και fruits of the sea, όπως θα λέγαμε τα θαλασσινά στην εύανδρο Ηπειρο, η οποία (ΠΡΟΣΟΧΗ: ακολουθεί η γκρίζα ηπειρώτικη διαφήμιση της ημέρας) παραδόξως από το τι πιστεύει ο πολύς κόσμος, εκτός από υπέροχα βουνά, δάση, λίμνες και ποτάμια, διαθέτει θεσπέσιες θάλασσες και μερικούς εξαιρετικούς προορισμούς με ψαροταβέρνες στο Ιόνιο.

Εκεί λοιπόν, στις 7 Θάλασσες, και πριν γευτεί τις δημιουργίες του σεφ Βούλγαρη, έπεσε πάνω στον Ραζβάν Λουτσέσκου, τον προπονητή του ΠΑΟΚ, τον οποίο και φυσικά συνεχάρη για τη μεγάλη επιτυχία της ομάδας της Θεσσαλονίκης να κερδίσει στο νήμα το φετινό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Οι δυο άνδρες τα είπαν στα όρθια, ωτακουστές δεν υπήρχαν, άρα δεν είμαι σε θέση να ενημερώσω το φιλοθέαμον κοινό αν ο Κυριάκος ανέφερε στον ρουμάνο προπονητή ότι ο ίδιος δεν είναι ΠΑΟΚ, οπαδός του Ολυμπιακού είναι…

Μία σπουδαία πρωτοβουλία

Ελαβα επιστολή Κώστα Λαλιώτη. Επιστολή συνηγορίας σε σπουδαία πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ να καθιερωθεί από τον ΟΗΕ και την UNESCO η Παγκόσμια Ημέρα για την Ελληνική Γλώσσα. Γιατί, όπως σημειώνει, «είναι μια γλώσσα διαχρονική με οικουμενική αναφορά και παγκόσμια αναγνώριση». Οπως είναι γνωστό, για τον σκοπό αυτόν ο Ν. Ανδρουλάκης και οι βουλευτές του κόμματος κατέθεσαν πρόταση προς τον Πρόεδρο της Βουλής, κ. Τασούλα, για να προχωρήσει η Ολομέλεια της Ελληνικής Βουλής σε ένα Ομόφωνο Ψήφισμα (αν είναι δυνατόν), που θα κατατεθεί στον ΟΗΕ και στην UNESCO.

Κατά την υπέρ της πρωτοβουλίας συνηγορία Λαλιώτη «αυτή είναι αυταπόδεικτα συμβολική και ουσιαστική, είναι μια πανεθνική πρωτοβουλία που ενώνει τους πάντες, όλους τους Ελληνες και τις Ελληνίδες, όλο τον Ελληνισμό και τον Φιλελληνισμό σε κάθε γωνιά της γης. Σηματοδοτεί σε δύσκολους και τρομαγμένους καιρούς για τις διεθνείς εξελίξεις, και σε μία κρίσιμη καμπή για την Ελλάδα μία εθνική ενότητα, ομοψυχία για έναν συγκεκριμένο σκοπό».

Σοφόν το σαφές, και από την πλευρά μου επικοινώνησα με τον Πρόεδρο της Βουλής, εραστή και θεράποντα των σωστών ελληνικών, Κώστα Τασούλα, προκειμένου να πληροφορηθώ περί της τύχης της πασοκικής πρωτοβουλίας. Οπως με ενημέρωσε λοιπόν ο Προέδρος (ευκαιρίας δοθείσης, έτη πολλά και μακροημέρευση στον θώκο του, καθότι εορτάζων σήμερα), διαβίβασε αυτή την πρόταση στο υπουργείο των Εξωτερικών προκειμένου να ενημερωθεί περί των διαδικαστικών ώστε να υπάρξει η σχετική προώθηση σε διεθνείς οργανισμούς μιας πιθανής απόφασης της Βουλής.

Εν αναμονή λοιπόν…

Η Αθήνα δεν ασχολείται με τα Βαλκάνια. Εστιάζει το ενδιαφέρον της μόνο όταν παρουσιάζεται κάποιο πρόβλημα, όπως σήμερα. Είναι λάθος της ελληνικής πλευράς αυτή η αδιαφορία. Εκτός του ότι αν ακολουθούσε μια έξυπνη πολιτική την οποία έχουν υποδείξει διπλωμάτες, θα είχε καταφέρει να έχει μια πολιτιστική επιρροή και λόγω της αποδοχής και της παράδοσης της ελληνικής παρουσίας από την οθωμανική εποχή, ακόμη, θα μείωνε, επιπλέον, και τους κινδύνους που αναδύονται από την επιρροή που αποκτούν κράτη, όπως η Τουρκία στην Αλβανία αλλά σταδιακά και στα Σκόπια. Τα κενά που αφήνει η Ελλάδα σε μια περιοχή στην οποία απολαμβάνει συμπάθειας, τα εκμεταλλεύεται η Τουρκία. Το 95% των όποιων επενδύσεων γίνονται στο εξωτερικό από πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας, πραγματοποιούνται στην Ελλάδα. Στη Θεσσαλονίκη και στη Χαλκιδική έχουν επενδύσει με αγορά ακινήτων, ακόμη και ηγετικές προσωπικότητες της χώρας. Η Ελλάδα, ακόμη, και σήμερα, είναι τρίτη σε επενδύσεις. Σε αυτήν την αναθεωρητική πολιτική η νέα κυβέρνηση δεν θα βρει δυτικούς συμπαραστάτες. Θα μπορούσε να την εφαρμόσει με τη συνεργασία και υποστήριξη Τουρκίας και Ρωσίας (η οποία μέσω Ουγγαρίας στην οποία βρήκε καταφύγιο ο Γκρούεφσκι μπορεί να επανέλθει στην περιοχή). Αλλά το διακύβευμα θα είναι τεράστιο. Δεν θα το τολμήσει. Το VMRO θα κρατήσει τους τύπους της Συμφωνίας αλλά όπου μπορεί θα ικανοποιεί το εθνικιστικό του ακροατήριο....

Από "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", και...

"ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 19/05/24

ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ


Όσοι τις δεκαετίες 1990 και 2000 παρακολούθησαν από κοντά την εξέλιξη του «σκοπιανού» ή «μακεδονικού» ό,τι προτιμάτε θα διαπίστωσαν πως παρά τις επίμονες προσπάθειες της Ελλάδας, με στοιχεία και ιστορικά ντοκουμέντα, η Αθήνα δεν κατάφερε να πείσει την διεθνή κοινότητα στο θέμα της ονομασίας. ΗΠΑ και Ε.Ε. είχαν αποφασίσει να δημιουργήσουν ένα κράτος στο κέντρο των Βαλκανίων, χωρίς να πιέζουν την ηγεσία του στο θέμα της ονομασίας. Η μόνη παραχώρηση που έκαναν ήταν μια σύνθετη ονομασία και η όλη διαμάχη, μεταξύ των μερών, περιστρεφόταν γύρω από το αν αυτή η σύνθετη ονομασία θα περιείχε την λέξη Μακεδονία. Τελικά, επικράτησε το Βόρεια Μακεδονία και εμφανίσθηκε ως μείζων υποχώρηση της βόρειας γειτονικής χώρας με αντάλλαγμα όλα τα άλλα: μακεδονική γλώσσα και μακεδονική ταυτότητα. Αλλά αυτά ήταν που διακυβεύονταν, κυρίως.

Αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα αποδεχόταν, από τα μέσα του 90, αυτήν την παραχώρηση η διαμάχη θα λυνόταν από τότε. Αλλά τα δύο αυτά στοιχεία προσπαθούσε να αποφύγει η ελληνική πλευρά. Δεν τα κατάφερε, όχι, τόσο λόγω της εμμονής της ηγεσίας της γειτονικής χώρας αλλά, κυρίως, λόγω της προστασίας που της παρείχαν Ευρωπαίοι και Αμερικανοί.

Και οι δύο, όμως, ισχυροί πόλοι της δύσης θεώρησαν ότι με την Συμφωνία των Πρεσπών, το πρόβλημα λύθηκε. Είναι, μάλιστα, και εγγυητές της τήρησής της.

Αυτήν την επίπονη ισορροπία ήρθε να διαταράξει η δημόσια δήλωση της νέας προέδρου της χώρας Γκορντάνας, Σιλιάνοφσκα Ντάβκοβα κατά την ορκωμοσία της αν και στο τέλος ο συνταγματικός τύπος τηρήθηκε. Η ομοβροντία επικρίσεων από ΗΠΑ και Ε.Ε. σήμανε ότι η περίοδος χάριτος τελείωσε.

Το μήνυμα αυτό λήφθηκε στα Σκόπια από τους ιδεοληπτικούς πολιτικούς του; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα, και αν έχουν άλλη επιλογή από το να το αγνοήσουν. Εκτός και αν ο ευρισκόμενος στην Ουγγαρία πρώην πρωθυπουργός, Νίκολα Γκρούεφσκι, ιδεολογικός καθοδηγητής του VMRO ακόμη και σήμερα, μπορεί να επηρεάσει τους στρατηγικούς προσανατολισμούς της χώρας στο NATO και την Ε.Ε. και εισάγει ρωσικά δαιμόνια στη χώρα. Αλλά δεν είναι πιθανό σενάριο.

Η νέα γενιά των Σκοπίων που ηλικιακά αντικαθιστά την μεταπολεμική με τις εμμονές της περί μακεδονισμού, νοιώθει χωρίς αμφιβολία μακεδονικής εθνότητας, και ότι είναι ένας ξεχωριστός και διακριτός λαός, παρά το γεγονός ότι η διαδικασία της εθνογένεσης δεν έχει ολοκληρωθεί. Υπάρχουν πολίτες της βόρειας Μακεδονίας που ακόμη παλεύουν μεταξύ ενός υποσυνείδητου βουλγαρισμού και της μακεδονικής συνείδησης, σήμερα, με την παραδοχή πως μπορεί κάποτε να ήμασταν βούλγαροι αλλά, τώρα, είμαστε μακεδόνες.

Αυτό το ευμετάβλητο της εθνικής συνείδησης δεν είναι κάτι ασυνήθιστο στα βαλκάνια, ακόμη και σήμερα.

Επί δύο δεκαετίες (1990-2010) που κάλυπτα τα βαλκάνια για την ΕΡΤ3, σε μια επιστροφή μου στην Ελλάδα από την Αλβανία, μέσα του1990 σταμάτησα στο χωριό Ανταρτικό για την παραδοσιακή φασολάδα. Στην γούρνα του χωριού είδα ένα παιδί να σκαλίζει ένα ξύλο και επειδή μιλούσε σπασμένα τα ελληνικά, το ρώτησα: είσαι Έλληνας; Η απάντηση, τότε, με εξέπληξε: «Τώρα ναι, είμαι Έλληνας» είπε. Και πριν τι ήσουν, τον ρώτησα. «Γιουγκοσλάβος», μου απάντησε. Μάλλον αυτή η διαδικασία του τι είναι ο καθείς δεν έληξε, ακόμη, στα Βαλκάνι

Η ήττα των Σοσιαλδημοκρατών που υπέγραψαν την Συμφωνία των Πρεσπών, ελάχιστα έχει σχέση με την συμφωνία αυτήν καθ αυτήν. Οι περισσότεροι πολίτες έκαναν μια κατά συνθήκην παραδοχή για να ανοίξει ο δρόμος προς το ΝΑΤΟ (που θα τους παρείχε ασφάλεια) και την Ε.Ε. που τους υποσχόταν οικονομική ευημερία. Η εμπλοκή της ευρωπαϊκής πορείας λόγω της αντίδρασης, αρχικά, της Γαλλίας, το 2018 και στη συνέχεια της Βουλγαρίας τους απογοήτευσε. Ο κόσμος περνά δύσκολα οικονομικά, από της ιδρύσεως του κράτους. Οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό, κυρίως, στη Γερμανία, ο πληθυσμός έχει μειωθεί λόγω αυτής της διαρροής, σε επίπεδο ταξικής διαμόρφωσης υπάρχουν περίπου δέκα πλούσιοι παράγοντες της χώρας, ένας μικρός αριθμός μεσαίας τάξης και η συντριπτική πλειονότητα ζει στο μεταίχμιο της φτώχειας.

Η μεγάλη διαφθορά και η έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής επέτεινε το πρόβλημα. Η υπόσχεση του VMRO ότι θα λύσει αυτά τα προβλήματα και η μακρόχρονη παρουσία των Σοσιαλδημοκρατών στην κυβέρνηση οδήγησε στο εκλογικό αποτέλεσμα της 8ης Μαίου. Τα προβλήματα, όμως, δεν λύνονται. Το VMRO έχει συνείδηση αυτής της κατάστασης και για να την αντιμετωπίσει προσέφυγε στην γνωστή συνταγή από το εγκόλπιο διακυβέρνησης: προσφυγή στον εθνικισμό. Αυτή η τακτική, όμως, ήταν πρόσφορη τις δύο πρώτες δεκαετίες ανεξαρτησίας του νέου κράτους. Τώρα, δεν περνά, ούτε στο εσωτερικό, ούτε στο εξωτερικό. Το κράτος ενηλικιώθηκε, η συνύπαρξη με τους Αλβανούς καθιερώθηκε, το πρόβλημα με την Ελλάδα, κατά τους διεθνείς παράγοντες διευθετήθηκε καιρός για αλλαγή σελίδας. Ακόμη και με τη Βουλγαρία. Δεν είναι τυχαία η ανταπόκριση που συναντούν οι βουλγαρικές επιφυλάξεις.

Η πολιτική ηγεσία της Βόρειας Μακεδονίας δεν έχει ούτε τη δύναμη, ούτε το εκτόπισμα να αμφισβητήσει τις δεσμεύσεις της Συμφωνίας των Πρεσπών αν και θα επιθυμούσε δια της σταδιακής αποδόμησής της να την καταστήσει, αρχικά ανενεργή και στη συνέχεια, μακροχρόνια να την ακυρώσει χωρίς επιπτώσεις. Αν ακολουθήσει την διαδικασία αμφισβήτησής της, η πιο ήπια εκδήλωση, πριν παρέμβουν με τον γνωστό τρόπο οι Αμερικανοί, θα είναι η διακοπή των ευρωπαϊκών κονδυλίων, η μόνη οικονομική ανάσα από το εξωτερικό.

Η Αθήνα και η Βαλκανική νιρβάννα

Η Αθήνα δεν ασχολείται με τα Βαλκάνια. Εστιάζει το ενδιαφέρον της μόνο όταν παρουσιάζεται κάποιο πρόβλημα, όπως σήμερα. Είναι λάθος της ελληνικής πλευράς αυτή η αδιαφορία. Εκτός του ότι αν ακολουθούσε μια έξυπνη πολιτική την οποία έχουν υποδείξει διπλωμάτες, θα είχε καταφέρει να έχει μια πολιτιστική επιρροή και λόγω της αποδοχής και της παράδοσης της ελληνικής παρουσίας από την οθωμανική εποχή, ακόμη, θα μείωνε, επιπλέον, και τους κινδύνους που αναδύονται από την επιρροή που αποκτούν κράτη, όπως η Τουρκία στην Αλβανία αλλά σταδιακά και στα Σκόπια. Τα κενά που αφήνει η Ελλάδα σε μια περιοχή στην οποία απολαμβάνει συμπάθειας, τα εκμεταλλεύεται η Τουρκία.

Το 95% των όποιων επενδύσεων γίνονται στο εξωτερικό από πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας, πραγματοποιούνται στην Ελλάδα. Στη Θεσσαλονίκη και στη Χαλκιδική έχουν επενδύσει με αγορά ακινήτων, ακόμη και ηγετικές προσωπικότητες της χώρας. Η Ελλάδα, ακόμη, και σήμερα, είναι τρίτη σε επενδύσεις.

Σε αυτήν την αναθεωρητική πολιτική η νέα κυβέρνηση δεν θα βρει δυτικούς συμπαραστάτες. Θα μπορούσε να την εφαρμόσει με τη συνεργασία και υποστήριξη Τουρκίας και Ρωσίας (η οποία μέσω Ουγγαρίας στην οποία βρήκε καταφύγιο ο Γκρούεφσκι μπορεί να επανέλθει στην περιοχή). Αλλά το διακύβευμα θα είναι τεράστιο. Δεν θα το τολμήσει.

Το VMRO θα κρατήσει τους τύπους της Συμφωνίας αλλά όπου μπορεί θα ικανοποιεί το εθνικιστικό του ακροατήριο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Αθήνα πρέπει να επανέλθει στην βαλκανική της νιρβάνα. Αντιθέτως, να ενδιαφερθεί περισσότερο για τα Βαλκάνια. Με άμεση ώσμωση με την περιοχή την οποία μπορεί να διασφαλίσει η ενίσχυση της παρουσίας του ΥΠΕΞ στη Θεσσαλονίκη. Το πεδίο είναι πρόσφορο. Πολιτική χρειάζεται. Διαφορετικά ας μην εκπλησσόμεθα αν ανακύψουν στο μέλλον πολύ σοβαρότερα προβλήματα. Τα βαλκάνια είναι, ακόμη ανήσυχα.

...από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

                                                          "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 21/05/24

• ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Οσο περνάει ο καιρός, πάντα φαίνεται πιο καθαρά, σε όλα τα ζητήµατα, η µεγάλη εικόνα. ∆ηλαδή, ποια ήταν η στόχευση των βασικών παικτών και πώς λειτούργησαν τα ενεργούµενά τους. Σε πρώτο χρόνο, χρειάζεται µεγάλη διορατικότητα και αναλυτική ικανότητα για να διαβάσει κάποιος τι κρύβεται πίσω από µια συµφωνία, καθώς οι εντάσεις θολώνουν και επηρεάζουν την κρίση. Στην περίπτωση της συµφωνίας των Πρεσπών, αυτό δεν ισχύει. Οι στόχοι ήταν δύο και ήταν ευδιάκριτοι, διότι ήταν οµολογηµένοι: Να ενταχθεί η γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ και να προκληθεί εσωκοµµατικό πρόβληµα στη Νέα ∆ηµοκρατία. Το δεύτερο έχει αναλυθεί επαρκώς και στην πράξη απέτυχε. Η Νέα ∆ηµοκρατία όχι µόνο δεν διασπάστηκε, αλλά διάγει τη δεύτερη κυβερνητική θητεία της.

Μετά τις πρόσφατες εκλογές στη γειτονική χώρα, το ερώτηµα είναι µέχρι πού είναι διατεθειµένοι να φτάσουν ο Χρίστιαν Μίτσκοσκι και η πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα. Είναι γνωστό πως τη συµφωνία των Πρεσπών προσπάθησε να την υπονοµεύσει η Ρωσία, γι’ αυτό και η τότε ελληνική κυβέρνηση είχε απελάσει δύο Ρώσους διπλωµάτες. Φυσικά, το ενδιαφέρον της Ρωσίας δεν αφορούσε τη σύνθετη ονοµασία ή τη γλώσσα των γειτόνων µας, αλλά το γεγονός ότι µε τη συγκεκριµένη συµφωνία αίρονταν οι αντιρρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης και θα εντασσόταν η γειτονική µας χώρα, µε το νέο όνοµά της, στο ΝΑΤΟ. Αυτό ήθελε να αποτρέψει η Ρωσία.

Σήµερα, τίθεται το ερώτηµα εάν η νέα πολιτική των γειτόνων µας απέναντι στη συµφωνία των Πρεσπών οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς λόγους ή εάν αυτοί οι λόγοι λειτουργούν προσχηµατικά και τελικός στόχος είναι η έξοδος από το ΝΑΤΟ. ∆ηλαδή, αν η αναθεωρητική πολιτική των Μίτσκοσκι - Σιλιάνοφσκα έχει διεθνή, εξ ανατολών, στήριξη, που αποσκοπεί στην αναδιαµόρφωση του συσχετισµού των δυνάµεων στην περιοχή µας. Σηµειωτέον πως και στη γειτονική Βουλγαρία παρατηρείται ανάλογη προσπάθεια, µε ανάµειξη ξένου παράγοντα, να αποσταθεροποιηθούν οι φιλοδυτικές δυνάµεις. Αν υπάρχει σήµερα τελικά τέτοια ανάµειξη, αυτή στοχεύει και στην αποδυνάµωση της ελληνικής κυβέρνησης στις ευρωεκλογές, µε την ενίσχυσητων ρωσόφιλων κοµµάτων που βρίσκονται στα δεξιά της.

Οσοι επιχειρούν, µέσω της ακύρωσης της συµφωνίας των Πρεσπών από τους γείτονές µας, να αλλάξουν τους συσχετισµούς δυνάµεων στα Βαλκάνια ποντάρουν στο γεγονός ότι την εν λόγω συµφωνία ποτέ δεν την αγκάλιασαν οι λαοί που τους αφορούσε. Πέραν των επιµέρους ατελειών της, δεν εξέφραζε ένα πλειοψηφικό ρεύµα στις δύο κοινωνίες. Ηταν µια συµφωνία κορυφής µε αποκλειστικό σκοπό, όπως προανέφερα, την ένταξη της τότε FYROM στο ΝΑΤΟ. ∆ιότι µια συµφωνία η οποία αποτελεί το αίτηµα της πλειοψηφίας των πολιτών και στις δύο χώρες, πολύ δύσκολα υπονοµεύεται, πολύ δε περισσότερο ανατρέπεται. Και δεν αφήνει περιθώρια παρεµβάσεων σε δυνάµεις που επιχειρούν να ενθυλακώσουν τις πολιτικές τους στην εσωτερική δυσαρέσκεια.

ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ "ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ-ΑΣΦΑΛΕΙΑ-ΣΥΝΕΠΕΙΑ" ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΑΝΤΑΠΟΔΙΔΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥΣ...

Από την "Political" (κύριο θέμα+εσωτερικές σελίδες), και...

...από τον "ΤΟΝ ΤΥΠΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ"

 

Σε τέτοιες θέσεις κορυφαίας ευθύνης, ουδείς ζητεί «εκθέσεις ιδεών» επί των πάντων, αλλά τεκμηριωμένη εισήγηση και εξ αυτής έκφραση θεμελιωμένης γνώμης περί του πρακτέου, πράγματα τόσο «απλά», όσο και διαφορετικά από τον υπόγειο πόλεμο θολούρας, σύγχυσης και εντυπωσιασμού, του οποίου συχνά είμαστε μάρτυρες. Το ότι, σε τέτοιες περιπτώσεις, οι «εναγόμενοι» δεν απαντούν, γιά οποιοδήποτε λόγο προκρίνεται κατά περίπτωση, αυτό σημαίνει μάλλον ότι έχουν σοβαρότερα πράγματα να κάνουν, ότι δεν έχουν χρόνο γιά χάσιμο...

ΤΙ (ΔΕΝ) ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ 
ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ 
ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ...

Ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας παρά τω Πρωθυπουργώ της χώρας αποτελεί εξόχως ευαίσθητη θέση, από τη φύση της οποίας προκύπτει ότι καλείται να χειρισθεί εξαιρετικώς περίπλοκα και μάλλον διόλου δημοσιοποιήσιμα θέματα, που άπτονται του ίδιου του κλειστού πυρήνα της ασφάλειας και τησ άμυνας της χώρας, σε συνεργασία με το όλο πλέγμα των θεσμικών παραγόντων και εξουσιών που αναφέρονται σε αυτό το κορυφαίο αγαθό, εις το οποίο προσβλέπουν και τελικώς αποβλέπουν οι σύμπαντες πολίτες.

Από αυτή του τη θέση, ως μετέχων και του ΚΥΣΕΑ, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας είναι βεβαίως δημόσιο πρόσωπο με περιγεγραμμένη θεσμική ιδιότητα και εξ αυτής αρμοδιότητες και πρωτοβουλίες, πλην όμως δεν πρέπει –δεν νοείται-να είναι «πρόσωπο της δημοσιότητας» με καθημερινή προβολή εις τα δημόσια δρώμενα, πλήν κάποιων εξαιρέσεων, όπως δημόσιων εμφανίσεων σε κάποια fora και ενδεχομένως και κάποιας περιορισμένης αρθρογραφίας. Αλλά εν πάση περιπτώσει δεν «απολογείται», δεν «εξηγεί» σε τρίτους.

Τα προηγούμενα, όπως εκτίθενται, παρέχουν εις τον εκάστοτε Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας κάποια άνεση κινήσεων στο πλαίσιο όσων εντέλλεται να διερευνήσει/διαπραγματευθεί ακόμη και με εντολή του ίδιου του Πρωθυπουργού και Προεδρεύοντος εις το ΚΥΣΕΑ. Αλλά και ταυτοχρόνως τον καθιστούν ευκόλως προσφιλές «σάκκο του μποξ» από όσους θέλουν να αποφύγουν να τοποθετηθούν ευθέως εναντίον του ίδιου του Πρωθυπουργού, αλλά και δεν θέλουν να τού «χαρισθούν» βάλλοντας ευθέως εναντίον του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του Π/Θ, εν γνώσει τους, ότι ο τελευταίος, εκ της θέσεως που κατέχει, είναι υποχρεωμένος να κρατεί το στόμα του κλειστό, όποια «ερμηνεία» κι αν θελήσουν να προσδώσουν από την στάση του όσοι τον πολεμούν...

Ο νυν Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, Θάνος Ντόκος, με παραμονή στη θέση αυτή από των ημερών της πρώτης Κυβέρνησης της ΝΔ, διαδεχόμενος τον πρώτο Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας εις το Μέγαρο Μαξίμου Αντιναύαρχο ε.α. Αλέξ. Διακόπουλο, παραιτηθέντα λίγο μετά, και έκτοτε διαρκώς μέχρι σήμερα, παραμένοντας στη θέση και στη δεύτερη Κυβέρνηση της ΝΔ, προφανώς εκρίθη από τον Πρωθυπουργό ως επιτυχών στις απαιτήσεις των καθηκόντων που τού έχουν ανατεθεί, εξ ού και η θητεία του ανανεώθηκε. Καθαρά είναι, λοιπόν, τα πράγματα, σαφώς περιγεγραμμένα και μάλλον εξόχως σαφή, γιά όσους δεν θέλουν να...παίζουν εν ου παικτοίς!

Επειδή δε, ως προς το πρόσωπο του Θάνου Ντόκου, προβάλλεται, γιά σκοπούς προφανούς αρνητικού εντυπωσιασμού, η προτέρα θέσις του εις το ΕΛΙΑΜΕΠ-«μήτρα του κακού» από πολλούς υπερφαλαγγίζοντες «υπερήφανα» εις βάρος «ενδοτικών» (κάποτε στοιχισμένους εκ των πρώτων με το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ επί ημερών Τσοχατζόπουλου ως ΥΕΘΑ και των τότε εξαρτημένων από το ΥΠΕΘΑ «δεξαμενών σκέψης» π.χ. ΙΑΑ), η απάντησις φαντάζομαι ότι μπορεί να είναι, ότι οι άνθρωποι κρίνονται από τα έργα τους ad hoc, τα κείμενά τους εν προκειμένου και τις υπογραφές τους σε αυτά.

"ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ/Secret", 18/05/24

Διότι σε τέτοιες θέσεις κορυφαίας ευθύνης, ουδείς ζητεί «εκθέσεις ιδεών» επί των πάντων, αλλά τεκμηριωμένη εισήγηση και εξ αυτής έκφραση θεμελιωμένης γνώμης περί του πρακτέου, πράγματα τόσο «απλά», όσο και διαφορετικά από τον υπόγειο πόλεμο θολούρας, σύγχυσης και εντυπωσιασμού, του οποίου συχνά είμαστε μάρτυρες. Το ότι, σε τέτοιες περιπτώσεις, οι «εναγόμενοι» δεν απαντούν, γιά οποιοδήποτε λόγο προκρίνεται κατά περίπτωση, αυτό σημαίνει μάλλον ότι έχουν σοβαρότερα πράγματα να κάνουν, ότι δεν έχουν χρόνο γιά χάσιμο...

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης

Όσον αφορά το μέλλον και τα διδάγματα που μπορούμε να έχουμε και να χρησιμοποιήσουμε, θα ήθελα να πω ότι, δυστυχώς, όπως ως Υπουργός Άμυνας έχω την ευκαιρία συχνά να επαναλαμβάνω, δεν έχουμε την ευτυχία της εθνικής ασφάλειας στην περιοχή γύρω από τα σύνορά μας. Στον εγγύς μας ορίζοντα, τη στιγμή που σήμερα πανηγυρίζουμε την Ένωση, διεξάγονται δύο πόλεμοι. Όσο και αν τα νερά στο Αιγαίο είναι ήρεμα, απέναντί μας αντιμετωπίζουμε ένα σαφή αναθεωρητισμό. Η προβολή, λοιπόν, του παρελθόντος μας στο μέλλον μάς υπογραμμίζει και το απόλυτο καθήκον μας, όπως οι πρόγονοί μας έπραξαν, να προασπίσουμε την κυριαρχία μας, την ανεξαρτησία μας, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, το δικαίωμά μας να υπάρχουμε ανεξάρτητοι μέσα στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου των Ηνωμένων Εθνών....

Ο ΥΕΘΑ στις εκδηλώσεις 

για την 160ή επέτειο της Ένωσης των Επτανήσων με 

την Ελλάδα, στην Κέρκυρα 

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας, παρέστη σήμερα, Τρίτη 21 Μαΐου 2024, ως εκπρόσωπος του Πρωθυπουργού, στις εκδηλώσεις στην Κέρκυρα για την 160ή επέτειο της Ένωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα, συνοδευόμενος από τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ Στρατηγό Δημήτριο Χούπη και τον Αρχηγό ΓΕΣ Αντιστράτηγο Γεώργιο Κωστίδη.

Ο ΥΕΘΑ παρακολούθησε τη Δοξολογία στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος, την οποία τέλεσε ο Σεβασμιωτάτος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ.κ. Νεκτάριος.

Εν συνεχεία ακολούθησε εκδήλωση για την επέτειο της Ένωσης των Επτανήσων στο εσωτερικό Περιστύλιο του Ανακτόρου του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και Αγίου Γεωργίου.

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας στον χαιρετισμό του ανέφερε:

«Σεβασμιώτατε, εξοχότατε κύριε Πρέσβη του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ελλάδα, κύριε Αρχηγέ ΓΕΕΘΑ, κύριε Περιφερειάρχα, κύριοι Δήμαρχοι, αγαπητοί – και το εννοώ απολύτως – συνάδελφοι στη Βουλή των Ελλήνων, κύριε Αρχηγέ του Γενικού Επιτελείου Στρατού, κύριοι άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, εκλεκτοί προσκεκλημένοι, αγαπητές κυρίες και κύριοι,

Όπως καταλαβαίνετε είναι για εμένα μεγάλη χαρά και μεγάλη τιμή να είμαι σήμερα εδώ στην Κέρκυρα, στη γενέτειρα μου, την πρωτεύουσα των Επτανήσων, για να γιορτάσουμε μαζί την επέτειο της Ένωσης της Επτανήσου με την Ελλάδα.

Και θα μου επιτρέψετε λόγω εντοπιότητας να μην περιοριστώ στον στενό χώρο ενός υπουργικού επετειακού πανηγυρικού, αλλά να σας μιλήσω εκτός κειμένου, όπως εν πολλοίς έκανε και στην εξαιρετική του ομιλία ο προλαλήσας Καθηγητής.

Κυρίες και κύριοι, η αντιμετώπιση μιας ιστορικής επετείου για να έχει στοιχειώδη χρησιμότητα οφείλει να ακολουθήσει δύο διακριτές διαδικασίες. Η πρώτη είναι να ελέγξει το παρελθόν και τις παραμέτρους της εποχής στην οποία έλαβαν χώρα τα γεγονότα και ελήφθησαν οι αποφάσεις. Και η δεύτερη, είναι να τα προβάλλει στο μέλλον ως πιθανά διδάγματα για την εθνική πορεία.

Όσον αφορά το πρώτο τμήμα, την αναφορά στο παρελθόν, θα ήθελα να υπογραμμίσω τη διαφορετικότητα της επτανησιακής απάντησης απέναντι στις αποφάσεις που λήφθηκαν στην υπόλοιπη Ελλάδα. Διότι η απόφαση σχεδόν του συνόλου της επτανησιακής κοινωνίας, πέραν των «καταχθονίων» – άλλωστε το όνομα υποδηλώνει την αντιμετώπιση της οποίας έτυχαν από το συλλογικό συνειδητό – συμμετοχής στη Μεγάλη Ιδέα, δηλαδή στην προσπάθεια ολοκλήρωσης της μείζονος Ελλάδος, δεν είχε να αντιμετωπίσει ως κυρίαρχη δύναμη μια οπισθοδρομική Οθωμανική και σε αποσύνθεση Αυτοκρατορία, αλλά μια ισχυρή προστασία μιας χώρας η οποία την εποχή εκείνη, αναφέρομαι στη Μεγάλη Βρετανία, παρήγαγε άνω του 30% του Ακαθαρίστου Εθνικού Προϊόντος της ανθρωπότητας. Για να έχετε μια αίσθηση μεγέθους, οι ΗΠΑ σήμερα δεν υπερβαίνουν το 14%.

Η απόφαση, λοιπόν, διάζευξης από την προστασία και πρόσδεσης στο πολύ μικρό και φτωχό ελληνικό κράτος απετέλεσε μια βαθύτατη απόδειξη της εθνικής ταυτότητας και ταύτισης των Επτανησίων. Και την απόφαση αυτή την επλήρωσαν με ποταμούς αίματος. Δεν αναφέρομαι μόνο στην Επανάσταση και τους Επτανήσιους εθελοντές στην ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά κυρίως στο 10ο Σύνταγμα Πεζικού το οποίο προσέφερε εκατόμβες, αργότερα, κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.

Η ελληνική Μεγάλη Ιδέα, όπως και το ιταλικό Risorgimento, είναι οι δύο ωραιότερες ιστορίες της εποχής του Ρομαντισμού. Και κατά περίεργο τρόπο συμπίπτουν και συντέμνονται στη θυσία του Λορέντζου Μαβίλη, «Γαριβαλδινού», στον Δρίσκο το 1912. Αυτά όσον αφορά το παρελθόν.

Όσον αφορά το μέλλον και τα διδάγματα που μπορούμε να έχουμε και να χρησιμοποιήσουμε, θα ήθελα να πω ότι, δυστυχώς, όπως ως Υπουργός Άμυνας έχω την ευκαιρία συχνά να επαναλαμβάνω, δεν έχουμε την ευτυχία της εθνικής ασφάλειας στην περιοχή γύρω από τα σύνορά μας.

Στον εγγύς μας ορίζοντα, τη στιγμή που σήμερα πανηγυρίζουμε την Ένωση, διεξάγονται δύο πόλεμοι. Όσο και αν τα νερά στο Αιγαίο είναι ήρεμα, απέναντί μας αντιμετωπίζουμε ένα σαφή αναθεωρητισμό.

Η προβολή, λοιπόν, του παρελθόντος μας στο μέλλον μάς υπογραμμίζει και το απόλυτο καθήκον μας, όπως οι πρόγονοί μας έπραξαν, να προασπίσουμε την κυριαρχία μας, την ανεξαρτησία μας, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, το δικαίωμά μας να υπάρχουμε ανεξάρτητοι μέσα στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου των Ηνωμένων Εθνών.

Ζήτω η Ελλάς!».

Ακολούθως, τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση στο Μνημείο της Ένωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα και κατάθεση στεφάνων, κατά την οποία ο Υπουργός κατέθεσε στεφάνι εκ μέρους της Κυβέρνησης.

Επίσης, ο κ. Δένδιας παρακολούθησε την παρέλαση πολιτικών και στρατιωτικών τμημάτων.

Κατά τη διάρκεια της παρέλασης έγινε διέλευση μαχητικών αεροσκαφών F-4 και ελικοπτέρων AH-64 Apache.

Στις εκδηλώσεις, μεταξύ άλλων, παρέστησαν οι Βουλευτές Στέφανος Γκίκας, Αλέξανδρος-Χρήστος Αυλωνίτης, Δημήτριος Μπιάγκης, η Βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ελίζα Βόζεμπεργκ, ο Περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων Γιάννης Τρεπεκλής, ο Δήμαρχος Κεντρικής Κέρκυρας και Διαποντίων Νήσων Στέφανος Πενηντάρχου Πουλημένος, ο Πρέσβης του Ηνωμένου Βασιλείου Matthew Lodge, ο Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας, Ζακύνθου-Κεφαλληνίας Γεώργιος Αλτουβάς, ο Κοσμήτορας της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών, Καθηγητής Ιστορίας του Ιουνίου Πανεπιστημίου Αθανάσιος Ευσταθίου, εκπρόσωποι των Σωμάτων Ασφαλείας, εκπρόσωποι τοπικών φορέων καθώς και πλήθος κόσμου.

Από στρατιωτικής πλευράς, παρευρέθησαν ο Διοικητής του Γ’ Σώματος Στρατού Αντιστράτηγος Αθανάσιος Γαρίνης και ο Διοικητής 8ης Μηχανοποιημένης Ταξιαρχίας Ταξίαρχος Γεώργιος Παππάς.

Ο κ. Δένδιας σε δήλωσή του στα τοπικά ΜΜΕ ανέφερε:

«Χρόνια πολλά σε όλους, σε όσους γιορτάζουν σήμερα, στους Κωνσταντίνους, στις Ελένες, αλλά χρόνια πολλά και στην Επτάνησο.

Την 160ή επέτειο της Ενώσεως της Επτανήσου με την Ελλάδα, τη γιορτάσαμε σήμερα εδώ στην Κέρκυρα με μια κοινή επτανησιακή ψυχή, όλοι μαζί, με μια λαμπρή παρέλαση. Νομίζω ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις παρέλασαν σήμερα στην Κέρκυρα μετά από 50 χρόνια. Είμαι ευτυχής που είμαι σήμερα εδώ, που εκπροσωπώ την Κυβέρνηση.

Χρόνια Πολλά! Να είστε πάντα καλά!»

Οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με την επίσκεψη του Υπουργού Εθνικής Άμυνας στο Άγαλμα του Ιωάννη Καποδίστρια, όπου πραγματοποιήθηκε πτήση επίδειξης μεμονωμένου αεροσκάφους F-16 της Ομάδας ΖΕΥΣ.

ΕΝΑΣ, ΚΑΛΟΔΕΧΟΥΜΕΝΟΣ ΜΑΛΛΟΝ, ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΧΑΜΗΛΩΝ ΤΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΟΝ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΛΕΥΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟ "ΤΑΜΕΙΟ" ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΚΥΡΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ...ΚΑΙ...

 ΟΙ ΚΗΠΟΥΡΟΙ ΤΗΣ "ΑΥΓΗΣ", 2.357 (956)

"Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 19/05/24

"Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 19/05/24

"Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 19/05/24

....το εμπαθές εναντίον Γεωργιάδη, λίγες σελίδες μετά,

τις κακές συνήθειες δεν λένε να τίς εγκαταλείψουν!

Και τώρα; Τί κάνουμε τώρα; Σε κανένα επίπεδο δεν βλέπω ελπίδα σωτηρίας. Ο αθηναϊκός συγκεντρωτισμός θα συνεχισθεί. Δεν υπάρχει καμιά δύναμη να τον αμφισβητήσει και η ηγετική ομάδα της χώρας τον επιδιώκει. Δεν ενδιαφέρεται για την ισομερή ανάπτυξη της χώρας. Διακατέχεται από μια επαρχιακή νοοτροπία που θέλει να προβάλλει την Αθήνα στο παγκόσμιο πεδίο με τον τρόπο που υποδεικνύει το Ελληνικό. Θέλει να την καταστήσει παγκόσμιο κέντρο αλλά η Αθήνα ούτε πληθυσμιακά, ούτε πως άλλως μπορεί να ικανοποιήσει τις προδιαγραφές. Τέτοιο παγκόσμιο κέντρο στην περιοχή είναι η Κωνσταντινούπολη...

Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΑΠΟΙΚΙΑ 

ΤΟΥ ΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ “Το υπαρξιακό πρόβλημα
της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα”.

Αθήνα 18 Μαίου 2024,Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών

Οι διαφάνειες που δημοσιεύονται είναι του Γιώργου Μιχαηλίδη, Αρχιτέκτονα, Πολεοδόμου, Καθηγητή στο ΑΠΘ

Κυρίες και κύριοι καλημέρα σας

Ευχαριστώ τον κ. Ρούντι Ρινάλντι που με κάλεσε στο συνέδριο και εσάς που έχετε την υπομονή να με ακούσετε.

Για να σας δώσω με εύθυμο τρόπο το στίγμα της τοποθέτησής μου θα έλεγα πως παρόλο που κατά τη διάρκεια του επαγγελματικού μου βίου πέρασα αρκετό διάστημα στην Αθήνα, ωριμάζοντας, είχα αποφασίσει πως η επόμενη φορά θα ήταν η κάθοδός μου με τον Φίλιππο τον Γ’. Ο Ρούντι Ρινάλντι με έπεισε πως μπορούν να υπάρξουν δυνάμεις που θα πιέσουν να υπερβούμε τη Χαιρώνεια και να φθάσουμε κατευθείαν στο Συνέδριο της Κορίνθου.

Δεν είμαι αισιόδοξος. Η ηγεσία της χώρας, η κάθε μορφής ηγεσία, δεν έχει κανένα όραμα. Βουτηγμένη στη διαφθορά και την εξουσιομανία το μόνο που την ενδιαφέρει είναι ο πλουτισμός.

Διακρίνεται από μια υποκουλτούρα όπως καταγράφεται στα αθηναϊκά ξενυχτάδικα και τα τηλεοπτικά πρωϊνάδικα.

Μια τέτοια ιθύνουσα τάξη οδηγεί τη χώρα στην παρακμή.

Μια χώρα που φθίνει δημογραφικά, αλλοιώνεται εθνοτικά και εγκαταλείπεται πολιτιστικά σε ρεύματα που δεν έχουν καμιά σχέση με την παράδοσή της.

Έχει ταυτίσει την Ελλάδα με την πρωτεύουσά της και έχει μια ανομολόγητη πεποίθηση πως ο λοιπός εσωτερικός χώρος είναι αθηναϊκή αποικία.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ

Αυτή η νοοτροπία διατρέχει την ελληνική ιστορία από την εποχή των πόλεων κρατών και είναι εμφανής και σήμερα. Σε άλλους συνειδητά, σε άλλους υποσυνείδητα.

Με την επίκληση του ιδεολογήματος ότι είναι χρήσιμο για το έθνος και επικίνδυνο για το κράτος, εξορκίζεται κάθε φορά η κυρίαρχη αντίθεση στην ελληνική κοινωνία: η αντίθεση Κέντρου-Περιφέρειας.

Δεν το νοιώθετε διότι ζείτε στην πολυκοσμία της Αθήνας με τα δικά σας προβλήματα αλλά στην ελληνική περιφέρεια το πρόβλημα είναι όχι, μόνο, υπαρκτό αλλά την απασχολεί έντονα.

Ο κάθε ηγετίσκος που αναλαμβάνει πρωθυπουργός έχει την εντύπωση πως μπορεί να συγκεντρώσει τα πάντα στην Αθήνα χωρίς να δικαιούται κάποιος να του φέρει αντίρρηση. Το αντίστροφο, η αποσυγκέντρωση, δηλαδή, είναι σχεδόν ακατόρθωτη διαδικασία.

Πιεζόμενος στις συνεντεύξεις τύπου που έδινε κατά τη διάρκεια της ΔΕΘ ο Ανδρέας Παπανδρέου στο απόγειο της δύναμης και της δόξας του είχε υποσχεθεί να μεταφέρει ορισμένες αρμοδιότητες στο, τότε, Υπουργείο Βορείου Ελλάδος. Μετά από ένα χρόνο ομολόγησε ρητά στις κάμερες: δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι.

Ακόμη και ο σημερινός πρωθυπουργός, ορισμός του αμοραλιστή, απέτυχε, νομίζω, να πείσει τους υπαλλήλους υπουργείων να μετακινηθούν στα όρια της πρωτεύουσας.

Ο συγκεντρωτισμός είναι η κυρίαρχη ιδεολογία και στο ελληνικό κράτος και στην ελληνική κοινωνία. Λες και υπάρχει κάποια μαύρη τρύπα στην Αθήνα που τραβά τον κόσμο στο λεκανοπέδιο. Η μαύρη τρύπα, όμως, είναι ο θάνατος των άστρων.

Ξεκίνησα με αυτήν την εισαγωγή διότι πιστεύω πως ο συγκεντρωτισμός, ή, καλύτερα, η ιδεολογία του αθηναϊσμού είναι βασική αιτία της ελληνικής παρακμής και κατάρρευσης που θέτει υπαρξιακά για το έθνος και το κράτος ερωτήματα.

Με μια διευκρίνηση. ¨όταν μιλάμε για αθηναϊκή ιδεολογία και αθηναϊκό κράτος δεν εστιάζουμε στους κατοίκους του λεκανοπεδίου. Μπορεί οι πρωταγωνιστές της συντήρησής του να είναι Θεσσαλονικείς, Πελοποννήσιοι, Στερεοελλαδίτες ή Νησιώτες).

Μιλάμε για ένα σύστημα αντιλήψεων και συμπεριφορών που θεωρεί δεδομένο ότι τα πάντα πρέπει να συγκεντρωθούν στην Αθήνα. Η υπόλοιπη επικράτεια θα συντηρηθεί από τα αποφάγια και αν θέλει να συμμετάσχει στο εθνοκρατικό γίγνεσθαι ας μετακινηθεί στην ΠΡΩΤΕΎΟΥΣΑ.

Τι θα γίνει, όμως, αν ο πληθυσμός συνεχίζει να συγκεντρώνεται στην Αττική;

Ο παραγωγικός ιστός της χώρας θα καταρρεύσει. Η εδαφική επικράτεια θα ερημωθεί. Υπηρεσίες θα κλείσουν. Η πρωτογενής παραγωγή θα συρρικνωθεί. Οι εισαγωγές θα αυξηθούν. Το έλλειμα θα αυξηθεί. Επι πλέον εθνικοί κίνδυνοι από την μεταβολή της πλειοψηφικής σύνθεσης σε ορισμένες περιοχές, όπως η Θράκη, θα αναδυθούν.

Σε τι ωφελεί η αθηναϊκή αγωνία να ξεπεράσει η πόλη το 50% του συνολικού πληθυσμού;

Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό χρημάτων κατευθύνεται σε υποδομές στην πρωτεύουσα για υπαρκτές ανάγκες. Η αύξηση του πληθυσμού δημιουργεί νέες ανάγκες, οι ανάγκες απαιτούν νέες υποδομές, οι νέες υποδομές προσελκύουν και άλλους ανθρώπους. Μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο βλάπτεται και η πρωτεύουσα της χώρας και η ελληνική περιφέρεια.

Η συγκέντρωση του συνόλου, σχεδόν, των επενδύσεων στην περιφέρεια Αττικής, προσελκύει όλους τους νέους επιστήμονες και τις προσωπικότητες που διακρίθηκαν στην περιφέρεια. ¨Ένα δυναμικό που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πυλώνας και ηγεσία στις περιφερειακές πόλεις και επαρχίες φεύγει και στο εξωτερικό και στην Αθήνα. Σε τι εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον αυτή η μετακίνηση;

Στη Θεσσαλονίκη η κατάσταση από αυτής της απόψεως είναι απογοητευτική. Η πόλη δεν μπόρεσε να στηρίξει μια έκθεση με έργα του Βάν Γκόγκ. Γιατί αρέσει αυτή η κατάσταση;

Το κράτος που δημιουργήθηκε το 1830 στάθηκε, μονίμως, απέναντι στον Πολίτη. Τον θεωρούσε- και τον θεωρεί- εχθρό του.

Στον Ρήγα Φερραίο και στον Κοραή θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τις δύο σύγχρονες τάσεις. Μια οικουμενική αντίληψη για τον ελληνισμό (Ο Ρήγας έλεγε πως Έλληνας είναι όποιος μιλά ελληνικά και υποστηρίζει την Ελλάδα) και μια στενή εθνική αντίληψη που εκφράστηκε από τον Κοραή ο οποίος δεν θεωρούσε ελληνικό ούτε το Βυζάντιο. Αυτές οι τάσεις αντιπαλεύουν και σήμερα.

Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης οι δύο εμφύλιοι εισήγαγαν το στοιχείο της διχόνοιας. Και το δάνειο, νωρίς κατά την εξέλιξή της, το στοιχείο της εξάρτησης.

Αλλά και η δημιουργία και οι προσανατολισμοί των σημερινών κομμάτων έχουν τις ρίζες τους στις αντιπαλότητες της Επανάστασης.

-Στα πρώτα 100 χρόνια απο την επικράτηση της Επανάστασης συγκρούστηκαν στα μικρασιατικά πεδία ο μικροελλαδισμός με τον οικουμενικό ελληνισμό. Κέρδισε ο μικροελλαδισμός. Και επέβαλε μια συγκεντρωτική, και μέχρι το1974, αυταρχική κρατική λειτουργία.

-Σήμερα το κράτος που δημιουργήθηκε το 1830 αντιμετωπίζει υπαρξιακά αδιέξοδα τα οποία δεν μπορεί να υπερβεί. ‘Ισως και δεν θέλει.

Ουσιαστικά οι ηγέτες της Ελλάδας είναι, πάντοτε, τοποτηρητές των Δυνάμεων. Και προσπαθούν να διαχειριστούν προς όφελος των προστατών τους τις ελληνικές υποθέσεις. Ιδιαίτερα στις μέρες μας η έννοια της πατρίδας έχει θολώσει, στην «εκσυγχρονιστική»- αποδομητική αντίληψη.

Όλο το πολιτικό φάσμα είναι εξαρτημένο και αλλοτριωμένο. Εθνική αστική τάξη με την σημασία του όρου και όπως συγκροτήθηκε στη δύση δεν δημιουργήθηκε στην Ελλάδα. Κάτι πήγε να φτιάξει ο Βενιζέλος αλλά και αυτός και η αστική του τάξη, όπως και ο οικουμενικός ελληνισμός πνίγηκαν στα νερά της Σμύρνης από όπου αναδύθηκε ο μικροελλαδισμός και έκτοτε κυριάρχησε ως ιδεολογία του κράτους.

Η οικονομική εξάρτηση σήμερα είναι η ένοπλη υποδούλωση του χθες.

Στη χώρα, εκτός από τα προβλήματα της οικονομίας, της διαφθοράς, του εκσυγχρονισμού των θεσμών και της λειτουργίας της αναδύθηκαν και θέματα δημοκρατίας και ταυτότητας.

Οι κατά καιρούς κρατικές ρυθμίσεις κατατείνουν στο να συνηθίσει σιγά σιγά ο πληθυσμός στη σύνθεση ενός πολυεθνικού μείγματος.

Με εξασθενημένη την εθνική συνείδηση, αλλοιωμένο τον πληθυσμό της πρωτεύουσας, δεδομένη στους προστάτες την πολιτική ηγεσία, με αδύναμη και, μονίμως, σε κρίση ευρισκόμενη οικονομία, με τους ολιγάρχες σε κυβερνητική εξάρτηση, με ευνουχισμένο στράτευμα, χωρίς τα κατάλληλα μέσα, με εξαρτημένα, απολύτως, τα Μέσα Ενημέρωση, με τη διανόηση κρατικοδίαιτη και, υπο κυβερνητική εξάρτηση, με ένα κράτος διεφθαρμένο και άκρως γραφειοκρατικό, η αποδυνάμωση και της περιφέρειας συμπληρώνει την απόλυτη συνταγή υπαρξιακής κρίσης.

Όταν στις πρώην Ανατολικές χώρες κατέρρευσε ο κομμουνισμός οι άνθρωποι για μακρό διάστημα δεν είχαν ένα κομμάτι ψωμί για το τραπέζι τους. Σήμερα, έχουν ξεπεράσει όλες την Ελλάδα. Γιατί;

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Η μεταπολιτευτική Θεσσαλονίκη είχε, ακόμη, τις μνήμες και τα χαρακτηριστικά του πόλου στον οποίο συνέρρεαν άνθρωποι που αναζητούσαν εργασία ή προστασία.

Η αστική μορφή της παρέμενε η μεταπολεμική. Την άλλαξε ο σεισμός του 1978.

Ζούσαν ακόμη οι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες που βοηθούσαν με την επιρροή τους στην δημιουργία ή την διατήρηση σημαντικών θεσμών που έδιναν ζωή στην πόλη.

Το πολιτικό στίγμα ήταν μετριοπαθές, αν και υπήρχαν θύλακες και κέντρα εξουσίας που διαδραμάτισαν ακραίο ρόλο μέχρι την κατάρρευση της δικτατορίας.

Η πνευματική της δραστηριότητα ήταν σημαντική. Αναδείχθηκαν προσωπικότητες που στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης μπορούσαν να αντέξουν τις συνθήκες της πόλης. Αργότερα, όταν αθηναϊσμός κυριάρχησε, έφυγαν για την Αθήνα.

Το 1977 ο Ανδρόνικος έφερε στο φως τα ευρήματα της Βεργίνας τονώνοντας το εθνικό συναίσθημα του πληθυσμού.

Μετά το 1989 αναδύθηκε το σκοπιανό.

Ο κόσμος της Θεσσαλονίκης από άμεσα βιώματα ήταν εξοικειωμένος με το ζήτημα. Το αισθάνθηκε ως απειλή.

Η ηγεσία της πόλης με την συμμετοχή και της εκκλησίας πρωτοστάτησε σε συλλαλητήρια.

Το πρώτο από αυτά ήταν μαζικό. Ανησύχησε την Αθήνα. Υπήρξαν στο παρασκήνιο παρεμβάσεις να πέσουν οι τόνοι.

Δεν εισακούσθηκαν. Ο κόσμος είχε ξεφύγει από τον έλεγχο των κομμάτων.

Το σκοπιανό δημιούργησε τα πρώτα φοβικά σύνδρομα και το κλίμα στην πόλη έγινε κλειστό.

Στον φόβο από την εξέλιξη του σκοπιανού προστέθηκε και το γιουγκοσλαβικό.

Δύο ζητήματα που κατέστησαν κλειστή την κοινωνία.

Σε ιδεολογικό επίπεδο άρχισε να αναδύεται η προσπάθεια βοήθειας προς τους Σέρβους και της διαμόρφωσης ενός χριστιανικού τόξου.

Η επιρροή της εκκλησίας ήταν σημαντική.

Αυτό το κλειστό κλίμα θα μπορούσε να το περιορίσει μια προσπάθεια επιχειρηματιών με τα φόρουμ που δημιούργησαν στην πόλη, στα οποία υπήρχε σημαντική βαλκανική, ευρωπαϊκή και αμερικανική συμμετοχή. Η ανοικτή ενθάρρυνσή του από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. του έδωσε δυναμική. Δημιουργήθηκαν προϋποθέσεις να διαδραματίσει η πόλη ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Η αθηναϊκή ηγεσία στα λόγια υποστήριξε την προσπάθεια. Στο παρασκήνιο την υπονόμευσε. Προτιμούσαν στην ελληνική πρωτεύουσα, θεσμοί που διαμορφώνονταν στην Ε.Ε. αν δεν μπορούσε να τους πάρει η Αθήνα να τους εγκατέλειπαν σε άλλες χώρες. Δεν ήθελαν να τους πάρει η Θεσσαλονίκη.

Για να υπονομεύσουν πλήρως το εγχείρημα άρχισαν να διαρρέουν στον τύπο πως οι οικονομική παράγοντες της πόλης είχαν στόχο να δημιουργήσουν την λίγκα του βορρά. Οι οικονομικοί παράγοντες ανησύχησαν και άρχισαν να προβληματίζονται. Από τότε μέχρι και σήμερα κάθε προσπάθεια σοβαρής αντίδρασης στον αθηναϊσμό, αρχικά, χαρακτηρίζεται αποσχιστική. Και περνά εύκολα στην αθηναϊκή κοινωνία. Κανείς στον βορειοελλαδικό χώρο δεν θέτει αποσχιστικά ζητήματα. Το εθνικό φρόνημα είναι ισχυρότερο.

Τα επόμενα χρόνια το κλίμα στην πόλη έγινε συντηρητικό, φοβικό και καχύποπτο απέναντι στο κέντρο.

Το ερώτημα σήμερα είναι αν η πόλη έχει αυτοσυνειδησία. Η απάντηση, δυστυχώς, είναι όχι.

Ο συγκεντρωτισμός του κράτους τράβηξε την διανόησή της και τους καλλιτέχνες της στην πρωτεύουσα. Ελάχιστοι έμειναν να μπορούν να την υποστηρίξουν.

Τα πολιτικά κόμματα μπορεί να μην έχουν σήμερα σαφείς και διακριτές διαφορές. Έχουν, όμως, ένα κοινό χαρακτηριστικό. Κανένα δεν έχει περιφερειακή πολιτική και όλα, μα όλα, αντιμετωπίζουν την περιφέρεια με την ίδια απαξίωση.

Το κυρίαρχο μοντέλο είναι όλα θα γίνονται στην Αθήνα. Και από τα αποφάγια θα συντηρείται και η περιφέρεια.

Όταν κάτω από την πίεση της πραγματικότητας το κράτος ενδιαφέρθηκε να γίνουν ορισμένες επενδύσεις στη Θράκη και στους ακριτικούς νομούς διαμόρφωσε ορισμένες κατηγορίες προνομίων για επενδύσεις. Στην κατηγορία που μπήκε το Κιλκίς έβαλαν και τη Βοιωτία!.

Ας μην αναφερθώ στις επιχορηγήσεις για την Θράκη. Τα πήραν οι κυβερνητικοί επιχειρηματίες, έφτιαξαν μερικούς κτιριακούς σκελετούς και οι επενδύσεις πήγαν περίπατο.

Ο πληθυσμός στη Θράκη δυσκολεύεται να επιβιώσει. Ψάχνει να φύγει, να πάει σε μέρη που θα βρει εργασία. Η πληθυσμιακή σχέση με το μουσουλμανικό στοιχείο εξελίσσεται αρνητικά. Στην πόλη της Κομοτηνής οι μουσουλμάνοι υπερτερούν. Μέχρι πότε με αλχημείες θα εξασφαλίζεται ο έλεγχος των κυβερνητικών θεσμών; Αν αρχίσει να χάνεται ο έλεγχος, προφανώς, θα παραξενευτείτε. Θα είναι αργά. Πολύ αργά. Αυτήν την πληθυσμιακή ανατροπή επιδιώκει και ενθαρρύνει η Τουρκία. Τι θα κάνουμε αν τεθεί θέμα αυτονομίας της Δυτικής Θράκης; Θα επικαλεστούμε τη Λωζάνη; Στο παραπέντε δεν την κατέστησε και τότε αυτόνομη η Τουρκία.

Η Θεσσαλονίκη σήμερα στερείται κάθε μορφής ισχυρής ηγεσίας. Στα τόσα χρόνια εξουσίας του Μητσοτάκη κανένας από τους κυβερνητικούς βουλευτές δεν έγινε υπουργός. Τους εναλλάσσει στο ανύπαρκτο, ουσιαστικά, υφυπουργείο εσωτερικών, το παλαιό υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης με ανύπαρκτες αρμοδιότητες. Δεν είναι, τυχαία, η μετονομασία του.

Η αστική της τάξη είναι ανύπαρκτη. Μερικοί εύποροι επιχειρηματίες, εξαρτημένοι από το κράτος δεν συνιστούν αστική τάξη. Δεν έχουν την αντίληψη των παλαιών αστών. Δεν έχει, επίσης, ισχυρά Μέσα Ενημέρωσης με επιρροή. Τα αθηναϊκά μέσα όχι, μόνο δεν προβάλλουν την πόλη αλλά θέτουν στο περιθώριο οποιονδήποτε έχει κάποια άποψη για την ανάπτυξή της.

Η ΕΡΤ3 που κάποτε είχε κάποια επιρροή, υποβαθμίστηκε, στην αρχή από τον Σύριζα και τώρα εξαφανίσθηκε, εντελώς, από τον Μητσοτάκη. Για λόγους που ανάγονται σε ανεξερεύνητα ψυχολογικά σύνδρομα, ο Μητσοτάκης μισεί την πόλη. Ό,τι κάνει είναι προς την υπονόμευσή της. Προσπαθεί να την παρακάμψει, την έβγαλε, εντελώς, από τον χάρτη. Σαν το μετρό της Θεσσαλονίκης, μήκους 9 χιλιομέτρων, που φθάνει αισίως η κατασκευή του τα 25 χρόνια, στην Αθήνα κατασκευάζεται ένα το χρόνο.

Τα νοσοκομεία της πόλης υποβαθμίζονται, οι ιδιωτικές ιατρικές μονάδες εξαγοράζονται από ισχυρότερες των Αθηνών, παλαιότερα διέθετε τράπεζα την οποία εξαγόρασαν, και πάλι, από την Αθήνα για να μην έχει δικό της πόλο οικονομικής ανάπτυξης η πόλη. Τα γνωστά φεστιβάλ κινηματογράφου και ντοκυμαντέρ, ονομάζονται Θεσσαλονίκης αλλά στην ουσία, απλώς, διεξάγονται στη Θεσσαλονίκη. Οι διοικητικές τους μονάδες, οι άνθρωποι που με την παρουσία τους θα έδιναν μια πολιτιστική δυναμική στην πόλη εμφανίζονται λίγες ημέρες πριν την διεξαγωγή τους.

Και τώρα; Τί κάνουμε τώρα;

Σε κανένα επίπεδο δεν βλέπω ελπίδα σωτηρίας.

Ο αθηναϊκός συγκεντρωτισμός θα συνεχισθεί. Δεν υπάρχει καμιά δύναμη να τον αμφισβητήσει και η ηγετική ομάδα της χώρας τον επιδιώκει.

Δεν ενδιαφέρεται για την ισομερή ανάπτυξη της χώρας. Διακατέχεται από μια επαρχιακή νοοτροπία που θέλει να προβάλλει την Αθήνα στο παγκόσμιο πεδίο με τον τρόπο που υποδεικνύει το Ελληνικό.

Θέλει να την καταστήσει παγκόσμιο κέντρο αλλά η Αθήνα ούτε πληθυσμιακά, ούτε πως άλλως μπορεί να ικανοποιήσει τις προδιαγραφές. Τέτοιο παγκόσμιο κέντρο στην περιοχή είναι η Κωνσταντινούπολη.

Η Ελλάδα δεν υπολογίζεται από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. ως δύναμη της περιοχής. Θεωρείται δεδομένο εξάρτημα. Δεν υπάρχει πολιτική, κοινωνική και οικονομική δύναμη που να θέλει να ανατρέψει αυτόν τον ρόλο. Όσο την χρειάζονται όπως είναι θα την κρατούν ως έχει. Αν πιεσθούν θα την αναγκάσουν να δώσει. Ο Μητσοτάκης αυτήν την περίοδο δίνει. Με την διαχείριση της κοινωνίας από τα ΜΜΕ και όποιους άλλους μηχανισμούς δίνει και δεν φαίνεται. Στο τέλος θα το παρουσιάσουν και ως επιτυχία.

Οικονομικά, εκτός του ότι είμαστε τελευταίοι στην Ευρώπη, οδεύουμε προς μια νέα κρίση.

Κοινωνικά αποδιοργανωνόμαστε. Τα προβλήματα που είχε η Ελλάδα ήταν πως θα καθιερώσει τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων. Η πληθυσμιακή σύνθεση αλλοιώνεται. Η επίδειξη Ράμα δεν ήταν ένα απλό σόου. Σε λίγα χρόνια το αλβανικό βαθύ κράτος θα θέσει θέμα αλβανικής μειονότητας στην Ελλάδα. Θα έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει και κόμμα επιρροής του. Τα ίδια θα κάνει και η Τουρκία στη Θράκη.

Τα Σκόπια αμφισβητούν την έστω στραβή Συμφωνία των Πρεσπών. Δεν θα την καταγγείλουν αλλά και δεν θα την εφαρμόζουν.

Η Ελλάδα είναι απούσα από τα Βαλκάνια. Και όπου αφήνει κενά η Ελλάδα τα καλύπτει η Τουρκία.

Η χώρα απειλείται ως προς την κυριαρχία της. Κανείς δεν θα πολεμήσει γι αυτήν. Μόνο μέσα σε έναν ισχυρό ομοσπονδιακό θεσμό που θα διασφαλίζει την ακεραιότητα των δημοκρατιών του μπορεί να υπάρξει. Την Ομοσπονδιακή Ευρώπη.

Οικονομικά δεν θα την αφήσει να ανασάνει η γραφειοκρατία, η διαφθορά, η έλλειψη δημοκρατίας (οι τρείς θεσμοί έγιναν ένας στα χέρια του πρωθυπουργού), ο κοτζαμπασισμός, η διαπλοκή. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τα βάλει μαζί τους.

Πολιτική ηγεσία με διάθεση αλλαγής δεν διαφαίνεται.

Θα μπορούσε να ταράξει τα νερά ένα Κίνημα εκτός Αθηνών. Αλλά κανείς δεν θα το υποστηρίξει.

Κυρίες και κύριοι ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ.

Φεύγω για τη Θεσσαλονίκη περιμένοντας τον Φίλιππο. Ελπίζω όχι για τη Χαιρώνεια. Αλλά για την Κόρινθο.