 |
| Εφ.Συν", 31/08/16" |
Το Big Brother έχει ήδη παιχτεί
στα κανάλια:
Του Δημήτρη Τρίμη
Πολύ υποκριτικό μοιρολόι πέφτει αυτές τις μέρες για τις θέσεις εργασίας που κινδυνεύουν να χαθούν καθώς οι άδειες των καναλιών εθνικής εμβέλειας είναι μόνο τέσσερις και ακόμη δεν γνωρίζουμε πότε και πόσες άλλες άδειες περιφερειακές και θεματικές πρόκειται να δοθούν. Πέρα όμως από τα κροκοδείλια δάκρυα υπάρχει όντως ζήτημα.
Μοιράζομαι κι εγώ την αληθινή αγωνία εκατοντάδων εργαζομένων ανθρώπων στα κανάλια ή γύρω απ’ αυτά, που περιμένουν την εξέλιξη της δημοπρασίας από την οποία θα κριθεί και το επαγγελματικό τους μέλλον.
Αλλά δεν θα τους κοροϊδέψω, όπως λόγου χάριν κάνουν οι περισσότεροι βασικοί μέτοχοι των επιχειρήσεων Ενημέρωσης και οι πολιτικοί τους φίλοι της δεξιάς αντιπολίτευσης.
❶ Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ (έντυπα, ηλεκτρονικά ή ψηφιακά, δημόσια, δημοτικά ή ιδιωτικά) γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους ότι κατά την περίοδο 2009 έως 2016 έχουν καταγράψει απώλειες πάνω από 45% στις θέσεις εργασίας και πάνω από 40% στις αμοιβές τους.
Οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν ζήσει πολλές φορές το δικό τους Big Brother για το ποιος θα φύγει και πόσα θα του αφαιρέσουν από τα δικαιώματά του τα αφεντικά του, «λόγω κρίσης», πάντοτε.
Το σίριαλ «Εσύ απολύεσαι ή εσύ μένεις, μέχρι να φύγεις στην επόμενη «αναδιάρθρωση»» και το καθημερινό Δελτίο Θυέλλης, «Εσύ υποτάσσεσαι με τον μισό μισθό, εσύ θα βγεις να βρίσεις το σωματείο σου και τους αναρχοάπλυτους, ή εσύ θα υπογράψεις υπέρ του αφεντικού σου», το έχουν ήδη ζήσει.
Εχουν ακούσει από τους εργοδότες τους, ειδικά των καναλιών, ότι η αγορά εδώ και χρόνια δεν τους χωράει όλους. Και μετά τη χρεοκοπία έχουν ξανακούσει ότι η διαφήμιση δεν μπορεί να τους ταΐσει όλους.
Ξέρουν επίσης ότι οι επιχειρήσεις Ενημέρωσης είναι περίπου όλες ελλειμματικές και καταχρεωμένες και ότι παρά τη δημιουργική λογιστική και τα θαλασσοδάνεια αργά ή γρήγορα θα χρεοκοπήσουν, εκτός αν το αφεντικό τους είναι κάτι σαν εθνικός ευεργέτης όπως ο Γιάννης Αλαφούζος ή ο Δημήτρης Κοντομηνάς -οι οποίοι όπως είπαν στη Βουλή στηρίζουν διαρκώς τα ζημιογόνα κανάλια τους ή τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνά τους με δεκάδες προσωπικά τους εκατομμύρια ευρώ.
❷ Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν επίσης οι δυο-τρεις υποψήφιοι καναλάρχες που τελικά βγήκαν εκτός διαγωνιστικής διαδικασίας δεν διώχθηκαν από κάποια ολοκληρωτική κυβέρνηση ή από κάποιο εχθρικό ανθελληνικό τραπεζικό σύστημα, αλλά επειδή οι μέτοχοι αυτών των επιχειρήσεων δεν ήθελαν να βάλουν λεφτά από την τσέπη τους ή επιθυμούσαν απλώς να συμμετάσχουν σε ένα κρυφό μοίρασμα ρόλων υπέρ άλλων καναλαρχών συμμάχων τους. Και
❸ Ο καθένας εντέλει γνωρίζει ότι οι κατηγορίες περί λογοκρισίας και οικονομικής ασφυξίας, που δήθεν υφίσταται ο Τύπος στην Ελλάδα από την κυβέρνηση Τσίπρα, είναι εκ του πονηρού, ανυπόστατες και γελοίες.
Διότι υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν (αρκεί να πληρώνουν τους εργαζόμενους, τους φόρους και τα δάνειά τους), δορυφορικά συνδρομητικά πακέτα, πολλές δεκάδες τοπικά κανάλια, εκατοντάδες ραδιόφωνα, χιλιάδες έντυπα και ιστοσελίδες συν τα social media που λειτουργούν απολύτως ελεύθερα σε βαθμό ασυδοσίας πολλές φορές (βλ. κίτρινα, φασιστικά, ψεκασμένα και λοιπά δήθεν δημοσιογραφικά Μέσα).
Του Δημήτρη Τρίμη
Πολύ υποκριτικό μοιρολόι πέφτει αυτές τις μέρες για τις θέσεις εργασίας που κινδυνεύουν να χαθούν καθώς οι άδειες των καναλιών εθνικής εμβέλειας είναι μόνο τέσσερις και ακόμη δεν γνωρίζουμε πότε και πόσες άλλες άδειες περιφερειακές και θεματικές πρόκειται να δοθούν. Πέρα όμως από τα κροκοδείλια δάκρυα υπάρχει όντως ζήτημα.
Μοιράζομαι κι εγώ την αληθινή αγωνία εκατοντάδων εργαζομένων ανθρώπων στα κανάλια ή γύρω απ’ αυτά, που περιμένουν την εξέλιξη της δημοπρασίας από την οποία θα κριθεί και το επαγγελματικό τους μέλλον.
Αλλά δεν θα τους κοροϊδέψω, όπως λόγου χάριν κάνουν οι περισσότεροι βασικοί μέτοχοι των επιχειρήσεων Ενημέρωσης και οι πολιτικοί τους φίλοι της δεξιάς αντιπολίτευσης.
❶ Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ (έντυπα, ηλεκτρονικά ή ψηφιακά, δημόσια, δημοτικά ή ιδιωτικά) γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους ότι κατά την περίοδο 2009 έως 2016 έχουν καταγράψει απώλειες πάνω από 45% στις θέσεις εργασίας και πάνω από 40% στις αμοιβές τους.
Οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν ζήσει πολλές φορές το δικό τους Big Brother για το ποιος θα φύγει και πόσα θα του αφαιρέσουν από τα δικαιώματά του τα αφεντικά του, «λόγω κρίσης», πάντοτε.
Το σίριαλ «Εσύ απολύεσαι ή εσύ μένεις, μέχρι να φύγεις στην επόμενη «αναδιάρθρωση»» και το καθημερινό Δελτίο Θυέλλης, «Εσύ υποτάσσεσαι με τον μισό μισθό, εσύ θα βγεις να βρίσεις το σωματείο σου και τους αναρχοάπλυτους, ή εσύ θα υπογράψεις υπέρ του αφεντικού σου», το έχουν ήδη ζήσει.
Εχουν ακούσει από τους εργοδότες τους, ειδικά των καναλιών, ότι η αγορά εδώ και χρόνια δεν τους χωράει όλους. Και μετά τη χρεοκοπία έχουν ξανακούσει ότι η διαφήμιση δεν μπορεί να τους ταΐσει όλους.
Ξέρουν επίσης ότι οι επιχειρήσεις Ενημέρωσης είναι περίπου όλες ελλειμματικές και καταχρεωμένες και ότι παρά τη δημιουργική λογιστική και τα θαλασσοδάνεια αργά ή γρήγορα θα χρεοκοπήσουν, εκτός αν το αφεντικό τους είναι κάτι σαν εθνικός ευεργέτης όπως ο Γιάννης Αλαφούζος ή ο Δημήτρης Κοντομηνάς -οι οποίοι όπως είπαν στη Βουλή στηρίζουν διαρκώς τα ζημιογόνα κανάλια τους ή τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνά τους με δεκάδες προσωπικά τους εκατομμύρια ευρώ.
❷ Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν επίσης οι δυο-τρεις υποψήφιοι καναλάρχες που τελικά βγήκαν εκτός διαγωνιστικής διαδικασίας δεν διώχθηκαν από κάποια ολοκληρωτική κυβέρνηση ή από κάποιο εχθρικό ανθελληνικό τραπεζικό σύστημα, αλλά επειδή οι μέτοχοι αυτών των επιχειρήσεων δεν ήθελαν να βάλουν λεφτά από την τσέπη τους ή επιθυμούσαν απλώς να συμμετάσχουν σε ένα κρυφό μοίρασμα ρόλων υπέρ άλλων καναλαρχών συμμάχων τους. Και
❸ Ο καθένας εντέλει γνωρίζει ότι οι κατηγορίες περί λογοκρισίας και οικονομικής ασφυξίας, που δήθεν υφίσταται ο Τύπος στην Ελλάδα από την κυβέρνηση Τσίπρα, είναι εκ του πονηρού, ανυπόστατες και γελοίες.
Διότι υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν (αρκεί να πληρώνουν τους εργαζόμενους, τους φόρους και τα δάνειά τους), δορυφορικά συνδρομητικά πακέτα, πολλές δεκάδες τοπικά κανάλια, εκατοντάδες ραδιόφωνα, χιλιάδες έντυπα και ιστοσελίδες συν τα social media που λειτουργούν απολύτως ελεύθερα σε βαθμό ασυδοσίας πολλές φορές (βλ. κίτρινα, φασιστικά, ψεκασμένα και λοιπά δήθεν δημοσιογραφικά Μέσα).
