Από "ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ"
 |
| "ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ", 29/04/24 |
Δευτέρα 29 Απριλίου 2024
ΝΑ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ-ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ...-ΟΤΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ, ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ (αναγκαστικώς προτελευταία, λόγω διαφήμισης )ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΔΕΛΤΙΟΥ ΤΩΝ (Τ)ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΓΙΑ ΕΚΤΑΚΤΟ ΜΟΝΟΝ ΛΟΓΟ Ο ΝΟΜΙΜΟΦΡΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΕΑ ΗΓΕΣΙΑ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ ΤΣΟΥΚΝΙΔΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΕΚΠΑΡΑΘΥΡΩΣΕΩΣ ΤΟΥ... ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ, ΠΑΝΤΩΣ, ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΝ ΜΙΑ ΕΞΗΓΗΣΗ, ΠΟΥ ΕΔΩ ΔΕΝ...
ΟΙ ΚΗΠΟΥΡΟΙ ΤΗΣ "ΑΥΓΗΣ", 2.346 (945)
 |
"Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 28/04/24 |
ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΧΕΦΡΟΝΕΣ ΕΙΣ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΤΗΣ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΗΔΗ ΤΗ "ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ" ΠΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙ ΩΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ Ο CEO "TOYΣ" ΚΑΙ ΚΑΛΟΥΝ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΣΕ ΑΝΤΙ-αντιΣΥΡΙΖΑ ΜΕΤΩΠΟ, ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΣΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ....
OI KHΠΟΥΡΟΙ ΤΗΣ "ΑΥΓΗΣ", 2.345 (944)
 |
"Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 28/04/24 |
"Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 28/04/24
"Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 28/04/24
ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΝΥΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ, ΝΙΚΟ ΔΕΝΔΙΑ, Ο ΟΠΟΙΟΣ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΩΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ Ή ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΤΟΥ, ΑΦΗΝΕΙ ΓΕΝΙΚΩΣ ΘΕΤΙΚΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ Η ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟΥΜΕΝΟ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΟ ΛΟΓΟ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΑΒΙΑΣΤΑ, ΜΕ ΑΨΕΥΔΗ ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΤΙΘΕΜΕΝΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ...
με το πρόσωπό του Νίκου Δένδια
https://www.militaire.gr/to-exoplistiko-schedio-dendia-kai-poy-mpazei/
 |
Μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Υγιεινής και Ασφάλειας στην Εργασία στέλνει ο ΥΕΘΑ Νίκος Δένδιας προς το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων…Η απάντηση είναι ότι μέσα σε ένα χρόνο, οι Ένοπλες Δυνάμεις είχαν 24 νεκρούς στρατιωτικούς! Συνεπώς θα αφιερώσουμε στον κ.Δένδια και στην κυβέρνηση τους στίχους «λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά»! Από δηλώσεις ,συνεντεύξεις και ανακοινώσεις μπουχτίσαμε… Η ανακοίνωση και το μήνυμα του ΥΕΘΑ: Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας, αναφέρει σε μήνυμά του προς τις γυναίκες και τους άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεων, για τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Υγιεινής και Ασφάλειας στην Εργασία (28 Απριλίου 2024): «Η διασφάλιση της Υγιεινής και της Ασφάλειας σε κάθε δραστηριότητα των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας, αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα, καθώς το προσωπικό τους αποτελεί τον σημαντικότερο πολλαπλασιαστή της αποτρεπτικής ισχύος τους. Ο χώρος εργασίας των Στελεχών και των Οπλιτών των Ενόπλων Δυνάμεων αποτελεί ένα περιβάλλον υψηλού κινδύνου. Τόσο λόγω της φύσης της αποστολής τους όσο και λόγω του συνεχώς μεταβαλλόμενου επιχειρησιακού περιβάλλοντος. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας παραμένει προσηλωμένο στη διασφάλιση της Υγιεινής και Ασφάλειας σε όλους τους χώρους των δραστηριοτήτων του. Σε κάθε μονάδα των Ενόπλων Δυνάμεων. Το μήνυμα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία είναι σαφές. H συνεχής και απαρέγκλιτη τήρηση των προβλεπόμενων Κανονισμών είναι αναγκαίος όρος για την προστασία της σωματικής ακεραιότητας και του αξιόμαχου του προσωπικού. Είναι επίδειξη υπευθυνότητας και συνέπειας απέναντι στο ύψιστο καθήκον, την προστασία της ανθρώπινης ζωής». |
ΣΕ ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΚΑΙ 35 ΛΕΠΤΑ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΡΔΙΤΣΑ, ΣΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΡΙΚΑΛΑ, ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΠΑΡΑΔΟΘΕΝΤΩΝ 136 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΥ Ε65...
Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 27-28/04/24 |
Από την πρώτη φάση πέρασαν 166 στελέχη και µετά την τελική φάση των εξετάσεων που διενεργήθηκε πέρασαν µε επιτυχία µόλις 129 στελέχη, τα οποία χωρίζονται ως εξής: 67 είναι αναλυτές δηµόσιας διοίκησης, 31 είναι αναλυτές ψηφιακής πολιτικής και 31 νοµοτέχνες. Το γεγονός ότι οι αρχικοί συµµετέχοντες ήταν 642 και τελικά ολοκλήρωσαν όλες τις διαδικασίες µόλις 129 δείχνει τη δυσκολία των εξετάσεων, µε τους επιτυχόντες να είναι µόλις το 1/5. Πολλά από αυτά τα νέα στελέχη θα πάνε στην Προεδρία της Κυβέρνησης, που αποτελεί τον «εγκέφαλο» του επιτελικού κράτους και αναµένεται να απορροφήσει περί τα 25 στελέχη. Από εκεί και πέρα, τα περισσότερα στελέχη θα κινηθούν προς τα υπουργεία Οικονοµικών, Ανάπτυξης, Κλιµατικής Κρίσης, Ψηφιακής ∆ιακυβέρνησης, Εσωτερικών και Παιδείας, χωρίς όµως να σηµαίνει πως και τα υπόλοιπα υπουργεία δεν θα πάρουν επιτελικά στελέχη, απλώς δεν θα έχουν τη µερίδα του λέοντος...
Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
∆ηµόσιο με 129 επιτελικά στελέχη
Θα ενταχθούν στην Προεδρία
της Κυβέρνησης και στα βασικά υπουργεία
ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Γ. ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
Μια «φουρνιά» 129 επιτελικών στελεχών είναι πλέον έτοιµη να στελεχώσει την Προεδρία της Κυβέρνησης και τα περισσότερα υπουργεία της χώρας, µε έµφαση σε εκείνα που βρίσκονται στην πρώτη γραµµή. Πρόκειται ουσιαστικά για την τελική υλοποίηση του επιτελικού κράτους, που έχει δοµηθεί στη λογική της αποκοµµατικοποίησης και της δηµιουργίας στελεχών µε υψηλή εκπαίδευση που θα παραµένουν στις θέσεις τους ανεξαρτήτως κυβέρνησης, καθώς το κράτος έχει συνέχεια.
Ας πάρουµε όµως τα πράγµατα από την αρχή. Στο τέλος του 2022 το υπουργείο Εσωτερικών υπό τον Μ. Βορίδη είχε προαναγγείλει ένα νέο πρόγραµµα υπό τη σκέπη του Εθνικού Κέντρου ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης µε τίτλο «Εκπαίδευση δηµοσίων υπαλλήλων για την ένταξη στον κλάδο Π.Ε. επιτελικών στελεχών». Τότε είχε λάβει χώρα η πρώτη φάση της διαδικασίας, στην οποία συµµετείχαν 642 υποψήφιοι πολύ υψηλών τυπικών προσόντων, εκ των οποίων οι 200 είχαν περάσει στην τελική φάση.
Το διάστηµα που ακολούθησε, τα 200 αυτά στελέχη πέρασαν από την εξής διαδικασία:
Μια «φουρνιά» 129 επιτελικών στελεχών είναι πλέον έτοιµη να στελεχώσει την Προεδρία της Κυβέρνησης και τα περισσότερα υπουργεία της χώρας, µε έµφαση σε εκείνα που βρίσκονται στην πρώτη γραµµή. Πρόκειται ουσιαστικά για την τελική υλοποίηση του επιτελικού κράτους, που έχει δοµηθεί στη λογική της αποκοµµατικοποίησης και της δηµιουργίας στελεχών µε υψηλή εκπαίδευση που θα παραµένουν στις θέσεις τους ανεξαρτήτως κυβέρνησης, καθώς το κράτος έχει συνέχεια.
Ας πάρουµε όµως τα πράγµατα από την αρχή. Στο τέλος του 2022 το υπουργείο Εσωτερικών υπό τον Μ. Βορίδη είχε προαναγγείλει ένα νέο πρόγραµµα υπό τη σκέπη του Εθνικού Κέντρου ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης µε τίτλο «Εκπαίδευση δηµοσίων υπαλλήλων για την ένταξη στον κλάδο Π.Ε. επιτελικών στελεχών». Τότε είχε λάβει χώρα η πρώτη φάση της διαδικασίας, στην οποία συµµετείχαν 642 υποψήφιοι πολύ υψηλών τυπικών προσόντων, εκ των οποίων οι 200 είχαν περάσει στην τελική φάση.
Το διάστηµα που ακολούθησε, τα 200 αυτά στελέχη πέρασαν από την εξής διαδικασία:
- η πρώτη ήταν η κοινή φάση σπουδών (αποφοίτων ΕΣ∆∆Α και «κοινών» δηµοσίων υπαλλήλων) που περιλάµβανε 105 ώρες εκπαίδευσης και στο τέλος υπήρχαν γραπτές εξετάσεις.
- Η δεύτερη ήταν µια ειδική φάση σπουδών που περιλάµβανε 20 ώρες εκπαίδευσης σε τρία πεδία µε στόχο τη δηµιουργία ειδικών στελεχών τριών κατηγοριών: νοµοτεχνών, αναλυτών δηµοσίων πολιτικών –δηλαδή στελεχών που επεξεργάζονται στατιστικά δεδοµένα, πληροφορίες, έρευνες και µετρήσεις– και αναλυτών ψηφιακής πολιτικής, όπου οι εκπαιδευόµενοι θα έχουν τη δυνατότητα να εξειδικεύσουν τις γνώσεις τους, αποκτώντας τα πολύτιµα εφόδια για τη µετέπειτα σταδιοδροµία τους ως policy makers της ελληνικής διοίκησης. Στο τέλος αυτής της φάσης πραγµατοποιήθηκε επίσης διαδικασία εξέτασης και πιστοποίησης.
Λίγοι θυµούνται πως ο νόµος του επιτελικού κράτους προέβλεπε υπηρεσίες συντονισµού σε κάθε υπουργείο, οι οποίες υπηρεσίες θα είναι σε ανοιχτή γραµµή µε την Προεδρία της Κυβέρνησης.
Οι 67 αναλυτές δηµόσιας διοίκησης όπως προέκυψαν από τη διαδικασία θα ενταχθούν στις υπηρεσίες συντονισµού, ώστε να βοηθήσουν στα ετήσια σχέδια δράσης των υπουργείων.
Από εκεί και πέρα, κάθε υπουργείο διαθέτει υπηρεσία ψηφιακής διακυβέρνησης, στην οποία θα πάνε οι 31 αναλυτές ψηφιακής πολιτικής, και νοµική υπηρεσία, όπου θα κινηθούν ανάλογα οι νοµοτέχνες. Με απλά λόγια, η διαδικασία δηµιουργεί στελέχη δηµόσιας διοίκησης που ενισχύουν το επιτελικό κράτος, διασφαλίζοντας τη θεσµική µνήµη. Παράλληλα, η Γενική Γραµµατεία ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης έχει βάλει στόχο την αναβάθµιση της Εθνικής Σχολής ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης, της κατεξοχήν επιτελικής σχολής του ∆ηµοσίου, βάζοντας τα θεµέλια για µια σύγχρονη και στρατηγική εθνική δηµόσια διοίκηση.
Η εκπαίδευση και οι εξετάσεις – Θα απασχοληθούν ως νοµοτέχνες, αναλυτές δηµόσιων πολιτικών και αναλυτές ψηφιακής πολιτικής.
Κυριακή 28 Απριλίου 2024
Εξακολουθούμε να κάνουμε πολέμους σήμερα, επομένως δεν έχουμε μάθει όλα τα μαθήματα που πρέπει να μάθουμε. Αλλά εξακολουθούμε να διαβάζουμε τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη επειδή αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο μας σε αυτούς, ακόμα κι αν δεν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε. Μακάρι να είχα μια καλύτερη απάντηση και να μπορούσα να είμαι πιο αισιόδοξος. Μακάρι όσοι διαβάζουν τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου, να αναγνωρίσουν ότι το να ενεργεί κανείς για το δικό του συμφέρον μπορεί να σημαίνει όχι να ενεργεί από φόβο ή τιμή, αλλά αντίθετα να συμπεριφέρεται δίκαια και μετριοπαθώς προς τους άλλους, με την ελπίδα ότι μια τέτοια συμπεριφορά θα είναι ανταπόδοση και θα υπάρχει περισσότερη δικαιοσύνη στον κόσμο. Νομίζω ότι βλέπουμε παραδείγματα δικαιοσύνης να επιδιώκεται και να αποδίδει. Η ηγεσία του Νέλσον Μαντέλα, που υποστηριζόταν από κινήματα σε όλο τον κόσμο για μποϊκοτάρισμα και επιβολή κυρώσεων στο καθεστώς του απαρτχάιντ, αποτελεί παράδειγμα που εμπνέει ελπίδα ότι κάποιος μπορεί να συμπεριφέρεται δίκαια και με μετριοπάθεια ακόμη και εναντίον των πιο τρομερών εχθρών του όταν τελικά αποκτήσει την εξουσία, με τρόπο που είναι σωστός και να έχει και αποτέλεσμα....
Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 27-28/04/24 |
Μάθιου Σίαρς: «Ας πάρουμε μαθήματα
από τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη»
O καναδός καθηγητής Κλασικών Σπουδών και Αρχαίας Ιστορίας με ειδικότητα στην πολιτική και στον πόλεμο την εποχή της αρχαιότητας εξηγεί στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» πως τα έργα των αρχαίων συγγραφέων θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως αναφορά στην κατανόηση – και τελικά αποφυγή – των σύγχρονων παγκόσμιων συγκρούσεων
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΣΤΗ ΝΑΤΑΣΑ ΜΠΑΣΤΕΑ
«Ο πόλεμος είναι ένας βίαιος δάσκαλος», έλεγε ο Θουκυδίδης 2.500 χρόνια πριν και μοιάζει σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει. Σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι βρίσκονται και πάλι στο προσκήνιο και μάλιστα τόσο στον βορρά όσο και στον νότο της Ευρώπης, η μελέτη των αρχαίων κλασικών – από τους ιστορικούς έως τους στρατιωτικούς – αποκτά νέα δυναμική.
«Οι αρχαίοι Έλληνες μπορούν να μας υποδείξουν πιο θεμελιώδεις αλήθειες από την εστίαση στις περιπλοκές και τις θεωρίες του διεθνούς δικαίου», λέει στα ΝΕΑ ο Μάθιου Σίαρς, καθηγητής Κλασικών Σπουδών και Αρχαίας Ιστορίας με ειδικότητα στην πολιτική και στον πόλεμο την εποχή της αρχαιότητας, στο Πανεπιστήμιο New Brunswick του Καναδά.
Ο Σίαρς έδωσε πρόσφατα διάλεξη στο Καναδικό Ινστιτούτο στην Ελλάδα σε εκδήλωση με θέμα: «Τι θα μπορούσε να μας διδάξει ο αρχαίος ελληνικός κόσμος για τις σύγχρονες γεωπολιτικές κρίσεις;». Μια εκδήλωση που εξέτασε το κατά πόσον τα έργα, οι σκέψεις και οι λόγοι αρχαίων ελλήνων συγγραφέων και ρητόρων, όπως ο Ηρόδοτος, ο Θουκυδίδης, ο Ισοκράτης ή ο Δημοσθένης, καθώς και η εξέλιξη της αρχαίας Ελλάδας, θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως αναφορά στην κατανόηση – και τελικά αποφυγή – των σύγχρονων παγκόσμιων συγκρούσεων.
Ξανά και ξανά, στην εποχή μας, κοιτάμε πίσω και μελετάμε τι είχαν να πουν οι αρχαίοι έλληνες συγγραφείς για τη σφαίρα της διακρατικής πολιτικής και των διεθνών σχέσεων, και τι έχουν να πουν για τη σημερινή μας κατάσταση, γεμάτης συγκρούσεις και πολέμους. Το κάνουμε αυτό παρόλο που οι τρέχουσες διεθνείς και εθνικές συνθήκες είναι αρκετά διαφορετικές. Τι είδαν για τον κόσμο μας που εξακολουθεί να παραμένει επίκαιρο;Ο καθηγητής του Στάνφορντ Ιαν Μόρις λέει ότι «οι Ελληνες είναι καλοί για να σκεφτόμαστε μαζί τους» και συμφωνώ. Ασχολήθηκαν με πολλές από τις ίδιες ερωτήσεις με τις οποίες παλεύουμε ακόμα, συμπεριλαμβανομένων των τομέων του πολέμου και των διεθνών σχέσεων, και έγραψαν για αυτά. Νομίζω ότι το τραγικό τόξο πολλών συγκρούσεων – δηλαδή, τα κράτη και οι ηγέτες που δρουν επιθετικά και έτσι συναντούν την καταστροφή – είναι κάτι που περιέγραψαν ξεκάθαρα οι αρχαίοι έλληνες ιστορικοί. Οι τρέχουσες διεθνείς και εθνικές συνθήκες είναι αρκετά διαφορετικές από πολλές απόψεις, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι πλέον υπάρχουν πολύ περίπλοκοι νόμοι και κανονισμοί. Ωστόσο, εστιάζοντας στο πώς η σύγκρουση επηρεάζει και αντανακλά την ανθρώπινη κατάσταση (με τον τρόπο μιας αρχαίας τραγωδίας), οι αρχαίοι Ελληνες μπορούν να μας υποδείξουν πιο θεμελιώδεις αλήθειες από την εστίαση στις περιπλοκές και τις θεωρίες του διεθνούς δικαίου.
Ο Ηρόδοτος αντιλαμβάνεται τους Περσικούς Πολέμους ως μια μεγάλης κλίμακας διεθνή πολιτική και στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ αυτού που τότε θεωρείτο «Δύση» και «Ανατολή». Θα ακολουθούσαν πολλοί άλλοι στους επόμενους αιώνες. Στην πραγματικότητα, αυτή η αντιπαλότητα δεν σταμάτησε ποτέ και τη βλέπουμε ακόμα και σήμερα. Ποια είναι τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά αυτής της σύγκρουσης;Ο Φρανσουά Χαρτόγκ αποκάλεσε «καθρέφτη του Ηροδότου», τη χρήση των Περσών και άλλων ως «Ανατολή» από τους Ελληνες καθώς αποτέλεσε μια ευκαιρία να προβληματιστούν σχετικά με την έννοια της ελληνικότητας. Από την άλλη ήταν και ένα δικό τους καθρέφτισμα. Ναι, ο Ηρόδοτος αναλογίστηκε τις διαφορές μεταξύ των «Δυτικών» Ελλήνων και των «Ανατολικών» Περσών. Αλλά νομίζω ότι αυτές οι διαφορές έχουν μεγαλοποιηθεί από τους αναγνώστες του Ηροδότου (συμπεριλαμβανομένων των τραγικών θεατρικών συγγραφέων) και τους σύγχρονους ερμηνευτές. Ο Ξέρξης του Ηροδότου συμπεριφέρεται σαν έλληνας τραγικός πρωταγωνιστής, πράγμα που εξ ορισμού σημαίνει ότι δεν διαφέρει πολύ από αυτό που είναι, τουλάχιστον ορισμένοι, Ελληνες. Διάβασα την περιγραφή του Ηροδότου για την πτώση του Ξέρξη και την εισβολή του στην Ελλάδα ως προειδοποίηση προς τους Αθηναίους, οι οποίοι, καθώς ο Ηρόδοτος γράφει τις Ιστορίες του, κυριαρχούν σε άλλους Ελληνες μέσω μιας αυτοκρατορίας και είναι στα πρόθυρα να πολεμήσουν με τη Σπάρτη. Αν η προειδοποίηση του Ηροδότου έχει νόημα, τότε είναι λογικό ότι οι Ελληνες μπορούν – και συμπεριφέρονται – όπως και οι Πέρσες, κάτι που υπονομεύει κάθε ιδέα ότι υπάρχουν θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ των δύο λαών. Θα διαφωνήσω με τους ιστορικούς που υποστηρίζουν ότι υπάρχει ένας «δυτικός» και ένας «ανατολικός» τρόπος να γίνονται τα πράγματα, ειδικά στο πλαίσιο του Ηροδότου. Ακόμη και όταν οι Ελληνες κυριάρχησαν στρατιωτικά και πολιτικά στην «Ανατολή» και την Περσική Αυτοκρατορία, συμπεριφέρθηκαν ακριβώς όπως οι ανατολικοί προκάτοχοί τους. Ο Μέγας Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του ενήργησαν σαν τους μονάρχες που αντικατέστησαν.
Τα τελευταία 2.500 χρόνια οι χώρες πολεμούν μεταξύ τους για τους ίδιους λόγους που περιέγραψαν ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης;Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη οι Αθηναίοι ισχυρίζονταν ότι έχουν μια αυτοκρατορία λόγω του φόβου, της τιμής και του προσωπικού συμφέροντος. Λέει επίσης ότι οι Σπαρτιάτες πήγαν σε πόλεμο με την Αθήνα γιατί φοβούνταν την άνοδο της αθηναϊκής εξουσίας. Νομίζω ότι αυτοί οι παράγοντες εξακολουθούν να αποτελούν τη βάση για τις χώρες που συνεχίζουν να πολεμούν σήμερα. Τείνουμε να αγνοούμε την «τιμή» στην περιγραφή των πολέμων σήμερα, αντί να εστιάζουμε στον φόβο και το προσωπικό συμφέρον, αλλά εξακολουθεί να αποτελεί έναν τεράστιο παράγοντα. Ο πόλεμος του Πούτιν στην Ουκρανία, για παράδειγμα, είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της επιδίωξης της Ρωσίας να ξανακερδίσει την «τιμή» που απολάμβανε ως μεγάλη δύναμη κατά τη σοβιετική εποχή.
Ο Ισοκράτης και ο Δημοσθένης έφτιαχναν τις ομιλίες τους με τέτοιον τρόπο ώστε να παρακινούν το κοινό τους σε προβληματισμό και δράση. Δεν ήταν ιστορικοί, αλλά ως ρήτορες άντλησαν μαθήματα από το πώς και γιατί δύο λαοί πολεμούν ο ένας τον άλλον. Ποια ήταν η προσέγγισή τους;Η προσέγγισή τους συχνά επικεντρωνόταν σε μια έκκληση σε ένα πιο ένδοξο παρελθόν, συγκεκριμένα στην αθηναϊκή αντίσταση στην Περσική Αυτοκρατορία. Συχνά βλέπουμε σήμερα εκείνους που αρνούνται να προχωρήσουν σε ορισμένες ενέργειες κατά του Πούτιν να συγκρίνονται με τον Νέβιλ Τσάμπερλεν, ο οποίος προσπάθησε να κατευνάσει τον Χίτλερ στο Μόναχο το 1938. Οπως ακριβώς σκεφτόμαστε αυτούς που πολέμησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως την «Πιο σημαντική γενιά», έτσι και ο Ισοκράτης και ο Δημοσθένης μίλησαν για όσους πολέμησαν στον Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα ως τη «Μεγαλύτερη Αθηναϊκή Γενιά», με την οποία οι σύγχρονοί τους συγκρίνονταν δυσμενώς.
Ο Θουκυδίδης αποκαλείται «πατέρας της Πολιτικής Επιστήμης» και ο πρώτος θεωρητικός των Διεθνών Σχέσεων. Τι μαθήματα έχει για εμάς στην τρέχουσα κατάσταση;Ενα μάθημα που συχνά παραβλέπεται είναι η δικαιοσύνη. Τα κράτη που ενεργούν άδικα, όπως οι Αθηναίοι στη Μήλο, μπορούν να υποστούν τις συνέπειες, όπως να αντιμετωπίσουν τη δική τους καταστροφή μετά την παράδοση στο τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου. Η δίκαιη συμπεριφορά, από την άλλη πλευρά, μπορεί να συμβαδίζει με το πλεονέκτημα, είτε αποφεύγοντας τον πόλεμο αρχικά, είτε, τουλάχιστον, αποφεύγοντας τις χειρότερες συνέπειες του πολέμου όταν κάποιος βρεθεί τελικά αντιμέτωπος με αυτόν. Μας διδάσκει επίσης ότι «ο πόλεμος είναι ένας βίαιος δάσκαλος», που σημαίνει ότι η εμπειρία του πολέμου και της βίας συχνά οδηγεί σε υποβάθμιση του χαρακτήρα και αυξανόμενες πράξεις αδικίας. Είναι πιο εύκολο να είσαι σε ειρήνη παρά σε πόλεμο.
Ο Γκράχαμ Αλισον του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ χρησιμοποιεί τον όρο «Η παγίδα του Θουκυδίδη» για το αναπόφευκτο του πολέμου, όταν μια νέα δύναμη απειλεί μια καθιερωμένη. Πολλοί αναλυτές βλέπουν τις ΗΠΑ και την Κίνα να ακολουθούν αυτή την κατεύθυνση.Νομίζω ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι ένα πολύ σαφές παράδειγμα αυτού για το οποίο μιλάει ο Αλισον. Συμφωνώ επίσης ότι οι εντάσεις μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας αντικατοπτρίζουν αυτές που ίσχυαν μεταξύ Σπάρτης και Αθήνας. Νομίζω, ωστόσο, ότι αν αναγνωρίσουμε αυτό το μοτίβο, μπορούμε να κάνουμε κινήσεις για να αποφύγουμε τον πόλεμο, μετριάζοντας τον φόβο που προκαλεί η άνοδος μιας νέας δύναμης και αποφεύγοντας τα είδη των προκλήσεων που οδηγούν σε σύγκρουση.
Αλλά αν οι πόλεμοι είναι αναπόφευκτοι όπως είπε ο Θουκυδίδης, τότε απαλλάσσουμε τους ηγέτες από την ευθύνη για μια σύγκρουση.Θέλω πραγματικά να πιστεύω ότι οι ηγέτες, και όλοι οι άλλοι, μπορούν να κάνουν πράγματα για να αποφύγουν τον πόλεμο και ότι οι πόλεμοι είναι συχνά το αποτέλεσμα ανεύθυνων ενεργειών από την πλευρά διαφόρων ανθρώπων και κομμάτων. Θα απέφευγα να υιοθετήσω μια μοιρολατρική προσέγγιση στον πόλεμο, καθώς πιστεύω ότι είναι δική μας ευθύνη να δράσουμε για να αποτρέψουμε τον πόλεμο, αντί να τον αποδεχθούμε απλώς ως αναπόφευκτο. Θεωρώ τον Τζορτζ Μπους και τους υποστηρικτές του, για παράδειγμα, υπεύθυνους για τον πόλεμο του 2003 στο Ιράκ και την επακόλουθη αποσταθεροποίηση που κατέστρεψε μεγάλο μέρος της Μέσης Ανατολής τα τελευταία χρόνια, και σκέφτομαι ότι αν άλλοι ηγέτες ήταν στην εξουσία και άλλες αποφάσεις είχαν ληφθεί, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί πολλοί πόλεμοι και προβλήματα.
Ηταν ο Θουκυδίδης ο εμπνευστής αυτού που ονομάζουμε σήμερα Realpolitik, δηλαδή της ιδέας ότι η ηθική δεν έχει σημασία στις διεθνείς σχέσεις, αλλά μόνο το προσωπικό συμφέρον;Ο Θουκυδίδης εξέφρασε τέτοιες απόψεις βάζοντάς τες στα στόματα διάφορων χαρακτήρων της Ιστορίας του, ιδιαίτερα των Αθηναίων, αλλά δεν νομίζω ότι ο ίδιος πίστευε απαραίτητα αυτές τις απόψεις ή ήταν ο ίδιος «ρεαλιστής». Αλλοι την ίδια περίοδο είχαν επίσης τέτοιες απόψεις, με πιο διάσημο τον Θρασύμαχο στο πρώτο βιβλίο της Δημοκρατίας του Πλάτωνα, ο οποίος υποστηρίζει ότι η δικαιοσύνη δεν είναι άλλο από το συμφέρον του ισχυρότερου. Αν μη τι άλλο, νομίζω ότι ο Θουκυδίδης παρέχει μια προειδοποίηση ενάντια στην υιοθέτηση της άποψης ότι η ηθική δεν έχει σημασία. Εζησε για να δει την πτώση της Αθήνας, άλλωστε.
Οι αρχαίοι έλληνες ιστορικοί φαίνεται να πιστεύουν ότι υπάρχουν καλοί και κακοί τρόποι για να διεξαχθεί ένας πόλεμος.
Ναι, νομίζω ότι πολλά αρχαία ελληνικά έργα υποδηλώνουν ότι υπήρχαν κακοί τρόποι μάχης, τόσο ηθικά όσο και πραγματιστικά. Ο Θουκυδίδης αναφέρει λεπτομερώς πολλές φρικαλεότητες, συμπεριλαμβανομένης της σφαγής της πόλης της Μυκαλησσού στη Βοιωτία από μισθοφόρους στην Αθήνα. Οι τραγικοί συζητούν με παρόμοιο τρόπο τη φρίκη που συνεπάγεται ο πόλεμος, ειδικά για τις γυναίκες και άλλους αμάχους. Δεν νομίζω ότι αυτές οι ιστορίες προορίζονται αποκλειστικά για να προκαλέσουν οίκτο στον αναγνώστη, αλλά αποτελούν επίσης προειδοποιήσεις ενάντια σε τέτοια συμπεριφορά προς τους ανθρώπους, ακόμη και τους εχθρούς. Γενικά, οι Ελληνες προειδοποιούσαν για την απληστία, συμπεριλαμβανομένης της σφαίρας του πολέμου. Ο αγώνας για την απόκτηση χρημάτων, εδαφών και εξουσίας επικρίνεται σε πολλά μέρη.
Ο Θουκυδίδης ισχυρίζεται ότι το έργο του είναι «για πάντα», αφού η ανθρώπινη φύση σημαίνει ότι θα συνεχίσουν να συμβαίνουν πράγματα παρόμοια με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, και έτσι η λεπτομερής ανάλυσή του θα αποδειχθεί χρήσιμη σε όλους τους χρόνους και τους τόπους για όσους θέλουν να καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους. Αποδείχθηκε ότι είχε δίκιο.Οι περιστάσεις έχουν αλλάξει πολύ, και πολιτιστικές δυνάμεις όπως ο χριστιανισμός έχουν αλλάξει βαθιά τον τρόπο που σκεφτόμαστε για ορισμένα πράγματα. Οι Ελληνες, για παράδειγμα, δεν θα υποστήριζαν ποτέ ότι κάποιος έπρεπε να «γυρίσει το άλλο μάγουλο» ή «να προσευχηθεί για τους εχθρούς του», όπως δίδαξε ο Ιησούς. Επίσης, δεν θα υποστήριζαν την ταπεινοφροσύνη και την πραότητα. Ωστόσο, αυτά τα είδη των χριστιανικών διδασκαλιών είναι διάσημα ακριβώς επειδή έρχονται σε αντίθεση με την ανθρώπινη φύση, και ούτε ο πιο ευσεβής χριστιανός δεν μπορεί να τις ακολουθήσει τέλεια. Το ίδιο το γεγονός ότι η ελληνική λογοτεχνία και η ελληνική τέχνη βρίσκει τέτοια απήχηση σήμερα νομίζω ότι αποδεικνύει πως περισσότερο μοιάζουμε παρά διαφέρουμε, ακόμα κι αν αναγνωρίσουμε ότι ορισμένες αρχαιοελληνικές πρακτικές όπως η δουλεία, ο μισογυνισμός και η ξενοφοβία είναι εσφαλμένες. Τούτου λεχθέντος, το γεγονός ότι εξακολουθούμε να παλεύουμε ενάντια σε πράγματα όπως ο μισογυνισμός και η ξενοφοβία υποδηλώνει ότι είμαστε επιρρεπείς στις ίδιες ανθρώπινες αποτυχίες με τους αρχαίους Ελληνες.
Ομως φαίνεται ότι δεν έχουμε κατανοήσει τα μαθήματα που μας προσφέρει η Ιστορία.Ακόμη και οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν κατανοούσαν τα διδάγματα του Ηροδότου και του Θουκυδίδη. Συνέχισαν την ίδια τροχιά που οδήγησε σε σχεδόν αδιάκοπους πολέμους μεταξύ των Ελλήνων. Εξακολουθούμε να κάνουμε πολέμους σήμερα, επομένως δεν έχουμε μάθει όλα τα μαθήματα που πρέπει να μάθουμε. Αλλά εξακολουθούμε να διαβάζουμε τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη επειδή αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο μας σε αυτούς, ακόμα κι αν δεν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε. Μακάρι να είχα μια καλύτερη απάντηση και να μπορούσα να είμαι πιο αισιόδοξος. Μακάρι όσοι διαβάζουν τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου, να αναγνωρίσουν ότι το να ενεργεί κανείς για το δικό του συμφέρον μπορεί να σημαίνει όχι να ενεργεί από φόβο ή τιμή, αλλά αντίθετα να συμπεριφέρεται δίκαια και μετριοπαθώς προς τους άλλους, με την ελπίδα ότι μια τέτοια συμπεριφορά θα είναι ανταπόδοση και θα υπάρχει περισσότερη δικαιοσύνη στον κόσμο. Νομίζω ότι βλέπουμε παραδείγματα δικαιοσύνης να επιδιώκεται και να αποδίδει. Η ηγεσία του Νέλσον Μαντέλα, που υποστηριζόταν από κινήματα σε όλο τον κόσμο για μποϊκοτάρισμα και επιβολή κυρώσεων στο καθεστώς του απαρτχάιντ, αποτελεί παράδειγμα που εμπνέει ελπίδα ότι κάποιος μπορεί να συμπεριφέρεται δίκαια και με μετριοπάθεια ακόμη και εναντίον των πιο τρομερών εχθρών του όταν τελικά αποκτήσει την εξουσία, με τρόπο που είναι σωστός και να έχει και αποτέλεσμα. Νομίζω ότι ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης θα το ενέκριναν.
Εν τέλει, το ανυπόφορο lifestyle, το «αδιαμεσολάβητο» ύφος τηλευαγγελιστή, οι νεοφιλελεύθερες επικλήσεις στις ανοιχτές αγορές με το τραμπικό επιχείρημα πως είναι ο ίδιος επιχειρηματίας και γνωρίζει, οι αναφορές στη θρησκεία, στην οικογένεια, στο ΝΑΤΟ, στους νοικοκυραίους, οι επιδείξεις ακινήτων στο Κολωνάκι και στις Σπέτσες και πολλά άλλα παρόμοιας αισθητικής και κουλτούρας δεν είναι ενδείξεις ναρκισσισμού, «ασχετοσύνης» ή «γκάφες» μόνο. Είναι συνειδητές επιλογές προσέλκυσης απολιτικών και συντηρητικών ακροατήριων. Δεν πρόκειται όμως για ακούσια, «αναγκαστική» προσαρμογή στην εκλογική ζήτηση σε εποχή δεξιάς ηγεμονίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη συνιστά μια νέα πολιτική προσφορά, ένα πολιτικό προϊόν, που επιχειρεί να διευρύνει την Κεντροδεξιά...
Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 27-28/04/24 |
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΡΑΝΤΖΙΔΗ*
Τις προηγούμενες εβδομάδες τα ειρωνικά σχόλια για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κατέκλυσαν το Διαδίκτυο. Δυσκολεύομαι, είναι αλήθεια, να βρω άλλους ηγέτες μεγάλων κομμάτων που να έχουν προκαλέσει τέτοιο ορυμαγδό χλευαστικών σχολίων εναντίον τους, κι αν υπάρχουν, η περίπτωση Κασσελάκη έχει ιδιαιτερότητες. Το κράμα άγνοιας, αφέλειας, αυτοπεποίθησης στα όρια του θράσους και υπερβολικής τάσης για αυτοπροβολή με σκοπό τον εντυπωσιασμό, σε ένα κόμμα μάλιστα που αυτοπροσδιορίζεται της «ριζοσπαστικής Αριστεράς», γεννά μια στα όρια του σουρεαλισμού κατάσταση.
Το γέλιο των άλλων, πάντως, είναι το μικρότερο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου, ο Κασσελάκης στοχεύει να φύγουν οι αριστεροί και να αντικατασταθούν από απολιτικούς, που οπωσδήποτε είναι πιο ευχάριστοι τύποι. Κακά τα ψέματα, με τους βραχμάνους της ανανεωτικής Αριστεράς δεν κάνεις κέφι. Βραδινή έξοδο και να μιλάς για Σπινόζα, Γκράμσι και Πικετί; Κόβεις φλέβες! Μάρω Δούκα, Αλκη Ζέη, Μανόλη Αναγνωστάκη; Σπίτι γρήγορα!
Πέρα από τα αστεία! Στον ΣΥΡΙΖΑ συντελείται ένα τεράστιο κοινωνικό πείραμα. Παρατηρείται κάτι που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Δεν πρόκειται για μεγάλη, έστω, αλλαγή θέσεων, πρόκειται για μετάλλαξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίσσεται σε ιδιότυπη συνιστώσα της Δεξιάς, καθώς, αν και τα περισσότερα μέλη του ανήκουν (ακόμη) ιδεολογικά στην Κεντροαριστερά, ο πρόεδρός του είναι δεξιός. Υπερβολές νομίζετε; Ελάτε, ας μη μασάμε τα λόγια μας: ο άνθρωπος είναι δεξιός. όχι λιγότερο από τον Μητσοτάκη.
Ο ίδιος ο Κασσελάκης, τώρα, δηλώνει υποστηρικτής του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Παλιότερα, όχι τυχαία, ήταν οπαδός του Μητσοτάκη και θιασώτης των Reaganomics. Πάντως και στη γεωγραφία των Δημοκρατικών βρίσκεται στα δεξιά, μακριά από τον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό του Μπέρνι Σάντερς.
Κάποιες από τις σημερινές ιδέες του εντάσσονται σε αυτό που αποκαλείται προοδευτικός νεοφιλελευθερισμός, μια συμμαχία προοδευτικών πεποιθήσεων προερχόμενων από τα νέα κοινωνικά κινήματα (περιβαλλοντισμός, φεμινισμός, δικαιώματα LGBTQ) και νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων ανθρώπων της Νέας Οικονομίας και της Γουόλ Στριτ, που συνδυάζει ένα πλουτοκρατικό οικονομικό πρόγραμμα με μια φιλελεύθερη – αξιοκρατική ατζέντα αναγνώρισης δικαιωμάτων.
Η βασική ιδέα αυτού του φαινομενικώς παράταιρου ζευγαριού δεν είναι η ισότητα αλλά η «προοδευτική αριστεία». Στοχεύει όχι στην καταπολέμηση των ανισοτήτων αλλά στη φιλελεύθερη και ατομικιστική στη ρίζα της αξιοκρατία μέσω της διαφοροποίησης της ανισότητας. Στην πράξη ο προοδευτικός νεοφιλελευθερισμός εγκαταλείπει τα φτωχότερα στρώματα μαζί και τις πολιτικές της αναδιανομής προς όφελος του μεγάλου πλούτου στο όνομα μιας φιλελεύθερης συμπερίληψης.
Τα άσχημα νέα δεν θα ήταν τόσο άσχημα αν τελείωναν εδώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα βάδιζε προς το δεξί άκρο της σοσιαλδημοκρατίας, τον μπλερισμό. Δεν χάλασε ο κόσμος! Ο Κασσελάκης όμως δεν αισθάνεται πάντα βολικά με τον φιλελευθερισμό. Ο βαθύς συντηρητισμός του – αποτυπωμένος μεταξύ άλλων στις επιδεικτικές αναφορές του στην πατρίδα και στην οικογένεια, στην αφελή, στα όρια της θρησκοληψίας, ατέρμονη υπενθύμιση της πίστης του, στη φολκλορική, σχεδόν παιδιάστικη αγάπη του για τις παρελάσεις, στην επιπέδου Γεροστάθη νοσταλγία της Ελλάδας των νοικοκυραίων – χαλιναγωγεί και νοθεύει την όποια προοδευτικότητά του, στέλνοντας μήνυμα στους συντηρητικούς: μην ανησυχείτε, είμαι ένας από εσάς!
Η θέση του για το ΝΑΤΟ είναι η ασφαλέστερη απόδειξη αυτού. Κανείς πολιτικός στη Μεταπολίτευση, όχι αριστερός, οποιοσδήποτε, δεν έχει εκθειάσει έτσι το ΝΑΤΟ, και μάλιστα με – surprise, surprise – θρησκευτικό λεξιλόγιο: «ιερή συμμαχία»! Ποτέ! Κανείς! (Πάντως, μερικές σχολικού επιπέδου γνώσεις Ιστορίας δεν θα έβλαπταν για να αποφεύγονται οι ακραίες ρεπουμπλικανιές).
Εν τέλει, το ανυπόφορο lifestyle, το «αδιαμεσολάβητο» ύφος τηλευαγγελιστή, οι νεοφιλελεύθερες επικλήσεις στις ανοιχτές αγορές με το τραμπικό επιχείρημα πως είναι ο ίδιος επιχειρηματίας και γνωρίζει, οι αναφορές στη θρησκεία, στην οικογένεια, στο ΝΑΤΟ, στους νοικοκυραίους, οι επιδείξεις ακινήτων στο Κολωνάκι και στις Σπέτσες και πολλά άλλα παρόμοιας αισθητικής και κουλτούρας δεν είναι ενδείξεις ναρκισσισμού, «ασχετοσύνης» ή «γκάφες» μόνο. Είναι συνειδητές επιλογές προσέλκυσης απολιτικών και συντηρητικών ακροατήριων. Δεν πρόκειται όμως για ακούσια, «αναγκαστική» προσαρμογή στην εκλογική ζήτηση σε εποχή δεξιάς ηγεμονίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη συνιστά μια νέα πολιτική προσφορά, ένα πολιτικό προϊόν, που επιχειρεί να διευρύνει την Κεντροδεξιά. Η προσφορά τροφοδοτεί τη ζήτηση και τούμπαλιν: ο Κασσελάκης, συμπεριφερόμενος ως δεξιός, έλκει δεξιούς χωρίς ισχυρή κομματική ταυτότητα, «απολιτικούς». Αυτοί πλησιάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ εκτοπίζουν ή κάνουν να σωπάσουν οι αριστεροί εντός του. Η αλλαγή του εκλογικού μείγματος του ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπει στον Κασσελάκη (με την αξιοθρήνητη ανοχή των στελεχών του κόμματος, αλλά αυτό ας το λύσουν με τον ψυχολόγο τους) να επικαλεστεί εκ νέου τη ζήτηση για να πάει το κόμμα του ακόμη δεξιότερα, και πάει λέγοντας.
Δέκα δολάρια στοίχημα: η επόμενη κυβέρνηση συνεργασίας της ΝΔ, αν και όποτε γίνει, θα σχηματιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ (ή όπως αλλιώς θα λέγεται) του Κασσελάκη, ούτε με τον Βελόπουλο, ούτε με το ΠΑΣΟΚ.
Οι αντιστάσεις εντός του κόμματος θα καμφθούν. Οι διαφωνούντες θα υποταχθούν ή θα αποχωρήσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πλέον, είναι θίασος με έναν πρωταγωνιστή, χωρίς δευτεραγωνιστές αλλά με πολλούς κομπάρσους. Ως γνωστόν, στη μαρκίζα τα ονόματα των κομπάρσων δεν είναι ευδιάκριτα ούτε και έχουν σημασία.
*Πολιτικός επιστήμονας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
ΜΕ ΕΞΙ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΘΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΩΣ ΚΟΙΝΟ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΑ ΛΟΙΠΑ ΑΡΙΘΜΗΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΠΙΠΤΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΕ ΤΙΠΟΤΕ...Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΠΗ!
Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 27-28/04/24 |
«∆εν είναι µόνο η ηχορρύπανση, ότι µπαινοβγαίνουν ότι ώρα να ’ναι, ότι µπορεί να κάνουν φασαρία. Είναι οι ζηµιές που προκαλούνται στο κτίριο: για παράδειγµα, τους τελευταίους µήνες έχουµε πρόβληµα µε την αποχέτευση γιατί οι τουρίστες δεν γνωρίζουν (ή δεν τους ενδιαφέρει) ότι δεν µπορούν να ρίχνουν στις τουαλέτες τους χαρτιά και άλλα αντικείµενα. Ή τα µάρµαρα στην είσοδο της πολυκατοικίας, που είναι κάθε τόσο σπασµένα επειδή δεν ενδιαφέρονται να σηκώσουν λίγο τις βαλίτσες τους. Οµως το χειρότερο είναι η απώλεια της αίσθησης ασφάλειας. ∆εν ξέρουµε ποιος µπαίνει και ποιος βγαίνει δίπλα µας. Τους τελευταίους µήνες έχουν γίνει διαρρήξεις σε διαµερίσµατα στο κτίριό µας τρεις φορές – δεν ισχυρίζοµαι ότι τις έκαναν οι τουρίστες, σίγουρα όµως όταν µπαινοβγαίνει άγνωστος κόσµος σε ένα κτίριο, είναι ευκολότερο να µπει κάποιος»
Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (πρωτοσέλιδο+εσωτερικό θέμα)
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/04/24 |
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΙΑΛΙΟΥ
Στο ΣΤΕ για 16 ακίνητα Airbnb: Προσφυγές κατά της μετατροπής ολόκληρων κτιρίων στην Πλάκα σε Airbnb κατέθεσε τον περασμένο Νοέμβριο η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού. Η οργάνωση εντόπισε 16 ακίνητα στην Πλάκα, τα οποία έχουν μετατραπεί ολόκληρα σε τουριστικά καταλύματα. Ζήτησε από την υπηρεσία δόμησης του Δήμου Αθηναίων τη σφράγισή τους, με το επιχείρημα ότι μέσω της μετατροπής της χρήσης των ακινήτων παραβιάζεται το προστατευτικό για την κατοικία καθεστώς που ισχύει για την περιοχή της Πλάκας (δύο προεδρικά διατάγματα του 1979 και του 1993). Η υπηρεσία δόμησης απάντησε, όπως αναμενόταν, αρνητικά, δεδομένου ότι «δεν ορίζεται στην πολεοδομική - τουριστική νομοθεσία ότι οι κατοικίες που μισθώνονται βραχυχρόνια μέσω ψηφιακής πλατφόρμας αποτελούν τουριστικά καταλύματα». Και η ΕΛΛΕΤ προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας την ακύρωση της πράξης αυτής. Με την κίνηση αυτή η ΕΛΛΕΤ επιδιώκει να «κοπεί» από το ΣΤΕ η μετατροπή ολόκληρων κτιρίων σε χώρους μίσθωσης. Ωστόσο, η ΕΛΛΕΤ επέλεξε να μη στραφεί κατά των μεμονωμένων Airbnb σε διαμερίσματα της περιοχής, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας.
ΜΙΑ ΟΙΟΝΕΙ ΣΥΝΗΓΟΡΙΑ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΩΝ ΒΛΕΨΕΩΝ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΑΡΚΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ, ΜΕ ΓΡΑΦΙΔΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΕΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΣ ΟΜΩΣ....
Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 27-28/04/24 |
ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΗΡΑΚΛΕΙΔΗ*
Με αφορμή τα θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο επαναδιατυπώθηκαν και πάλι δύο γνωστές ελληνικές θέσεις, προσφιλείς ειδικά στη σχολή των ανένδοτων σε ό,τι αφορά το Αιγαίο.
1ον. Με βάση τη Συνθήκη της Λωζάννης ορίζεται πως ό,τι βρίσκεται στα τρία μίλια από την Τουρκία (π.χ. νησίδες, βραχονησίδες) είναι τουρκικό και ό,τι βρίσκεται πέραν των τριών μιλίων είναι ελληνικό, όπως π.χ. οι βραχονησίδες Ιμια. Και τα θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο είναι επακριβώς καθορισμένα, συνεπώς δεν υπάρχει έδαφος για την τουρκική θέση περί «γκρίζων ζωνών» (δηλαδή βραχονησίδων με ασαφή κυριαρχία).
2ον. Η Ελλάδα δύναται μονομερώς να καθορίσει την ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) της αρεσκείας της, δηλαδή σχεδόν σε όλο το Αιγαίο Πέλαγος. Και σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να αποφασίζει και για τα θαλάσσια πάρκα της αρεσκείας της και εκτός χωρικών υδάτων.
Ωστόσο τα περί τριών μιλίων της Λωζάννης δεν σημαίνουν ότι η ανοικτή θάλασσα στο υπόλοιπό Αιγαίο ανήκει εν δυνάμει στην Ελλάδα. Κατ’ αρχήν η Τουρκία έχει και εκείνη, όπως και η Ελλάδα, έξι μίλια χωρικών υδάτων στο Αιγαίο. Επίσης τα θαλάσσια σύνορα στο Ανατολικό Αιγαίο δεν είναι επακριβώς καθορισμένα. Επακριβώς καθορισμένα είναι μόνο τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ Ελλάδας (Δωδεκάνησα) και Τουρκίας, από το Καστελλόριζο μέχρι το Αγαθονήσι (το βορειότερο νησί των Δωδεκανήσων) επειδή η Ιταλία όταν κατείχε τα νησιά είχε φροντίσει να τα οριοθετήσει κατόπιν διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Ενδέχεται οι δύο χώρες να μπορούν «να ζήσουν» και χωρίς επακριβή καθορισμό των θαλασσίων συνόρων τους βορείως των Δωδεκανήσων, υπό την προϋπόθεση οι ελληνοτουρκικές σχέσεις να έχουν καταστεί πολύ φιλικές, ειδικά αν επιλυθούν οι κύριες διαφορές του Αιγαίου (εύρος ελληνικών χωρικών υδάτων και εναερίου χώρου, υφαλοκρηπίδα).
Οσο για την ΑΟΖ, με βάση το διεθνές δίκαιο απαιτείται συμφωνία μεταξύ των δύο κρατών όταν υπάρχει μεταξύ τους γεωγραφική απόσταση μικρότερη από τα 400 μίλια (200+200), όπως μεταξύ ηπειρωτικής Ελλάδας και Τουρκίας. Στην περίπτωση του Ιονίου Πελάγους δεν υφίσταται πρόβλημα σε σχέση με θαλάσσια πάρκα γιατί υπάρχει η ελληνοϊταλική συμφωνία για την εκατέρωθεν ΑΟΖ.
Ερχόμαστε τώρα στην κάπως υπερβολική αντίδραση της Τουρκίας. Οφείλεται σε δύο λόγους:
(1) θεώρησε ότι δεν συνάδει με τη Διακήρυξη των Αθηνών (7 Δεκεμβρίου 2023) στην οποία αναγράφεται «να απέχουν από κάθε δήλωση, πρωτοβουλία ή ενέργεια που θα μπορούσε να υπονομεύσει… το γράμμα και το πνεύμα αυτής της Διακήρυξης»· και
(2) πιστεύει ότι η Ελλάδα προσπαθεί εντέχνως να επεκταθεί στο Αιγαίο με στόχο τη δημιουργία του Αιγαίου ως «ελληνικής λίμνης» (αυτή ήταν για την Αγκυρα και η ουσία της διένεξης των Ιμίων που την οδήγησε στα περί «γκρίζων ζωνών»).
Σε ό,τι αφορά τα πάρκα, τα σφάλματα από ελληνικής πλευράς είναι κατά βάση τρία:
(α) πάρκα με αναφορές και σε βραχονησίδες ανάμεσα στη Μήλο και στη Νίσυρο, δηλαδή και στην ανοικτή θάλασσα·
(β) εγκατάσταση ανεμογεννητριών (αιολικά πάρκα) πάνω σε βραχονησίδες· και
(γ) κυριαρχικά δικαιώματα σε ό,τι αφορά αυτά τα πάρκα (κάτι που βέβαια δεν ισχύει).
Καταλήγοντας, τα περιβαλλοντικά θαλάσσια θέματα είναι κατεξοχήν ζητήματα για συνεργασία και κοινές δράσεις μεταξύ δύο γειτόνων σε σχέση με την ανοικτή θάλασσα και όχι για μονομερείς πρωτοβουλίες που οδηγούν σε διαξιφισμούς.
-Ομότιμος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συγγραφέας 4 βιβλίων στα ελληνικά και στα αγγλικά για την επίλυση της διένεξης του Αιγαίου.
Τι θα πράξει η ΑΔΑΕ; Θα ενημερώσει τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ ή θα κρίνει πως με την ενημέρωσή του διακυβεύεται ο σκοπός για τον οποίο τον παρακολουθούσαν; Σημειωτέον ότι η μειοψηφούσα άποψη στην ΑΔΑΕ υποστηρίζει πως, παρά την ενημέρωση της Ανεξάρτητης Αρχής από την ΕΥΠ, το δικαίωμα στην ενημέρωση του Νίκου Ανδρουλάκη παραμένει στην ίδια την ΕΥΠ. Βεβαίως, αν η ΑΔΑΕ κρίνει πως ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν θα πρέπει να ενημερωθεί, αυτό θα σημαίνει πως οι λόγοι της παρακολούθησής του ήταν ιδιαιτέρως σοβαροί, κάτι που μάλλον απενοχοποιεί την ΕΥΠ, για να μην πω ότι τη δικαιώνει. Αν όμως η ΑΔΑΕ ενημερώσει τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, τότε το πρόβλημα μεταφέρεται σε αυτόν. Τι θα πράξει; Θα ενημερώσει τους πολίτες για ποιο λόγο τον παρακολουθούσε η ΕΥΠ; Προφανώς και αυτό θα κάνει. Δεν έχει άλλη επιλογή. Ετσι, αναλαμβάνει ένα μεγάλο ρίσκο αν ο λόγος της παρακολούθησής του είναι εύλογος ή ευλογοφανής...
Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/04/24 |
ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ
Η ολομέλεια της ΑΔΑΕ υπό τον κ. Χρήστο Ράμμο, με ψήφους 4-3, αποφάσισε να ζητήσει τον πλήρη φάκελο από την ΕΥΠ της παρακολούθησης του Νίκου Ανδρουλάκη. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Γιάννη Σουλιώτη στην «Καθημερινή», η ίδια η ΑΔΑΕ στη συνέχεια θα αποφασίσει αν με τη δημοσιοποίηση του φακέλου τίθεται σε κίνδυνο ο σκοπός για τον οποίο ήρθη το απόρρητο των επικοινωνιών του Νίκου Ανδρουλάκη. Ακολούθως θα τον ενημερώσει για την κρίση της, πάντα υπό την απόφαση 465/2024 της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε τον σχετικό νόμο του 2021 αντισυνταγματικό, μετά την προσφυγή του Ν. Ανδρουλάκη.
Ετσι, διανοίγεται ο δρόμος, με τρόπο απολύτως θεσμικό, να μπει το τέλος στην υπόθεση της παρακολούθησής του που δηλητηρίασε την πολιτική ζωή της χώρας και τις σχέσεις της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ. Με βάση όλα τα δεδομένα, οποιαδήποτε άρνηση της ΕΥΠ να παραδώσει τον σχετικό φάκελο στην ΑΔΑΕ θα είναι αδικαιολόγητη και θα φανερώνει πως η αιτιολογική κρίση είναι σαθρή. Ομως, εκτιμώ ότι από τη στιγμή που τηρήθηκαν όλοι οι τύποι –όπως προκύπτει από τον εν συνεχεία έλεγχο (απαλλακτικό) για το αν η εισαγγελέας της ΕΥΠ κινήθηκε σύννομα–, δηλαδή η επισύνδεση ήταν τυπικά νόμιμη, τότε και η αιτιολογία της λογικά θα είναι βάσιμη ως προς την ουσία της.
Συνεπώς η κυβέρνηση δεν έχει να φοβηθεί τίποτα αν η ΕΥΠ, που εποπτεύεται από το Μέγαρο Μαξίμου, συμφωνήσει στο αίτημα της ΑΔΑΕ και παραδώσει τον πλήρη φάκελο της επισύνδεσης του Νίκου Ανδρουλάκη. Και από εδώ αρχίζουν τα πράγματα να αποκτούν ένα μεγάλο ενδιαφέρον, πρωτίστως πολιτικό. Τι θα πράξει η ΑΔΑΕ; Θα ενημερώσει τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ ή θα κρίνει πως με την ενημέρωσή του διακυβεύεται ο σκοπός για τον οποίο τον παρακολουθούσαν; Σημειωτέον ότι η μειοψηφούσα άποψη στην ΑΔΑΕ υποστηρίζει πως, παρά την ενημέρωση της Ανεξάρτητης Αρχής από την ΕΥΠ, το δικαίωμα στην ενημέρωση του Νίκου Ανδρουλάκη παραμένει στην ίδια την ΕΥΠ.
Βεβαίως, αν η ΑΔΑΕ κρίνει πως ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν θα πρέπει να ενημερωθεί, αυτό θα σημαίνει πως οι λόγοι της παρακολούθησής του ήταν ιδιαιτέρως σοβαροί, κάτι που μάλλον απενοχοποιεί την ΕΥΠ, για να μην πω ότι τη δικαιώνει. Αν όμως η ΑΔΑΕ ενημερώσει τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, τότε το πρόβλημα μεταφέρεται σε αυτόν. Τι θα πράξει; Θα ενημερώσει τους πολίτες για ποιο λόγο τον παρακολουθούσε η ΕΥΠ; Προφανώς και αυτό θα κάνει. Δεν έχει άλλη επιλογή. Ετσι, αναλαμβάνει ένα μεγάλο ρίσκο αν ο λόγος της παρακολούθησής του είναι εύλογος ή ευλογοφανής.
Από όλα τα παραπάνω προκύπτει πως εδώ που έφτασαν τα πράγματα, όπως έφτασαν, για την κυβέρνηση είναι λυτρωτικός μονόδρομος η ΕΥΠ να ικανοποιήσει το αίτημα της ΑΔΑΕ για ενημέρωση.
Αντί να δουλέψει ο καθένας για πάρτη του, δουλεύουν και οι δύο για τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνονται έτσι τη δουλειά τους. Τη σύγχυση αυτή επιτείνουν δύο πρόσφατες εξελίξεις. Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Κασσελάκη δεν είναι πια Αριστερά και ότι το ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρουλάκη δεν είναι πια Κέντρο. Ή τουλάχιστον κανείς από τους δύο δεν διεκδικεί με σαφήνεια και καθαρότητα την ιστορική και ιδεολογική φυσιογνωμία του. Ο μεν Κασσελάκης προτάσσει κυρίως τον αεικίνητο εαυτό του με ένα αλαμπουρνέζικο συνονθύλευμα κοινοτοπιών και παραδοξολογιών. Ο δε Ανδρουλάκης οχυρώνεται πίσω από ένα «αντιδεξιό ΠΑΣΟΚ», πιο παλιομοδίτικο κι από τα παντελόνια καμπάνα. Αποτέλεσμα; Κανείς δεν μιλάει για μια σημερινή Ελλάδα, με τις ανάγκες και τα προβλήματά της, αλλά και οι δύο καταριούνται ή ξορκίζουν ένα κατασκευασμένο τέρας που καταφανώς δεν ανταποκρίνεται στην αντίληψη του μέσου πολίτη. Είναι ενδεικτικό το άρθρο του Κασσελάκη στα «ΝΕΑ» (22/4) και η συνέντευξη του Ανδρουλάκη στο Mega (21/4). Αν δεν τους γνώριζες από πριν, δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ποιος είναι αρχηγός ποιου κόμματος και τι κόμμα είναι αυτό. Τους συνδέει μάλιστα η κοινή θεώρηση της πολιτικής ως μιας αναμέτρησης καλών και κακών, όπου οι καλοί θα βάλουν τους κακούς στη φυλακή. Είναι συνήθως θέμα δευτερολέπτων πότε οι εκπρόσωποί τους στην τηλεόραση θα πάνε τη συζήτηση στις υποκλοπές, στα Τέμπη ή σε κάποιο απειλούμενο κράτος δικαίου, το οποίο ευτυχώς ουδείς απειλεί. Με αυτό το ρεπερτόριο όμως ζημιώνουν πρωτίστως τους εαυτούς τους αφού εγκαταλείπουν τον χώρο της κυβερνησιμότητας και εκχωρούν στον Μητσοτάκη όλα τα θέματα που ορίζουν τη ζωή των ανθρώπων. Του εκχωρούν τη διαχείριση της πραγματικότητας...
Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 27-28/04/24 |
Εγινε παρεξήγηση…
ΤΟΥ Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ
Αν η πολιτική είναι ένα σύνολο παρεξηγήσεων, τότε η πιο γουστόζικη παρεξήγηση είναι κι η πιο πονηρή. Η Κεντροαριστερά.
Οχι μόνο επειδή δεν υπάρχει. Αλλά κι επειδή επινοείται συνήθως για ανομολόγητους σκοπούς.
Δεν υπάρχει λοιπόν; Προφανώς δεν υπάρχει. Κι ούτε μπορεί να κατασκευαστεί.
Υπάρχει βεβαίως το Κέντρο. Υπάρχει και η Αριστερά. Αλλά η συσκευασία «δύο σε ένα» συνηθίζεται μόνο σε σαμπουάν Head and Shoulders.
Να θυμίσω (αν χρειάζεται) ότι η «Κεντροαριστερά» εμφανίστηκε τον 19ο αιώνα στη Γ΄ Γαλλική Δημοκρατία από μεγαλοαστούς φιλελεύθερους που υποστήριζαν τη νεοσύστατη Δημοκρατία (Centre-Gauche).
Λίγο νωρίτερα, ο όρος είχε χρησιμοποιηθεί και στο Πεδεμόντιο για τη «δικομματική συνεργασία» του κόμη Καβούρ.
Με διαφορετικούς όρους επανεμφανίστηκε στην Ιταλία τη δεκαετία του ’60 και ονομάτισε τις κυβερνήσεις συνεργασίας μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών, Σοσιαλιστών και Σοσιαλδημοκρατών, συνήθως υπό τον Αλντο Μόρο (Centro Sinistra).
Τη σύγχρονη εκδοχή την πήρε τη δεκαετία του ’90 και συνήθως αφορούσε πολιτικούς σχηματισμούς που προσπαθούσαν να κινηθούν ή να επικαλύψουν τον χώρο μεταξύ Κέντρου και Αριστεράς (Ελιά του Πρόντι, Εργατικοί του Μπλερ, ΠΑΣΟΚ του Σημίτη κ.λπ.).
Ακόμη και στη σύγχρονη εκδοχή της πάντως η Κεντροαριστερά ουδέποτε υπήρξε το άθροισμα ή η συγχώνευση δύο διαφορετικών παρατάξεων για λόγους σκοπιμότητας ή ανάγκης. Είναι ίσως η αριστερά του Κέντρου, αλλά σε καμία περίπτωση το κέντρο της Αριστεράς.
Στη χώρα μας φυσικά η παρεξήγηση είναι προϊόν της ασάφειας που αποτελεί μια παράδοση της πολιτικής. Και η οποία συντηρείται από ευφάνταστους μεσάζοντες που ενδιαφέρονται να μετακινούνται δωρεάν από το Κέντρο στην Αριστερά ή αντιστρόφως.
Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ εμφανίζονται να διεκδικούν ή να συγκροτούν κάποιον κοινό πολιτικό χώρο, παρόλο που η φυσιογνωμία, ο ιστορικός χαρακτήρας και τα ακροατήριά τους είναι εντελώς διαφορετικά.
Εγκλωβίζονται δηλαδή αυτοβούλως σε μια αντιπαράθεση την οποία κανείς δεν τους ζητάει και της οποίας η πιο αστεία έκφραση είναι η επιδίωξη της «δεύτερης θέσης» στις ευρωεκλογές του Ιουνίου.
Ετσι, αντί να δουλέψει ο καθένας για πάρτη του, δουλεύουν και οι δύο για τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνονται έτσι τη δουλειά τους.
Τη σύγχυση αυτή επιτείνουν δύο πρόσφατες εξελίξεις.
Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Κασσελάκη δεν είναι πια Αριστερά και ότι το ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρουλάκη δεν είναι πια Κέντρο. Ή τουλάχιστον κανείς από τους δύο δεν διεκδικεί με σαφήνεια και καθαρότητα την ιστορική και ιδεολογική φυσιογνωμία του.
Ο μεν Κασσελάκης προτάσσει κυρίως τον αεικίνητο εαυτό του με ένα αλαμπουρνέζικο συνονθύλευμα κοινοτοπιών και παραδοξολογιών.
Ο δε Ανδρουλάκης οχυρώνεται πίσω από ένα «αντιδεξιό ΠΑΣΟΚ», πιο παλιομοδίτικο κι από τα παντελόνια καμπάνα.
Αποτέλεσμα; Κανείς δεν μιλάει για μια σημερινή Ελλάδα, με τις ανάγκες και τα προβλήματά της, αλλά και οι δύο καταριούνται ή ξορκίζουν ένα κατασκευασμένο τέρας που καταφανώς δεν ανταποκρίνεται στην αντίληψη του μέσου πολίτη.
Είναι ενδεικτικό το άρθρο του Κασσελάκη στα «ΝΕΑ» (22/4) και η συνέντευξη του Ανδρουλάκη στο Mega (21/4). Αν δεν τους γνώριζες από πριν, δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ποιος είναι αρχηγός ποιου κόμματος και τι κόμμα είναι αυτό.
Τους συνδέει μάλιστα η κοινή θεώρηση της πολιτικής ως μιας αναμέτρησης καλών και κακών, όπου οι καλοί θα βάλουν τους κακούς στη φυλακή. Είναι συνήθως θέμα δευτερολέπτων πότε οι εκπρόσωποί τους στην τηλεόραση θα πάνε τη συζήτηση στις υποκλοπές, στα Τέμπη ή σε κάποιο απειλούμενο κράτος δικαίου, το οποίο ευτυχώς ουδείς απειλεί.
Με αυτό το ρεπερτόριο όμως ζημιώνουν πρωτίστως τους εαυτούς τους αφού εγκαταλείπουν τον χώρο της κυβερνησιμότητας και εκχωρούν στον Μητσοτάκη όλα τα θέματα που ορίζουν τη ζωή των ανθρώπων. Του εκχωρούν τη διαχείριση της πραγματικότητας.
Στις ευρωεκλογές του Ιουνίου άλλωστε «δεν κρίνεται η πολιτική σταθερότητα, κρίνεται η κυβερνητική αλαζονεία», εξήγησε ο Ανδρουλάκης, μάλλον ανακουφισμένος που δεν κρίνεται η σταθερότητα (23/4).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η ενοποίηση του αντιπολιτευτικού λόγου μπορεί να αποδειχθεί επώδυνη για την κυβέρνηση στη βάση μιας καθημερινής φθοράς. Αλλά (έως τώρα τουλάχιστον) δεν φαίνεται να αποδίδει πολιτικά οφέλη σε εκείνους που την επιχειρούν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το ΠΑΣΟΚ επικαλείται ή υπόσχεται μια «άλλη αντιπολίτευση» αλλά στην πραγματικότητα κάνει την ίδια αντιπολίτευση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος από την πλευρά του κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ ότι «τρώει τις σάρκες της Κεντροαριστεράς» (Δώρα Αυγέρη, 22/4). Λες και τις σάρκες τις έχουν μαζί.
Με αυτά τα δεδομένα, ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να παντρευτούν, θα μπορούσαν άραγε να συγκατοικήσουν σε ένα κοινό αντιπολιτευτικό (και ίσως αύριο κυβερνητικό…) μέτωπο; Δύσκολο.
Αν επιβεβαιωθούν τα στοιχεία που έχουμε από τις δημοσκοπήσεις, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι δεύτερος ή τρίτος, οι ευρωεκλογές δεν θα διαμορφώσουν συνθήκες ηγεμονίας ενός από τους δύο στον υποτιθέμενο κοινό χώρο τους.
Και κανένα «μέτωπο» δεν μπορεί να συγκροτηθεί μεταξύ ίσων χωρίς κάποια ηγεμονική δύναμη να το επικαθορίζει.
Είναι η ιστορική ευκαιρία που έχασε ο Α. Τσίπρας το 2017-2019 ή, για την ακρίβεια, που του στέρησε το «αντισύριζα» μέτωπο. Και οι ευκαιρίες στην πολιτική δεν είναι σαν τα τραμ για να περιμένεις το επόμενο.
Συνεπώς, το πιο ρεαλιστικό σενάριο σήμερα είναι να λυθεί η παρεξήγηση της Κεντροαριστεράς, να τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του, κι ό,τι προκύψει.
Αυτό φαίνεται να επιδιώκει τουλάχιστον ο Κασσελάκης με τη βάσιμη ή αβάσιμη αυτοπεποίθηση που τον διακρίνει.
Το πρόβλημα είναι πως ούτε ο Μητσοτάκης φαίνεται να έχει αντίρρηση.
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 27-28/04/24 |
Η φωτογραφία της στιγμής
ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Η κατάσταση στην πολιτική σκηνή δεν είναι καινούργια, οι κατά καιρούς πολιτικές αναταράξεις δεν αλλάζουν το σκηνικό. Την πρωτοβουλία είχε και συνεχίζει να έχει η κυβέρνηση της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τα κόμματα της μείζονος αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, προσπαθούν ακόμα να βρουν τον βηματισμό τους. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ με αρχηγό τον Στέφανο Κασσελάκη προσπαθεί να φτιάξει ένα νέο προφίλ, πιο φιλικό προς τον απολιτικό πολίτη που επηρεάζεται από το lifestyle – διατηρώντας όμως τις τοξικές αιχμές, την καταγγελιομανία και συνεχίζοντας να εξαγγέλλει παροχές χωρίς πρόγραμμα. Το δε ΠΑΣΟΚ, πιεσμένο από την απροσδόκητη κέντα του Κασσελάκη (για να το πω με χαρτοπαικτικούς όρους), στριμώχνεται όλο και περισσότερο στη γωνία, επαναλαμβάνοντας πεισματάρικα μια αντικυβερνητική πολεμική που το αποκόβει περισσότερο από το κεντρώο και κεντροαριστερό ακροατήριο, τους δυνάμει ψηφοφόρους του.
Το θέμα είναι ότι ακόμα μία φορά δημιουργείται αντισυστημικό κύμα δυσαρέσκειας απέναντι στην κυβερνώσα παράταξη αλλά και ως εναλλακτική δυνατότητα. Από την άποψη αυτή, μοιάζει να ζούμε μια εύθραυστη ισορροπία, ένα κλίμα τα χαρακτηριστικά του οποίου θυμίζουν την περίοδο που γέννησε το κύμα της Αγανάκτησης – τροφοδότη της περιπέτειας της προηγούμενης δεκαετίας. Θα μπορέσει η ΝΔ να ανακόψει μια τέτοια εξέλιξη, ξαναβρίσκοντας τα λαϊκά χαρακτηριστικά της πολιτικής της αλλά και συνεχίζοντας το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα; Ιδού το στοίχημα.Οχι ότι είναι έκπληξη, αλλά συνεχίζουμε να πορευόμαστε με ό,τι έβγαλαν οι κάλπες στις προηγούμενες εκλογές – ένα ισχυρό κυβερνών κόμμα και μια χύμα αντιπολίτευση, που δεν μπορεί να υπάρξει προγραμματικά, γι’ αυτό αρπάζεται από τους συρμούς της όποιας κάθε φορά διαμαρτυρίας, ελπίζοντας να δημιουργήσει ρωγμές στην κυβέρνηση –, ενώ για την ώρα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ διαγκωνίζονται για τη δεύτερη θέση, με τον ΣΥΡΙΖΑ να μοιάζει κερδισμένος σε αυτή τη διελκυστίνδα. Ενα κόμμα σαφώς ευρωπαϊστικό (τις διάφορες τάσεις του οποίου κρατά ενωμένες η εξουσία) και απέναντι ένας πολτός αντισυστημικότητας που διεκδικεί άνευ όρων την εξουσία. Για να την κάνει τι; Ποιος ξέρει.
Στον πολτό αντισυστημικότητας ας προστεθεί και το κόμμα του Βελόπουλου, το οποίο φαίνεται να γίνεται πόλος έλξης κάθε είδους δυσαρεστημένων δεξιών – και όχι μόνο όσων ενοχλήθηκαν από τη θεσμοθέτηση του γάμου ομοφύλων. Ο ιδιότυπος αρχηγός του κόμματος αυτού ήδη έχει υιοθετήσει μια ριζοσπαστική ρητορική και, κλείνοντας το μάτι σε βίαιες ενέργειες κατά πολιτικών στις εκκλησίες, προσδοκά να προσελκύσει στις επερχόμενες ευρωεκλογές τους ψηφοφόρους των «Σπαρτιατών», η υποψηφιότητα των οποίων απορρίφθηκε από τον Αρειο Πάγο.
Ο Βελόπουλος είναι μια προσωπικότητα που όλοι θεωρούσαν απαξιωμένη. Εμπορος και τηλευαγγελιστής μαζί, συνοδεύεται από ιδιότητες που μόνο ως ανέκδοτο μπορούν να σταθούν: αλληλογράφος του Χριστού και φαλακρός έμπορος φαρμάκου για τη φαλάκρα. Κι όμως, έχοντας βρει τους τρόπους να εκφράσει το λούμπεν κομμάτι των ψηφοφόρων, ξεκάθαρα πουτινιστής, άνετα μπορεί να συνδυάσει τον αντισυστημισμό του συνωμοσιολόγου με την αγανάκτηση του θρησκόληπτου, που δεν ενδιαφέρεται να κατανοήσει τη νεωτερικότητα. Η ΝΔ κατάλαβε ότι η διαρροή ψήφων προς την πλευρά του Βελόπουλου μπορεί να είναι σοβαρή, γι’ αυτό κυρίως έβαλε στο ψηφοδέλτιο τον Μπελέρη και, κυρίως μέσω των θεσμικών παραινέσεων του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, θα προσπαθήσει να πολεμήσει τον ριζοσπαστικό φονταμενταλισμό που έχει καλλιεργηθεί.
Το θέμα είναι ότι ακόμα μία φορά δημιουργείται αντισυστημικό κύμα δυσαρέσκειας απέναντι στην κυβερνώσα παράταξη αλλά και ως εναλλακτική δυνατότητα. Από την άποψη αυτή, μοιάζει να ζούμε μια εύθραυστη ισορροπία, ένα κλίμα τα χαρακτηριστικά του οποίου θυμίζουν την περίοδο που γέννησε το κύμα της Αγανάκτησης – τροφοδότη της περιπέτειας της προηγούμενης δεκαετίας. Θα μπορέσει η ΝΔ να ανακόψει μια τέτοια εξέλιξη, ξαναβρίσκοντας τα λαϊκά χαρακτηριστικά της πολιτικής της αλλά και συνεχίζοντας το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα; Ιδού το στοίχημα.
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 27-28/04/24 |
ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Αισχρότερη πράξη και από τη χειροδικία μέσα στη Βουλή είναι η στάση του Κυριάκου Βελόπουλου. Αυτός ο κύριος, με αφορμή την καταδίκη του γνωστού συμβάντος της Τετάρτης μέσα στη Βουλή, όχι μόνο δεν δίστασε να δικαιολογήσει τη χειροδικία σε ένα άλλο σχετικό περιστατικό (το χαστούκι εις βάρος της κ. Δεληκάρη), αλλά το χρησιμοποίησε και ως απειλή κιόλας, προς όσους «ψήφισαν αντιχριστιανικούς νόμους και πηγαίνουν στον ναό του Θεού χωρίς να έχουν μετανιώσει», όπως το έθεσε. Είναι αισχρότερη, διότι για εκείνον που χειροδικεί μπορείς να πεις (αναλόγως και των συνθηκών πάντα) ότι ενδεχομένως να τελούσε εν βρασμώ. Δεν είναι σπάνιο οι άνθρωποι να το χάνουν και να παραφέρονται, συμβαίνει. Αυτό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση δικαιολογία για τη βία, υπό προϋποθέσεις όμως ίσως είναι ελαφρυντικό. Αντιθέτως, ο τρίτος, που παρακολουθεί και παρεμβαίνει μετά για να το εκμεταλλευτεί με τον χυδαιότερο τρόπο προς όφελός του, το κάνει από ψυχρό υπολογισμό. Για τον λόγο αυτόν, νομίζω ότι ηθικά η στάση του πολιτικού αρχηγού κ. Βελόπουλου είναι η αισχρότερη. Προσωπικώς, τη βρίσκω εμετική, γι’ αυτό και πάω σε άλλη πτυχή του θέματος.
Για ένα μέρος τουλάχιστον της αντιπολίτευσης, για τους λαϊκιστές της Δεξιάς και τους ριζοσπαστικούς της Αριστεράς, είναι φανερό ότι αντιλαμβάνονται τον κοινοβουλευτισμό και τις διαδικασίες του ως μια προέκταση του πολέμου με άλλα μέσα. Αυτό προκαλεί προβλήματα στη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, διότι η δημοκρατία δεν χρειάζεται μόνο την τήρηση των νόμων. Εκτός από το γράμμα των νόμων και των κανονισμών, υπάρχουν και οι άγραφοι κανόνες, οι ηθικές νόρμες, η τήρηση των οποίων εναπόκειται στην προσωπική ηθική του καθενός. Αν ο άλλος δεν ντρέπεται για τον εαυτό του, όταν κάνει κάτι αισχρό, ποιος μπορεί να τον εμποδίσει; Στη δική μας περίπτωση, τα όρια έχουν πάψει να υπάρχουν, από την ώρα που βλέπουμε έναν καθηγητή πανεπιστημίου να μας λέει ότι η αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας δεν τρώγεται. Από την ώρα, δηλαδή, που βλέπουμε έναν κατά τεκμήριο μορφωμένο άνθρωπο να παίζει τον βλάκα επειδή έτσι μπορεί να εκλεγεί.
Η λέξη αίσχος και τα παράγωγά της ταιριάζουν στην περίσταση, διότι διανύουμε περίοδο κατά την οποία την αξιοπρέπεια του ΣΥΡΙΖΑ μετρά και επιβραβεύει ένας κ. Στίγκας, δήθεν πρόεδρος των «Σπαρτιατών». Σουρεαλιστικό εντελώς, να επαινεί ο κ. Στίγκας την αξιοπρέπεια του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα προσωπικά του κ. Κασσελάκη, όταν τον θυμόμαστε με πόση περιφρόνηση και χυδαιότητα αναφερόταν στους ομοφυλόφιλους («αυτούς που τους σπρώχνουνε», ήταν η γλαφυρή διατύπωσή του) από το βήμα της Βουλής, μόλις πριν από τρεις μήνες.
Δεν είναι όμως μονόπλευρο και ανικανοποίητο το αίσθημα. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει ανταπόκριση, διότι ο κ. Βασίλης Κασσελάκης, προεδρικός εξάδελφος και υποψήφιος ευρωβουλευτής, καλωσορίζει τις ψήφους των «Σπαρτιατών» στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως κάποτε ο Νίκος Βούτσης, ως πρόεδρος της Βουλής, καλωσόριζε τις ψήφους της Χρυσής Αυγής. (Κυνισμός κλασικής προελεύσεως, αν θεωρήσουμε ως αφετηρία του τη σοφή παρατήρηση του αυτοκράτορα Βεσπασιανού ότι «το χρήμα δεν μυρίζει», όταν έφτιαξε δημόσια αποχωρητήρια στη Ρώμη με εισιτήριο).
Για ένα μέρος τουλάχιστον της αντιπολίτευσης, για τους λαϊκιστές της Δεξιάς και τους ριζοσπαστικούς της Αριστεράς, είναι φανερό ότι αντιλαμβάνονται τον κοινοβουλευτισμό και τις διαδικασίες του ως μια προέκταση του πολέμου με άλλα μέσα. Αυτό προκαλεί προβλήματα στη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, διότι η δημοκρατία δεν χρειάζεται μόνο την τήρηση των νόμων. Εκτός από το γράμμα των νόμων και των κανονισμών, υπάρχουν και οι άγραφοι κανόνες, οι ηθικές νόρμες, η τήρηση των οποίων εναπόκειται στην προσωπική ηθική του καθενός. Αν ο άλλος δεν ντρέπεται για τον εαυτό του, όταν κάνει κάτι αισχρό, ποιος μπορεί να τον εμποδίσει; Στη δική μας περίπτωση, τα όρια έχουν πάψει να υπάρχουν, από την ώρα που βλέπουμε έναν καθηγητή πανεπιστημίου να μας λέει ότι η αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας δεν τρώγεται. Από την ώρα, δηλαδή, που βλέπουμε έναν κατά τεκμήριο μορφωμένο άνθρωπο να παίζει τον βλάκα επειδή έτσι μπορεί να εκλεγεί.
Το συμπέρασμά μου είναι ότι, με την εξαίρεση του ΠΑΣΟΚ, η αντιπολίτευση νοσταλγεί το 2010 και προσπαθεί απεγνωσμένα να ξαναφτιάξει τις συνθήκες για την επανάληψή του. Δεν νομίζω ότι είναι συμπτωματικό ότι η αφρικανική σκόνη έδωσε την ευκαιρία στους συνωμοσιολόγους να φρεσκάρουν κάπως τις βλαμμένες θεωρίες τους, μια και ο δράκος με τους ψεκασμούς μπαγιάτεψε.
Επειδή όμως πάντα πιστεύω στην ακτίδα της αισιοδοξίας που προβάλλει ακόμη και από τη μεγαλύτερη τραγωδία, να κλείσω με κάτι θετικό για τη συνέχεια των θεσμών στη χώρα μας. Χαιρετίζω τη θορυβώδη είσοδο του κ. Β. Κασσελάκη, εξαδέλφου, στο πολιτικό προσκήνιο, παρότι διαφωνώ με τη δήλωσή του. Εύχομαι να τα καταφέρει το παιδί και να εκλεγεί, διότι η σταθερή παρουσία του ενισχύει περαιτέρω, τολμώ να πω ότι θεμελιώνει, τον θεσμό του Προεδρικού Εξαδέλφου στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Τσίπρας είχε τον δικό του. Γιατί όχι και ο κ. Κασσελάκης;
ΙΔΟΥ ΚΑΙ Η ΡΗΞΙΚΕΛΕΥΘΗ ΠΡΟΤΑΣΙΣ, ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΗ ΕΚ ΤΗΣ ΓΡΑΦΙΔΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΔΕΙΝΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΩΣ ΕΙΚΟΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΕΩΣ...
Από την "Εφ.Συν/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "Εφ.Συν/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 27-28/04/24 |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)