Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει Ουκρανία. Και μόνον το ότι τίθεται το ερώτημα αυτό, σημαίνει ότι δεν υπάρχει λαϊκή κυριαρχία, δεν υπάρχει πολιτική αυτονομία, δεν υπάρχει λαός, δεν υπάρχει ανεξαρτησία. Λοιπόν, αυτό είναι όχι φινλανδοποίηση, αυτό είναι πια υποταγή. Εάν αυτό το δεχθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, αν αυτό το δεχθεί η Δύση, το ΝΑΤΟ, δεν έχει καταστατικό σκοπό, τι προστατεύει;....

Ηχητικό: https://vimeo.com/681383739 Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2022 Συνέντευξη Ευάγγελου Βενιζέλου στο ραδιόφωνο του Σκάι  με τον Νότη Παπαδόπουλο και τον Βασίλη Χιώτη  Β. Χιώτης: Θα τα ζήσουμε όλα αυτά με τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, που είχε την καλοσύνη να είναι μαζί μας, τον καλωσορίζουμε στην τηλεφωνική γραμμή. Καλό μεσημέρι, κ. Πρόεδρε. Ν. Παπαδόπουλος: Γεια σας. Ευ. Βενιζέλος: Καλό μεσημέρι. Β. Χιώτης: Θα ήθελα ένα πρώτο γενικό σας σχόλιο για την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί και πώς τη βλέπετε να εξελίσσεται. Ν. Παπαδόπουλος: Ποιος το περίμενε. Ευ. Βενιζέλος: Καταρχάς το περίμεναν οι Αμερικανικές Υπηρεσίες και ο Αμερικανός Πρόεδρος αυτό έλεγε. Ν. Παπαδόπουλος: Είναι αλήθεια αυτό. Β. Χιώτης: Αυτό είναι αλήθεια, μόνο οι Αμερικανοί το έβλεπαν, γιατί όλοι οι άλλοι ήταν… Ευ. Βενιζέλος: Και υπήρχε μία Ευρωπαϊκή δυσπιστία. Νομίζω ότι υπήρχε αυτή η επαμφοτερίζουσα στάση, η οποία πάντα υπάρχει, όταν αντιμετωπίζει η Ευρώπη μεγάλα θέματα. Νομίζω ότι ζήσαμε τις προηγούμενες εβδομάδες τα όρια της ευρωπαϊκής πολιτικής ισχύος, τα πολύ στενά όρια, για να μην πω ότι υπήρξε ένα είδος πολιτικού και διπλωματικού διασυρμού, και του Γάλλου Προέδρου και του Γερμανού Καγκελαρίου, και φάνηκε ότι αυτό που λέγεται ευρωπαϊκή ασφάλεια δεν μπορεί, δυστυχώς, ακόμα να είναι μία αμιγώς ευρωπαϊκή υπόθεση, πρέπει να είναι μία Ευρωατλαντική, εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Από εκεί και πέρα, εδώ δεν έχουμε απλά και μόνο μία πρόσκληση-πρόκληση για επαναδιαπραγμάτευση του συνολικού συστήματος της ευρωπαϊκής ασφάλειας και, άρα, καθορισμού σφαιρών επιρροής, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ώστε να υπάρχει μία νέα ισορροπία μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, μεταξύ Δύσης και Ρωσίας. Υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο, αμφισβητείται η ύπαρξη της Ουκρανίας ως κράτους. Εδώ το ζήτημα δεν είναι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ή η ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι η ύπαρξή της, ούτε καν ο διαμελισμός της. Είναι ζήτημα Ρωσικής ταυτότητας, θεωρεί ο κ. Πούτιν ότι δεν υπάρχει ουκρανική ταυτότητα, ότι η ουκρανική ταυτότητα είναι εθνικοναζιστική. Ότι όποιος λέει ότι είναι Ουκρανός, δεν καταλαβαίνει ότι οφείλει ιστορικά να είναι Ρώσος. Ν. Παπαδόπουλος: Ότι είναι μία χώρα τεχνητή. Ευ. Βενιζέλος: Αυτό ως ιδεολόγημα είναι άκρως επικίνδυνο, είναι βαθιά αναθεωρητικό και, βεβαίως, είναι απολύτως αντίθετο με τη λογική του Διεθνούς Δικαίου. Ν. Παπαδόπουλος: Πόσω μάλλον όταν προέρχεται από ένα από τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ευ. Βενιζέλος: Ναι, μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, και η Κίνα είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας που είναι πάρα πολύ προσεκτική και διστακτική. Αυτή τη στιγμή σημαίνει ότι ακυρώνεται το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών, στην πραγματικότητα δεν λειτουργεί το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών, όταν αυτός που προκαλεί το πρόβλημα είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, δεν πρόκειται για ένα δημοκρατικό και ισορροπημένο σύστημα, έτσι γεννήθηκε το 1948, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις παραμονές της πιο εμφανούς φάσης, ας το πούμε έτσι, του Ψυχρού Πολέμου. Από εκεί και πέρα, δεν λειτουργεί ούτε ο ΟΑΣΕ βεβαίως, ούτε το παλιό σύστημα δηλαδή του Ελσίνκι. Ν. Παπαδόπουλος: Τι θέλει να πετύχει ο Πουτίν, έχετε καταλάβει εσείς; Ευ. Βενιζέλος: Το θέμα είναι τι θέλει να κάνει και γιατί το κάνει. Νομίζω ότι εδώ πια πρόκειται για ένα παιχνίδι ηγεμονίας το οποίο λειτουργεί και προς τα μέσα και προς τα έξω. Σχηματίζει μία μικρή αυτοκρατορία, η οποία θα είναι πάντα μικρή και αβέβαιη χωρίς την Ουκρανία. Το παιχνίδι είναι πάντα η Ουκρανία, η Ρωσία είναι μία μεγάλη χώρα χωρίς την Ουκρανία, με την Ουκρανία μαζί νιώθει ότι είναι μία αυτοκρατορία. Β. Χιώτης: Κύριε Πρόεδρε, υπάρχουν τρόποι, έστω και τώρα, με τα αργά ανακλαστικά όπως περιγράψατε, υπάρχουν τρόποι η Δύση να αναγκάσει τον Πουτίν να υποχωρήσει; Ευ. Βενιζέλος: Να ανακοπεί, όχι να υποχωρήσει. Εδώ το θέμα είναι ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις της επέμβασης και διαβαθμίσεις του διαμελισμού. Αυτό ξεκινά από το 2014, δηλαδή η δυνατότητα της Δύσης να «αφομοιώνει» πράγματα και να τα ξεχνά είναι πάρα πολύ μεγάλη. Χάθηκε η Κριμαία, η Κριμαία ξαναγύρισε στη Ρωσία, την είχε δώσει ο Χρουστσόφ, άρα ήταν και νωπή η μετακίνηση, αυτή ήταν η θεωρία τότε. Στη συνέχεια είχαμε τις δύο επαρχίες του Ντονμπάς. Οι δύο επαρχίες του Ντονμπάς είχαν δοθεί παλαιότερα, από την εποχή του Λένιν, όταν διαμόρφωνε το κράμα μαρξισμού-λενινισμού και εθνικισμού ο Λένιν. Τώρα, λοιπόν, πάνε και οι δύο αυτές επαρχίες. Μετά έχουμε την αμφισβήτηση όχι απλά και μόνο της ανατολικής Ουκρανίας που έχει και πολλούς ρωσόφωνους ή Ρώσους ίσως κατά την εθνική του συνείδηση. Δεν μιλάμε μόνο για την Οδησσό, τη Μαριούπολη, τη θάλασσα της Αζοφικής, εδώ μιλάμε πια για όλη την Ουκρανία, μιλάμε για το Κίεβο, μιλάμε ακόμα και για τη δυτική Ουκρανία. Δηλαδή μιλάμε όχι μόνο για τις περιοχές, όπου υπάρχει η αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας όπως την αναγνώρισε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά και εκεί που υπάρχουν οι Ουνίτες. Ν. Παπαδόπουλος: Άρα, τι θέλει να κάνει; Θέλω να πω, υπήρχε η θεωρία ότι θέλει να ενώσει την Κριμαία με τις δύο αποσχιστικές, εν πάση περιπτώσει, δημοκρατίες εκείνες, να βάλει ένα διάδρομο. Ευ. Βενιζέλος: Όχι, τώρα νομίζω ότι αυτό που θέλει να κάνει είναι εμφανές, θέλει να καταστρέψει την αεροπορική δύναμη και την αεράμυνα της Ουκρανίας. Είχε πει στο διάγγελμά του, σε αυτό το διάγγελμα ποταμός, το οποίο ήταν ένα ιδεολογικού χαρακτήρα διάγγελμα, ήταν μία φιλοσοφία της ιστορίας, όπως την αντιλαμβάνεται, ότι θεωρεί πως υπάρχει πυρηνική απειλή από την Ουκρανία, ότι η Ουκρανία παρά τη Σύμβαση της Βουδαπέστης και παρά την καταστροφή του πυρηνικού οπλοστασίου, που είχε από τη Σοβιετική Ένωση, είναι εν δυνάμει μία πυρηνική δύναμη, μπορεί να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα. Ανοίγει ένα αφήγημα το οποίο είναι αυτού του τύπου, άρα θεωρεί ότι ασκεί προληπτικώς το δικαίωμα αυτοάμυνας για να μην αποκτήσει πυρηνικά όπλα η Ουκρανία. Εδώ δεν μιλάμε τώρα για μία θεώρηση συμβατικού χαρακτήρα απλώς, δυστυχώς. Εάν δείτε ποια είναι τα επιχειρήματα, τα επιχειρήματα είναι ανατριχιαστικά, είναι δηλαδή πολύ πίσω από τις ισορροπίες της δεκαετίας του ‘90. Μιλάμε για ισορροπίες της δεκαετίας του ‘60, για μία κρίση πολύ χειρότερη από την κρίση στον Κόλπο των Χοίρων. Ν. Παπαδόπουλος: Θα σταματήσει, λέτε, εάν βάλει εκεί έναν άλλο πρωθυπουργό, έναν δικό του, μία μαριονέτα; Ευ. Βενιζέλος: Ένα muppet να βάλει; Ν. Παπαδόπουλος: Ναι. Ευ. Βενιζέλος: Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει Ουκρανία. Και μόνον το ότι τίθεται το ερώτημα αυτό, σημαίνει ότι δεν υπάρχει λαϊκή κυριαρχία, δεν υπάρχει πολιτική αυτονομία, δεν υπάρχει λαός, δεν υπάρχει ανεξαρτησία. Λοιπόν, αυτό είναι όχι φινλανδοποίηση, αυτό είναι πια υποταγή. Εάν αυτό το δεχθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, αν αυτό το δεχθεί η Δύση, το ΝΑΤΟ, δεν έχει καταστατικό σκοπό, τι προστατεύει; Ν. Παπαδόπουλος: Αλλά και τι άλλο να κάνει; Δηλαδή, θέλω να πω, οικονομικές κυρώσεις μπορεί να κάνουμε. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε για να υποχρεώσουμε τη Ρωσία; Ευ. Βενιζέλος: Το ερώτημα αυτό δεν πρέπει ποτέ να τίθεται με τον τρόπο που το έθεταν τότε για τη Σουδητία ας το πούμε, τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εάν υποχωρήσεις και ο άλλος νιώθει ότι θα κινηθείς μόνο σε ένα επίπεδο οικονομικών κυρώσεων και πολιτικών καταγγελιών ή ότι θα κάνεις unlike στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου. Ν. Παπαδόπουλος: Αυτό καταλαβαίνει ο Πούτιν, για αυτό και προχωρά. Ευ. Βενιζέλος: Εντάξει, εάν το θέμα μας είναι μόνον το ζήτημα των ενεργειακών πόρων και των εμπορικών συναλλαγών, μπορούμε να το δούμε. Ν. Παπαδόπουλος: Ανοίγει ορέξεις αυτό στον κ. Erdogan; Ευ. Βενιζέλος: Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα, διότι αυτή τη στιγμή η Τουρκία είναι καθοριστικός κρίκος για την αλυσίδα της Δύσης, δηλαδή είναι το πρώτο φυλάκιο της Δύσης και από την άποψη αυτή έχει ενδιαφέρον και για εμάς, το ότι παρεμβάλλεται η Τουρκία. Έχει την ευθύνη των στενών. Πρέπει να διαφυλάξει τη Συνθήκη του Μοντρέ. Δεν μπορεί η Τουρκία λοιπόν να λέει, θέλω να ισχύει η Συνθήκη του Μοντρέ και να αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάνης, με την οποία κατά κάποιον τρόπο είναι δίδυμο η Συνθήκη του Μοντρέ. Αυτό σημαίνει ότι η Τουρκία έχει ενεργό σχέση και με τις δύο χώρες, ως δυτική χώρα όμως, ως χώρα μέλος του ΝΑΤΟ. Στηρίζει την Ουκρανία, την εξοπλίζει την Ουκρανία, όπως κάνουν και οι Βαλτικές χώρες, δεν στέλνει κάσκες όπως έστειλαν οι Γερμανοί. Από την άλλη μεριά, βεβαίως, έχει τις σχέσεις με τη Ρωσία, αλλά πρέπει να δώσει και άδεια διέλευσης των πολεμικών πλοίων από τα στενά, άρα παίζει ένα ρόλο πολύ σημαντικό. Για αυτό είχα πει εδώ και πολλές εβδομάδες, με ένα άρθρο μου στην «Καθημερινή», ότι φοβούμαι ότι θα αποκτήσουν παρακολουθηματικό χαρακτήρα, δηλαδή δευτερεύοντα χαρακτήρα, και τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, τώρα που γράφεται ξανά ο χάρτης και θα πάμε σε μία ψυχροπολεμική κατάσταση. Εντός ενός ψυχροπολεμικού κλίματος οι σχέσεις μεταξύ των δυτικών εταίρων ή των προβληματικών, όπως είναι η Τουρκία, αλλά δυτικών πάντως, λόγω ΝΑΤΟϊκής συμμετοχής εταίρων, θα είναι μία δευτερεύουσα διάσταση. Άρα πρέπει να είμαστε πάρα πολύ επιφυλακτικοί και να δούμε πώς θα διαμορφωθεί αυτή η σχέση της Τουρκίας με την Ουκρανία και τη Ρωσία. Δεν θα τα λύσουμε αυτά με καταγγελίες και ρητορικά σχήματα. Φαντάζομαι δε ότι έχει γίνει αντιληπτό ότι ήταν η πιο ακατάλληλη στιγμή να ζητήσεις από τη Ρωσία να μεσολαβήσει για τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό. Ν. Παπαδόπουλος: Κύριε Πρόεδρε, επειδή οι Ουκρανοί είναι μόνοι τους αυτή τη στιγμή, εμείς πολλές φορές έχουμε σκεφτεί ότι θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση αυτών απέναντι στους Τούρκους. Ευ. Βενιζέλος: Το σκεπτόμαστε, όμως εμείς σκεπτόμαστε με ένα στενό τρόπο, εμείς σκεπτόμαστε μόνον τα δικά μας, εμείς δεν θέλουμε να αναλαμβάνουμε ευθύνη και αυτή είναι η διαφορά σχεδόν όλης της Ευρώπης. Η Ευρώπη δεν θέλει να αναλαμβάνει ευθύνη και για αυτό είναι παρούσα η Αμερική από τα τέλη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, από την εποχή του Προέδρου Wilson, από το 1916-1917. Αυτή είναι η διαφορά με μία Τουρκία η οποία λόγω συνοριακών προβλημάτων, λόγω έκτασης συνόρων και προβλημάτων, αναγκάζεται να είναι στρατιωτικώς παρούσα. Εμείς προφανώς είμαστε μία δυτική χώρα, θέλουμε ειρήνη, δεν πρόκειται να διακινδυνεύσουμε ζωές, αλλά αυτό έχει και τα όριά του, σημαίνει ότι πρέπει να παρακολουθείς και το συσχετισμό των δυνάμεων όπως διαμορφώνεται. Σχετικά με το ηχητικό Βγενόπουλου Β. Χιώτης: Κύριε Πρόεδρε, επειδή δεν έχουμε πολύ χρόνο ακόμα στη διάθεσή μας, θα ήθελα και ένα σχόλιό σας για αυτή την υπόθεση, παρότι η Ουκρανία τα επισκιάζει όλα, θα ήθελα και ένα σχόλιό σας για αυτή την υπόθεση που αποκαλύφθηκε χθες, με αυτό το ηχητικό ντοκουμέντο του Ανδρέα Βγενόπουλου. Ευ. Βενιζέλος: Τα θέματα δημοκρατίας και κράτους δικαίου δεν τα επισκιάζει τίποτα, διότι εάν κάτι έχουμε να προστατεύσουμε ως Δύση είναι η φιλελεύθερη δημοκρατία και φιλελεύθερη δημοκρατία σημαίνει ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, διάκριση των εξουσιών, κράτος δικαίου. Αυτή είναι η διαφορά μας με τη Ρωσία, αυτή είναι η διαφορά μας με κάθε ολοκληρωτικό και αυταρχικό κράτος και ζήσαμε μία περίοδο όπου αυτά είχαν διακυβευθεί, δηλαδή γλιτώσαμε, όπως είπα, στο παρά πέντε, από έναν ανταγωνισμό και συναγωνισμό κυκλωμάτων που προφανώς ένιωθαν παντοδύναμα και δεν ορρωδούσαν προ ουδενός. Β. Χιώτης: Άκουσα χθες την κα. Θάνου να λέει ότι αυτή η καταγγελία έχει διερευνηθεί και έχει μπει στο αρχείο από τον Άρειο Πάγο, άρα το θέμα είναι κλειστό. Ευ. Βενιζέλος: Καλά, τα αρχεία ανοίγουν αυτά, όπως λένε διάφοροι, έτσι δεν είναι; Νομίζω ότι είναι ένα επαρκές στοιχείο για να ανασυρθεί από το αρχείο η υπόθεση αυτή, να ερευνηθεί ξανά αυτή η μήνυση του καταγγέλλοντος, του τότε εγκαλούντος, διότι αυτό είναι ένα στοιχείο το οποίο ήρθε στη δημοσιότητα για λόγους δημοσίου συμφέροντος, το πήρε η κα. Κρουστάλλη και το δημοσίευσε ως δημοσιογράφος όπως είχε υποχρέωση. Β. Χιώτης: Εάν καταλαβαίνω καλά, αυτό δεν είναι απλώς μία συμπεριφορά μίας δικαστικού που θα κρίνει η δικαιοσύνη εάν έχει βάση ή όχι, εδώ μιλάμε για ένα σύστημα ολόκληρο που προσπαθούσε να χειραγωγήσει. Ευ. Βενιζέλος: Το ότι υπήρχε σύστημα που προσπαθούσε να χειραγωγήσει το ξέρουμε, δεν θέλαμε κανένα ηχητικό ντοκουμέντο. Ν. Παπαδόπουλος: Και από τη Novartis. Β. Χιώτης: Άλλο είναι να το έχεις και σε απόδειξη. Ευ. Βενιζέλος: Το έχουμε δει σε σωρεία καταχρήσεων εξουσίας, το έχουμε δει σε πράξεις που εγώ τις έχω χαρακτηρίσει εσχάτη προδοσία, δεν είναι προδοσία του κράτους, δεν είναι προδοσία της χώρας, είναι προσβολή του πολιτεύματος η εσχάτη προδοσία κατά το Ποινικό Δίκαιο. Λοιπόν, έχει πληγεί η θεμελιώδης αρχή του πολιτεύματος που λέγεται διάκριση εξουσιών, ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, αλλά εν πάση περιπτώσει επάνω σε αυτό έχουμε και προσωπικές συμπεριφορές οι οποίες πια είναι του κοινού εγκλήματος. Αλλά δεν λέω ότι έχει αποδειχθεί κάτι, όλοι τεκμαίρονται αθώοι, αλλά όταν έχεις ισχυρές ενδείξεις, αυτές πρέπει να ερευνηθούν και όταν οι ενδείξεις αυτές αφορούν πρόσωπα που έχουν ασκήσει τέτοια καθήκοντα, δικαστικά, πρέπει να ερευνηθούν εις βάθος, δεν μπορείς να πεις ότι έχει σταματήσει η έρευνα. Ν. Παπαδόπουλος: Θα έπρεπε και ο ΣΥΡΙΖΑ να ζητήσει κάτι τέτοιο. Ευ. Βενιζέλος: Θα ζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Β. Χιώτης: Καταρχάς η δικαιοσύνη θα έπρεπε να ζητήσει. Ευ. Βενιζέλος: Πρέπει να προστατεύσει και ο ΣΥΡΙΖΑ την ύπαρξή του και τη μελλοντική πολιτική του παρουσία και πρέπει να διαχωρίσει τη θέση του από το παρελθόν του. Β. Χιώτης: Ξέρετε, μου έκανε εντύπωση ότι και η ίδια η δικαιοσύνη δεν έχει τοποθετηθεί επ’ αυτού. Ευ. Βενιζέλος: Αργεί, η δικαιοσύνη αργεί επικινδύνως, δεν έχει ανακλαστικά. Β. Χιώτης: Σε άλλες περιπτώσεις δεν αργεί καθόλου, κ. Πρόεδρε. Θυμάμαι την περασμένη εβδομάδα έβαλε… Ευ. Βενιζέλος: Η επιλεκτική ταχύτητα, όταν κινείται με επιλεκτική ταχύτητα η δικαιοσύνη, είναι ύποπτη. Β. Χιώτης: Μάλιστα. Κύριε Πρόεδρε, σας ευχαριστούμε πολύ για τη συζήτηση που είχαμε. Ν. Παπαδόπουλος: Ευχαριστούμε πολύ. Ευ. Βενιζέλος: Να είστε καλά, καλή συνέχεια, γεια σας. Β. Χιώτης: Καλό απόγευμα. https://www.evenizelos.gr/mme/interviews/453-interviews2022/6596-skai.html

ΠΟΙΑ ΑΛΛΑ ΔΙΑΦΟΡΑ, ΠΛΗΝ ΑΥΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΣ ΕΠΙΛΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ; ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ΒΕΒΑΙΩΣ ΟΙ ΜΟΝΟΜΕΡΕΙΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΟΣ, ΣΥΓΚΑΛΥΜΜΕΝΗ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΩΝ ΒΛΕΨΕΩΝ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ....

 

Εθνικά υπερήφανοι επειδή ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας έβαλε στη θέση του τον πρέσβη της Τουρκίας στη Νορβηγία. Εθνικά υπερήφανοι και πριν από μερικούς μήνες όταν πάλι ο Ν. Δένδιας αποστόμωσε τον Τούρκο ομόλογό του μέσα στην έδρα του. Εθνικά υπερήφανοι γιατί αγοράσαμε αεροπλάνα και φρεγάτες και καταφέρνουμε να εξισορροπήσουμε την κατάσταση στο στρατιωτικό πεδίο.

Εθνικά υπερήφανοι που το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αναγνώρισε την ελληνική κυριαρχία στα νησιά για τα οποία οι Τούρκοι εγείρουν αξιώσεις. Εθνικά υπερήφανοι που οι Βρυξέλλες εκδίδουν ανακοινώσεις οι οποίες δικαιώνουν τις απόψεις μας. Εθνικά υπερήφανοι που ο Ερντογάν τρώει αλλεπάλληλα χαστούκια από τη διεθνή κοινότητα λόγω της επιθετικότητάς του. Εθνικά υπερήφανοι που βρίσκουμε ευήκοα ώτα παντού στον πλανήτη όταν παρουσιάζουμε τις θέσεις μας. Εθνικά υπερήφανοι, αλλά βουτηγμένοι στις αυταπάτες.

■ Είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι ο Ερντογάν είναι απομονωμένος. Πήρε από τις ΗΠΑ την ακύρωση του αγωγού Eastmed στον οποίο πολλά είχαμε επενδύσει (και η σημερινή και η προηγούμενη κυβέρνηση), οι σχέσεις του με τον Πούτιν παρά τα σκαμπανεβάσματα και παρά τους μαξιμαλισμούς του δεν έχουν διαρραγεί. Κάνει ανοίγματα και έχει αποτέλεσμα στα ισχυρά αραβικά κράτη με τα οποία ήταν σε σύγκρουση και σταδιακά προσεγγίζει το Ισραήλ.

■ Είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι αν φύγει ο Ερντογάν θα αλλάξει η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. Ο Τούρκος πρόεδρος εφαρμόζει με συνέπεια, σίγουρα με περισσότερη επιθετικότητα από τους προκατόχους του, την ίδια γραμμή. Τα περί γαλάζιας πατρίδας δεν είναι δική του έμπνευση. Ο Οζάλ το ξεκίνησε. Για την αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών οι Τούρκοι μιλούν από τη δεκαετία του '70 και από τότε έχουν προειδοποιήσει τις ελληνικές κυβερνήσεις για τα 12 μίλια.

■Είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση θα αποφασίσει την επιβολή σκληρών οικονομικών κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας. Οι μεγάλες χώρες της Ευρώπης έχουν συμφέροντα, εκτεταμένες εμπορικές σχέσεις, πουλάνε όπλα, μεγάλη αγορά είναι η Τουρκία, οπότε η κατάρρευση της οικονομίας της θα έχει κόστος γι’ αυτές.

■ Είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι οι ΗΠΑ θα ασκήσουν υπερβολική πίεση στην Τουρκία ή θα την υποχρεώσουν να εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ, όπως ελπίζουν κάποιοι στην Ελλάδα. Δεν θέλουν να τη σπρώξουν στην αγκαλιά της Ρωσίας. Γι’ αυτό, ακόμη και όταν μας στηρίζουν, μας συμβουλεύουν να λύσουμε με διάλογο τις διαφορές μας.

■ Είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι οι εταίροι μας στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ θεωρούν ότι σε όλα έχουμε δίκιο. Εμείς λέμε ότι πουθενά στον κόσμο κράτος δεν απειλεί κράτος με πόλεμο για ένα θέμα (στην περίπτωσή μας τα 12 μίλια), αλλά δεν λέμε ότι δεν στηρίζεται σε λογικά επιχειρήματα η ασυμβατότητα εύρους εναέριου χώρου (10 μίλια) και χωρικών υδάτων (6 μίλια). Πρόκειται για την αχίλλειο πτέρνα της εθνικής επιχειρηματολογίας. Στο κείμενό του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (15-9-2021) με τον τίτλο «Ιστορίες με μίλια», ο Τάσος Κωστόπουλος σημειώνει: «Ακόμη και ο Αγγελος Συρίγος, ο καθηγητής Διεθνούς Δικαίου του Παντείου (και σημερινός βουλευτής της Ν.Δ. - σ.σ. τώρα είναι υφυπουργός) που μόνο για φιλοτουρκισμό δεν μπορεί να κατηγορηθεί, ξεκαθαρίζει πως “η έκταση του ελληνικού εναέριου χώρου είναι το πλέον αδύναμο σημείο της ελληνικής πλευράς υπό το πρίσμα του διεθνούς δικαίου”, καθώς “δεν υπάρχει διεθνώς άλλη περίπτωση όπου ο εναέριος χώρος πάνω από τα διεθνή ύδατα να θεωρείται εθνικός”, ενώ “ακόμη και το ΝΑΤΟ από το 1960 δεν αναγνωρίζει ελληνικό εναέριο χώρο δέκα μιλίων για τους σκοπούς των νατοϊκών ασκήσεων”» («Ελληνοτουρκικές σχέσεις», Αθήνα 2015, σ. 281).

■ Είναι αυταπάτη να πιστεύουμε ότι όλοι συμφωνούν με τη θέση μας πως με την Τουρκία έχουμε μόνο μία διαφορά κι αυτή πρέπει να επιλυθεί με διάλογο και με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Οι ξένοι γνωρίζουν ότι στις διερευνητικές επαφές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας που είναι μεν ανεπίσημες, που δεν συνιστούν διαπραγμάτευση, οι Τούρκοι βάζουν και άλλα θέματα και εμείς τα απορρίπτουμε αλλά τα συζητάμε.

Οπότε τι κάνουμε; Συνεχίζουμε στην ίδια γραμμή της εθνικής υπερηφάνειας με μπόλικες αυταπάτες, αλλά χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα; Συνεχίζουμε να ξοδεύουμε χρήματα για εξοπλισμούς στερώντας πόρους από την Υγεία, την Παιδεία και φορτώνοντας το δημόσιο χρέος; Ο ομότιμος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου Αλέξης Ηρακλείδης υποστηρίζει ότι «όσο η εκκρεμότητα της μη επίλυσης των διαφορών του Αιγαίου συνεχίζεται και η Ελλάδα σέρνει τα πόδια και δεν επιχειρεί να επιλύσει τη διαφορά διμερώς (σχολή Μολυβιάτη), τότε θα έχουμε τέτοιες και άλλες εμπρηστικές αιτιάσεις και το κλίμα μεταξύ των δύο κρατών θα χειροτερεύει όλο και περισσότερο. Μόνη οδός ο ειλικρινής διάλογος και η τελική ειρηνική επίλυση με δύο κερδισμένους» («Η Εφημερίδα των Συντακτών», 12-2-2022). Στην Ελλάδα όμως, όχι μόνο στους ακραίους κύκλους, η δεσπόζουσα αντίληψη είναι ότι ο διάλογος με την Τουρκία, όχι μόνο για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, είναι πράξη ενδοτισμού.

Κάτι δεν πάει καλά με την "παρουσίαση" των εξελίξεων στα εθνικά θέματα στον ιστότοπο "Militaire", σε μία προφανή προσπαθεια να δικαιώνουν,με τον καλύτερο τρόπο, την "παράδοση" που τούς ήθελε να αποδεικνύονται βασιλικότεροι του βασιλέως προς την προηγούμενη Κυβέρνηση Τσίπρα και ιδίως προς τον ΥΕΘΑ του τελευταίου, Παν. Καμμένο, που ανέσυραν μάλιστα από την "γυάλα", προ ημερών, προκειμένου να τού δώσουν βήμα διεκδίκησης έργων της επόμενης Κυβέρνησης της ΝΔ. Είναι οι ίδιοι που αναλαμβάνουν τώρα ρόλο ορκισμένων εχθρών της Κυβέρνησης Μητσοτάκη,όλως ιδιαιτέρως στα πρόσωπα των Υπουργών Εξωτερικών και Εθνικής Αμύνης της τελευταίας, Νίκου Δένδια και Νίκου Παναγιωτόπουλου, καθ' ο μέτρο μάλιστα εννοούν να μην ζητούν, την εκ ετων προτέρων(.....) έγκρισή τους γιά όσα λέγουν και πράττουν! Συνεπώς, όπου αυτό δεν εξασφαλίζεται, νομίζουν ότι νομιμοποιούνται να αποτελούν και να διεκδικούν το ρόλο του μόνου και συνεπέστερου κριτή της τάξεως των πραγμάτων, κατά ΣΥΡΙΖΑ, από την οποία πάσα απόκλισις στηλιτεύεται. Φαίνεται δε ότι έχουν πάρει το ρόλο τους τόσο στα σοβαρά, ώστε να ελέγχουν ακόμη και τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, γιά όσα υποστηρίζει δημοσίως σε από απόσταση από την "γραμμή" του εξαδέλφου Τσίπρα, που προμοτάρουν.....Τέσσερα μόνον -από τα πολλά- σχετικά θέματα από τον ιστότοπο "Militaire" πιστοποιπούν τα προηγούμενα, γιά όσους δεν διαθέτουν εξαρτημένα ανακλαστικά. Εάν, τέλος, μάς φώτιζαν γιά τη σύμβαση που υπεγράφη επί ημερών της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ γιά τον εκσυγψρονισμό των αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας Ρ-3 θα είχαν προσφέρει κάτι ουσιώδες,. Αλήθεια, τέλος, "επεισόδιο" σημειώθηκε στο Όσλο μεταξύ του ΥΠΕΞ Ν.Δένδια και του εκεί Τούρκου πρέσβεως; Μα είναι αυτή είναι η εικόνα που "συνέφερε" να προβληθει, ευτυχώς, όμως, τα παρ' ημίν ΜΜΕ θητεύουν στον πλουραλισμό της ενημέρωσης! Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης

 

Ο Θανασάκης συχνά παθαίνει κρίσεις. Να, κοίτα μια ακόμα μόλις προχθές, στα ξαφνικά, του ήρθε και πάλι θυμός για το ίδιο αγοράκι, που παλιά τού είχε γαμήσει τα Χάρβαρντ (ασχέτως αν δεν του τα γάμησε, αλλά μην του το πείτε! Ας νομίζει ότι γαμάει…), και του ούρλιαξε «Μητσοτάκη GFY» ήτοι «Μητσοτάκη γαμήσου!»....

Τα παιδάκια περνάνε μια φάση που βρίζουν. Μπορεί να έχουν ακούσει από τον μπαμπά τους. (Αλλωστε, πολλοί μπαμπάδες εκεί μέσα βρίζουν). Αλλά κυρίως, το κάνουν για να νιώσουν μεγάλοι, αντράκια. Παιδάκια, μωρέ… Ο Θανασάκης είναι ιδιαίτερο παιδάκι. Κάνει ό,τι μπορεί για να το προσέξουν. Αχ! Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα.

Για να καταλάβεις, όταν ήταν αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη και μας συντάραξε το Τσερνόμπιλ, το μικρό παιδάκι μας είχε γράψει ότι όλα αυτά ήταν «Αντισοβιετική προπαγάνδα της Δύσης». Της παλιοκακιάς Δύσης. Χτύπαγε τα ποδαράκια του κάτω και φώναζε «Οχι, όχι, όχι! Δεν υπάρχει Τσερνόμπιλ είναι ψέμα!».

Οταν, πολλά χρόνια μετά, το κακό παιδάκι Μητσοτάκης εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, το 2016, ο καλός Θανασάκης τσαντίστηκε πολύ, φούσκωσε τα πνευμονάκια του και ούρλιαξε, από την «Αυγή» πια (που τον είχε πάρει τεφαρίκι από τον «Ριζοσπάστη») με πηχυαίο τίτλο: «Σας γαμώ τα Χάρβαρντ» και έγραψε με τα μικρά χεράκια του, «αυτό που φοβάται ο Κυριάκος είναι η ορμητική είσοδος στην εκλογική σκηνή των νεαρών λύκων της Γκράβας και της Καισαριανής, συντριπτικά υπέρτερων από τα παιδιά του Κολεγίου και των ευάριθμων καλών σχολείων…».

Είδες μωρέ το κακομοίρικο; «Λυκάκια» τα Τσιπρο-παπα-πολάκια και αρνάκια τα άλλα… Οπως τα διαβάζει στα παραμυθάκια. Και βρισιά «Σας γαμώ τα Χάρβαρντ» για να φανεί αντράκι, το τσαμένο. Παίξτε, μωρέ παιδάκια, τον Θανασάκη! Κάποτε, άλλα έρμα χρόνια μετά, ήρθε ο κακός κορονοϊός. Και στη γειτονιά εμφανίστηκε ένα καινούργιο παιδάκι και τράβηξε τα βλέμματα από τα άλλα παιδάκια. Ο Σωτήρης του Τσιόδρα.

Εξαλλος είχε γίνει ο Θανασάκης. Και έγραψε με τα μικρά χεράκια του στην «Αυγή-Αυγούλα»: «…τι περιμέναμε; Δεν εκπροσωπεί τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής, ούτε τους παραπεταμένους από το σύστημα, ούτε βέβαια –ύπαγε οπίσω μου– πρόσφυγες, τους Ρομά, φυλακισμένους και απόκληρους. Την κυβέρνηση της Δεξιάς εκπροσωπεί. Τον Μητσοτάκη εκπροσωπεί. Αυτός τον τοποθέτησε εκεί. Αυτός τον λιβανίζει ως τεχνοκράτη μεγάλου βεληνεκούς».

Δεν εκπροσωπεί ο Σωτήρης Τσιόδρας τους κατατρεγμένους, τους εκπροσωπεί ο Θανασάκης… Παίξτε, μωρέ, παιδιά τον Θανασάκη! Τα γράφω ένα ένα με σειρά… Τα ξαναθυμίζω στην παιδική μας χαρά. Για να δούμε πόσο διορατικός και αληθινός έβγαινε πάντα ο Θανασάκης. Δεν έβγαινε; Δεν πέτυχε ούτε ένα! Αλλά μην του το πείτε και αρχίσει να τσιρίζει και να χτυπάει τα ποδαράκια του στο πάτωμα.

Ο Θανασάκης συχνά παθαίνει κρίσεις. Να, κοίτα μια ακόμα μόλις προχθές, στα ξαφνικά, του ήρθε και πάλι θυμός για το ίδιο αγοράκι, που παλιά τού είχε γαμήσει τα Χάρβαρντ (ασχέτως αν δεν του τα γάμησε, αλλά μην του το πείτε! Ας νομίζει ότι γαμάει…), και του ούρλιαξε «Μητσοτάκη GFY» ήτοι «Μητσοτάκη γαμήσου!».

 Εμαθε και αγγλικά, μωρέ, ο Θανασάκης… Και οι γονείς; Θα αναρωτηθείς. Τόσα χρόνια που ανέχονται τη συμπεριφορά του Θανασάκη, μην τους έχεις για καλύτερους από τον Θανασάκη… Το μήλο κάτω από τη μηλιά, στις περισσότερες περιπτώσεις. Αχ, Θανασάκη, Θανασάκη… Βρίσκεις και τα κάνεις. Πόσων χρόνων είναι ο Θανασάκης; Γεννηθείς το 1947. Εντάξει! Είναι μικρό ακόμα. Θα μεγαλώσει.

 Πηγή: Protagon.gr

 

ΠΩΣ ΘΑ ΕΝΙΣΧΥΘΕΙ Ο ΓΟΝΕΪΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΑΝΔΡΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ, ΜΕ ΟΣΑ ΘΕΤΙΚΑ ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ....

Σε κυβερνητική βούληση για «μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμό του σωφρονιστικού συστήματος αντάξιου του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού μας» αναφέρθηκε ο Λευτέρης Οικονόμου.

Ο κ. Οικονόμου ανέφερε πως η βούληση αυτή για την αναμόρφωση αυτή θα αφορά τόσο όσους όσους διαβιούν όσο και όσους εργάζονται καθημερινά στο δίκτυο των δομών σωφρονισμού της χώρας μας. Την τοποθέτηση αυτή ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη την έκανε σε διευρυμένη τηλεδιάσκεψη, που πραγματοποιήθηκε με την συμμετοχή επίσης του γενικού γραμματέα Αντεγκληματικής Πολιτικής, Κωνσταντίνου Παπαθανασίου, και διευθυντών 28 καταστημάτων κράτησης της Ελλάδας.

Η τηλεδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης υλοποίησης του καινοτόμου εκπαιδευτικού προγράμματος «NESTOR - Ένα Εθνικό Δίκτυο Σχολών Γονέων για την ενίσχυση του γονεϊκού ρόλου κρατούμενων» το οποίο χρηματοδοτείται από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα ERASMUS+

Το έργο στοχεύει στην ενίσχυση του γονεϊκού ρόλου ανδρών κρατουμένων, που διαβιούν μακριά από τα παιδιά και το οικογενειακό περιβάλλον, λειτουργώντας εκπαιδευτικά εργαστήρια ψυχοκοινωνικής ενίσχυσης των κρατούμενων, με την καταλυτική αρωγή του επιστημονικού προσωπικού των σωφρονιστικών δομών, ώστε η επανασύνδεση και η κοινωνική επανένταξη, να συνδυαστεί με την μείωση περιπτώσεων υποτροπής και την αποκατάσταση των οικογενειακών δεσμών.

Ο κ. Οικονόμου ανέφερε ακόμη, μεταξύ άλλων, ότι «για δεκαετίες, η έλλειψη οράματος και η απουσία στόχων ρεαλιστικών και μετρήσιμων στο χώρο του σωφρονισμού, αντικαθίστανται πλέον από σύγχρονες, επιστημονικά τεκμηριωμένες μεθόδους και καλές ευρωπαϊκές πρακτικές».

Ο κ. Παπαθανασίου, από την πλευρά του, υπογράμμισε, ότι μέσω της ενίσχυσης του οικογενειακού θεσμού, τόσο κατά την διάρκεια όσο και μετά το πέρας της κράτησης, δύναται να επιτευχθεί επιτυχώς ο σωφρονισμός, καθώς και να βελτιωθεί το ψυχοκοινωνικό επίπεδο των κρατουμένων.

Παράλληλα, έγινε ειδική αναφορά στο γεγονός ότι η ενεργή εμπλοκή του πατέρα στον οικογενειακό βίο οδηγεί σε μια σειρά από ευεργετικά αποτελέσματα, όπως η βέλτιστη γνωστική, συναισθηματική και ηθική ανάπτυξη των παιδιών, η ενίσχυση της αυτοεκτίμησης και της κοινωνικής τους ικανότητας. Ο κρατούμενος γονέας με την ολοκλήρωση του προγράμματος, θα είναι ικανότερος να διαχειριστεί τους δεσμούς των σχέσεων με το οικογενειακό του περιβάλλον.

Σημειώνεται ακόμη, ότι το πρωτοποριακό πρόγραμμα NESTOR συντονίζει και υλοποιεί το Κέντρο Μελετών Ασφάλειας ως επικεφαλής της κοινοπραξίας των τεσσάρων εταίρων ευρωπαϊκών χωρών, Ελλάδας, Κύπρου, Αυστρίας και Βουλγαρίας.

ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΤΟΞΙΚΑ, ΕΜΜΕΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΤΥΦΛΑ ΤΗΣ ΠΙΟ ΤΥΦΛΗΣ ΕΧΘΡΟΠΑΘΕΙΑΣ ΤΟΥΣ, ΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΟ ΔΥΣΩΔΕΣ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΗΘΙΚΟΥ(ΑΝΗΘΙΚΟΥ) ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥΣ....

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", Δημήτρης Χαντζόπουλος, 19/02/22

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", Ηλίας Μακρής, 19/02/22

"Η ΑΥΓΗ", 16/02/22

H "ΚΑΘΑΡΗ ΑΠΕΙΛΗ" ΚΑΤ' ΕΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΟΥ ΚΑΤΕΛΟΓΙΣΕ Ο ΥΠ.ΕΞ.ΝΙΚΟΣ ΔΕΝΔΙΑΣ ΣΤΟΝ ΠΡΕΣΒΥ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑ...

Minister of Foreign Affairs Nikos Dendias’ Lecture on “Implementing the UN Convention on the Law of the Sea: the Aegean Sea and the Eastern Mediterranean as a case study” at the Norwegian Institute of International Affairs (NUPI) (Oslo, 16.02.2022)

Excellencies,

Ladies and Gentlemen,

First of all, I have to thank you for the invitation. It does me a great honour. And I have to say also as a personal experience after the two COVID years, it is a great pleasure to be at a seminar in which you don’t face a screen, but you face people and you face questions.

Greece views the Eastern Mediterranean region as an area of stability and prosperity, where all countries, all peoples should be able to enjoy peace and security.

A member of the EU, a member of the NATO alliance, Greece actively promotes synergies and regional partnerships based on International Law and the International Law of the Sea. But, needless to say, within the big framework of the United Nation’s Charter.

In this vein, my country has developed close ties with important partners of the region, extending from the Balkans to the Middle East and from North Africa to the Gulf.

On the basis of a common understanding of the Law of the Sea, we are expanding this cooperation also with countries of the Indo-Pacific region.

While advancing our bilateral relations to new heights, we have also pioneered multilateral formats of cooperation dealing with a wide variety of fields.

In this way, we express the voice and fortify the efforts of all those that are committed to safeguarding peace, stability and development.

This is the Greek response to the many challenges in the Eastern Mediterranean and our wider neighbourhood.

Ladies and Gentlemen,

I am not bringing any news to you by saying that Greece is a traditional maritime nation.

The Greek coastline of the mainland, together with the coastline of our islands, is almost 16.000 km. It’s approximately something like the coastline of Africa, a little less. And the Greek islands constitute approximately 1/3 of Greece’s national territory.

My country is opposed to any threat or use of force in settling any disputes, and of course maritime disputes. Greece is a State Party to UNCLOS since 1995. And the universal character of UNCLOS is evidenced by the fact that 168 parties, including the European Union per se, are bound by its provisions.

Greece has developed its policies and actions based on International Law, and of course on International Law of the Sea.

It is on this basis that we have concluded delimitation Agreements with our neighbours.

More specifically, Greece and Italy concluded in June 2020 the Agreement on the delimitation of their respective maritime zones. The delimitation line of this Agreement follows the line agreed upon between the two countries in 1977 on the delimitation of their respective continental shelves.

Two months, later, in August 2020, Greece and Egypt signed an Agreement on the delimitation of the EEZ between our two countries. The Agreement establishes a partial delimitation of the maritime boundaries.

Finally, Greece has repeatedly stated its readiness to start or resume UNCLOS based negotiations with other countries, aiming at concluding similar Agreements.

To this end, talks were initiated in October 2020 between Greece and Albania for the conclusion of a Special Agreement. An Agreement that will bring their maritime delimitation issues before the International Court of Justice.

The implementation of the provisions of UNCLOS entails the exercise by Greece, of its sovereignty, sovereign rights and jurisdiction in accordance with the Convention, in its maritime zones.

This includes the recently proclaimed Greek EEZ based on the Greek-Egyptian delimitation Agreement.

Furthermore, Greece has recently extended its territorial sea from 6 to 12 nautical miles in the Ionian Sea in western Greece. And it reserves, of course, its right to extend it in other parts of its territory as well.

It has also proceeded to the closure of bays and the drawing of straight baselines in the same region, in accordance with the relevant provisions of UNCLOS.

Ladies and Gentlemen,

Challenging the implementation of UNCLOS in the Eastern Mediterranean seriously affects peace and security in our region.

This is demonstrated by the conduct of our neighbour Turkey.

Turkey refuses to adhere to UNCLOS as it does not recognize that islands are entitled to maritime zones.

Neither it recognizes our right stemming from UNCLOS to extend our territorial waters.

To this end, Turkey even threatens Greece with war, should Greece decide to extend its territorial sea beyond 6 nautical miles, according to UNCLOS.

The casus belli, as it is called, was proclaimed by the Turkish National Assembly in 1995.

This stance on the part of Turkey is contrary to the UN Charter and a blatant example of contravention of international law.

It violates the fundamental principles of refraining from the threat or use of force and of the peaceful resolution of disputes among nations.

Moreover, it goes against the basic principles on which NATO is founded.

Withdrawing the threat is a necessary prerequisite for a substantial improvement in Greek-Turkish relations.

Furthermore, Turkey’s illegal conduct in the Aegean Sea and the Eastern Mediterranean includes violations of Greek territorial waters and Greek national airspace, as well as challenging Greek sovereignty on a number of islands ceded to Greece by related international treaties.

This conduct is paired with the expansionist “Blue Homeland” theory of Turkey.

A theory claiming extended maritime areas in the Aegean Sea and in the Eastern Mediterranean which belong to its neighbours.

UNCLOS which also reflects customary law clearly provides that the islands, regardless of their size, have full entitlement to a continental shelf and an EEZ, as any other land territory.

The signing of the so-called MoU between Turkey and the provisional Government of National Accord of Libya on maritime delimitation in the Eastern Mediterranean is a flagrant case of contravention to these rules of the Law of the Sea.

Delimitation, according to UNCLOS, takes place only between States with opposite or adjacent coasts.

Nevertheless, Turkey and Libya are not States with opposite or adjacent coasts. They have no common boundaries.

The provisions of this illegal MoU deprive Greek islands, including the island of Crete – Crete is the fifth biggest island in the Mediterranean with a population of 600.000 - of their maritime zones beyond 6 nautical miles.

It is obvious that such an action contravenes any sense of geography, logic or maritime delimitation.

Greece constantly declares its willingness to negotiate with Turkey the resolution of the outstanding difference, namely the delimitation of the continental shelf and the EEZ, in accordance always with International Law and specifically the Law of the Sea and, failing an agreement bilaterally, to submit our difference to the Court.

Ladies and Gentlemen,

Greece has developed a dynamic approach in promoting International Law and in particular UNCLOS, in international relations.

It has enhanced its relations and it has established partnerships on a bilateral, regional and international level.

This approach contributes to peace and stability in the Aegean Sea, in the Eastern Mediterranean and beyond.

Needless to say that I will be extremely happy to answer any questions that you may have. 

Thank you so much.



Minister of Foreign Affairs N. Dendias’ response to a question by Ambassador of Turkey to Norway at the panel “Law of the Sea in the Eastern Mediterranean”, following his lecture at the Norwegian Institute of International Affairs (NUPI) (Oslo, 16.02.2022)

AMBASSADOR FAZLI ÇORMAN (Turkey’s Ambassador to Norway): It is a pleasure always to see someone from across the Aegean Sea.

MINISTER NIKOS DENDIAS: Thank you for being here Ambassador.

AMBASSADOR FAZLI ÇORMAN: It is my pleasure. Of course, what I heard is not very pleasant.

MINISTER NIKOS DENDIAS: I thought so.

AMBASSADOR FAZLI ÇORMAN: But, of course it is not me to counter all of your arguments. You have a counterpart back in Ankara that would be very happy to discuss all these issues with you. And here in Norway, in Oslo, we are not in a position to solve Turkish-Greek issues. But since you came here and told about these to the audience, I would like to point out a couple of pertinent issues with what you have said, Excellency, respectfully.

You are claiming, or you are saying actually, that Turkey is doing this and that, but you are missing one point; that all of these actions are in response to something you have been doing. So these are consequences. The Turkish-Libyan agreement was also a consequence of something that you also know very well. And the casus belli declaration by the Turkish Grand National Assembly was also a consequence that Greece was telling that they will go ahead unilaterally declaring the continental waters as 12 miles. And this would practically “lock” Turkish waters, Turkey’s ability to reach international waters, and Turkey will be locked into its own territorial waters. That is what you are imposing, or you are trying to tell Turkey.

During the negotiations of UNCLOS, Turkey was a persistent objector to the notion of the islands having exactly the same effect on the delimitation. Because on the Aegean case, it is impossible for us to accept this. The Aegean Sea is a very specific case, and as you were telling, one side of the sea should be able to look at the other side. And delimitation can be done only by the two.

So, in case of Turkish-Greek issues in the Aegean and all other issues, Turkey is in a desire of making true dialogue, solving it through dialogue. And I was very happy to note that next week probably there will be a new chapter of consultative talks between Turkey and Greece, at the Deputy Ministers’ level. And we are actually looking forward to solve all of these issues through dialogue. The Aegean Sea has two sides; there is a land mass on the other side that you are forgetting, that is called Asia Minor, you may remember it from history. And it is the landmass of Asian continent. You would totally like to ignore that. “My island has the same effect into the delimitation, as the landmass of Turkey”. So, this is of course impossible for us to accept and that is the starting point.

You were telling that you were ready to talk to Turkey on the basis of UNCLOS. And Turkey did not join UNCLOS because we cannot accept the situation in the Aegean as the solution. So, we are not able to have this dialogue on the basis of UNCLOS only. As the professor was saying, International Law can be one of the bases of solutions and the others are fairness, equality and mutual rights. If you are ready to accept or to take into account Turkish issues, Turkish rights and Turkish needs in this matter, we can all sit and talk and solve these problems.

And you also failed to mention about the demilitarised status of some of the islands that Ulf mentioned. That is also one of the issues that we would like to discuss when it is about International Law and application of it. I think that according to International Law, Agreements are part of International Law. Direct Agreements and Lausanne Treaty and 1947 Paris Treaty asked you not to militarise some of these islands, which is not acceptable. There are many others but this is just as a beginning.

DIRECTOR OF NUPI ULF SVERDRUP (MODERATOR): Ok, thank you Ambassador. Minister, would you like to respond briefly…

MINISTER NIKOS DENDIAS: I will.

DIRECTOR OF NUPI ULF SVERDRUP (MODERATOR): In some sense, it is an invitation to talk on the conditions…

MINISTER NIKOS DENDIAS: I will. First of all, I want to thank the Ambassador -I said it before- for being here today. Of course, there is no question, so, directly, it was rather a statement.

But, in a way, Ambassador, I would also like to thank you for verifying exactly what I said. Because in the essence, if you allow me to repeat, you said that "it is legitimate for Turkey to issue a casus belli against us, a threat of war. If…"

AMBASSADOR FAZLI ÇORMAN: [Speaking away from microphone. Inaudible]

MINISTER NIKOS DENDIAS: Well, being a diplomat, I take it that interrupting is not within your rules of conduct. Now, I start again: You are saying openly to an audience and likely, also on the internet, that: "threatening with war any country is legitimate".

But if I remember well from what I was taught in the university, but, also, if I remember well, you [Turkey] have subscribed to the UN Charter. And if you allow me, the Charter totally prohibits the use of force and the threat of the use of force.

So if you will allow me to ask, not you, but Turkey -because it is not a personal issue- isn’t a casus belli exactly what is prohibited by the UN Charter? Does the UN Charter condition this prohibition upon your interpretation of what Greece said it could do according to what, to an International Convention, which 168 parties have subscribed to, with the proud exception of Turkey?

Even the US, which has not ratified the UNCLOS, is advising every country in the world to subscribe to the UNCLOS. And here comes Turkey who says “because I didn’t subscribe to the UNCLOS, you are not allowed to implement UNCLOS, and if you do implement UNCLOS, it’s a threat of war against you, and that’s that, because that’s what I want”.

Is that a reasonable conduct of doing things in the 21st century? Is that really an invitation to a dialogue? Or is it a pure threat -and I could use much harder words than “pure threat”?

So, the truth is that the difference between Greece and Turkey are solvable. Under one precondition: that Turkey comes to the 21st century. If Turkey stays in the 19th century, if Turkey stays in the way that Suleiman the Magnificent was conducting affairs by having the armadas around the Mediterranean, then this is a no go.

It’s a no go, but, in my humble opinion there is the possibility that Turkey will change its ways and its understanding. Because I deeply believe that this is to the benefit of Turkish society. And if I am allowed to repeat myself, there is a huge dynamic that would exist if this issue has been resolved.

And, by the way, last remark, the Ambassador said that the “Turkish-Libyan memorandum” was a reaction to something. What was that something was not revealed to us. But again, the question is: how could an illegitimate reaction be acceptable? I mean, the real answer to that would have been: “no, you are wrong, the ‘Turkish-Libyan memorandum’ is a legal agreement”. I heard that it’s a reaction to something but, yet again, nobody on this earth can defend this “agreement” on legal grounds.

The legal point is exactly the same as if Turkey has delimited with Singapore, or by the way with Brazil, or with Patagonia or whatever. How can that stand in today’s world?

Thank you.

 

Ο κ. Π. Πολάκης αισθάνθηκε πως το μέτρο της στέρησης του λόγου που του επεβλήθη από το Προεδρείο ήταν άδικο. Αντί, λοιπόν, να ακολουθήσουν προβλεπόμενα μέσα επισήμανσης αυτής της τυχόν αδικίας, όπως λ.χ. η έγερση παρεμπίπτοντος ζητήματος, κατέφυγε στην κατάληψη του βήματος, εμποδίζοντας τη συνέχιση της διαδικασίας. Αυτά προχθές. Χθες και μίλησε και ακούστηκε και έτυχε απάντησης, όπως θα μιλήσει και θα απαντήσει και ενώπιον της Επιτροπής Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας, στην οποία παραπέμφθηκε. Η προσπάθεια, όμως, να θεωρηθεί η κατάληψη ως αντίδραση σε... πραξικόπημα, επιχειρεί να εγκαινιάσει μια αντίληψη Βουλής, όπου αντιμάχονται εχθροί και όχι απλώς πολιτικοί αντίπαλοι....

Από "|ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", πρωτοσέλιδο, 02/02/22

"ΤΑ ΝΕΑ", 02/02/22

"ΤΑ ΝΕΑ", 02/02/22

"Τὸ Κοινοβούλιον δὲν ἦτο ἡ ἀντιπροσωπεία τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος, ἀλλὰ ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς φαυλότητος, … Περὶ ἐλέγχου δὲν ἠδύνατο νὰ γίνῃ λόγος, δοθέντος, ότι ἠσκεῖτο δι᾽ ὑλακῶν (γαυγισμάτων) καὶ μαχῶν σώματος πρὸς σῶμα τῶν παχυλῶς ἀμειβομένων βουλευτῶν, ὅταν εἰδικοὶ λόγοι ἰδιοτελείας τοὺς ἡγον εἰς τὴν αἰθουσαν τῶν συνεδριάσεων. Ὁ κεκράκτης Κλέων, ὁ σκυτοτόμος, ὁ λυχνοποιὸς Ὑπέρβολος, ὁ προβατοπώλης Λυσικλῆς καὶ οἱ λοιποὶ δημαγωγοὶ τῆς ἀρχαίας ἐκκλησίας καὶ τῆς ἀγορᾶς τῆς παρακμῆς, ἀπετέλουν τὴν ἐνσάρκωσιν τῶν νεωτέρων δημαγωγῶν τοῦ Βουλευτηρίου». Με αυτό τον τρόπο περιέγραφε το Κοινοβούλιο ένας εκ των θεωρητικών της επταετούς δικτατορίας σε προπαγανδιστικό φυλλάδιο, το 1969, και αυτή ακριβώς η ίδια επιδίωξη της μετατροπής του Κοινοβουλίου σήμερα, σε άντρο ακραίων καβγάδων, υπερέντασης, εκτόξευσης βαρύτατων χαρακτηρισμών, εν ονόματι, φυσικά, της Δημοκρατίας, είναι που απειλεί, όχι αυτούς κατά των οποίων στρέφονται τα πυρά, αλλά το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα!

Η σύγχρονη απειλή κατά της δημοκρατίας δεν είναι πια τα τανκς, με τα όποια τους προσχήματα, είναι η εξώθηση μέρους του εκλογικού σώματος σε στάση δεινής εχθρότητας κατά του Κοινοβουλίου, «που εκπροσωπείται από τόσο χαμηλό και εμπαθές επίπεδο». Να γιατί χθες, προεδρεύοντας στην ολομέλεια της Βουλής, τόνισα πως πράξεις κατάληψης του ιερού βήματος της Βουλής, από βουλευτή που ισχυρίζεται ότι αδικήθηκε από το Προεδρείο, όπως δηλαδή φέρθηκε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Π. Πολάκης, είναι πράξη βαθύτατα αντικοινοβουλευτική, γιατί τελικά καταλήγει να δημιουργεί στα μάτια της κοινής γνώμης μια αδιέξοδη και αποκρουστική εικόνα για τη Βουλή, που δεν μπορεί - διά της βίας; - να απομακρύνει έναν παραβάτη βουλευτή από την αίθουσα, διότι αυτό ως εικόνα, ακόμη και διεθνώς θα μας διέσυρε. Η μόνη, ευτυχώς, λύση σε παρόμοιες συμπεριφορές είναι θεσμική.

Το 2016, η Βουλή ψήφισε, με μεγάλη πλειοψηφία, τον Κώδικα Δεοντολογίας των Βουλευτών, βάσει του οποίου οι βουλευτές οφείλουν, μεταξύ άλλων: να ασκούν τα καθήκοντά τους με αλληλοσεβασμό, να προασπίζονται το κύρος της Βουλής, προσηλωμένοι στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ειδάλλως η Επιτροπή Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας λαμβάνει σοβαρά πειθαρχικά μέτρα.

Ο κ. Π. Πολάκης αισθάνθηκε πως το μέτρο της στέρησης του λόγου που του επεβλήθη από το Προεδρείο ήταν άδικο. Αντί, λοιπόν, να ακολουθήσουν προβλεπόμενα μέσα επισήμανσης αυτής της τυχόν αδικίας, όπως λ.χ. η έγερση παρεμπίπτοντος ζητήματος, κατέφυγε στην κατάληψη του βήματος, εμποδίζοντας τη συνέχιση της διαδικασίας. Αυτά προχθές. Χθες και μίλησε και ακούστηκε και έτυχε απάντησης, όπως θα μιλήσει και θα απαντήσει και ενώπιον της Επιτροπής Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας, στην οποία παραπέμφθηκε. Η προσπάθεια, όμως, να θεωρηθεί η κατάληψη ως αντίδραση σε... πραξικόπημα, επιχειρεί να εγκαινιάσει μια αντίληψη Βουλής, όπου αντιμάχονται εχθροί και όχι απλώς πολιτικοί αντίπαλοι. Πού οδηγεί αυτό; Μας το εξηγεί ο Δ. Τσάτσος: «Τι σημαίνει όμως "αντίπαλοι"; Η λέξη εκφράζει δύο εξίσου σημαντικά στοιχεία: Πρώτο, σημαίνει αντίθεση πολιτική ή (και) ιδεολογική. Δεύτερο, όμως, σημαίνει και αποδοχή της κοινής διαδικασίας, των κανόνων του παιχνιδιού. Σημαίνει τελικά αποδοχή και αναγνώριση του αντιπάλου! Από την ώρα που η σχέση των αντιπάλων γίνεται σχέση εχθρών, τότε παραμένει βέβαια η αναγκαία για τη δημοκρατία αντίθεση, χάνεται όμως η εξίσου αναγκαία για τη δημοκρατία αποδοχή των διαδικασιών, των κανόνων του παιχνιδιού και τελικά του αντιπάλου. Η αντιπαράθεση αντιπάλων στεριώνει τη δημοκρατία, η σύγκρουση εχθρών μέσα στο χώρο της είναι η αρχή του τέλους». (Δ. Τσάτσος, Η Κρίση του Πολιτικού Λόγου, Εκδόσεις Θεμέλιο 1983, σ. 69).


Στο μνημειώδες έργο του Δάντη «Θεία Κωμωδία» η επιγραφή στην είσοδο της Κόλασης γράφει «Lasciate ogne speranza voi ch' intrate» (Αφήστε κάθε ελπίδα, εσείς που μπαίνετε). Χθες, τόνισα πως η Βουλή, με το ζόρι, Κόλαση δεν θα γίνει! Και δεν έγινε. Γιατί οι θεσμοί μας και η δημοκρατία μας, με τις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους, μας προσφέρουν διέξοδο σε κάθε διαφωνία. Στη Βουλή δεν γίνονται πραξικοπήματα και πάντως για όλα υπάρχει διέξοδος, όχι στην οχλοκρατία και στην εχθρότητα, αλλά θεσμική, ώστε κάθε πολίτης που μας βλέπει να μην απελπίζεται, όπως μπροστά στην Κόλαση.

-Ο Κωνσταντίνος Αν. Τασούλας είναι Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων

"ΤΑ ΝΕΑ", 02/02/22

"ΤΑ ΝΕΑ", 02/02/22

Ο Πολάκης και ο "στρατός"

Παρακολούθησα και εγώ, και κάποια στιγμή και Live το show του «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη στη Βουλή, show για το οποίο θα δώσει εξηγήσεις στην Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής. Δεν έχω να πω πολλά πράγματα. Ο Πολάκης είναι αυτός που είναι, και άρα κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται από τις συμπεριφορές του. Και όποιος το κάνει, όποιος υποδύεται δηλαδή τον έκπληκτο, προφανέστατα, ψεύδεται ή ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ούτε η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντί του ή για την περίπτωσή του, μπορεί να προκαλεί κάποια έκπληξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει το αυτονόητο, όταν τον καλύπτει με ανακοινώσεις του, και μάλιστα με ανακοινώσεις στις οποίες είναι εμφανές ότι δανείζεται όρους και σκεπτικό από αυτά που χρησιμοποιεί και αναπτύσσει ο περί ου ο λόγος «πολιτικός» στις παρεμβάσεις του. Τον καλύπτει, γιατί δεν μπορεί να τον αποδοκιμάσει, να τον περιορίσει ή και να τον σταματήσει. Μια τέτοια απόπειρα θα προκαλούσε τη μήνι του, και τη μήνι των οπαδών του. Και ναι, έχει οπαδούς ο Πολάκης - αυτή είναι μια άλλη πραγματικότητα. Είναι ένας κόσμος που τον ακολουθεί, ο οποίος κινείται κάτω από τα ραντάρ της υπόλοιπης «καθωσπρέπει» κοινωνίας. Ενας κόσμος του οποίου η γνώμη για όλους τους υπόλοιπους είναι εχθρική. Είναι αυτός ο κόσμος, τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε σε κομματικό στρατό με την πολιτική των επιδομάτων - δεν χρειάζεται να δουλεύεις, για να βελτιώσεις τη ζωή σου, θα ζεις με ό,τι σου δίνουμε, και θα ζεις στο επίπεδο που βρίσκεσαι. Κλασική μέθοδος, που εν πολλοίς εξηγεί το πώς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραμένει σταθερά στην περιοχή του 20%-22%, παρά το γεγονός ότι είναι φανερή η έλλειψη στρατηγικής και πολιτικής πρότασης για τη χώρα...

Το όνειρο και η μαύρη αλήθεια

Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «κόμμα πολάκηδων». Ούτε το κόμμα ΤΩΝ «πολάκηδων». Απλώς αυτό που συμβαίνει, και δεν είναι πρωτοφανές για την πολιτική ζωή της χώρας (για παράδειγμα, θυμάμαι ότι την περίοδο της άγριας σύγκρουσης ΠΑΣΟΚ και ΝουΔου στις αρχές της δεκαετίας του '90, υπήρχε ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος ως «τοτέμ» του αντιμητσοτακισμού στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, να σέρνει ολόκληρο το κόμμα σε μια ακραία αντιπαράθεση με τη Δεξιά), αποδεικνύει πόσο δύσκολο είναι σε ένα κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να μετεξελιχθεί.

Το «νέο» κόμμα που ονειρεύεται ο «Λεγάμενος», με περιπτώσεις όπως ο Πολάκης, όχι κεντρώο ψηφοφόρο δεν πρόκειται να συσπειρώσει, αλλά ούτε και ανανεωτικό της Αριστεράς, που αποστρέφεται τέτοιες συμπεριφορές. Χθες, μιλώντας με έναν από τους βουλευτές που ανήκουν στη λεγόμενη «πασοκογενή» πτέρυγα του κόμματος, μου έλεγε ότι «προφανώς δεν ταυτιζόμαστε με τον Πολάκη, τη συμπεριφορά και τις πρακτικές του». Και μου πρόσθεσε ότι «είναι μια άλλη φιλοσοφία αυτή, μακριά από τις δικές μας πολιτικές καταβολές» (αυτά σε αντιδιαστολή με τα όσα δήλωσε στη Βουλή ο Γιάννης Ραγκούσης - άλλη έκπληξη αυτή!). Ηθελε δηλαδή να μου πει, ότι ο ρεβανσισμός, το νταηλίκι, η πρόκληση για την πρόκληση, η οξύτητα, η λεκτική βία, η απειλή, ο εκφοβισμός δεν είναι πρακτικές που τους εκφράζουν.

Δεν του το είπα, αλλά η μαύρη αλήθεια είναι ότι συνυπάρχουν με όλα αυτά, είναι δίπλα τους, στο πλάι τους, μπροστά τους. Και κανοναρχούν ένα ολόκληρο κόμμα, το οποίο προ 30 μηνών, κυβερνούσε τη χώρα...

Ασέβεια στη Δημοκρατία

Προσωπικά τον Πολάκη, τον έχω υποστεί. Με άθλιες επιθέσεις, συκοφαντίες, εκβιασμούς και ψέματα, σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο. Και με απειλές του είδους την «επόμενη φορά, θα είναι με αίμα». Δεν με απασχολεί. Ούτε τον φοβάμαι. Ομως έχω να πω, ότι εκείνος που πρέπει να τον φοβάται, είναι ο «Λεγάμενος». Οχι μόνο γιατί αμφισβητεί ευθέως και με όλους τους δυνατούς τρόπους την πρόθεσή του να μετεξελίξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια ευρεία κεντροαριστερή παράταξη, αλλά τον απειλεί ευθέως με τη στάση του, ότι δεν το έχει σε τίποτε να αποχωρήσει από το κόμμα και να στήσει το δικό του μαγαζάκι. Και το έχω πει και άλλη φορά, ας ρίξει καμιά ματιά στα σχόλια εκείνων που σχολιάζουν τις αναρτήσεις του Πολάκη. Θα εξαγάγει χρήσιμα συμπεράσματα για τον κόσμο που τον ακολουθεί: αγράμματοι κατά βάση (έχω δει περιπτώσεις να γράφουν το «και», με... έψιλον!), ακραίοι ρεβανσιστές, απολιτικοί, haters, ρατσιστές, λούμπεν, ομοφοβικοί. Θα διαπιστώσει ότι βρίζουν και τον ίδιο - θεός τους είναι μόνο ο Πολάκης.

Ομως δεν είναι αυτό το θέμα. Το βασικότερο είναι πως η οξύτητα που καλλιεργεί αυτός ο τύπος, οδηγεί την πολιτική ζωή της χώρας σε περίεργα μονοπάτια. Σε δρόμους που θα έπρεπε να αποφεύγονται, γιατί δεν έχουν επιστροφή. Τα είπε μια χαρά χθες ο πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας.

Αν ο Πολάκης ή ο κάθε Πολάκης ανεξαρτήτως κόμματος, έχει βάλει στόχο της ζωής του να δημιουργήσει στο ελληνικό Κοινοβούλιο συνθήκες κοινοβουλίων... Κορέας, Ταϊλάνδης ή και Τουρκίας ακόμη, οφείλουν οι αρχηγοί τους να τους μαζέψουν πριν γίνουμε θέμα στα κανάλια ανά την υφήλιο. Κι όχι να τους χαϊδεύουν. Οπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς με εντολή του «Λεγάμενου». Ακόμη κι αν ο προεδρεύων Αθανασίου υπερέβαλε (ένας βουλευτής, μπορεί να μιλάει στη Βουλή για οτιδήποτε, ας αφήσουν τις κουτοπονηριές οι δεξιοί...) αφαιρώντας τον λόγο από τον Πολάκη ή διακόπτοντας τη συνεδρίαση επειδή ο άλλος έκανε «κατάληψη» στο βήμα, εσύ ΣΥΡΙΖΑ, ρίχνεις λάδι στη φωτιά καλύπτοντας τον βουλευτή σου ή επαινώντας τον ουσιαστικά, ότι αυτό που του κάνουν είναι «αντιδημοκρατική πράξη», ότι τον «φιμώνουν», ότι «επλήγη η δημοκρατία», και άλλα τέτοια ανόητα. Είναι ασέβεια στη Δημοκρατία να την ταυτίζεις με τις πρακτικές του Πολάκη. Ασέβεια και ντροπή.

Ο φόβος των διαρροών

Μια περίπτωση θα δεχθώ (τρόπος του λέγειν) για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον Πολάκη: να υπηρετεί όλο αυτό μια σκοπιμότητα. Την ακόλουθη: συντηρείται το κλίμα της οξύτητας και της εξ αυτής απορρέουσας πόλωσης με την κυβέρνηση (η οποία πρόθυμα επίσης μπαίνει στον χορό - κορόιδο είναι;), για να περιχαρακωθεί ο κομματικός του χώρος. Να σταματήσει η αποσυσπείρωση και να μετριαστούν οι διαρροές προς το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Η δε χαρωπή συμμετοχή της ΝουΔου σε όλο αυτό, να γίνεται για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Διαπιστωμένα χάνει κι αυτή προς το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, άρα τη συμφέρει και η ένταση και η πόλωση. Συσπειρώνει τον κόσμο της, και εκείνη.

Ναι, αυτό μπορώ να το δεχθώ ως εκδοχή, αλλά υπό μια προϋπόθεση: να κρατηθεί σε ένα πλαίσιο το πράγμα. Να μην ξεφύγει...

Περί τρομοκρατίας

Θα κλείσω για σήμερα, με μια απογοήτευση. Αυτή στο πρόσωπο του Γιάννη Ραγκούση, του φίλου μου (παλιές «αμαρτίες»...). Πήρε τον λόγο στη Βουλή για να υπερασπιστεί και να καλύψει τις πομπές του Πολάκη (ντροπή και μόνο που το σκέφτομαι για τον Γιάννη, τι αναγκάζεται να κάνει...), και αφού είπε όσα είπε για την επάρατη Δεξιά και τα έργα της, είπε και μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:

«Υπάρχει συστηματική προσπάθεια τρομοκράτησης βασικών λειτουργών, τρομοκρατούνται δικαστές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, όπως συνέβαινε στα παλιά χρόνια της Δεξιάς».

Ενημερώνω τον φίλο Γιάννη, ότι και επί ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν το γνωρίζει, τρομοκρατούνταν άγρια δικαστές και δημοσιογράφοι. Για τους πρώτους, ας μιλήσουν εκείνοι. Εγώ θα μιλήσω για την περίπτωσή μου: μια σύλληψη έπειτα από μήνυση του κυβερνητικού εταίρου Καμμένου, πέντε αγωγές εκατοντάδων χιλιάδων από τον ίδιο, μια δέσμευση/κατάσχεση λογαριασμών, άπειροι έλεγχοι από το ΣΔΟΕ, το ΚΕΦΟΜΕΠ (!!!), διαπόμπευση σε τρεις Ολομέλειες της Βουλής σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, δημοσιοποίηση μέσω ομιλιών από Τσίπρα και Καμμένο του «πόθεν έσχες» μου (βαριά κολάσιμο ποινικό αδίκημα, αλλά εγώ δεν κάνω αγωγές σε πολιτικούς αρχηγούς και τον πρωθυπουργό της χώρας...) και εν τέλει μία αγωγή 1 εκατ. ευρώ, από τον σημερινό αρχηγό του.

Τι είναι όλα αυτά κύριε Ραγκούση, φίλε μου, αν όχι συντονισμένη προσπάθεια για την ηθική, επαγγελματική, οικονομική, πολιτική εξόντωση ενός δημοσιογράφου που δεν έσκυψε το κεφάλι στην κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου; Περιμένω μια απάντηση...

"ΤΑ ΝΕΑ", 02/02/22

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ ξεστόμισε χθες δύο πολύ βαριές λέξεις. Η πρώτη είναι ότι ο προεδρεύων της Βουλής έκανε «πραξικόπημα». Η δεύτερη είναι ότι γίνεται μια συστηματική προσπάθεια «τρομοκράτησης» πολιτικών, δικαστών, δημοσιογράφων και άλλων θεσμικών λειτουργών από τη Δεξιά.

Τι συνέβη; Εβγαλε ο Χαράλαμπος Αθανασίου τον στρατό στους δρόμους; Εστειλε η Επάρατος τους επίγονους της 17 Νοέμβρη να επιτεθούν σε αυτούς που υπερασπίζονται τη δημοκρατική τάξη; Δεν υπάρχουν τέτοιες πληροφορίες. Αντιθέτως, γνωρίζουμε ότι ένας βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης άσκησε φραστική βία καλώντας τη μια μέρα έναν συνάδελφό του να φορέσει τσίγκινο σωβρακάκι για να τον αντιμετωπίσει και καταλαμβάνοντας την επομένη το βήμα της Βουλής επειδή δεν τον άφησαν να μιλήσει όση ώρα ήθελε, για όποιο θέμα ήθελε, με όποιον τρόπο ήθελε. Γνωρίζουμε επίσης ότι οι «γνωστοί άγνωστοι», που θα θεωρούσαν ασφαλώς προσβλητικό να ταυτιστούν με τη Δεξιά, άσκησαν προχθές πραγματική βία πετώντας γκαζάκια στα σπίτια ενός δημοσιογράφου και ενός αστυνομικού.

Η γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κινήματος Αλλαγής κατήγγειλε χθες την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση ότι επιχειρούν «μεθοδευμένη πόλωση» με στόχο να διχάσουν. Αντί να καταδικάσει δηλαδή τις διαρκείς προκλήσεις του Πολάκη και να ζητήσει με την ευκαιρία αυτή από όλους τους βουλευτές όλων των κομμάτων να τηρούν κόσμια στάση και να πειθαρχούν στους κανόνες, υιοθέτησε τη λογική των ίσων αποστάσεων, λες και ο πολακισμός έχει ήδη προσβάλει όλο τον κόσμο εκτός από το κόμμα της.

Ολα αυτά θα ήταν κωμικά αν δεν ήταν εξόχως ανησυχητικά. Και είναι ανησυχητικά επειδή τα φαινόμενα βίας, μαζί με τις προσπάθειες δικαιολόγησης ή συμψηφισμού τους, επαναλαμβάνονται αενάως με διάφορες μορφές, εξοικειώνοντάς μας εν τέλει με το τέρας. Και επειδή οι λέξεις δεν είναι κατ'ανάγκη λιγότερο επικίνδυνες από τις πράξεις: αντιθέτως, πολλές φορές τις καθοδηγούν και τις νομιμοποιούν.

Αυτό δεν σημαίνει ότι τα κυβερνητικά στελέχη λάμπουν δια της κοσμιότητάς τους. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός θα μπορούσε να έχει αποφύγει τις ειρωνείες για την ηλικία του Κώστα Σκανδαλίδη και την επιλεκτική αναφορά στα θύματα της σκευωρίας Novartis, όπως θα μπορούσε να είναι και πιο προσεκτικός όταν αναφέρεται σε δικαστικές υποθέσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη. Αν όμως το κόμμα που ευελπιστεί να φέρει τη νέα πνοή στην ελληνική πολιτική ζωή ταυτίζει μια άστοχη δήλωση με μια τραμπούκικη συμπεριφορά, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα τόσο με την κρίση του όσο και με την πολιτική του ωριμότητα. Kι αν το κόμμα που κυβερνούσε μέχρι χθες ανάγει σε κεντρικό του σύνθημα την ορμπανοποίηση της Ελλάδας, καλύπτοντας την ίδια στιγμή τον Πολάκη και τον πολακισμό, μάλλον θα αργήσει να ξανακυβερνήσει.

Ο πρωταγωνιστής του εκχυδαϊσμού της πολιτικής ζωής, αντιθέτως, θα επανεκλεγεί πανηγυρικά.

"ΤΑ ΝΕΑ", Ηλίας Κανέλλης, 02/02/22

"ΤΑ ΝΕΑ", 02/02/22