Η δημοκρατική λύση έχει ανακαλυφθεί εδώ και αιώνες στην Αμερική: ανοιχτές προκριματικές εκλογές για την ανάδειξη υποψηφίων. Και τη συμπλήρωση, που την καθιστά ακόμη δημοκρατικότερη, την έχουν ανακαλύψει πολλές ευρωπαϊκές χώρες: κατάτμηση του αριθμού και εκλογή των ευρωβουλευτών από μείζονες περιφέρειες αναλογικά προς τον πληθυσμό τους και όχι από όλη την επικράτεια. Μου φαίνεται πως αν υιοθετηθούν αυτά τα δύο θα φυσήξει δροσερό δυτικό αεράκι ανανέωσης στο πολιτικό σύστημα....

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

Δεν πρόκειται για την «απόλυτη κατάπτωση» του ελληνικού πολιτικού συστήματος, ας μην είμαστε τόσο αισιόδοξοι· έχουμε μπροστά μας εθνικές εκλογές και έχει ακόμη ένα χρόνο ζωής η Ευρωβουλή.

Ποιο είναι το γιατρικό; Να καταργηθεί η δια σταυρού επιλογή και να επανέλθει η λίστα υποστηρίζουν πολλοί, να επιλέγουν πάλι ποιοι θα γίνουν ευρωβουλευτές οι αρχηγοί των κομμάτων - οι ίδιοι δηλαδή που έστειλαν στην Ευρωβουλή τους νυν δακτυλοδεικτούμενους.

Οι ηγεσίες, δεν αγνοούσαν ότι πρόσωπα με μεγάλη προβολή στα μέσα θα ξεπερνούσαν τους συνυποψηφίους τους. Αλλά υπήρχε win-win συμφωνία με τη διασημότητα: εσύ θα φέρεις ψήφους να ξεπεράσουμε τους αντίπαλους και εμείς θα σε στείλουμε στην Ευρωβουλή με πενταετές συμβόλαιο αντάξιο ποδοσφαιριστή της Champions Ligue.

Από τους έξι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τέσσερις προέρχονται από κλαμπ των τηλεοπτικών διασημοτήτων (Αρβανίτης, Γεωργούλης, Κούλογλου, Κουντουρά), επιλογές όλες του κ. Τσίπρα. Από τους επτά ευρωβουλευτές της ΝΔ εξωπολιτικές διασημότητες είναι τρεις (Ζαγοράκης, Σπυράκη, Κυριανόπουλος) - μόνο ο τελευταίος ήταν (ατυχής, αποδείχθηκε) επιλογή του κ. Μητσοτάκη, οι δύο άλλοι ήσαν επιλογές του κ. Σαμαρά.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι ο κ. Τσίπρας είναι «αφέντης στο κόμμα του»: μπορεί να αγνοεί προσδοκίες ή απαιτήσεις στελεχών και να προωθεί διασημότητες που φέρνουν ψήφους και καλά ποσοστά - κάτι που ωφελεί τον ίδιο και τη celebrity, όπως προείπαμε. Αντιθέτως, φαίνεται ότι τον κ. Μητσοτάκης είτε «δεν τον έπαιρνε» να εντάξει στο ψηφοδέλτιο διάσημους που θα έθεταν εκτός ευρωβουλής σημαντικά κομματικά στελέχη όπως οι κκ. Μεϊμαράκης και Κεφαλογιάννης και οι κυρίες Ασημακοπούλου και Βόζενμπεργκ, είτε εκ πεποιθήσεως ακολούθησε την κομματική πεπατημένη.

Προφανώς, οι επιλογές «πρόεδρος-αφέντης στο κόμμα του» και «αυτοαναπαραγώμενο πολιτικό προσωπικό» αποτελούν δίλημμα μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.

Η δημοκρατική λύση έχει ανακαλυφθεί εδώ και αιώνες στην Αμερική: ανοιχτές προκριματικές εκλογές για την ανάδειξη υποψηφίων. Και τη συμπλήρωση, που την καθιστά ακόμη δημοκρατικότερη, την έχουν ανακαλύψει πολλές ευρωπαϊκές χώρες: κατάτμηση του αριθμού και εκλογή των ευρωβουλευτών από μείζονες περιφέρειες αναλογικά προς τον πληθυσμό τους και όχι από όλη την επικράτεια.

Μου φαίνεται πως αν υιοθετηθούν αυτά τα δύο θα φυσήξει δροσερό δυτικό αεράκι ανανέωσης στο πολιτικό σύστημα.

"ΤΑ ΝΕΑ", 21/04/23