ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΤΑ "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ" ΝΑ ΑΥΞΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥΣ "ΤΑ ΝΕΑ" ΚΑΙ "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", ΣΥΝΕΠΩΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΑΠΑΝΗ ΑΓΟΡΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΧΑΡΤΙΟΥ;

Από την "Επένδυση" και τα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"

"ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ/Secret", 28/04/17

"...Προχωράμε στο Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και συγκροτούμε ενιαίο πολυκομματικό φορέα. Αυτό είναι καθοριστικό και στέρεο βήμα για τον τελικό μας στόχο. Δεν κάνουμε άλματα στο κενό. Η ώσμωση, η συνάφεια στις πολιτικές μας θέσεις και τον προγραμματικό μας λόγο, η κοινωνική δυναμική θα καθορίσουν τα επόμενα βήματά μας σε συνδυασμό πάντα με τις πολιτικές εξελίξεις. Το ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας που ανέλαβα τον Ιανουάριο του 2016, λειτούργησε και θα συνεχίσει να λειτουργεί θετικά και προωθητικά σε αυτή την πορεία...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

και τα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 28-30/04/17

Φώφη Γεννηματά

«Η κυβέρνηση έχει αλυσοδέσει τη χώρα»

Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης καταγγέλλει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για το τέταρτο Μνημόνιο και στέλνει αυστηρά μηνύματα στο εσωτερικό του κόμματός της ενόψει του έκτακτου Συνεδρίου

Η συνέντευξη στη Μυρτώ Λιαλιούτη

Το έκτακτο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και, συνακόλουθα, η «κατάργηση» της Κεντρικής Επιτροπής και του γραμματέα της «δεν είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών» αλλά «καταστατική κίνηση που δίνει διέξοδο». Η Φώφη Γεννηματά, ωστόσο, με τη συνέντευξή της στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» κάνει ένα βήμα πιο μπροστά, προειδοποιώντας σε αυστηρούς τόνους ότι δεν θα επιτρέψει «να επιστρέψουν στον χώρο ξεπερασμένες λογικές του χθες». 

Σε ακόμη αυστηρότερο ύφος, η επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης καταγγέλλει την κυβέρνηση Τσίπρα ότι «έχει αλυσοδέσει τη χώρα», καθώς «προχωρά σε άλλη μία συνθηκολόγηση με όρους ηττημένου» και φέρνει ένα τέταρτο Μνημόνιο. 

Παράλληλα, προεξοφλεί πως η παρούσα κυβέρνηση θα αποχωρήσει πριν από τη λήξη της θητείας της «κάτω από το βάρος της αποτυχίας και τη λαϊκή πίεση», αλλά επιμένει στη δική της διακριτή θέση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ. «Τώρα το δίλημμα είναι εθνική συνεννόηση ή εθνική καταστροφή. Εμείς θα επιμείνουμε απόλυτα στην ανάγκη εθνικής συνεννόησης για την επεξεργασία και υιοθέτηση μιας εθνικής γραμμής εξόδου από την κρίση», είναι το δικό της μήνυμα. 

Στον απόηχο και του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών, εξάλλου, η Φώφη Γεννηματά θεωρεί αναγκαία προϋπόθεση τη στροφή της σοσιαλδημοκρατίας στην κοινωνία, μέσα από μια «ριζοσπαστική αλλαγή» των πολιτικών της. 

Κυρία Γεννηματά, επηρεάζουν και σε ποιο βαθμό οι εσωκομματικές διαφωνίες την πορεία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης;

Οχι. Η δυναμική της Δημοκρατικής Συμπαράταξης προέρχεται και τροφοδοτείται από την κοινωνία. Κανένας μηχανισμός δεν μπορεί να ανακόψει αυτή την πορεία. Κάθε μέρα όλο και περισσότεροι προοδευτικοί πολίτες αγκαλιάζουν την προσπάθειά μας. Προχωρούμε με αποφασιστικότητα στο Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Συνέδριο που αποτελεί σημαντικό βήμα για την ανάδειξη του προγραμματικού μας λόγου και την εναλλακτική προοδευτική πρόταση για τη διακυβέρνηση του τόπου. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη είναι ο πόλος συσπείρωσης για τη δημιουργία προοδευτικού πλειοψηφικού ρεύματος στη χώρα. 

Οι τελευταίες εξελίξεις, ωστόσο, δεν θα απομακρύνουν και πάλι τον κόσμο που θα ήθελε να επιστρέψει στην παράταξη;

Ο κόσμος έχει αλλεργία στις εσωκομματικές διενέξεις, και με το δίκιο του. Λέει στη σημερινή μάλιστα συγκυρία: «Εδώ ο κόσμος χάνεται, βαρκούλες αρμενίζουν». Με αίσθημα ευθύνης απέναντι στη λαϊκή βάση, στον κόσμο που μας πιστεύει, προχώρησα στην απόφαση για έκτακτο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Μια πρωτοβουλία που δεν διχάζει, μια επιλογή πολιτική, θεσμική, καταστατική, που δίνει διέξοδο και ξεκαθαρίζει τους όρους λειτουργίας του κόμματος και το πολιτικό πλαίσιο βάσει του οποίου κινούμαστε. Δεν είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών, απλά δεν επιτρέπουμε να επιστρέψουν στον χώρο ξεπερασμένες λογικές του χθες. Η θετική ανταπόκριση του κόσμου σε αυτή την κίνηση επιβεβαιώνει την ορθότητά της. Οχι μόνο δεν φεύγουν, αλλά αντίθετα πεισμώνουν και στηρίζουν με πάθος. 

Η λεγόμενη «πασοκοποίηση» επεκτείνεται στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη, όπως φάνηκε και στις γαλλικές κάλπες. Πώς το αντιμετωπίζετε;

Εμείς αυτό το στάδιο το περάσαμε και το αφήσαμε πίσω μας. Το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε την κρίση ακριβά, με δυσανάλογο πολιτικό κόστος. Ηταν όμως πατριωτική η επιλογή μας να μην αφήσουμε τη χώρα στη δίνη μιας άτακτης χρεοκοπίας. Το έλλειμμα αλληλεγγύης στην Ευρώπη το πληρώνουν πρώτοι από όλους οι Σοσιαλιστές. Ελλειμμα που ζήσαμε κι εμείς στο πετσί μας τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Πληρώνουν τη σύμπλευση και την ανοχή στη δογματική πολιτική της λιτότητας, στις πολιτικές ακραίων συντηρητικών κύκλων της Ευρώπης. Χρειάζεται τώρα μια στροφή της σοσιαλδημοκρατίας στην κοινωνία. Για να διεκδικήσουμε ξανά την κοινωνική Ευρώπη. Η ριζοσπαστική αλλαγή των πολιτικών μας είναι η πρώτη και κύρια προϋπόθεση για να πείσουμε τους ευρωπαϊκούς λαούς, για να κλείσουμε οριστικά τον δρόμο στην Ακροδεξιά και τον λαϊκισμό.

Μπορεί η κομματική ιστορία του ΠΑΣΟΚ να συνυπάρξει με τον νέο φορέα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης;

Είμαστε μια παράταξη με μεγάλη ιστορία και προσφορά στον τόπο. Το αποτύπωμα αυτής της ιστορικής διαδρομής είναι θετικό. Το ΠΑΣΟΚ έχει έργο, είναι η παράταξη των μεγάλων αλλαγών. Είναι στο DNA μας η αλλαγή, οι ανατροπές και οι ρήξεις και γι’ αυτό ξέρουμε τι πρέπει να κρατήσουμε στις αποσκευές μας και τι να αφήσουμε οριστικά πίσω. Με λίγα λόγια, ξέρουμε και μπορούμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες της νέας εποχής. Να απαντήσουμε με σύγχρονες θέσεις στις σημερινές προκλήσεις, που είναι και το στοίχημα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Στη Συμπαράταξη συναντιούνται τα πιο προοδευτικά ρεύματα της κοινωνίας και συμπορεύονται δημιουργικές δυνάμεις, νέοι άνθρωποι και στελέχη με γνώσεις και εμπειρία. Είμαστε ομάδα που ξέρει να δίνει μάχες και να τις κερδίζει.

Γιατί δεν παίρνετε ξεκάθαρη θέση για το αν πρέπει να γίνουν εκλογές ή όχι, αφού θεωρείτε ότι αυτή η κυβέρνηση «κάνει κακό στον τόπο»;

Εμείς πρώτοι από όλους πήραμε ξεκάθαρη θέση ότι πρέπει να φύγουν το ταχύτερο γιατί η παραμονή τους ζημιώνει τη χώρα, δεν υπάρχει. Τις εκλογές δεν μπορούμε να τις επιβάλουμε. Αργά ή γρήγορα όμως θα γίνουν, πριν από τη λήξη της θητείας αυτής της κυβέρνησης κάτω από το βάρος της αποτυχίας και τη λαϊκή πίεση. Επιμένουμε ότι αυτοί δεν μπορούν, η Ελλάδα μπορεί. Με άλλη κυβέρνηση, άλλη πολιτική

Μια πολιτική ίσων αποστάσεων ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν ευνοεί τελικά τον ΣΥΡΙΖΑ, που – όπως λένε πολλά στελέχη σας – σας έχει συκοφαντήσει και αποδεκατίσει ως κόμμα; 

Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν όσοι μας προσάπτουν ίσες αποστάσεις. Συγχέουν σκόπιμα τον αυτόνομο λόγο και ρόλο της παράταξής μας. Μας χτυπούν από όλες τις μεριές, και από τη Δεξιά και από τη δήθεν Αριστερά, ακριβώς γιατί βλέπουν ότι μπορούμε να διαδραματίσουμε καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Δεν θα βρουν πρόθυμους σε εμάς ούτε για δήθεν ευρωπαϊκά μέτωπα με τη ΝΔ ούτε για δήθεν αντιδεξιά μέτωπα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πότε μας πάνε από δω, πότε μας πάνε από κει. Εμείς σταθερά αυτόνομη πορεία. Δεν επιθυμούμε απλά την ενίσχυση των δυνάμεών μας. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη αναδεικνύεται καθημερινά ως ο ισχυρός προοδευτικός πόλος στο πολιτικό μας σύστημα.

Υπό ποιες προϋποθέσεις θα μπορούσατε να συνεργαστείτε μετεκλογικά με τον Αλέξη Τσίπρα ή τον Κυριάκο Μητσοτάκη;

Προέχει η χώρα να βγει από τα Μνημόνια και να ανακάμψει. Δεν βρισκόμαστε σε μια κανονική περίοδο. Τώρα το δίλημμα είναι εθνική συνεννόηση ή εθνική καταστροφή. Εμείς θα επιμείνουμε απόλυτα στην ανάγκη εθνικής συνεννόησης για την επεξεργασία και υιοθέτηση μιας εθνικής γραμμής εξόδου από την κρίση. Μόνο μια βιώσιμη κυβέρνηση, με ευρεία λαϊκή και κοινοβουλευτική πλειοψηφία, μπορεί αξιόπιστα να το εγγυηθεί. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ το αρνούνται. Εμμένουν στη λογική της πόλωσης και του διχασμού. Αυτή όμως η τακτική οδηγεί μόνο σε αδιέξοδο. Γι’ αυτό διεκδικούμε την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και την ενίσχυση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ώστε να έχει καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.

Η συγκυβέρνηση με τον Αντώνη Σαμαρά δεν αποτελεί βάση και για μια μελλοντική συνεργασία με τη ΝΔ; 

Η κυβέρνηση τότε ήταν τρικομματική, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ. Συγκροτήθηκε έπειτα από δύο διαδοχικές εκλογές και με ορατό τον κίνδυνο της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας. Πρόταση συμμετοχής είχε γίνει, θυμίζω, και στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όμως αρνήθηκε να αναλάβει τότε ευθύνες σωτηρίας της χώρας. Δεν επρόκειτο λοιπόν για συνεργασία με τη ΝΔ, αλλά για προσπάθεια κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας.

Γιατί η κυβέρνηση δεν έχει ήδη κλείσει μια συμφωνία με τους εταίρους για τη δεύτερη αξιολόγηση; Ανησυχείτε ότι υπάρχει ακόμη εναλλακτικό σχέδιο για Grexit;

Η κυβέρνηση έχει αλυσοδέσει τη χώρα. Προχωρά σε άλλη μία συνθηκολόγηση με όρους ηττημένου. Με τους χειρισμούς της, ανεξάρτητα από σχέδια, έχει φέρει την Ελλάδα αντιμέτωπη με το δίλημμα Grexit ή διαρκής λιτότητα. Στην ουσία φέρνει ένα τέταρτο Μνημόνιο και μάλιστα χωρίς χρηματοδότηση. Πανηγυρίζει για τα πλεονάσματα, την ώρα που ο πολίτης γονατίζει από τα φορολογικά βάρη. Δεν πήρε τίποτα για το χρέος, ενώ δεσμεύτηκε να ψηφίσει και νέα μέτρα 3,6 δισ. ευρώ. Προχθές μας είπε ότι τάχα δεν θα τα εφαρμόσει αν δεν πάρει κάτι για το χρέος. Ποιον, αλήθεια, θα κοροϊδέψει; Ολοι πια καταλαβαίνουν ότι δεν καταστρέφει μόνο το σήμερα, αλλά υποθηκεύει και το αύριο.

Για πoιο λόγο οι πολίτες να στηρίξουν τη Δημοκρατική Συμπαράταξη;

Κατ’ αρχάς γιατί έχουμε καθαρές θέσεις, όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να θολώσουν τα νερά, οι πολίτες καταλαβαίνουν. Θέλουμε μια μεγάλη παράταξη. Θέλουμε μια αυτόνομη παράταξη και όχι ένα βολικό παρακολούθημα και θέλουμε παράταξη με συγκεκριμένο ιδεολογικό και πολιτικό πρόσημο και όχι ένα άχρωμο φιλελεύθερο μόρφωμα. Οι Ελληνες προδόθηκαν από τον λαϊκισμό και τα ψέματα των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Ξέρουν επίσης ότι δεν δίνουν λύσεις οι συντηρητικές πολιτικές της Δεξιάς. Προσβλέπουν σε μια προοδευτική εναλλακτική πρόταση. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα για μας. Γι’ αυτό δίνουμε το βάρος στο σχέδιο Ελλάδα. Μέσα από το σχέδιο αυτό θέλουμε και επιδιώκουμε να συναντηθούμε με τα εκατομμύρια των αγνοημένων Ελλήνων. Με τους ανθρώπους της μεσαίας τάξης που πνίγονται στα χρέη και στους φόρους. Με τους φτωχούς και τους ανέργους που πλήττονται από την κρίση. Με τους μικρομεσαίους και τους δημιουργικούς ανθρώπους που δίνουν σκληρό αγώνα επιβίωσης. Με τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους που διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον στη χώρα τους και τους αδυνάμους που πλήττονται από ασθένειες και αναπηρίες. 

Υπάρχει άλλος δρόμος με ανάπτυξη, με παραγωγή νέου πλούτου, απασχόληση και κοινωνική αλληλεγγύη. Και αυτόν προτείνουμε. Υπάρχει άλλος δρόμος με συνεννόηση και όχι διχασμό, και αυτόν προκρίνουμε. Χρειαζόμαστε μια νέα εθνική αυτοπεποίθηση, και αυτή όλοι μαζί θα χτίσουμε. 

Πότε εκτιμάτε ότι θα είστε έτοιμοι στη Δημοκρατική Συμπαράταξη για την πλήρη μετάβαση σε ένα νέο σχήμα;

Στόχος μας είναι η αναγέννηση της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης, της Κεντροαριστεράς. Ξεκινήσαμε με όχημα τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, όπου για πρώτη φορά βρέθηκαν κάτω από την ίδια στέγη τα ρεύματα του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής Αριστεράς και του ριζοσπαστικού Κέντρου. Συμπορεύτηκαν ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Κινήσεις Πολιτών, ΚΙΔΗΣΟ, ΕΔΕΜ και είμαστε ανοιχτοί για κινήσεις και προσωπικότητες του ευρύτερου χώρου. Προχωράμε στο Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και συγκροτούμε ενιαίο πολυκομματικό φορέα. Αυτό είναι καθοριστικό και στέρεο βήμα για τον τελικό μας στόχο. Δεν κάνουμε άλματα στο κενό. Η ώσμωση, η συνάφεια στις πολιτικές μας θέσεις και τον προγραμματικό μας λόγο, η κοινωνική δυναμική θα καθορίσουν τα επόμενα βήματά μας σε συνδυασμό πάντα με τις πολιτικές εξελίξεις. Το ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας που ανέλαβα τον Ιανουάριο του 2016, λειτούργησε και θα συνεχίσει να λειτουργεί θετικά και προωθητικά σε αυτή την πορεία.

"ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ", 28/04/17

ΣΙΓΗ ΙΧΘΥΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΡΕΝΑ, ΔΗΛΩΤΙΚΗ ΔΙΑΦΩΝΙΑΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΛΗ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΕΙ Ο ΥΠΕΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΟΣ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ...

Από τα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"

"ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ", 28/04/17

"...Μπορεί τα Rafale να μην αγοράστηκαν ποτέ, αλλά ο Πάνος Καμμένος δεν έμεινε παραπονεμένος. Το 2010, το βιογραφικό του εμπλουτίστηκε με την πληροφορία ότι χρίστηκε ιππότης του Εθνικού Τάγματος της Αξίας με την υπογραφή του Γάλλου προέδρου, Νικολά Σαρκοζί. Οταν ανέλαβε το υπουργείο κατά την πρώτη κυβέρνη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., μετέτρεψε το Πρόγραμμα της Θεσ­σαλονίκης σε κονδύλια για την επισκευή πέντε σαράβα­λων αεροσκαφών. Σε έκθεση όπλων στο Αμπου Ντάμπι τον Φεβρουάριο του 2015 ξανασυναντήθηκε με τον Χρή­στο Χούμπαυλη, την ίδια στιγμή που «φλέρταρε» με τις γαλλικές φρεγάτες Fremm. Τώρα, που το νέο εξοπλιστι­κό πρόγραμμα που επιθυμεί να φέρει σφίγγει τις σχέσεις με τους επιχειρηματίες του κλάδου, είναι αναμενόμενο να θυμάται παλαιούς γνώριμους...."

Από το ένθετο, από τα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"

"ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ/PROPAGANDA", 28/04/17

Μοιράζοντας συμβόλαια στην εξοπλιστική αποικία

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΜΕΛΛΕ να γράψει -μέχρι στιγμής- ότι ο ΥΕΘΑ στην πρώτη κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος, θα ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που θα επόπτευε την αγορά αεροσκαφών για την Πολε­μική Αεροπορία. Με τις ενστάσεις της αντιπολίτευσης και με προεξάρχοντα τον Ακη Τσοχατζόπουλο να δημι­ουργούν ένα τεταμένο κλίμα στο Κοινοβούλιο, κατάφε­ρε να σφραγίσει την αγορά 40 αεροσκαφών F-16 που προμηθεύτηκαν οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις από την αμερικανική Lockheed Martin. Αυτά θα συμπληρώνο­νταν από δεκάδες ακόμα, αν η απληστία των Ευρωπαί­ων κατασκευαστών δεν παρέτεινε επί σειράν ετών τον ανταγωνισμό μεταξύ τους, μέχρι του σημείου που η υπο­γραφή του Μνημονίου έσβησε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο.

Τα γαλλικά αεροσκάφη, και δη αυτά της περίφημης εταιρείας Dassault, δεν είναι άγνωστα στην ελληνική δη­μοσιότητα. Ο χαρακτηρισμός «αγορά του αιώνα» με τον οποίον στόλισε ο Ανδρέας Παπανδρέου τα 40 Mirage 2000 που προσέθεσε στον στόλο της Πολεμικής Αερο­πορίας το 1984 επαναλαμβανόταν με ερωτηματικό κάθε φορά που άνοιγε το θέμα του εξοπλισμού της ΠΑ. Ει­πώθηκε αναπόφευκτα όταν το 2000 η Ελλάδα παρήγ­γειλε 15 ακόμα Mirage 2000-5 Mk2, ενώ είχε ανοίξει η συζήτηση για τον εξοπλισμό της ΠΑ στον 21ο αιώνα. Η Dassault θα είχε μια τελευταία μεγάλη συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση, όταν το 2004 αποφασίστηκε η αναβάθμιση άλλων 10 παλαιών Mirage σε Mk2, σε μια τελευταία ανάλαφρη επωδό πριν από την έναρξη μιας σκληρά ανταγωνιστικής περιόδου.

Η επιλογή του Σπήλιου Σπηλιωτόπουλου για τα αμε­ρικανικά F-16 δεν ήρθε αναίμακτα. Από τα τέλη της δε­καετίας του 1990 είχε ληφθεί η απόφαση ότι η ΠΑ έπρε­πε να εκσυγχρονιστεί με τουλάχιστον 60 νέα αεροσκάφη. Στην πόρτα του ΥΠΕΘΑ, αλλά και στα σαλόνια των MME, τα αμερικανικά αεροσκάφη είχαν να ξεπεράσουν τους υπόλοιπους «μνηστήρες», από τους οποίους δύο φαί­νονταν να κάνουν μεγαλύτερο θόρυβο: η κοινοπραξία EADS, που συνενώνει βρετανικά, γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά συμφέροντα, έσπρωχνε μαχητικά το Eurofighter Typhoon· η γαλλική Dassault, από την άλλη, είχε στις αποσκευές της τόσο τα εκσυγχρονισμένα Mirage 2005- Mk2, όσο και τα ακόμα πιο καινούργια Rafale.

Η αγορά των F-16 της Lockheed Martin, έναντι 3,1 δια ευρώ, δεν καθόρισε νικητή. Αντίθετα, όξυνε τον αντα­γωνισμό. Η Dassault σταμάτησε να πιέζει για τα Mirage 2000 και άρχισε να προτείνει τα Rafale, ενώ η EADS επέμενε στα Eurofighter. Πέρα από το κύκλωμα μεσολα­βήσεων και εξυπηρετήσεων που είχε ριζώσει πέριξ του ΥΠΕΘΑ, οι κολοσσοί της αμυντικής βιομηχανίας έβλεπαν πως υπήρχαν κονδύλια πρόθυμα να διατεθούν στα προϊ­όντα τους. Τη δεκαετία που μεσολάβησε από τα Ιμια μέχρι την αγορά Σπηλιωτόπουλου υπολογίζεται πως η Ελλάδα ξόδεψε περίπου 30 δισ. -αντίστοιχων- ευρώ σε αμυντι­κές δαπάνες. Αυτές προέκυψαν σε έναν μικρό, αν και όχι αμελητέο, βαθμό για ψηφοθηρικούς λόγους, ύστερα από την έξαρση του εθνικισμού κατά τη δεκαετία του 1990, αλλά κυρίως επειδή οι πωλητές που προωθούσαν τα εκά­στοτε προϊόντα είχαν συνήθως τη στήριξη της πολιτικής ηγεσίας των χωρών στις οποίες παράγονται.

Ετσι, χάρη στη μεγαλύτερη επίδραση των ΗΠΑ στις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας, οι αμερικανικές εταιρεί­ες είχαν πάντα προτεραιότητα να διαλέξουν το κομμάτι τους από την εξοπλιστική πίτα. Η «αγορά του αιώνα» που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε κάνει την αρχή: μαζί με τα γαλλικά Mirage 2000 είχε αγοράσει και αμερικανι­κά F-16. H σολομώντεια λύση του επαναλήφθηκε έκτο­τε, όπως έγινε στα τέλη της δεκαετίας του '90, που αγο­ράστηκαν 60 αμερικανικά αεροσκάφη, πριν έρθει η σειρά των Mirage 2000-5 Mk2. H αγορά Σπηλιωτόπουλου φαι­νόταν το νέο επεισόδιο αυτού του σίριαλ.

Εκείνη την εποχή, ο τότε Νεοδημοκράτης βουλευ­τής Πάνος Καμμένος έγινε πρόεδρος της Διαρκούς Επι­τροπής Εθνικής Αμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, αλλά και επικεφαλής της ελληνικής απο­στολής στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του  Οργανι­σμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώ­πη. Ανέπτυξε, όμως, και «εξωσχολικές» δραστηριότητες. Η «Ελευθεροτυπία» αποκάλυψε ότι ο βουλευτής ανή­κει στο Σωματείο Ελλήνων Φίλων του τότε υποψήφι­ου προέδρου Νικολά Σαρκοζί, μέλη του οποίου είναι και ο Χρήστος Χούμπαυλης, αλλά και ο επίσημος αντιπρό­σωπος της Dassault στην Ελλάδα, Ανρί Λερουά, μαζί με το μέλος της Επιτροπής της Βουλής για τα Εξοπλιστι­κά, Χρήστο Ζώη.

Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή. Στην «προπαγάνδιση» των Eurofighter από επιφανείς πολιτικές και δη­μοσιογραφικές προσωπικότητες, η Dassault απάντησε με το βαρύ πυροβολικό. Ο Νικολά Σαρκοζί, πρώην δικη­γόρος της Dassault και τότε πρόεδρος της Γαλλίας, επι­σκέφθηκε την Αθήνα. Στη συνάντηση του με τον Κώστα Καραμανλή κατάφερε να αποσπάσει ρητή δέσμευση του πρωθυπουργού για το ζήτημα των Rafale. Η Eurofighter απάντησε, με τις κυβερνήσεις των χωρών που απαρτί­ζουν την EADS να απειλούν με παύση κάθε δανεισμού, αν δεν προχωρήσει η αγορά τους. Τη λύση έδωσε τελικά ένα μνημόνιο που έκοψε την αυτοδυναμία της ελληνι­κής κυβέρνησης στους εξοπλισμούς.

Μπορεί τα Rafale να μην αγοράστηκαν ποτέ, αλλά ο Πάνος Καμμένος δεν έμεινε παραπονεμένος. Το 2010, το βιογραφικό του εμπλουτίστηκε με την πληροφορία ότι χρίστηκε ιππότης του Εθνικού Τάγματος της Αξίας με την υπογραφή του Γάλλου προέδρου, Νικολά Σαρκοζί. Οταν ανέλαβε το υπουργείο κατά την πρώτη κυβέρνη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., μετέτρεψε το Πρόγραμμα της 

Θεσ­σαλονίκης σε κονδύλια για την επισκευή πέντε σαράβα­λων αεροσκαφών. Σε έκθεση όπλων στο Αμπου Ντάμπι τον Φεβρουάριο του 2015 ξανασυναντήθηκε με τον Χρή­στο Χούμπαυλη, την ίδια στιγμή που «φλέρταρε» με τις γαλλικές φρεγάτες Fremm. Τώρα, που το νέο εξοπλιστι­κό πρόγραμμα που επιθυμεί να φέρει σφίγγει τις σχέσεις με τους επιχειρηματίες του κλάδου, είναι αναμενόμενο να θυμάται παλαιούς γνώριμους.

Αλλωστε, το παραδοσιακό χρέος στην αμερικανική Lockheed Martin έχει ήδη πληρωθεί, μερικώς έστω, και ετοιμάζεται νέα δόση: σε συνέντευξη του στο περιοδι­κό «Unfollow» του περασμένου Μαρτίου, ο Νίκος Φίλης έκανε την πρώτη ρητή αναφορά που επιβεβαίωσε τις φή­μες περί της έντονης διαφωνίας του με την αναβάθμιση των F-16 και την εξαγορά ενός σμήνους F-35, που, με κό­στος κοντά στα 1,7-2 δια ευρώ, θα ικανοποιούσε την αμε­ρικανική πλευρά. Ο δρόμος είναι ανοιχτός, ακόμα κι αν ο νυν ΥΕΘΑ πλέον μιλάει καλύτερα αμερικανικά από ό,τι γαλλικά - στην ανάγκη, είναι σαν το ποδήλατο.

"ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΗ ΓΡΑΜΜΗ" ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ "ΕΠΙΘΕΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ", ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΑΝΤΑΙΦΝΙΔΙΑΣΜΟΥ;

Από την "ΗΜΕΡΗΣΙΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

Δίχως να είμαι σε θέση να γνωρίζω τις ακριβείς πληροφορίες του συντάκτη, βασισμένες προφανώς στο περιβάλλον του ΑΝΕΛάρχη-ΥΕΘΑ, που διαθέτει άλλωστε προς τούτο πολυπληθή μηχανισμό πληροφόρησης/παραπληροφόρησης/αποπληροφόρησης (αυτό εκτινάται κατά περίπτωση...) επισήμως μέσω ΥΠΕΘΑ, αλλά και ατύπως, ανεπισήμως έστω, μάλλον είναι γιά καλό που δεν πέρασε η "σκληρή γραμμή" του στο τελευταίο ΚΥΣΕΑ, Αλλά δεν περιμένει ο ευλογημένος (βεβαίως εκτός εισαγωγικών, ως ο εκλεκτός του Αρχιεπισκόπου στην Αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση, ως ο  ίδιος δεν χάνει ευκαιρία να διαλαλεί...) να πάρει η ΠΑ τα αεροσκάφη "F-35" κατασκευής ΗΠΑ και "αόρατα" (stealth), όχι πάντοτε όμως-υπό προϋποθέσεις, κατάλληλο εργαλείο γιά την "σκληρή γραμμή" που τόσον πιστεύει; Ας ελπίσουμε ότι θα συνεχίσει "να μην του περνάει", διότι με κάποια πράγματα δεν επιτρέπεται ούτε καν να παίζουμε...Και γιά την "σκληρή γραμμή" του και γιά τα "F-35"...
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης

ΚΑΙ Ο ΠΟΛΥΣ ΣΚΟΥΡΛΕΤΗΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΕΝ ΧΑΝΕΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ "ΚΟΝΤΡΑ" ΣΤΙΣ "ΚΟΝΤΡΕΣ" ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ;

ΟΙ ΚΗΠΟΥΡΟΙ ΤΗΣ "ΑΥΓΗΣ", 1.542 (181)

"Η ΑΥΓΗ", 28/04/17

Τα πράγματα εξελίχθηκαν με κέντρο και «αιτία πολέμου» την πολιτική κρίση στα Σκόπια. Σε σημείο ώστε το ρωσικό υπουρ­γείο Εξωτερικών να δηλώσει τον περασμένο Μάρτιο ότι η αλβανική «πλατφόρμα» πουζητάει βάσει εκλογικών αποτελεσμάτων συμμετοχή σε κυβέρνηση είναι «κατασκεύ­ασμα» του πρωθυπουργικού γραφείου (του κ. Ράμα) στα Τίρανα και με «ενεργό συνερ­γασία» του NATO και της Ευρωπαϊκής Ε­νωσης! Και στο Κόσοβο, ο πρόεδρος, Χακίμ Θάτσι, «προειδοποιήσει» ότι «στο τέλος, οι Αλβανοί της "Μακεδονίας" θα πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους».

Aπό την "Επένδυση"

"Επένδυση", 28-30/04/17

Αναβρασμός στα Δυτικά Βαλκάνια,
«σήμα κινδύνου» για την Ελλάδα

Τίρανα και Πρισπνα απειλούν τό Βελιγράδι και οργανώνουν ένοπλες ομάδες στη Νότια Σερβία - Χλιαρή η Ε.Ε. για Μεγάλη Αλβανία, την ώρα που οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται για «σταθερότητα» στην περιοχή

■ του Κ.Ι. Αγγελοπούλου
aggelopoulos@ependisnews.gr

Με την προσοχή των Ευ­ρωπαίων και της διε­θνούς κοινής γνώμη  γε­νικότερα συγκεντρωμέ­νη στην υπόθεση των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, τα βαλ­κανικά ζητήματα δεν φωτίζονται έντονα απ' τους προβολείς της επικαιρότητας. Ομως, στην Αθήνα, τα ζητήματα αυτά βρίσκονται πάντοτε στο κέντρο των προβληματισμών που αναπτύσσονται σε διπλωματία και ά­μυνα. Διότι, αν απ' τα μαύρα σύννεφα που συγκεντρώνονται πάνω απ' τα Βαλκάνια ξεσπάσει αύριο καταιγίδα, θα είναι αδύνα­τον να μην κινητοποιηθεί η Ελλάδα για να τοποθετηθεί απέναντι σε γεγονότα που θα συνδέονται ενδεχομένως και με αλλαγές στον βαλκανικό χάρτη.

Οταν, το 2015, ο Ρώσος υπουργός Εξω­τερικών, κ. Λαβρόφ, δήλωνε στη Μόσχα ότι υπάρχει σχέδιο για διαμελισμό της FYROM, με το NATO σχετικώς «ενήμερο», είχε -όπως η συνέχεια κατέδειξε- σωστή πληροφόρηση. Ακολούθησε οξεία πολιτική κρίση στα Σκόπια, έξαρση του αλβανικού εθνικισμού στη «Μακεδονία» του Γκρουέφσκι και στη Νότια Σερβία και εκδήλωση «ανησυχιών» από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. για το μέλλον αυτής της Δημοκρατίας, για την οποία μιλούν απαξιωτικά οι συνεργάτες του Ντόναλντ Τραμπ.

Τα πράγματα εξελίχθηκαν με κέντρο και «αιτία πολέμου» την πολιτική κρίση στα Σκόπια. Σε σημείο ώστε το ρωσικό υπουρ­γείο Εξωτερικών να δηλώσει τον περασμένο Μάρτιο ότι η αλβανική «πλατφόρμα» πουζητάει βάσει εκλογικών αποτελεσμάτων συμμετοχή σε κυβέρνηση είναι «κατασκεύ­ασμα» του πρωθυπουργικού γραφείου (του κ. Ράμα) στα Τίρανα και με «ενεργό συνερ­γασία» του NATO και της Ευρωπαϊκής  Ε­νωσης! Και στο Κόσοβο, ο πρόεδρος, Χακίμ Θάτσι, «προειδοποιήσει» ότι «στο τέλος, οι Αλβανοί της "Μακεδονίας" θα πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους».

Οι εξελίξεις συνεχίζονται, έχοντας σή­μερα ως αιτία βαλκανικής έντασης την τελευταία δήλωση του Αλβανού πρωθυπουργού, κ. Ράμα (που είδε «πόρτα» απ' τις Βρυξέλλες προσφάτως), ότι, αν δεν μπει η Αλβανία στην Ε.Ε., τότε «οι Αλβανοί θα ζήσουν σ' ένα ενιαίο κράτος» - δηλαδή με το Κόσοβο, τουλάχιστον. Παρόμοια δήλωση έκανε και ο κ. Θάτσι.

Εντονα αντέδρασε σ' αυτά το Βελιγράδι: Ο Σέρβος υπουργός Εξωτερικών, Ιβιτσα Ντάτσιτς, δήλωσε ότι «το σχέδιο τους είναι και η διεκδίκηση της πόλης Νις, αύριο θα ζητήσουν τα Σκόπια, το Ούλτσιν (Μαυρο­βούνιο! και την Ηπειρο απ' την Ελλάδα»..

ΑΘΗΝΑ, Ο ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟΣ ΠΑΙΚΤΗΣ

■ Η ΑΘΗΝΑ γνωρίζει καλά ότι μπορεί να τεθεί ζήτημα διεκδικήσεων στην Ηπειρο και βάζει εκ των πραγμάτων στο «κάδρο» της βαλκανικής αναταραχής και την Ελλάδα. Η ελληνική διπλωματία έχει λόγο να ανησυχεί από τις τελευταίες εξελίξεις, αλλά και να απογοητεύεται, όταν διαπιστώνει τη χλιαρή αντίδραση της Κομισιόν σε όσα δηλώ­νουν ο κ. Ράμα κι ο κ. Θάτσι («οι δηλώσεις τους μπορεί να εκλη­φθούν ως ανάμειξη στις εσω­τερικές υποθέσεις γειτονικών χωρών»... Οποία κομψότης!). Η Αθήνα έδωσε ιδιαίτερη προσοχή και στις αντιδράσεις των πρεσβειών των ΗΠΑ σε Βελι­γράδι, Τίρανα και Πρίστινα, που ανέφε­ραν ότι με τις δηλώσεις τους οι Ράμα και Θάτσι «υπονομεύουν τη σταθερότητα στην περιοχή». Η τοποθέτηση αυτή τυπικά απο­δοκιμάζει, βεβαίως, τα Τίρανα και την Πρί­στινα, αλλά η ελληνική πλευρά γνωρίζει ότι η λέξη-«κλειδί» είναι η «σταθερότητα». Διότι είναι στο όνομα αυτής της «σταθερότητας» που θα εκδηλωνόταν μια

«παρέμβα­ση» των ΗΠΑ στην περιοχή με το άνοιγμα της προοπτικής για «αλλαγές» στον ισχύο­ντα σήμερα χάρτη στα Δυτικά Βαλκάνια. Η ελληνική πλευρά παρακολουθεί προσεκτι­κά τη συμπεριφορά των ΗΠΑ στην περιοχή αυτή, αφού δεν αγνοεί ότι είναι εξαιρετικά ενισχυμένη η αμερικανική «επιρροή» στα κόμματα που αμφισβητούν το σημε­ρινό «στάτους κβο» και, κατά συ­νέπεια, ποιοι είναι οι αντίπαλοι της Ουάσινγκτον στα Σκόπια, στο Βελιγράδι και στη Σόφια. Ομοίως, για τη «σταθερότητα» στα Βαλκά­νια ενδιαφέρεται ζωηρά και η Μό­σχα, όταν απ' το υπουργείο των Εξω­τερικών αναφέρεται ότι με το σχέδιο για «μεγάλη Αλβανία» βρίσκεται «σε εξέλιξη η υπονόμευση των θεμελίων της σταθερότη­τας, και μάλιστα υπό την αιγίδα του NATO». Η αναφορά στο NATO ως «παίκτη» στα Βαλκάνια εμπλέκει έμμεσα και την Ελλάδα σε ενδεχόμενες «θερμές» εξελίξεις, αφού είναι κι αυτή χώρα-μέλος της Συμμαχίας.

ΟΠΛΑ ΣΤΟ ΠΡΕΣΟΒΟ

■ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ οι ανησυχίες για ενδεχόμενες «αναφλέξεις» οφείλονται και στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη νότια \ άκρη της Σερβίας, στην κοιλάδα του Πρέσοβο, γεωγραφικά δίπλα σο Κόσοβο. Εκεί, στην περιοχή που οι αλβανόφωνοι αποκαλούν «Ανατολικό Κοσσυφοπέδιο», ο δήμαρχος του Μπουγιάνοβιτς δήλωσε πρόσφατα ότι «Αλβανία, Κόσοβο και Πρέσοβο θα δείξουμε στη Σερβία ότι η περιοχή αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ενιαίας Αλβανίας». Το Βελιγράδι είναι έτοιμο να «δαγκώσει». Διότι τα πράγ­ματα στο Πρέσοβο είναι «καυτά», εξαιτίας του ότι έχει δημιουργηθεί εκεί μια αλβανική παραστρατιωτική οργάνωση, η UCPMB (παρακλά­δι του διαβόητου UCK), η οποία προωθεί μια διακήρυξη για «αυτόνο­μο Πρέσοβο». Ετσι, στην περιοχή αυτή «βρωμάει μπαρούτι»...

Η Αθήνα έχει κι άλλες σοβαρές ανησυχίες για την κατάσταση που επικρατεί σε αυτή την περιοχή. Πρώτον, διότι απ' το Κόσοβο ο ISIS έχει στρατολογήσει δύο εκατοντάδες άτομα που πολεμούν τώρα στη Συρία. Δεύτερον, διότι εκεί, στα σύνορα με την ΠΓΔΜ, κινούνται οι πιο «ριζοσπάστες» μουσουλμάνοι, στους οποίους «υπολογίζει» και η Τουρ­κία του Ερντογάν. Τρίτον, διότι διαπιστώνει, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αγνοεί, μεν, την ποιότητα των πολιτικών που ηγούνται στα Τίρανα και στην Πρίστινα και το όργιο της διακί­νησης ναρκωτικών, όπλων και μαύρου (και «ισλα­μικού») χρήματος στο τρίγωνο Τίρανα - Κόσοβο -Τέτοβο, αλλά δεν κάνει απολύτως τίποτε για να εργαστεί με στόχο την αποτροπή συγκρούσεων.

ΟΤΑΝ Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ Ή Η ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΧΟΡΗΓΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΟΧΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΑΓΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΓΟΣ ΚΑΙ...ΕΝΟΧΗ!

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/04/17

"... Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι το 2019 είναι ακόμα μακριά. Σχετικό. Μέχρι τότε, αν κλείσει η συμφωνία και υπάρξει ανάσα στο χρέος, η χώρα θα ενταχθεί στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το κλίμα θα αρχίσει να αλλάζει. Οι φόροι όμως δεν πρόκειται να μειωθούν, τα εισοδήματα δεν πρόκειται να αυξηθούν και η ανεργία σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις θα συνεχίσει να είναι πάνω από 20% του εργατικού δυναμικού..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 28-30/04/17

«Εδωσαν» 13η αλλά...«κλέβουν»

 11η και 12η σύνταξη
Διπλό πλήγμα για τα εισοδήματα των συνταξιούχων με την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς και τη μείωση του αφορολόγητου ορίου

Της Έλενας Λάσκαρη

Διπλό χτύπημα στους συνταξιούχους με ετήσια απώλεια εισοδήματος έως και 3.000 ευρώ μέσα από το μαχαίρι στις αποδοχές τους και την παράλληλη συρρίκνωση του αφορολογήτου φέρνουν τα νέα μέτρα, τα οποία πλέον βρίσκονται στην τελική ευθεία για τη Βουλή.

Τα τελευταία μερεμέτια στην επιχειρούμενη συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο γίνονται αυτές τις ημέρες στο Χίλτον, στο πλαίσιο μιας διαπραγμάτευσης η οποία άρχισε τον περασμένο Οκτώβριο και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ολοκληρωθεί στις 22 Μαΐου.

Ο επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντεϊσελμπλούμ ανέλαβε χθες «προσωπική δέσμευση» έναντι του Ευρωκοινοβουλίου ότι «θα καταλήξουμε σε συμφωνία εντός του Μαΐου», φέρνοντας στο προσκήνιο και το θέμα του χρέους.

«Θα συζητήσουμε για το χρέος, η ελάφρυνση θα χρειαστεί για να βρεθεί λύση. Αυτή είναι η γνώμη μου και νομίζω ότι την ασπάζονται στο Eurogroup» είπε, μία ημέρα μετά την πρόδηλη ανησυχία του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, να υπάρξει ένα νέο «ποίημα πάνω στα ποιήματα» για την ανάγκη διευθέτησης του ελληνικού χρέους.

Ολα για όλα. Η κυβέρνηση ποντάρει τα ρέστα της στην παγκόσμια συμφωνία. Δίνει πρόσθετα μέτρα και ελπίζει σε μείωση των στόχων πρωτογενών πλεονασμάτων για την περίοδο μετά το 2022.

Με αυτό τον τρόπο επιχειρεί να διαχειριστεί πολιτικά το νέο πακέτο μέτρων των 3,6 δισ. ευρώ, το οποίο θα πέσει στις πλάτες κυρίως των συνταξιούχων αλλά και των μισθωτών και των αγροτών των χαμηλότερων εισοδηματικών κλιμακίων μέσω της μείωσης του αφορολογήτου στα επίπεδα των 5.700 - 6.600 ευρώ.

Παράλληλα Σόιμπλε και Τόμσεν ενδεχομένως να μην έχουν πει την τελευταία τους κουβέντα. Μέχρι τώρα έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στις ανατροπές και στα πισωγυρίσματα και τίποτα δεν προδιαγράφει, ενόψει των γερμανικών εκλογών, ότι θα καθήσουν με σταυρωμένα χέρια.

Ακόμα όμως και στο ιδανικό σενάριο, κατά το οποίο στις 22 Μαΐου οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης έχοντας στο τραπέζι τους ψηφισμένα σκληρά μέτρα από την ελληνική κυβέρνηση θα συζητήσουν για το χρέος χωρίς ο Σόιμπλε να ανάβει νέες φωτιές, είναι προδιαγεγραμμένο ότι καμία παρέμβαση στο θηρίο των 330 δισ. ευρώ δεν πρόκειται να υπάρξει πριν από το τέλος του προγράμματος τον Αύγουστο του 2018.

Οι Ευρωπαίοι θεωρείται βέβαιο, όπως αναφέρουν καλά πληροφορημένες πηγές, ότι θα καθιερώσουν δεσμεύσεις και προαπαιτούμενα για την όποια μελλοντική παρέμβαση σε χρέος και πλεονάσματα, διατηρώντας τον έλεγχο της οικονομικής πολιτικής στην Ελλάδα για τα επόμενα χρόνια, ενώ η κυβέρνηση θα συνεχίσει το ποίημα «δεν εφαρμόζονται τα νέα μέτρα χωρίς ελάφρυνση χρέους».

Στους εκατέρωθεν εκβιασμούς μέχρι σήμερα - δυστυχώς - νικητές είναι πάντα οι δανειστές.

Βαρύ τίμημα. Το τίμημα της συμφωνίας είναι βαρύ για την ελληνική κοινωνία. Το αφήγημα σύμφωνα με το οποίο για κάθε ένα ευρώ επιβάρυνσης θα υπάρχει ένα ευρώ ελάφρυνσης που πλάστηκε στον μύθο του τέλους της λιτότητας μετά το Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου, έχει προσαρμοστεί ήδη στην πραγματικότητα.

Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός αναγνώρισε ότι οι όποιες ελαφρύνσεις δεν θα αφορούν τους ίδιους ανθρώπους που θα επιβαρυνθούν, ο υπουργός Οικονομικών νωρίτερα είχε προϊδεάσει ότι για κάποιους πολίτες η συμφωνία θα είναι επώδυνη.

Οι συνταξιούχοι βρίσκονται ακόμα μία φορά σε πρώτο πλάνο. Εκτός από τα 1,8 δισ. ευρώ που θα βγουν από τις τσέπες τους μέσω της κατάργησης των προσωπικών διαφορών στις ήδη καταβαλλόμενες συντάξεις, θα κληθούν να σηκώσουν και ένα μερίδιο από τα πρόσθετα βάρη από τη μείωση του αφορολογήτου.

Τα παραδείγματα που επεξεργάστηκαν «ΤΑ ΝΕΑ» είναι ενδεικτικά. Συνταξιούχος χωρίς παιδιά με σύνταξη 817 ευρώ θα χάσει 102 ευρώ τον μήνα μόνο από την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς (εφόσον κοπεί στο σύνολό της). Μόνο και μόνο από αυτή την περικοπή χάνει 1.235 ευρώ τον χρόνο. Σήμερα, ο συγκεκριμένος συνταξιούχος έχει αφορολόγητο όριο 8.636 ευρώ και για τη σύνταξή του επιβαρύνεται με φόρο εισοδήματος 259 ευρώ.

Το αφορολόγητο όμως για τη συγκεκριμένη κατηγορία συνταξιούχων (όπως και για τους μισθωτούς και τους αγρότες χωρίς παιδιά) οδεύει ολοταχώς προς τα 5.685 ευρώ και με τις ψαλιδισμένες αποδοχές ο φόρος αυξάνεται στα 637 ευρώ ή 378 ευρώ παραπάνω. Η συνολική χασούρα εισοδήματος ανέρχεται σε 1.613 ευρώ ή χονδρικά σε ετήσια βάση χάνονται δύο συντάξεις.

Στα υψηλότερα κλιμάκια (στις συντάξεις των 1.400 ευρώ σήμερα), επειδή το μαχαίρι στις αποδοχές αναμένεται πολλαπλάσιο, το μεγαλύτερο μέρος των απωλειών προκύπτει από την καθαρή μείωση των συντάξεων. Ο πρόσθετος φόρος είναι συγκριτικά χαμηλότερος εξαιτίας της παράλληλης ισοπέδωσης του εισοδήματος. Το αποτέλεσμα είναι όμως και πάλι το ίδιο: δύο συντάξεις τον χρόνο θυσία για τη συμφωνία. Στο καλό σενάριο, το μαχαίρι στις συντάξεις θα μπει το 2019 και στο αφορολόγητο το 2020, στο κακό σενάριο όλο το πακέτο θα εφαρμοστεί το 2019.

Απότομη προσγείωση. Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι το 2019 είναι ακόμα μακριά. Σχετικό. Μέχρι τότε, αν κλείσει η συμφωνία και υπάρξει ανάσα στο χρέος, η χώρα θα ενταχθεί στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το κλίμα θα αρχίσει να αλλάζει. Οι φόροι όμως δεν πρόκειται να μειωθούν, τα εισοδήματα δεν πρόκειται να αυξηθούν και η ανεργία σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις θα συνεχίσει να είναι πάνω από 20% του εργατικού δυναμικού.

Επιστρέφοντας στο παρόν, οι καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης έχουν κοστίσει ήδη ακριβά. Οι εκροές καταθέσεων από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα άγγιξαν τα 2,5 δισ. ευρώ από τις αρχές του έτους και παρότι το δίμηνο Μάρτιος - Απρίλιος καταγράφεται επιβράδυνση του ρυθμού μείωσης των καταθέσεων, η αβεβαιότητα συνεχίζει να δίνει τον τόνο στις εξελίξεις.

Ακόμα χειρότερα, οι προβλέψεις για τον ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας κάθε μήνα που περνά χωρίς να κλείνει η συμφωνία αναθεωρούνται σε διαρκώς χαμηλότερα επίπεδα. Η επέκταση κατά 2,7% που προέβλεπε ο προϋπολογισμός για φέτος, θεωρείται όνειρο μακρινό και οι πλέον απαισιόδοξοι έχουν φτάσει στο σημείο να προβλέπουν στασιμότητα και το 2017.

Χθες η Citigroup σε ανάλυσή της έθεσε τον πήχη της ανάπτυξης για φέτος σε μόλις 0,1% και αυτό διότι θεωρεί ότι «θα υπάρξει κάποια επιτάχυνση το δεύτερο εξάμηνο, μετά την πιθανή συμφωνία για τη δεύτερη αξιολόγηση». Ωστόσο, όπως σημειώνει, τα capital controls που εξακολουθούν να ισχύουν και τα νέα μέτρα λιτότητας «θα συνεχίσουν να φρενάρουν την ανάκαμψη και είναι πιθανό να μην πιαστούν οι στόχοι του προγράμματος όσον αφορά την ανάπτυξη».

Η εκτίμηση αυτή είναι ιδιαιτέρως ανησυχητική. Χωρίς ανάπτυξη και με ένα νέο κύμα λιτότητας προ των θυρών, κανένα ποίημα για το χρέος δεν μπορεί να δώσει ανάσα ούτε στην κοινωνία ούτε στην πραγματική οικονομία.

"...Αν υπάρχει, άλλωστε, μια ελπίδα να πάρει η Ελλάδα αυτά που προσδοκά για το χρέος και μάλιστα σύντομα, είναι ακριβώς οι προθέσεις και η τυχόν συναντίληψη των δύο ισχυρών κυριών, αφού ο γερμανός υπουργός Οικονομικών εξακολουθεί να δείχνει πως το καλύτερο σενάριο για τον ίδιο είναι να... κλωτσήσει το τενεκεδάκι με το χρέος ώς τις ομοσπονδιακές κάλπες. Σενάριο που δεν μπορεί παρά να είναι καταστροφικό για την Ελλάδα και την πορεία της οικονομίας, ανεξαρτήτως της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης, αφού θα μπλοκάρει την ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και θα φρενάρει την οικονομία. Με αποτέλεσμα να ακυρωθεί στην πράξη και το success story που επιδιώκει να χτίσει η κυβέρνηση και να αλλάξει το αφήγημά της σε μια ύστατη προσπάθεια να κερδίσει πολιτικό χρόνο ώς το τέλος του 2018 και να συγκρατήσει τη φθορά της..."

Aπό "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ.ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 28-30/04/17

Αυτός, αυτή και ο μυστήριος
Οι σχέσεις του Αλέξη Τσίπρα με την Ανγκελα Μέρκελ, παρότι άρχισαν υπό το... επαναστατικό πρίσμα της συριζαϊκής αντιπολίτευσης, αποκαταστάθηκαν γρήγορα και κατά περιόδους υπήρξαν ιδιαιτέρως θερμές. Αλλά υπήρχε και ο «σοβαρός και σεβαστός» Σόιμπλε...

Του Αιμίλιου Περδικάρη

Είναι Μάιος του 2014, παραμονές ευρωεκλογών. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμη αντιμνημονιακός και αντιπολιτευόμενος. «Go back, κυρία Μέρκελ. Go back, κύριε Σόιμπλε. Go back, κυρίες και κύριοι της συντηρητικής νομενκλατούρας» λέει από τη Μυτιλήνη ο Αλέξης Τσίπρας. Δυο χρόνια και κάτι μήνες αργότερα η καγκελάριος είναι για τον Πρωθυπουργό «ανοιχτόμυαλη» και ο γερμανός υπουργός Οικονομικών «σεβαστός πολιτικός και σοβαρός αντίπαλος». Την ίδια ώρα, κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούν τη ΝΔ και προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι δίνουν «διαπιστευτήρια υποταγής» στο Βερολίνο.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, και γιατί αυτή η σχέση ετεροκαθορίζεται; Πρόκειται για ιδεολογική σύγχυση; Εξυπηρετεί άραγε συγκεκριμένη στρατηγική; Τα πράγματα είναι πιο απλά απ' όσο φαίνονται. Μιλώντας ο ίδιος για αυταπάτες, ο Πρωθυπουργός δείχνει να κατάλαβε από την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης ότι η «επανάσταση» απέναντι στη Γερμανία μπορούσε να έχει έναν και μόνο ηττημένο: την Ελλάδα. Ετσι η προσέγγιση των δύο πλευρών υπήρξε γοργή και εξίσου γοργά έσπασε ο πάγος ανάμεσα στην Ανγκελα Μέρκελ και τον Αλέξη Τσίπρα, μολονότι η σχέση αυτή και κατ' επέκταση οι σχέσεις Ελλάδας - Γερμανίας πέρασαν από πολλές διακυμάνσεις.

Αθήνα καλεί Βερολίνο

Η πρώτη επίσκεψη Τσίπρα στο Βερολίνο με κάθε επισημότητα δεν άργησε να έρθει, ενώ άνοιξε ένας δίαυλος επικοινωνίας που παραμένει ακόμη και σήμερα ανοιχτός, ιδιαίτερα στις κρίσιμες στιγμές. Πολλές φορές, μάλιστα, ο Πρωθυπουργός προσέτρεξε στη γερμανική βοήθεια με τελευταίο παράδειγμα τη διελκυστίνδα ΔΝΤ - Βερολίνου για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους και τις παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις σχετικά με την επίτευξη συμφωνίας στο Eurogroup της Μάλτας.

Από την άλλη πλευρά, η Αθήνα είχε - και έχει - να αντιμετωπίσει την άτεγκτη στάση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Οι περιπτώσεις όπου ο γερμανός υπουργός Οικονομικών ενήργησε ως ο κακός της υπόθεσης και η καγκελάριος ως η καλή ήταν πολλές, χωρίς, ωστόσο, αυτό να σημαίνει ότι η κυρία Μέρκελ δεν παρείχε κάλυψη στον υπουργό της. Τουναντίον, υπήρξαν φορές που αποτέλεσε αιτία για να ψυχρανθούν, έστω και προσωρινά, οι σχέσεις Αθήνας - Βερολίνου.

Η ελληνική πλευρά εκτιμά πάντως πως αυτή η σχέση βρίσκεται στο τέλος της, δεδομένου ότι το πιθανότερο σενάριο θέλει τον Σόιμπλε να εγκαταλείπει τον θώκο του υπουργού Οικονομικών μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές στη Γερμανία το φθινόπωρο. Ετσι, ανθίσταται ισχυρά στις πιέσεις του το τελευταίο διάστημα, ωστόσο το Μαξίμου εμφανίζεται να αξιοποιεί τον δίαυλο επικοινωνίας Τσίπρα - Μέρκελ όχι μόνο για όσα αφορούν τον Σόιμπλε αλλά και για το γεγονός ότι η επαφή Μέρκελ - Λαγκάρντ είναι αυτή που μπορεί τελικά να γεφυρώσει το χάσμα ΔΝΤ - Γερμανίας για το χρέος προς όφελος της ελληνικής πλευράς.

Αν υπάρχει, άλλωστε, μια ελπίδα να πάρει η Ελλάδα αυτά που προσδοκά για το χρέος και μάλιστα σύντομα, είναι ακριβώς οι προθέσεις και η τυχόν συναντίληψη των δύο ισχυρών κυριών, αφού ο γερμανός υπουργός Οικονομικών εξακολουθεί να δείχνει πως το καλύτερο σενάριο για τον ίδιο είναι να... κλωτσήσει το τενεκεδάκι με το χρέος ώς τις ομοσπονδιακές κάλπες. Σενάριο που δεν μπορεί παρά να είναι καταστροφικό για την Ελλάδα και την πορεία της οικονομίας, ανεξαρτήτως της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης, αφού θα μπλοκάρει την ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και θα φρενάρει την οικονομία. Με αποτέλεσμα να ακυρωθεί στην πράξη και το success story που επιδιώκει να χτίσει η κυβέρνηση και να αλλάξει το αφήγημά της σε μια ύστατη προσπάθεια να κερδίσει πολιτικό χρόνο ώς το τέλος του 2018 και να συγκρατήσει τη φθορά της.

Φίλοι στο άλλο στρατόπεδο

Στην προσέγγιση Αθήνας - Βερολίνου το τελευταίο διάστημα έπαιξαν ρόλο και άλλα πρόσωπα. Κλειδί για τη συμφωνία της Μάλτας φαίνεται πως ήταν οι επαφές του Πρωθυπουργού με τον αντικαγκελάριο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ και τον γερμανό πρόεδρο Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγερ, οι οποίοι μάλιστα επισκέφθηκαν πρόσφατα την Ελλάδα. Και οι δύο προέρχονται από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD), το οποίο κατεβάζει ως υποψήφιο καγκελάριο τον Σεπτέμβριο τον Μάρτιν Σουλτς. Μολονότι ως πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου δεν είχε υποστηρίξει πάντοτε με θέρμη τις ελληνικές θέσεις και ιδιαίτερα στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπήρξε επικριτικός προς τον Τσίπρα και την πολιτική του, ο Σουλτς υπόσχεται τώρα τον τερματισμό της λιτότητας στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα το Μαξίμου να ποντάρει στην υποψηφιότητά του.

Ο ίδιος ο Τσίπρας, ωστόσο, καλείται να ισορροπήσει επιδέξια ανάμεσα στον υποψήφιο του SPD και τη Μέρκελ. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι επεφύλαξε τον χαρακτηρισμό «ανοιχτόμυαλη» για την καγκελάριο στην πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξή του αναφερόμενος συγκεκριμένα στη στάση της για το Προσφυγικό. Και πράγματι, η Ελλάδα οφείλει μεγάλο μέρος της συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας για το Προσφυγικό - η οποία έφερε ανάσχεση των ροών στο Αιγαίο - στην καγκελάριο. Η Μέρκελ έχει υποστεί, άλλωστε, ισχυρό πλήγμα στη δημοτικότητά της από το Προσφυγικό, ενώ εμφανίζεται ιδιαίτερα επιφυλακτική απέναντι στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας εφόσον εκείνη δεν πληροί συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Κάτι που εξυπηρετεί αναφανδόν τις επιδιώξεις της ελληνικής διπλωματίας, ιδιαίτερα με την ένταση να χτυπά κόκκινο στο Αιγαίο και το Κυπριακό να παραμένει ανοιχτό.

Ενδιαφέρον στοιχείο αποτελεί και η αλλαγή φρουράς στη γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα το καλοκαίρι. Τον Πέτερ Σόοφ διαδέχεται ο Γενς Πλέτνερ, ο οποίος διετέλεσε διευθυντής του γραφείου του προέδρου Σταϊνμάγερ κατά τη διάρκεια της θητείας του στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών. Σημαντικό ρόλο στην ανοιχτή γραμμή μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου παίζει και το «νούμερο δύο» της πρεσβείας, ο επιτετραμμένος Μαρκ Μπόγκνταν ο οποίος ήδη υπηρετεί στην Αθήνα.

Ο άνθρωπος από τη Γαλλία

Στις σχέσεις Αθήνας - Βερολίνου, όμως, εμπλέκεται άμεσα και το Παρίσι. Μολονότι το Βερολίνο έχει αναμφισβήτητα προβάδισμα στο γαλλογερμανικό μπρα ντε φερ, η Γαλλία αποτελούσε και αποτελεί έναν από τους παραδοσιακούς συμμάχους της Ελλάδας. Και ωσάν η ιστορία να επαναλαμβάνεται, όπως με την καγκελάριο Μέρκελ, έτσι ο Τσίπρας ξέχασε γρήγορα τον χαρακτηρισμό «Ολαντρέου» στον απερχόμενο γάλλο πρόεδρο προεκλογικά ενθυμούμενος ως Πρωθυπουργός ότι έχει στο πλευρό του έναν καθοριστικό σύμμαχο: τον Φρανσουά Ολάντ.

Τι προσδοκά τώρα η Ελλάδα από τη διαφαινόμενη εκλογή Μακρόν; Το βασικό είναι τη σταθερότητα στη σχέση που έχει χτιστεί με το Παρίσι τα δύο τελευταία χρόνια, αφού και ο Εμανουέλ Μακρόν διετέλεσε υπουργός του Ολάντ. Αν και στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν φωνές που υποστήριξαν πως η εκλογή Λεπέν θα μπορούσε να «ταρακουνήσει» την Ευρώπη και να βοηθήσει τις ελληνικές επιδιώξεις, σε κυβέρνηση και κόμμα επικράτησαν οι ψύχραιμοι και νουνεχείς οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να επιτρέψουν ακόμη και την ιδέα να «πατήσουν» οι επιδιώξεις της κυβέρνησης στην Ακροδεξιά.

Υπάρχουν και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο υποψήφιος πρόεδρος και νικητής του α' γύρου των γαλλικών εκλογών ενδέχεται να μεσολάβησε στην επαφή Τσίπρα με τη Rothschild στο Παρίσι καθώς ο οίκος θα είναι εκ των συμβούλων της ελληνικής πλευράς για το χρέος και ο Μακρόν ήταν στο παρελθόν στέλεχός του. Είναι άγνωστο αν αυτό επιβεβαιώνεται ή απλώς ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Γεγονός είναι, όμως, ότι ένας από τους μέντορές του είναι ο φιλέλληνας Ζακ Αταλί, ο οποίος υπήρξε σύμβουλος του Φρανσουά Μιτεράν και του Ολάντ και το καυτό καλοκαίρι του 2015, πριν το δημοψήφισμα είχε παρέμβει δημοσίως υπέρ των ελληνικών θέσεων και φέρεται επίσης να συμμετείχε σε παρασκηνιακές επαφές και διαβουλεύσεις.

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 348 ΜΟΙΡΑ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΑ...

Από την "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" Λαρίσης

"ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", 28/04/17

ΑΝ Η ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ ΣΤΡΑΤΟΥ ΔΙΕΘΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ Ε/Π ΤΟΥ ΥΠΕΡΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΤΥΠΟΥ "ΝΗ-90" ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΜΕΙΩΘΕΙ ΟΙ ΠΤΗΣΕΙΣ ΜΕ Ε/Π "Ηuey", ΟΠΩΣ ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΑΤΩΣ ΣΥΝΕΤΡΙΒΗ...

Το δισέλιδο, από την "Επένδυση"

"Επένδυση", 28-30/04/17

"Επένδυση", 28-30/04/17

"...Οι γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί των ισχυρών για περιφερειακές ισορροπίες μέσα από ελεγχόμενες κρίσεις, με άμεσα κέρδη τη διατήρηση επιθυμητών συμμαχιών αφενός και αφετέρου επωφελών ιστορικών αντιπαλοτήτων στην περιοχή, κινδυνεύουν να αποδειχθούν στόχοι πολύ κοντόφθαλμοι. Στόχοι για κέρδη που ωχριούν μπροστά στις τραγικές συνέπειες που τελικά μπορούν να προκαλέσουν. Ενας πυρηνικός όλεθρος δεν αναδεικνύει σε καμία περίπτωση νικητές. Δημιουργεί άπειρα και αθώα θύματα...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/04/17

Δρ. ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ*
Η πυρηνική κρίση της Βόρειας Κορέας

Το 1993 η Βόρεια Κορέα, κράτος τότε μέλος της NPT (Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Οπλων), κατηγορείται από τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) για απόκρυψη πυρηνικών δραστηριοτήτων της από τον διεθνή έλεγχο. Στη συνέχεια, το 2003, η χώρα βγαίνει μονομερώς από το καθεστώς διεθνούς ελέγχου της NPT, πετώντας τους επιθεωρητές του ΙΑΕΑ εκτός της χώρας. Με την ενέργειά της αυτή η Β. Κορέα καταπάτησε διεθνείς συμβάσεις και προκάλεσε συναγερμό στη διεθνή κοινότητα και στα αρμόδια όργανα, τον ΙΑΕΑ και το Συμβούλιο Ασφαλείας.

Την ίδια χρονιά, το 2003, κάτω από την πίεση των ΗΠΑ και με καθοριστικό ρόλο της Κίνας, η Β. Κορέα κάθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων των έξι (Six Party Talks) με τις Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία, Κίνα, Ιαπωνία και Νότια Κορέα. Εξι χρόνια αργότερα, το 2009, και αφού σε όλο το μεσοδιάστημα δεν έπαψε να παρεμποδίζει κάθε πρόοδο των διαπραγματεύσεων με επαναλαμβανόμενες πυραυλικές δοκιμές και άλλες προκλήσεις, η Β. Κορέα εγκαταλείπει τις διαπραγματεύσεις. Η πυρηνική κρίση βρίσκεται έκτοτε σε συνεχές και αναβαθμιζόμενο αδιέξοδο.

Ο κίνδυνος ενός πυρηνικού συμβάντος στην κορεατική χερσόνησο με ευρύτερες τραγικές εξελίξεις είναι ιστορικά κορυφαίος. Θυμίζει την κρίση της Κούβας το 1962 αλλά με σημαντικά πολυπλοκότερες παραμέτρους, που αναμφισβήτητα συνυπολογίζονται από τους ισχυρούς και καθιστούν την επίλυση της κρίσης ακραίως δύσκολη. Η απειλή είναι ύψιστου βαθμού και προέρχεται από ένα καθεστώς μη ελεγχόμενο και απρόβλεπτο. Από έναν ηγέτη που τον θρέφουν ο αυταρχισμός, το θράσος και η αμετροέπεια. Το πυρηνικό οπλοστάσιο της Β. Κορέας και τα υπό ανάπτυξη πυρηνικά της υλικά, αποθέματα και σχετικές εγκαταστάσεις δεν είναι δυνατόν να εξουδετερωθούν με μη ειρηνικό τρόπο χωρίς να δημιουργήσουν αποτελέσματα πυρηνικού ολοκαυτώματος. Οι επικρατούσες αντικειμενικές συνθήκες δεν μπορούν να αναδείξουν έναν «διά της βίας νικητή» χωρίς να προκαλέσουν δραματικές συνέπειες στον ίδιο τον νικητή, δραματικότερες στον ηττημένο και τραγικότατες στην ανεύθυνη ανθρωπότητα. 

Οταν οι μεγάλοι και ισχυροί κατάφεραν να επιλύσουν την κρίση της Κούβας και να λύσουν την πυρηνική κρίση του Ιράν, δεν είναι κατανοητό από τον μη επαΐοντα, αυτόν που τελικά θα πληρώσει τον λογαριασμό, γιατί επί 24 συναπτά έτη (1993 - 2017) δεν εφαρμόστηκαν απέναντι στην Β. Κορέα αποτελεσματικά μέτρα (κυρώσεις εμπορικές, οικονομικές, ενεργειακές, συναλλαγματικές και δραστικές πολιτικές) όπως στην περίπτωση του Ιράν. Οι γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί των ισχυρών για περιφερειακές ισορροπίες μέσα από ελεγχόμενες κρίσεις, με άμεσα κέρδη τη διατήρηση επιθυμητών συμμαχιών αφενός και αφετέρου επωφελών ιστορικών αντιπαλοτήτων στην περιοχή, κινδυνεύουν να αποδειχθούν στόχοι πολύ κοντόφθαλμοι. Στόχοι για κέρδη που ωχριούν μπροστά στις τραγικές συνέπειες που τελικά μπορούν να προκαλέσουν. Ενας πυρηνικός όλεθρος δεν αναδεικνύει σε καμία περίπτωση νικητές. Δημιουργεί άπειρα και αθώα θύματα.

Παραμένει η ελπίδα ότι σε αυτή την κρίση θα πρυτανεύσει η θετική πλευρά της ιστορικής μας μνήμης. Θα επαναληφθεί το παράδειγμα της Κούβας του 1962 και του Ιράν του 2015, παρά η τραγωδία των Χιροσίμα και Ναγκασάκι του 1945.

* Ο δρ Παντελής Οικονόμου είναι πρώην επιθεωρητής Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ).

"...Δεν κρίνω εδώ - να εξηγούμαστε - την ουσία των επιλογών του καθενός. Καυτηριάζω τη συσκευασία τους, το άψογο είτε επιμελώς τσαλακωμένο προφίλ, προϊόν των επιτελείων. Αυτή την προσομοίωση πραγματικότητας με την οποία μας βομβαρδίζουν καθ' οδόν προς την κάλπη...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 28-30/04/17

Τοτέμ στην κάλπη

"ΑΣΤΑΘΜΗΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ", του Χρήστου Χωμενίδη


Η Μαρίν Λεπέν εμφανίζεται στο προεκλογικά της σποτ να πιλοτάρει ελικόπτερο, να τιμονεύει ιστιοπλοϊκό, να καβαλάει άλογο. Οταν μιλάει για το μεγαλείο της Γαλλίας βλέπουμε τον ανδριάντα της έφιππης Ζαν Ντ' Αρκ. Οταν επικαλείται το φύλο της - «είμαι γυναίκα!» - ξεφυλλίζει ένα παλιό άλμπουμ και η κάμερα ζουμάρει σε μια φωτογραφία από τα πρώτα νιάτα της, όπου πράγματι φαντάζει «να την πιεις στο ποτήρι». 

 
Ο Εμανουέλ Μακρόν μας δείχνει αγρούς και ανεμογεννήτριες, εργάτες και φοιτητές, μελισσοκόμους και νοσηλευτές. Σφίγγει χέρια, αγκαλιάζει μωρά, επισκέπτεται φτωχόσπιτα. Ενώνει διά της παρουσίας του τα πιο ετερόκλητα.

Ο Ζαν-Λικ Μελανσόν ξεπροβάλλει - πού αλλού; - εν μέσω διαδηλώσεων. Λάβαρα να ανεμίζουν, γροθιές να υψώνονται, ένα κοριτσάκι με κουκούλα στο χρώμα του αίματος παραπέμπει στην επαναστατημένη Γαλλία, θυμίζει ωστόσο περισσότερο την Κοκκινοσκουφίτσα. Ρητορεύοντας ο Μελανσόν δίνει - υποτίθεται - φωνή σε εκείνους που μένουν «αόρατοι» για τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις. Σε εκείνους που τους μέλλεται να αλεστούν στις μυλόπετρες της παγκοσμιοποίησης.


Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν έγκειται στην κακογουστιά, στο κιτς του προπαγανδιστικού υλικού. Αλλά στο ότι κάθε πλάνο στις ταινίες, κάθε φράση στις ομιλίες των υποψηφίων, όποιο στιγμιότυπο δημοσιοποιείται μέσω του Τύπου και των social media είναι - αν όχι σκηνοθετημένο - προσεκτικότατα επιλεγμένο. Στοχεύει σε κάποια κοινωνική κατηγορία ή και στο σύνολο του πληθυσμού. Πίσω από κάθε υποψήφιο εργάζεται πυρετωδώς ένα επιτελείο από διαφημιστές, ψυχολόγους, δημοσκόπους. Τον προπονεί, τον ρετουσάρει, τον μεταμορφώνει επιδέξια σε τοτέμ. Σε ένα κινούμενο κάτοπτρο που αντανακλά τις ελπίδες του έθνους του.

Σε περασμένες εποχές, τους ηγεμόνες τούς αντίκριζες ως αγάλματα ή πάνω σε νομίσματα, φλουριά κωνσταντινάτα και λοιπά. Ο Καίσαρας και ο Καρλομάγνος δεν μετρούσαν ψηφοδέλτια. Οργάνωναν πολεμικές - όχι προεκλογικές - εκστρατείες. Η αφοσίωση των υπηκόων σφραγιζόταν με τη ζωή τους. Πόσοι ήταν πρόθυμοι να οδηγηθούν στη μάχη από τον «τρισμέγιστο», τον «ισόθεο» και να πεθάνουν κραυγάζοντας το όνομά του;

Η δημοκρατία έφερε τον μπελά της διεκδίκησης της λαϊκής ψήφου. Επιβιώνουν ασφαλώς και στις πιο προοδευμένες κοινωνίες φεουδαρχικά κατάλοιπα - ανταλλάσσονται κι εκεί κουκιά με ρουσφέτια. Τον μέσο ωστόσο πολίτη δεν τον εξαγοράζεις. Πρέπει να τον γοητεύσεις, να τον πείσεις, να τον κερδίσεις. Να τον κάνεις - αν όχι να σε ερωτευτεί - να σε εμπιστευτεί. Και εφόσον ποτέ κανείς πολιτικός, κανένας άνθρωπος, δεν διαθέτει το χάρισμα του φλαουτίστα του Χάμελιν, που τον ακολουθούσαν παιδιά και ποντίκια όπου και αν πήγαινε, επιστρατεύονται οι image makers. Οι κατασκευαστές εικόνας.

Παλαιότερα, τα τρωτά ή τα αμφιλεγόμενα σημεία των ηγετών κρύβονταν σαν ύψιστα κρατικά μυστικά. Για το χατίρι του Φραγκλίνου Ρούζβελτ αποκλειστικά, λειτουργούσε - λέει - ένας σταθμός του μετρό στη Νέα Υόρκη. Επαιρνε το ασανσέρ ο πρόεδρος και ανέβαινε στο ξενοδοχείο του δίχως κανένα αδιάκριτο μάτι να δει ότι ήταν ανάπηρος, καθηλωμένος σε καροτσάκι. Οι μυστικές υπηρεσίες φρόντιζαν να καλύπτουν τις ερωτοδουλειές των αδελφών Κένεντι, αξιοποιώντας ενίοτε προς το συμφέρον τους τις απόρρητες πληροφορίες. Η ύπαρξη της εξώγαμης κόρης του Μιτεράν έγινε γνωστή με καθυστέρηση δεκαετιών.


Στον ψηφιακό μας κόσμο, τα δημόσια πρόσωπα είναι εκτεθειμένα από παντού. Ευφυώς λοιπόν οι image makers, αντί να κουκουλώνουν, επιδιώκουν να βάζουν σε όλα ανεξαιρέτως τα χαρακτηριστικά του πελάτη τους θετικό πρόσημο.

Εφερε στον κόσμο η κάποτε υποψήφια αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Σάρα Πέιλιν ένα παιδί με σύνδρομο Down μολονότι αυτό είχε διαγνωσθεί από τον προγεννητικό έλεγχο; Κάποιοι θα την καταδικάσουν που δεν διέκοψε την κύηση. Περισσότεροι θα τη θαυμάσουν για το θάρρος της. Και ακόμα πιο πολλοί για τη χριστιανική της πίστη, που την απέτρεψε να κάνει άμβλωση.

Είναι ο Εμανουέλ Μακρόν παντρεμένος με μια γυναίκα δυόμισι δεκαετίες μεγαλύτερη του; Οι καχύποπτοι ή και ειρωνικοί ακόμα μορφασμοί μερικών κακεντρεχών θα μοιάζουν ψύλλοι στ' άχυρα εμπρός στα πλήθη τα οποία θα επιδοκιμάσουν - για λόγους έστω πολιτικής ορθότητας - την επιλογή του, πιθανόν δε και να συγκινηθούν από την έμπρακτη απόδειξη ότι ο έρως χρόνια δεν κοιτά.

Δεν κρίνω εδώ - να εξηγούμαστε - την ουσία των επιλογών του καθενός. Καυτηριάζω τη συσκευασία τους, το άψογο είτε επιμελώς τσαλακωμένο προφίλ, προϊόν των επιτελείων. Αυτή την προσομοίωση πραγματικότητας με την οποία μας βομβαρδίζουν καθ' οδόν προς την κάλπη.

Βγαίνοντας κάποτε από το σπίτι μου ήρθα αντιμέτωπος με την πιο πορνογραφική εικόνα που είχα αντικρίσει ποτέ. Επρόκειτο για μια γιγαντοαφίσα του Κώστα Καραμανλή. Το πρόσωπό του ήταν φωτογραφισμένο από τόσο κοντά, οι πόροι του δέρματός του εικονίζονταν με τέτοια λεπτομέρεια ώστε μόνο αν τον φιλούσες στο στόμα θα τον έβλεπες έτσι. Οι ερωτευμένοι ωστόσο συνηθίζουν να κλείνουν στο φιλί τα μάτια.

"...Μια ανάγνωση των πραγμάτων μάς καλεί να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι η διάκριση Αριστερά - Δεξιά εξάντλησε τη συμβολική της δυναμική, δεν μας βοηθά να διαβάσουμε τις αλλαγές στον κόσμο μας, να τις κατανοήσουμε και να τις καθοδηγήσουμε υπέρ της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης. Χρειάζονται νέες πολιτικές συνθέσεις των προοδευτικών απέναντι στους συντηρητικούς, των «ανοιχτών» απέναντι στους «κλειστούς». Η περίπτωση Μακρόν, δηλαδή. Μια άλλη ανάγνωση των πραγμάτων επιμένει πως αν η δημοκρατία απειλείται από την επιστροφή της αντιδραστικής σκέψης και την ανάδυση ενός νέου, εθνοκεντρικού αυταρχισμού, η απειλή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί δίχως μια νέα νοηματοδότηση της διαχωριστικής γραμμής Αριστερά - Δεξιά. Γιατί μόνο αυτή έχει το ιστορικό και συμβολικό βάρος ώστε γύρω της να ανασυντεθεί η εμπιστοσύνη στη φιλελεύθερη δημοκρατία και να απογομωθεί η αυταρχική απειλή. Να ξανακερδηθεί το κοινωνικό ακροατήριο εκείνων που νιώθουν πως είναι οι ξεχασμένοι, οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης. .."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 28-30/04/17

Η γραμμή μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς

Του Παύλου Τσίμα

Ο Μακρόν το είχε πει εξ αρχής: Είμαι ni de droite ni de gauche. Ούτε αριστερός ούτε δεξιός - ένας προοδευτικός απέναντι στους συντηρητικούς κάθε τύπου. Η Λεπέν, απέναντί του, δεν προσπαθεί απλώς να απαλλαγεί από τη βαριά αποφορά της ακροδεξιάς κληρονομιάς της. Δηλώνει κι αυτή υπεράνω της διαχωριστικής γραμμής Αριστερά - Δεξιά. Μια «πατριώτισσα» απέναντι στους mondialistes, τους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης.

Κι έτσι, αυτός ο ασυνήθιστος δεύτερος γύρος των γαλλικών προεδρικών εκλογών, από τον οποίο απουσιάζουν οι εκπρόσωποι των παραδοσιακών κομμάτων της Δεξιάς και της Αριστεράς, δεν θέτει μόνο δραματικά ερωτήματα για το μέλλον της Γαλλίας και της Ευρώπης. Δεν αμφισβητεί μόνο την παραδοσιακή κομματική διάταξη της Ε' Γαλλικής Δημοκρατίας. Διατυπώνει ξανά, με νέα ένταση, και το κλασικό ερώτημα: Εχει ακόμη νόημα η διάκριση Αριστεράς - Δεξιάς; Ή έχει πια ξεπεραστεί;

Το ερώτημα αυτό ακριβώς έθετε την επομένη των εκλογών μια μεγάλη δημοσκόπηση της εφημερίδας «Libération». Το 66% των Γάλλων απαντούσε πως «όχι». Η διάκριση Αριστεράς - Δεξιάς δεν έχει πια νόημα (83% μεταξύ των ψηφοφόρων Μακρόν, 70% μεταξύ των ψηφοφόρων Λεπέν). Και μόνο ένα 17% δήλωνε πως βρίσκει ακόμη νόημα στη διαχωριστική γραμμή που μας κληροδότησε, εδώ και δύο αιώνες, η Γαλλική Επανάσταση.

Δεν είναι μόνο οι δημοσκοπήσεις. Είναι και η κοινωνική και γεωγραφική κατανομή της ψήφου. Η ψήφος στη Λεπέν, λένε οι αναλυτές, αποτυπώνει μια ρωγμή ανάμεσα στη Γαλλία των αστικών κέντρων και εκείνη των μικρών κοινοτήτων, τη Γαλλία των νέων και τη Γαλλία των ηλικιωμένων, τη Γαλλία της Δύσης και εκείνη του Βορρά και της Ανατολής, τη Γαλλία των μεσαίων και άνω και εκείνη των μεσαίων και κάτω. Και όλα αυτά συνοψίζονται σε μια ρωγμή ανάμεσα σε μια Γαλλία αισιόδοξη και «ανοιχτή» και μια Γαλλία απαισιόδοξη και «κλειστή».

Πώς διαβάζεται αυτή η διχοτόμηση με όρους Δεξιά - Αριστερά; Ποιος εκπροσωπεί τη Γαλλία που θέλει να είναι ανοιχτή στην Ευρώπη και τον κόσμο και ποιος εκπροσωπεί μια Γαλλία περίκλειστη, που θέλει να νιώθει προστατευμένη πίσω από σύνορα, ευρωσκεπτικιστική, που νοσταλγεί ένα παρελθόν όπου «όλα ήταν καλύτερα»; Και πώς τοποθετείται αυτή η διάκριση στον κλασικό άξονα Δεξιάς - Αριστεράς;

Ο Μιτεράν είχε πει κάποτε: «Οποιος λέει ούτε Δεξιά ούτε Αριστερά, εννοεί ούτε Αριστερά ούτε Αριστερά». Κάποτε, πράγματι, η άρνηση της διαχωριστικής γραμμής ήταν μια κραυγή αγωνίας μιας Δεξιάς που ασφυκτιούσε στο δικό της μισό του γηπέδου. Μα ύστερα ήρθαν ο Κλίντον, ο Μπλερ, ο Σρέντερ και ο τρίτος δρόμος. Μια προσπάθεια υπέρβασης της διαχωριστικής γραμμής εξ αριστερών, που θα επέτρεπε σε μια ασφυκτιούσα Αριστερά να κυβερνά, έστω και με παραχωρήσεις στις ιδέες των αντιπάλων της.


Η κρίση του 2008 έθεσε όλο αυτό το εγχείρημα σε δοκιμασία. Μπορεί η κρίση να είχε την ένταση και το βάθος των δύο μεγάλων κρίσεων των αρχών της δεκαετίας του '30 και των αρχών της δεκαετίας του '70, αλλά ενώ εκείνες είχαν προκαλέσει μια σεισμική μετατόπιση των ιδεολογικών πλακών - η πρώτη προς την κατεύθυνση των ιδεών του Κέινς και τη σοσιαλδημοκρατική συναίνεση, η δεύτερη προς την κατεύθυνση των ιδεών του Χάγεκ και τη φιλελεύθερη «συναίνεση της Ουάσιγκτον» - η κρίση του 2008, ακόμη κι αν η διαχείρισή της σε οικονομικό επίπεδο ήταν σχετικά επιτυχής, παραμένει στο επίπεδο των ιδεών ορφανή και στο επίπεδο της πολιτικής αμετάφραστη. Αμετάφραστη με όρους δημοκρατίας, τουλάχιστον.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια αδυναμία της Αριστεράς να διατυπώσει μια πειστική απάντηση στις προκλήσεις της κρίσης. Η κυβερνώσα Αριστερά κατέληξε αποξενωμένη από τα βασικά κοινωνικά της ακροατήρια, στα μάτια των οποίων κυβέρνησε πολύ «δεξιά» και έπαψε να τα αντιπροσωπεύει. Μια άλλη Αριστερά επιχείρησε να αντιδράσει με μια φυγή προς έναν αριστερό ριζοσπαστισμό, από τον οποίο προέκυψαν ο Κόρμπιν στη Βρετανία, ο Σάντερς στις ΗΠΑ, το Podemos, ο ΣΥΡΙΖΑ και εν τέλει ο Μελανσόν του 2017 στη Γαλλία.

Αλλά και αυτή η απάντηση έδειξε τα όριά της. Η ήττα του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ, η ηθική του απαξίωση, γίνεται αντιληπτή ως επικήδειος του ρεύματος σε όλη την αριστερή γεωγραφία της Ευρώπης - τόσο ώστε ο Μελανσόν να επαναλαμβάνει προεκλογικά «εγώ δεν είμαι Τσίπρας» για να καθησυχάσει τους πιστούς του. Ο Κόρμπιν προεξοφλείται ότι οδηγεί τους Εργατικούς σε εκλογική ήττα τον Ιούνιο. Και ο Μελανσόν δοκιμάζει μια ηθική ήττα, καθώς το βράδυ των εκλογών αρνήθηκε να διαλέξει μεταξύ Μακρόν και Λεπέν - σαν σε καρικατούρα του ιστορικού λάθους της κομμουνιστικής Διεθνούς, που αρνούνταν να διαλέξει ανάμεσα στους Σοσιαλδημοκράτες και τους Ναζί, με το επιχείρημα ότι η πολιτική των πρώτων οδηγεί στους δεύτερους, μέχρι να βρεθούν οι γερμανοί κομμουνιστές στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Και τώρα; Μια ανάγνωση των πραγμάτων μάς καλεί να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι η διάκριση Αριστερά - Δεξιά εξάντλησε τη συμβολική της δυναμική, δεν μας βοηθά να διαβάσουμε τις αλλαγές στον κόσμο μας, να τις κατανοήσουμε και να τις καθοδηγήσουμε υπέρ της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης. Χρειάζονται νέες πολιτικές συνθέσεις των προοδευτικών απέναντι στους συντηρητικούς, των «ανοιχτών» απέναντι στους «κλειστούς». Η περίπτωση Μακρόν, δηλαδή. Μια άλλη ανάγνωση των πραγμάτων επιμένει πως αν η δημοκρατία απειλείται από την επιστροφή της αντιδραστικής σκέψης και την ανάδυση ενός νέου, εθνοκεντρικού αυταρχισμού, η απειλή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί δίχως μια νέα νοηματοδότηση της διαχωριστικής γραμμής Αριστερά - Δεξιά. Γιατί μόνο αυτή έχει το ιστορικό και συμβολικό βάρος ώστε γύρω της να ανασυντεθεί η εμπιστοσύνη στη φιλελεύθερη δημοκρατία και να απογομωθεί η αυταρχική απειλή. Να ξανακερδηθεί το κοινωνικό ακροατήριο εκείνων που νιώθουν πως είναι οι ξεχασμένοι, οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης. Και που γλιστρούν στη σκοτεινή γοητεία του λεπενισμού.

Μπορεί να είναι αυτή η περίπτωση Μακρόν; Μια διορθωμένη, ευρωπαϊκή εκδοχή του μπλερικού τρίτου δρόμου; Ας μη βιαζόμαστε. Προς το παρόν, ο Μακρόν είναι η αναγκαία άμυνα της δημοκρατίας απέναντι στον λεπενικό κίνδυνο. Εστω κι αν δεν είναι η απάντηση στο βαθύτερο πρόβλημά της, έστω και αν δεν αντιμετωπίζει τους ιστορικούς κινδύνους που την απειλούν. Αισιοδοξούμε. Αλλά οι ιστορικοί μάς θυμίζουν ότι οι μεγάλες κρίσεις δεν έχουν πάντα χάπι εντ.

"...Ποια χώρα της Δύσης, ας πούμε, μπορεί να φτάσει τα επιτεύγματα της Βενεζουέλας, η οποία έχει μοιράσει τη διοίκηση των βιομηχανιών σε στρατηγούς στυλ Καρανίκα, έχει κατορθώσει, παρά το πετρέλαιο που αναβλύζει από παντού, να πείσει τον λαό ότι μπορεί να ζει μόνο με ιδέες, ασπιρίνες και τουρσιά, ποια χώρα έχει εθίσει τον λαό της στην επιδέξια τέχνη της λεηλασίας των σουπερμάρκετ (βασική αξία της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ) και επιβάλλει στους άπειρους πλέον δημοσίους υπαλλήλους να δουλεύουν μόνο τρεις μέρες την εβδομάδα ώστε να εξοικονομούν σωματικές δυνάμεις και να ενυδατώνονται επαρκώς; .."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ" και

 την "ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 28-30/04/17

 Η δόξα της Βενεζουέλας

Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη

Το κόμμα έχει δίκιο. Ο στρατηγός Πινοτσέτ δεν πέθανε ποτέ (όπως εξάλλου κι ο Ελβις Πρίσλεϊ) και έχει μπει εδώ και καιρό λαθραία στη Βενεζουέλα όπου με την καθοδήγηση των ιμπεριαλιστών και ειδικότερα των ΗΠΑ και συνεργαζόμενος με την ντόπια αντίδραση υποθάλπει και υποκεντά τις καθημερινές εξεγέρσεις με σκοπό την επιβολή δεξιάς δικτατορίας σε αυτήν τη χώρα - αριστερό παράδεισο της Λατινικής Αμερικής.

Ο Πινοτσέτ ζει. Οπως έγινε και με τον καπετάν Νικήτα του Εμφυλίου που συνεχίζει να επιβιώνει έστω και ως σήραγγα.

Ο τέως χιλιανός δικτάτωρ, λοιπόν, επανέκαμψε, όπως και η Εβίτα Περόν, η οποία θαμμένη κάποτε επί χρόνια σε μυστική τοποθεσία κάπου στο Μιλάνο αναστήθηκε (καθώς είναι βέβαιο ότι θα κάνει κάποτε και ο βαλσαμωμένος Λένιν), δηλαδή την ανάστησαν οι περονιστές και την επανέφεραν στην Αργεντινή όπου την ξανάθαψαν, χρησιμοποιώντας το φωτοστέφανό της για να πολεμήσουν τον νεοφιλελευθερισμό και την επεκτατική πολιτική του διεθνούς κεφαλαίου, γεγονός που πιθανώς ενέπνευσε και τις αφηγηματικές χρονικές μετατοπίσεις του διάσημου αργεντινού συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες.

Τρία εκατομμύρια διαδηλωτές κατόρθωσε να ξεσηκώσει και να εμπνεύσει ο μηδέποτε θανών στρατηγός εναντίον του εμπνευσμένου τσαβίστα και τέως οδηγού λεωφορείου Μαδούρο, ο οποίος αντιστέκεται τόσον καιρό στα σχέδια των ιμπεριαλιστών, με το να φτάσει τον ντόπιο πληθωρισμό στα 750% (και με την φιλοδοξία να τον ανεβάσει κι άλλο), με τη συνειδητή έλλειψη βασικών αγαθών ώστε οι Βενεζουελάνοι να ασκηθούν στη fitness, με τον εξοπλισμό δεκάδων χιλιάδων «πολιτοφυλάκων» (βενεζουελασίτες) και με την επί μακρόν στέρηση του χαρτιού υγείας από τον πληθυσμό ώστε αυτός να ασκηθεί συστηματικά στο να είναι ολιγόφαγος και «σφιχτοκούραδος» (κατά Γιώργο Ιωάννου) και να εξοικονομηθεί έτσι πολύτιμη ενέργεια χάριν της επανάστασης.

Πολλοί διαμαρτύρονται αδίκως γιατί οι εδώ συριζαίοι δεν διαδηλώνουν και δεν κάνουν καμιά δήλωση εναντίον του Μαδούρο. Εχουν απόλυτο λάθος, διότι αφενός, είπαμε, δεν παίρνουν υπόψη τους το ύπουλο παιχνίδι του αοίδιμου Χιλιανού ο οποίος υποκινεί τα πάντα, όπως, ας πούμε, τώρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρότι δεν είναι στην κυβέρνηση, ξεπουλάει στους ξένους τη ΔΕΗ. Και είναι πλέον βέβαιο ότι και το τρίτο Μνημόνιο δεν το υπέγραψε ο Τσίπρας, αλλά ο Μητσοτάκης, όπως και το ότι μόλις γίνει επίσημη κυβέρνηση ο Κυριάκος, θα αναδείξει, για πρώτη φορά, ως υπουργό Οικονομικών τον Γιάνη Βαρουφάκη.

Επομένως, γιατί να διαδηλώσει το εδώ κυβερνητικό κόμμα κατά του Μαδούρο - πάλι καλά να λέμε που μέχρι στιγμής η νεολαία του κόμματος δεν έχει κάνει ηχηρές διαδηλώσεις υπέρ του Μαδούρο και κατά των εκατομμυρίων αντιδραστικών εξεγερμένων Βενεζουελάνων που έχουν την απαίτηση και να τρώνε, πέραν του ότι παραπλανώνται κι απ' τον χιλιανό δικτάτορα και τη CIA, την DIA και όλο το γερακοειδές τσούρμο των μυστικών υπηρεσιών του Τραμπ.

Ποια χώρα της Δύσης, ας πούμε, μπορεί να φτάσει τα επιτεύγματα της Βενεζουέλας, η οποία έχει μοιράσει τη διοίκηση των βιομηχανιών σε στρατηγούς στυλ Καρανίκα, έχει κατορθώσει, παρά το πετρέλαιο που αναβλύζει από παντού, να πείσει τον λαό ότι μπορεί να ζει μόνο με ιδέες, ασπιρίνες και τουρσιά, ποια χώρα έχει εθίσει τον λαό της στην επιδέξια τέχνη της λεηλασίας των σουπερμάρκετ (βασική αξία της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ) και επιβάλλει στους άπειρους πλέον δημοσίους υπαλλήλους να δουλεύουν μόνο τρεις μέρες την εβδομάδα ώστε να εξοικονομούν σωματικές δυνάμεις και να ενυδατώνονται επαρκώς;


Πώς μπορεί κανείς να παραβλέψει αυτά τα επιτεύγματα της μαδουρικής επανάστασης; Μόνο οι ιδεοληπτικοί αντικομμουνιστές, οι οποίοι δεν βλέπουν πως η επισιτιστική και ανθρωπιστική κρίση στη Βενεζουέλα είναι βασικός στόχος του καθεστώτος, αν σκεφτεί κανείς ότι στην Ελλάδα έχουμε περισσότερους νεκρούς λόγω παχυσαρκίας και ευμάρειας, κακά που προκάλεσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις - για παράδειγμα, λόγω της ύπαρξης πολλών αυτοκινήτων εν Ελλάδι, σκοτώθηκαν είκοσι έξι άτομα μόνο το Πάσχα. Ενώ αν πηγαίναμε όλοι με το ΚΤΕΛ τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα, και δεν είναι τυχαίο ότι ο Μαδούρο υπήρξε οδηγός λεωφορείου. Το πράγμα περιέχει κάποιον ισχυρό επαναστατικό συμβολισμό.

Πέραν του ότι με τα ΚΤΕΛ δεν θα προέκυπτε και συνωστισμός στην Ιόνια Οδό, όπως γίνεται στο Λος Αντζελες. (Κι αν χρησιμοποιούσαμε γαϊδουράκια ακόμα καλύτερα, διότι βλέπουμε τι γίνεται και με τις Πόρσε του φιλελευθερισμού). Κι εξάλλου ποιος μας βεβαιώνει πως όντως υπήρχαν στις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών κατά Μαδούρο είκοσι έξι σκοτωμένοι από το καθεστώς - το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για προβοκάτσια, για χαλκευμένες ειδήσεις του CNN, ως συνήθως.

Και ποιος είναι βέβαιος πως όλες αυτές οι εικόνες με τα εκατομμύρια των διαδηλωτών δεν είναι φτιαγμένες στο κομπιούτερ από ξένες μυστικές υπηρεσίες, για να δυσφημήσουν την επανάσταση και τον μεγάλο ηγέτη Νικολάς Μαδούρο; Αυτό είναι το πιο πιθανό ενδεχόμενο - όπως έωλη εκτιμάται και η είδηση ότι ο πρόεδρος καταργώντας τη Βουλή προέβη σε μια πράξη ολοκληρωτισμού, ενώ το έκανε για να βαθύνει και να πλατύνει τη δημοκρατία μέσω του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ώστε να αποφεύγεται η γραφειοκρατία και η οχλοκρατία.

(Αν σε έχει βαρέσει ο μαρξισμός στο κεφάλι κι έχει εγκατασταθεί βαθιά στις συνάψεις, καλύτερα το ψεύδος παρά η τρέλα).

Εξάλλου, τα ξένα ΜΜΕ διαστρέβλωσαν με χυδαίο τρόπο και την προ ημερών επίθεση του λαού κατά του Μαδούρο με αβγά, ντομάτες, πιπεριές και άλλα ζαρζαβατικά, ενώ η αλήθεια είναι αυτή που διατυπώθηκε απ' τον υπουργό Τύπου της Βενεζουέλας που δήλωσε πως επρόκειτο για μια επίθεση αγάπης και λατρείας στο πρόσωπο του προέδρου και πως τα λαχανικά που εκσφενδονίστηκαν εναντίον του είχαν γραμμένα επάνω μηνύματα του λαού για τη συνέχιση και τη δόξα της τσαβικής επανάστασης.

"Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ", 29-30/04/17

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 28-30/04/17

"...Ο κ. Τραμπ έχει τον αέρα του ανθρώπου που βρέθηκε στο ύπατο αξίωμα απλώς επειδή το θέλησε, όχι επειδή δούλεψε για να το πετύχει. Ασφαλώς αναγκάστηκε να μαζέψει 340 εκατ. δολάρια (από τα οποία 66 εκατ. από την τσέπη του), για να χρηματοδοτήσει την εκστρατεία του. Το γεγονός ότι ξόδεψε περίπου τα μισά απ’ όσα η Χίλαρι Κλίντον, βέβαια, δείχνει ότι το «χάρισμά» του και οι απόλυτες απόψεις του αρκούσαν για την εκλογή του. Ηταν η ώρα του κ. Τραμπ. Στη δική μας περίπτωση, η ώρα του Αλέξη Τσίπρα ήταν αποτέλεσμα μιας χρεοκοπίας, δύο μνημονίων και εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ σε νέα δάνεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ευθύνεται για όσα προηγήθηκαν, αλλά μετά 825 ημέρες του κ. Τσίπρα στο Μαξίμου, τα προβλήματα εντάθηκαν και οι λύσεις έγιναν πιο δύσκολες...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και 

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

                    "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", κύρια πρωτοσέλιδη φωτογραφία, 28/04/17


                                              "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 28/04/17

100 ημέρες στον Λευκό Οίκο, 825 στο Μαξίμου
Του Νίκου Κωνσταντάρα

Αύριο ο Ντόναλντ Τραμπ συμπληρώνει 100 ημέρες στον Λευκό Οίκο και τα μέσα ενημέρωσης όλου του κόσμου αποτιμούν τις επιδόσεις του σε αυτό το συμβολικό διάστημα. Τα περισσότερα κρίνουν ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ βαθμολογείται κάτω από τη βάση, είτε έχοντας αποτύχει είτε βάζοντας νερό στο κρασί του όσον αφορά τα μεγάλα θέματα που ο ίδιος είχε θέσει στην προεκλογική εκστρατεία: η ακύρωση και αντικατάσταση του συστήματος υγείας του Μπαράκ Ομπάμα, το τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, η απαγόρευση εισόδου σε πολίτες από κάποιες μουσουλμανικές χώρες, η ριζική φορολογική μεταρρύθμιση, η ακύρωση εμπορικών συμφωνιών...

Ο απολογισμός αυτός είναι υποκριτικός· οι επικριτές του κ. Τραμπ τού καταλογίζουν αποτυχία επειδή δεν εφάρμοσε όσα υποσχόταν, ενώ γνωρίζουν ότι εάν είχε προχωρήσει με αυτά η ζημία στη χώρα και στον κόσμο θα ήταν πολύ μεγαλύτερη. Σε αυτή την περίπτωση, η αποτυχία του κ. Τραμπ είναι ό,τι πιο θετικό θα μπορούσε να περιμένουμε. Το ίδιο άδικο είναι να κατηγορεί κάποιος τον Αλέξη Τσίπρα για την απότομη αλλαγή πορείας μετά το δημοψήφισμα του 2015 – η επιμονή στο λάθος τότε θα είχε πολύ χειρότερες συνέπειες για τη χώρα απ’ ό,τι η «τούμπα» κόστισε στο γόητρο του πρωθυπουργού. Ο συνδυασμός απραξίας και καθεστωτικής αντίληψης έκτοτε, όμως, προκαλεί τέτοια ζημία στην οικονομία, που ακόμη κινδυνεύουμε με όσα δεινά γλιτώσαμε τότε.

Οχι ότι ο κ. Τραμπ δεν έχει κάνει όσα μπορούσε. Δεν άλλαξε γνώμη, απλώς απέτυχε – λόγω απειρίας, λόγω χαρακτήρος. Δεν έφθασε στο να ομολογεί ότι έτρεφε αυταπάτες, αλλά τουλάχιστον στο θέμα του συστήματος υγείας και στο πρόβλημα της Βορείου Κορέας, είπε ότι τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα απ’ όσο φαίνονταν. Προφανώς, δεν είχε δώσει καμία σημασία στις προειδοποιήσεις αναλυτών και πολιτικών αντιπάλων. Σε ζητήματα στρατιωτικής φύσεως, η επίθεση με πυραύλους στη Συρία και η χρήση της «μητέρας των βομβών» στο Αφγανιστάν δεν είναι αμελητέες κινήσεις. Από τα έως τώρα πενιχρά αποτελέσματά του, όμως, δείχνει τάση προς τον αυτοσχεδιασμό και έλλειψη στρατηγικής. (Να μην ξεχάσουμε τη διήγηση του ιδίου ότι απολάμβανε «υπέροχο κέικ σοκολάτας» με τον Κινέζο ομόλογό του στο εξοχικό του την ώρα που αμερικανικοί πύραυλοι έπεφταν στη Συρία.) Ο κ. Τραμπ έχει τον αέρα του ανθρώπου που βρέθηκε στο ύπατο αξίωμα απλώς επειδή το θέλησε, όχι επειδή δούλεψε για να το πετύχει. Ασφαλώς αναγκάστηκε να μαζέψει 340 εκατ. δολάρια (από τα οποία 66 εκατ. από την τσέπη του), για να χρηματοδοτήσει την εκστρατεία του. Το γεγονός ότι ξόδεψε περίπου τα μισά απ’ όσα η Χίλαρι Κλίντον, βέβαια, δείχνει ότι το «χάρισμά» του και οι απόλυτες απόψεις του αρκούσαν για την εκλογή του. Ηταν η ώρα του κ. Τραμπ. Στη δική μας περίπτωση, η ώρα του Αλέξη Τσίπρα ήταν αποτέλεσμα μιας χρεοκοπίας, δύο μνημονίων και εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ σε νέα δάνεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ευθύνεται για όσα προηγήθηκαν, αλλά μετά 825 ημέρες του κ. Τσίπρα στο Μαξίμου, τα προβλήματα εντάθηκαν και οι λύσεις έγιναν πιο δύσκολες.

Οι περιπτώσεις Τραμπ και Τσίπρα δείχνουν πως κάποιες φορές είναι καλύτερο πολιτικοί να μην εφαρμόζουν όσα υπόσχονται. Αναδεικνύουν, επίσης, ένα βασικό πρόβλημα της εποχής μας: με ψέματα εκλέγεσαι ευκολότερα απ’ ό,τι με την αλήθεια, ενώ να κυβερνήσεις με αλήθειες είναι δύσκολο, με ψέματα αδύνατο.

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", γράφημα,
28-30/04/17

Οι πρώτες 100 ημέρες του Ντόναλντ Τραμπ
Εχοντας συμπληρώσει περισσότερους από τρεις μήνες στην εξουσία, ο 70χρονος μεγιστάνας ακινήτων που έγινε 45ος αμερικανός πρόεδρος δεν έχει επιτεύγματα να επιδείξει ούτε δημοφιλία. Εκανε επίσης ουκ ολίγες τούμπες στα όσα υποστήριζε προεκλογικά

Της Νατάσας Μπαστέα

Εκατό ημέρες συμπληρώνονται αύριο από τη στιγμή που ο Ντόναλντ Τραμπ ορκίστηκε 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ. Και αν κάτι κατάφερε σίγουρα είναι εκείνο που φάνταζε κάποτε αδιανόητο να δείχνει σήμερα συνηθισμένο. Συμπληρώνοντας τις 100 ημέρες προεδρίας, ο 70χρονος μεγιστάνας ακινήτων δεν έχει επιτεύγματα να επιδείξει ούτε δημοφιλία. Λιγότερο από το 42% των Αμερικανών βρίσκει θετική τη θητεία του μέχρι τώρα - το χαμηλότερο ποσοστό για οποιονδήποτε πρόεδρο στην ιστορία σε αυτό το πρώτο ορόσημο. Χαμηλότερο ακόμα και από το ποσοστό δημοτικότητας του Τζέραλντ Φορντ αφότου είχε δώσει χάρη στον Ρίτσαρντ Νίξον μετά το Γουότεργκεϊτ.
Ομως, έπειτα από 100 ημέρες ο Τραμπ φαίνεται να επωφελείται από δύο τάσεις: Πρώτον, η εκλογική του βάση ακόμα τον λατρεύει. Και οι Ρεπουμπλικανοί τον κρίνουν θετικά σε ποσοστό 84%. Η δεύτερη τάση ίσως είναι πιο δύσκολη να αποδειχθεί με αριθμούς, φαίνεται όμως σιγά-σιγά να εξαπλώνεται: η σταδιακή αποδοχή εκείνου που κάποτε φαινόταν απαράδεκτο. Σήμερα, ακόμα και πολλοί επικριτές του αρκούνται στο να σηκώσουν τους ώμους σε ένδειξη απελπισίας όταν ακούν τα όσα γίνονται στο Λευκό Οίκο.

Για παράδειγμα, όταν σε συνέντευξη που είχε δώσει στο CNN χαρακτηρίζοντας το ΝΑΤΟ «παρωχημένο» - δήλωση που έκανε τις κυβερνήσεις δεκάδων κρατών να αγωνιούν επί ημέρες για το τι πραγματικά εννοούσε και πριν λίγες ημέρες παραδέχθηκε ότι τότε δεν ήξερε τι είναι το ΝΑΤΟ και απλά είπε κάτι μεγαλεπήβολο. «Εγώ οικοδομές έκανα. Οι αγοραστές διαμερισμάτων στη Νέα Υόρκη δεν με είχαν ρωτήσει ποτέ για το ΝΑΤΟ. Δεν ήξερα. Είπα κάτι που ακουγόταν σοβαρό». 'Η, άλλο παράδειγμα, όταν όπως μάθαμε πρόσφατα από γερμανό αξιωματούχο, κατά τη συνάντησή του με την Ανγκελα Μέρκελ την ρώτησε 10 φορές εάν μπορούν οι ΗΠΑ να κλείσουν εμπορική συμφωνία με τη Γερμανία. Ξανά και ξανά η γερμανίδα καγκελάριος τού εξηγούσε ότι η χώρα της ανήκει στην ΕΕ και θα πρέπει η συμφωνία να είναι συνολική. Την ενδέκατη φορά, ο Τραμπ - που συχνά λέει πως η προεδρία είναι πιο δύσκολο πράγμα από όσο είχε φανταστεί - της είπε ότι τότε θα κλείσει εμπορική συμφωνία με την ΕΕ. Που δεν είμαστε σίγουροι εάν γνωρίζει ακριβώς τι είναι...

Ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε ουκ ολίγες τούμπες στα όσα υποστήριζε προεκλογικά. Τότε επέκρινε την Κίνα, τώρα την εκθειάζει, τότε ήθελε στη Δαμασκό τον Ασαντ, τώρα όχι, τότε στηλίτευε τη Γουόλ Στριτ και τους τραπεζίτες, τώρα έχει γεμίσει το υπουργικό του συμβούλιο με αυτούς και έχει κρύψει το βιβλίο επισκέψεων στον Λευκό Οίκο ώστε να μη μάθουμε ποτέ με ποιους συναντάται στο Οβάλ Γραφείο. Τότε εμφανιζόταν ως ο προστάτης των φτωχών, τώρα αποφασίζει τη μεγαλύτερη μείωση φορολογίας στην ιστορία για τις επιχειρήσεις - 15% -, άγνωστο το τι θα γίνει με το έλλειμμα και ποια μέτρα θα επιβληθούν.

O αρθρογράφος των «New York Times» Νίκολα Κριστόφ το εξηγεί: «Αυτό που ξέρω είναι ότι το νομοσχέδιο αυτό αποτελεί ένα ανεύθυνο και επονείδιστο δώρο σε εκατομμυριούχους σαν τον Τραμπ. Το οποίο θα τινάξει τον προϋπολογισμό στον αέρα. Οι περικοπές δεν θα βοηθήσουν τις "δουλειές", όπως ισχυρίζεται ο Λευκός Οίκος. Αυτό θα συνέβαινε αν μειώνονταν οι φόροι στην απασχόληση που πράγματι αποθαρρύνουν τις προσλήψεις. Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν θα ωφελήσουν τους πιο πλούσιους Αμερικανούς κι ας πάνε στον διάβολο τα ελλείμματα! Αν οι Ρεπουμπλικανοί υιοθετήσουν αυτό το "πρόγραμμα" ύστερα απ' όλα όσα έχουν πει για τα ελλείμματα και το χρέος, θα πρέπει να κτίσουμε προς τιμή τους ένα Μνημείο στην Υποκρισία. Το φορολογικό "πρόγραμμα" του Τραμπ αποτελεί προδοσία των ψηφοφόρων του. Ο αμερικανός πρόεδρος ισχυρίζεται ότι βοηθά τον μέσο Αμερικανό ενώ στην πραγματικότητα ενισχύει τους μεγιστάνες σαν κι αυτόν».

Μ' αυτά και μ' αυτά μειώνεται συνεχώς ο αριθμός εκείνων που πιστεύουν ότι «ο Τραμπ τηρεί τις υποσχέσεις του» - το ποσοστό έχει πέσει στο 25%. Και είναι ίδιο το ποσοστό όσων δέχονται πως ο Τραμπ έκανε όσα υποσχεθεί για τις πρώτες 100 ημέρες. Η παράδοση να μετριέται η επιτυχία ενός νέου προέδρου στο χρονικό αυτό ορόσημο ξεκίνησε επί Φραγκλίνου Ρούζβελτ το 1933 - με μια σειρά πραγματικών επιτευγμάτων σε σύντομο χρονικό διάστημα που είχαν στόχο να ανακουφίσουν το απελπισμένο εκλογικό σώμα που ζούσε στα βάθη της Μεγάλης Υφεσης. Ο Τραμπ έχει απάντηση και γι' αυτό. «Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να βιαστώ. Σιγά το ορόσημο...», είπε και καθάρισε.
Ισως το μόνο που έχει να επιδείξει είναι μια σειρά προεδρικών διαταγμάτων παρ' ότι το πιο γνωστό, δηλαδή η απαγόρευση εισόδου στις ΗΠΑ πολιτών από 7 μουσουλμανικές χώρες μπλοκαρίστηκε στα δικαστήρια και μάλιστα δύο φορές. Πολλά διατάγματα αφορούν τη διάλυση της Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος έτσι ώστε τα κονδύλια της να στραφούν σε άλλους τομείς. Επίσης υπογράφει διατάγματα που περιορίζουν την προστασία των καταναλωτών, βοηθούν τους αδύναμους οικονομικά και ελέγχουν τις μεγάλες επιχειρήσεις.

Ο Ντέιβιντ Χόρσεϊ στους «Los Angeles Times» περιγράφει την σημερινή εικόνα ως εξής: Οι προοδευτικοί Αμερικανοί πίνουν περισσότερο και προσπαθούν να ελέγξουν το άγχος και την αγωνία τους. Οι συντηρητικοί προσπαθούν να καταλάβουν εάν ο Τραμπ είναι η απάντηση στις προσευχές τους ή ένας εφιάλτης για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Οι σύμμαχοι έχουν μπερδευτεί από τις αντιφατικές δηλώσεις του και οι πιθανοί εχθροί δεν μπορούν να κατανοήσουν εάν αποτελεί πραγματικά κίνδυνο. Τα ΜΜΕ έχουν εμμονή μαζί του. «Μπορεί να έχει επιτύχει ελάχιστα σε 100 ημέρες», σχολιάζει ο αρθρογράφος, «αλλά στον σουρεαλιστικό νέο κόσμο της αμερικανικής πολιτικής κάποιος αισθάνεται σαν να έχει αλλάξει τα πάντα σε μια νύχτα».

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Οι πρώτες 100 ημέρες πέρασαν. Απομένουν 1.361 για να ολοκληρώσει τη θητεία του.