οι κηπουροι τησ αυγησ

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018

ΜΝΗΜΗ ΓΟΝΕΩΝ, ΧΑΡΙΛΑΟΥ ΘΡ. ΜΗΧΙΩΤΗ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΚΩΝ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΑ

Κάτι περισσότερο από 66 χρόνια χωρίζουν τη γαμήλια φωτογραφία των γονιών μου, Χαρίλαου Θρ. Μηχιώτη και Ελένης Κων. Καραμήτσα, από σήμερα…Παντρεύτηκαν ανήμερα του Ευαγγελισμού το 1952, όταν οι μετεμφυλιακές διώξεις είχαν κάπως κοπάσει και μπορούσαν πλέον να ενώσουν τις ζωές τους, αφού ο πατέρας μου είχε γυρίσει από τις εξορίες, από όπου η μητέρα μου τον περίμενε καρτερικά. Έζησαν από τότε αρμονικά μέχρι τέλους, ο ένας δίπλα στον άλλον, έδωσαν αγώνες χέρι-χέρι και πορεύθηκαν μαζύ στη ζωή, σε όλες τις στιγμές, καλές και κακές. Δεν θυμούμαι να είχαν ανταλλάξει ποτέ πικρό λόγο ο ένας για τον άλλον και είχαν το νού τους για το Φειμάκη τους-έτσι με έλεγαν, σε ανάμνηση του ονόματος του αδελφού του πατέρα μου, του Σεραφείμ(Φείμη), που έχασε ο πατέρας μου στον εμφύλιο- με το δικό τους τρόπο. Έφυγαν και οι δύο Νοέμβριο μήνα. Η μητέρα μου στις 3 Νοεμβρίου 1995 και ο πατέρας μου στις 19 Νοεμβρίου 2012, σαν σήμερα πριν εξι χρόνια, πάλι Δευτέρα ήταν και τότε, με την Ελένη «του» παρούσα-απούσα σύντροφό του κάθε στιγμή. Ο γιός τους, αλλά και όλοι όσοι είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν το Χαρίλαο και την Ελένη Μηχιώτη, οι δικοί μου άνθρωποι και πολλοί στον κοινωνικό τους περίγυρο, τούς θυμούμαστε, όπως πιστεύω, με αγάπη, τιμή και σεβασμό, ως ανθρώπους του μέτρου, αντίθετους στις ακρότητες και τη μισαλλοδοξία, στις διαχωριστικές γραμμές και τα αναθέματα. Πήρα και από τους δύο πολλά μαθήματα ζωής, στα οποία ανατρέχω συχνά, ακόμη και τώρα, σε άλλους, διαφορετικούς καιρούς, όπου οι δυσκολίες της ζωής αποτελούν κοινό παρονομαστή, διαφορετικές μεν, αλλά δυσκολίες δυσθεώρητες…..Ιn memoriam.

Μέσα σ’ αυτό το περιρρέον κλίμα, στον χώρο του ελάχιστου χώματος της αμπέλοψής μας, το συνεργείο τοποθέτησε πέτρινη πλάκα για να εξαφανιστεί και το παραμικρό ίχνος της μακρόχρονης παρουσίας της. Φεύγοντας, ζωγραφίσαμε εκεί έναν μικρό σταυρό και στον διπλανό βράχο που τη συντρόφευε, ακρωτηριασμένο τώρα από το κομπρεσέρ, γράψαμε δυο λέξεις: «Βαρβάρων Θύμα».


















H EΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"(φύλλο Σαββάτου)

Γιατί οι βάρβαροι έφθασαν, στερώντας μας 
την αγαπημένη μας αμπέλοψη


Κύριε διευθυντά
Προ ημερών, φθάνοντας στο σπίτι μας στην Απολλωνία της Σίφνου, μείναμε άναυδοι με το θέαμα που αντιμετωπίσαμε. Ο χοντρός κορμός της εικοσάχρονης αμπέλοψης που απλωνόταν στη μεγάλη μεσημβρινή κρεβατίνα της αυλής μας και μας συντρόφευε με την παχιά σκιά της το καλοκαίρι και με τη δαντέλα των κλαδιών της τον χειμώνα, είχε πριονιστεί στη ρίζα του. Με τα κόκκινά της φύλλα μαραμένα και τα κλαδιά της να κρέμονται νεκρά, η υπέροχη σκέπη μας έμοιαζε τώρα με ουρανό δακρύων.
Επί χρόνια δεχόμασταν τις επιθέσεις των διαφόρων που μας δήλωναν με πάθος ότι δεν θέλουν «ούτε ένα πράσινο φύλλο στην περιοχή». Το δένδρο είχε κακοποιηθεί πολλές φορές στο παρελθόν, ενώ τελευταία πριν από ενάμιση χρόνο, το Πάσχα, βρήκαμε τους μισούς κορμούς του τσακισμένους με σκεπάρνι. Ομως η οριστική εκτέλεση της συντρόφου μας έγινε τώρα και με επισημότητα από «απόσπασμα» του δήμου που αποφάσισε «αμερόληπτα» ότι το γενναιόδωρο φυτό δεν άξιζε τη μικρή και εύκολη παράκαμψή του κατά την εργασία εγκατάστασης σωλήνωσης ύδρευσης. Ετσι, και χωρίς καμιά προαναγγελία, ατενίσαμε ξαφνικά τη φίλη μας νεκρή.
Σε κραυγαλέα αντίθεση με αυτή την καταστροφή και σχεδόν ταυτόχρονα, ακριβώς απέναντί μας και σε απόσταση 3 μ. από την αμπέλοψη κτίστηκε στον δημόσιο χώρο του πεζοδρόμου ζαρντινιέρα 80 εκ. ύψους και διαστάσεως 60x160 εκ. χωρίς κανένα πρόβλημα.
Ακόμη πιο εντυπωσιακό υπήρξε όμως το γεγονός ότι πριν από ένα χρόνο στην προέκταση του ίδιου πεζοδρόμου προς την είσοδο κοντινού σπιτιού της περιοχής και σε απόσταση 15 μ. από αυτήν κατασκευάστηκε ξύλινο εγκάρσιο τοιχοπέτασμα ύψους 2,20 μ. και πλάτους 3,00 μ. με πόρτα ιδιωτικής εισόδου, καθιστώντας το εκείθεν τμήμα του δρόμου ιδιωτικό, για να μην πλησιάζουν οι νυχτερινοί θαμώνες των γειτονικών μπαρ το συγκεκριμένο σπίτι. Το απίστευτο αυτό κατασκεύασμα δεν άντεξε στην αντίδραση κάποιων περιοίκων και έπειτα από λίγο καθαιρέθηκε.
Μέσα σ’ αυτό το περιρρέον κλίμα, στον χώρο του ελάχιστου χώματος της αμπέλοψής μας, το συνεργείο τοποθέτησε πέτρινη πλάκα για να εξαφανιστεί και το παραμικρό ίχνος της μακρόχρονης παρουσίας της. Φεύγοντας, ζωγραφίσαμε εκεί έναν μικρό σταυρό και στον διπλανό βράχο που τη συντρόφευε, ακρωτηριασμένο τώρα από το κομπρεσέρ, γράψαμε δυο λέξεις: «Βαρβάρων Θύμα».
Λίγο αργότερα και μακριά της πια, σκεφθήκαμε ότι ο αποχαιρετισμός μας θα είχε ελάχιστη διάρκεια ζωής, πλην όμως είχε «εκφωνηθεί» και συμβολικά θα ήταν ανεξίτηλος.
Συνειδητοποιήσαμε παράλληλα ότι οι δυο αυτές λέξεις δεν ήσαν δικές μας, ούτε μίλησε με αυτές μόνο η αμπέλοψη ή οι μέλισσες και οι πεταλούδες που την λάτρευαν, αλλά ότι μέσα από αυτές κραύγασε, εκστομίζοντας μια ακόμη αρά προς τους απανταχού βιαστές της, σύσσωμη η ελληνική Φύση για τη σωρεία των εγκλημάτων των τελευταίων δύο γενεών μας και των ασελγειών μας προς αυτήν.
Η Νέμεσις σίγουρα θα ακολουθήσει αν συνεχίσουμε να την περιφρονούμε. Γιατί είναι βέβαιο ότι κόβοντας τον λώρο που μας ένωνε μαζί της από την εμφάνισή μας στη μοναδική πολυνησιακή χερσόνησο που κατοικούμε, τώρα για πρώτη φορά (διότι οι εκατό γενιές των προγόνων μας που προηγήθηκαν τον θεωρούσαν ιερό), οδηγούμαστε στον αφανισμό μας ως βέβηλοι και αγνώμονες, αφού ιδιαίτερα εμάς τους Ελληνες μας προικοδότησε πλουσιοπάροχα με τα πιο σπουδαία της δώρα.
Α. ΤΡΙΠΟΔΑΚΗΣ Αρχιτέκτων-πολεοδόμος  ΕΜΠ - Harvard (MCP-UD, GSD), πρόεδρος Ελληνικής Αρχιτεκτονικής Εταιρείας, πρ. καθηγητής Αρχ/κού - Αστικού Σχ/σμού Πολ. Κρήτης,πρ. αντιδήμαρχος Αθηναίων  και αντιπρόεδρος ΕΑΧΑ Α.Ε. Ν. ΚΟΝΤΑΡΙΝΗ

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018

Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ-ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΟ ΥΠΕΘΑ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ-ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΗΣ ΣΚΙΑΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΥΠΟΘΗΚΕΣ, ΣΤΟΥΣ ΑΥΡΙΑΝΟΥΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ



H ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Πραγματοποιήθηκε σήμερα το μεσημέρι στο αμφιθέατρο της Στρατιωτικής Σχολής των Ευελπίδων, στη Βάρη, η εκδήλωση για την 45η επέτειο της εξέργεσης του Πολυτεχνείου του 1973, παρουσία του Αναπληρωτή Υπουργού Εθνικής Άμυνας Παν. Ρήγα, των Αρχηγών ΓΕΣ και ΓΕΑ, Αντιστρατήγου Αλ. Στεφανή και Αντιπτεράρχου(Ι) Χρ. Χριστοδούλου, του Υπαρχηγού ΓΕΝ , Υποναυάρχου Ι.Βαξιβανάκη, της Ειδικής Γραμματέως ΥΠΕΘΑ Καλ. Παπαλεωνίδα.

Παρόντες στην εκδήλωση ήταν περισσότεροι των 1.000 σπουδαστών των Ανωτάτων Στρατιωτικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και των Ανωτέρων   Στρατιωτικών Σχολών Υπαξιωματικών του Νομού Αττικής (Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, Σχολή Ικάρων, Σχολή Αξιωματικών Νοσηλευτικής, Σχολές Μονίμων Υπαξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας).

Παρευρέθηκαν ως τιμώμενα πρόσωπα συγγενείς στρατιωτικών που διώχθηκαν-βασανίστηκαν στη διάρκεια της δικτατορίας 1967-1974.

- Από την οικογένεια του αείμνηστου επίτιμου Αντιστράτηγου Σπυρίδωνος Μουστακλή, η σύζυγός του Χριστίνα Μουστακλή.

- Από την οικογένεια του αείμνηστου Ναυάρχου Νικολάου Παππά, η σύζυγός του Πούπα  Παππά  και ο γιός του Αντιναύαρχος ε.α. Βελισσάριος Παππάς.

- Από την οικογένεια του αείμνηστου Πτεράρχου Νικολάου Στάπα, η σύζυγός του Kαίτη  Στάπα.




Την εκδήλωση άνοιξε ο Διοικητής της ΣΣΕ Υποστράτηγος Χαράλαμπος Λαλούσης, αναφέρθηκε στο νόημα της επετείου και καλωσόρισε τους παρευρισκομένους.

Εν συνεχεία μίλησαν ο ΑΝΥΕΘΑ Παν. Ρήγας, ο Αντιστράτηγος ε.α. Δημ. Αλευρομάγειρος και τέλος ο Καθηγητής Τάσος Σακελλαρόπουλος, σε μία ομιλία με πολλούς και πολλαπλούς συμβολισμούς, η οποία προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση Χαιρετισμό απηύθυνε και η Χριστίνα Μουστακλή.

Παραθέτω με χαρά  στη συνέχεια την χθεσινή ομιλία του Στρατηγού Δημ. Αλευρομάγειρου στη ΣΣΕ, εξαιρετικού Αξιωματικού, που πολέμησε κατά των Τούρκων εισβολέων στην Κύπρο, ως Διοικητής Τάγματος στην πράινη γραμμή στη Λευκωσία το 1974 και μετέπειτα Διοικητής Συντάγματος Ευέλπιδων και Διοικητής Σπουδών στη ΣΣΕ (1987-1990). Αποστρατεύθηκε Αντιστράτηγος το 1997, από τη θέση του Γενικού Επιθεωρητή Στρατού.

Στην εισαγωγική του ομιλία, ο ΑΝΥΕΘΑ Παν. Ρήγας ανέφερε τα εξής:

«Πριν από ο,τιδήποτε άλλο, θα ήθελα να καταθέσω πως συνιστά μεγάλη τιμή για μένα, με αφορμή την επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, να έχω την ευκαιρία να διατυπώσω ορισμένες σκέψεις ενώπιον ενός τόσο ιδιαίτερου και εκλεκτού κοινού.
Προφανώς δεν ήμουνα πάντα Υπουργός, ούτε η θέση αυτή αποτέλεσε ποτέ σκοπό στην προσωπική μου διαδρομή, προέκυψε.
Η προσωπική μου επιλογή στον επαγγελματικό τομέα με έστρεψε στον χώρο της εκπαίδευσης. Από εκεί προέρχομαι και εκεί ανήκω ακόμη και σήμερα, πέρα από τα νέα καθήκοντα που είχα την τιμή να μου εμπιστευθεί ο πρωθυπουργός.
Το γεγονός αυτό λοιπόν, μου επιτρέπει να νιώθω οικεία σε χώρους σαν και αυτόν που βρισκόμαστε, σε αίθουσες και κτίρια όπου συντελείται η εκπαιδευτική διαδικασία των αυριανών αξιωματικών και υπαξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεών μας.
Όπως επίσης, μου επιτρέπει να αντιλαμβάνομαι τις ιστορικές επετείους, τις εθνικές ή τις θρησκευτικές εορτές, ως αφορμή για ενδιαφέρουσες συζητήσεις, μεταξύ εκπαιδευτικών και μαθητών.
Συζητήσεις, που σπάνια δίνεται η δυνατότητα να αναπτύσσονται εντός του καθημερινού προγράμματος διδασκαλίας.
Θεωρώ πως είναι υποχρέωση του καθενός και της καθεμιάς μας κάθε τέτοια μέρα, αλλά και σε κάθε ιστορική επέτειο, να συλλογιζόμαστε το ιστορικό γεγονός, αυτό καθ’ εαυτό.
Εάν γνωρίζουμε λίγα για αυτό, να αναζητούμε πηγές, να διαβάζουμε, είναι μια ευκαιρία να μαθαίνουμε περισσότερα.
Συχνά, στις Επετείους της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973, γίνεται λόγος για το διαχρονικά επίκαιρον των μηνυμάτων που κουβαλά μέσα στον χρόνο.
Καταβάλλεται προσπάθεια να εντοπιστεί η αναλογία των συνθημάτων που ακούγονταν εκείνες τις μέρες, στο σήμερα.
“Δεν θα περάσει ο φασισμός”, “Κάτω η χούντα”, “Ψωμί Παιδεία Ελευθερία”  ήταν μεταξύ των συνθημάτων αυτών.
Συνθήματα που και στη σημερινή συγκυρία, κάθε άλλο παρά κενά περιεχομένου είναι.
Βρίσκουν αναφορά στην εμπέδωση και τη διεύρυνση της δημοκρατίας στην χώρα, στην υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, στην αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής, στην παραγωγική και θεσμική ανασυγκρότηση της χώρας, την επάνοδο της Ελλάδας σε συνθήκες λαϊκής κυριαρχίας.
Σε όλα αυτά που περιορίστηκαν ασφυκτικά τα τελευταία χρόνια από τα μνημόνια και το καθεστώς της επιτροπείας.
Ταυτόχρονα, εκφράζουν απολύτως σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και αναγκαιότητες για την περιθωριοποίηση του φασισμού, του ρατσισμού και του λαϊκισμού, που βλέπουμε να σηκώνουν κεφάλι στην Ευρώπη.
Δίνουν φωνή στο δικαίωμα όλων, και ιδιαίτερα της νέας γενιάς, στη μόρφωση, τη δουλειά και την αξιοπρέπεια.
Σήμερα η ανεργία πλήττει κυρίως την νεολαία, υπάρχει ανάγκη για δουλειά, για πλήρη και καλά αμειβόμενη απασχόληση, με εξασφαλισμένα εργασιακά δικαιώματα.
Την ίδια στιγμή, με την ταχύτατη εξέλιξη της τεχνολογίας και την είσοδο της ρομποτικής σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας να απειλεί να ανατρέψει εργασιακές ισορροπίες δεκαετιών, το αίτημα για ολόπλευρη και κατά το δυνατόν χωρίς κάθε είδους φραγμούς μόρφωση και για διεύρυνση των επιστημονικών πεδίων παραμένει περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.
Μόνο έτσι θα καταστεί εφικτή η αποτελεσματική αντιμετώπιση των σύγχρονων και πολυεπίπεδων προβλημάτων που διαρκώς προκύπτουν και θα προκύψουν και στο μέλλον.
Τα παραπάνω, για να εξασφαλιστεί ότι θα γίνουν και ότι διαρκώς θα προάγονται σε δικαιώματα του καθενός, προκειμένου να υπάρχει η αξίωση όλοι να μετέχουν σε αυτά, απαιτείται να αναπτυχθούν εντός ενός πλαισίου που θα  επιτρέπει την ελεύθερη έκφραση, την ελεύθερη πρόσβαση και διακίνηση της πληροφορίας, την κριτική σκέψη.
Διαφορετικά όλα ματαιώνονται. Να λοιπόν και η αυταπόδεικτη διαχρονικότητα του αιτήματος για Ελευθερία, που βρίσκει γόνιμο έδαφος και στη σημερινή συγκυρία.
Και θα μου επιτρέψετε σε αυτό το σημείο, ιδιαίτερα για το αγαθό της ελευθερίας, να σας αναπτύξω ένα συλλογισμό. Ένα συλλογισμό που αφορά το τι συνέβη τότε, ωστόσο η ισχύς του παραμένει αναλλοίωτη μέσα στο χρόνο και βρίσκει εφαρμογή στο σήμερα.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει ακουστεί δημοσίως η ιστορική ανακρίβεια περί οικονομικών θαυμάτων την περίοδο της δικτατορίας.
Όταν όμως δεν υπάρχει ελευθερία στη δράση και δεν δίνεται η δυνατότητα σε όλους να είναι κοινωνοί στην εξέλιξη και στα όσα απορρέουν από αυτή, τότε η οικονομική πρόοδος που αποτυπώνεται δεν αφορά το σύνολο της κοινωνίας, παρά μόνο τους ολίγους και “εκλεκτούς” που συμμετέχουν ενεργά στην οικονομική ζωή ενός τόπου.
Με δεδομένη δε την ύπαρξη των αποκλεισμών, οι οποίοι παράγουν διακρίσεις και ανισότητα, η δίκαιη κατανομή των πόρων αλλά και των καρπών της παραγωγής προς τον λαό και την κοινωνία αποτελεί αδειανό πουκάμισο, κενό γράμμα.
Καλό είναι λοιπόν, όταν πληροφορούμαστε πως μία οικονομία ευημερεί, όταν ακούμε για αριθμούς που ανθίζουν, να αναζητούμε, και μέσα από τους οικονομικούς δείκτες που αποτυπώνουν αυτή την ευημερία, πόσο δίκαιη είναι η κατανομή του πλούτου, να προσπαθούμε να εξακριβώσουμε εάν η παραγωγή και η διανομή του αφορά το σύνολο της κοινωνίας.
Προτού καταλήξουμε σε βιαστικά συμπεράσματα, ας αναρωτηθούμε: Υπήρχαν αποκλεισμοί στην οικονομική δραστηριότητα επί χούντας; Πώς κατανέμονταν ο παραγόμενος πλούτος της, ποια ήταν τα όρια της οικονομικής δραστηριότητας στη διεθνώς απομονωμένη από τα δημοκρατικά και οικονομικά ανεπτυγμένα κράτη Ελλάδα;
Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά είναι απαραίτητες, πριν καταλήξουμε σε αβασάνιστα συμπεράσματα περί οικονομικών θαυμάτων και σε παρόμοιες ιστορικές διαστρεβλώσεις.
Η Ελευθερία εν τέλει αναδεικνύεται, λόγω του περιεχομένου της και των εγγυήσεων που παρέχει για δίκαιη οργάνωση των κοινωνιών, σε υπέρτατη ηθική αξία. 
Έτσι λοιπόν, δικαιολογημένα καταλήγουμε να λέμε, πως, όταν γίνεται λόγος για την πρόοδο του ανθρώπινου είδους μέσα στους αιώνες, ουσιαστικά δεν αναφερόμαστε στην φυσική ιστορία, στην με βιολογικούς όρους εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
Ο λόγος γίνεται για την ηθική ιστορία των ανθρώπων που έχουν ενωθεί επί της γης σε κοινωνίες και κατανέμονται σε εθνότητες.
Πρόοδος είναι τα βήματα που κάνουμε προς τα εμπρός και οπισθοδρόμηση η υπαναχώρηση από τα κεκτημένα. 
Είναι λοιπόν αναχρονισμός ασυγχώρητος, εάν φαντάζεται κανείς ή πιστεύει πως με τον όρο Δημοκρατία αναφερόμαστε σε κάποια μόνο τυπικά χαρακτηριστικά, όπως ορισμένα πολιτικά δικαιώματα(πχ καθολικότητα ψήφου), ορισμένη πολιτειακή οργάνωση (στην περίπτωση της χώρα μας, το αβασίλευτο του πολιτεύματος), εναλλαγή εκλεγμένων κυβερνήσεων.
Δεν κληρονομήσαμε και δεν νομιμοποιούμαστε να κληροδοτήσουμε κάτι τέτοιο.
Το κεκτημένο της Δημοκρατίας αφορά πολλά περισσότερα και είναι ασυγχώρητο να μην το γνωρίζουμε εμείς οι Έλληνες. Για τους προγονούς μας η συμμετοχή στην πολιτική ζωή εθεωρείτο προνόμιο και ιδιαίτερο γνώρισμα του ελεύθερου ανθρώπου.
Ήταν εκείνοι οι οποίοι εφάρμοσαν οποιοδήποτε πολίτευμα θα μπορούσε να υλοποιήσει ή να φαντασθεί κάνεις και παραμένοντας ανικανοποίητοι…
…κατέληξαν, μόνοι αυτοί μεταξύ των πολιτισμένων λαών του Αρχαίου κόσμου, στη συγκρότηση της πολιτικής φιλοσοφίας και μέσα από αυτή στην επιλογή του πολιτεύματος της Δημοκρατίας.
Προϋπόθεση αυτού του Δημοκρατικού πολιτεύματος, είναι το ξερίζωμα από τη ψυχή των ανθρώπων κάθε υποτέλειας, η καλλιέργεια ελεύθερης πολιτικής σκέψης, η τόνωση του συναισθήματος της ευθύνης των πολιτών για τη τύχη του κράτους.
Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε πως η γένια του Πολυτεχνείου είχε κεκτημένο αυτό το πολιτικό όραμα. Έχουμε χρέος να θυμόμαστε, αλλά και υποχρέωση να συνεχίζουμε τον αγώνα.
Ειδικά στις μέρες μας είναι υποχρέωσή μας να μας βρουν απέναντί τους, οι διάφοροι νοσταλγοί της χούντας, ακροδεξιοί, ρατσιστές, οι θιασώτες του αυταρχισμού και της αναθεώρησης της Ιστορίας, που προβάλλουν ξανά από το σκοτάδι του παρελθόντος, κηρύσσοντας το μίσος τους για ο,τιδήποτε προοδευτικό ή διαφορετικό με αυτούς.
Διότι η απάντηση στις υπαρκτές δυσλειτουργίες και παθογένειες της δημοκρατίας δεν είναι η προσφυγή στο αντίθετο, στην τυραννία. Αυτό ακριβώς συνιστά την επιτομή του λαϊκισμού, η συκοφάντηση της δημοκρατίας.
Η απλούστευση της ερμηνείας των γεγονότων, η επιβολή πως η αλήθεια, πως η κατοχή της αλήθειας είναι προνόμιο κάποιον λίγων, αποτελεί ένα είδος σύγχρονου κυνισμού που, ακριβώς όπως ο ολοκληρωτισμός, απαγορεύει τη συζήτηση, μολύνει τις σχέσεις των ανθρώπων και διαστρέφει όλη την ανθρωπινή συμβίωση.
Οι θεσμοί της δημοκρατίας επιτρέπουν να αντιστεκόμαστε, να αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο, μας εκχωρούν το δικαίωμα να ασκούμε κριτική, την αναδεικνύουν σε ζωτική ανθρώπινη δραστηριότητα, καθόσον και οι ίδιοι είναι ένας ζωτικός όρος ύπαρξης της δημοκρατίας και της ανθρώπινης ζωής.
Ο λόγος γίνεται για ιδανικά, για ηθικές αξίες. Διαφορετικά, δεν θα έβρισκαν τη δύναμη κορίτσια και αγόρια τον Νοέμβριο του 1973, αλλά και όσοι αντιστάθηκαν κατά τη διάρκεια της επτάχρονης χούντας, να αντιταχθούν σε ένα δικτατορικό καθεστώς που προέταξε απέναντι οπλισμένους άνδρες και άρματα μάχης.
Όποιος δεν κατανοεί πως ηθική και Δημοκρατία πηγαίνουν χέρι – χέρι, προφανώς δεν έχει ποτέ επικοινωνήσει με όσα νοηματοδοτεί η έννοιά της.
Αγνοεί την καταγωγή της, τους αγωνιστές της, τους ήρωές της, όσους θυσιάστηκαν για αυτήν. Πολύ περισσότερο αγνοεί την σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, που είναι γεμάτη με τέτοιες μικρές και μεγάλες ιστορίες απλών καθημερινών συμπατριωτών μας, οι οποίοι κοσμούν σήμερα το πάνθεον των Ηρώων και μας κάνουν εθνικά υπερήφανους.
Το «Πολυτεχνείο» ως γεγονός, είναι πολλά περισσότερα από τα όσα διαδραματίστηκαν  το τριήμερο κατά τα μέσα του Νοέμβρη του 1973, το βράδυ 16 προς 17 του μήνα, όταν ένα άρμα μάχης έριξε την κεντρική πύλη του ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με όσα επακολούθησαν.
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί εκείνο το βράδυ υπήρχαν άρματα μάχης στο κέντρο της Αθήνας;
Ήταν απαραίτητη άραγε η τεθωρακισμένη προστασία απέναντι στα νεράντζια που πέταγαν οι φοιτητές; Έτσι ξεκίνησε στις 14/11 η Εξέγερση, με νεράντζια.
Η Εξέγερση, όχι η εναντίωση προς τη δικτατορία, αυτή είχε προ πολλού ξεκινήσει, και μέρα με τη μέρα μεγάλωνε, γιατί η ζωή τότε ήταν ανυπόφορη.
Αναρωτηθήκατε εάν οι ερπύστριες στα άρματα τοποθετούνται για να γκρεμίζουν τις πόρτες των Πανεπιστημίων; Αυτός είναι ο σκοπός τους; Οι Έλληνες στρατιωτικοί εκπαιδεύονται για να εισβάλλουν σε καταλήψεις άοπλων φοιτητών;
Προφανώς και Όχι. Τι δουλειά είχε εκείνο το βράδυ στην Πατησίων ο Στρατός λοιπόν; Γιατί κάποιοι του έδωσαν την εντολή να εκκενώσει το Πολυτεχνείο;
Ποιος ήταν ο κίνδυνος; Πως μπορεί μια ομάδα άοπλων νέων ανθρώπων, φοιτητών, εργαζομένων, μαθητών να αποτελεί κίνδυνο; Και για ποιον εντέλει ήταν τόσο μεγάλος  κίνδυνος;
Διασώθηκε ή όχι η τιμή των Ένοπλων Δυνάμεων εκείνο το βράδυ, έστω την ύστατη στιγμή, με την εκδήλωση ανθρωπισμού που επέδειξε η πλειοψηφία των τμημάτων που κλήθηκαν να επιχειρήσουν; Πρόκειται για ιστορικό γεγονός, που έχουν υπογραμμίσει όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων.
Από αυτές τις απλές ερωτήσεις εάν ξεκινήσει κάποιος να απαντά, τότε θα μάθει τι σημαίνει χούντα.
Τι σημαίνει φασισμός, τι σημαίνει να φοβάσαι τον γείτονα σου, να προσέχεις πως κοιτάς, τι κοιτάς, τι ακούς, τι διαβάζεις, τι τραγουδάς, πού και πότε τραγουδάς.
Τότε θα μάθεις τι έζησε ο τόπος, η Ελλάδα μας για επτά χρόνια, από το 1967 έως το 1974, για τους νεκρούς  του Πολυτεχνείου, για το πώς έγινε η εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο.
Θα μάθεις πως περισσότερο πατριώτης από σένα δεν εκείνος που το φωνάζει, αυτοί που κραυγάζουν είναι και οι πιο επικίνδυνοι. Το έχει αποδείξει η Ιστορία, υπαίτιοι των εθνικών μας τραγωδιών ήταν εκείνοι που μοίραζαν πιστοποιητικά εθνικών φρονημάτων. 
Ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά ότι, παρά την αιματηρή της κατάληξη, παρά τους δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, δεν ήταν η εξέγερση του Νοέμβρη του 73 που έριξε άμεσα τη χούντα.
Το Πολυτεχνείο όμως έβαλε αποφασιστικά τη σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις της επόμενης περιόδου.
Κανείς δεν φανταζόταν λίγους μήνες πριν την εξέγερση, ότι ο ελληνικός λαός, με πρωτοπόρα τη νεολαία, θα έρχονταν σε κατά μέτωπο αντιπαράθεση με το καθεστώς των Συνταγματαρχών.
Και κανείς δεν φανταζόταν ότι λίγους μήνες μετά, το χουντικό καθεστώς σε συνθήκες πλήρους απομόνωσης, μετά την ωμή καταστολή του Νοέμβρη, και βεβαρημένο από το εθνικό έγκλημα που διέπραξε στην Κύπρο, θα υποχωρούσε για να ανοίξει τον δρόμο σε ένα πραγματικά δημοκρατικό, κοινοβουλευτικό καθεστώς.
Από τότε, η Ελλάδα διανύει τη μακρύτερη περίοδο δημοκρατικής ομαλότητας στη νεότερη ιστορία της. Παρόλα αυτά, το αίτημα για περισσότερη δημοκρατία, για βαθύτερη, πιο ουσιαστική δημοκρατία υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα, γιατί η Δημοκρατία δεν είναι κούφιος όρος, χωρίς περιεχόμενο.
Η Δημοκρατία αποτελεί μια ζωντανή οντότητα που ζει και αναπνέει μέσα από τα δικαιώματα ατομικά και συλλογικά και μέσα από τις ελευθερίες του κάθε πολίτη.
Κυρίες και κύριοι,
Οι αναφορές στην Ιστορία, η άντληση διδαγμάτων από αυτή, δεν αποτελεί κανενός είδους αυτομαστίγωμα. 
Η ιστορική μνήμη αποτελεί συστατικό στοιχείο της ίδιας της Εθνικής Άμυνας. Φανταστείτε ένα Στρατό χωρίς αναφορές στην ιστορία του τόπου, του κράτους και του έθνους που υπερασπίζεται. Θα ήταν κενός περιεχομένου.
Το ηθικό, το φρόνημα, αλλά και η ίδια η ισχύς των Ενόπλων Δυνάμεων, ορίζονται -και σε μεγάλο βαθμό καθορίζονται- από την αίσθηση του καθήκοντος, από την αίσθηση της συνέχειας.
Ο στρατιωτικός υπηρετεί τον λαό, την κοινωνία, τη δημοκρατία. Αυτό είναι το κράτος. Αυτό είναι το έθνος.
Η συνεισφορά του Νοέμβρη του 1973 είναι σε αυτό ακριβώς το σημείο. Η Επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είναι επέτειος μνήμης θυμάτων των αγωνιστών που έπεσαν υπέρ της Δημοκρατίας.
Αποτελεί πηγή άντλησης διδαγμάτων για τη θεμελιώδη αξία της Ελευθερίας ως μέσου υπεράσπισης, τόσο της αξίας του Ανθρώπου, όσο και αυτού του ίδιου του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος.
Το Πολυτεχνείο είναι το εξεγερτικό πνεύμα που έχουμε όλοι μέσα μας. Είναι η μνήμη που υποτάσσει τη λήθη.
Το Πολυτεχνείο ήρθε να αποδείξει ότι το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό. Είναι αυτό που καλούμαστε πολλές φορές στη ζωή μας να δείξουμε, να το κάνουμε πράξη».
 
Τιμητική πλακέτα από τον ΑΝΥΕΘΑ στην Καίτη Στάπα

Η 45η επέτειος του Πολυτεχνείου:
Διαχρονική αξία της εξέγερσης, άγνωστες πτυχές της αντίστασης στρατιωτικών κατά της δικτατορίας.
-Η ομιλία Αλευρομάγειρου

 
 Στη ζωή των λαών υπάρχουν στιγμές που όση προσπάθεια και αν γίνεται να φαλκιδευτούν, έχουν τόση ζωντάνια,  τόση αλήθεια και τέτοια λαμπρότητα που κανένας περιορισμός και καμία υπερβολή δεν είναι δυνατές να αλλοιώσουν τις σωστές τους διαστάσεις.

Μία τέτοια αληθινά ζωντανή και συγκλονιστική στιγμή της σύγχρονης Ιστορίας μας είναι η μεγαλειώδης εξέγερση των φοιτητών ενάντια στη δικτατορία για την πτώση της και για την Ελευθερία του Ελληνικού Λαού.

Κορυφαίος οργασμός, γνήσιας φυσικής σκηνογραφίας σύγχρονης αρχαίας τραγωδίας, είναι η 17η Νοέμβρη 1973.

Η ζωντάνια και η ομορφιά ενός λαού αντικατοπτρίζεται στην ενθουσιώδη πίστη και στην αυθόρμητη συμπεριφορά της νεολαίας του. Και θα πρέπει να αισθανόμαστε ιδιαίτερα ευτυχισμένοι και περήφανοι γιατί η νεολαία της εποχής της γενιάς του Πολυτεχνείου στάθηκε υπέροχα στο σωστό της ύψος το ’73 όπως όλοι οι νέοι της Ελλάδας στάθηκαν σωστά σ’ όλες τις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας.

Η γενιά του Πολυτεχνείου αλλά και της Νομικής , η πιο σωστά η νεολαία της εποχής εκείνης με πρωτοπόρα τα φοιτητικά νιάτα , δεν πρόδωσε την ωραία αυτή παράδοση. Τουναντίον ξεπέρασε τις προηγούμενες γενιές και έδωσε αθάνατα κτυπήματα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ – ΑΛΗΘΕΙΑΣ – ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ στο φασιστικό τέρας, το οποίο συγκλονίστηκε συθέμελα και  πολύ γρήγορα έσπευσε να διαλυθεί αφήνοντας δυστυχώς πίσω του ανεξίτηλα ερείπια εθνικής καταστροφής αλλά και μιας στυφής και αλλοιωμένης γεύσης που στιγμάτισε τη σύγχρονη ιστορία μας.

Γιατί πολλούς ώμους βαραίνει η ευθύνη για τη κατάρα της 7χρονης δικτατορίας και δεν πρέπει να λησμονούμε ποτέ ότι η 7χρονη δικτατορία εκτός απ’ όλες τις άλλες καταστροφές αποδυνάμωσε και τις Ένοπλες Δυνάμεις με αποτέλεσμα να δώσει την ευκαιρία στους Τούρκους να αποτολμήσουν το φριχτό έγκλημα της εισβολής , η οποία παρ’ όλη την ηρωϊκή αντίσταση του Κυπριακού Λαού και τις μεμονωμένες ηρωϊκές αντιστάσεις των εις Κύπρον ευρισκομένων Ελληνικών και Ελληνοκυπριακών στρατευμάτων, οδήγησε στην Κυπριακή τραγωδία με επακόλουθο τη συνεχιζόμενη κατοχή της μισής Κύπρου από τους Τούρκους εισβολείς.

Εδώ να μού επιτραπεί να σημειώσω ότι ο στρατηγικός στόχος εκείνων που επέβαλαν την χούντα στην Ελλάδα το 1967 ήταν η καταστροφή της Κύπρου. Καμία κοινοβουλευτική Κυβέρνηση προ της χούντας, όσο αδύναμη και αν ήταν,  δεν θα αποτολμούσε αυτό το έγκλημα, Αυτό βέβαια δεν απαλλάσσει τις κυβερνήσεις αυτές της ευθύνης τους γιατί άφησαν την χώρα μας να οδηγηθεί στην χούντα.

Αυτή η εκτίμησή μου δεν είναι αυθαίρετη. Στηρίζεται στα εν τω μεταξύ αναχθέντα αρχεία των ΗΠΑ και ΗΒ, στο αρχείο του Νεστωρα της δημοσιογραφίας Ηλία Δημητρακόπουλου (απεβίωσε προ διετίας) ο οποίος, το 2003, υπέβαλε και μήνυση κατά του πρώην Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χένρυ Κίσιγγκερ για το Κυπριακό, στην δήλωση του Πρόεδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλιντον στην ομιλία του στην Αθήνα το 1999 όπου ζήτησε συγγνώμη για την στάση των ΗΠΑ την περίοδο της ελληνικής χούντας. Σε λίγο ο εξαίρετος ιστορικός κύριος Σακελλαρόπουλος θα σάς μιλήσει για τα αρχεία του φακέλου της Κύπρου. Εκεί θα ενισχυθεί αυτή η εκτίμησή μου αφού το πρώτο και μεγάλο έγκλημα της χούντας για την Κύπρο ήταν η απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας τον Νοεμβρη του 1967 και εκτοτε η Κύπρος έμεινε γυμνή.Το προδοτικό και ηλίθιο πραξικόπημα του 74 έδωσε την χρυσή ευκαιρία στους Τούρκους να πραγματοποιήσουν την από καιρού προετοιμαζόμενη εισβολή.

Η αποδυνάμωση της μαχητικής ισχύος της Πατρίδας μας που είχε σαν ταυτόχρονη συνέπεια να μειωθεί η αξιοπιστία, η αξιοπρέπεια και το κύρος της χώρας μας στον Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χώρο με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί η χουντική κυβέρνηση απ’ όλα τα Ευρωπαϊκά Δημοκρατικά Συμβούλια [όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης , ΕΟΚ, κ.α] με ανυπολόγιστες εθνικές και ηθικές μειώσεις του Δημοκρατικού Λαού μας, συνάντησε απ’ την πρώτη στιγμή την καθολική αντίσταση, η οποία γιγάντωνε μέρα με την μέρα.

Αυτή η στάση του Λαού μας είναι και εκείνη που οδήγησε τον Συνταγματικό νομοθέτη του 1975 να περιλάβει το δικαίωμα της αντίστασης στο άρθρο 120 του Συντάγματος καθορίζοντας ότι « Οι Έλληνες ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ και ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ στην με κάθε μέσον ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ κατά οιουδήποτε που επιχειρεί την κατάλυση του Συντάγματος»

Μία σειρά από τις σημαντικές αυτές αντιστάσεις στο εσωτερικό κυρίως αλλά και στο εξωτερικό, έδειξαν αυτή την καθολική αντίσταση όλων των τάξεων του λαού κατά της δικτατορίας.

Σαν τέτοιες αναφέρουμε, πέρα από τις πάρα πολλές μεμονωμένες εκδηλώσεις αντίστασης των απλών ανθρώπων, τις πιο παγκόσμια γνωστές:

 -13 Αυγούστου 1968,  Απόπειρα κατά του δικτάτορα από τον Αλέκο Παναγούλη,
 -3 Νοέμβρη 1968,   Διαδήλωση χιλιάδων του Αθηναϊκού Λάου στην κηδεία του  γέρου της Δημοκρατίας Γεωργίου Παπανδρέου.
 - Μάρτης – Απρίλης 1970, Κορυφαίοι Έλληνες διανοούμενοι – Στρατιωτικοί – Ακαδημαϊκοί και Πολιτικοί συγκλονίζουν την Ευρώπη και τον κόσμο και φωτίζουν την καρδιά του δράματος με τις απολογίες τους –καταγγελίες στη δίκη της «Δημοκρατικής Άμυνας»

-1971, Συγκλονιστική διαδήλωση χιλιάδων λαού στην κηδεία του πρώτου Νομπελίστα της Ελλάδας , ποιητή Γιώργου Σεφέρη.
 -20 Φλεβάρη 1973, Κατάληψη από τους φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθήνας και διαδήλωση στο κέντρο της πρωτεύουσας.
 -20 Μαΐου 1973, Αξιωματικοί και Υπαξιωματικοί του ΠΝ με επικεφαλής τον  πρώην Αρχηγό ΓΕΝ Ναύαρχο Νίκο Παππά , η σύζυγος του οποίου μας τιμά σήμερα με την παρουσία της, εκδηλώνουν το κίνημα του Ναυτικού και τη στάση του Α / Τ «Βέλους» . Όμως από την επιβολή της δικτατορίας  υπήρξε πλήθος επίλεκτων αξιωματικών που αντιστάθηκαν,
-4 Νοέμβρη 1973,  Η διαδήλωση στο μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου είναι η θρυαλλίδα που πυροδοτεί τον αναβρασμό που επικρατεί στο φοιτητικό κίνημα και που θα καταλήξει στα γεγονότα που σήμερα γιορτάζουμε
Θα αναφερθώ τελείως ενδεικτικά και μόνο σε όσους δεν βρίσκονται πλέον ανάμεσα μας-σε ελάχιστους επωνύμους και ανώνυμους- στρατιωτικούς.

Είναι δυνατόν να αγνοείται η πρώτη μεγάλη θυσία στον αντιδικτατορικό αγώνα του Υπολοχαγού Γιώργου Παναγουλη, (αδελφού του Αλέκου) αυτής της γεννημένης αδούλωτης ψυχής; Είχα την ξεχωριστή χαρά να τον γνωρίσω ως πρωτοετή Εύελπι όταν ήμουν τριτοετής και έζησα αυτό που ονομάζω «αδούλωτη ψυχή».

Μήπως μπορούμε να λησμονήσουμε την άλλη μεγάλη ηρωϊκή μορφή ,το θύμα των κτηνωδών βασανιστηρίων και σύμβολο πλέον της αντιδικτατορικής αντίστασης τον ηρωϊκό Μεσολογγίτη Ταγματάρχη Σπύρο Μουστακλη; Όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις σε κάθε αντιστασιακή ενέργεια, πίσω από κάθε βόμβα διαμαρτυρίας τον Μουστακλή, που  είχα την ξεχωριστή τιμή να τον έχω Διοικητή μου στη Κύπρο το 1965.Μας τιμά η εδώ παρουσία της συζύγου του.

Μήπως μπορεί να λησμονήσουμε την ευγενική μορφή του ευπατρίδη
διανοουμένου και γνήσιου δημοκράτη Γιάννη Βαρσου, ηρωϊκού επίσης θύματος της δικτατορίας;

Η μήπως μπορούμε να αγνοήσουμε τις φυλακίσεις –διώξεις και εξορίες των επιφανών στρατιωτικών Χριστόδουλου Τσιγάντε (του ηρωϊκού Συνταγματάρχου του Ιερού Λόχου της Μέσης Ανατολής που έδρασε στη Μέση Ανατολή και στα νησιά του Αιγαίου, 1942-1944), ο οποίος πριν από το θάνατό του στο Λονδινο,ζήτησε να μην ενταφιαστεί στην Ελλάδα, αν δεν εκδιωχτεί η χούντα.Μια από τις προσφατες τάξεις των Ευελπίδων φέρει το τιμημένο όνομά του, του Στρατηγού Παύλου Δημοπουλου, Στρατηγού Γιώργου Ιορδανίδη της «Δημοκρατικής Άμυνας», Στρατηγού Ανδρέα Βαρδουλάκη (διακεκριμένου αξιωματικού του Ιερού Λόχου, του μυστικού πολέμου και της Μέσης Ανατολής στην φασιστική κατοχή, ο οποίος κατήγγειλε την επερχόμενη δικτατορία από πριν και αποστρατεύτηκε την ίδια ημέρα της 21/4/1967 και εν συνεχεία φυλακίστηκε και εξορίστηκε και τον οποίον επίσης είχα την τιμή να τον έχω Μέραρχο μου), Στρατηγού Γιώργου Περίδη (πρώτου διοικητού του Τριμερούς Στρατηγείου στην Κύπρο μετά την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας και συμβούλου του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στην αρχική οργάνωση της Κυπριακής Εθνικής Φρουράς), Στρατηγού Δημήτρη Οπρόπουλου (όλη η Ελλάδα γνώρισε την τραγική αλλά και δυναμική του εικόνα),Στρατηγού Αλέκου Παπατερπου (του συνεχώς από το ’65 διωκόμενου, στην Ιταλία υπαρχει δρομος προς τιμήν του),Στρατηγού Ανδρέα Εσσερμαν (του «τελευταίου ιππότη», όπως έγραψε ο Τηλέμαχος Μαρατος στην «Καθημερινή»), Στρατηγών Παντελή Καλαμάκη (επίσης είχα την τιμή να το έχω διοικητή μου), Κώστα και Σοφοκλή Τζανετή, Γιάννη Μπίσια, Νίκου Λεβάκου, Νίκου Λύτρα, Παναγιώτη Ζαχαρόπουλου,Γιάννη Ζερβογιάννη, Πανουργιά Πανουργιά (μετεπειτα Υπουργού),Περικλή Παπαθανασιου, Ντίνου Γρίβα, Κώστα Φέτση, Νίκου Παπανικολάου, Γρηγόρη Αλεξανδρόπουλου, Χονδροκουκη, Αντώνη Δροσογιάννη (ΑΝΥΕΘΑ), Στ. Χρυσοστάλλη, Δημήτρη Μπόλαρη, Κώστα Ζησίου,Αλέκου Αρχάκη,Βασίλη Κούρκαφα (διετέλεσε Α/ΓΕΣ),Γιάννη Χαραλαμποπουλου (διετέλεσε ΥΠΕΞ και ΥΕΘΑ), των αδελφών του Κώστα Χαραλαμπόπουλου, αντισυνταγματαρχών Χρήστου Χαραλαμποπουλου (συμμαθητού μου στην ΣΣΕ),Κώστα Πνευματικού (αδελφού του Άγγελου ενός από τους πρώτους που συγκρότησαν ομάδα αντίστασης κατά της χούντας με ε.ε. στρατιωτικούς και ο οποίος όταν συνελήφθη υπέστη τα πάνδεινα αλλά δεν απεκάλυψε κανεναν συντροφό του) ,στρατηγών Στ. Σωμαρακάκη,Γ.Περιβολιώτη,Γ.Πανούτσου,Ζαλαχωρη , Βασίλη Μαθιουδάκη,Γιώργου Κουμανάκου (με τεράστια πολεμική δράση), του ιδεολόγου αγωνιστη ολων των πατριωτικών αγώνων Στρατηγού Γιώργου Καρουσου, του ευπατρίδη Στρατηγού Αλέξανδρου Ζαρκάδα (από το 1964 είχα την τιμή να συνυπηρετήσω όταν υποστήριζε ως διοικητής Πυροβολαρχίας  το Τάγμα μας στην Κύπρο με διοικητή τον Μουστακλή και απο τότε με τιμούσε με την φιλία του), του Στρατηγού Μιχάλη Βαρδανη , με τιμούσε με την φιλία του από τη Σχολή Ευελπιδων , επίσης εκ των πρώτων εθελοντών στην Κύπρο και διατελέσαντα επί σειρά ετών Πρόεδρου του ΣΦΕΑ 1967-1974
Δίπλα στον Ναύαρχο Παππά στο Πολεμικό Ναυτικό, θα συναντήσουμε στην αντίσταση τον Ναύαρχο Λεωνίδα Βασιλικόπουλο, διατελέσαντα Α/ΓΕΝ, και Πρόεδρο του ΣΦΕΑ 1967-1974, Ναύαρχο Τζανή Τζανετάκη (μετέπειτα Πρωθυπουργός) ,Ναύαρχους Κων. Εγκολφόπουλο και Σπ.Κονοφάο,(αμφότερους Αρχηγούς ΓΕΝ, ο πρώτος υπέβαλε την παραίτησή του αμέσως με την επιβολή της δικτατορίας και επανήλθε ως Αρχηγός αμέσως μετά την πτώση της),Μίλτο Παπαθανασιου,Θανάση Βένη, Γιάννη Μασουρίδη, Νίκο Ζησιμόπουλο, Γιάννη Λαφογιάννη, καθώς και τους βασανισμούς των μονίμων υπαξιωματικών του Ναυτικού στο πλοιο «Ελλη»,οι οποίοι μετείχαν και στη Δημοκρατική Άμυνα  με χαρακτηριστική περίπτωση, αυτήν του μονίμου Υπαξιωματικού Θανάση Μαυροβουνιώτη.
Στην Πολεμική Αεροπορία κορυφαία είναι η περίπτωση του βετεράνου Τάσου Μήνη , ενός εκ των ελαχίστων αεροπόρων ο οποίος είχε εν ενεργεία ων αντιταχτεί στην παρωδία της δίκης των Αεροπόρων του 1952 και του οποίου η επιστολή για την καταγγελία των βασανιστηρίων του, απο τη χουντα του 67, συγκλόνισε το πανελλήνιο και την Ευρώπη όταν μετεδόθη από την εκπομπή της Deutsche Welle,
Στο κίνημα του Ναυτικού του 1973, μετείχαν και αξιωματικοί του στρατού ξηράς όπως ο προαναφερθείς Σπύρος Μουστακλης και ο Λοχαγός τότε Γιάννης Αλεξακης  αλλά και της Πολεμικής Αεροπορίας μεταξύ των οποίων και ο μετέπειτα Αρχηγός ΓΕΑ Νίκος Σταππας, διακεκριμένη στρατιωτική προσωπικότητα, ο οποίος επίσης βασανίστηκε. Επίσης μας τιμά με την παρουσία της σήμερα η σύζυγός του (αναφερόμαστε πάντοτε σε εκείνους που δεν βρίσκονται πλέον ανάμεσα μας).
Εδώ θέλω να προσθέσω ότι όλοι αυτοί οι αποταχθέντες αξιωματικοί του κινήματος του ναυτικού και της ανταρσίας του Α/Τ ΒΕΛΟΥΣ  αλλά και προηγουμένων αποτάξεων, όταν εκδηλώθηκε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 ζήτησαν να πάνε στην Κύπρο να πολεμήσουν αλλά το χουντικό καθεστώς δεν τούς το επέτρεψε……
Κύριε Υπουργέ ,στο παρελθόν σε ανάλογη εκδήλωση είχα προτείνει όπως η πολιτεία συντάξει λευκή βίβλο με την καταγραφή όλων των ονομάτων των παραπάνω, Αρκέσθηκα από μνήμης να καταγράψω τους παραπάνω και ας μού συγχωρεθούν ακούσιες παραλείψεις.
Όλοι αυτοί  οι στρατιωτικοί, διέψευσαν τον μύθο που καλλιεργούσε η χούντα ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι συνυπεύθυνες για την τραγωδία του Ελληνικού Λαού.


Κυρίες και Κύριοι,

Τα χρόνια που ακολούθησαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η πτώση της χούντας το 1974 και το στέριωμα μιάς σύγχρονης Δημοκρατίας μετά το 1974 έχει δώσει σε όλους μας την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε χιλιάδες αναλύσεις της εποχής εκείνης από ειδικούς και μη ειδικούς από πρωτεργάτες ή απλούς παρατηρητές, από ιστορικούς , κοινωνιολόγους και φιλοσόφους αλλά και από ιστορικίζοντες, κοινωνιολογίζοντες και φιλοσοφίζοντες.
Θα προσέθετα ακόμη ότι, στην ηρεμία και τον καταναλωτικό ευδαιμονισμό της εποχής μας είναι πολλές φορές ανώδυνη μια συζήτηση γύρω από ένα τραπέζι δήθεν αναλυτών μέσα στις αναπαυτικές τους πολυθρόνες. Η εξέγερση όμως του Πολυτεχνείου που ακολούθησε το κίνημα του Ναυτικού και την ανταρσία του Α/Τ Βέλος είναι η κορυφαία στιγμή της αντίστασης κατά της χούντας και η αρχή του τέλους της δικτατορίας , θα παραμένει πάντα όπως παραπάνω περιγράψαμε το καθοριστικό ιστορικό γεγονός που αντέστρεψε θετικά τον ρού της Ιστορίας και απάλλαξε την Πατρίδα μας από το δικτατορικό καθεστώς με τις καταστροφικές του συνέπειες .

Και η Ιστορία θα αποδώσει αυτή τη στιγμή εκεί που ανήκει, δηλαδή στα υπέροχα Ελληνικά νιάτα , περιφρονώντας και αφήνοντας κατά μέρος τις όποιες πρόχειρες αναλύσεις  .

Γιατί τα νιάτα της εποχής εκείνης που ξεχύθηκαν αυθόρμητα στους Αθηναϊκούς δρόμους και μαζεύτηκαν στο  Πολυτεχνείο το οποίο μετέτρεψαν σε Ιερό βήμα και σύμβολο Ελευθερίας , έξω από οποιαδήποτε ύποπτη καθοδήγηση, με μόνη ιδεολογία την μοναδική ιδεολογία που μπορεί να έχει ο ελεύθερος άνθρωπος, δηλαδή στη σύγκρουση του ιδανικού της Ελευθερίας και του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης διάλεξαν αβίαστα και χωρίς αναλύσεις ειδικών και μη, το ιδανικό της Ελευθερίας.

Τα νιάτα αυτά δεν τα έκαμψαν ούτε τα βασανιστήρια, ούτε οι φυλακίσεις, ούτε οι εξευτελισμοί, ούτε οι παγίδες δήθεν ομαλοποίησης που τους πρόσφερε η χούντα, γιατί τα νιάτα είναι πάντα υπέροχα, παράτολμα, είναι όμορφα παράφρονα,

Και για να θυμηθούμε τον ποιητή:

               «Δεν ξέρανε πατέρα , μάνα , σπίτι,
                 έναν δεν δίνανε για το σήμερα παρά,
                 Δεν κράταγαν μεζούρα και διαβήτη,
                 Δεν ρίχνανε δραχμές στον κουμπαρά»[*]

Αυτά τα αγεωμέτρητα νιάτα που ενώ η χούντα τους πρόσφερε μία πλαστική ευδοκίμηση, διάλεξαν τον παράτολμο δρόμο «…παίζοντας το κρυφτούλι με τον θάνατο σε κάθε γωνιά και σοκάκι»[*] αυτόν το δρόμο που σε κάθε σκοτεινή εποχή  διαλέγουν πάντα τα νιάτα, αυτόν τον οποίον ο Ζαν Πωλ Σαρτρ ονομάζει , με αφορμή την αντίσταση κατά του ναζισμού, στις παρακάτω γραμμές « Η Δημοκρατία της σιωπής».
«….Σ ‘ όλο τον κόσμο, λέει ο Σαρτρ, δεν υπάρχει στρατός όπου συναντάει κανείς τέτοιαν ισότητα κινδύνων απ’ τον φαντάρο κι ως τον αρχιστράτηγο. Γι’ αυτό ακριβώς, η Αντίσταση υπήρξε μια πραγματική Δημοκρατία.για τον στρατιώτη όπως και για τον ηγέτη, ο ίδιος κίνδυνος, η ‘ίδια ευθύνη, η ίδια απόλυτη ελευθερία μέσα στην πειθαρχία.
Έτσι , μέσα στη σκιά και μεσ’ το αίμα, συγκροτήθηκε τότε η πιο δυνατή απ ‘ όλες τις Δημοκρατίες. Καθ’ ένας απ’ τους Πολίτες της ήξερε πως χρωστούσε τον εαυτό του σ’ όλους και πώς, ταυτόχρονα, δεν μπορούσε να υπολογίζει παρά μόνο στον εαυτό του’ καθένας τους πραγματοποιούσε , μέσα στην πληρέστερη εγκατάλειψη, τον ιστορικό του ρόλο.
Καθένας τους, κόντρα στους δυνάστες , επιχειρούσε να γίνει ο εαυτός του, αναπόδραστα και, διαλέγοντας ο ίδιος τον εαυτόν του μέσα στην ελευθερία του , διάλεγε την ελευθερία όλων»[**]

Γι’ αυτά τα ιδανικά αγωνίστηκαν πάντα τα νιάτα της Ελλάδας και γι’ αυτά τα ιδανικά αγωνίστηκαν και τα νιάτα του Πολυτεχνείου που τιμούμε σήμερα. Και είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ότι , πρωταγωνιστές του νεανικού αυτού αγώνα είναι οι φοιτητές, η σημερινή δηλαδή  διανόηση και επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι κυριαρχούσε τότε το σύνθημα «Παιδεία» γιατί οι Λαοί που έχουν Παιδεία; δεν ανέχονται δικτατορίες.

Και μέσα σ’ αυτά τα ιδανικά χτίζεται μετά το 1974 η σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία και αυτά τα ιδανικά καλούνται να περιφρουρούν πάντα τα στρατευμένα νιάτα της Ελλάδας.

Η περιφρούρηση αυτή είναι ακόμη ένα κτύπημα στην τότε προσπάθεια της χούντας να καταστρέψει τον ψυχικό δεσμό λαού και στρατού και να πλήξει ανεπανόρθωτα την Εθνική μας Ενότητα, γιατί η χούντα του ’67 απετέλεσε ύβρη και για τις Ένοπλες Δυνάμεις.

Γι αυτά τα ιδανικά και σεις, Κυρίες και Κύριοι σπουδαστές των τιμημένων στρατιωτικών σχολών, ως αυριανοί αξιωματικοί να αγωνίζεστε παράτολμα και παράφορα. 
Τότε και μόνον τότε θα ‘έχει πρακτική αξία ο γιορτασμός τέτοιων επετείων σαν τη σημερινή,

Θα ήθελα να ευχαριστήσω το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και προσωπικά εσάς Κύριε Υπουργέ για την πρόσκληση, την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων για την θερμή φιλοξενία και να μου επιτρέψτε να αναφέρω ότι αισθάνομαι ιδιαίτερη συγκίνηση γιατί  από αυτό  το βήμα, εδώ και 29 χρόνια την 17η Νοεμβρη 1989 εξεφώνησα ανάλογη ομιλία ως ε.ε. Συνταγματάρχης Διοικητής του Συντάγματος Ευελπίδων και Διευθυντής Σπουδών της Σχολής, πολλά σημεία της οποίας μετέφερα σήμερα αυτούσια  (οι τότε Ευέλπιδες είναι σήμερα Ταξίαρχοι..)

Ευχαριστώ και σας Κυρίες Και Κύριοι που είχατε την ευγένεια να με ακούσετε.


     * από το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη «Χάρης ‘44»
** Ο Ζ.Π. Σαρτρ αναφέρεται στην αντίσταση του Γαλλικού Λάου κατά της ναζιστικής κατοχής.

Στρατηγός Δημ. Αλευρομάγειρος

 
Ο Καθηγητής Τάσος Σακελλαρόπουλος