Συνεπώς με τις πολιτικές του, επειδή ακούμπησε πτυχές της ταυτότητας του Νεοέλληνα, προκάλεσε όλες αυτές τις αντιπαλότητες που έρχονται στην επιφάνεια τώρα με την ευκαιρία του θανάτου του. Μπορεί σύμπασα η πολιτική ηγεσία, πλην θλιβερών περιθωριακών εξαιρέσεων, να τίμησε τη μνήμη του, όμως ο βόθρος του Διαδικτύου έχει πλημμυρίσει από χολή και πάθος. Στο μεγάλο ψηφιακό καφενείο έχουν ενώσει τις φωνές τους οι τουρκοφάγοι –οι οποίοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι εκείνο το τραγικό βράδυ μπορούσαμε να βυθίσουμε τον τουρκικό στόλο–, οι εύπιστοι πιστοί οι οποίοι μια τυπική πράξη την ανήγαγαν σε έγκλημα καθοσιώσεως και οι χαμένοι του Χρηματιστηρίου οι οποίοι τη δική τους απληστία θέλουν να τη φορτώσουν στον Σημίτη. Ο εκλιπών πρώην πρωθυπουργός, μακριά από αγιογραφήματα ή κατάρες, ήταν ένας σοβαρός άνθρωπος, ευγενικός προς όλους, και οι πολιτικές του είχαν τις γκρίζες και τις φωτεινές πλευρές τους....

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (φύλλο 09/01/25)

πρώτος εξάδελφος του πατέρα µου, κατά πολύ νεότερος. Oµως οι σχέσεις τους ήσαν στενές. Oπως µου εξοµολογήθηκε ο Κώστας Σηµίτης την τελευταία φορά που τον είχα συναντήσει, ευγνωµονούσε τον πατέρα µου, Βασίλη τον έλεγαν –Βάσο τον φώναζαν–, επειδή είχε βοηθήσει τον δικό του πατέρα στην Κατοχή. Τον είχε φροντίσει και στη δικτατορία όταν είχε µείνει κατάκοιτος από ένα βαρύ εγκεφαλικό και οι δύο γιοι του ήσαν στη Γερµανία. Ο τελευταίος άνθρωπος που είχε συναντήσει ο Κώστας Σηµίτης πριν αποδράσει ήταν ο πατέρας µου. Τον κατέδωσαν, τον συνέλαβαν και τον άφησαν αφού πείσθηκαν ότι τους έλεγε αλήθεια ότι είναι δηµοκρατικός, αλλά φοβάται τις βόµβες. Παρ’ όλα αυτά έχασε το διαβατήριό του και τη δουλειά του στην Εµπορική Τράπεζα. Ο τρόµος µου ήταν η µητέρα του Κώστα Σηµίτη, η Φανή. Μου τηλεφωνούσε κάθε Ιούνιο µετά τις εξετάσεις για να µε ρωτήσει τους βαθµούς στον έλεγχο. Iσως αυτό συνέδεσε το όνοµα Σηµίτης µε το Υπερεγώ του υποσυνειδήτου µου. Αυτό επηρέασε και τις σχέσεις µου µαζί του.

Παρά την οικειότητα και το χιούµορ του, τον αντιµετώπιζα πάντα µε κάποια συστολή. Το 1981, όταν ήταν υπουργός Γεωργίας, συµµετείχα σε µια οµάδα δηµοσιογράφων και σκηνοθετών για τη δηµιουργία εκποµπών που είχαν να κάνουν µε την αγροτική Ελλάδα. Με είχε συναντήσει τυχαία στον διάδροµο και µε ρώτησε τι γυρεύω εκεί. Του εξήγησα. «Και γιατί δεν ήρθες να µε δεις; Eλα τώρα». Εννοείται δεν ήξερε τίποτε. Υπάρχουν κι άλλα επεισόδια, όµως θυµάµαι σαν και τώρα ένα βράδυ σ’ ένα εστιατόριο στο Παρίσι, όπου ο Νίκος Θέµελης µου είχε εξοµολογηθεί πώς ξεκίνησε η σχέση του µαζί του. Hταν µια συγκέντρωση όπου η πολιτική φλυαρία καταπονούσε τη λογική, ώσπου τον λόγο τον πήρε ένας άνθρωπος που δεν σου γέµιζε το µάτι και µίλησε ξεκάθαρα για την Ευρώπη. Θυµάµαι ακόµη τον µακαρίτη Aγγελο Βλάχο, που µου τηλεφώνησε για να µου πει: «Θεοδωγόπουλε –µιλούσε µε το -γω–, δεν πιστεύω να µην ψηφίσεις τον Σηµίτη». Hταν το 1996. Για πρώτη φορά στη ζωή µου ψήφισα ΠΑΣΟΚ. Ψήφισα Σηµίτη. Πώς να αντισταθείς στο Υπερεγώ σου; Μια προσωπική εξοµολόγηση, φόρος τιµής σε ένα πρόσωπο που επηρέασε τη ζωή µου µε τρόπο πολύ βαθύτερο από την πολιτική συνάφεια. Hταν ξεχωριστός χαρακτήρας ο Σηµίτης.

Ενας πράος άνθρωπος που... εξήψε τα πάθη

ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Ο Κώστας Σημίτης ήταν ένας άνθρωπος μειλίχιος, χαμηλών τόνων, που ποτέ δεν σχολιάστηκε για την προσωπική του ζωή. Ηταν σεμνός και διακριτικός. Κι όμως, προκάλεσε εντάσεις και πάθη που δεν δικαιολογούνται ούτε από τον χαρακτήρα του ούτε από τον χαρακτήρα και το ήθος των πολιτικών αντιπάλων του. Βέβαια, σηκώνει πολλή συζήτηση ποιους θεωρούμε πολιτικούς αντιπάλους του. Ανετα θα μπορούσα να συμπεριλάβω σε αυτούς και το μισό ΠΑΣΟΚ που πάντα τον θεωρούσε ξένο σώμα. Τον ψήφιζε διότι τους πρόσφερε την πολυπόθητη εξουσία. Αν θυμάμαι καλά, ύβρεις σαν αυτές που δέχθηκε στο περιβόητο συνέδριο του Κινήματος τον Ιούνιο 1996 δεν άκουσε ούτε από τα δεξιά του ούτε από τα αριστερά του.

Τρία ήταν τα γεγονότα που οδήγησαν στη διέγερση των παθών κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργικής θητείας του. Τα Ιμια, οι ταυτότητες και το Χρηματιστήριο. Οι δύο πρώτες υποθέσεις προκάλεσαν την οργή των εθναμυντόρων η πρώτη και των πιστών η δεύτερη, οι οποίοι παρασύρθηκαν από έναν ποιμενάρχη που διαρκώς μετέτρεπε τον άμβωνα σε εξέδρα της πολιτικής. Ετσι, μια διοικητικού χαρακτήρα πράξη προσέλαβε τις διαστάσεις μιας νέας εθνεγερσίας. Το δε Χρηματιστήριο έθιξε τα ιερά και τα όσια της πλειοψηφίας των Νεοελλήνων: την τσέπη τους. Είναι βέβαια άλλης τάξης ζήτημα πόσοι εκ των διαμαρτυρομένων καταστράφηκαν και πόσοι απλώς έχασαν μέρος των κερδών τους. Προφανώς σε ένα άρθρο δεν θα υποστηρίξω ή δεν θα δικαιολογήσω τις πολιτικές του εκλιπόντος στα συγκεκριμένα ζητήματα. Ούτε φυσικά θα ισχυριστώ ποτέ ότι όλα ήταν καλώς καμωμένα την περίοδο που αυτός κυβερνούσε. Η υπόθεση της διαφθοράς και της διαπλοκής έχει αναλυθεί κατά κόρον, ενώ η σημαντικότερη ευθύνη του αφορά μια μάχη που δεν έδωσε ποτέ: τη μάχη του ασφαλιστικού. Δεν τόλμησε να θίξει το πρόβλημα διότι βρήκε απέναντί του τους πάντες. Ή, να το πω ανάποδα, ελάχιστοι στάθηκαν δίπλα του σε αυτή τη μεταρρύθμιση.

Συνεπώς με τις πολιτικές του, επειδή ακούμπησε πτυχές της ταυτότητας του Νεοέλληνα, προκάλεσε όλες αυτές τις αντιπαλότητες που έρχονται στην επιφάνεια τώρα με την ευκαιρία του θανάτου του. Μπορεί σύμπασα η πολιτική ηγεσία, πλην θλιβερών περιθωριακών εξαιρέσεων, να τίμησε τη μνήμη του, όμως ο βόθρος του Διαδικτύου έχει πλημμυρίσει από χολή και πάθος. Στο μεγάλο ψηφιακό καφενείο
έχουν ενώσει τις φωνές τους οι τουρκοφάγοι –οι οποίοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι εκείνο το τραγικό βράδυ μπορούσαμε να βυθίσουμε τον τουρκικό στόλο–, οι εύπιστοι πιστοί οι οποίοι μια τυπική πράξη την ανήγαγαν σε έγκλημα καθοσιώσεως και οι χαμένοι του Χρηματιστηρίου οι οποίοι τη δική τους απληστία θέλουν να τη φορτώσουν στον Σημίτη.

Ο εκλιπών πρώην πρωθυπουργός, μακριά από αγιογραφήματα ή κατάρες, ήταν ένας σοβαρός άνθρωπος, ευγενικός προς όλους, και οι πολιτικές του είχαν τις γκρίζες και τις φωτεινές πλευρές τους.