Κακά τα ψέματα, ο Κασσελάκης είναι κινούμενος κίνδυνος. Διότι αν κατάφερε να ρίξει τον Μητσοτάκη στο 28%, είναι προφανές ότι εκείνος έριξε και τον Φάμελλο στο 7,5% που ήταν κι ευκολότερο. Κι αυτό ίσως εξηγεί για ποιον λόγο ανατέθηκε στον Κασσελάκη να εκτελέσει το κοινό σχέδιο του Ιδρύματος Νιάρχος, της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών και της αμερικανικής πρεσβείας με στόχο να διαλύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Μη γελάτε. Το σχέδιο αποκαλύφθηκε σε συριζαίικα σάιτ κι ως γνωστόν από μικρούς και παλαβούς μαθαίνεις τελικά την αλήθεια. Το σχέδιο φυσικά το καταλαβαίνω. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι έλληνες εφοπλιστές και η αμερικανική πρεσβεία ιδίως τώρα που έρχεται η Κίμπερλι να κάνει κουμάντο, ξυπνούν και κοιμούνται με την αγωνία τι θα γίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα μείνει γραμματέας η Σβίγγου; Θα τα βρουν με τον Χαρίτση; Θα κάτσει στα αβγά του ο Πολάκης με το άλλο μισό κόμμα; Για το Ιδρυμα Νιάρχος δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα. Πηγαίνω εκεί μόνο για τη Λυρική. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Αν το σχέδιο με τον Κασσελάκη ήταν να διαλύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ όπως λένε στον ΣΥΡΙΖΑ, τότε πώς εξηγείται ότι ο Κασσελάκης έριξε 13 μονάδες τον Μητσοτάκη; Εκανε λάθος στο σημάδι; Αυτό πρέπει να διευκρινιστεί. Διότι αν ο κινητός κίνδυνος Κασσελάκης αρχίσει να βαράει δεξιά κι αριστερά στον γάμο του Καραγκιόζη μπορεί καμία αδέσποτη να πάρει και τη Ζωή. Και τότε ποιος την ακούει την πρόεδρο που πασχίζει με νύχια και με δόντια να ακουστεί. Υποψιάζομαι ότι ίσως ιδρύσει μονοπρόσωπο Σύλλογο Συγγενών Θυμάτων Κασσελάκη για να κάνει συναυλία στο Καλλιμάρμαρο....

 Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 02/01/25

"ΤΑ ΝΕΑ", 02/01/25

2015, η έναρξη ενός εφιάλτη

Στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε με ανέφικτες υποσχέσεις. Ο Τσίπρας είχε εξαγγείλει ότι θα σκίσει τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Σαν σήμερα, πριν από δέκα χρόνια, ήταν η εποχή του Αλέξη Τσίπρα. Ετοιμαζόμασταν για εκλογές, τις οποίες ήμασταν σίγουροι ότι θα τις κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα του. Αδυνατώντας να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Σταύρο Δήμα, η Βουλή είχε διαλυθεί στις 29 Δεκεμβρίου 2014. Την Πρωτοχρονιά άρχιζε η προεκλογική εκστρατεία, που ατύπως είχε εκκινήσει πριν από εβδομάδες. Η χώρα ξαναερχόταν αντιμέτωπη με την αβεβαιότητα.

Στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε με ανέφικτες υποσχέσεις. Ο Τσίπρας είχε εξαγγείλει ότι θα σκίσει τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο, ότι θα κάνει τις αγορές να χορεύουν στους ήχους του νταουλιού που ο ίδιος θα χτυπούσε, ότι θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ, ότι θα επανέφερε τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ για όλους και αμέσως θα δημιουργούσε 300.000 θέσεις εργασίας και στον ιδιωτικό τομέα… Είχε μάλιστα συνταχθεί και ένα πρόγραμμα με τα βασικά μέτρα που υποτίθεται ότι θα λαμβάνονταν, το περίφημο Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, με το οποίο η κρίση θα γινόταν παρελθόν.

Οι ασάφειες στις απαντήσεις για το πού θα βρεθούν τα λεφτά έκανε τους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ να μιλούν για υποσχέσεις ενός λεφτόδεντρου. Οι συριζαίοι απαντούσαν ότι οι εξαγγελίες τους είχαν κοστολογηθεί, ότι το μεγαλύτερο μέρος του χρέους θα διαγραφόταν, ότι οι δανειστές θα έδιναν στην Ελλάδα περίοδο χάριτος στην εξυπηρέτηση του χρέους που θα απέμενε.

Οφείλουμε στους εαυτούς μας και στους επιγόνους μας να θυμόμαστε εκείνα τα χρόνια. Να θυμόμαστε όσους επιδίωκαν να πλανέψουν τους πολίτες, τάζοντάς τους διάφορα πράγματα που γνώριζαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πραγματοποιηθούν. Το έκαναν όμως επειδή ήθελαν να κερδίσουν την εξουσία. Πίστευαν ότι να ηγηθείς μιας χώρας ήταν κάτι απλό και πίστευαν ακόμα ότι θα ερχόταν μια στιγμή όπου θα μπορούσε να διευθετηθεί η εξαπάτηση των πολιτών με έναν συμβιβασμό. Για τον Τσίπρα, η σκηνοθεσία εκείνου του συμβιβασμού, που περιείχε ένα δημοψήφισμα, την καταστροφική απάντηση στο ερώτημά του και την κωλοτούμπα του συμβιβασμού με την πραγματικότητα, παραλίγο να κοστίσει την ύπαρξη της χώρας. Κόστισε όμως πολλά άλλα – και όχι το χρηματικό ποσό που κυκλοφόρησε και ο Τσίπρας ακόμα και σήμερα ειρωνεύεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως, και άλλες δυνάμεις του λεγόμενου αντιμνημονιακού μετώπου, χώρισε τους πολίτες επαναφέροντας στο προσκήνιο έναν λόγο εμφυλιοπολεμικό και κλείνοντας το μάτι στην εκδήλωση συμβολικής και πραγματικής βίας. Ο διχασμός αυτός ακόμα παραμένει ενεργός. Και είναι λάθος όσων επιδιώκουν τη λήθη εκείνης της περιόδου. Επειδή οι κοινωνίες που ξεχνάνε όσους έπληξαν τη δημοκρατία ετοιμάζονται για τους επόμενους που θα τους εξαπατήσουν.

Εμενε να διαλύσουν στους ψηφοφόρους την ανησυχία που, πιθανόν, να έσπερνε η αμφισβήτηση των εξαγγελιών τους από τις «μνημονιακές» δυνάμεις, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό έφτιαξαν μια διαφήμιση που υποσχόταν ότι ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει την επόμενη μέρα και, γενικώς, περιέγραφε την επόμενη μέρα με ένα ειδυλλιακό φόντο ηρεμίας και ευμάρειας. Δεν χρειαζόταν. Ο κόσμος ήταν έτοιμος να φάει ένα ακόμα παραμύθι, το παραμύθι του Τσίπρα, επιδοκίμασε τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές που, σε συνεργασία με τους ακροδεξιούς λαϊκιστές του Πάνου Καμμένου, έκανε κυβέρνηση. Και χωρίς φυσικά να εκπληρωθεί καμία υπόσχεση, σε έξι μήνες, με τη λαμπρή συνεργασία του Τσίπρα, του Καμμένου, του Βαρουφάκη, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, του Νίκου Παππά, του Νίκου Κοτζιά και πολλών ακόμα, δοκιμάστηκαν οι αντοχές και της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας.

Οφείλουμε στους εαυτούς μας και στους επιγόνους μας να θυμόμαστε εκείνα τα χρόνια. Να θυμόμαστε όσους επιδίωκαν να πλανέψουν τους πολίτες, τάζοντάς τους διάφορα πράγματα που γνώριζαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πραγματοποιηθούν. Το έκαναν όμως επειδή ήθελαν να κερδίσουν την εξουσία. Πίστευαν ότι να ηγηθείς μιας χώρας ήταν κάτι απλό και πίστευαν ακόμα ότι θα ερχόταν μια στιγμή όπου θα μπορούσε να διευθετηθεί η εξαπάτηση των πολιτών με έναν συμβιβασμό. Για τον Τσίπρα, η σκηνοθεσία εκείνου του συμβιβασμού, που περιείχε ένα δημοψήφισμα, την καταστροφική απάντηση στο ερώτημά του και την κωλοτούμπα του συμβιβασμού με την πραγματικότητα, παραλίγο να κοστίσει την ύπαρξη της χώρας.

Κόστισε όμως πολλά άλλα – και όχι το χρηματικό ποσό που κυκλοφόρησε και ο Τσίπρας ακόμα και σήμερα ειρωνεύεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως, και άλλες δυνάμεις του λεγόμενου αντιμνημονιακού μετώπου, χώρισε τους πολίτες επαναφέροντας στο προσκήνιο έναν λόγο εμφυλιοπολεμικό και κλείνοντας το μάτι στην εκδήλωση συμβολικής και πραγματικής βίας. Ο διχασμός αυτός ακόμα παραμένει ενεργός. Και είναι λάθος όσων επιδιώκουν τη λήθη εκείνης της περιόδου. Επειδή οι κοινωνίες που ξεχνάνε όσους έπληξαν τη δημοκρατία ετοιμάζονται για τους επόμενους που θα τους εξαπατήσουν.

Καλή χρονιά.